Het leven vanuit het perspectief van een Restant.
Laverend tussen goed en kwaad, mooi en lelijk en alles wat het leven daar tussenin mogelijk maakt! De Rest!
Volg het Avontuur van die ene zandkorrel in de Wereld Wijde Woestijn!
Altijd op zoek naar een echte Fata Morgana! 🙂
Juist deze tijd bewijst het!
Ondanks de Coronacrisis die ons allemaal dwingt om zo min mogelijk onnodige contacten te maken en dus binnen te blijven, gaat buiten de natuur wel gewoon haar gang.
Het is lente! Of voorjaar zo je wilt.
De bomen staan door de zachte winter al weer flink in het groen van de beginnende bladeren en vele bloeiende planten beginnen al met knopvorming. Nieuw leven ontstaat.
Frisse jonge blaadjes en jong leven in de knop. Vind je dat niet mooi?
De meeste mensen volgens mij wel. Ik ook in ieder geval.
Ik ben een liefhebber van de frisse jonge natuur, met meer sprankelende kleuren dan normaal!
In de zomer wordt alles al wat minder fris. Wel groen en kleurrijk maar minder sprankelend.
Terwijl alles in de herfst uiteraard verdort, afvalt en langzaam kaal wordt…
Niet mijn seizoen.
Maar dat is uiteraard persoonlijk want er zijn juist mensen die optimaal genieten van de natuur in het najaar.
Wat heeft dat nou weer met seks te maken?
Nou eigenlijk heel veel! Want mensen zijn ook een onderdeel van de natuur.
Waar de natuur nu als elk jaar in deze tijd nieuw leven ontwikkelt, heeft ook de mens bij uitstek in deze periode meer last van… lentekriebels.
Daar heb ik al vaker over geschreven.
Iets over ‘Bloemetjes en bijtjes’…
En ook juist nu er deze tijd ‘grapjes’ worden gemaakt over de noodzakelijke ‘lockdown’ vanwege het Coronavirus waarvan we over een maand of 9 wel de resultaten zullen zien…
De natuur gaat namelijk gewoon door en de uitzonderlijke gelegenheid dat iedereen thuis moet blijven zal het nog extra stimuleren: seks! Veel seks! Ja graag!
Ook een goede remedie tegen de eindeloze saaiheid en opkomende depressies…
En wat als je elkaar niet meer kunt luchten of zien na weken thuis op elkaars lip zitten?
Juist: seks seks seks! Van alle medicijnen het beste tegen alle groeiende spanningen.
Het mag dan toch niemand verbazen dat seks na de 1000-stukjes puzzel het meest favoriete spel in deze tijd is?
Kinderen hebben ook lentekriebels
Dan gaat de massa er natuurlijk weer vanuit dat die lentekriebels, die extra zin in seksspelletjes, alleen bij volwassenen voorkomen. Nee dat is niet zo.
Kinderen zijn net zo goed een ‘natuurproduct’ en misschien wel meer dan volwassenen nog onbevangen natuurlijk in hun gevoelens. Waar volwassenen er meer over nadenken met hun verstand of het allemaal wel goed uitkomt, die ‘kriebels’ af en toe, hun lustgevoelens hebben leren beheersen en keuzes maken wanneer ze iets wel of niet doen, daar laten kinderen zich meestal gewoon gaan in hun spontaniteit.
En hoewel ‘lust’ onder invloed van de hormoonwerking nog geen rol speelt: onbewust groeit de nieuwsgierigheid naar de geslachtsdelen wel degelijk mee. En als je als klein kind dan al heel prille gevoelens kunt hebben voor een vriendje of vriendinnetje…
Dan kunnen ze zomaar opeens ‘doktertje’ gaan spelen.
Toen ik afgelopen week het volgende nieuwsberichtje zag moest ik hier meteen aan denken:
Twee kinderen van 5 jaar, duidelijk op elkaar gesteld want ze spelen al een poosje met veel plezier met elkaar, hebben ‘opeens’ zin om elkaars geslachtsdelen te zien. En er ‘zelfs’ aan te voelen.
Toevallig? Zo in deze tijd van maart? Nee natuurlijk niet!
Los van het feit dat ook kinderen van 5 jaar al wel weten wat dat is: ‘vriendje en vriendinnetje’ zijn, al was het alleen maar van andere kinderen, ook oudere (broers/zussen) en natuurlijk de ouders.
Hoewel ze meestal nog niet ‘verliefd’ kunnen zijn; de aantrekkingskracht kan al vroeg gaan werken.
Ook in het kader van ‘opposites attrackt’.
Meisjes willen weten hoe jongetjes eruit zien en andersom.
En dan wordt het een spel. We noemen het even gemakshalve: ‘doktertje spelen’.
Want euh… seks? Nee dat kan niet! Dat mag niet! Dat doen namelijk alleen volwassenen!
Denk nu eens na: hoe onschuldig het ook is; het is gewoon een vorm van seks.
Het lichaamsspel wat kinderen meestal als vanzelf kunnen ontdekken en daardoor gaan leren wat ze daaraan vinden. En hoe ze het leuk vinden om te spelen.
Heel natuurlijk. Zoals het hoort!
Hoewel het in dit artikel in eerste instantie goed wordt uitgelegd en het opvoedbureau de eerste schrik (bizar dat er echt zo veel van dit soort ouders zijn…) wegneemt, gaat mevrouw Bobbeldijk daarna compleet de mist in met haar advies. Dan ‘past ze zich aan, aan het volwassen beeld van kinderen en seksualiteit’…
Want volwassenen trekken niet zomaar hun broek uit!
Verschrikkelijk! Moet je indenken! Naakt! In huis! Waar een kind nota bene bij zit! Ondenkbaar!
Hier gaat het fout. Maar het wordt nog veel erger: “Leg uit dat ze doktertje mogen spelen, maar wel met hun kleren aan.”
Pardon? Het is juist de bedoeling van dit spel dat ze elkaars geslachtsdelen beter leren kennen!
Moeten ze dat er maar bij fantaseren met de domme School-TV filmpjes ernaast?
En beseft deze ‘opvoedkundige’ dan niet dat zo het taboe op naakt en op de geslachtsdelen blijft bestaan? Want die mogen ze niet zien! Dat is slecht! Of vies! Of misdadig…
Ik heb wel eens een verschrikkelijke ophef langs zien komen over een moeder die zich in de nabijheid van haar kind verkleedde en daardoor haar volle borsten te zien waren.
Ze werd door de hysterische massa van pedoseksualiteit beschuldigd…
En ze kreeg daadwerkelijk een proces aan haar broek (die had ze nog wel aan…) vanwege grensoverschrijdend gedrag tegenover een kind!
Moeten we in deze moderne tijd die kant op?
Ik kan hier verschrikkelijk boos om worden maar vooral ook vreselijk verdrietig.
Omdat het leed wat mij als kind is aangedaan door dit soort opvoeders en door de wetgeving alleen maar wordt vergroot. Frustraties zullen blijven toenemen en geloof me: de hoeveelheid seksueel misbruik ook.
Seks is normaal en gezond – voor alle leeftijden!
Ik moet hier weer eindigen met mijn stokpaardje.
Hoewel ik begon met schrijven over de mooie ontluikende lente in de natuur, werd ik al snel weer geconfronteerd met zaken die dezelfde ontluikende natuur de kop indrukken.
Een gezonde natuurlijke ontwikkeling wordt tegengewerkt door slechte opvoeders en mede hierdoor een onmenselijk beperkende wetgeving.
Omdat seks zogenaamd niet zou passen bij een ‘goede’ opvoeding van kinderen.
De kinderen in dat artikel zouden gewoon lekker met elkaars lichaam moeten kunnen spelen.
Als ze eenmaal ontdekken dat het spelen met de geslachtsdelen ook nog een lekker gevoel geeft, dan ontdekken ze zo spelenderwijs hoe leuk en fijn seks kan zijn!
Natuurlijk moeten opvoeders dan gaan praten met hun kinderen!
Dat ze ook leren wat de grenzen zijn en ze niet overal buiten de beschermde huiselijke omgeving hun broek kunnen laten zakken. En dat er ook anderen zijn dan hun lieve vriendjes die hen willen aanraken… Niet om het kind een plezier te doen maar vooral voor de eigen lusten.
Ze moeten leren hoe ver ze kunnen en mogen gaan.
Met mensen die ze kunnen vertrouwen en die begrijpen wat seksualiteit betekent voor een kind.
Laat ze lekker met zichzelf spelen en met goede vriendjes zolang ze dat beide leuk vinden.
En als ze graag naakt willen zijn in de beschermde thuisomgeving dan moeten ze dat gewoon doen.
Juich het juist toe als je kind graag in zijn of haar blote kont loopt!
En als ze lekker met hun lichaam spelen.
Leg wel uit dat ze dit niet moeten delen met iedereen buiten het gezin.
Juist deze tijd waarin de lente de natuur in zijn greep heeft komen extra prikkels die ook kinderen kunnen raken. Dat is volkomen normaal en natuurlijk.
Als ze dan nu ook nog zo weinig speelruimte hebben door de verplichting om zo veel mogelijk thuis te blijven, laat ze dan gewoon de spelletjes doen die ze leuk vinden.
Ook eventueel seksspelletjes als daarvoor de ruimte en gelegenheid is.
En schaam je ook zeker niet als opvoeders wanneer je zelf hoog nodig behoefte krijgt om toe te geven aan de lentekriebels.
Genoeg variatie te bedenken om ook in een huis met kinderen heerlijk te ontspannen met seksspelletjes.
Geniet van de natuur. De tijd is rijp. Zeker in de moeilijke tijd waarin we nu leven.
Met bovenstaande ondertitel begint een artikel in mijn Algemene Dagblad wat ik in de vroege morgen al onder ogen krijg.
Het artikel is te lezen na klikken op die ondertitel. Ik heb het online gezet omdat een directe link naar een betaald artikel zou leiden als je geen abonnee bent.
Dit geval vind ik echter zo’n schoolvoorbeeld van het onrecht wat sommige mensen met moeilijke (andere) gevoelens wordt aangedaan, dat ik graag wil dat iedereen het kan lezen voordat ik met mijn beschouwing erover begin.
Misschien haakt u echter al weer af bij het zien van die titel… Oef… Kinderporno!
Opzouten met die rotzooi.
Wie die ‘Ricardo’ ook is, de meeste lezers zullen na het zien van deze tekst ook direct de conclusie trekken die in de hoofdtitel staat. Want iemand die kinderporno kijkt en nog deelt ook verdient gewoon een zware straf. Punt.
Zielig. Onbeschrijflijk zielig. Hoe er over zo iemand wordt gedacht zonder ook maar iets te begrijpen van de achtergrond.
Het leven van deze 31-jarige man is voorgoed vernietigd.
Eerst zal ik even het krantenartikel door lopen, met stap voor stap de gruwelijke en onmenselijke fouten die hier gemaakt worden, natuurlijk gevoed door de stigmatiserende rechtspraak.
Elke downloader van kinderporno stimuleert gruwelijk kindermisbruik
Aan het begin van de beschreven rechtszaak somt de aanklager (een vrouw…) de ‘gruwelijke’ foto’s die zijn aangetroffen op de computer en harde schijven van de beklaagde op. En daarnaast noemt ze (zoals meestal) de koude maar ‘harde’ cijfers over de groei van het aantal zaken rond kinderporno, de schijnbaar nog altijd toenemende hoeveelheid foto’s die massaal via het ‘Darkweb’ verspreid worden en het ‘feit’ dat elke downloader deze markt in stand houdt. “Een markt waar heel veel geld in omgaat”.
Over dit laatste heb ik al geschreven: wie er inderdaad voor betaalt om bepaalde soorten porno te kunnen downloaden, helpt de business die daarop zinspeelt te blijven bestaan.
En op dat Darkweb zijn ongetwijfeld verkoopsites die daarop inspelen. Die het verkopen, of ze het nu zelf zomaar gevonden hebben of niet…
In de commercie wordt overal misbruik gemaakt van de gevoelens van consumenten.
Iets wat schaars dus zeldzaam en moeilijk verkrijgbaar is, kan veel opbrengen op de markt.
Net als bijvoorbeeld cocaïne… Ik heb daar al eerder over geschreven.
Is elke verslaafde mede verantwoordelijk voor de keiharde criminaliteit van de drugsmaffia?
Ik vind dit absoluut niet in verhouding staan tot de daadwerkelijk gepleegde ‘misdaad’.
Zeker porno (en dus ook kinderporno) is gratis te vinden op internet.
Als iemand zoals Ricardo dit heeft gevonden en op zijn beurt deelt op een speciale website voor liefhebbers, gaat hier dan geld in om?
Als de makers van kinderporno daar wel op uit waren en na publicatie alleen maar risico’s lopen (want zij hebben wel het misbruik verricht en daar porno van gemaakt!) dan zullen ze er de volgende keer wel voor uitkijken het nog een keer te doen, als het niets oplevert maar vooral gratis wordt verspreid.
De business rond illegale handel (ook kinderporno) wordt dus het meest geschaad door de verkopers hard aan te pakken.
Wordt dit doel bereikt door mensen zoals Ricardo hard te straffen?
Absoluut niet. Dit raakt de business niet. Het raakt alleen de verslaafde downloader!
Stoornis
Na de duidelijk emotioneel geraakte beklaagde Ricardo en zijn ouders even voorzien te hebben van de schokkende ‘feiten’ rond kinderporno in de wereld, worden ze geconfronteerd met zijn wel degelijk twijfelachtige voorkeuren.
Hij blijkt vooral veel afbeeldingen van baby’s te hebben opgeslagen, die door volwassen mannen (vaders?) worden gepenetreerd…
(Als dit waar is. De ergste feiten worden meestal extra aangedikt door het OM!)
Ook daar is inderdaad een groep ‘liefhebbers’ voor te vinden, heb ik wel eens geconstateerd.
Want er bestaan flink wat vreemde seksuele handelingen in de wereld.
Mensen doen het met dieren (honden, paarden, varkens, geiten, kippen…) en met andere mensen in soms bizarre omstandigheden en van alle leeftijden.
Er zijn zelfs mensen die het met doden doen…
Ik krijg koude rillingen als ik denk aan wat ik vroeger wel eens heb gezien.
En ja, ook harde kinderporno met ‘toddlers’ (peuters) en zelfs baby’s ken ik.
Onbegrijpelijk.
Hoewel ik in mijn artikelen duidelijk ben over mijn begrip van kinderseksualiteit, waarin het opgroeiende kind de eigen seksualiteit ontdekt en dat er (veel) volwassenen zijn die dit mooi en zelfs opwindend kunnen vinden. Maar dat volwassenen nooit die kinderseksualiteit mogen gebruiken (dus misbruiken!) voor hun eigen lustbeleving.
Maar kinderen vanaf een bepaalde leeftijd, die al best jong kan zijn, kunnen bewust seksspelletjes spelen.
Baby’s… Kinderen tot pakweg 4 of 5 jaar… doen dit niet en bij alle handelingen die volwassenen met deze kinderen uitvoeren gebruiken ze het lichaam van die kinderen als een… levende sekspop!
De kick die ze klaarblijkelijk krijgen bij het neuken van een baby… Ik ril daarvan!
Als Ricardo voornamelijk op seks met heel jonge kinderen kickte, heeft hij naar mijn mening inderdaad wel een stoornis. Misschien zou hij het nooit werkelijk zoeken – kinderen om daadwerkelijk zelf seks mee te hebben – maar ergens in zijn emotionele ontwikkeling is er iets mis gegaan waardoor hij de gruwelijkheid van dit misbruik niet meer ziet.
Mogelijk is het gebrek aan (normale) seksuele liefde een oorzaak van zijn gevorderde zoektocht naar een seksuele kick in de pornowereld? Daar heb ik ook wel over gelezen.
En dit kan ik ook goed begrijpen omdat ik zelf de ervaring heb met veel porno zoeken in mijn tienerjaren, waardoor mijn referentiekader vermoedelijk mede is bepaald.
Maar als je dan zelf toegeeft het als een ‘verslaving’ te erkennen omdat je het (te) vaak nodig hebt om goed te voelen, dan is therapie duidelijk op zijn plaats.
En omdat hij blijkbaar ook heeft meegewerkt aan verspreiding van kinderporno door het met anderen te delen, is een straf ook wel op zijn plaats.
Maar een gevangenisstraf van 6 maanden?
Buitenproportioneel!
Dat krijgen mensen nog niet eens die echt anderen leed hebben aangedaan zoals iemand fysiek mishandeld of zelfs aangerand…
Ricardo is zijn werk vermoedelijk kwijt en heeft een levenslang stempel van zedendelinquent.
Mogelijk zullen zijn ouders en andere familieleden hem ook laten vallen.
Zijn al overheersende eenzaamheid zal nu nog veel erger en ondraaglijk worden.
Ik hoop voor hem dat de therapie tegelijk begint met zijn detentie en dat hij goed geholpen wordt in deze voor hem dramatische situatie.
Geen dader maar slachtoffer?
Heb ik nu deze man, hij wordt Ricardo genoemd (vermoedelijk niet zijn echte voornaam), te positief beoordeeld? Is hij gewoon die ‘smerige vieze pedo’ die voorgoed opgeruimd zou moeten worden?
Feitelijk heeft hij persoonlijk niemand iets aangedaan!
Geen mens is door hem benadeeld. Hij heeft van niemand misbruik gemaakt.
Mogelijk heeft hij zelfs mensen (lotgenoten) geholpen door zijn voorraad aan kinderporno te delen…
Natuurlijk heeft hij iets gedaan wat volgens de huidige wetgeving een (redelijk) zwaar misdrijf is want zo wordt ‘bezit en verspreiding van kinderporno’ bestempeld.
Hij was zich daarvan ook bewust.
En het idee wat mensen van hem moeten krijgen als ze beseffen dat hij seksueel opgewonden raakt van het kijken naar baby’s die geneukt worden… dat is niet goed. Zachtjes uitgedrukt.
Maar verder ken ik ‘Ricardo’ niet… Behalve dat hij klaarblijkelijk altijd die “sullig ogende man” is gebleven, weet ik niet hoe hij bijvoorbeeld functioneerde op zijn werk.
Was hij misschien wel een goede betrouwbare en hard werkende collega?
Waarvan niemand zoiets ooit zou hebben verwacht?
Zo gaat het namelijk meestal…
Niemand kan vermoeden wat er in de gevoelens van ‘gewone mensen’ speelt.
Maar de feiten zoals ze nu bekend zijn geworden legitimeren een zware straf.
Terwijl ik niet zie wat hij nu daadwerkelijk zo gruwelijk fout heeft gedaan dan alleen maar toegeven aan zijn eigen (gestoorde) gevoelens. In zijn vrije tijd…
Hij is dader. Maar ook slachtoffer.
Slachtoffer van zijn eigen gevoelens die van hem een wereldvreemd mens hebben gemaakt.
Hij had al veel eerder hulp moeten zoeken en krijgen. Dan was dit vermoedelijk nooit gebeurd.
Of hij in hoger beroep gaat weet ik niet. Het staat er niet bij.
Maar ik zou als menselijke rechter mee laten spelen dat Ricardo nog niet eerder is veroordeeld voor een dergelijk misdrijf. Mogelijk zorgen deze gebeurtenis en de therapie voor een keerpunt in zijn leven. Hij is geen pedofiel die uitsluitend die gevoelens kan hebben.
Hij heeft een stoornis waar hij na behandeling vermoedelijk prima mee kan leven zonder enig gevaar in de maatschappij. Daar hoort gevangenisstraf geheel niet bij.
Het is mijn idee om deze ‘serie’ artikelen omtrent de Coronacrisis niet dagelijks te publiceren, dan overdrijf ik misschien een beetje en doe ik feitelijk mee aan die ‘megalomane’ mediahype van deze tijd. Terwijl ik daar nu juist zo’n hekel aan heb… 😛
Maar in het begin wil ik even een paar algemene zaken kwijt, die ik niet in 1 Deel wil proppen.
Dan wordt het (weer…) onleesbaar en houd ik de zaken apart dus overzichtelijk.
Deel 1 was de inleiding en hoe ik feitelijk persoonlijk met de situatie omga.
Ik had al aangekondigd dat ik het in Deel 2 over ‘hygiëne’ zou gaan hebben.
Dat doe ik ook nog, maar eerst wil ik mijn mening geven over het belangrijkste aspect waarmee de instanties – Overheid, Gezondheidszorg – ons zo ‘goed’ mogelijk willen helpen om deze crisis te ‘overleven’.
Want we moeten het toch allemaal ‘samen’ doen, nietwaar?
Hmmm… Bullshit.
“…ik wil me richten tot de ouderen en de mensen met een zwakke gezondheid. Ik realiseer me dat u grote zorgen hebt. En daarom wil ik u zeggen dat het onze absolute prioriteit is de risico’s voor u zo klein mogelijk te maken.” – Rutte toespraak 16 maart 2020
Hoe gaat de overheid met de (gewone) mensen om tijdens de Coronacrisis?
Ik zou dit met een kort en krachtig antwoord kunnen afdoen: “NIET”!
Er wordt NIET met de mensen omgegaan.
De informatievoorziening is belachelijk algemeen en er is vrijwel niets concreets en zinvols te vinden wat duidt op ‘mensen met een zwakke gezondheid’.
In alle toespraken (ook die van de koning) wordt herhaaldelijk een beroep gedaan op onze eigen verantwoordelijkheid en zelfredzaamheid.
Uit de massa aan berichtgeving is er juist voor mensen die angst hebben over hun gezondheid niets zinnigs te halen. “We moeten afstand houden” en “liefst (altijd) thuis blijven.” Punt.
Waar kunnen mensen terecht met hun (oprechte) persoonlijke vragen?
Nergens.
Natuurlijk heb je in tijden van een grote crisis altijd hysterie.
Mensen zijn soms onredelijk en willen alle persoonlijke aandacht opeisen om te vragen of hun kuchje of snottebel dodelijk is…
Maar als niemand de kans krijgt om enig persoonlijk contact met een medisch onderlegd persoon te krijgen, die hen voorziet van de enige juiste informatie, dan gaat die hysterie een eigen leven leiden.
Een massaal negeren van werkelijk goede maatregelen kan hiervan juist het gevolg zijn.
Ik wil dit toelichten vanuit mijn eigen persoonlijke situatie.
Omdat ik natuurlijk geen ‘echte oudere’ ben die als vanzelf tot de risicogroep behoort, zou ik mezelf tot de ‘grote massa’ moeten rekenen. Maar dat klopt niet.
Ik heb enkele chronische aandoeningen waarvan volgens mij de ‘astmatische bronchitis’ de belangrijkste is.
Het Corona-virus blijkt namelijk vooral op de longen en luchtwegen te werken en die van mij zijn bewezen ‘zwak’.
Daarbij heb ik ‘ergens’ zelf gelezen dat het door mij gebruikte medicijn om het hoesten te verminderen (een ‘inhaler’) de vatbaarheid juist nog zou vergroten! Misschien nepnieuws maar juist in deze tijd wil ik daarom een concreet antwoord.
Hoewel ik natuurlijk begrip heb voor de algehele onwetendheid die nog heerst rondom de aanpak van dit nieuwe virus… (Als dit tenminste echt zo is…)
Huisarts en ziekenhuis onbereikbaar
Als eerste ingang zou je altijd je eigen huisarts moeten raadplegen als het om vragen over je gezondheid gaat.
Nu is dat in mijn geval toevallig al enkele jaren heel lastig omdat ik niet echt een ‘eigen huisarts’ heb. Daar heb ik al een artikel over geschreven: ‘Huisarts – De gezondheidszorg is dood in Nederland‘
Mijn huisartsenpraktijk kent me dus niet en hoewel ze de computer kunnen raadplegen, zijn ze niet op de hoogte van het totaalplaatje.
Als huisarts zouden ze dan moeten doorverwijzen naar de betreffende specialist(en).
Maar dan houdt vervolgens het ziekenhuis de deur op slot: alle poli’s zijn onbereikbaar voor niet-spoedeisende zaken. De kans dat ‘mijn’ longarts me persoonlijk advies geeft hoe ik in dit geval met de Coronacrisis moet omgaan, is nihil.
Toch zie ik dit als de enige en beste manier om (alle) mensen te informeren!
Zeker de mensen met specifieke aandoeningen zoals ik dus!
En is dat onmogelijk?
WTF! Alles staat tegenwoordig geregistreerd in computersystemen en een eenvoudige zoekopdracht naar bijvoorbeeld ‘patiënten met astma en/of bronchitis’ zal binnen enkele minuten op papier kunnen staan! Ik heb zelf in de ICT van het Dordtse ziekenhuis gewerkt dus weet wat ze kunnen.
Als… ze het zouden willen.
Maar dat betwijfel ik.
Landelijke info ontoereikend
Omdat ik dichtbij voor gesloten deuren sta heb ik het op internet proberen te zoeken.
Maar dan word je dus gek van de ‘megalomane’ informatiegolf waarin alles elkaar tegenspreekt.
Ik zag op een moment dat het ‘Rode Kruis’ een landelijke hulplijn had geopend voor mensen met vragen rond het Coronavirus.
In plaats van een telefoontje te plegen (wat me zenuwen en geld kost…) heb ik hen een mail gestuurd met vragen rond mijn specifieke situatie. En met het verzoek dit door te sturen naar het team hulpverleners wat dus landelijk de telefoontjes behandelt.
Volgens de website van het Rode Kruis allemaal professionals.
Wat schetste mijn verbazing toen ik als (snel) antwoord een link kreeg opgestuurd naar de algemene informatiepagina over de Coronacrisis van het RIVM!
Ja natuurlijk is daar ook een stuk gewijd aan ‘Vragen over je gezondheid’ en met name ‘Wie worden bedoeld met kwetsbare personen…etc.’ staat daar keurig aangegeven.
En ja, na wat doorlezen worden daar ook de mensen met ‘afwijkingen en functiestoornissen van de luchtwegen en longen’ benoemd dus…
Maar wat moet ik dan doen?
100% binnenblijven?
Dat kan niet aangezien ik wel gewoon mijn boodschappen moet doen!
En wat moet ik doen ALS ik eventueel ‘verkoudheids- of zelfs griepverschijnselen’ ga vertonen?
Kan ik dan – behorende tot een risicogroep – direct aanspraak maken op een eventuele Coronatest en extra zorg? Dat wil ik weten! Concreet!
En die informatie is er niet. Kan ik niet krijgen. “Zoek het zelf maar verder uit.”
Zo voelde ik dat antwoord.
Wat ik daarna ook direct op Twitter plaatste, met verwijzing naar het account @RodeKruis.
Daar kreeg ik ook vrij snel antwoord en er ontstond zelfs een dialoog.
Dit was wel een vrijwilliger, die het Twitter-account beheerde en ze wees me erop dat de hulplijn primair bedoeld was als ‘luisterend oor’ naar de vele onzekere mensen om deze moed in te spreken en eventueel te verwijzen naar concrete (hulp-)diensten. Niet als medische vraagbaak, waarvoor toch de huisarts en anders de algemene internetsite ‘thuisarts.nl’ dienst kunnen doen.
Het zij zo.
Een ‘luisterend oor’ heb ik niet nodig (hoor mezelf al veel te vaak aan…) en alle algemeenheden ken ik nu al wel uit mijn hoofd…
Dat zegt allemaal dus niets over mijn persoonlijke situatie.
En ik vrees dat er heel veel mensen zijn die zich persoonlijk niet gehoord voelen.
Te midden van de megalomane wanorde die de Coronacrisis veroorzaakt staan juist de zwakkeren – ouderen en mensen met een risicovolle aandoening – alleen in hun strijd tegen het virus.
De alleroudsten worden dan volledig afgezonderd als ze al in speciale (verpleeg-) huizen waren ondergebracht maar alle overige zwakkeren worden genegeerd en volledig aan hun onzekere lot overgelaten.
Bizar en naar mijn mening onaanvaardbaar.
De zogenaamd positief bedoelde aandacht voor het ‘eenzaamheidsvirus’ werkt hier averechts.
Het werkt angstverhogend en mogelijk zelfs ziekmakend…
Het zal me niets verbazen als er veel meer mensen gaan ‘bezwijken’ aan psychische klachten dan voor de Coronacrisis het geval zou zijn geweest…
Persoonlijk zit ik hier verder niet mee omdat ik geheel geen angst heb of in onzekerheid verkeer.
Ja, ik ben (vermoedelijk) meer vatbaar voor het virus en ja, als ik het oppak en echt ziek word, zal ik er door mijn zwakkere longcapaciteit sneller aan kunnen overlijden als er niet snel zorg verleend wordt.
Dit risico loop ik feitelijk altijd al omdat ik vrijwel zelfstandig functioneer, zonder veel contacten.
Als ik ziek word en voel dat het iets serieuzer wordt (griepachtig) dan bel ik gewoon de reguliere ingang van de zorgverlening; hetzij het spoednummer van de huisarts, hetzij dat van de Dordtse Huisartsenpost, die nu ook 24/7 open is voor spoedgevallen.
Meer kan ik niet doen en daar heb ik vrede mee.
In afzondering leven deed ik al dus meer risico dan nodig loop ik al niet.
Maar ik blijf van mening dat er veel meer concreet gedaan kan worden richting de echte risicogroepen dan nu het geval is.
De eerste zorg voor de Overheid gaat uit naar de economie.
En men doet uitsluitend een beroep op ‘het hele volk’ om vooral de algemene richtlijnen aan te houden. Iedereen braaf afstand bewaren en verder je mond houden.
Dan ben je een ‘goede brave burger’.
Dank u… Koning en gevolg… 😛
wordt vervolgd in Deel 3 van De Rest van de Coronacrisis
Een week geleden maakte ik even een helder statement, bovenaan deze site:
GEEN CORONA!
Waarmee ik wilde zeggen dat ik niet meedoe aan de ‘megalomane’ wanorde op alle media met betrekking tot de ‘Coronacrisis’.
Behalve dat ik daarvoor simpelweg te weinig kennis heb en er weinig zinvols aan kan toevoegen:
Het is gewoon allemaal te veel voor me.
Vanaf het moment dat Nederland ‘officieel’ in crisis verkeerde, terwijl het nieuws vanuit China al veel eerder oplaaide, ontplofte de mediabom.
De ene ‘expert’ rolde over de andere heen om zogenaamd nog betere informatie over de situatie te verstrekken. Met als centrale dooddoeners de heren politici die zich continu teksten laten influisteren door een twijfelachtig RIVM.
De rots in de branding.
De denktank waar alle 17 miljoen Nederlanders op dienen te vertrouwen.
(De talloze missers rond de klimaatcrisis zijn al helemaal vergeven en vergeten.)
Hoe de (a)sociale menigte hierop reageerde zal ik niet behoeven uit te leggen neem ik aan.
Maar natuurlijk klinken op die sociale media – zoals Twitter – ook roepen om hulp.
Of uitspraken van onzekerheid en angst!
Want wat nu?
Hoe houden we het leven vol binnen de krappe kaders die nu al zijn gesteld?
En hoe zullen we het volhouden als we straks – door een eventuele ‘totale lockdown’ – helemaal niets meer kunnen en mogen dan alleen thuis afwachten tot de Corona-storm is geluwd?
Hoewel ik me op diverse punten wel eens profileer als ‘ervaringsdeskundige’…
Ik ben absoluut geen ‘deskundige’ en heb (gelukkig tot heden) geen enkele ervaring met een crisis zoals momenteel gaande is.
Sommigen vergelijken het met oorlog…
Daar heb ik kort een beetje ‘ervaring’ mee gehad toen ik in Kroatië (toen nog Joegoslavië) was en er met mortiergranaten gegooid werd… Angst? Valt wel mee. We hadden toen in ieder geval elkaar en konden maar ook mochten heel dicht bij elkaar komen!
Tijdens een oorlog kan je juist steun zoeken in gezelschap van vele dierbaren.
Nu moeten we juist afstand bewaren van al onze dierbaren!
Minimaal 1,5 meter afstand bewaren! Anders…
Ja wat anders? Worden we ziek? Raken we besmet? Steken we anderen aan? Gaan we dood?
Hier heb ik helemaal geen ervaring mee en kan daarom ook geen zinnig woord toevoegen aan het vele nieuws wat iedereen ongetwijfeld nu volgt via de media.
Het enige wat ik wel kan is gewoon een beetje weergeven hoe ik er mee omga en hoe ik de situatie (vanuit mijn eigen gevoelens!) beoordeel.
Geen Corona- of Covid-19-wijsheden bij het Avontuur!
Deze blogsite is virusvrij en dat wil ik graag zo houden.
Alle media puilen al uit en de megalomane wanorde neemt toe.
Ik doe daar niet aan mee.
Sterkte met het hoofd vooral koel houden in deze moeilijke en vaak onzekere tijd.
Voor wie (verplicht) thuis moet blijven en verveeld raakt…
Hier is meer dan genoeg te lezen, als je dat nog niet eerder had gedaan.
Heeft het nog zin om in mijn inleiding van dit artikel te refereren aan al mijn eerder geschreven artikelen over seks? Waarin ik het (uitvoerig) heb over de gebrekkige opvoeding en voorlichting vroeger maar ook nu nog altijd in de huidige tijd?
Volgens mij heeft dit absoluut geen zin want niemand leest het.
‘Alle mensen zijn seksueel’, ‘Mijn visie’ en ‘De leeftijd voor seks…’ zijn mijn meest actuele artikelen waarin ik voornamelijk de seksuele ontwikkeling van kinderen probeer te beschrijven.
Primair natuurlijk vanuit mijn eigen (negatieve?) ervaringen beschreven, want dat doe je toch meestal als ‘ervaringsdeskundige’…
Maar iedereen haakt af, leest alleen de voor hen onaanvaardbare citaten en (ver-) oordeelt zonder enige verdere kennis van zaken alles waar ik het over heb.
Sterker: ze draaien de informatie volledig om:
Het gaat niet om de kinderen die een goede (betere) seksuele opvoeding nodig hebben maar ik schrijf uitsluitend vanuit mijn eigen “zieke verlangen naar seks met kinderen”.
Het etiket ‘pedo’ krijg ik al jarenlang opgeplakt, sinds ik mijn ‘mond’ open doe over ‘kinderen en seksualiteit’.
Ik heb nog echt helemaal NIEMAND ontdekt die (serieus) verder leest en er de informatie in ontdekt waar het eigenlijk over gaat.
Natuurlijk werkt het ook tegen me dat ik in Twitter ook accounts volg van enkele pedofielen en ‘activistische’ accounts die proberen begrip te kweken voor mensen met (seksuele) gevoelens voor minderjarigen.
Ik volg ze dus “ik ben zo iemand”.
Dat is het ontwikkelingsniveau waar ik tegen moet vechten…
Niemand neemt de moeite mijn nieuwe initiatief ‘HZP’ te leren kennen.
Alhoewel de massa het vermoedelijk ook sterk afkeurt dat mensen met ‘andere gevoelens’ überhaupt een plek zouden verdienen waar ze over hun gevoelens kunnen praten… “Dit soort wezens (ze willen het niet eens ‘mensen’ noemen) hoort voorgoed opgesloten te zitten en liever nog uitgeroeid te worden.”
Dat soort niveau dus…
Terwijl ik met mijn pleidooi voor een betere, gezondere en completere seksuele voorlichting juist de kans op misstanden, grensoverschrijdend gedrag en daadwerkelijk seksueel misbruik probeer te verkleinen!
Omdat ik dat zelf absoluut heb gemist als kind en ik niet zie dat dit tegenwoordig veel beter gaat.
Gisteren heb ik het (kleinere) artikel geplaatst met de titel hierboven: ‘Alles goed John?’.
Ik was daaronder in eerste instantie direct verder gegaan met ‘Dagelijkse bezigheden’, om een beetje te laten zien waar ik zoal mee bezig ben behalve met de media en het ‘bestrijden’ van de vooroordelen en stigma’s…
Dit ‘beetje’ werd echter zo groot dat ik het niet meer vond passen bij de concrete ‘inleiding’.
Daarom heb ik het losgemaakt en nu als zelfstandig artikel en als ‘vervolg’ geplaatst.
Want er is meer in het leven!
(Grote openbaring voor velen, vrees ik…)
Dagelijkse bezigheden
Hoewel ik dan misschien niet zo veel ‘zinnigs’ of zogenaamd ‘nuttigs’ te doen heb (in de ogen van de instanties…), moet ik juist in deze periode veel bezig zijn met bepaalde verplichtingen die ik niet leuk vind maar wat levensbelangrijk is voor mijn financiële voortbestaan:
De vraag die gesteld zou kunnen worden.
Een soort van “Hoe gaat het?”, “Alles goed?” of iets van die strekking.
Als ik (bekende) mensen zou ontmoeten.
Anders dan de mensen op straat, in de winkels, aan de kassa’s en anders dan de mij omringende mensen zoals kinderen, (ex-) partner (waar ik de laatste tijd door omstandigheden weer vaker contact mee heb), goede buren… euh… Oh wacht die heb ik ook al zeker meer dan een jaar niet meer gezien of gesproken… Wat zijn dat eigenlijk: ‘goede buren’? 😛
Nee, eigenlijk ontmoet ik ‘in real life’ vrijwel niemand.
Niet dat ik dit erg vind trouwens.
Ergens heb ik al duidelijk geschreven over mijn ‘kluizenaarsbestaan’.
Des te meer tijd en ruimte heb ik daardoor om ‘online’ te zijn en alles te zien en lezen wat ‘de wereld’ beroert en boeit.
En omdat ik de laatste artikelen bijna uitsluitend over seks heb geschreven en redelijk extreme uitlatingen heb gedaan (met betrekking tot ‘polarisatie’ en ‘de democratische rechtsstaat’), zou een oplettende (bekende) lezer misschien eens achter het oor kunnen gaan krabbelen met in gedachten die vraag. “Mmm… Gaat alles wel goed met John?”
Maar ja, men zal eens spontaan reageren op zoveel ‘ongein’…
Beter laat iedereen mij ‘in mijn sop gaar koken’.
Zo denk ik zelf misschien ook wel over anderen…
Maar eerlijk en oprecht gemeend zat ik gisterenmorgen tijdens het ontbijt te denken wat sommigen misschien wel over mij zouden kunnen denken, als ze mijn laatste artikelen hebben gezien.
Wie mij vaker heeft gelezen denkt misschien dat ik ben geradicaliseerd?
‘Van het padje af ben geraakt’?
Te veel extreem gedachtegoed volg?
Ben ik weer aan de drank?
Worden mijn gedachten weer overheerst door frustraties?
Draai ik mezelf in een vicieuze cirkel van negativiteit?
Is dit wel de ‘normale’ John?
Om met die laatste vraag te beginnen: “Wat is normaal?”
Of: “Ooit een ‘normaal’ mens ontmoet? En? Beviel het?”
Dat laatste oude citaat hangt al sinds jaar en dag op de hoek van mijn straat bij mensen voor het raam van hun berging. Meesterlijk en nog altijd actueel!
Maar nu even serieus:
Dames (en heren ook), ik voel me prima en alles gaat goed!
En ik ben echt niet de hele dag (obsessief) bezig met alle nieuws uit de media (daar heb ik ook al eens over geschreven!) of uitsluitend gericht op seks, porno en al die zogenaamd ‘grensoverschrijdende’ parafiele problemen en de daaraan verbonden ‘discutabele’ gemeenschap.
Afgezien dat ik daar al veel eerder over heb geschreven – dat ik over die materie heel anders denk dan de gemiddelde lezer – ; Ja, dat boeit me omdat er massaal juist nu zoveel fouten worden gemaakt (zelfs in de betreffende zorgsector!) en ik heb nu eenmaal gekozen voor die materie als (min of meer) ‘ervaringsdeskundige’.
Feit is feit en ik ben niet juist afgelopen jaar ‘moedig’ uit die ‘kast’ gekomen om daar nu al weer teleurgesteld en gefrustreerd in terug te kruipen en te doen alsof er niets is gebeurd.
Dat zou pas echt hypocriet zijn!
Ondanks de tegenwerking – zelfs van mensen waar je dat niet van zou mogen verwachten – en het eerder al geschetste ‘dode spoor’, ben ik standvastig gebleven en niet gestopt.
Juist niet gestopt om over de meest afgewezen en zelfs keihard gehate onderwerpen te schrijven.
En de gevolgen… ook al voorspeld… zijn nu al weer voelbaar.
Ik wil hier nu even niet in details treden maar ik weet vrijwel zeker dat bepaalde artikelen al weer zijn gerapporteerd bij instanties.
In de sociale media heb ik al weer de bekende vooroordelen en stigma’s moeten voelen.
Dat is nooit leuk.
Maar in tegenstelling tot een paar jaar geleden zit ik er nu veel beter in.
Ik ga nergens (provocatief) over grenzen en feitelijk kan niemand mij echt iets verwijten.
Andersom kan ik bijna iedereen wel verwijten dat ze niet goed lezen en al oordelen zonder mij te kennen en nooit in een serieuze discussie willen gaan.
Het bekende liedje. Al honderden keren beluisterd.
Gaaaaaaaaap!
Gelukkig ben ik hier niet hele dagen mee bezig!
Dan zou ik pas echt afstompen!
Zoals tegenwoordig gewoonlijk in mijn artikelen is de bovenstaande ondertitel het kernpunt en dus belangrijker dan de hoofdtitel.
Om alles in een breed verband te beschouwen moet ik het echter wel eerst wat ruimer opzetten, anders heeft dit artikel geen zin meer en schrijf ik al mijn (toch al te) uitvoerige teksten voor niets… 😉
Waar gaat het over?
Jawel, weer over seks.
Omdat ik eerder al schreef over de ‘Spring Fever’; de seksuele gevoelens die in deze periode wat sterker op komen zetten dan gemiddeld in andere jaargetijden.
En ondanks mijn wat mindere affiniteit met porno de laatste jaren, komt ook dit toch wat vaker in beeld dan anders… Vooral als ik er over lees in de media.
Want ook ‘normale’ journalisten hebben last van ‘lentekriebels’ hoor! Geloof het maar. 😉
Maar goed, zodra ik lees over seks, voorlichting en weer de zoveelste keer dat “porno natuurlijk niet realistisch is en alleen gezien moet worden als gespeeld entertainment” dan jeuken mijn vingers. Om weer even te benadrukken dat het misschien dan wel ‘gespeeld’ is volgens een (min of meer) voorbereid script maar dat het geen ‘fake’ is. Gespeelde ‘nepseks’.
Net echt maar onrealistisch.
Hoezo onrealistisch? Nepkutjes en neppenissen?
Zijn de acteurs in werkelijkheid seksrobots? Is het allemaal animatie (CGI)?
Wat een absolute onzin is dit toch altijd!
Mensen krijgen hierdoor een verkeerd beeld van seks en vooral van de vele creatieve manieren waarop je seks kan beleven.
Jongeren die voorlichting krijgen (nota bene van Kim Holland, die doodleuk voor de zaal staat te beweren dat porno niet de ‘realiteit’ is) worden op het verkeerde been gezet.
Ook weer een belangrijk voorbeeld van de nieuwe preutsheid die momenteel heerst.
Niet alleen dom maar helaas ook erg ongezond.
