Citaat

Geplaatst op 13 oktober 2022 door John

“Het denken van de beginneling ziet veel mogelijkheden.
Het denken van de expert ziet er weinig.”

– Shunryu Suzuki
Geplaatst in Citaten, Cultuurfilosofie | Getagged , , , , | Een reactie plaatsen

Welkom bij De Rest van het Avontuur!

Geplaatst op 7 januari 2015 door John

Het leven vanuit het perspectief van een Restant.
Laverend tussen goed en kwaad, mooi en lelijk en alles wat het leven daar tussenin mogelijk maakt! De Rest!
Volg het Avontuur van die ene zandkorrel in de Wereld Wijde Woestijn!
Altijd op zoek naar een echte Fata Morgana! 🙂

Door de jaren heen heeft De Rest vele Avonturen beleefd.
In de ’tagwolk’ rechts zie je de meest voorkomende thema’s.
Maak gebruik van de ‘Zoekfunctie’ rechts bovenaan de site om te zoeken op het thema wat jou interesseert.

Hoewel het thema ‘seksualiteit’ de laatste tijd lijkt te overheersen…
Dit is ‘een’ rode draad maar beslist niet de enige!
Omdat ik pas de laatste jaren open en eerlijk durf uit te komen voor bepaalde persoonlijke problemen en frustraties, schrijf ik hier nu even fanatiek over. Ook omdat het actueel is in de maatschappij, waar veel onwetendheid en verpreutsing leidt tot hardere polarisatie.
Maar ik schrijf al jaren over veel meer.
Gebruik dus die ‘Zoekfunctie’ of vraag me simpelweg via mail hoe ik denk over bepaalde onderwerpen. Gegarandeerd antwoord!

Veel leesplezier!

John van de Rest

Geplaatst in Algemeen | Een reactie plaatsen

Wat mankeert De Rest – korte versie

Geplaatst op 12 mei 2025 door John

Lijstje aandoeningen – Laatste aanpassing 12-05-2025

Sinds een vrij grote operatie aan een aneurysma in 2017 heb ik langzaam maar zeker een aantal chronische fysieke aandoeningen gekregen, waar ik meer of minder last van heb. Met daarnaast een altijd al aanwezige aanleg voor ‘depressies’ kan dat gevolgen hebben voor heel mijn leven en functioneren. Om dit uit te leggen heb ik in 2020 een groot artikel geschreven: ‘Wat mankeert De Rest’. Hierin staat naast de nodige uitleg en gebruikte medicatie ook hoe ik daarmee omga. Omdat dit artikel nogal lang is, heb ik ook deze korte versie gemaakt, met alles simpelweg op een rij.
Voor meer (achtergrond-) informatie dus dat eerdere artikel.

De lijst in (min of meer) chronologische volgorde van diagnose door een arts:

– Hoge bloeddruk
– Verhoogd cholesterol
– Vaatpatiënt 1: aneurysma-gevoelig
– Vaatpatiënt 2: Vernauwde bloedvaten in benen (etalagebenen)
– Artrose aan knieën
– Astmatische bronchitis
– Tinnitus/doofheid rechteroor
– Overgewicht/vetophoping (buik)
– Impotentie
– Depressie (gevoeligheid)
– Diabetes 2 (nog niet?)
– Levercirrose

Geplaatst in Column, Gezondheid, Persoonlijk | Getagged , , , , , , , , , , | Een reactie plaatsen

De Rest van de Gezondheid – Levercirrose?

Geplaatst op 11 mei 2025 door John

Nog een medisch Zwaard van Damocles?

De laatste tijd heeft mijn gezondheid nogal een hoge prioriteit in het Avontuur. Want tja… Als het leven stopt, dan stopt dat ook. En met die onverwachte ‘ziekte’ die me bijna over het randje liet gaan, was er even weinig anders om me ‘druk’ over te maken. Ik had dit net even min of meer afgesloten want onderzoeken lopen en brachten tot heden weinig nieuws. Het mooie weer (vandaag weer, op deze verder onbeduidende ‘Moederdag’) en de nodige ‘lentekriebels’, lieten me die sores even vergeten. Maar afgelopen week had ik dan nog een ander onderzoek. Op een van de CT-scans die in het ziekenhuis van me zijn gemaakt was niets ontdekt over de oorzaak van de acute ademnood. Wel hadden ze gezien dat mijn lever ‘verkleurd’ was. Het advies was dan ook om ook een afspraak te maken met de poli MDL (Maag, Darm, Lever) om dat verder te onderzoeken. Het was geen verplichting, maar de zaalarts die de foto had gezien, zag het wel als noodzakelijk. Ik heb dit dan maar laten doorgaan, wetend dat ik hier 10 jaar geleden al eens op was gewezen en dat ik in die jaren toch wel door was gegaan met ‘overmatig’ drinken. Met ‘ups en downs’ maar toch. Meten is weten en dat kan geen kwaad, heb ik door ervaring met de aneurysma’s gezien.

Fibroscan

Afgelopen donderdag had ik dan voor het eerst een zogenaamde ‘fibroscan’. Volgens de verpleegkundig specialist van de MDL bestaat dit nog maar zo’n 5 jaar! Daarvoor moest een biopsie worden gedaan, die ingewikkelder en pijnlijker zou zijn. Nu wist ze (met hulp van een stagiaire die het allemaal nog moest leren) na een paar minuten ‘klikken’ met het echoapparaat op de juiste plek, dat ik… levercirrose heb. 😛


De fibroscan

Bam. Daar gaan we weer… Ga ik (weer) dood? Wie een beetje bekend is met alcoholisme kent de term cirrose, waar de meeste notoire alcoholisten aan dood gaan. Het geeft een associatie met zo’n beetje het ergste wat een mens kan overkomen, op kanker na. Laat ik dit niet dramatischer maken dan het is en gelijk even wat nuanceren! Er zijn namelijk heel wat stadia van levercirrose.

Op deze wat onduidelijke plaatjes zie je in ieder geval getallen staan die wijzen op de stadia F0 t/m F4. De eerste is natuurlijk vrijwel niets en de laatste is terminaal. Volgens die eerste fibroscan zou ik op dit moment wel al in F3 zitten, maar dan met een ‘gemeten stijfheid’ van 12. Zoals je kan zien op die balkjes: aan het (donker oranje) begin van wel een onherstelbaar littekenweefsel.
Nog niet de hele lever heeft littekenweefsel! Dan zou die niet meer (goed) functioneren en zou ik last hebben van allerlei gevolgen. En in het gesprek wat we tegelijkertijd hadden, vroeg ze me van alles over pijntjes, jeuk, mijn spijsvertering, eetlust en andere dingen. Ik heb feitelijk nog helemaal nergens last van. En dat kan ook prima zo blijven! Als… ik vanaf nu mijn levensstijl aanpas en (natuurlijk) stop met alcohol.

Je kunt levercirrose een beetje vergelijken met mijn andere gestelde diagnose door de POH: Diabetes 2. Bijna! Soms zat ik over de streep, soms net eronder. Maar ik heb dat zogezegd in eigen hand: beweeg ik beter en eet/drink ik gevarieerd, dan kan ik daar oud mee worden. Feitelijk geldt dit ook voor het huidige stadium van de levercirrose. Het is aanwezig maar kan stabiel blijven.
Maar als ik weer vrolijk overmatig aan de sterke drank ga, dan kan ik alleen maar verergering verwachten. Logisch.

Wat nu?

We zijn nog niet klaar. Ze gaf aan dat er ook nog andere oorzaken mogelijk zijn van levercirrose en ze wil niets uitsluiten. Daarom ging ik direct na het bezoek aan de MDL bloed laten afnemen. Ik moest iets van 5 buisjes afstaan, want ze wil alles testen wat verband kan houden. Zoals ook mijn vitaminen! Heb ik misschien een chronisch gebrek aan vitamine C? Ik vertelde haar eerlijk dat ik geen ‘fruitmens’ ben, dus daar vermoedelijk wel wat in tekort schiet. Ze lachte hartelijk met me mee (!) want uiteraard ben ik niet de enige die zo leeft. Maar daarom zou het zomaar kunnen zijn dat ze me later vitaminepillen gaan voorschrijven, om de lever te ondersteunen.
Ze vroeg ook nog of ik wisselende seksuele contacten had… (HIV kan ook een oorzaak zijn.) “Helaas niet” wilde ik zeggen… Hahaha! 😉
De uitslag van de bloedafname hoor ik telefonisch van een MDL-arts, op 5 juni. 1 dag voor mijn reis naar Polen… Gezellig. 😛

Voorlopig is er afgesproken dat de diagnose van levercirrose er in ieder geval nu wel staat en ik zal elk half jaar worden opgeroepen voor een nieuwe fibroscan.

Tenslotte

Feitelijk zou je deze diagnose gewoon kunnen zien als de zoveelste aandoening in mijn lichaam, die chronisch is en onderzocht moet blijven worden om complicaties te voorkomen. Net zoals de aneurysma’s en mogelijk de Diabetes 2. Weer een ‘Zwaard van Damocles’ erbij? Fijn dan… In ieder geval is dit dan voor mij misschien wel een (betere) stok achter de deur om nu eens echt blijvend te stoppen met sterke drank.
Oh ja: ik gaf aan wel mijn pilsje te willen blijven drinken natuurlijk! Eén glas per dag! Zo weinig alcohol! Maar daar was ze het niet mee eens. Want alle alcohol zou nu zeker schadelijk zijn. Ze adviseerde dan alcoholvrij bier te gaan drinken. Laat ik nu net hebben gelezen dat ook daar een bepaalde stof in zit (ethanol) die schadelijk kan zijn voor mensen met levercirrose! Ahum… Wat kan ik eigenlijk nog wel eten en drinken?
Ze adviseerde nog een ‘lifestylecoach’, die me zou kunnen helpen mijn levensstijl te verbeteren… Het was net alsof ik naar een herhaling van een saaie documentaire luisterde.
Uiteraard kon ze me niets verplichten. Als ik mijn pilsje blijf drinken – Met mate! En dat kan ik in tegenstelling tot sterke drank wel met bier! – dan is dat verder aan mij. En de periodieke testen zullen nu gaan uitwijzen of de ‘schade’ erger wordt of gelijk blijft en er dus feitelijk (nog) niet veel aan de hand is.
Zonder sterke drank kan ik prima leven. Het is mijn zwakheid als eenmaal geworden alcoholist met nog steeds te vaak negatieve gedachten en het gemak van het toch maar weer kopen van een litertje drank in de (online) drankenshop, die me soms parten spelen. Laat dit nu het verschil maken! Dat moet ik gewoon kunnen. Maar verder wil ik nog wel gewoon ‘lekker en leuk’ kunnen blijven leven, anders hoeft het voor mij helemaal niet meer.

Ik ben enkele dagen na die test al weer vrolijk over de negatieve gedachten heen gestapt hoor! In het weekend drink ik meestal een speciaal biertje en dit weekend is dat een ‘Chimay tripel’. Heerlijk. 🙂


De Chimay tripel waar ik 3 dagen mee doe! 🙂

En ik ben druk bezig geweest mijn garderobe weer een beetje op peil te brengen met nieuwe kleurrijke shirts en polo’s, speciaal voor een mooie, hete en kleurrijke zomer. En… de laatste kleding voor de trouwerij van mijn zoon is ook binnen. Dat wordt een feest! 🙂

Vanwege de diverse gewijzigde ‘mankementen’ van De Rest, heb ik het bestaande artikel ‘Wat mankeert De Rest’ op diverse punten (diagnoses en de diverse medicatie) aangepast. Daarnaast maak ik ook een ‘korte versie’, om alles simpel op een rijtje te hebben, voor de mensen die niet het hele verhaal van 10 pagina’s willen lezen. 😉

Tot de volgende aflevering over mijn gezondheid, als er meer en aanvullend nieuws is.


Prachtig! Nu nog opnieuw leren een stropdas te strikken! 😉
Geplaatst in Column, Gezondheid, Persoonlijk | Getagged , , , , | Een reactie plaatsen

Bindu – Expertise van een ervaringsdeskundige

Geplaatst op 30 april 2025 door John

Denk positief in een tijd doordrenkt van negativiteit!

Vaste lezers van De Rest weten waarschijnlijk wel dat ik vooral de laatste jaren actief volger ben van alle bekende media. Van het nieuws op NU- of NIEUWS.nl tot de vele sociale (en asociale) media X, BlueSky, Facebook, Instagram en Telegram… En alles waar mijn meest gebruikte zoekmachine (DuckDuckGo) me soms leidt. Ik heb er al jaren tijd voor en ik ben niet nieuwsgierig, maar ik weet gewoon graag alles. Hahaha! 😉 Eigenlijk heb ik dit altijd wel gehad, want ook vroeger zat ik meestal wel trouw om 20.00 uur het journaal te kijken op tv. Maar voor de rest had ik het natuurlijk veel te druk met werk, diverse hobby’s en uiteindelijk mijn relatie en gezin. Pas toen ik er (weer) helemaal alleen voor stond, ik geen werk meer had en mijn hobby’s waren gereduceerd tot het minimum, heeft dit een vlucht genomen. Het is feitelijk mijn link met de (buiten-) wereld. Zonder die link zou ik niet meer weten wat ik moet doen, de hele dag… Dat klinkt wat dramatisch, maar omdat ik nooit zo’n ‘uitgaander’ was maar altijd meer een ‘huismus’, houdt dit me in ieder geval op de hoogte van wat er ‘draait’ in de wereld en geeft het me inspiratie voor mijn diverse artikelen.
Dat er via al die media (die de laatste decennia natuurlijk megalomaan zijn gegroeid en bijna ‘ontploft’) ook heel veel negatieve informatie binnenkomt, is logisch. Ik kan (en wil) niet alles filteren op ‘goed-nieuws-waarden’. Van geweld, oorlog, haat, racisme, complotten, (hernieuwd?) nazisme en fascisme tot ‘wokisme’… alles komt binnen. Dit is juist voor veel mensen (niet alleen ouderen!) de reden dat ze niets meer (willen) volgen. Ze hebben geen tv meer in huis, zitten niet op de sociale media en volgen geen nieuwssites. Er zijn echt mensen die niets zouden weten van een ‘Trump’ als ze niet deel zouden nemen aan de samenleving door scholing, werk of andere activiteiten, waardoor ze mensen ontmoeten die overal over praten. En als ze dan allerlei dingen horen, proberen ze die alsnog te negeren. Ze leven in het ‘nu’ van hun eigen bubbel. Dat kan zeker veilig aanvoelen! Maar is het realistisch? Wat als de ‘bubbel’ een keer ‘lek’ raakt en je door nieuw werk of een nieuwe relatie allemaal voorheen verdrongen informatie binnenkrijgt? Kan je de shock dan aan?
Persoonlijk wil ik gewoon ‘alles’ weten, omdat ik het voor mezelf belangrijk vind om te weten wat er allemaal in de wereld gebeurt. Want die wereld is sinds ik opgroeide als kind een stuk kleiner geworden. Wist ik vroeger nauwelijks wat er in mijn straat, in mijn woonplaats Dordrecht of zelfs in Nederland allemaal gebeurde; nu kan ik binnen 5 minuten zien wat er in de hele wereld gebeurt. Uitgelegd op tientallen manieren: van ‘links’, ‘rechts’, ‘midden’, ‘religieus’ tot ‘woke’… Hoe kan ik weten wat de waarheid is? Dat boeit me allang niet meer zo. Omdat ik al heel lang ook weet dat het onbelangrijk is. Zolang ik niet word gedwongen om een bepaalde ‘manier’ te geloven, interpreteer ik alles in mijn eigen belevingswereld; mijn eigen overtuigingen. En die zijn eigenlijk niet zo heel veel veranderd sinds ik kind was. Toen begreep ik mezelf alleen nooit zo goed en dacht ik dat ik misschien ‘fout’ dacht, ziek was (ja echt waar!) en ‘anders’ moest gaan leren denken. En leven. Want soms proberen de doctrines van de vele ‘manieren’ je echt te overtuigen dat hun manier de enige juiste is. Heel veel jaren ben ik dus ‘op zoek’ geweest, tussen alle dagelijkse dingen door, naar de ‘waarheid’, te beginnen die van mezelf. Wie was ik? Waarom was ik zo? Waarom had ik zoveel moeite om te ‘veranderen’?
Al die media- en nieuwskanalen hebben me de antwoorden nooit gegeven. Uiteindelijk heb ik mezelf wel leren accepteren en heb ik geleerd hoe ik met die dagelijkse stortvloed van negativiteit (en af en toe positiviteit 😉 ) in de media om moest gaan. Ik filter vrijwel dagelijks en heel veel raakt me nauwelijks. Ja, ik voel mee en huil af en toe echt als er iets ergs of ontroerend is gebeurd. Maar ja, wie ben ik om ‘de hele wereld’ te kunnen verbeteren en ontdoen van alle negativiteit? Ik wil vooral zelf (meer) positief in het leven staan. Ik weet dat ik daardoor misschien op mijn directe omgeving en op mijn lezers (jullie dus! 🙂 ) een beetje positiviteit kan ‘uitstralen’. Hoe meer mensen dit zouden doen, hoe meer kans er zal zijn dat ‘de wereld’ ooit eens verandert. Maar voorlopig ben ik daar in alle realiteit nog niet zo gerust op. 😉

Positiviteit dus.

Hoewel ik het best al een groot deel van mijn leven goed kon vertellen (zowel schriftelijk als mondeling) was het denken en uitvoeren van positiviteit altijd wel een dingetje. In mijn veel te sterk aanwezige gedachten heerste (en heerst) vaak ook ‘negatief denken’. Mijn glazen zijn vaak half leeg. Vroeger werd ik wel vaker een ‘doemdenker’ genoemd. Met teveel aandacht voor het negatieve. Dit kwam uiteraard omdat dit er ook altijd wel is! Iets van ‘yin/yang’ en zo. Zonder zwart, geen wit. Het gaat om de balans. Maar die balans kon ik nooit goed in evenwicht houden, waardoor mijn uitstraling helaas al te vaak negatief was. Dat voelen mensen vaak aan. Ook onbewust, zonder dat ik ook maar een woord zeg.

Ik geloof dat mijn ‘ouder worden met diverse gebreken’ me wel anders heeft gemaakt. Ik besef nu zelf ook veel beter dat het ‘goede’ in de meest simpele dingen kan zitten. Dan mag je al blij zijn om dit allemaal zo ‘mooi’ te kunnen schrijven en er in vrijheid over te praten. Dat kan niet overal in de wereld…
Zeker sinds mijn trainingen/cursussen bij Vivenz in 2018 ben ik iets anders gaan denken. En ben ik daardoor meer tevreden geworden, vooral met mezelf. Dat voelt al een stuk beter, maar de drang om als ‘zandkorrel in die wereld wijde woestijn’ te blijven roepen dat “het allemaal anders en beter moet”, bleef toch altijd aanwezig. Van de ‘Overdenkingen’ in de 80er jaren tot mijn doordravende artikelen op deze website: ‘De Wereld’ moet weten hoe ‘slecht’ er wordt gecommuniceerd en mensen steeds meer aan hun lot worden overgelaten. Met steeds minder goede faciliteiten die steeds duurder en dus onbetaalbaar worden. Ik zag en zie ‘het leven’ achteruit gaan, terwijl ‘de instanties’ blijven beweren dat we het steeds beter hebben, gezonder ouder worden en (dus?) gelukkiger kunnen zijn dan we soms ventileren in die (sociale) media. “Bullshit!” zeg ik altijd. Ik voel mezelf toch? Nou…… en dan was ik enkele weken geleden dus al bijna echt dood…

Ik zal je eerlijk zeggen: de laatste weken heb ik hier best veel over nagedacht. Ik heb het zoals gewoonlijk weer goed van me afgeschreven in de twee delen ‘De Rest van de Gezondheid’, maar de werkelijkheid is daarna steeds beter bij me ingedaald.
En hoewel ik eigenlijk een artikel was begonnen om weer eens ongezouten over een paar staaltjes van slechte communicatie te schrijven… Ik ben daarmee gestopt. Een paar dagen later vond ik het al niet meer nodig. Of in ieder geval niet erg of belangrijk genoeg om me daarover zo druk te maken.

Ja, er gebeurt nog van alles in de wereld en de negativiteit zie ik steeds dichter rondom mij heen toenemen, tot direct bij mijn eigen buren. Maar moet ik mij daardoor gek laten maken? Mijn pas gecontroleerde gezonde hart zwaar belasten met al mijn negatieve gedachten, die de bloeddruk laten stijgen en elke dag een risico kunnen zijn om echt een keer het loodje te leggen? Is dat het waard? Help ik mezelf en jullie met al die negativiteit? Ja het lucht (eventjes) op en daarna ben ik het gelukkig grotendeels vergeten. Maar het lost niets concreet op. De wereld (ook mijn kleine persoonlijke wereld) is meer geholpen met positiviteit. 🙂

Toen zag ik een paar weken geleden opeens de Facebook-pagina van een of andere ‘Bindu’. Mooie plaatjes als illustraties van mooie teksten! Dat zie ik wel vaker op Facebook, daarom blijf ik het daar toch trouw, ondanks het waardeloze systeem wat Meta ervan heeft gemaakt. Maar ik lees daar echt veel leuke, nostalgische, verrassende en dus echt ook positieve teksten en afbeeldingen. Vaak sla ik die op en regelmatig plaats ik er wat van bij mijn artikelen of als ‘Mo(nu)menteel Plaatje’. 🙂
Nu zag ik dus de pagina van een mevrouw, die blijkt sinds 2021 met een soort van therapieën te zijn begonnen en met tips en mooie teksten, nadat ze zelf ook jarenlang ‘op zoek’ was.

Bindu – Een ‘druppel’ in de gloeiende Wereld Wijde Woestijn?

”
Je voelt het. Er is iets aan het veranderen.
Je past niet meer in de oude wereld.
Dingen die ooit normaal leken,
voelen nu verstikkend.

Je lichaam protesteert.
Je hoofd is vol.
Je energie schiet alle kanten op.
Soms ben je doodmoe, soms juist vol vuur.
Alsof er iets in jou wakker wordt.

HET GAAT SNEL

De tijd voelt anders. Sneller.
Alsof je dagen vervagen,
alsof je loskomt van de klok.
Je gedachten zijn niet meer zoals vroeger.
Je voelt dingen aan voordat ze gebeuren.

Mensen trekken je aan of stoten je af.
Oude relaties vallen weg.
Je ziet de waarheid achter de façade.
Alles wat nep is, valt door de mand.

JE ZWEEFT

Misschien merk je
dat je lichaam lichter voelt.
Alsof je zweeft.
Alsof je door de dagen glijdt
in plaats van te worstelen.
Je hebt minder behoefte
aan zware voeding,
aan toxische gewoontes,
aan alles wat je laag hield.

Je hoort geluiden, voelt energieën,
ziet kleuren helderder.
De wereld om je heen lijkt te verschuiven.
Alsof je in twee realiteiten tegelijk leeft.

ONTWAKEN

Je bent niet gek. Je bent aan het ontwaken.
De 5e dimensie is geen droom.
Het is een realiteit die zich voor je opent.
Jij kiest of je erdoorheen stapt.

Je kunt blijven vasthouden
aan de oude wereld.
De illusie van controle,
zekerheid en veiligheid.
Maar diep van binnen weet je
dat het nooit echt was.
Alles wat je dacht nodig te hebben,
is slechts een schaduw van wat mogelijk is.

Of je laat los.
Je vertrouwt.
Je stapt in het onbekende.
In het licht.
In jouw ware kracht.

De poort staat open.
Durf je erdoor te gaan?
”

Hierboven zo’n plaatje en bijbehorende tekst van Bindu.

Het punt (of de druppel 😉 ) is dat er ook zoveel van die ‘persoonlijke’ initiatieven bestaan. In Dordrecht ken ik een vrouw uit de tijd dat ik de trainingen volgde bij Vivenz, die daar een van mijn behandelaars was, en na wijzigingen in de organisatie voor zichzelf is begonnen. Niet alleen uit ideële overtuigingen, maar natuurlijk ook om te overleven. Je moet werken om te kunnen (mogen?) leven. Dan kiest zij natuurlijk voor de expertise waar ze goed in is: mensen helpen met hun mentale strubbelingen. Maar dat kost een aardig zakcentje, als je regelmatig van haar diensten gebruik maakt.
Zo is dat ook met Madeleine van Mourik. Ze zal ongetwijfeld nog andere werkzaamheden hebben gedaan, voordat ze zo rond haar 40ste realiseerde dat ze meer wilde doen met haar eigen ervaringen. Die bestonden (en bestaan, want zoiets stopt nooit!) uit het zoeken naar zichzelf! Wie ze werkelijk was! En om met die ervaringen, opgebouwd uit vele strubbelingen, zoektochten, lachen en veel tranen en de opgebouwde wetenschap dat zovelen net als zij hun ‘eigen pad’ maar niet kunnen vinden, uiteindelijk ook anderen daarbij te helpen! Voornamelijk met haar eigen opgebouwde ‘wijsheid’. En als ik al haar teksten tot nu toe lees op Facebook: deze raken mij persoonlijk best wel sterk! Ik geloof dat ik op veel punten net zo denk. Dat het ‘zo’ in elkaar zit. Verrassend! Want dat heb ik tot heden nog niet vaak zo gevoeld.

Zelf heb ik ook een poging ondernomen om met ‘HZP’ te proberen met mensen in contact te komen. Eigenlijk al tijdens dat ik bij Vivenz rondliep, maar daar wilden ze me uiteindelijk niet helpen. Hoewel ik wel degelijk ‘ervaringsdeskundige’ ben op diverse gebieden, hield de wet hen tegen… Ik heb daar al vaker over geschreven.
Zonder enige hulp is het lastig om mensen te bereiken. En ik heb nooit zin gehad om HZP breed te gaan promoten. De website bestaat nog en mijn wens om (op mijn manier!) met mensen in contact te komen is ook gebleven. Maar eerlijk gezegd denk ik dat dit ook weer lastig wordt. Hoewel ik geen enkel commercieel belang heb en dat ook niet wil hebben. Met elkaar praten kost niets. Punt. Maar ik begrijp iedereen die er toch ook zijn of haar broodwinning van wil maken. Dat geeft misschien iets meer rust en ruimte om de eigen gevoelens en expertises nog wat breder vorm te geven.

Zo heeft Madeleine van Bindu ook een boek geschreven (er volgen er misschien meer) en ze organiseerde diverse ontmoetingsdagen en therapieën en ze doet dit laatste ook persoonlijk in haar omgeving of online. Het lijkt erop dat ze emigratieplannen heeft, dus mogelijk zullen alleen de online activiteiten overblijven.
Het lijkt vooralsnog ook wel commercieel, maar ik vind de ‘waarheden’ die ze schrijft zo waardevol dat ik ze niet zomaar voorbij wilde laten gaan op Facebook, waar je ze bij een volgend bezoek bijna niet meer terug kunt vinden. Shame on Meta. Veel heb ik opgeslagen en vanaf vandaag wil ik die ook publiceren! Onder de kop van ‘HZP’ heb ik een nieuwe menukeuze gemaakt voor Bindu en daar ga ik af en toe pagina’s per geschreven onderwerp plaatsen. Of combineren, als ze dichtbij elkaar liggen. In ieder geval makkelijk lees- en herleesbaar, zodat je er net als ik ook eens verder over kunt nadenken! 🙂

Tenslotte

Met dit ‘goed nieuws bericht’ was ik vandaag (op de laatste dag van april) niet als enige bezig! Het onwaarschijnlijk mooie en warme weer (zal wel weer de recordboeken in gaan) heeft mij ook de tuin in gebracht! Gisteren was ik al druk met het maaien van het ‘echte gras’, wat me best de nodige hoeveelheden aan energie heeft gekost, want makkelijk ging dat niet… Vandaag de voorlopig ‘finishing touch’ met het uitrollen van het kunstgras en neerzetten van parasol en het vorig jaar gekochte tafeltje. Helaas is dit van onbewerkt bamboe hout en dat heeft vorig jaar na diverse buitjes (ik zet niet alles steeds weer binnen) al de nodige schade opgelopen. 🙁 Daarom vandaag toch maar even in een laagje transparante beits gezet. Zodat het hopelijk niet nog erger wordt.
Zo ben ik ook lekker buiten bezig! 🙂 En dat probeer ik zeker vol te gaan houden, om weer een betere conditie op te bouwen. Want die is na de ‘klap’ eind maart nog beneden peil. En die wil ik sowieso weer opkrikken. Want ondanks de moeilijke benen, kan ik daar best wat aan verbeteren en dat maakt me niet alleen fysiek gezonder, maar ook mentaal positiever!


Links de bloeiende palm achter in de tuin, rechts het terras, zomerklaar. 🙂

Verder ga ik uiteraard ook gewoon door met Erotica, want die hobby kan zeker blijven. Ik krijg nog steeds erg veel positieve energie van heel veel erotisch nieuws in de media en daarbuiten. De lentekriebels zijn nog niet voorbij en met dit weer glijden we ongemerkt direct een mogelijk hete zomer in! De mode past zich snel aan en als ik vaker buiten ga lopen, valt er ook daar veel te zien. 😉 Ook weer zoiets waarop ik kritiek krijg, als ‘oude bok’ zijnde. Bullshit. Je kent de uitdrukking. En die veroudert nooit. Net als de natuur die juist nu heel veel jonge blaadjes laat zien! Het is gezond en normaal om dat te blijven voelen, zolang het nog kan! 🙂

Als dat geen positief nieuws is, weet ik niet meer wat ik nog moet schrijven. 😉 🙂

Geplaatst in Column, Cultuurfilosofie, HZP, Opmerkelijk Nieuws, Persoonlijk | Getagged , , , , , , | 1 reactie

De Rest van de onverwachte ziekte

Geplaatst op 16 april 2025 door John

Deel 2 – Botsende expertises? Onwil?

Na mijn plotselinge ziekte… Euh… Kan ik het eigenlijk wel een ‘ziekte’ noemen als er nog niet echt een diagnose daarvan is gesteld? Wat had ik eigenlijk? Een prop in mijn keel? Hartfalen? Inwendige bloeding? Die ‘prop’ lijkt nog steeds de meest waarschijnlijke optie. Alle andere mogelijkheden zijn inmiddels al uitgesloten. Zelfs de artsen van nog lopende onderzoeken zien geen verband. Ze onderzoeken me omdat de longarts dit heeft verzocht. En die longarts… Eén aangewezen behandelaar en een team van tegenstrijdige zielen…
Wat ik dus wilde zeggen: Na mijn plotselinge… ‘inwendige ongeval’ (laten we dat er maar van maken) is er geen zicht op de toekomst. Kan het opnieuw gebeuren?

Afgelopen week ben ik fysiek weer zover opgeknapt dat ik mezelf wel weer ongeveer net zo voel als voor ik ziek werd. Ik fiets weer overal naartoe, kan goed een (korte) wandeling maken en als ik mijn saturatie meet is die eigenlijk altijd wel 95 of hoger. Wel heb ik nog steeds pijn aan mijn ribben. Een kneuzing kan heel lang duren. Ik voel dit vooral als ik achterover ga liggen, veranderen van slaaphouding en als ik hoest. En dat doe ik nog steeds. Want de astmatische bronchitis is immers chronisch. Maar niet zo veel als toen ik ziek werd natuurlijk. Het lijkt weer normaal. Hoewel… Als ik nu soms een hoestbui heb en er komt geen slijm, dan voel ik wel een beetje angst… Wat nu als het weer erger wordt? Ben ik nu meer vatbaar, na die uitbarsting van toen en de vele medicijnen die ik heb geslikt, waaronder antibiotica? Het hele gebeuren geeft me nog geen opgelucht gevoel. Ja, ik heb het overleefd… Joepie? Dat zou ik roepen als ik zeker weet dat het niet weer kan gebeuren.
Maar dan werkt het wantrouwen in de zorg (dat ervaar ik nu steeds persoonlijker!) niet mee.

Hoe communiceren ‘experts’?

In het Albert Schweitzer Ziekenhuis in Dordrecht werken op elke specifieke afdeling meerdere van dezelfde soort gespecialiseerde artsen. Net als in elk ander ziekenhuis. Logisch natuurlijk! Eén of zelfs een paar artsen kunnen een gemeenschap niet continu bedienen. Zorg moet 24 uur per dag en 7 dagen in de week beschikbaar zijn, voor noodgevallen. Dus is er een team.
In de tijd dat ik in het ziekenhuis lag heb ik ze misschien bijna allemaal gezien. Maar ook dit is vaag. Op de website van het ASZ proberen ze transparant te zijn en geven ze per discipline een ‘leuk’ overzicht van het team longartsen, maar dit zijn er slechts 4, waarvan ik er maar één heb gezien. Verder heb ik drie andere gezien, waarvan ik de namen uiteraard niet heb kunnen onthouden. Misschien werken daar wel zo’n 8 longartsen? Misschien niet altijd maar parttime of tijdelijk vanuit andere ziekenhuizen? ‘Ze’ vinden landelijke uitwisseling namelijk ook belangrijk in de zorg, om zo de diverse ervaringen en kennis breed te delen. Geweldig. Ondanks veelal dezelfde academische opleidingen, heeft elke arts toch vaak eigen inzichten en ervaringen met patiënten. Maar delen ze al die ervaringen wel goed? En is elke collega arts open genoeg om alternatieven te zien en te willen gebruiken? Communiceren ze wel optimaal? Of is de (vrijwel) dagelijkse teamvergadering een aaneenschakeling van ‘cases’ die liefst snel moeten passeren want tijdgebrek? Geen idee. Maar toen er een keer weer een andere longarts aan mijn bed stond, die dingen vroeg die de vorige ook al had gesteld, zei ik: “Daar hebben jullie toch in het team over vergaderd?” Hij keek me vragend aan en zei: “Vergaderd?” Ik wees hem op het teamoverleg. Toen gaf hij aan dat ze uiteraard in het overleg hierover hadden gesproken. Hij leek dat even te zijn vergeten… 😛

Lees verder →

Geplaatst in Column, Gezondheid, Opmerkelijk Nieuws, Persoonlijk | Getagged , , , , , | 1 reactie

Consumentenservice – Waardeloze klantenservice Deel 5

Geplaatst op 12 april 2025 door John

Want waardeloze maar dure ‘verse’ maaltijden!

Tussen al het ziekenhuisgeweld door, wil ik (nee eigenlijk MOET ik) eerst weer eens een naar mijn mening sterk staaltje van ‘waardeloze klantenservice’ aankaarten. Zeer actueel, want net nadat ik thuis was gekomen uit het ziekenhuis en nog niet zo fit was om weer zelf vers eten in huis te halen (terwijl de koelkast na al die tijd nu bijna leeg was), heb ik problemen ervaren met de anders zo goede en stabiele service van de Plus supermarkt.
Laat ik voorop stellen dat dit niet het eerste probleem was. Ik heb eigenlijk de laatste maanden vaker problemen en op een vorige klacht hebben ze geheel nooit gereageerd. Op deze ook weer niet en nu was ik het zat en heb ik een klacht ingediend bij de centrale klantenservice. En dan dit artikel. Want ondanks alle begrip en een kortingscode voor een keer gratis bezorging, lijkt het niet dat ze hieraan iets kunnen (of willen?) veranderen.

Wat is er gebeurd?

Het belangrijkste van de bestelling waren de verse kant en klaar maaltijden. Met daarnaast de gebruikelijke extraatjes zoals bananen, een snack en dergelijke. Meestal wat er die week in de aanbieding is.

Het eerste probleem betrof twee bestelde quiches. Een daarvan was met spinazie en zalm en was op het moment van bezorging twee dagen over datum! Euh… Dat mag helemaal niet meer verkocht worden! Hoewel de quiches vreemd genoeg een ‘THT’ datum hebben (Tenminste Houdbaar Tot) en geen ‘gebruiken tot’, wat zou betekenen dat ze ook na die datum nog wel gegeten kunnen worden. Dat heb ik diezelfde avond dan ook maar gedaan (ik ben niet zo bang aangelegd) en ik heb er geen last van gekregen. Maar ik vind het slordig dat deze gewoon nog in de schappen lag en dat de bezorger/verzamelaar niet naar die data kijkt blijkbaar.

Het tweede probleem waren de andere bestelde verse maaltijden. Naast de bekende merken zoals ‘Daily Chef’ (die ze ook verkopen) heeft de Plus een eigen maaltijdlijn: “Uit de keuken van Plus”. Deze maaltijden zijn een langere periode in de aanbieding: 2 voor € 11. Terwijl ze normaal € 6,29 zijn. Dat vind ik voor mezelf wat te duur en er zijn ook andere alternatieven, zoals dus die Daily Chef, die in de aanbieding soms maar € 3 kosten. Er zit natuurlijk verschil in de kwaliteit, maar meestal vind ik die ook gewoon lekker en in totale voedingswaarde ontlopen ze elkaar niet veel.
Ik had nu de ‘Rijsttafel Chinese stijl’ besteld en een ‘Risotto met groene asperges’. Maar die rijsttafel kende ik al en vond ik toen best wel lekker! En veel groenten. Niet onbelangrijk.
Wat bleek bij bezorging? De beste man, die mijn boodschappen blijkbaar ook had verzameld (dat gebeurt vaker bij de Plus) had twee heel andere maaltijden geleverd van een heel andere lijn: “Hoogerbrug Dagvers Diner”.

Lees verder →

Geplaatst in Consumentenzaken, Opmerkelijk Nieuws, Persoonlijk | Getagged , , | Een reactie plaatsen

De Rest van de onverwachte ziekte

Geplaatst op 9 april 2025 door John

Deel 1 – Ervaringen uit het ziekenhuis

In mijn laatste artikel heb ik (voor mijn doen) een kort verslag gemaakt van de acute stoornis, die tot mijn spoedopname in het ziekenhuis heeft geleid. En dat ik dus echt even op het randje van de dood heb gelegen… Hoewel ik daar zelf vrij snel redelijk laconiek over kon praten en schrijven, heeft dit wel degelijk de nodige impact gehad. Eigenlijk nog meer bij mijn kinderen! Ze waren dan ook boos dat ik wat ‘lacherig’ deed, de eerste dag van de opname, toen ze me bezochten. Zij waren letterlijk doodsbang geweest en mijn dochter heeft uren naast me gezeten, met de gedachte dat ik misschien nooit meer bij zou komen! Dat gevoel van ‘shock’ kon ik zelf niet voelen. Ik werd ‘gewoon’ wakker na een soort van diepe slaap. En voelde me helemaal niet slecht. Afgezien van de pijn in mijn ribben.
In de afgelopen dagen is alles ook bij mij wel wat in gaan dalen en ik besef dat ik iets bijzonders heb meegemaakt. Levensbedreigend. “Het was nog net niet mijn tijd.” “Door het oog van de naald.” Twee commentaren van vrienden op Facebook. Indrukwekkend.
Daarom heb ik besloten om over deze gebeurtenis toch iets meer te gaan schrijven. Om alles zoals gewoonlijk wat van me af te schrijven, maar ook om de belevenissen te delen, waar anderen zich misschien in herkennen. Want zoals ik al eerder schreef: het kan iedereen overkomen en het ziekenhuis lag/ligt vaak vol met dit soort situaties.
Ik schrijf dit ook omdat er vermoedelijk toch ook weer wat vooroordelen heersen… Want van een buurman, die het ‘circus’ van politie en ambulance had gezien, kreeg ik bij een korte ontmoeting afgelopen zaterdag gelijk de vraag: “Drank?” Ik heb blijkbaar een reputatie, die voor wat betreft de buurt al zo’n 15 jaar oud is. Maar de laatste jaren (zeker sinds 2018) beheers ik dit toch veel beter. En tijdens mijn ziekteverschijnselen voorafgaand, was ik al weer helemaal gestopt. Er was in dit geval totaal geen verband met (te veel) drank! Maar nu even de omgeving overtuigen. Want ja, als ik het zelf zeg, geloven ze me toch niet… Hoewel de mening van buren me voor geen millimeter boeit, want “kletsen doen ze toch”, wil ik hier graag alles op een rijtje zetten wat me dit keer is overkomen.

Voordat ik begin met mijn ervaringen in 8 dagen ziekenhuis, wil ik nog even zeggen dat tot heden dus nog geen echte oorzaak is gevonden. Ik moet de komende tijd zoals eerder geschreven nog diverse onderzoeken ondergaan.
Het enige wat ik nu wel weet is dat de politie mij op bed heeft gevonden. Met een ‘grauwe’ kleur. Toen zijn ze waarschijnlijk direct met reanimatie begonnen, tot het ambulancepersoneel me zuurstof toediende. Het ‘bloed’ op de grond was geen bloed, maar een vloeistof die tijdens die eerste hulp is gebruikt.

Derde keer ziekenhuis

Vanaf 2017 heb ik nu dan drie keer in het ziekenhuis gelegen. Maar de eerste twee keren waren gepland, vanwege operaties aan een aneurysma. Dit was voor mij de eerste onverwachte spoedopname. Dat geeft extra complicaties, zoals het zonder een tas met kleding en diverse nodige spulletjes daar zijn… Misschien hadden we de duur van de opname even onderschat omdat ik relatief zo snel al weer op de been was, maar zonder tandenborstel, scheerapparaat en oplader voor mijn telefoon (!) kon ik toch echt niet! Mijn dochter was vermoedelijk nog te veel onder indruk van alles wat die nacht gebeurd was, want in de tas met kleding zaten 3 joggingbroeken, een aantal boxershorts die ik nooit draag, een dik vest en een paar verkeerde sokken… Maar dus niet eens een tandenborstel. Ik vergaf het haar gezien de situatie en dacht dat dit later nog wel eens zou kunnen. Toen mijn zoon er later bij kwam, ging hij dit samen met haar doen. Ik was gered. 😉

Lees verder →

Geplaatst in Column, Gezondheid, Persoonlijk | Getagged , , , | 1 reactie

Ziek… Zieker… Dood…

Geplaatst op 3 april 2025 door John

Letterlijk op dood spoor?

Misschien hebben enkele vaste bezoekers van deze blogsite opgemerkt dat het eventjes wat stil was hier? Sinds de plaatsing van het suggestieve ‘Mo(nu)mentele Plaatje’ zal ik wel ‘verkouden’ zijn? Even een time-out? Nou ja, dat kan je wel zeggen. Maar het werd onverwacht even een (bijna) definitieve time-out. Een verslagje van een paar weken ‘weg van de snelweg’, ditmaal bijna definitief op dood spoor!

Ziekenhuis

Direct maar even de deur wijd open: Op maandagavond 24 maart ging mijn gezondheid opeens zo snel achteruit dat ik voelde dat het niet goed ging. Ik was inderdaad al een paar dagen goed ‘ziek’ nu, met nog steeds zeer veel hoesten zonder slijm, waarvoor ik mijn dochter al krachtige bruistabletten had laten halen. Maar tegelijk werd ik steeds kortademiger. Elke inspanning werd zwaarder en dan moest ik even uitpuffen. Bizar! Zoiets nog nooit eerder gehad.
Ik dacht echt even dat ik ‘gewoon’ een zware kou had, voor het eerst sinds jaren want ik ben eigenlijk nooit ziek in die zin. Hoesten, nu ook snotteren, branderige ogen, duf, soms beetje verhoging… Misschien toch wel griepje. Maar die kortademigheid werd erger.
Zondag 23 maart kwam mijn dochter nog even langs en hebben we een korte wandeling gemaakt, met een zitpauze. Het was zo mooi weer! Buiten voelde ik me ook beter dan binnen. Maar na afloop was ik wel kapot.
De maandag werd slechter en ik nam me voor om de volgende dag dan toch maar eens de huisarts te gaan bellen. Voor een ‘verkoudheid’ doe ik dat nooit, maar die kortademigheid werd steeds erger.
Die dinsdag heb ik niet gehaald…

In de late avond zo rond 23.00 uur ging ik gewoon proberen te gaan slapen, wat de laatste tijd erg moeilijk tot helemaal niet ging, vanwege het hoesten. Maar eenmaal op de bedrand voelde ik dat het nu echt niet goed ging. Ik kon bijna helemaal geen adem meer halen! Ik had het gevoel dat ik stikte. Ik dacht nu echt: ”Ik ga dood!”
Toen heb ik in een opwelling 112 gebeld. Vermoedelijk nam de stem aan de andere kant me gelijk serieus want ik kon nog maar nauwelijks uit mijn woorden komen.
Daarna weet ik eigenlijk niets meer, tot ik wakker werd op een bed van de Huisartsenpost van het ziekenhuis… Groep medische mensen aan mijn bed en… mijn dochter!
Met een zuurstof kapje op, een slangetje in een infuus, lag ik naakt onder de deken. Terwijl kreeg ik allerlei uitleg te horen wat er was gebeurd. Gek genoeg was ik direct helemaal bij zinnen en begreep goed wat er was gebeurd. Daarom werd me daarna maar even een operatiejasje aangedaan, om niet helemaal naakt naar een afdeling gebracht te worden. Mijn dochter zou later wat kleding gaan ophalen en brengen. Het was inmiddels al zo’n 4 uur.

Wat is precies gebeurd?

Het fijne van het politiewerk moet ik nog even opvragen. Maar na mijn 112-melding hebben ze na aankomst uiteraard een dichte deur aangetroffen. Die heeft de politie opengebroken. En ze zullen me daarna snel boven in de slaapkamer hebben gevonden. Naakt… (ik slaap altijd naakt) op bed? Op de vloer? Er ligt een beetje bloed op de grond naast het bed. Mogelijk had ik een bloedneus opgelopen tijdens een val? Ik kan me vaag herinneren dat ik nog heb gedacht iets aan te gaan trekken, nadat ik 112 had gebeld. Maar dat heb ik niet meer gehaald en ben flauwgevallen.

De politie heeft me (gedeeltelijk) gereanimeerd! Zo is het me verteld. Wat dat ‘gedeeltelijk’ inhoudt weet ik nog niet goed. Waarschijnlijk had ik zo’n zwakke of bijna geen hartslag dat ze dat wel op gang probeerden te brengen of houden. Sinds die tijd heb ik pijnlijke (gekneusde) ribben, wat wel gebruikelijk is na zo’n harde actie…
Daarna heb ik waarschijnlijk snel zuurstof gekregen van het ambulancepersoneel.
Het punt is namelijk: Mijn saturatie op het moment dat ze me vonden was nog maar 20!

Dit was waarschijnlijk dus al dagen aan de gang. Een snel dalende saturatie, die door mijn gebrekkige (door slijm geblokkeerde) ademhaling niet goed herstelde. Vandaar de kortademigheid. Maar ja, hier had ik nog niet aan gedacht. Laat ik nu wel zo’n metertje (wat je op je vinger zet) in huis hebben! Zo maar een keer gekocht bij de Dirk. Nooit gebruikt. Nu wel en dat voelt direct een stuk veiliger. 😉

In het ziekenhuis ben ik primair via de longartsen verder onderzocht op oorzaken. Want waardoor kon ik opeens niet meer (goed) ademhalen? Kort gezegd: na diverse CT-scans, röntgen (‘sniff test’), neurologie testjes, bloedafnames, etc. gedurende de afgelopen week, hebben ze nog niets gevonden.
Ze houden het daarom maar even op een acute sputum prop (slijmprop) in een cruciaal deel van mijn ademhalingskanalen… Er staan nog diverse afspraken gepland bij de poli’s Cardiologie (hart), MDL (lever) en uiteraard moet ik weer snel op controle bij de longarts.
Een longfunctietest afgelopen week was een stuk slechter dan die van oktober. Niet zo gek nu natuurlijk.

Dus…

Volgens mij heb ik dit keer echt op het randje van de dood gelegen. Ik kan het weer aantekenen in mijn CV als ‘ervaringsdeskundige’… Je moet alles een keer meemaken. Maar dankzij mijn nog gezonde impulsen en een goed en snel optreden van de hulpverleners ben ik er niet overheen gegaan. Nog even geen definitief dood spoor. Ik mag het nog een keer gaan proberen. Wat? Gezonder leven? Meer bewegen? Minder drank? Dat is allemaal goed natuurlijk! Maar op dit soort ‘bliksems’ kan je niet voorbereid zijn. Iedereen kan erdoor worden getroffen. Dat hoorde ik ook overal om me heen in het ziekenhuis. Best veel mensen die ‘opeens’ ergens door worden getroffen.
Gewoon weer verder, conditie opbouwen en hopen dat de kortademigheid weer verdwijnt. Want op dit moment ben ik natuurlijk nog steeds snel moe. Lichaam heeft klappen gehad. Letterlijk. Maar de saturatie stond vandaag, net na enige inspanning, gewoon weer goed op 94. 🙂

I’m back! 😉

Geplaatst in Column, Opmerkelijk Nieuws, Persoonlijk | Getagged , , | 1 reactie

Anti porno campagne Lisa Staal

Geplaatst op 20 maart 2025 door John

Porno is… Geen liefde!

Terwijl ik op mijn website steeds weer moeite probeer te doen, om de anti-naakt en anti-porno bewegingen weg te zetten als ongezonde – vaak door de oude religies geïndoctrineerde – moraalridders, die juist het tegenovergestelde bereiken (want nog altijd steeds meer seksueel grensoverschrijdend gedrag), groeit het anti-gedrag en dus -gevoel. Het zijn namelijk ook steeds vaker zogenaamd progressieve ‘feministische’ bekende vrouwen, die de media onveilig maken. En succes oogsten bij (ook niet zo gezond denkende) politici. Ik wilde hier eigenlijk geen aandacht aan besteden, maar met het groeien van haar (nieuwe) bekendheid, groeit ook de aanhang en petitie om echt iets tegen porno te moeten doen. Ik vrees dat we echt naar een nieuwe tijd gaan, dat seks niet meer als ‘spel’ wordt geaccepteerd. Terug naar af, ver voor de seksuele revolutie.
Deze vrouw – Lisa Staal – lijkt ‘ijzersterk’ en gevaarlijk. Daarom toch maar een tegengeluid.

Porno is…

Met dit soort borden maakt Staal misbruik van de emoties op straat. Omdat het direct gerelateerd lijkt aan de al vele jaren bekende ‘Liefde is…’ slogans, waarin meestal twee naakte figuren van een jongen en meisje uitbeelden hoe mooi ‘de liefde’ is.

Prima uiteraard! Maar dat Staal bijna dezelfde figuurtjes gebruikt om dit tegenovergestelde uit te drukken over porno, vind ik eigenlijk smerig. Maar ze komen wel aan bij de mensen die toch altijd al wantrouwend en sceptisch tegenover porno staan. Deze campagne bevestigt dit. Terwijl haar ‘waarheden’ onzin zijn.

Lees verder →

Geplaatst in Column, Cultuurfilosofie, Opmerkelijk Nieuws, Seksualiteit | Getagged , , , , , | 2 reacties

Restflits maart 2025 – Waardeloze klantenservice

Geplaatst op 16 maart 2025 door John

Verdwijnt alle persoonlijke aandacht voorgoed?

Over diverse persoonlijke gevallen waarin ik ‘Waardeloze Klantenservice’ heb meegemaakt, schrijf ik regelmatig. In het laatste gelinkte artikel schreef ik al dat ik dit gerust tot “een (slechte soap-) serie” zou kunnen verheffen. Dat heb ik niet gedaan en op wat aanvaringen met malafide ‘dropshippers’ en Chinese zolderkamerverkopers na heb ik weinig over ‘Consumentenzaken’ geschreven. Eigenlijk word ik daar zo moe van, al dat geklaag over de (neem ik aan) bekende commerciële ontwikkelingen in de maatschappij, die ik toch niet kan veranderen, dat ik alles maar een beetje neem zoals het komt en is. Jezelf continu opwinden is niet goed voor je hart… 😛
Maar je weet het: ‘mijn bloed blijft kruipen waar het niet gaan kan’ en zo af en toe moet ik mijn gal weer even spuien, om het niet allemaal op te laten kroppen. 😉 Dus nu weer eens een Restflits, in het teken van die nog steeds verder achteruit hollende kwaliteit van de diverse klantenservices. Met centraal daarbij mijn oprecht gestelde vraag: “Verdwijnt daardoor alle persoonlijke aandacht voorgoed?” Dit kan ik breder doortrekken en niet alleen betrekken op bepaalde ervaringen. Daarom wordt dit ook een wat grotere Restflits.

Geen of nauwelijks service van Vodafone en Simyo

De telefoon is tegenwoordig een levensbelangrijk bezit. Volgens mij heeft bijna iedereen nu toch wel een meer of minder ‘slimme’ telefoon, op een aantal ouderen of digibeten na, die daar echt niet mee om kunnen gaan. En die slimme ‘smartphone’ hebben de meeste mensen niet alleen meer om daarmee te bellen, gebeld te worden en (sms-) berichten te versturen. Het is een complete zakcomputer geworden, waarin ons hele leven opgeslagen staat en waarmee we bijna alles wat we doen moeten ondersteunen. Zonder telefoon weten heel veel mensen niet meer wat ze moeten doen! Noem dat dus maar gerust ‘levensbelangrijk’.
Dan zou je verwachten dat het gebruik van die telefoon door de diverse verkopers en de nodige netwerkservices goed wordt ondersteund, zeker als er problemen zijn. In het ziekenhuis waar ik heb gewerkt, was de computer op de diverse bureaus en balies levensbelangrijk, om correcte zorg te verlenen aan de patiënten. Ik heb dus goed geleerd om de service te verlenen, die het personeel nodig had. Daarom zie ik dus ook zo goed als ik door diverse bedrijven word afgescheept door slechte (waardeloze) service.
Helaas is die ‘levensbelangrijke’ telefoon een commercieel product, waaraan de grootste bedrijven miljarden verdienen. Dat de spoeling met zoveel aanbieders steeds dunner wordt, dwingt ook de grote bedrijven tot bezuinigingen. Je raadt het al. De klantenservice stelt steeds minder voor.

Vroeger hadden we zo’n onverslijtbare grijze doos met draaischijf en ‘hoorn’, waarmee je kon luisteren en praten. De service die het Koninklijke post- en telefoonbedrijf bood was toen gewoon goed. Meestal. Er was ook niet zo veel meer service te verlenen dan het leveren van een werkende telefoon en het aansluiten van de draadjes, zowel binnen als buiten. Nu is alles veel complexer. Goed voor een ruimere werkgelegenheid zou je zeggen, maar de tijd dat er zalen vol met mensen aan de telefoon service zaten te verlenen is echt wel voorbij. De meeste ‘helpdeskers’ zitten tegenwoordig thuis en bedienen met hun laptopje de duizenden klanten. Liefst zo snel mogelijk want tijd is geld. En liever verkopen ze de argeloze klanten weer een nieuw toestel of een duurder contract, dan dat ze gaan zoeken naar de oorzaken van problemen.

Zo ben ik afgelopen jaar tegen twee problemen aangelopen, bij mijn beide telefoonproviders: Vodafone en Simyo. Ja ik heb er twee, omdat ik al jaren twee nummers heb; een privénummer bij Simyo en een nummer wat ik gebruik op mijn websites (momenteel alleen HZP). Dat laatste is een gratis SIM-kaartje van Vodafone. Was een keer een actie. Moest daar wel een tegoed op zetten, anders werkt het niet. Er staan dus al jaren enkele tientjes op, wat blijft bestaan als ik minimaal 1x in de 6 maanden bel of sms. Dit gebruik ik eigenlijk alleen om gebeld te kunnen worden. Niet om te bellen. En alleen tijdens ‘werktijden’. 😉 Buiten die tijden zet ik de simkaart altijd uit. Ik ken diverse mensen die dit doen met hun zakelijke nummer. Anders worden ze dag en nacht gestoord!
Sinds afgelopen najaar heb ik dan een ‘nieuw’ toestel van mijn zoon gekregen, omdat hij een geheel nieuwe kocht met abonnement. Dat vond ik fijn, want ik kan nu gebruik maken van het snellere 5G netwerk en uiteraard werken alle functies beter en sneller en is de camera echt veel beter!
Maar dat aan- en uitschakelen van mijn Vodafone nummer gaf opeens problemen! Niet altijd maar regelmatig blijkt dat het nummer niet wordt ‘aangemeld’ op het netwerk van Vodafone. De simkaart werkt dan wel want ik zou dan wel “alleen noodoproepen” kunnen doen, dus 112 bellen. Maar verder niets. Ik had daar zelf al een modus op gevonden, door het aan- en uitzetten enkele keren te herhalen, totdat die weer wel ‘pakt’. Maar handig is dat niet!
Voordat ik de service van Vodafone probeerde te bereiken, had ik al gezocht op vergelijkbare problemen. Tegenwoordig kan je bijna alles wel terugvinden, met oplossingen erbij.
Uitgerekend op de website van Vodafone vond ik toen dat dit probleem veroorzaakt kan worden door een verouderde simkaart, die niet (goed) met 5G om kan gaan. Er werden zelfs series simkaartnummers genoemd, wat mijn kaartje ook had! Uiteraard nam ik toen contact op met een ingang van de Vodafone-service, via X. Mailen kan daar tegenwoordig ook niet meer (kom ik nog op terug!) en bellen met de klantenservice probeer ik altijd te vermijden, want dat zijn langdurige drama’s. Via een DM op X (Twitter toen nog) had ik al eens eerder service gehad, wat toen wel was geslaagd. Maar nu was de toon direct al negatief.
De gast op X verklaarde dat het elke dag uit- en aanzetten van de simkaart niet goed is. “Daar is die niet voor bedoeld.” Huh? Hoezo dan? Ben ik verplicht om mijn telefoon(kaart) 24 uur per dag te gebruiken? Nooit gehoord van (min of meer) zakelijke toepassingen? Of wacht even… Moet ik dan misschien “beter een zakelijk contract afsluiten”? Wat bullshit is, want dat staat los van elke simkaart. Die zijn allemaal hetzelfde. Maar ja, de service…
Hij was ongevoelig voor mijn stelling dat het op hun eigen website staat! Daarom kon hij geen ander advies geven dan het niet meer uit te schakelen. 🙁
Sinds die tijd heb ik dan de modus gevonden om op de telefoon de kaart even opnieuw aan te laten melden op het netwerk (een optie in de instellingen) of de ‘vliegtuigmodus’ aan/uit te zetten. Kost een paar klikjes maar dat is dus niet elke dag en het gaat best wel snel.
Maar uiteindelijk is dit natuurlijk gewoon waardeloze service. Ik heb recht op een nieuw simkaartje omdat het mijne verouderd is met de komst van 5G. Maar ja, gratis kaartje dus service? Vergeet het maar.

Lees verder →

Geplaatst in Column, Consumentenzaken, Cultuurfilosofie, Opmerkelijk Nieuws, Persoonlijk | Getagged , , , , , , | Een reactie plaatsen

Naakt en seks waar kinderen bij zijn

Geplaatst op 10 maart 2025 door John

Stopt je seksleven als je kinderen krijgt?

Dit artikel ligt al een paar maanden op ‘de plank’ en ik was er aan begonnen met een andere titel, maar had het toen niet afgemaakt. Weer een gevalletje van ‘geen zin in’. “Laat maar” dacht ik. Ik schrijf al zo vaak over vergelijkbare materie en dit voegt (te) weinig toe.
Afgelopen week zag ik echter in de sociale media een filmpje* langskomen, wat enerzijds ‘schokte’ (want zoiets had ik nog nooit gezien) en anderzijds blij maakte! Want hier gaat het om! Hoe preuts zijn wij ‘westerlingen’ met zoveel poeha dat we alles zogenaamd veel beter weten en gezonder denken en leven? Terwijl er nog zoveel onbegrepen frustraties blijven bij opgroeiende jongeren over die simpele dingen: naakt en seks? Waardoor de beladenheid en opgekropte gevoelens nog altijd tot excessieve grensoverschrijdende handelingen kunnen leiden? Veel mensen willen de simpele oplossingen niet zien of horen. Het begint namelijk altijd gewoon met openheid, eerlijkheid en juist niet in het ‘verbergen’ om de zogenaamd tere kinderzieltjes te beschermen. Bullshit.
Ik zeg dit zo vaak!
Daarom was ik weer eens begonnen met een aantal externe artikelen te verzamelen hoe jonge gezinnen omgaan met de seks als ze kinderen hebben. Ik link er enkele:

Kinderen, fataal voor je seksleven?
Spontane sex
Help! Ons kind heeft ons betrapt op seks, wat nu?

En ook in polyamoreuze gezinnen zijn er vaak kinderen:
Vaste swingersrelatie: ‘De kinderen denken dat Anne en Sef een extra oom en tante zijn’

De uitkomsten zijn soms verrassend maar meestal bekend: mensen hebben minder en voorzichtiger seks als ze kinderen hebben. Want ze willen niet dat die het per ongeluk zullen zien of horen. Liefst praten de meeste ouders helemaal niet over hun seksleven. Soms niet eens over seks in het algemeen… Heel ongezond. Maar echt veelvoorkomend. Alle goede seksuologen spreken hier duidelijk over: Seksuele opvoeding begint eigenlijk al na de geboorte. Want de mens is een seksueel wezen. Het hoort er gewoon bij, net als praten over (gezond) eten en drinken.

Het verbergen maakt vaak de meeste problemen. Want kinderen zijn niet gek en horen op het schoolplein al vaak veel meer dan ze ooit thuis hebben meegekregen. Maar die verhalen zijn vaak opgeblazen. Het zijn kinderen. Ze houden van hun fantasieën en spelen graag de wildste verhalen. Als ze dan eens een keer met seksspelletjes gaan experimenteren, dan zijn veel ‘domme’ ouders geschokt. “Dat hoort niet op die leeftijd!” Moord en brand. Het zal de schuld wel zijn van de school, die geen toezicht houdt en te vroeg seksuele voorlichting geeft… Pfff…

Over Naakt en seks waar kinderen bij zijn…

… heb ik dus al vaker geschreven. Hoewel de meeste mensen schijnen te denken dat dit niet goed is en een moeder haar borsten niet eens zou mogen laten zien aan haar kinderen, als ze zich even verkleedt, vind ik deze schaamte voor het gewone naakte lichaam ongezond. Hoewel ik zelf zo ben opgevoed en ook wij als ouders zwaar tekort zijn geschoten in onze eigen gedragingen en seksuele voorlichting, weet ik gewoon zeker dat dit anders moet. Natuurlijker. Opener. Gezonder.

Op Erotica heb ik een aparte pagina voor ‘Public Nude and Sex’, waarop foto’s en filmpjes te zien zijn van meestal blote modellen in het openbaar en seks op openbare plekken. Dat laatste is dan meestal in scene gezet voor de porno en dan wordt er altijd wel opgelet dat er geen kinderen in de buurt zijn. Maar die blote modellen werden wel vaak ook door kinderen gezien. Prima toch?
Nu nog de stap verder: gewoon seks in het openbare park, waar ook kinderen langslopen. Doodgewoon. Op de pagina ‘Seks in het openbaar’ is dit wel even te zien. Ook prima. Als kinderen op tijd zijn voorgelicht, dan vinden ze dit helemaal niet eng of schokkend. Veel erger zou het zijn als ze onverwacht mensen zien die elkaar naar het leven staan… Groepje kopschoppers in actie. Messtekers. Soms (bijna) dodelijk geweld. Dit gebeurt vaker op straat dan seks… Dat vind ik pas ongezond en slecht.

Maar het begint dus thuis, in het ouderlijk gezin. Waar vader en moeder gewoon seks hebben, als het goed is. Waarom mogen kinderen dat niet zien of weten? Schaamte? Wat is er zo slecht aan het zien van gewone seks?

* Het onderstaande filmpje laat dit zien. En nu komt er weer eens een 18+ waarschuwing, want dat moet ik doen op een openbare website als er expliciete seks te zien is. Wil je dit dus niet zien, klik dan maar niet op ‘Lees verder…’.

Lees verder →

Geplaatst in Column, Cultuurfilosofie, Erotica, Opmerkelijk Nieuws, Seksualiteit | Getagged , , , , | Een reactie plaatsen