Het leven vanuit het perspectief van een Restant.
Laverend tussen goed en kwaad, mooi en lelijk en alles wat het leven daar tussenin mogelijk maakt! De Rest!
Volg het Avontuur van die ene zandkorrel in de Wereld Wijde Woestijn!
Altijd op zoek naar een echte Fata Morgana! 🙂
Nu in de Restflits:
– Het gebeurde, gebeurt en blijft gebeuren…
– Aart
– Nikkie?
– Frits en vele vele anderen…
– Wat nog Rest
Het gebeurde, gebeurt en blijft gebeuren…
Wat ik bedoel met deze eerste titel in deze nieuwe ‘Restflits’?
Nou… ALLES!
Alles gebeurde, gebeurt en blijft gebeuren…
Misschien valt het die enkele vaste bezoekers van deze blogsite op dat ik de laatste maanden heel erg eenzijdig aan het schrijven ben.
Ging het niet over seks of porno, dan ging het over mezelf, mijn operatie en mijn status (quo).
Maar de laatste ‘Restflits’ stamt al weer uit november 2019, hoewel ik daarin juist nadruk legde op NIETS en dat je dat voorlopig ook wel van me kon verwachten.
Ik riep daarin op me wakker te maken “als de zomer van 2020 zich aandient”. Weet je nog?
Omdat ik mede vanwege die (toen komende) operatie alles in de ‘koelkast’ had gezet en wilde houden tot ik weer volledig hersteld zou zijn of dat ik belangrijke aanleidingen zou zien om me hier mee bezig te houden.
Eerlijk gezegd geloof ik ook niet dat er (veel) mensen zitten te wachten op mijn schrijfsels.
Afgelopen week nog dacht ik bij mezelf:
“Waarom doe ik dit überhaupt nog? Ik schrijf alleen maar mijn erfenis…”
Maar natuurlijk zit ik ‘in real life’ niet alleen maar naar het plafond te staren (of via de imaginaire geraniums naar de grijze of blauwe lucht) en ben ik gewoon dagelijks ook nog steeds bezig met het ‘nieuws’ wat me bereikt via krant, nieuwssites, Twitter en Facebook.
(Hoewel dat laatste op sterven na dood is…)
En ja natuurlijk; het meeste wat ik daarin zie is absolute onzin en volledig onbelangrijk.
Ook al ‘ontploffen’ de sociale media met (meestal) tegengestelde meningen… Ik bemoei me daar niet mee. Hoewel ik natuurlijk ook meestal wel een mening heb.
Maar wat maakt die ene (serieus overdachte) mening voor verschil in die Woeste Wilde Woestijn van megalomane ongefundeerde onderbuikgevoelens toeterende massa?
Precies. Geen ene moer.
Daarom laat ik alles maar over en langs me heen stromen, zonder er energie in te steken want dat is meestal bij voorbaat verloren energie.
Toch gebeurde alles, gebeurt alles en blijft alles gewoon gebeuren!
Om een kleine indruk te geven van bepaalde ‘gebeurtenissen’ en hoe ik ze verwerk, schrijf ik daarom weer eens een Restflits. Geen ‘dag-’ of ‘weekflits’ maar een ‘maandflits’ zodat ik mijn gedachten even de vrije loop kan laten en niet aan tijd gebonden ben.
Aart
Misschien is dit nieuws van de afgelopen dagen wel het enige wat indruk op me heeft gemaakt: het onverwachte overlijden van Aart Staartjes als gevolg van een ongeluk in het verkeer.
Het werd dan ook in alle media extreem belicht! Zo extreem dat ik me afvroeg waarom?
Zo ‘wereldberoemd’ was hij nu ook weer niet, zelfs niet alleen in Nederland…
Misschien was het alleen die schok?
Iemand die bij wijze van spreken gisteren nog actief en populair op TV was en nu opeens weg is?
Maar zo heel actief was hij nu ook niet meer… Met zijn 81 jaar was hij toch al een poosje uit het actieve TV-leven gestapt (zeker na zijn beroerte een paar jaar geleden) en deed alleen af en toe nog wat klusjes…
Zoals zijn ‘optreden’ in ‘Sterren op het doek’, wat oorspronkelijk op 10 september 2019 uitgezonden is en herhaald na zijn overlijden op 12 januari.
Die herhaling heb ik ook gezien.
Maar verder… Eerlijk gezegd volgde ik hem niet. Nooit gedaan.
Wat tientallen (bekende) Nederlanders in de media beweren: dat Aart mede hun jeugd en (misschien wel) een deel van hun opvoeding heeft bepaald… Daar heb ik helemaal niks mee.
Hoewel ‘De Stratemakeropzeeshow’ zogezegd populair was in mijn eigen jeugd, kan ik me niet herinneren dit ooit te hebben gezien.
Mogelijk was dit mede te danken aan mijn ouders/grootouders die dit ‘niet veel’ voor mij vonden?
Wel kan ik me andere programma’s herinneren… ‘Stuif es In’, ‘Kunt u me de weg naar Hamelen vertellen meneer?’, ‘Oebele’, ‘Pipo’, ‘Swiebertje’, ‘Ti Ta Tovenaar’, ‘Kapitein Zeppos’, ‘Floris’ en misschien nog wel wat meer maar iets met Aart Staartjes? Ik kan me er niets van herinneren.
Wel herinner ik zijn rol bij de televisie-Intocht van Sinterklaas.
Toen vond ik hem best goed en karakteristiek als ‘meneer Aart met de pet’ die op zijn eigen wijze de intocht versloeg en iedereen interviewde, van de burgemeester, Sinterklaas tot de kinderen.
Karakteristiek. Dat is wat ik wel van hem herinner.
Niet zijn grootste en (misschien) meest belangrijke rol als ‘Meneer Aart’ in Sesamstraat…
Daar keek ik zelf uiteraard niet naar (iets van ver na mijn jeugd) en ik zette dat ook nooit op voor mijn eigen kinderen…
Wij waren meer van Ketnet en ‘Cartoon Network’… 😛
Ook wordt links en rechts zijn eigen manier van ‘omgaan met kinderen’ geroemd.
Omdat hij natuurlijk voornamelijk voor kinderprogramma’s heeft gewerkt, moest dit wel een van zijn bijzondere eigenschappen zijn, zeker omdat de meeste programma’s zo’n succes waren.
Hij ging (naar zeggen) altijd als volwassene met de kinderen om.
Dus niet op een speciale ‘kinderlijke’ manier. Op een of andere manier stimuleerde hij kinderen juist zich meer ‘volwassen’ te gedragen. Om zo de ‘grote, boze, harde’ volwassen wereld beter te kunnen begrijpen. Zijn manier van omgaan met kinderen zou grensverleggend zijn.
Hoewel ik dat dus nooit heb gezien of herkend dus niet kan beoordelen, vind ik dit wel een heel belangrijke eigenschap van een volwassene.
Want nu krijg ik soms het idee dat veel ‘opvoeders’ kinderen liefst zo lang mogelijk ‘klein’ houden, zelfs tot ver in hun puberteit…
Wat mij opviel in ‘Sterren op het doek’ was zijn… gewone, eenvoudige verschijning.
Werkelijk niets viel aan hem op wat hem die ‘sterrenstatus’ zou kunnen geven…
Hooguit had hij inderdaad die guitige blik in zijn ogen, die onder de klep van zijn pet door gluurden naar de mensen in zijn omgeving met een ondeugende gedachte…
“De ouwe snoeperd…”
Laten we dat dan maar herinneren… 😉
Aart op het doek: “Ouwe snoeperd!”
Nikkie?
De tweede en nog veel grotere megalomane media-aandacht ging natuurlijk uit naar geen dode maar een springlevende bekende Nederlander. Een naam die ik al enkele jaren links en rechts om me heen tegenkom maar waar ik zo weinig van weet en waarvan ik (tot gisteren!) niet eens wist wat ze eigenlijk doet en waarom ze zo bekend is… Een of andere jonge meid van 25 met de artiestennaam ‘Nikkie Tutorials’. Voor ‘ingewijden’ ook bekend onder haar eigen naam: ‘Nikkie de Jager’.
Ik zweer je: toen ik een poosje terug de mogelijke kandidaten zag langskomen in mijn Algemene Dagblad van de bekende Nederlanders die mogelijk het Eurovisiesongfestival in Nederland zouden kunnen presenteren en ik haar daar tussen zag staan dacht ik echt: “Huh? Wie? Die? Een onbeduidende ‘YouTube-ster’ die dan uit het niks misschien miljoenen volgers heeft (wereldwijd) maar echt iemand ‘van-nul-en-geen-waarde’? Dat kan niet waar zijn!”
Maar hoewel ze dan inderdaad misschien nog geen enkele echte presentatie-ervaring heeft, zou ze zogenaamd zo spontaan en charismatisch zijn dat ze het zou kunnen… Volgens ‘experts’.
Ik was perplex.
Misschien mis ik een (groot?) deel van de mediawereld tegenwoordig omdat ik niks heb met ‘vloggers’ (op YouTube) en daar werkelijk nog nooit naar heb gekeken…
Er schijnen daar gasten te zitten die met hun zelf gemaakte filmpjes schatrijk worden…
En dat doen ze dan natuurlijk meestal met een thema… Van paarden tot poezen, van sport tot waaghalzerij (zelfs levensgevaarlijke stunts), van zingen tot praten… Misschien is veel soms best wel zinnig maar ik zoek het niet en mis het niet.
Hoewel mijn eigen zoon me constant maar blijft zeggen dat ik daar veel meer echt zinnige kanalen zou kunnen vinden dan die oubollige en inhoudsloze televisie waar ik maar aan vast houd…
Tja… Toch de generatiekloof?
Maar dan terug naar die Nikkie…
Als ik dan op Wiki lees: “… is een Nederlandse visagiste uit het Noord-Brabantse Uden die zich vooral bezighoudt met video’s over make-up en lifestyle via haar ‘NikkieTutorials’…”
Dan ben ik echt verbijsterd dat zo iemand (waar er wereldwijd vele duizenden meiden van zijn die zoiets doen…) hiermee zo bekend is geworden.
Wat is haar kracht? Haar ‘charisma’?
Ik heb echt nog niet één van haar (oudere) video’s gezien (en dat weiger ik ook te doen!) maar als ik haar op foto’s in de media zie dan denk ik altijd:
“Euh… Bleh… een dikke ‘Barbie’…”
Iemand die op mij verschrikkelijk onecht overkomt.
Maar misschien is dat juist wel een belangrijk teken van de tijd…
Iedereen kan zijn wat die wil in deze ‘plastic fantastic’ wereld…
En misschien ook hierdoor is dan dat ‘grote’ onverwachte nieuws wat ze zogenaamd (!) onder druk van chantage de wereld in gooide dan helemaal niet zo vreemd en past dit uitermate slim en gewiekst (zeg maar gerust sluw…) in haar masterplan: ze blijkt ook nog eens ‘transgender’.
Geboren als jongen, heeft ze zich helemaal laten ombouwen tot het ‘geile media-icoon’ wat ze nu is.
Want zeg nou zelf…
Wie volgen haar? Naast de vele kwijlende meiden die de make-up tips opzuigen en ook zichzelf zo mooi mogelijk willen maken voor de buitenwereld, volgen er ook veel mannelijke fans.
Dat gebeurt namelijk met alle een beetje bekende zich openbaar ruimschoots vertonende dames.
Van Maddie Ziegler (een echte mooie dansende meid) tot Jutta Leerdam (een echt sterke schaatsster maar ook nog eens met een euh… zeer opvallend knap uiterlijk!).
Mannen volgen ze ook om ze te bewonderen… Zo simpel en zo normaal is dat.
En nu… In een tijd waarin de LHBTI+++ hype ‘heet’ is en er nog nooit zo veel media-aandacht voor homo’s, lesbiennes en transgenders was en ook de nieuwe Nederlandse deelname aan het Songfestival weer een homo is (en zwart!…), komt mediageile Nikkie met haar openbaring.
Gezien haar wereldwijde bekendheid doet dit haar ster niet alleen in Nederland rijzen.
Dit is de ‘klap’ die haar zeker nu wereldberoemd zal maken.
En natuurlijk nog rijker dan ze mogelijk al was…
Misselijk… word ik van al die opgeklopte megalomane aandacht die deze Nikkie krijgt in de media. Ook in de krant van vandaag weer… Dik artikel over Nikkie. Met extra uitvergrote hoofdletter N uiteraard in de regenboogkleuren…
Bah. Ik hoop niet dat ze nu nog vaker ook op TV verschijnt… Ze blijkt al in diverse massa-pulpprogramma’s zoals die ‘Mol’ te hebben gezeten…
Daar kijk ik niet naar maar als ze nu ook nog vaker gaat aanschuiven in DWDD en zelfs in het 8-uur journaal blijft verschijnen, dan gaat mijn TV toch echt steeds vaker uit… 😛
‘Dikke Barbie’ Nikkie…
Frits en vele vele anderen…
Waren er nog meer mensen in de belangstelling deze maand?
Want het lijkt er steeds meer op dat het nieuws niet alleen om belangrijke gebeurtenissen draait maar voornamelijk om mensen. ‘De mens’ achter het nieuws.
Wat op zich natuurlijk prima is! Want uiteindelijk draait alles daarom! Het zijn de mensen die het nieuws maken.
Dat ik daardoor in de massa-media echter te vaak steeds dezelfde koppen voorbij zie komen, vind ik een domper. Te vaak worden hierdoor mensen tot ‘bekende Nederlander’ gebombardeerd omdat ze ‘een keer’ iets bijzonders hebben gedaan.
En soms krijgen ze dan meer kansen om ‘iets leuks’ te doen op TV.
Maar zijn al die bekende koppen daarom ook beter dan de rest van Nederland?
Ik dacht het niet…
Soms zou wat meer afwisselen met volslagen onbekenden verrassend mooie verhalen kunnen opleveren, denk ik zo.
Maar goed, het hedendaagse nieuws dus…
Waarin je leest dat Frits (Wester) weer aan de slag gaat.
Frits wie?
Ook weer zo’n naam die ik niet kende… tot hij vorig jaar in het nieuws kwam omdat hij zich als (bekende) reporter vreemd had gedragen in een live reportage van RTL Nieuws.
Hij zou onder invloed van drank zijn geweest…
Toen wekte het uiteraard wel even mijn interesse. 😉
De gewraakte reportage was inmiddels ‘viral’ gegaan en heb ik daardoor ook gezien.
Ja… Hij versprak zich een paar keer en leek duidelijk niet helemaal geconcentreerd bezig…
In eerste instantie gaf hij zelf vermoeidheid aan als de reden.
Voor mij als buitenstaander een mogelijk plausibele verklaring.
Maar na korte tijd werd ook bekend dat hij even stopte met zijn werk om een rustpauze in te lassen.
Speculaties over zijn drankmisbruik en eerdere gevallen van problemen tijdens werksituaties werden rijkelijk in de media gedeeld en ‘besproken’… “Zatlap Wester” was natuurlijk een dankbaar mikpunt van de roeptoeterende mediamaniakken.
Dan was hij nu afgelopen week weer in beeld bij ‘Jinek’, waarin hij openlijk zou hebben verklaard afgekickt te zijn in een speciale kliniek en weer aan de slag kan.
Ik heb dit niet gezien maar kan me er iets bij voorstellen.
Aan de begeleidende foto was in ieder geval te zien dat hij er weer ‘Fri(t)s en fruitig’ en afgevallen uitzag…
Tja…
Ik ken Frits niet.
Als journalist en reporter was hij (blijkbaar) geroemd en geliefd en vooral bekend door zijn politieke verslaggeving.
Als mens had hij blijkbaar zo zijn beslommeringen en valkuilen…
Daar weet ik alles van.
En ook ik weet dat je het heel lang kunt volhouden en ‘verbergen’ dat je eigenlijk een alcoholprobleem hebt ontwikkeld terwijl buitenstaanders dat nog nauwelijks merken.
Ook ik heb zeker de laatste jaren dat ik nog wel eens live radioprogramma’s maakte wel eens gedraaid met een flinke hoeveelheid drank achter m’n kiezen.
Wie me goed kende moet dat hebben gehoord. Ook ik hoorde het wel als ik mezelf later terug luisterde. Maar door de routine die je als ‘ervaren’ programmamaker hebt, kan je lang doorgaan.
Op die manier begrijp ik Frits.
En ik hoop dat zijn (relatief) korte herstelperiode in het afgelopen najaar voldoende was om hem echt anders te laten denken en voelen over de oorzaken achter de vlucht in de drank.
Want die lossen ze in geen enkele kliniek op…
De tijd zal het leren.
Maar er zijn duizenden mensen zoals Frits…
Die dagelijks tobben met het leven en soms hulpmiddelen zoeken en vinden om zichzelf overeind te houden tussen andere mensen die niets van je problemen en worsteling begrijpen.
Mensen die alleen staan of zich in ieder geval alleen voelen staan.
Veel meer dan je denkt.
En niet iedereen komt zichzelf een keer tegen en krijgt zo’n duidelijke keuzemogelijkheid.
Velen blijven sudderen… tot het een keer te laat is.
Daarom zou het mooi zijn als er eens wat meer mensen in beeld zouden komen met hun verhalen.
Ook onbekende mensen hebben soms bijzonder inspirerende verhalen die vele anderen zouden kunnen helpen meer inzicht te krijgen in (moeilijke) levensvraagstukken.
Frits Wester clean… ‘Radar’-Antoinette twijfelt…
Wat nog Rest
Naast ‘al’ het nieuws over (bekende) mensen in de media, blijft natuurlijk ook al het overige nieuws over klimaat, economie, politiek, oorlog, terrorisme en wat dan ook gewoon langs me heen komen.
Maar ik zeg al: voornamelijk langs me heen!
Want het meeste kan me gewoonweg niet boeien of heeft allemaal zo weinig directe betrekking op mijn dagelijkse leven dat het onzinnig is om daar aandacht aan te besteden.
Laat staan een relativerend stukje over te schrijven want hoewel ik dat soms wel even voel opborrelen bij dingen die gebeuren: ik heb gewoonweg geen zin om er verder energie aan te verspillen. Onnodig en soms misschien zelfs ziekmakend.
Zoals ik al eerder heb geschreven toen ik het over ‘NIETS’ had…
Ik schrijf echt liever NIETS dan iets wat me uiteindelijk onnodig energie kost.
Als ik weer wat schrijf dan heb ik daar echt even zin in, wil ik mijn hart even luchten of denk ik echt met iets belangrijks te komen, al was het alleen maar voor mezelf.
Wanneer er weer iets te ‘Flitsen’ zal zijn, kan ik op dit moment onmogelijk voorspellen.
Neem het maar weer als die (mijn!) bekende ‘Fata Morgana’:
Soms is er iets… meestal is er niets. 😉
Het blijft natuurlijk een ‘Avontuur… wat nog Rest’.
Toen ik in 2017 dit artikel schreef:
‘De kleine Rest alcoholvrije bieren test’
was ik nog druk bezig met pogingen om te herstellen.
Natuurlijk van mijn alcoholverslaving, waar ik al jaren niet geheimzinnig over doe.
Maar ook van mijn ‘demonen’… Hoe leg ik dat uit…
De voortdurende stroom aan negatieve gedachten en (dus) gevoelens die me beheersten door alles wat me al die jaren was overkomen.
Ik kon mezelf nog geen plek geven binnen al de gebeurtenissen in mijn leven, die uiteindelijk tot diverse depressies hebben geleid. Mijn leven leek onmogelijke wendingen te hebben genomen en daar kwamen in dat jaar nog de onverwachte fysieke problemen bij van mijn slechte bloedvaten en knieartrose. Het leken toen tekenen dat mijn leven letterlijk en figuurlijk op een eindpunt was beland. Voor mij hoefde het allemaal niet meer zo verder…
Toch deed ik pogingen beter te worden, door in ieder geval te beginnen aan mijn alcoholprobleem door me in te schrijven bij ‘De Hoop GGZ’.
Maar eerlijk gezegd deed ik dat meer ‘voor de vorm’ omdat diverse andere instanties me niet konden of wilden helpen als ik niet eerst zou stoppen met de drank.
Ik kende ‘De Hoop’ al en ik wist bij voorbaat dat het niets zou uithalen.
De enige kracht die me zou kunnen helpen… lag altijd al in mezelf… en dat wist ik ook altijd al.
Eigenlijk zag ik gewoon (nog) geen enkele reden waarom ik zou moeten stoppen als het leven voor mijn gevoel zinloos was.
Tijdens deze periode was ik (oprecht serieus!) begonnen met uitzoeken of alcoholvrij bier mij nu zou kunnen bekoren, zodat ik niet meer zo afhankelijk zou zijn van ‘mijn lekkere en gewenste biertje’.
Nou… De test liet zien dat dit niet zo was.
Helaas halen vrijwel alle alcoholvrije biertjes het niet bij de meest simpele ‘normale’ biertjes en ze zijn gewoon veel te duur voor dagelijks gebruik.
In 2018 brak er een heel andere periode aan in mijn leven, doordat ik eindelijk ging inzien wie ik was en welke ‘schat aan ervaringen’ ik eigenlijk met me mee droeg.
Mede door de trainingen bij Vivenz en mijn eigen gewijzigde manier van denken, ben ik eind 2018 eindelijk losgekomen van die ‘demonen’.
En…
Toen had ik ook geen drank meer nodig om de negatieve stroom gedachten in mijn hoofd te verdoven! Ik ben eind september 2018 gestopt met sterke drank en tot heden heb ik daar geen enkele behoefte meer aan.
Een paar maanden geleden heb ik dit nieuwe initiatief – eigenlijk al kort na de introductie – in de ‘koelkast’ gezet omdat ik aan zag komen er niet voluit mee bezig te kunnen zijn.
Er zat een operatie aan te komen en behalve tijdelijke afwezigheid, zou ik door het herstel daarna nog niet echt genoeg energie hebben om hier in te kunnen steken.
Inmiddels is de operatie dus al weer bijna 4 weken achter de rug en hoewel ik inderdaad nog steeds herstellende ben, krijg ik langzaam wel weer (nieuwe) energie om verder te gaan. Ook met HZP.
Maar HOE verder? Wat heb ik in die korte tijd bereikt? Of wat juist niet?
Een kort overzicht:
Het begin van HZP
Eigenlijk begon ik al met het maken van de website en voorbereiden van de promotie in juli afgelopen jaar. De ideeën en nodige teksten lagen toen dus al een poosje klaar.
In augustus al stuurde ik de link van de nieuwe site door naar mijn contacten van Vivenz, zodat er al enige ruchtbaarheid aan werd gegeven.
Echte actieve promotie wilde ik nog uitstellen tot eind september, als ik mijn zelfbenoemde ‘tussenjaar’ zou beëindigen.
Feitelijk betekende die datum alleen maar dat ik dan precies een jaar ‘droog’ stond van de consumptie van sterke drank. Ik benoemde mezelf pas na een jaar ‘officieel’ gestopt met (overmatig) drinken. Dit feit zag ik naar de buitenwereld toe als indicatie dat ik nu echt serieus was in mijn nieuwe voornemens en wensen om nieuwe wegen in te gaan slaan.
Vooral Vivenz had dit concreet aangegeven als ik überhaupt iets zou willen doen als ‘ervaringswerker’. Daarom ook waren zij mijn eerste aanspreekpunt toen ik HZP begon.
Helaas werd dit ook mijn eerste teleurstelling…
Naast die van de karige overige promotieactiviteiten die ik ondernam door enkele organisaties een promotiebrief te sturen via mail.
De teleurstellende reacties (of gewoonweg het uitblijven van reacties…) waren voor mij direct een duidelijk signaal dat mijn initiatief niet eenvoudig van de grond zal komen.
Dat wordt iets van de ‘zeer lange adem’ en ik zal voorlopig vooral geduld moeten hebben tot HZP iets van serieuze aandacht zal trekken. Laat staan serieuze reacties die kunnen leiden tot meer.
Al was het maar eens een serieus persoonlijk gesprek…
Zo rond elke jaarwisseling word je zo’n beetje bedolven onder diverse (jaar-) overzichten.
Het mooiste dit, het meeste dat, het ergste wat, zoveel jaar zus, de invloed van een decennium zo en ontelbaar jubilea die we in het nieuwe jaar tegemoet kunnen zien en kunnen vieren.
Zo schijnt mijn eigen woonplaats in 2020 precies (?) 800 jaar stadsrechten te hebben, dus ik zal dit jaar de slogan ‘Dordt 800’ wel continu voorbij zien komen.
Leuk.
Maar het boeit me niet. Ik hoop dat ik er geen last van heb als bepaalde ‘feestjes’ weer eens een megalomane topdrukte veroorzaken. Daar kan ik niet meer zo goed tegen.
Eén titel van een artikel over een jubileum viel me wel op tussen het geweld van de overzichten afgelopen weken: ‘50 jaar porno: Wat heeft het ons gebracht?’
Want tja… Waarom heb ik ook al weer die verrekte rode draad op deze site, genaamd ‘seksualiteit’.
Over porno heb ik meer dan eens geschreven en behalve dat ene grote artikel ‘Porno – Het document’ heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik zelf vanaf mijn puberteit ‘dik’ in de porno terecht ben gekomen. Misschien kon je het wel een ‘verslaving’ noemen maar dat deden ze nog niet in die tijd…
En nu kijk ik er – met alle kennis en ervaringen van mijn eigen bijna 50 jaar porno – toch echt wel met een genuanceerd gevoel naar. Het was toch wel een ‘dingetje’ in mijn leven.
Daarom was ik in eerste instantie (blij) verrast dat dit Nederlandse jubileum iemand was opgevallen. Want dit verwacht ik niet snel tussen de mainstream van nieuwsberichten.
Nu was dit dan ook geen mainstream artikel maar (slechts?) een persoonlijke column van een mij volslagen onbekend RTL-redacteurtje Jaap van Deurzen.
Nu kijk ik nooit naar RTL dus alle redacteuren daar zijn mij volslagen onbekend…
Na een beetje ‘googlen’ blijkt dat hij een inmiddels gepensioneerd redacteur van het eerste uur van RTL is, 67 jaar ‘jong’. Hij schrijft echter nog steeds regelmatig ‘stukkies’ voor RTL, vandaar dat ik zijn verhaaltje tegenkwam.
De laatste 2 woorden in de titel heb ik er met tegenzin aan vast geplakt…
Moest eigenlijk een beetje ‘kotsneigingen’ voorkomen…
Maar heb het toch laten staan om de tijdsgeest van dit artikel duidelijk aan te geven voor de argeloze lezer.
Want ik schrijf dit op 1 januari 2020, ook wel ‘nieuwjaarsdag’ genoemd.
Noem het een soort ‘nieuwjaarsoverdenking’, zoals bekende lezers wel een beetje van mij gewend zijn. Alleen… Zij weten dan ook dat ik hier meestal een licht cynisch randje aan verbind…
Dat zal nu zeker niet minder zijn.
Maar wie goed leest begrijpt hopelijk ook de uiteindelijk altijd positieve strekking van het verhaal.
Tradities
De aanhef ‘The day after…’ slaat natuurlijk niet alleen op ‘de dag na oudejaarsdag’.
Het was de hele maand december die voor de meeste mensen bol staat van de ‘tradities’.
Via het Sinterklaasfeest worstelt elk bewust levend mens zich door de commercieel volgepropte koopmaand december heen met als absolute hoogtepunten de Kerstdagen en de Oud- en Nieuwjaarsviering.
Hoewel niet iedereen alles echt viert en er ook best veel mensen zijn die er bewust of noodgedwongen niets aan willen doen: deze maand kan simpelweg niet geruisloos aan je voorbij gaan.
Ook alle media staan er bol van.
Een eindeloze reeks jaaroverzichten van alle nieuwsmedia wordt (ook weer) traditioneel afgewisseld met de nodige muzikale overzichten waarvan de Top2000 nog wel het meest prominent aanwezig is, zeker op de publieke omroep.
Ook mijn ‘Algemene Dagblad’ is dagenlang dikker dan normaal want gevuld met weer een uitgebreide terugblik op ‘dat’ nieuws uit 2019 en ‘die’ vooruitblikken op wat ons in het nieuwe jaar te wachten staat.
Je moet wel blind en doof zijn wil die megalomane overdaad aan berichten je volledig ontgaan.
Het is bijna 2020.
Weer een nieuw jaar. Weer een nieuw decennium!
Met zoals elk jaar de gebruikelijke terugblikken, toekomstvoorspellingen en andere ‘overdenkingen’. Daar doe ik meestal niet aan mee.
Bullshit! Elke dag kan je het leven ‘overdenken’ en beslissingen nemen…
Natuurlijk is dit een mondiaal geworteld traditioneel feestje maar zonder echt wezenlijke betekenis.
Toch krijg ik zelf de laatste dagen wel bepaalde gevoelens dat er dingen gaan veranderen.
Misschien heeft het te maken met mijn herstel van de recente operatie, waardoor ik even weinig anders kan doen dan geduld hebben met de langzame voortgang…
In combinatie met de overvloed aan eindejaarsgedram in de media, waardoor mijn gedachten de nodige prikkels krijgen?
Wie zal het zeggen.
Wat ik wel weet is dat ik al langer tegen dit punt zat aan te hikken.
Op een of andere manier begon het steeds meer tegen te staan:
Het elke dag weer publiceren van een nieuw ‘Citaat van de dag’.
Niet dat mijn voorraad uitgeput raakt!
Mijn vaste bronnen (‘DagelijkseGedachte.net’, ‘@4Positiviteit’ en andere kanalen) blijven ze verstrekken en uiteraard stopt ‘de mens’ niet met zo af en toe mooie uitspraken te doen… Dagelijks komen er nieuwe bij die vereeuwigd worden tot ‘citaat’.
Maar waarom ‘moet’ ik dagelijks met zo’n citaat komen op deze blogsite?
Toen ik deze vorm van ‘website’ begon in 2015, hield ik me in eerste instantie nog vast aan het concept wat ik al jaren gebruikte: schrijven over de maatschappij, beetje (cultuur-) filosoferen, overdenken en beschouwen.
‘Wijze’ citaten vond ik altijd iets toevoegen aan de wereldproblematiek.
En daarbij was het ‘oercitaat’ van Shunryu Suzuki jarenlang mijn motto:
“Het denken van de beginneling ziet veel mogelijkheden.
Het denken van de expert ziet er weinig.”
Een ‘citaat’ wat ik heel lang op al mijn websites plaatste, op forums en in handtekeningen van profielen.
Waarvan nu achteraf blijkt dat het nooit een letterlijk citaat was van Dhr. Suzuki maar een interpretatie van een van zijn wijsheden.
Zo worden alle ‘wijsheden’ en uitspraken tegenwoordig natuurlijk links en rechts uit z’n verband gerukt en gebruikt (of misbruikt) door anderen met eigen meningen en ‘wijsheden’…
Wat is nog oorspronkelijk?
Misschien is mijn laatste ‘Citaat van de dag’ wat ik vandaag heb geplaatst wel het enige juiste: “Het leven zelf is een citaat.”
Elk mens creëert met zijn bestaan een stukje ‘waarheid’ waarvan het totaal uiteindelijk de ‘ultieme waarheid’ zou moeten zijn… Als iedereen elkaar maar zou kunnen respecteren.
Maar nu draaf ik door…
Op een of andere manier begon het dagelijks ‘ophoesten’ van nieuwe citaten me al een poosje tegen te staan. Misschien is het de ‘verplichting’ die ik mezelf had opgelegd.
Maar ook de aard van deze blogsite is door de laatste jaren heen een beetje aangepast.
Hoewel ik nog steeds graag de maatschappij kritisch overdenk en beschouw, heeft het ‘filosoferen’ toch wat meer plaats gemaakt voor realistisch interpreteren en vooral mezelf die unieke plaats geven binnen die ‘wereld wijde woestijn’.
Ik probeer niet meer zozeer die ‘belerende waarheden’ te roepen als eenzame ‘zandkorrel’.
Nu schrijf ik gewoon de dingen die ik kwijt wil, zonder daarvan iets te verwachten.
Interpreteer het zoals je wil. It’s just me on your screen. 😉
Omdat ik tegenwoordig graag alleen wat schrijf als ik daar echt zin in heb, past de dagelijkse verplichting van de citaten daar niet echt meer in.
Vandaag was de laatste en vermoedelijk bouw ik het de komende week af waarna de vaste plekken bovenaan deze website verdwijnen.
Het concept ‘citaten’ blijft overigens wel bestaan!
Als ik (toevallig) weer eens een geweldig citaat onder ogen krijg wat ik absoluut wil delen, dan zal ik dat zeker doen!
Maar dan zal het dus voortaan ‘random’ zijn en niet meer periodiek.
“Het leven zelf is een citaat.”
– Jorge Luis Borges
“Ik kies ervoor om de rest van mijn tijd het beste van mijn leven te maken.”
– Affirmatie van Louise Hay
Het kost me nog steeds moeite om met een (nieuw) artikel te beginnen.
Op een of andere manier worden mijn gedachten voortdurend door elkaar gegooid en dat komt het even gericht zijn op één onderwerp – dit artikel – niet ten goede…
Het zijn niet louter negatieve gedachten. Gewoon een mengelmoes aan ingevingen, gedachten over nieuwsberichten en gemengde gevoelens over mijn huidige situatie in alle opzichten.
Toch probeer ik het nu! Dat heb ik immers beloofd afgelopen week.
Avontuur
Vrijdag was ik dus zoals gepland stond op de controleafspraak bij mijn chirurg, Dhr. Avontuur.
Het lopen naar de bushalte had ik expres al wat moeizaam ingeschat zodat ik tijd genoeg had om de bus te halen. Niet voor niets want het ‘slepen’ met mijn rechterbeen vertraagt de boel wel degelijk.
Maar het is gelukt.
Avontuur was bij de aanblik van mijn wond eigenlijk direct heel positief.
Hij vond het er goed uitzien en als de krammen er uit zouden gaan, zou ik er vermoedelijk direct ook minder last van hebben.
Ik had uitgelegd dat ik vanaf de maandag ervoor een heel dik been had gekregen nu.
Dat zag hij als logisch want het ‘ontstekingsvocht’ verplaatst zich nu naar beneden doordat ik nu meer beweeg en rechtop loop en zit, in tegenstelling tot het veelal liggen in het ziekenhuis.
Het vocht moet vanzelf verdwijnen. Dat kon best enkele weken duren!
Ook de blijvende verharding van mijn dijbeen rond de wond zag hij als normaal.
Gevolg van de nog aanwezige onderhuidse bloeduitstorting.
Moet ook langzaam minder worden.
De krammen werden er uit gehaald en ik kreeg nog een steunkous aan om te voorkomen dat het vocht te veel in mijn onderbeen bleef zitten. Dit zou helpen om het dikke been te verminderen.
Ook kreeg ik nog een week antibioticatabletten mee voor de zekerheid omdat ik immers nog altijd verhoging had.
Over 4 weken wil hij me weer zien en dan controleren of alles dan inderdaad minder is geworden.
Steunkous
Geduld
Als ik alles op dit moment dan weer een beetje overzie en een plaats wil geven…
… dan denk ik dat deze operatie toch weer een beetje lijkt op de vorige in 2017.
Toch best een ‘zware’ aanslag op mijn lichaam, waar het gewoon weer van moet herstellen.
Misschien was de ‘euforie’ de eerste dagen na de operatie misleidend.
Terwijl een complicatie van een bacteriële infectie natuurlijk niet voorzien kon worden.
Maar alles bij elkaar heeft dit me wel weer teruggeworpen in de ‘geduld-modus’.
Rustig aan… Niet te veel willen doen… Het lichaam tijd geven om zich te herstellen.
Of het ‘blok’ in/aan mijn been ooit helemaal zal verdwijnen en ik over 4 weken weer helemaal hetzelfde zal zijn als voor de operatie?
Daar durf ik geen antwoord op te geven.
Wie weet blijft het (onderhuidse) littekenweefsel wel altijd zitten…
En moet ik wennen aan een lastiger te bewegen rechterbeen.
Op dit moment houd ik alle mogelijkheden nog beter open.
Dan zien we later wel weer.
Geduld dus.
En in de tussentijd hoop ik mijn gedachten weer wat beter te kunnen ordenen om verder te gaan met de dingen die ik voor de operatie even in de ‘koelkast’ heb gezet…
Mijn gewenste ‘ervaringswerk’, HZP en alles wat me op dit moment een (nieuw) doel kan geven om mee bezig te kunnen en willen zijn.
Wel heb ik de laatste tijd bepaalde ‘indicaties’ gekregen dat ik goed moet uitkijken niet (te snel) over momenteel bepaalde morele en zwaar bevochten grenzen te gaan.
Dit zal zeker mijn mentale herstel geen goed doen…
Stapje voor stapje, beetje voor beetje, langzaam aan maar wel gestaag… verder gaan.
“Soms is het gewoon veel beter om je mond te houden en te glimlachen.”
– @4Positiviteit
