Kinderen gaan verder waar hun ouders stoppen 😉
Over deze blogsite schrijf ik vaak dat het in principe over mijn ‘Avontuur’ gaat. Mijn (interpretatie van het) leven. Wat ik een ‘Avontuur’ heb genoemd. De Rest van het Avontuur beschrijft de continue voortgang van dat leven, met alle bergen en dalen. Ups en downs. En er is nogal wat gebeurd in dat leven. Voor mij waardevol en fijn om te kunnen en mogen delen.
Terwijl mijn jeugd, arbeidsverleden en actieve hobby’s afgelopen schijnen en ik nog maar kortgeleden bijna op een absoluut eindpunt leek te staan (wat gelukkig nog niet zo was), heeft het nageslacht nog een heel levensavontuur voor zich. En hoewel ik niet al te veel over hen wil schrijven, omdat deze site niet over hun levens gaat, maken ze wel deel uit van mijn leven. Ik maak het meestal zijdelings mee en mag gelukkig met beiden actief meepraten en -denken. En af en toe volledig meebeleven, zoals afgelopen weekend het geval was. Op een zo bijzondere manier, wat ook mij erg raakt, dat ik niet kan nalaten daar ook iets over te schrijven. Daarnaast was dit ook voor mij letterlijk een ‘nieuw’ avontuur, zoals ik nog nooit eerder heb meegemaakt! 🙂
Als het goed is en een beetje meezit, trouwen je kinderen maar één keer in hun leven, met ‘de ware’. Als ze daar zelf tenminste helemaal achter staan. Dat moet tegenwoordig niet perse meer en ook ik had met mijn (ex-) partner nooit zo veel romantische ambities voor een ‘sprookjeshuwelijk’ als prins en prinses. 😉 Wij waren erg praktisch ingesteld. Mijn zoon en zijn vriendin echter (beiden 26 nu) hadden die ambities wel. Hun huwelijk was al zo’n twee jaar geleden voorbereid! Tot in de laatste details, met meerdere puntjes op de i. En ze wilden graag dat ik erbij zou zijn. Een maand geleden voelden we dat nog niet zo zeker… Maar uiteindelijk ben ik meer dan hersteld en is het helemaal doorgegaan. Gelukkig! Een verslag:
Vliegangst?
Nee, waar kan je angst voor hebben als je nog nooit hebt gevlogen? Maar hiermee begon wel mijn persoonlijke avontuur! Want hoewel ik samen met mijn dochter reisde, die het wel al vaker had meegemaakt; ik had nog nooit eerder in een vliegtuig gezeten. Ik moet toch blijkbaar alles een keer meemaken. 😉
Het huwelijk zou namelijk plaatsvinden in het land van mijn schoondochter: Polen. Ik heb hier nog niet zo zeer over geschreven, maar tijdens zijn academische studie in Rotterdam heeft hij zijn partner ontmoet in de KFC, waar zij werkte in haar bijbaan, terwijl hij reed voor UberEats, ook als bijbaan. Tijdens de coronaperiode, waarin ze beiden mondkapjes droegen. Maar hun ogen ontmoetten elkaar en toen was de verbinding gemaakt! Definitief bleek later! Deze ontmoeting werd meerdere malen genoemd in de officiële toespraken tijdens de huwelijksceremonie!
Ze bleken beiden op dezelfde universiteit te studeren dus de raakvlakken waren direct sterk.
Met het vervolg van hun relatie zal ik je niet vermoeien, maar terwijl inmiddels beiden werken in hetzelfde mooie beroep van psycholoog en het leven hen toelacht in Nederland, wilden ze wel trouwen in haar vaderland, waar de meeste familie woont. De geschiedenis lijkt zich te herhalen, want zo ben ik ook getrouwd in Kroatië, waar meer familie van mijn partner woonde, dan ik hier in Nederland nog had. We hadden wat dat betreft wel dezelfde gevoelens.
In ieder geval moest ik dus naar Polen en dat is met het vliegtuig maar ruim 1,5 uur vliegen. De tickets waren door mijn dochter eind vorig jaar al geboekt, wat goedkoper zou zijn.
Afgelopen vrijdag (6 juni 2025) was de heenreis, want zaterdag 7 juni was de trouwdag.
En die vrijdag… staakte de NS!!! Hoe zouden we nu op tijd in Eindhoven komen? Ik rijd geen auto meer en mijn dochter kan dat nog niet. Een peperdure taxi regelen? Er zijn mogelijkheden natuurlijk. Maar toen begon ik al te stressen! Gelukkig bleek dit onnodig. Via de kennissenkring van mijn dochter bleek er een zeer vriendelijk ouder echtpaar te zijn, wat die dag toch al een tripje die kant op had gepland: ze wilden ons wel brengen. En dat ging voorspoedig.
Het ‘circus’ rondom een vliegreis zal voor velen wel bekend zijn? Hoewel ik best wel meer mensen ken die nog nooit hebben gevlogen. Maar ik kan daarin kort zijn: van inchecken bagage wat het ruim in gaat, de veiligheidscontrole en uiteindelijk de ‘boarding’ tot in het vliegtuig, kost veel tijd. Alles bij elkaar meer tijd dan de reis zelf… 😛 Maar dat is allemaal prima gegaan in Eindhoven.
En de reis zelf? Pfff… Wat een krappe ruimte op het rijtje stoelen van 3 naast elkaar! Krapper dan in een bus of trein. Op de heenweg zat ik dan wel naast het raampje, zodat ik kon kijken hoe dat gaat: vliegen. En dat vond ik zeker mooi! Alleen als er een dik wolkendek was (regelmatig) zag je helemaal niks. En dan is het duf afwachten. Het vliegtuigpersoneel riep regelmatig van alles in zeer snel onverstaanbaar Pools en net zo snel en onverstaanbaar Engels (!) wat we moesten weten. Maar dat was wel duidelijk verder. Iets eten of drinken van dat karretje deden wij niet. Diversen wel… Gekheid voor zo’n korte reis om dan zoveel geld uit te geven aan een broodje, cola (of alcohol, wat je blijkbaar nog steeds mag drinken in een vliegtuig!) of chips… Ik had genoeg aan een paar keer knabbelen aan een stuk ‘ontbijtkoek’ en een paar slokjes water (hoewel ik mijn flesje op de heenreis was vergeten te vullen).
Voor zo’n eerste keer vond ik het zeker leuk, hoewel ik wel last had van mijn oren, vooral tijdens het opstijgen en dalen. Maar dat ging weer over.



Mijn eerste vliegavontuur! 😛
De terugreis vond ik al weer veel minder leuk. Alles was al bekend. Alleen hebben we maandag wel iets meegemaakt: we zaten al lang en breed in het vliegtuig te wachten, met de gordels volgens instructie vast. Toen moesten we wachten wegens “uitgelopen controle”. En later bleek dat een oneffenheid op het vliegtuig was ontdekt! We moesten er na weer wachten uit en via een bus op het vliegveld werden we naar een ander toestel gebracht. Gelukkig kon dat en moesten we niet naar een ander vliegveld, waar ook nog even sprake van was! Maar met een uur vertraging konden we alsnog op reis in een iets groter vliegtuig van WizzAir, waardoor mensen konden verplaatsen en ik nu 2 stoeltjes tot mijn beschikking had. Die reis ging daarna relatief nog sneller en we waren maar iets later weer terug in Eindhoven.
Daarna konden we dan gelukkig (?) weer wel met het Nederlandse OV naar Dordrecht, hoewel we in de haast eerst een verkeerde trein namen, die er uren over zou doen want via een maffe omweg door half Nederland ging! Maar ik ben in prima gezelschap van mijn dochter weer veilig en gezond thuisgekomen. 🙂
Laat ik nog wel even opmerken dat al dat reizen – per bus, trein en vliegtuig – niet mijn ding is. Veel te druk voor mij, gecompliceerd, te veel stressfactoren en niet de persoonlijke vrijheid die je hebt als je met eigen vervoer (de auto) gaat. Dat was ik heel mijn leven gewend. Daarom zal ik zeker niet nog eens gaan vliegen, als er geen bijzondere noodzaak is. Maar ik heb het meegemaakt! 🙂
Maar dan…
De trouwerij!
Hierover kan en wil ik eigenlijk niet veel inhoudelijk vertellen. Het is iets wat je mee moet maken. Foto’s zouden meer kunnen vertellen, maar die zijn dan weer wat te privé en wil ik niet plaatsen. Alleen wat foto’s van het hotel waar alles gebeurde en waar ik 3 nachten verbleef en van de omgeving waar ik in de vrije tijd samen met mijn dochter heb gewandeld.
In het algemeen was het gewoonweg ‘excellent’. Volgens mijn schoondochter heeft het oude bekende Poolse hotel 4 sterren. Het gebouw is een staatsmonument en het ligt in een groene omgeving, zonder veel bebouwing rondom:




Het hotel en de omgeving om te wandelen


Een indruk van het interieur in het huisje van het bruidspaar
Zoals je kunt zien is de inrichting in stijl van het gebouw klassiek en vrij luxe. Overal ziet het er klassiek kunstzinnig uit met schilderijen en enkele beelden in het omringende parkje.
Op mijn eenpersoonskamer had ik een groot bed (maat ‘twijfelaar’; bijna geschikt voor twee personen 😉 ), veel kastjes met heel veel laden. Een koelkastje en kluisje waren aanwezig, als ook een waterkoker met een paar zakjes thee en oploskoffie. Ook een flesje mineraalwater, wat ze dagelijks wilden aanvullen. Maar ik dronk gewoon kraanwater, net als thuis, wat prima was. Uiteraard was het sanitair ook prima en schoon.
De aanwezige TV toonde alleen het (waarschijnlijk) standaard Poolse zenderpakket, met veel praatzenders en als er filmkanalen waren, was alles volledig nagesynchroniseerd! Door een Poolse mannenstem die alle teksten deed, ook de vrouwen… Zeer ouderwets. Om soms wat tijd te doden heb ik toch wel eens even een film aangezet. 😉
Maar ik kon daar heerlijk rusten en ook goed slapen. Hoewel de ramen wel open moesten, want binnen was het zeker de eerste dagen erg benauwd. Airco mocht daar niet, omdat het dus een monument was.
Omdat ik aan de voorkant direct naast de ingang sliep, hoorde ik wel vaak praatgeluiden en auto’s komen en gaan.
Maar het ging natuurlijk om het grote feest op zaterdag, wat pas om 17.00 uur begon.
Ik was op nadrukkelijk advies in ‘cocktail’ stijl gekleed en ze hadden gezegd dat een (strop)das ‘moest’. Nou vooruit; nieuw zwart overhemd gekocht, wat paste op mijn zwarte broek en een nieuwe zwarte satijnen stropdas, want die dingen droeg ik al ruim 40 jaar niet meer… Mijn oude mintgroene blazer maakte het geheel wat kleurrijker. De meeste mannen hadden namelijk zwarte pakken met witte overhemden… Alleen enkele mannen, waaronder de vader van de bruid (!), droegen geen stropdas! Ik voelde me wat bedrogen, maar na een poosje wende het wel weer. 😉
De officiële ceremonie zou liefst buiten worden gehouden, maar helaas was het die dag regenachtig geweest en nog wisselvallig. Daarom was het binnen. Het was erg lang en uitgebreid, ook omdat alles in twee talen (Pools en Engels) werd gedaan. Maar het resultaat blijft hetzelfde: Vrouwelijke Gemeenteambtenaar met ambtsketting (burgemeester?) verbond het bruidspaar contractueel met handtekeningen van hen en de twee getuigen in de echt. Na de ringen en de kus was het geschied. 😉
Voor en na de ceremonie werd muziek gemaakt door een man met viool en een vrouw met een cello. Helemaal in stijl.
Alles werd uiteraard gefotografeerd en gefilmd door een professioneel stel met camera’s, die ook de feestavond voortdurend actief waren. Die resultaten worden na montage later aan iedereen verstrekt.
Na de ceremonie werden groepsfoto’s gemaakt en kon iedereen (er waren ongeveer 50 mensen) persoonlijk feliciteren en de cadeaus geven. Meestal enveloppen met inhoud. 😉
Na afloop hiervan ging iedereen naar het restaurant, met in een iets kleinere ruimte er direct naast de dansvloer. De avond (of nacht…) zou tot 4 uur duren!!! 😛
Tijdens de hele avond was ik gepland geplaatst naast mijn zoon. 🙂 Onze tafel had wat meer Nederlandse gasten, om de conversaties makkelijker te houden. De ouders van de bruid en familie zaten aan de andere tafels.
Maar buiten het echte eten van het diner (3 gangen, plus nog 3 extra gangen in de loop van de avond/nacht) ging iedereen toch vaak de dansvloer op. Het bruidspaar moest daar uiteraard de eerste dans verzorgen, die ze al maanden hadden ingestudeerd! Ik had daar al een paar keer foto’s van gezien via mijn zoon. Het was zeer professioneel op een bekende song van John Legend. Ook emotioneel en ik moest er best een paar traantjes bij laten! 🙂
Op de dansvloer werden door de Poolse d.j. ook enkele evenementjes georganiseerd, om het levendiger te maken. Daar keek ik dan altijd maar naar… 😉 Hoewel er ook best veel leuke jaren ‘80 en ‘90 hits werden gedraaid en het kriebelde tot meedoen, kan ik dat met mijn benen helaas niet meer aan. Alleen toen er een polonaise leek te ontstaan met allemaal grote Mexicaanse sombrero’s, deed ik even mee. Dat bleek echter te eindigen in een soort gestuurde groepsdans op de dansvloer, met soms wat springwerk. Toen bewoog ik maar wat… Hahaha! De sfeer zat er in ieder geval goed in. Misschien ook dankzij de vele shotjes wodka die ik genuttigd zag worden, ook door alle dames. Normaal had ik er ook best een paar genomen, maar na het laatste medische nieuws, hield ik me dit keer echt in. Geen druppel! Alleen een paar flesjes Duits bier, wat ook ruim voorradig was. Heerlijk!
Ik hield dit echter niet de hele nacht vol en ging net als mijn dochter rond 1.30 toch maar naar mijn kamer. Je kan echt merken dat ik dit soort dingen te lang niet meer gewend ben… Er was best nog oudere familie en zelfs de opa van mijn schoondochter van 75, die gewoon met alles meededen en ook dansten! Tja, betere fysiek en nog gewoon veel meer gewend. Maar het bruidspaar en ook hun directe familie weten van mijn gezondheid en vonden het al geweldig dat ik er bij was! En best nog lang.
Met de ouders van mijn schoondochter kon ik helaas niet echt praten. Ik kan geen Pools en ze spraken dan ook wel Duits, maar dat had ik na de middelbare school nooit meer gesproken… De zus van mijn schoondochter sprak ook Engels en daar kon ik wel af en toe mee praten.
Ik werd door allemaal zeer hartelijk ontvangen en ondanks de taalbarrière voelde ik me wel gewoon helemaal erbij horen. 🙂
Alles bij elkaar was dit vermoedelijk een voor velen wel bekende trouwerij. Heel uitbundig en heel veel ‘toeters en bellen’, die het feest extra mooi maakten. Voor het bruidspaar natuurlijk DE dag van hun leven. En ik was dolgelukkig dat ik erbij kon zijn! 🙂
The Days After
De zondag die erna volgde, was nu niet alleen 1e Pinksterdag, reguliere rustdag, maar na de lange, spannende en intense dag daarvoor uiteraard een ‘groggy’ day after. Zowel het bruidspaar als het stel vrienden wat ook in hun huisje bij het hotel verbleef, ging nog wel even snel en net op tijd ontbijten, maar de rest van de dag waren ze alle vier duidelijk ‘onder invloed’. Mijn zoon dacht dat het misschien nog van de drank was. Maar het was juist voor hen natuurlijk ook de spanning van de trouwdag. Zij hebben zich die dag nog lekker laten verwennen door massage of in de sauna, waar je ook gebruik van kon maken. Maar het bleef wat moeilijk. Samen met mijn dochter was ik uiteraard ook vaak bij hen, omdat ze een ruime woonkamer hadden waar iedereen een beetje samen kon komen. Ook de schoonfamilie liep daar geregeld binnen.
Ik voelde verder gewoon normaal, omdat ik natuurlijk op tijd was gestopt. Maar het bleef een beetje een suffe rustdag. 😉 Het weer zat ook niet mee: stukken kouder en af en toe weer regen. De volgende dag zouden mijn dochter en ik weer vroeg vertrekken.
De maandag was dus de duffe lange terugreisdag. Maar ik genoot ook nog na van alles wat er dit weekend was gebeurd. Dat ik dat allemaal nog mocht meemaken! 🙂
Ik zei al dat ik verder geen foto’s zal plaatsen van mensen op het feest. Dat vind ik hier gewoon niet nodig. Dit was het verhaal van een voor mij uniek weekend, waar ik erg trots op ben. Natuurlijk op mijn zoon en nu officieel schoondochter. Maar ook op mijn eigen dochter, die het ook niet altijd makkelijk heeft en zeker wel een beetje opzag tegen de reis met mij en die dagen achter elkaar. Maar ze zei dat dit heel erg is meegevallen en dat het allemaal gewoon prima is verlopen. Ze zei nog: “Petje af hoe je het hebt volgehouden. Letterlijk.” Dat laatste omdat ik mijn pet in de auto van ons vervoer naar Eindhoven had laten liggen. Die miste ik wel een beetje, als het wat kouder en natter was. 😛
Mijn zoon en zijn partner zijn nu aansluitend op huwelijksreis naar Madeira gegaan. Ik hoop dat ze nu helemaal los van de verplichtingen en spanningen kunnen genieten van elkaar, voor het ‘normale leven’ daarna weer gewoon verder zal gaan. Dat verdienen ze! 🙂