De Rest van de Gezondheid – 4

Dood. Op dood spoor… 🙁

Mijn laatste echte ‘gezondheidsupdate’ was alweer ruim een half jaar geleden zag ik zojuist! Dan heb ik me dit keer toch netjes ingehouden met ‘klagen’ over mezelf,
nietwaar? 😉
Nou ja, die vorige keer was ik natuurlijk ook best wel positief vanwege wat verbeterde cijfers na een periode van meer bewegen. Het was toen ook zomer. Met de nieuwe driewielfiets en wat meer discipline op de loopband, was ik toen echt vooruit gegaan. Maar ja… Je raadt het al… Toen kwamen langzaam het najaar en de winter en dan heb ik toch echt wat meer moeite met mijn gemoed. In december kon ik mezelf nog redelijk opkrikken met het versieren van mijn huis in Kerstsfeer en de gourmet met mijn kinderen op oud/nieuwjaarsdag was ook geweldig! Maar daarna… Niets meer. Ik ben bijna letterlijk weer in het bekende gat gevallen; geen zin meer in iets, te koud om ‘gezellig’ naar buiten te gaan, te donker, niets speciaals omhanden… De bekende najaar/winter dip.
Hoewel ik dit keer wel bijna elke week met de fiets mijn boodschappen kon gaan doen. Dat was vorig jaar nog niet zo. Maar verder ging ik tamelijk achteruit en was ook weer wat aan het drinken… Je moet toch wat. 🙁
Nu zijn er echter weer veranderingen. De meteorologische lente zou op 1 maart begonnen zijn, vandaag is de topdag van een week met ongekend veel zon en hogere temperaturen en dat kwam mij wel goed uit want afgelopen week was ik voor diverse gezondheidszaken ‘overal en nergens’.
Vorige week weer de POH, afgelopen donderdag de tandarts (controle en verder niets bijzonders dus niet het vermelden waard) en vrijdag de longarts. Van al die bezoeken ben ik niet vrolijker geworden en daarmee is mijn dip niet opgeklaard…

Huisarts – POH

Na mijn laatste bezoek in augustus had ik een goed gevoel overgehouden omdat ik was afgevallen en mijn glucosewaarde omlaag was gegaan. Nu had ik al wel een sterk voorgevoel dat dit weer minder goed zou zijn… Maar daarnaast was ik ook benieuwd hoe het met mijn cholesterol nu zou zijn, omdat de dosis statine die ik daarvoor slik was verdubbeld.
Wat blijkt? Er was nu alléén maar gemeten op glucose! Niets anders. En hee… Die was inderdaad weer wat gestegen. Net als ik weer 5 kilo was aangekomen… Verbaasde me niets. Ik heb maandenlang gewoon weer te weinig bewogen. Ook de discipline voor de loopband had ik laten gaan… Niet goed, ik weet het. Maar het gesprek met de POH was nu dus weer zeer negatief. Het begon overigens al dat ze aan het begin mijn naam verkeerd omriep… Euh… We hebben elkaar toch al meerdere keren gezien. En je leest mijn gegevens voor je me naar binnen roept? “Ze had het te snel gelezen” excuseerde ze zichzelf… Ik vond dit zeer onprofessioneel. De toon was al gezet.
Toen vroeg ik waarom mijn cholesterol niet was gemeten? Was er zoveel bloed afgenomen voor maar één specifieke test? Ze vond dat niet nodig…
Uiteraard draaide het weer uit op de bekende riedel van “meer en beter bewegen” en als ik iets zei over andere kwaaltjes, zoals het veel vaker plassen dan voorheen, tintelende vingers, continu waterige ogen, grotere vermoeidheid en de plotselinge bloedneuzen na het gebruik van de sterkere neusspray, dan verwees ze me naar de echte huisarts. Zij kon daar niets mee… Nee… Alleen maar cijfertjes lezen en standaard verhalen ophangen. Die ken ik nu wel…

Over 3 maanden moet ik weer en dan wordt mijn bloed wel breder getest en ik moet dan ook weer een plasje inleveren. Pfff… Het is dan in mei, enkele weken voor mijn reis naar het huwelijksfeest van mijn zoon in Polen. Ik twijfel om die POH dan maar te cancelen… Het is niet verplicht. Ik zal zien hoe ik dan voel. Nu in ieder geval niet fijn, na dat negatieve gesprek, wat bijna ruzie werd…

Longarts

In mijn donderpreek over de ontoereikende zorgverlening in Nederland heb ik al even gezegd dat ik was ‘uitbehandeld’ bij de KNO-poli. Hoewel doof aan mijn rechteroor, wat een KNO-specialisme zou moeten zijn, weten ze daar niet meer wat ze met me moeten doen. Na het plaatsen van het trommelvliesbuisje en ‘uitzuigen’ van wat slijm, was ik daar ‘genezen’ verklaard. Ik heb dat al geschreven. Omdat de oorzaak van dat slijm uit de ‘bronchiën’ komt, vanwege mijn chronische astmatische bronchitis, had ik daarom ook snel ingezet op onderzoek bij de longpoli.
Mijn longfunctieonderzoek bleek afgelopen jaar ook ‘goed’: niet achteruit gegaan vergeleken met jaren geleden. Dat is mooi. Maar waar komt dan die slijm vandaan en wat is daar aan te doen?
Dit was de vraag die ik vrijdag stelde aan de longarts. De derde die ik in de loop der jaren hiervoor spreek…
Om krachtiger op te treden tegen de ‘ontsteking’ die dat slijm veroorzaakt, gebruikte ik al jaren een inhalator en een neusspray. De doses daarvan waren verdubbeld met krachtiger middelen. Resultaat? Net zo doof, maar wel bloedneuzen door de (te) sterke neusspray en naar mijn gevoel nog meer slijmvorming.

De longarts… Weet niet wat hij nog kan doen. Dit was de conclusie. Einde verhaal.

Euh… Einde verhaal? We zijn nu bijna een jaar bezig met onderzoeken en medicatie, zonder resultaat en dat was het dan? Oorzaak doofheid? Geen flauw idee. Als KNO het niet weet, kan de LONG daar ook niets mee. De longen waren goed, volgens de test. Klaar.
Uiteraard werd ik weer kribbig, hoewel ik dit wel had verwacht dus ik hield me dit keer in.
Dat ik mijn moedeloosheid uitte begreep hij goed. Maar hij kon er verder niets mee. Feitelijk zou ik er dus mee moeten leren leven… Dat zou ik misschien best kunnen, als er duidelijk gezegd zou worden wat de reden van mijn doofheid is en waarom daar niets aan gedaan kan worden. Want dit is nergens gezegd! Het is net alsof ze niet geloven wat ik zeg! Want “de testen waren goed, dus er is niets aan de hand”.

De longarts gaf nog aan dat ik misschien een ‘second opinion’ zou kunnen vragen bij een andere KNO-arts… En hij zou in de komende dagen nog een keer met haar gaan praten. Eind maart krijg ik van hem een telefoontje daarover.

Op dood spoor?

Zo begon ik dit artikel… Want ergens voel ik me een beetje ‘dood’. Ergens neergezet met een conclusie van nul en geen waarde. Fijne dag verder. Zoek het maar uit met je doofheid.
Van dat komende telefoongesprek verwacht ik niets. Geen vervolgacties. Want de longarts zei het duidelijk: ik zou gerust je longen kunnen doormeten en alles wat daaromheen ligt, maar hij verwacht daar niets van. Die slijm is aanwezig, dat is normaal bij mijn aandoening. Hij gelooft niet eens dat dit het slijm is wat helemaal in de buis van Eustachius is gekomen. Terwijl de eerste longarts die ik in het begin van mijn behandelingen sprak dit wel beaamde. Daarvoor kreeg ik die neusspray! Die dus niet (meer) werkt. Einde verhaal.

Omdat ik echt niet weet wat ik hiermee aanmoet, voel ik me dus op een dood spoor gezet. Als niemand me verder kan (of wil…) helpen, dan zal ik er inderdaad mee moeten leren leven. Dat doe ik in feite nu al, bijna twee jaar. Maar ik zeg je: die handicap is niet fijn.
Omdat het ook geen meetbare afwijking lijkt en er niets inwendig beschadigd is, zal een gehoorapparaat ook niet voorgeschreven worden. De testen wijzen immers uit dat het ‘goed’ is… Begrijp je mijn frustratie?
Alles om me heen is anders. Ik voer lastiger gesprekken en moet liefst iedereen aan mijn linkerkant hebben, ik kijk minder fijn tv en vooral: ik luister minder graag naar muziek. Terwijl dit een van mijn grootste liefdes was in mijn leven.

Sinds mijn grote operatie aan de aneurysma in 2017 heb ik (opeens!) de ene na de andere kwaal erbij gekregen. In ‘Wat mankeert De Rest’ had ik alles al een keer uitgebreid op een rij gezet. Daar kan ik nu dus ‘gedeeltelijke doofheid’ aan toevoegen…
Elke kwaal zorgt min of meer voor vermindering van mijn ‘levenskwaliteit’. Ik ben er continu mee bezig. Alles af en toe wat meer of minder irritant. Een hoestje, een “sorry niet zo snel” als ik met iemand wandel en mijn benen willen even niet meer, een “wat zeg je” als ik het niet goed versta, de continu pieptoon in mijn rechteroor vanwege de tinnitus, het droog vegen van mijn waterige ogen met een (schone) zakdoek, dingen niet goed op kunnen pakken vanwege de artrose, etc. Het laat mij lastig voelen, terwijl een ander mij ziet staan en feitelijk niets aan me ziet of hoort. Want praten kan ik gelukkig nog wel goed… En hoewel ik me hier nu al jaren prima mee heb verenigd en alles heb geaccepteerd, voel ik me hier soms toch een beetje erg moe van worden. Moedeloos. Zo ‘jong’ nog en zoveel ongemakken.

Maar goed, voor zover bekend heb ik geen fatale ongeneeslijke ziekte, dus ik mag niet klagen. Er gaan tegenwoordig weer zat bekende mensen dood, waarvan je het (nog) niet had verwacht. Van Dieuwertje Blok (67!) tot Marianne Nobel (Dordtse zangeres, 78 maar wel plotseling) en de lijst van mensen waarmee ik min of meer ben opgegroeid groeit gestaag. En mijn eigen moeder was ook maar 64, wat ik nu dus ook ben. Het zet me soms allemaal tot nadenken. Overdenken. Daar ben ik verdomme veel te goed in… 😉

Natuurlijk staat mijn hele leven nog niet op een dood spoor. Als ik even niet weet waar ik heen kan (of wil!) dan moet ik geduld hebben. Wie weet komt er binnenkort een nieuw spoor. Met nieuwe richtingen. Alles om me heen verandert continu en daaruit valt genoeg nieuwe inspiratie op te doen. Als ik dat maar wel wil blijven zien en ervoor open staan. Daar ontbreekt het wel eens aan. 😉

Wordt vervolgd, als ik echt weer wat nieuws te melden heb. Nu weer verder met De Rest van het Avontuur. Dat staat nooit op een dood spoor, zolang ik nog leef. 🙂