Vandaag in de Restflits:
– Hallo komkommers!
– Exit POLL exit
– Let op: HZP
– Winnen of Leren
– Wat nog Rest

Hallo komkommers!

Wie dit leest is een komkommer.
Weer eens wat anders dan: ‘Wie dit leest is gek’. Toch?
Hahaha! Jawel, ik richt me tot JOU, nu deze tekst lezende.
Want eerlijk gezegd verwacht ik in deze periode (zomer, vakanties) weinig serieuze bezoekers op deze blogsite, laat staan echte lezers. ‘Komkommertijd!’ schreef ik al op 5 juli in mijn laatste ‘Restflits zomer 2019’.
Welnu, die enkele verdwaalde (toch) lezer moet dan wel een komkommer zijn. 😉

Na die Restflits, waarin ik wel aangaf dat ik gewoon ‘24/7’ doorga met mijn ‘Avontuur’, heb ik weinig meer laten zien hier.
Uiteraard wel de dagelijkse ‘Citaten’ maar tot een echt artikel kwam het even niet meer.
Eerlijk gezegd was ik er zelf even een beetje ‘klaar’ mee nadat ik mijn laatste ‘essay’ had gepubliceerd: ‘Anders – Wat is dat?’.
Dit ‘document’ is volgens mij het grootste artikel wat ik ooit heb geschreven.
Hier heb ik dan uiteraard ook wel wat langer over gedaan dan ik normaliter gewend ben… Ik geloof dat ik hier bijna een week mee bezig was.
Hoe het is ontvangen… of nog zal worden ontvangen… weet ik niet.
Hoewel ik kan zien hoeveel ‘hits’ een artikel heeft gekregen, zegt dat dus niets over het aantal ‘echte’ lezers. Zo heb ik ontdekt dat een bepaald actueel onderwerp waarover ik toevallig schreef ongekend veel ‘hits’ kreeg maar dat betekent niets meer dan dat het is verschenen in de grote lijst van ‘Google’ (of andere zoekmachines) omdat er wereldwijd op werd gezocht.
Ik doel nu op mijn artikel ‘NoaMaestro’, over het overleden meisje Noa Pothoven, die na een jarenlange strijd tegen depressies en andere stoornissen het leven had opgegeven.
Hier kom ik straks nog op terug onder ‘Winnen of Leren’.
Mijn volledig eigen artikelen vind ik (uiteraard) best belangrijk maar ik weet ook zeker dat ik daarmee soms over grenzen ga wat mensen ‘fijn’ vinden om te lezen.
Afgezien dat ze voor de gemiddelde ‘blog-bezoeker’ (BAH! Dit is helemaal geen blog…) veel te lang zijn – het onderwerp boeit ze niet en als het ze al interesseert dan hebben ze geen zin om hun verankerde eigen mening te relativeren.
Voor veel mensen schrijf ik vermoedelijk ‘poep’.
Nou goed dan…
Ik herhaal mezelf dan maar weer eens een keer:
“This is me. Take it or leave me.”
Even goede vrienden.
Maar ik ga mezelf er niet voor forceren en aanpassen om anderen te ‘pleasen’.
Iedereen blijft welkom in dit ‘shithole’ en ik hoop dat er ooit nog eens de waarde van wordt ingezien. In deze tijd is het nu eenmaal moeilijk om mensen te bereiken met lange geschreven teksten. Alles moet liefst visueel (Zie je mij al een ‘vlog’ maken? Ugh…) of ingeblikt in maximaal 300 woorden.
In zo’n ‘harnas’ kan ik überhaupt niet schrijven…
Mijn teksten zijn het resultaat van mijn gedachten en gevoelens, die ik probeer om te zetten in een leesbaar verhaal. Aangezien mijn gedachten best wel eens alle kanten op vliegen, vind ik het al een grote prestatie dat ik me in een artikel toch weet te beperken tot één hoofdzaak. Als ik alles zou opschrijven wat er tussendoor binnen komt vliegen dan zou het absoluut onleesbaar worden.
Maar als ik me daarna alsnog zou gaan inperken door rigoureus te knippen in de teksten om ze ‘behapbaar’ te maken voor een ‘breder publiek’, dan zouden alle artikelen alsnog onleesbaar worden omdat er veel essenties missen!
Het kan niet anders en ik wil het ook niet anders.

Maar terugkomend op dat laatste (forse) artikel ‘Anders’:
Hierna moest ik inderdaad wel even ‘afkicken’ en bij gebrek aan zinnige input uit de media voor wat luchtiger ‘Flitsen’ vanwege de ingetreden ‘komkommertijd’, heb ik de boel maar even de boel gelaten hier.
Overigens heb ik op de achtergrond dan wel eindelijk de tijd gevonden voor iets nieuws…
Daarover ook straks meer in ‘Let op: HZP’.

Hallo komkommers!

Maar nu eerst:

Exit POLL exit

Net voor mijn ingelaste ‘afkick-komkommer-pauze’, ging ik precies een maand geleden weer eens nadenken waarom zo veel mensen het de laatste tijd ‘vertikken’ om de diverse nieuwe artikelen te lezen.
In eerste instantie weet ik het aan de ‘verhuizing’ van deze website begin dit jaar omdat ik daardoor een aantal specifieke ‘blogvolgers’ ben kwijtgeraakt.
Maar door het toch maandelijks bijhouden van de ‘backup’ van deze site op die oude plek, moet de boodschap uiteindelijk toch wel zijn overgekomen.
Meer weet ik het aan de manier waarop er tegenwoordig steeds meer van internet gebruik wordt gemaakt.
Terwijl ik al decennia lang een verstokt computergebruiker ben, is een groot deel van de online gemeenschap tegenwoordig actief met laptops, tablets of (nog kleiner!) de smartphone!
Dan kan ik me (naïef?) af blijven vragen waarom mijn forse artikelen niet meer worden gelezen…
Als (toevallige) bezoekers dit op hun minuscule telefoonschermpjes vinden en ontdekken dat het na een beetje scrollen schijnbaar eindeloos lijkt waardoor ze na een paar alinea’s de draad al kwijt zijn en dus gefrustreerd afhaken, dan mis ik toch een groot deel van een mogelijke doelgroep.
Toen vroeg ik me af of ik dan toch misschien iets aan het uiterlijk of indeling van deze site zou moeten veranderen.
Er bestaat binnen het ‘Wordpress’ systeem waarmee dit gemaakt is ook iets van een instelling waarmee ik de site geschikt zou kunnen maken voor ‘mobiel’ gebruik.
Ook bestaan er andere ‘sjablonen’ (‘Thema’s’) waarmee ik het geheel er anders kan laten uitzien.
Wordt het dan toch niet eens tijd om iets te gaan veranderen?
Als ik daar meer lezers door kan krijgen?
Dit zou echter best veel werk voor mij gaan betekenen omdat ik het niet blijf veranderen…
Ik heb het huidige uiterlijk van deze site nu al jaren. Het is zelfs min of meer identiek gekopieerd van de originele website die ik vanaf 1996 had gemaakt: zelfde achtergrond, min of meer zelfde ‘banner’ bovenaan en in die ontstane ‘blogsite’ dan al enige jaren dezelfde elementen zoals de ‘Citaten van dag en maand’, het “Welkom” met het oude filmpje en dan uiteindelijk mijn eigen wijze van artikelen schrijven.
Ik heb al eens geschreven dat ik hier eigenlijk niet vanaf wil wijken omdat het uiteindelijk alleen maar om de teksten gaat. ‘Toeters en bellen’ daar omheen hebben totaal geen toegevoegde waarde!
Een eventuele verandering zou ik alleen doen om de leesbaarheid te verbeteren en dus een mogelijk onbedoeld uitgesloten doelgroep eindelijk te bereiken.
Ik wilde dit echter wel een beetje ‘zeker’ weten voordat ik ga veranderen en het achteraf niets blijkt op te leveren.
Daarom heb ik de simpele ‘poll’ gemaakt.
Waardoor ELKE bezoeker simpelweg kan aangeven waarmee die deze blogsite bezoekt.
Met een ‘computer/laptop’? Of met een ‘tablet’? Of dus minimaal met een ‘smartphone’?
Als nu zou blijken dat de meerderheid van de bezoekers met die kleine schermpjes ‘probeert’ om mijn forse bijna eindeloze epistels te lezen, dan zou ik hier best wel op in willen spelen door toch flink te gaan veranderen. Door de site veel beter leesbaar te maken.
Maar…
Hoe simpel de poll ook is…
Nu, op dit moment – exact 1 maand later – heeft een indrukwekkend aantal van wel TWEE (2) lezers een keuze gemaakt in deze poll.
Aangezien 1 van die 2 lezers… ikzelf ben…
En de andere (lezer 2) een bekende van me is die ik niet serieus kan nemen…
(Let op lezer 2: Dit was een wrang cynisch grapje in dit verband!)
… heeft er dus feitelijk NIEMAND gestemd in deze poll.
Terwijl er in die maand tijd toch echt wel diverse bezoekers zijn geweest.

Dit kan nu ook weer 2 oorzaken hebben:
– de ‘lezers’ zijn geen lezers maar slechts ‘hits’ in de zoekmachines; ik heb dus de hele maand geen lezers gehad… of:
– het maakt ‘mijn’ lezers geen zak uit wat ik hier uitvreet, schrijf of vraag (in welke poll dan ook)

Dat laatste leek al waarschijnlijk toen ik eerder al een poging tot een poll had gedaan, waarop niet of nauwelijks werd gereageerd.
Toch deed ik het nu dus weer…
Dom dom dom!!!
Daarom dus: ‘Exit!’
Poll is weg van het primaire plekje bovenaan.
Later zal het artikel (automatisch) verdwijnen uit het zicht.
De poll op zich blijft voorlopig echter gewoon staan aan de rechterkant…
Het kost weinig ruimte, eet geen brood en wie weet wat het nog oplevert, de komende 30 jaar. 😉

Enne… Ik verander dus voorlopig echt helemaal niks aan deze blogsite.
Wie het wil lezen kan dit gewoon.
Ook op een smartphone.
Ik heb het zelf even geprobeerd en met mijn ‘dikke bril’ en ‘dikke zenuwachtige worstvingers’ kon ik mijn grootste artikel ooit prima lezen.
Einde onderwerp.

Poll: Waarmee bezoek je deze blogsite?

Let op: HZP

Zoals ik net al schreef: ik heb me de afgelopen periode na mijn laatste artikelen niet wanhopig blind zitten staren op ‘komkommers’ en alle andere onzin wat er nog is overgebleven in de media.
Hoewel ‘De Wereld niet meer Door lijkt te Draaien’, nadat zelfs ‘M’ met vakantie is gegaan: er gebeurt nog zat hoor!
Zo heb ik Wimbledon redelijk gevolgd tot en met de historische (of was het nu ‘hysterische’) finale tussen Novak Đoković en Roger Federer; feitelijk momenteel de twee beste tennissers ter wereld.
Waar onze kleine huppelende Kiki Bertens het helaas al vroegtijdig voor gezien moest houden.
Ach ja… een vrouw he… 😉
Over vrouwen gesproken…
Ik heb werkelijk niet één wedstrijd van die ‘Oranje leeuwinnen’ gezien.
Ja: Ik heb het nieuws gezien via Twitter, Facebook, het AD en de eindeloze stroom shit aan reclame van Nederlandse ‘bn’ers’ en hun dito liedjes…
Maar nee: ik houd sowieso al niet echt van voetbal en deze (nog) minder aantrekkelijke kwaliteit van achter de bal aan rennende lesbiennes was tijdens de enkele minuten die ik ervan gezien heb zo slaapverwekkend dat ik er vanaf het prille begin al niet aan ben begonnen.
Wat een absolute onzin, al die ophef…
Ik heb het in de avonduren ergens ‘anders’ in gezocht, namelijk door het opnieuw gaan kijken van de bekende hitserie ‘Lost’. Op sommige avonden waarop er werkelijk geen zak is op TV kijk ik wel 4 afleveringen achter elkaar!
Geweldig! Nu zie ik er ook veel meer in wat ik blijkbaar had gemist toen ik er ruim 5 jaar geleden met mijn kinderen naar heb gekeken.

En: ik heb naar aanleiding van mijn nu al vaak genoemde artikel over ‘Anders’, ‘Andersdenkend’ en ‘Andersvoelend’ mezelf uiteindelijk verder verdiept in het uitwerken van mogelijke alternatieven voor mijn eigen… ‘andere toekomst’.
Nu ik via Vivenz geen stap verder lijk te komen…
(Hoewel ik juist de afgelopen tijd weer was gevraagd om deel te nemen aan een bepaald overleg… Er is dus nog altijd onderlinge communicatie hoor!)
… en ik juist zo graag verder wil als ‘ervaringsdeskundige’…
… heb ik voor mezelf besloten om te proberen een eigen pad te zoeken.
Het lijkt misschien onmogelijk voor een ‘ongewenst’ zandkorreltje om me te mogen uitspreken over moeilijke onderwerpen als ‘parafilie’ en ‘vermeend grensoverschrijdende gedragingen’ maar daar laat ik het niet bij zitten.
Er zijn naar mijn stellige overtuiging veel meer mensen die zich door de heersende publieke opinie geïsoleerd voelen en die zich wel degelijk willen laten ‘horen en zien’ en die best zouden willen ‘praten’ over hun ‘andere, afwijkende’ gevoelens. Als ze daar de kans maar voor zouden krijgen!
Die kans wil ik gaan bieden.
Door ze een klein plekje te gaan bieden om zich te kunnen uiten.
Ik noem dat plekje: “HZP – Horen, Zien en Praten”.
Afgeleid van de bekende uitdrukking ‘Horen, Zien en Zwijgen’, waarmee juist het tegenovergestelde wordt bedoeld:
Sommige mensen kunnen zich beter niet laten horen en zien en kunnen beter zwijgen over hun afwijkende, niet getolereerde en zogenaamd ‘zieke’ gevoelens en gedachten.
Op die mensen rust een negatief stigma.
Een onaanvaardbare berg vooroordelen waardoor ze juist ziek kunnen worden en geen ‘normaal’ leven kunnen hebben.
Zelfs binnen de reguliere GGZ bestaat vaak geen juiste en afdoende ruimte waar ze terecht kunnen, als er daar al de juiste zorg voor wordt geboden.
Want ook mensen die niet ‘ziek’ zijn en zich prima kunnen afsluiten van al die vooroordelen, willen zichzelf best eens kunnen uiten met lotgenoten. In een begripvolle saamhorigheid.
Ik wil een poging wagen om daar een bescheiden plekje voor te bieden.
In het tegenovergestelde ‘Horen, Zien en Praten’ wil ik graag wel naar die mensen luisteren, wel naar ze kijken en wel met ze praten.
Omdat iedereen dat waard is, ook al hebben ze ‘andere’ gevoelens en gedachten.

Inmiddels heb ik hiervoor al een kleine website gemaakt waarop ik uitleg wat ik wil doen en hoe mensen mij daarvoor kunnen bereiken: hzp.derest.net
Het is (dus) een subdomein van mijn huidige blogsite. Omdat dit niets extra’s kost en ik dit toch een beetje los kan houden van mijn persoonlijke blogartikelen.
In de komende periode ga ik hier langzaam verder mee aan de slag.
Met verbeteringen, aanvullingen en voorzichtige promotie.
Ik neem daar ongeveer 2 maanden de tijd voor.
Precies de 2 maanden die de ‘komkommertijd’ ongeveer nog duurt en de 2 maanden dat mijn ‘tussenjaar’ nog duurt want dan is het precies 12 maanden… 1 vol jaar… dat ik gestopt ben met een zekere activiteit…
Goed verstaande lezers weten dan wat ik bedoel. 😉

Doorgaan is wel degelijk ook mijn motto op mijn nieuwe paden!

Wordt vervolgd

Winnen of leren

Op de verdrietige negatieve wereldwijde ophef die is ontstaan na het overlijden van Noa Pothoven, de schrijfster van het boek ‘Winnen of leren’, wil ik hier niet meer ingaan.
Ik nam toen even aan dat al die verkeerde ophef wel weer tot rust zou komen en ik hoopte dat het daarna de nodige discussies zou losmaken over verbeteringen in de GGZ, die klaarblijkelijk desastreus had gefaald voor haar. Maar nog altijd faalt in veel gevallen!
En er zijn gelukkig al een paar zichtbare veranderingen, die daarvoor een begin kunnen vormen.
Zo is haar genoemde Instagram-account ‘@NoaMaestro’ inmiddels weer actief!
Zoals ik in mijn artikel ‘NoaMaestro’ al aangaf kan hier eigenlijk haar ‘strijd’ gevolgd worden die ze voerde tegen haar aandoeningen en met de geboden of juist niet geboden GGZ-hulp.
Ook de verschijning van haar boek is hier vermeld.
Alleen de door mij genoemde laatste post waarin ze aangeeft dat dit haar ‘laatste post’ zal zijn omdat ze inmiddels al een poosje niet meer at of dronk, is verwijderd.
Mogelijk roept dat te veel emoties op en het voegt natuurlijk niet veel meer toe aan haar duidelijk verloren strijd.

Daarnaast heb ik nu ontdekt dat er ook een (Engelstalige) Wiki-pagina is gemaakt over ‘Noa Pothoven’. Vermoedelijk door haar familie.
Hierin staat nog een keer goed haar leven, lijden en sterven vermeld, voorzien van alle mogelijke referenties naar verschenen publicaties over haar en natuurlijk naar haar boek ‘Winnen of leren’.

Alles bij elkaar blijft het dus een persoonlijk drama van een meisje dat door een aantal traumatische zeer ernstige ervaringen voor haar leven zo beschadigd is geraakt dat hier geen adequate hulp meer geboden kon worden. Een leven wat door haar niet meer geleefd kon worden.
Ik hoop dat dit drama de ogen opent voor iedereen die met dit soort problematiek te maken heeft of krijgt.
Want er zijn echt nog veel meer ‘Noa’s’ in de wereld, die vermoedelijk niet zo sterk en nog volhardend waren of zijn om het zo treffend naar buiten te brengen.
Die zijn al in stilte verdwenen. Of gaan alsnog in stilte… Omdat er (vrijwel) niemand is die ze echt begrijpt en kan helpen.
Dit moet veranderen! Winnen… EN leren!

In memoriam: Noa Pothoven

Wat nog Rest

Na deze best wel diepgaande en soms felle betogen (ik durf dit geen ‘Flitsen’ meer te noemen!) valt er op deze regenachtige zomerdag nog weinig aan toe te voegen.
Ik kan nu weer lekker gaan relativeren…
Want ‘De Wereld Draait toch weer gewoon Door hoor Johnny Boy!’…
‘Life goes on!’
Jawel… voor mij nog even wel vermoedelijk.
Vanavond kijk ik weer eens Darts…
En ik drink waarschijnlijk ook weer een lekker speciaal biertje…
Want het is ‘weekend’ en daar heb ik zin in. 🙂
Maar ik kan het toch ook nooit laten om bezorgd te zijn en blijven voor al die ‘andere komkommers’ die eigenlijk nergens meer zin in kunnen hebben… 🙁
Die zijn er echt zat… Te veel naar mijn mening.
Denk daar ook maar eens over na. Als je durft…

Tot de volgende ‘Restflits’.