Van de doden niets dan goeds?!
Over de dood schrijf ik op deze blogsite niet zo vaak. Hooguit als ik er zelf opeens bijna mee te maken krijg, als ‘hoogtepunt’ van mijn gezondheidsperikelen… Verder lijkt het me niet zo te boeien? Terwijl er in de tussentijd steeds vaker bekende ‘helden’ voorgoed omvallen? Doet dat alles me helemaal niets? Nou ja… Eigenlijk vrij weinig inderdaad. Misschien wel omdat ik van jongs af aan een beetje ‘gewend’ ben geraakt aan het dood gaan van mensen. En dan niet allemaal van die stokoude mensen, waarvan je het kan verwachten. Ik heb hier al eens over geschreven:
‘Over dood gaan … en andere dagelijkse bezigheden‘ en een beetje mijn gedachte over ‘Is er leven na de dood?’ Als je beide artikelen nog eens leest, weet je dat ik er wat ‘nonchalant’ over denk. Het hoort er nu eenmaal bij. Mensen worden geboren, leven lang of kort en gaan dood. Punt. Niet iets om te lang bij stil te blijven staan.
Ja, ik mis mensen. Ja, soms ben ik verdrietig na een verlies. Het hangt een beetje af van de waarde die ik aan de mens hechtte. En hoe jong of oud die dan (vaak plotseling) overlijdt.
Zo was ik geschokt bij het overlijden van wat ‘helden’ zoals David Bowie, Leonard Nimoy (Spock uit Star Trek), Alan Rickman (acteur bekend van ‘Sneep’ in Harry Potter) en als ik ga graven in de geschiedenis zijn er nog wel een paar op te noemen.


David Bowie, Alan Rickman en Leonard Nimoy (Spock)
En uiteraard mis ik mijn familie, die deels te jong is overleden. Maar weer: so be it. Dat heb ik er wel van geleerd en ik sta nooit lang stil bij de dood. Ik bezoek ook nooit begraafplaatsen. Die boeien me niet meer, na de teraardebestellingen van de familieleden en andere bekenden uit mijn omgeving. De herinneringen en gevoelens blijven natuurlijk wel. Die houd je vast zolang je zelf verder leeft. Met soms een traan en soms een lach. 🙂
Ik heb een oude kennis wiens vader nu ruim een jaar geleden is overleden. Die was hoogbejaard (96 meen ik) en koos zelf voor inslapen, toen een ziekte hem het normale leven verder onmogelijk maakte. Respect voor die mensen. Maar zijn zoon kan er niet van loskomen. Hij brandt wekelijks een kaarsje in een kerk en blijft aangeven hem hevig te missen. Da’s zonde voor je eigen leven! Blijven hangen in verdriet en gemis breekt je eigen leven af, terwijl mooie en goede herinneringen je een gevoel van respect kunnen geven, waar je zelf inspiratie voor het leven uit kunt krijgen! Dat is wat je van de doden kunt krijgen! Niets anders meer! En negatieve zaken, breken het huidige leven af. Dat gebeurt helaas al te vaak.
Ook blijken veel mensen het noodzakelijk te vinden om sommige doden van hun verkregen ‘voetstukken’ af te trappen, omdat ze zogezegd “ook zoveel slechte dingen hebben gezegd en gedaan”. Toen ze nog leefden durfden ze dat blijkbaar niet? Nu is er toch geen persoonlijke verdediging meer? Lafaards! Hypocriete nitwits! Wat denk je daarmee te bereiken? Die mensen verander je er niet meer door. En je beledigt en beschadigt (!) juist de nabestaanden, die uit de positieve herinneringen en gevoelens kracht putten! Hier kan ik erg kwaad van worden!
Een actueel voorbeeld van de ‘omgevallen mensen’ afgelopen week:
Hulk Hogan ofwel Terry Bollea (71)

Voor veel jonge mensen misschien een onbekende en voor veel oudere een bekende maar onbelangrijke Amerikaanse clown. Ik zit daar tussenin als oudere, die toevallig wel met veel plezier in de 80er en 90er jaren naar het showworstelen keek. Ze noemen het dan wel ‘professioneel’ worstelen, maar alles is natuurlijk één grote show! Een stripverhaal in het echt. Maar uiteraard moeten deze worstelaars (m/v!) wel de nodige fysiek hebben, opgedaan door zware trainingen in de sportschool en praktijkervaringen in de ring. Het vereist kracht en discipline om er een mooie en vooral sensationele wedstrijd en show van te maken. Onderschat dat niet!
In de tijd dat ik het leuk vond om te kijken (nu niet meer trouwens), was vooral die Hulk Hogan de grote ster. Met een echt wel fysiek goed en sterk lichaam, maar vooral met een extravagante presentatie en charisma, wist hij de wereld te boeien! Half Amerika maar ook veel verder in de wereld was hij beroemd. ‘Hulkamania’ bestond echt!
Natuurlijk prikte ik altijd door die domme overdreven Amerikaanse show heen, wat een Hulk Hogan alleen maar promootte, maar al die capriolen en verzonnen verhaallijnen rondom de diverse goede en kwade characters in de worstelsoap maakten het voor mij toen best wel aantrekkelijk.
Later volgde ik dat allemaal niet meer en ook de beruchte maar populaire ‘realitysoap’ ‘Hogan Knows Best’ heb ik nooit gezien. Wel las ik af en toe de echte uitglijders die de mens Hogan ook meemaakte, rond vreemdgaan (met natuurlijk een stiekeme seksvideo; welke ‘celeb’ heeft ze niet…), scheidingen, problemen met zijn kinderen en vermeende racistische uitspraken. Hij maakte ook wel fouten. Goh… Hij leek wel een echt mens! 😉
Maar juist nu komen dus veel mensen met al die dingen, om zijn misschien wat opgeblazen ‘Great American’ status wat te nuanceren. Ook dat mag in een vrij land. Maar het is wel respectloos.
Een collega worstelaar Tessa Blanchard sprak op haar YouTube daarover haar mening, wat ik weer op Facebook tegenkwam:
“Tessa Blanchard defends Hulk Hogan and against haters and tells everybody to respect his legacy
“I know how fast people are to jump in with their opinions, to twist stories, to follow trends and act like they know everything about everyone.
Hulk Hogan, he wasn’t just a wrestler. He was wrestling for an entire generation. He brought so many eyes to this business. He made it bigger. He made it brighter. He made it louder. He filled arenas. He got people hooked. He made wrestling feel important to the world outside of professional wrestling.
Now, I’m not going to sit here and act like he was perfect. None of us are. But people love to jump on that, to pick people apart and have their worst day define them for the rest of their lives. Sometimes it’s like…it’s like they forget the human underneath all of it.
You can honor a legacy even if the story isn’t perfect, because none of our stories are perfect.
It’s about respect. It’s about giving his family space to grieve. It’s about remembering that at the end of the day, Hulk Hogan gave his life to this business, and he undeniably changed it forever.
So rest easy, Hulk. And thank you for everything that you’ve given us.” “
Amen. R.I.P. Hulk Hogan! 🙂

Tessa Blanchard & Hulk Hogan
Tenslotte
Los van alle ‘gekte’ rond al dat ‘Worstelmania’ gedoe, wat ik best wel leuk vond en vind, hoewel ik er nu geen zin meer in heb om het te zien, vond ik Hulk Hogan wel een persoonlijkheid. En zoals ik begon: elk mens laat ook iets positiefs na. Elk mens maakt fouten. Daar leren we van. Ook ik heb best wel spijt van een aantal gedane zaken… Maar ja, ze zijn gedaan. Overdoen kan niet. Ik praat daar wel over met de kinderen, vooral de laatste jaren. Nu zij ook beter begrijpen waarom ik soms domme dingen deed. Dingen die ik niet meer verzwijg of wegwuif met zoiets als: “Ach, ik deed mijn best en meer kan een mens niet doen.” Wat natuurlijk een dooddoener is. Een ‘waarheid’, omdat ik de domme dingen nooit bewust zo heb gedaan om iemand dwars te zitten of kwaad te doen. Maar ik erken ze wel als ‘domme foute dingen’. En dat doet niet iedereen geloof ik. 😉
Een mens groeit van alles wat die meemaakt. Als het goed is. En als die tenminste nog wil groeien. En dat is voor mij ook een feit: hoe oud je ook mag worden; elke dag kan je weer leren. Dat stopt nooit! En zolang je nog een ‘leefbaar’ leven hebt, moet je daar moeite voor blijven doen. Dat is groei. En daarom wil ik nog niet dood… Gelukkig kon ik dat stoppen, enkele maanden geleden. 🙂
Laten we proberen respect op te brengen voor elk mens en zijn (of haar) strijd te blijven groeien. Dat valt soms niet mee en ook niet iedereen kan het. Maar het neersabelen van mensen op hun (soms bewezen en veroordeelde) fouten zorgt niet voor persoonlijke groei. Het is een laffe daad om jezelf te verschuilen voor je eigen tekortkomingen. Probeer beter zelf geen fouten te maken. Dat is voor elk ‘normaal’ mens al moeilijk genoeg!