Letterlijk op dood spoor?
Misschien hebben enkele vaste bezoekers van deze blogsite opgemerkt dat het eventjes wat stil was hier? Sinds de plaatsing van het suggestieve ‘Mo(nu)mentele Plaatje’ zal ik wel ‘verkouden’ zijn? Even een time-out? Nou ja, dat kan je wel zeggen. Maar het werd onverwacht even een (bijna) definitieve time-out. Een verslagje van een paar weken ‘weg van de snelweg’, ditmaal bijna definitief op dood spoor!
Ziekenhuis
Direct maar even de deur wijd open: Op maandagavond 24 maart ging mijn gezondheid opeens zo snel achteruit dat ik voelde dat het niet goed ging. Ik was inderdaad al een paar dagen goed ‘ziek’ nu, met nog steeds zeer veel hoesten zonder slijm, waarvoor ik mijn dochter al krachtige bruistabletten had laten halen. Maar tegelijk werd ik steeds kortademiger. Elke inspanning werd zwaarder en dan moest ik even uitpuffen. Bizar! Zoiets nog nooit eerder gehad.
Ik dacht echt even dat ik ‘gewoon’ een zware kou had, voor het eerst sinds jaren want ik ben eigenlijk nooit ziek in die zin. Hoesten, nu ook snotteren, branderige ogen, duf, soms beetje verhoging… Misschien toch wel griepje. Maar die kortademigheid werd erger.
Zondag 23 maart kwam mijn dochter nog even langs en hebben we een korte wandeling gemaakt, met een zitpauze. Het was zo mooi weer! Buiten voelde ik me ook beter dan binnen. Maar na afloop was ik wel kapot.
De maandag werd slechter en ik nam me voor om de volgende dag dan toch maar eens de huisarts te gaan bellen. Voor een ‘verkoudheid’ doe ik dat nooit, maar die kortademigheid werd steeds erger.
Die dinsdag heb ik niet gehaald…
In de late avond zo rond 23.00 uur ging ik gewoon proberen te gaan slapen, wat de laatste tijd erg moeilijk tot helemaal niet ging, vanwege het hoesten. Maar eenmaal op de bedrand voelde ik dat het nu echt niet goed ging. Ik kon bijna helemaal geen adem meer halen! Ik had het gevoel dat ik stikte. Ik dacht nu echt: ”Ik ga dood!”
Toen heb ik in een opwelling 112 gebeld. Vermoedelijk nam de stem aan de andere kant me gelijk serieus want ik kon nog maar nauwelijks uit mijn woorden komen.
Daarna weet ik eigenlijk niets meer, tot ik wakker werd op een bed van de Huisartsenpost van het ziekenhuis… Groep medische mensen aan mijn bed en… mijn dochter!
Met een zuurstof kapje op, een slangetje in een infuus, lag ik naakt onder de deken. Terwijl kreeg ik allerlei uitleg te horen wat er was gebeurd. Gek genoeg was ik direct helemaal bij zinnen en begreep goed wat er was gebeurd. Daarom werd me daarna maar even een operatiejasje aangedaan, om niet helemaal naakt naar een afdeling gebracht te worden. Mijn dochter zou later wat kleding gaan ophalen en brengen. Het was inmiddels al zo’n 4 uur.
Wat is precies gebeurd?
Het fijne van het politiewerk moet ik nog even opvragen. Maar na mijn 112-melding hebben ze na aankomst uiteraard een dichte deur aangetroffen. Die heeft de politie opengebroken. En ze zullen me daarna snel boven in de slaapkamer hebben gevonden. Naakt… (ik slaap altijd naakt) op bed? Op de vloer? Er ligt een beetje bloed op de grond naast het bed. Mogelijk had ik een bloedneus opgelopen tijdens een val? Ik kan me vaag herinneren dat ik nog heb gedacht iets aan te gaan trekken, nadat ik 112 had gebeld. Maar dat heb ik niet meer gehaald en ben flauwgevallen.
De politie heeft me (gedeeltelijk) gereanimeerd! Zo is het me verteld. Wat dat ‘gedeeltelijk’ inhoudt weet ik nog niet goed. Waarschijnlijk had ik zo’n zwakke of bijna geen hartslag dat ze dat wel op gang probeerden te brengen of houden. Sinds die tijd heb ik pijnlijke (gekneusde) ribben, wat wel gebruikelijk is na zo’n harde actie…
Daarna heb ik waarschijnlijk snel zuurstof gekregen van het ambulancepersoneel.
Het punt is namelijk: Mijn saturatie op het moment dat ze me vonden was nog maar 20!
Dit was waarschijnlijk dus al dagen aan de gang. Een snel dalende saturatie, die door mijn gebrekkige (door slijm geblokkeerde) ademhaling niet goed herstelde. Vandaar de kortademigheid. Maar ja, hier had ik nog niet aan gedacht. Laat ik nu wel zo’n metertje (wat je op je vinger zet) in huis hebben! Zo maar een keer gekocht bij de Dirk. Nooit gebruikt. Nu wel en dat voelt direct een stuk veiliger. 😉
In het ziekenhuis ben ik primair via de longartsen verder onderzocht op oorzaken. Want waardoor kon ik opeens niet meer (goed) ademhalen? Kort gezegd: na diverse CT-scans, röntgen (‘sniff test’), neurologie testjes, bloedafnames, etc. gedurende de afgelopen week, hebben ze nog niets gevonden.
Ze houden het daarom maar even op een acute sputum prop (slijmprop) in een cruciaal deel van mijn ademhalingskanalen… Er staan nog diverse afspraken gepland bij de poli’s Cardiologie (hart), MDL (lever) en uiteraard moet ik weer snel op controle bij de longarts.
Een longfunctietest afgelopen week was een stuk slechter dan die van oktober. Niet zo gek nu natuurlijk.
Dus…
Volgens mij heb ik dit keer echt op het randje van de dood gelegen. Ik kan het weer aantekenen in mijn CV als ‘ervaringsdeskundige’… Je moet alles een keer meemaken. Maar dankzij mijn nog gezonde impulsen en een goed en snel optreden van de hulpverleners ben ik er niet overheen gegaan. Nog even geen definitief dood spoor. Ik mag het nog een keer gaan proberen. Wat? Gezonder leven? Meer bewegen? Minder drank? Dat is allemaal goed natuurlijk! Maar op dit soort ‘bliksems’ kan je niet voorbereid zijn. Iedereen kan erdoor worden getroffen. Dat hoorde ik ook overal om me heen in het ziekenhuis. Best veel mensen die ‘opeens’ ergens door worden getroffen.
Gewoon weer verder, conditie opbouwen en hopen dat de kortademigheid weer verdwijnt. Want op dit moment ben ik natuurlijk nog steeds snel moe. Lichaam heeft klappen gehad. Letterlijk. Maar de saturatie stond vandaag, net na enige inspanning, gewoon weer goed op 94. 🙂
I’m back! 😉
