Het leven vanuit het perspectief van een Restant.
Laverend tussen goed en kwaad, mooi en lelijk en alles wat het leven daar tussenin mogelijk maakt! De Rest!
Volg het Avontuur van die ene zandkorrel in de Wereld Wijde Woestijn!
Altijd op zoek naar een echte Fata Morgana! 🙂
Door de jaren heen heeft De Rest vele Avonturen beleefd.
In de ‘tagwolk’ rechts zie je de meest voorkomende thema’s.
Maak gebruik van de ‘Zoekfunctie’ rechts bovenaan de site om te zoeken op het thema wat jou interesseert.
Hoewel het thema ‘seksualiteit’ de laatste tijd lijkt te overheersen…
Dit is ‘een’ rode draad maar beslist niet de enige!
Omdat ik pas de laatste jaren open en eerlijk durf uit te komen voor bepaalde persoonlijke problemen en frustraties, schrijf ik hier nu even fanatiek over. Ook omdat het actueel is in de maatschappij, waar veel onwetendheid en verpreutsing leidt tot hardere polarisatie.
Maar ik schrijf al jaren over veel meer.
Gebruik dus die ‘Zoekfunctie’ of vraag me simpelweg via mail hoe ik denk over bepaalde onderwerpen. Gegarandeerd antwoord!
Vandaag in de Restflits:
– Mondkapjesplicht
– December: Maand van het licht?
– Kinderen en seksualiteit
– Wat nog Rest
Mondkapjesplicht
Het is natuurlijk niet voor het eerst dat ik hierover schrijf: ‘Coronacrisis Deel 7 – Mondkapjes’ en mijn vrees over de vermoedelijk echt komende plicht in de ‘Restflits 7 oktober 2020’.
Maar nu is het sinds gisteren dan toch echt een feit: mondkapjes zijn nu verplicht gesteld in ALLE openbare binnenruimten. Dus ook in supermarkten.
Alleen ‘gebedshuizen’ zijn vrijgesteld van die plicht…
Vermoedelijk gaat men ervan uit dat God en Allah hun fans wel zullen beschermen. 😛
Daarom had ik op Twitter al voorgesteld om in elke supermarkt ook een altaar te maken, zodat mensen tussen de boodschappen door even een moment van bezinning kunnen inlassen en om hulp kunnen vragen bij ‘de grote Meester’… En dus ook geen mondkapje op moeten. 😉
Maar die investering kan er natuurlijk niet af want vanaf gisteren staat nu voor elke supermarkt een nieuw bord dat het nu ook daar verplicht is.
Daar gaat mijn enige en laatste ‘uitje’ zonder mondkapje…
Wat nu?
Tot nu moest ik toevallig nog geen boodschappen doen. Geen bijzondere aanbiedingen in al mijn wekelijkse supers en ik heb nog genoeg ‘vers’ in huis voor een hele week.
Ik weet zeker dat ik er echt moeite mee ga hebben. In ieder geval met die ‘blauwe’ die ik al eerder liet zien. Stak de moord na 10 minuten, rustig zittend op de bank…
Maar ik heb daarna toch ook nog een andere gekocht, ‘custom made’ by Kruidvat, online besteld.
Dit voelt iets beter. Omdat er geen filter in zit (er is wel ruimte voor gemaakt), ademt het iets makkelijker en als ik het ‘lapje’ links en rechts nog een beetje ‘open’ trek, dan is het redelijk te doen, voor zover ik dat tot nu heb uitgetest.
“Ja DUH! Dan gebruik je het toch niet goed?”
Nee klopt… Maar ik vraag me dus al vele maanden af: Wie wel?
In mijn eerste artikel heb ik alles al op een rijtje gezet en ik weet bijna zeker dat de meerderheid aan dragers ze niet goed gebruikt en dat er nog altijd bacteriën naar binnen en naar buiten kunnen gaan.
Schijnveiligheid dus en alleen bedoeld om niet meer op te vallen en eventuele uitzettingen, boetes en ruzies te voorkomen. Tja…
Heb ik zin in ruzies? Nee. Zal ik met plezier maandenlang de discussies aangaan als ik met een uitgeprint bewijs van mijn chronische aandoening ga lopen wapperen? NEE!
Dit gaat lang duren. Ze zeggen in eerste instantie 3 maanden (tot maart dus) maar ik verwacht dat er weer voldoende mis zal gaan met de veronderstelde vaccinatiegraad dat ze het niet eerder zullen gaan versoepelen dan ergens rond mei of zo… Als het weer wat warmer zal worden en het hele virusseizoen (bewezen want cijfers) achter de rug lijkt.
Ik was altijd al gewend (zelfs voor Corona) om nauwelijks meer ergens te gaan dan naar supermarkten. En daar ‘ren’ ik ook altijd al zo snel mogelijk doorheen want het is dan wel noodzakelijk; boodschappen doen heb ik nooit een feest gevonden.
Met een kwartier sta ik dus weer buiten en kan ik dat ‘lapje’ afrukken.
En als ik me eens een poosje echt niet lekker voel, dan kan ik altijd incidenteel toch weer eens online proberen te bestellen bij de Plus. Dat ging destijds goed na mijn operaties.
Maar duurder dus dat ga ik ook geen maanden volhouden.
We zien wel weer en ik houd je op de hoogte van mijn ervaringen, als ik met ‘angstzweet’ onder mijn ‘lapje’ een supermarkt heb proberen te trotseren. 😉
Wie zal dit willen zien?
wordt vervolgd
December: Maand van het licht?
Jarenlang ben ik altijd gewend geweest om na Sinterklaas langzaam te beginnen met het optuigen van de kerstboom (al dan niet echt of ‘kunst’) en het huis te versieren en voorzien van de nodige lichtjes. Ook buiten heb ik jaren lichtjes gehad, van lichtslang tot knipperende slinger.
Toen ik weer ‘alleen’ kwam te staan, bleef die wens in eerste instantie gehandhaafd. Eigenlijk misschien juist wel in deze maand… om een stukje eenzaamheid en duisternis te ‘verlichten’.
Alleen de laatste jaren zag ik dat niet meer zitten.
Sinds 2017 beweeg ik sowieso moeilijker en het was voor mij een flinke inspanning om op een trapje te gaan staan en alles vast te knopen. Zenuwen speelden ook mee.
Zo besloot ik in eerste instantie om geen kerstboom meer op te zetten.
Het kost zoveel tijd en moeite en ik ben de enige die ernaar kijkt…
Toen de leuke slinger met vrolijk in diverse patronen knipperende ledlampjes (voor een prikkie gekocht via de ‘slowboat uit China’) deels kapot ging door een te zenuwachtige ophangactie, was ik ook hiermee gestopt.
Vorig jaar moest ik net voor Kerstmis weer geopereerd worden… Toen heb ik uiteraard helemaal niets gedaan.
En nu?
Wel zie:
Een lange slinger (30 meter!) warmwitte ledlampjes die ik met beleid, op mijn gemak, weer heb opgehangen. Paar jaar geleden gekocht in een opwelling… Geschikt ook voor buiten… Maar dat zie ik toch echt niet meer zitten omdat ik ‘s avonds sowieso de ‘luiken’ sluit, ik er zelf niets van zie en het alleen voorbijgangers verlicht… 😛
Nu voelde ik weer een doel.
Want het is niet alleen simpelweg altijd de donkerste maand en officieel echt de ‘maand van het licht’ met op 20 of 21 december de ‘winter solstice’; dit jaar is de ‘duisternis’ voornamelijk een mentale. Natuurlijk door… Corona.
Niet omdat ik nu die traditionele Kerstvieringen misloop omdat ik nergens (meer) ga en er niemand mag komen. Er kwamen de laatste jaren alleen maar een paar mensen even op visite: mijn kinderen en met oud- en nieuw zelfs mijn ex-partner om samen met onze dochter de jaarwisseling te vieren.
Dat ‘feesten’… Is er bij mij al jaren niet meer bij. En dat mis ik ook niet.
Voor mij zijn de laatste jaren zodanig veranderd in mentaal optiek dat ik eigenlijk helemaal geen behoefte meer heb aan (onnodig) extern vermaak van ‘feesten’ en ‘feestdagen’.
Ik doe mijn dingetjes en als ik zin heb in een lampje of kaarsje dan zet ik er wat aan en ik hang links en rechts wat op. Prima. Overdaad schaadt in ieder geval mijn fysiek en vanwege het gebrek aan gedeeld plezier ook mijn gemoed.
Maar dit jaar voel ik toch ook geraakt en slechter vanwege die verdomde crisis.
Sorry dat ik het zo zeg… Maar ik ben daar doodmoe van geraakt.
Door de aanhoudende nieuwsberichten, cijfers, plichten, plichten en voorwaarden om nog überhaupt buiten te mogen lopen… Zie ik momenteel nog even geen licht in de tunnel opdoemen.
Daarom dit jaar toch maar weer even wat kunstgrepen toegepast.
En ik ben er heel tevreden mee, sinds ik het vanaf 1 december heb aangezet in de donkerste uurtjes.
Ja, ik heb echt even gewacht tot december…
Niet meer na Sinterklaas want dat feest heeft voor mij afgedaan, zeker na die jarenlange bedroevende ‘zwarte-pieten-terror’. Gelukkig zijn er in mijn directe omgeving geen kleine kinderen meer.
December mag van mij letterlijk en figuurlijk weer de ‘maand van het licht’ zijn. Graag zelfs! 🙂
Kinderen en seksualiteit
Afgelopen dagen heb ik toch weer een artikel geschreven over ‘seksualiteit’, hoewel ik eerder had aangegeven daar nu zo’n beetje wel alles over te hebben geschreven.
Over één onderwerp heb ik het echter wijselijk niet inhoudelijk gehad.
Omdat het zeer waarschijnlijk op (felle?) tegenstand zal kunnen rekenen en misschien kan het me meer kwaad doen dan goed.
Toch voel ik dat ik het kwijt moet.
De uitleg van mijn ‘referentiekader’ is niet compleet als ik het er niet over heb.
Namelijk: mijn visie op ‘kinderseksualiteit’ inclusief kinderporno.
Omdat ik hierin dus ook ‘ervaringsdeskundige’ ben en daar zelfs justitieel voor ben veroordeeld (wat ik nog altijd onterecht vind!) wilde ik altijd mijn gedachten hierover kwijt.
Omdat ik het niet eens ben met de ongenuanceerde meningen over mensen met ‘andere gevoelens’ en ook niet met de puur ‘zwart/witte’ stigma’s over kinderseksualiteit en zogenaamde ‘slachtofferrollen’ die worden opgeplakt.
Hoewel ik al vele en forse artikelen heb geschreven over de noodzaak van betere seksuele opvoeding en voorlichting vanaf jongere leeftijd en de erkenning van kinderseksualiteit, heb ik er nog niet zo expliciet inhoudelijk over geschreven en zeker niet over kinderporno.
Puur omdat ik bang was (en nog wel ben) dat het weer uit zijn verband zal worden gerukt en er ‘goedkeuring en promotie’ van misbruik in wordt gelezen. Wat uiteraard onzin is.
Maar over dit soort visies mag je zelfs in het ooit zo progressieve Nederland niet meer praten en mogelijk straks bij de politiek gewenste wetswijzigingen ook niet meer schrijven.
Voor ik het weet heb ik (weer) een onuitwisbaar stempel en ligt er straks een baksteen door mijn raam… Of erger.
Dat soort dingen gebeuren en vrijwel alle instanties laten dit gewoon toe.
Daarom durfde ik daar nog niet over te schrijven.
Waarom ik het dan toch doe?
Omdat het ‘mijn’ plaatje compleet maakt. Definitief.
Ik weet ook tegenwoordig veel beter en zekerder dat ik het goed zie.
Seksualiteit is veel breder en moet veel flexibeler en menselijker worden beoordeeld.
Daar weten homoseksuelen, transgenders, ‘queers’, panseksuelen en wat er maar bestaat op aarde alles van. Maar over en vooral met kinderen… mag je niet meer praten of zelfs maar denken…
Alsof seksualiteit pas vanaf hun 16e uit de lucht komt vallen en je het daarvoor moet ontkennen.
Het artikel zet ik vanwege de inhoud niet tussen alle gebruikelijke artikelen maar zal een dezer dagen gaan verschijnen in de index van het menu ‘Seksualiteit’.
Dit is de enige melding die ik ervan zal maken en we zullen zien of het later nog nodig is om erop terug te komen.
Wat nog Rest
Vanwege wat prangende en actuele zaken was dit even een ‘snelle’ ingelaste ‘Restflits’.
Verder blijft mijn leven vrij ‘statisch’ in de ‘quo’… 😉
Eigenlijk hoop ik nog steeds op een pil… voor een vrijwillige winterslaap.
Om ergens eind maart weer wakker te worden als de blaadjes buiten weer groeien, bomen weer groen worden en de knopjes ontstaan in de tuin.
En natuurlijk… als ik niets meer hoor of lees van die @%$#&! Coronacrisis. 🙁
Rest, Rust en Feest… minimaal en voorzichtig. Ook in de Rest van 2020.
En natuurlijk: GEEN VUURWERK EN GEEN KNALLEN! LAAT ME MET RUST! 😉
“Onafhankelijke journalisten zijn allemaal egoïsten!”
Weer een ‘BAM!-metje’. Keihard met de deur in huis.
Over hetgeen ik doe, maar uiteraard vele meerdere met mij als ze enige teksten in het openbaar publiceren zijnde informatief, beschouwend of belerend.
Elke ‘journalist’ wil met zijn (of ‘haar’ maar voor het schrijvende gemak zal ik het vanuit mijn eigen persoon – de mannelijke vorm – beschouwen) schriftelijke bijdragen aan kranten, websites en alle andere media iets waardevols toevoegen.
Of dit nu een simpel verslag is van een gebeurtenis, een letterlijk interview met een min of meer bekende persoon of een grondige uitdieping van een langdurig bestudeerd onderwerp.
Elke tekst – van ‘cursiefje’, nieuwsbericht, column, recensie, essay tot achtergrondartikel – is voor de journalist belangrijk genoeg om naar buiten te brengen. Want elke tekst is als het goed is uniek.
Niet woord voor woord gekopieerd van een ander; dan zou het plagiaat zijn.
Met elke tekst wil een journalist een doel bereiken.
Of dit nu een doel is wat zijn leidinggevende hem oplegt (“Kerel, schrijf een verslag over die braderie in de ‘Takkestraat’! “) of dat hij als ‘freelancer’ of zelfs volledig zelfstandige opinies schrijft over de wereldproblematiek: hij wil natuurlijk wel altijd dat het ook wordt gelezen.
Natuurlijk hoopt elke rechtgeaarde journalist op enige waardering van zijn lezers.
Anders zou die de lust van het schrijven snel verliezen…
Want een journalist is ook een ander soort schrijver dan een poëet of een romanschrijver.
Die schrijven vanuit hun eigen persoonlijke visie en gevoel en het maakt hen in beginsel niet uit of anderen hen begrijpen, kunnen invoelen en waarderen.
Ze vinden het wel fijn natuurlijk als dit wel gewaardeerd wordt.
Maar primair is het hun eigen persoonlijke artistieke product, vergelijkbaar met een schilderij van een kunstschilder. Dat is kunst. Geen journalistiek.
Een journalist wil gewoon iets zeggen waarnaar wordt geluisterd en waar mensen een mening over moeten hebben.
Elke journalist is dus eigenlijk een ‘egoïst’ want hij wil dat zijn schrijfsels goed op waarde worden ingeschat en natuurlijk liefst positief.
Ik ben dus zo’n egoïst. Euh… zo’n ‘journalist’.
En voor wie nu denkt dat iemand zich pas ‘journalist’ mag noemen als die de HBO-opleiding ‘Journalistiek’ heeft gevolgd; journalistiek is een vrij beroep en mag feitelijk iedereen uitoefenen ook zonder opleiding.
Ik heb daar al eens een artikel over geschreven: ‘DeRest.net – Verzameling vrijheden van meningsuiting’
Zie daar het stuk onder: ‘2. ‘DeRest.net’ is even ‘journalistiek’ als elke (officiële) krant zoals…’
Sterker: sommige media (vooral de landelijke) eisen dan wel een opleiding ‘Journalistiek’ maar de meeste teksten in kranten en vooral op websites komen toch echt allemaal van mensen zonder enige opleiding. Ze kunnen schrijven. Meer niet.
Mijn leraar Nederlands op de HAVO heeft me na diverse hoog gewaardeerde opstellen wel eens gezegd dat hij wel een ‘schrijver’ in me zag. En hij adviseerde me min of meer om daarmee door te gaan. Uiteraard nam ik dat helemaal niet serieus… Want wat ‘verdient’ een schrijver nu helemaal…
Van de plaatselijke krant (‘De Dordtenaar’ nu ‘AD De Dordtenaar’) mocht ik wel ‘stukkies’ inleveren. Als ze die interessant zouden vinden, kreeg ik per woord een paar centen betaald…
Ik had er gelijk geen zin meer in.
Maar ik bleef altijd wel schrijven. Van eigenhandig gefabriceerde ‘krantjes’ op A4-formaat, magazines gratis aangeboden aan boekhandels tot uiteindelijk mijn websites.
Ik ben na pakweg mijn 14e eigenlijk nooit gestopt.
Maar wat heeft het allemaal opgeleverd?
Uiteraard geen geld maar daar deed ik het ook nooit voor.
Maar hoopte altijd wel dat het zou worden gelezen en op waarde ingeschat.
Soms amusementswaarde, soms een ‘belerende’ waarde en vaak een opinie waarvan ik hoop dat het weer anderen aanzet tot nadenken. ‘Overdenken’.
Of dat ook is gebeurd weet ik meestal niet.
Alleen in de tijd dat ik nog het forum beheerde, waren er wel wat mensen waarmee ik enige dialoog had. Een handjevol fijne gasten. Maar verder weet ik het echt niet.
Dat is de ‘onmacht’ van een ‘vrije schrijver’.
Terwijl de meeste (bekendere) ‘broodschrijvers’ bij gevestigde media meestal wel die ‘macht’ hebben om altijd minimaal een bepaald lezerspubliek te bereiken.
Hun schrijfsels – hoe goed of hoe slecht ook – hebben meestal wel invloed.
Best een beetje frustrerend soms… 😉
… kan ik dit artikel gaan schrijven. Want zo voelt het al jaren.
Zoals eerder beloofd in de inleiding van ‘Consumentenzaken’ wil ik het nu eens over mijn (negatieve) ervaringen in de medische zorg hebben.
Ik begin dit eind oktober te schrijven maar zal het in meerdere keren doen omdat ik ook de (nieuwe) kosten van de zorgpremie erin wil verwerken, wat nu mogelijk extra belangrijk is vanwege de Coronacrisis. Maar die wordt pas medio november bekend gemaakt door de diverse verzekeraars.
Verder zijn er echter voldoende ‘dichte deuren’ om een beklag over te kunnen doen…
Het wordt geen vrolijk artikel.
Huisarts
In mijn ‘Restflits 7 oktober 2020’ heb ik het al over de ‘huisartssoap’ gehad waarin ik al jaren verkeer. Al jaren zonder ‘echte’ huisarts. Eentje die je kent en bekend is met de gezinssituatie.
Maar dat is in heel Nederland een uitstervend beroep.
Steeds meer ‘collectieven’ met meerdere ‘huis’-artsen nemen de vroegere eenmans en -vrouws praktijken over. Ook die echte huisartsen van de oude stempel zetten er steeds vaker een punt achter. En voor de nieuwe lichting lijkt het vak steeds minder aantrekkelijk te zijn.
Waarom?
Volgens mij heeft dit te maken met de totale verzakelijking van de zorg. Het gaat niet meer om de mens op zich. Alleen om het stelpen van wondjes, blussen van brandjes: specialismen.
Een specialist krijgt een veel hoger salaris dan een huisarts en kan zich volledig toeleggen op een bepaalde tak van ‘sport’. Het werkt overzichtelijker, je hebt minder kopzorgen aan moeilijke gezinssituaties en het ‘verdient’ dus beter.
Het gehele zorgsysteem is daar ook veel beter op afgesteld tegenwoordig.
Huisartszorg is alleen nog maar de buffer om onnodige gangen naar specialisten te voorkomen.
Helaas kan die zorg nu ook niet goed meer worden gegeven omdat de meeste huisartsen hun patiënten niet meer kennen.
Alle digitale dossiers ten spijt: het werkt zo niet!
Hier gaat het dus al fout met de juiste zorg die iedereen zou moeten hebben.
Door de extra bizarre problemen na het vertrek van mijn huisarts, is dit nog veel erger geworden.
Maar dan sluit de eerste deur.
Mijn roep om gehoord te worden komt niet aan. Niemand WIL naar me luisteren.
Op papier heb ik een huisarts. Door de propvolle praktijken van andere huisartsen(-praktijken) nemen ze daarom niemand aan die al ‘voorzien’ is. Discussie is onmogelijk.
BAM!
Jarenlang ben ik zelf ‘medewerker helpdesk’ geweest.
Begonnen tijdens de opkomst van de PC (Personal Computer) en het netwerk in het Dordtse energiebedrijf en geëindigd in het Dordtse ziekenhuis.
Vele jaren op zich met plezier omdat ik het altijd fijn vond om mensen te kunnen helpen, hetzij alleen telefonisch of ook fysiek op hun werkplek.
Door de jarenlange ervaring heb ik een goed beeld gekregen van ‘klantenservice’.
Hoe het moet… en hoe het niet moet.
Zelfs binnen mijn eigen bedrijven heb ik regelmatig aan de ‘bel’ getrokken dat we het ‘beter’ moeten doen en dat werd niet altijd in dank afgenomen. Want de reputatie van die ‘helpdesk’ was zelfs in de eigen organisatie niet hoogstaand.
Gasten die ‘gewoon’ en ‘simpel’ de problemen moeten aannemen, registreren en indien mogelijk oplossen. Liefst niet te veel nadenken hoe en waarom je het doet…
En dat leverde wel eens een conflict op want ik dacht daar altijd wel over na.
Ooit heb ik een keer een ‘brandbrief’ geschreven aan de hele ICT-organisatie onder de naam: “Help de Helpdesk!” (vandaar de ondertitel)
Omdat ik van mening was dat onze hulp aan de klanten beter kon als we wat meer ondersteuning vanuit de zogenaamde ‘tweede lijn’ zouden krijgen. Van de echte ontwikkelaars, soft- en hardware deskundigen en van de leidinggevenden. En niet alleen maar als doorgeefluik gebruikt werden.
De leiding vond dat niet leuk.
En bij het aflopen van mijn jaarcontract werd dit dan ook niet verlengd, zoals wel beloofd was.
Vele jaren later zie ik tot de dag van vandaag dat de klantenservices van veel bedrijven misschien daarom nog steeds hun werk niet goed doen. Misschien kunnen ze het niet… Maar ik vrees dat ze het ook niet goed mogen doen… Allemaal om de kosten voor die bedrijven laag te houden.
Want meer tijd besteden aan de problemen door mensen met meer en betere kennis kost allemaal meer geld. Zo gaat het vaak.
Terwijl de klantenservice het visitekaartje is van het bedrijf!
Hoeveel mensen zie ik in de sociale media (en hoor ik om me heen) niet schelden op die service van KPN, Ziggo, Vodafone, Coolblue of noem maar op willekeurig welk bedrijf. Iedereen voelt zich wel een keer afgezeken door een servicemedewerker.
Programma’s als Kassa en Radar besteden er ook vaak aandacht aan. Bizar!
Over gevallen van een ‘waardeloze klantenservice’ kan ik uit eigen ervaring dan ook voldoende vertellen en daarom besteed ik er nu eens een artikel aan, onder de noemer ‘Consumentenzaken’.
Met uiteraard voorbeelden.
Vandaag in de Restflits:
– Amerikaanse verkiezingen
– Coronacrisis
– Persoonlijke status quo
– Seks… en De Rest
– Tenslotte
Amerikaanse verkiezingen
Direct met de deur in huis: dit interesseert me geen malle moer. BAM!
Maar ik kan en wil niet onder een steen leven (ben nog net niet dood…) en volg alle nieuws zo je weet… En Amerika lijkt nogal van belang voor het welzijn van de wereld.
Ugh… Voor wat dat waard is… Voor gewone simpele zielen zoals ik niks denk ik.
Maar goed, op moment van schrijven (rond 8.00 ‘s morgens) zijn nog niet alle stemmen geteld maar lijkt het een nek-aan-nek-race te worden.
Toevallig (?) volg ik voornamelijk Trump-haters en die zien de donkere wolken al verschijnen…
Het kan vanwege die verruimde stemmogelijkheden via de post nog dagen duren eer het echt definitief is maar we zullen in de loop van vanavond toch wel een aan zekerheid grenzende einduitslag horen.
Ik denk dat Trump weer zal winnen. Ondanks zijn totale incompetentie voor deze functie is hij de enige met een uitstraling. Of je haat hem of je vindt hem geweldig voor ‘The American Dream’.
En de meeste Amerikanen zijn nu eenmaal infantiele, domme en asociale dromers.
En Biden ken ik niet maar straalt niks uit. Ook een soort infantiele domheid. Van de andere kant.
Trump of Biden?
Het lijkt daar allemaal in grote lijnen net zo dwaas te gaan als hier in onze eigen polder.
Rutte is een sluwe asociale politicus. Maar zeker niet dom. Dat bewees hij al 3 kabinetten…
Ik ben wel benieuwd naar de verkiezingen van maart 2021. Uiteraard. Want het gaat nog meer pijn doen als we straks Rutte 4 kunnen verwelkomen… En die kant gaat het zeker ook weer op. 🙁
Zo, meer dan voldoende nieuws van het politieke westelijk front.
Nu de dagelijkse aanhoudende realiteit:
Zo tijdens de Coronacrisis krijg ik tamelijk onverwacht de behoefte om aan seks te denken.
Veel seks. 😉
Daar heb ik in het najaar eigenlijk nooit last van… Wel van de bekende ‘najaar/winter-depressie’ maar dan hielp het mij meestal niet om dat hiermee op te lossen.
Aan seks denk ik normaliter vaker zo rond het voorjaar en in de (hete!) zomer. 😉
Ik denk eerder dat het nu ook te maken heeft met de langdurige periode waarin het gebrek aan echte contacten gaat doorwerken.
Niet dat ik hier de laatste jaren veel mee te maken had…
Het is puur een gevoel.
Daarbij volg ik natuurlijk ook diverse sekswerkers en organisaties die daarmee bezig zijn.
En dan lees ik natuurlijk de beperkingen die bij alle contactberoepen gelden, dus ook voor de sekswerkers.
Orgies zullen in dit jaar zelden plaatsvinden vrees ik.
Wat zeg ik? Orgies? Bestaan die dan nog wel?
Zijn er misschien nog mensen die denken dat ‘orgies’ alleen bestonden in het oude Romeinse rijk waar doorgedraaide machtswellustelingen zoals Caligula ten onder gingen aan corruptie en talloze orgies?
Nou… Dan denken ze fout. Orgies zijn van alle tijden en ook in Nederland vinden die normaliter veelvuldig plaats door het hele land.
Een beetje uitleg voor de mensen die nu denken dat ik onzin praat lijkt me wel handig.
Hoewel de woordenboeken er naar mijn mening een beetje gedateerd over oordelen, denk ik bij een orgie primair aan een ‘bacchanaal’ maar dan in de zin van een ‘los (bandig)’ feest van een grote groep mensen, wat voornamelijk om seks draait.
Overal wordt geschreven over een ‘drankgelag’ maar hoe meer alcohol er tijdens een orgie wordt genuttigd, hoe minder de seks zal zijn… 😛
Porno
Als ik op ‘orgie’ of ‘orgy’ zoek in Google, kom ik uiteraard vrij snel diverse pornosites tegen met films van orgies. En daar draait het toch echt alleen om zo veel mogelijk mensen die allemaal seks met elkaar hebben.
Die definitie ligt mij het beste en daar denk ik dan ook aan, de laatste tijd.
Seks! Veel seks! Orgies dus!
Vermoedelijk komt het ook door mijn nog verder verminderde dagbesteding de laatste weken, na het stoppen van mijn abonnement op een krant en het vertrek van huiskat Domino.
Alles bij elkaar zie ik op internet en in het nieuws alleen nog maar onzekerheid, ellende, narigheid en vooral… blijvende afstandelijkheid. Door Corona maar ook door allerlei opgefokte tegenstellingen die het nog veel erger maken.
Sommige mensen hebben het meeste last van ‘huidhonger’.
Het gebrek om elkaar in deze tijd echt te kunnen aanraken en voelen…
Hoewel ik dat dus toch al heel lang niet meer deed, voel ik dat nu toch ook wel.
En dus…
Porno.
Waar de ‘huiden’ voortdurend over elkaar heen glijden en mensen juist puur lichamelijk dichter bij en in elkaar komen dan verder maar mogelijk is!
De Rest van dit artikel kun je het beste alleen lezen als je een beetje mee of in kunt voelen in het begrip ‘orgie’ en ‘seksfeest’.
Om misverstanden te voorkomen zet ik het weer onder een 18+ vervolg.
Niet dat ik dit keer alleen harde porno ga tonen met plaatjes of zo (alleen 1 illustratie) maar gewoon omdat ik bepaalde dingen wil benoemen waar ik nu even zo graag naar kijk.
En dat kan voor bepaalde mensen en minderjarigen misschien niet geschikt zijn…
Bedroevend maar zo is het dus tegenwoordig.
Ook dat is wel een punt in dit artikel…
Als het in de media gaat over ‘kinderen en seksualiteit’ dan gaat het eigenlijk altijd over seksueel misbruik. Nooit lees ik tegenwoordig nog ervaringsverhalen van vrouwen die als kind fijne seksuele ervaringen hebben gehad.
Het lijkt hierdoor bijna dat de volhardende meerderheid gelijk zou krijgen: “Kinderen en seks – dat kan echt niet!”
Terwijl ik gewoon zeker weet dat dit wel kan en eigenlijk heel gezond en normaal kan zijn.
Dan bedoel ik hier pertinent niet alleen seks tussen kinderen en volwassenen!
Hoewel ik denk dat dit ook wel degelijk in bepaalde gunstige omstandigheden zou kunnen, vooral als kinderen daar door een meer open cultuur sneller aan toe zijn en daar initiatieven voor gaan nemen.
Maar ik bedoel hier alle seksuele ervaringen, dus:
In gezinnen waarin bloot geen taboe meer is en kinderen geconfronteerd kunnen worden met vrijende ouders of anderen.
Maar ook kinderen die misschien al jong met pornografie te maken hebben gehad.
Kinderen die al jong met elkaar af en toe seksspelletjes spelen (noem het ‘doktertje spelen’ als je wilt). Met vriendjes, vriendinnetjes of in het gezin.
Of gewoon vrij masturberen, als je daar al vroeg behoefte aan had en hierin nooit bent geremd.
Seksualiteit is een breed begrip!
Schokkende ervaringen?
Elke ‘zoekactie’ via Google of andere internet-zoekprogramma’s over ‘kinderen en seks’ of ‘kinderen en porno’ levert ‘schokkende’ ervaringen op.
In eerste instantie vooral vanwege ‘geschokte’ ouders of verzorgers die het vooral voor prepuberale kinderen gruwelijk vinden als die (opeens) met porno geconfronteerd worden. De horror!
Ik heb daardoor diverse adviezen gelezen uit de afgelopen 10 jaar waarin ‘experts’ eigenlijk allemaal hetzelfde zeggen: “Voor alle kinderen zal het een schok zijn als ze met porno geconfronteerd worden en het kan diep ingrijpen en schadelijke gevolgen hebben.”
Feitelijk gaan al die experts uit van dezelfde al decennia lang gewortelde westerse cultuur waarin naaktheid en (praten over) seks voor kinderen een taboe zijn.
Jarenlang (vanaf de geboorte tot…) weten kinderen niet beter of je mag je ouders niet naakt zien, je moet zelf altijd een broekje aan hebben en eventuele (seksuele) handelingen met de geslachtsorganen blijven verborgen tot ze oud genoeg zijn voor een eerste voorlichtingsboek.
Soms zelfs pas op de middelbare school…
Als die kinderen dan inderdaad (plotseling) geconfronteerd worden met seks (als dan niet via internet, op TV of… in de slaapkamer van ouders…) dan levert dat een schok op.
Dat heb ik zelf ook ervaren toen ik onverwacht na een boze droom de woonkamer in rende en een blote vrouw op TV zag dansen…
Zoals ik al uitvoerig heb beschreven in ‘Mijn Visie’: hier is het dus al fout gegaan!
Terwijl in de 60er en 70er jaren juist een vernieuwende tendens was opgekomen, mede door de seksuele revolutie in de provo- en hippietijd, waarin naaktheid en seksualiteit als normaal werden beschouwd in het gezin.
Uit die tijd stamden ook de mooie positieve verhalen die ik heb gelezen van vrouwen die als kind al genoten van seksualiteit.
Mogelijk denkt nu iedereen dat dit nepverhalen waren, geschreven door de perverse pornoproducenten uit die tijd, om zodoende meer mensen warm te maken voor pornoconsumptie en werken in de porno… Allemaal ‘smerige business’. Toch?
Ik weiger dit te geloven.
Oh jawel, er zullen ongetwijfeld ook verhalen zijn verzonnen of aangedikt om het ‘smeuïger’ te maken voor de consumenten. Maar ik weet ook dat er veel echte verhalen in omloop waren, niet alleen in seksbladen maar ook in de bekende magazines van goede organisaties als de NVSH en zeker ook in publicaties van de homobeweging zoals het COC.
Dat soort positieve verhalen worden nu vermeden als de ‘pest’ omdat het te veel lijkt op ongewenst grensoverschrijdend gedrag met minderjarigen…
En daarom ook durven veel mensen niet meer naar buiten te komen met hun eigen positieve ervaringen op seksueel gebied, uit hun tienertijd of zelfs kindertijd.
In veel gevallen is het later zelfs zo ingepeperd dat de ervaringen niets anders dan ‘seksueel misbruik’ waren dat ze daar zelf in zijn gaan geloven.
Zelfs al hebben ze het niet als negatief ervaren.
Daarom ben ik nu juist op zoek naar mensen die dit wel degelijk als positief hebben ervaren.
Leuke, fijne of zelfs heel lekkere seks ervaren? Praat erover!
Gaan we weer… Als ik het over ‘seks’ heb, bedoel ik niet alleen maar de overbekende handelingen die tot een geweldig orgasme moeten leiden. ‘Seks’ is veel breder.
Porno kan leuk zijn maar het is meestal de overtreffende trap.
Seks kan subtiel heel erotisch zijn maar niet per definitie tot een ‘noodzakelijk’ hoogtepunt leiden.
Alleen de opwinding kan al ‘seks’ zijn.
Daarom is soms uitsluitend het kijken naar naakt of seks al erotisch.
Of het naakt vertoeven. Het naar je laten kijken. Op straat of via een webcam.
Alles wat jou opwindt kan seksueel zijn.
Als ik nu dus vraag: “Heb jij als minderjarige (onder de 16) al leuke, fijne of zelfs heel lekkere seks ervaren?”
Dan bedoel ik dus echt alles wat jij als seksueel beschouwt.
Ook al was dat voornamelijk passief. Alles telt. Zolang jij het maar leuk, fijn of lekker vond.
Voorbeelden:
Had jij als jonge tiener een fijne seksuele ervaring met een volwassene?
Heb je als kind vrij seksspelletjes kunnen spelen (alleen of met andere kinderen) en vond je dat leuk?
Had je (als meisje) een hartsvriendin waar je alles mee deed?
Hebben jouw ouders je praktische seksuele voorlichting gegeven en heb je daar goede herinneringen aan?
Poseerde je als kind of jonge tiener al naakt en was dat een leuke ervaring?
Heb je als kind of jonge tiener al veel geëxperimenteerd met seksualiteit; in het echt of virtueel (sexting, webcam) en heb je daar nooit spijt van gehad?
Iedereen maar vooral vrouwen zou ik willen uitnodigen om over hun positieve ervaringen te vertellen.
Ik vind het heel goed als mensen over hun ervaringen kunnen en durven praten.
Over positieve maar ook over negatieve ervaringen.
Daar heb ik veel baat bij gehad tijdens de trainingen rond ‘ervaringsdeskundigheid’.
Maar voor negatieve ervaringen bestaan er al legio platforms.
Over positieve seksuele ervaringen die je als minderjarige hebt beleefd mag blijkbaar niet gesproken worden… Dat past niet in de ‘beschermende’ indoctrinatie van ‘seksueel misbruik’.
Daarom wil ik ook graag praten over de positieve ervaringen.
En ik zoek mensen die daar ook graag over zouden willen praten!
In het kader van ‘HZP’: ‘Horen, Zien én Praten’!
Dit ‘praten’ kan op vele manieren.
In deze tijd van Corona verwacht ik niet op korte termijn persoonlijke gesprekken te gaan voeren.
Maar je kunt je verhaal ook vertellen via een mailtje.
Of in een reactie op dit artikel.
Of in een telefoontje. Of een Skype-sessie.
Verzin maar een manier. Er is veel mogelijk.
Ook anonimiteit is geen probleem!
Als je wilt praten over die positieve seksuele ervaring die anderen nu als misbruik bestempelen en misschien zelfs wel als misdadig, dat kan ik me voorstellen dat je betrokken personen wilt beschermen. Ieders privacy moet dus gewaarborgd zijn en daarom mag je volledig anoniem je verhaal doen.
Natuurlijk zijn positieve verhalen van mannen welkom maar juist omdat globaal gezien misbruik meestal gepleegd wordt met vrouwen en je daarvan dus heel veel negatieve verhalen leest in de media, zie ik nu liever positieve verhalen van hen.
Vrouwen die als tiener of zelfs als kind leuke en fijne seksuele ervaringen hebben beleefd.
Of gewoon als kind zo taboeloos en vrij zijn opgevoed zodat ze daar later en nu nog de vruchten van plukken. Geen verboden vruchten maar gewoon heerlijke en gezonde vruchten.
Hoe?
Neem contact op via de mail van HZP: horenzienpraten@protonmail.com
Dit is een beveiligde mail en hierin is jouw privacy gewaarborgd!
Je verhaal mag je direct in de mail doen of met mij overleggen hoe je dat anders zou willen doen.
Per telefoon, via Skype, liever persoonlijk of hoe dan ook; we kunnen via de mail overleggen hoe je dat kwijt wilt.
Ik hoop echt dat zo veel mogelijk vrouwen durven toe te geven dat niet alle seksualiteit vanaf hun kindertijd ‘slecht’ was maar ook leuk en misschien zelfs fijn was.
Volgens mij wordt nu te veel de nadruk op negativiteit gelegd en dit doet afbreuk aan de positieve effecten op de gezondheid die seksualiteit kan hebben. Zowel fysiek als mentaal.
Dat kan al heel jong beginnen.
Daarom zijn alle positieve ervaringen ook zo heel erg belangrijk!
Gisteren postte ik op Twitter de optie dat ik “Mijn beloofde vervolg op een artikel uit 2019 maar eens moest gaan maken”. Dat artikel – ‘DeRest.net – Verzameling vrijheden van meningsuiting’ – ging over de beknotting van de #VVMU (Vrijheid Van Menings-Uiting) die ik steeds sterker zag toenemen.
Dit naar aanleiding van weer andere berichten in Twitter over de mogelijk gewijzigde voorwaarden van dat bedrijf met betrekking tot posts over ‘seksuele exploitatie van kinderen’.
Het leek erop dat nu alleen het benoemen van de geaardheid ‘pedofilie’ om dit te promoten dan wel normaliseren als (wetenschappelijk bewezen) ‘seksuele geaardheid’ niet meer zou mogen.
Wat zou kunnen betekenen dat zelfs officiële wetenschappers, onderzoekers en (hulpverlenende) instanties hier niets meer over mogen zeggen op Twitter.
Mijn eerste reactie daarop was direct fel want dit zou naar mijn mening een forse aanslag op onze mensenrechten zijn! Als je niet eens meer een mening mag delen!
Vandaar mijn benoemde optie van een vervolg.
Nu heb ik een hekel aan ‘te hete soep’ en heb er een nachtje over geslapen. 😉
Ik dacht gisteren een iets andere tekst te hebben gelezen, startend met: “promoting or normalizing sexual attraction to minors as a form of identity or sexual orientation” als zijnde niet (meer) toegestaan.
Als ik verder lees in de voorwaarden wordt verder gespecificeerd dat alle vormen van en promotie voor “sexual exploitation” van kinderen niet is toegestaan.
Dat klinkt dan weer logisch…
Heel diep ben ik verder niet gaan zoeken. Ik weet inmiddels wel dat je ondanks een redelijk ruim toegestaan beleid tegenover seksualiteit op Twitter (in het algemeen) heel erg moet uitkijken wat je schrijft en tegen wie. Er zijn zeer veel conservatieve tegengeluiden van ‘complotwappies’ en ‘pedohaters’ die alleen door het noemen van het woord al voor feit aannemen dat je zelf wel een kinderverkrachter en -moordenaar zult zijn en elk (voor hen) ‘verkeerd woord’ wordt gerapporteerd.
De activist ‘Ben Kirssen’, die inmiddels ook al meerdere keren op de ‘main stream media’ zijn mening mocht verkondigen, zoals bij BNN/VARA en in het Algemeen Dagblad, is enige tijd geleden geband van Twitter! Ik volgde hem al jaren!
Als er iemand was die juist altijd zeer correct over zijn ‘zaak’ sprak, dan was hij het wel!
Maar ik denk dat Twitter is gezwicht voor de toenemende overvloed aan rapportages van mensen die hem ‘gevaarlijk’ vinden vermoedelijk…
Dat kan iedereen dus overkomen.
Ook de al vaker genoemde journalist Chris Klomp ligt steeds vaker onder vuur omdat hij de nodige nuances legt bij het verschil tussen ‘kindermisbruik’ en ‘pedofilie’.
Als een onbekende schrijver, die zich volgens velen niet met ‘journalistiek’ bezig houdt, maak ik natuurlijk geen enkele kans om het te ‘overleven’ als er een hetze ontstaat…
Vandaar dan ook de titels boven dit stukje.
Mocht het toch een keer mis gaan en ik ook een deel van de door mij gebruikte sociale media kwijtraak, dan zou het wel eens een ‘eindpunt’ kunnen betekenen voor deze blogsite.
Niet dat deze zomaar door anderen afgesloten kan worden (deze tekst is tot heden gelukkig nog toegestaan) maar zonder enige interactie via bijvoorbeeld Twitter ben ik dan echt een ‘roepende in de woestijn’…
Of ik dan nog überhaupt zin heb om hiermee door te gaan… Ik weet het nog niet.
Maar eigenlijk heb ik later bedacht dat het beloofde ‘vervolg’ al geschreven is.
Op 13 februari 2020 heb ik ook al geschreven: ‘Het failliet van de democratische rechtsstaat’.
Wat natuurlijk ook al alles te maken heeft met de voortdurende en toenemende aanvallen op de #VVMU.
Lees beide artikelen nog maar een keer door. Ik heb alles al gezegd.
Dat het ‘eindpunt’ echter steeds dichterbij komt, dat voel ik wel degelijk.
Zeker nu de Coronacrisis ook als extra reden zal gelden voor de overheid om steeds minder kritiek te accepteren. Mooi alles op één hoop.
En dan is er geen ruimte meer voor ‘dwarsdenkers’ die het gevoerde beleid in twijfel trekken.
Er zal ongetwijfeld nog wel eens een vervolg komen op deze onheilspellende toekomstvisie.
Misschien als ik er zelf echt mee te maken krijg.
Laten we dan toch maar hopen op een goed:
Al jaren lang vindt er een steeds grotere strijd plaats tegen de ‘seksualisering’ van de maatschappij.
Met de komst van internet en de invloed van de sociale media lijkt dit namelijk onwenselijke proporties te hebben aangenomen en worden (voornamelijk) vrouwen steeds vaker het slachtoffer van ongewenste seksuele associaties en lopen ze zelfs meer gevaar om misbruikt te worden.
Ook weer mede dankzij de beweging #metoo is dit in een stroomversnelling gekomen.
Veel vrouwen vinden dat het afgelopen moet zijn met ‘seksualisering’.
Ze mogen niet meer op hun uiterlijk beoordeeld worden en ‘slachtoffer’ worden van ongewenste ‘seksuele blikken’ in de (natuurlijk meestal) overheersende mannencultuur.
Deze strijd is niet nieuw; al tijdens de zogenaamde ‘ontpreutsing’ door de seksuele revolutie in de jaren 60/70 ontstond verzet van voornamelijk het feminisme.
Maar gevoed dus door de invloeden van internet, voelen veel vrouwen zich steeds minder veilig want steeds meer ‘bekeken’ als ‘seksobject’.
Maar ook steeds meer kinderen zouden vaker het slachtoffer worden van de seksualisering en grotere kans maken op misbruik.
In al mijn artikelen over seksualiteit spreek ik juist mijn waardering uit voor naakt en seks en gezonde seksualiteit in de maatschappij. Omdat het ‘natuurlijk’ is en bij de mens hoort!
Ik pleit zelfs voor ‘Meer meer meer… Seks (en naakt) in de media’ om mensen (en juist kinderen!) meer vertrouwd te maken met de normaliteit van naakt en seks.
Dit staat natuurlijk loodrecht op die strijd tegen de seksualisering.
Want die laait steeds verder op en elke poging tot ‘normalisering’ van natuurlijk bloot wordt massaal verguisd door een steeds fanatieker gepolariseerde massa.
De borsten van Stella Bergsma
In de ‘Restflits van 23 augustus’ plaatste ik onderstaande foto ook al, maar meer vanwege haar verjaardag op die dag en toevallig (?) recent geplaatste foto in de Volkskrant.
Deze foto heeft daarna echter weken lang voor de nodige ophef gezorgd in de sociale media.
Er werd schande van gesproken omdat ook kinderen deze foto in de krant konden zien. Smerig!
Terwijl het hier helemaal niet over seks gaat maar over het feit dat je als vrouw trots mag zijn op je eigen lichaam. ‘Zelfs’ op je 50e. Ook dat is feminisme!
En ik weet ook dat Stella niks heeft tegen seks… En ook niet sec tegen seksualisering omdat dit gewoon bij de mens hoort.
Alleen moet je je niet als vrouw LATEN seksualiseren. Daar blijf je te allen tijde altijd zelf bij.
Ik kan genoeg andere voorbeelden opnoemen die ik de laatste tijd langs zag komen.
Zo ging het bijvoorbeeld om een krantenbericht uit het buitenland (ik meen de VS) waarin stond dat er aangifte was gedaan tegen een moeder die in het bijzijn van haar jonge zoontje zich stond te verkleden en haar volle blote borsten zo liet zien.
Het plaatje was volgens mij via haar man ergens op de sociale media terecht gekomen en daarop volgde de aangifte. Want dit was duidelijk ‘schennispleging’ tegenover een minderjarige! Foei! Wat een verdorven slechte moeder moest dit wel zijn!
Daarnaast zijn de talrijke berichten bekend van vrouwen die in openbare gelegenheden zomaar borstvoeding durven geven aan hun baby. Voor veel mensen ‘smerig en ontoelaatbaar’.
Euh… Borstvoeding? Seksualisering?
Waar zijn die mensen nu allemaal mee bezig? En waar gaat dat heen?
De ‘verpreutsing’ neemt steeds grotere vormen aan.
En hoewel ik met mijn bescheiden persoonlijke blogsite weinig effect zal hebben: mijn rode draad over seksualiteit is er juist op gericht om dit tegen te spreken en naar ik hoop mensen bewust te maken dat dit juist averechts gaat werken en mensen er niet beter maar slechter van worden.
