Vooral via Facebook heb ik een poos geleden regelmatig foto’s laten zien van destijds onze gezamenlijke huispoes: Domino.
Het was de grote wens van vooral mijn zoon: zodra hij weer thuis was van een tijdelijk verblijf elders zou er een kat in huis komen.
Zijn moeder hield daar nooit van en verklaarde ‘allergisch’ te zijn…
Nu zij weg was, zou er geen belemmering meer zijn.
Mij maakte het niet uit. MITS… het ook echt zijn kat was en hij samen met zijn zus ervoor zou zorgen en zij het samen zouden betalen zover mogelijk.
Zo gebeurde het dat we eind juni 2013 de kitten Domino in huis kregen.
De kinderen waren dolgelukkig en ik vond het ook wel leuk.
Niet zo heel lang daarna veranderde het gezin al toen mijn dochter het huis verliet.
Zij werkte destijds regelmatig en kon de kosten van Domino wel betalen.
Zeker in het begin was dat aanzienlijk door de inentingen en later de sterilisatie.
Het reguliere eten kocht ik ook wel regelmatig.
Punt was toen alleen dat de schoonmaak klusjes al verschoven van mijn dochter naar mij en mijn zoon.
Vooral de haren door de hele woonkamer heen, in de keuken en plakkend op de banken vond ik wat minder fijn… Vrijwel dagelijks vond ik ook haren op het aanrecht, waar ze niet mocht komen maar waar ze uiteraard gewoon lekker wel kwam, zeker tijdens de nacht.
Maar mijn zoon zorgde voornamelijk voor de kattenbak en gaf haar redelijk wat aandacht.
Toen ook mijn zoon het jaar daarop het huis verliet naar een ruimte waar hij geen huisdieren mocht hebben, was ik een periode alleen met Domino.
Hoewel ze geen kitten meer was maar gewoon een levendige en gezonde poes, waar ik af en toe zeker blij mee was omdat ik nu ook maar alleen zat vanaf die tijd, was mijn boodschap duidelijk.
Zodra iemand echt op zichzelf zou wonen, zou Domino daarheen verhuizen.
Ofwel mijn dochter, ofwel mijn zoon dus.
En dat gebeurde na een poosje.
Mijn dochter kreeg een flatje en Domino verhuisde naar haar.
Ik was erg blij!
Niet om haar te moeten missen maar ik kon nu eindelijk de haren definitief verwijderen en mijn banken schoonhouden.
Vanwege een kapotte bank kocht ik zelfs een voordelige nieuwe.
Zonder enig voornemen ooit weer een huisdier in huis te nemen.
Niet omdat ik niet van dieren houd… In tegendeel!
Maar de zorg, de rommel en de zenuwen voor mijn spullen vond ik het niet waard.
Domino verblijft nu al een poos in het flatje van mijn dochter.
Een klein flatje waar ze niet zoals in mijn huis af en toe eens lekker rond rent (de gekke 5 minuten had ze vrijwel dagelijks). Omdat ze mijn dochter al kende was ze daar wel snel gewend. Maar na verloop van tijd ging ze steeds vaker vreemd doen.
Veel meer en veel harder miauwen bijvoorbeeld. Alsof ze iets duidelijk wil maken…
Omdat mijn dochter zelf nogal fel is op gezond eten, had ze uitgezocht dat de standaard supermarkt Whiskas helemaal niet zo goed zou zijn…
Ze was dus al een poosje overgestapt op speciaal kattenvoer op biologische basis.
Dat ging in het begin goed.
Maar de laatste tijd eet Domino ook steeds slechter en raakt het soms een dag geheel niet aan…
Mijn dochter heeft het nauwkeurig uitgezocht wat er aan de hand kan zijn.
Medisch is er niets mis (lichamelijk) maar op een of andere manier kwijnt ze weg…
Ze mist dingen, voelt zich alleen of in ieder geval niet goed genoeg om tevreden te zijn.
Aan een tweede poes als gezelschap is even gedacht maar mijn dochter heeft nu ook al langere tijd een uitkering en kan dat niet betalen.
Mijn zoon kan haar nog steeds niet kwijt en als hij straks waarschijnlijk gaat studeren in Rotterdam of Leiden dan komt daar zeker geen verandering in.
Mijn dochter wil haar dus kwijt…
Persoonlijk voel ik het allemaal als erg verdrietig.
Want ondanks de minder leuke dingen van een kat in huis ben ik toch ook wel van haar gaan houden. Maar de veronderstelling van mijn zoon dat ze zo maar wel eens bij mij terug zou kunnen komen zie ik geheel niet zitten!
Dan beginnen mijn zenuwen opnieuw, sta ik geheel alleen in de zorg voor haar en kan ik bij voorbaat aannemen dat mijn nieuwe bank binnen korte tijd wel beschadigd zal zijn…
Mijn dochter denkt dat het eerst verstandig is om te zoeken naar een bekend iemand die haar kan huisvesten. Waar dus het vertrouwen zal zijn dat het gemeend is en goed zal komen.
Als dat niet lukt dan zou ze naar het asiel moeten…
Waar ze absoluut een goed tussenstation zal hebben maar ik voel dat eigenlijk als een soort ‘dumpen’…
Mijn zoon begrijpt er niets van en ziet mijn zorgen als onzin.
Hij heeft echter nog nooit voor Domino moeten zorgen in zijn eentje…
Zoals mijn dochter heel sterk aangaf: Domino houdt meer in dan een pakketje ‘lieve poes’!
Zondag (26 februari) gaan we er met z’n drieën over praten en een beslissing nemen.
Ik zie daar best tegenop.
Maar mag ik niet gewoon eerlijk zeggen hoe ik me in het algemeen voel met Domino in huis, naast het absoluut ook aanwezige gehalte van gezelschap en liefde voor het beestje?
Dit wordt een zwaar dilemma…
