We leven in een wereld die hamert op diploma’s.
Op titels. Referenties. Certificaten.
Vanaf jongs af aan hoor je:
“Doe je best op school, anders word je niks.”
Alsof je waarde afhangt van een papiertje.
Alsof kennis uit een boek
belangrijker is dan wijsheid uit ervaring.
Maar niemand leert je
hoe je overeind blijft als je hart breekt.
Niemand leert je omgaan met verlies,
angst of trauma.
Daar is geen syllabus voor.
Geen toets.
Geen cijfer.
En toch… dát zijn de momenten die je vormen.
Die je echt iets leren over kracht.
Over veerkracht.
Over liefde.
Ik leer niet van mensen met perfecte titels.
Ik leer van mensen met littekens.
Van mensen die zijn gevallen
en weer zijn opgestaan.
Niet één keer.
Maar tien keer.
Twintig keer.
Mensen die alles kwijt zijn geraakt
wat hen definieerde,
en tóch besloten om opnieuw te beginnen.
Niet omdat het makkelijk was,
maar omdat stilstaan nog meer pijn deed.
Zij kennen de duisternis.
Zij weten hoe stil het kan worden
als je jezelf kwijt bent.
Hoe heftig het is
om trauma’s niet alleen te begrijpen,
maar écht te voelen;
in je lijf, je zenuwstelsel, je hart.
Zij spreken geen theorie.
Zij spreken waarheid.
Niet uit boeken. Maar uit ervaring.
En dat voel je.
Je voelt het in hun woorden.
In hun ogen.
In hun aanwezigheid.
Ze hoeven je niet te overtuigen,
want hun energie zegt: “Ik weet hoe het daar voelt. En ik weet dat je eruit kunt.”
Zij zijn de gidsen van deze tijd.
Niet omdat ze alles weten.
Maar omdat ze de moed hadden
om alles af te pellen wat níet van hen was.
En laat dit even binnenkomen:
Misschien ben jij ook zo iemand.
Misschien is jouw verhaal niet zwak,
maar helend.
Niet onbelangrijk,
maar precies wat de wereld nu nodig heeft.
Dus als jij denkt dat je niks te bieden hebt
omdat je geen diploma’s of titels hebt…
Onthoud dan:
Je ervaring is je kracht.
Je pijn is je toegangspoort.
En je aanwezigheid is genoeg.
Vertel jouw verhaal.
Niet om indruk te maken.
Maar om iemand anders het gevoel te geven
dat ze niet alleen zijn.
