Er is de laatste tijd veel actualiteit rond de ‘war on drugs’ die in Nederland woedt.
Na een aantal uit de hand gelopen criminele gebeurtenissen met zelfs liquidaties van rechtsdienaars is de politiek het ook zat. Kosten noch moeite worden nu gespaard en Grapperhaus is ‘on fire’.
Om te voorkomen dat Nederland vervalt in een oncontroleerbare ‘narcoticastaat’, hoewel dit volgens diverse opinieschrijvers al lang zo is. De drugsmaffia regeert.
Niet alleen in Italië of Colombia.
Dat het er onaanvaardbaar hard aan toe kan gaan in de kringen van de criminaliteit rond (hard-) drugs lijkt me wel bekend.
Er gaan wereldwijd miljarden om in de top van de drugsmaffia en aangezien daar nog geen nette CAO bestaat om dit eerlijk te verdelen onder de werknemers, geldt er het recht van de sterkste.
Maar waarom gaan er eigenlijk miljarden in om?
Is de (wereldwijde) vraag naar drugs niet zo groot dat dit zo’n lucratieve business is geworden?
Net zoiets als wat de iPhone is voor die ‘Appelfabriek’?
Zonder vraag geen business meer.
Zijn de consumenten, de gebruikers van die drugs, dan eigenlijk niet het meest schuldig aan het in stand houden van die business en dus van die megalomaan harde criminaliteit?
“De gebruikers stimuleren de criminaliteit …
… en zouden dus ook hard(er) aangepakt moeten worden.”
Deze discussie wordt de laatste tijd steeds vaker gevoerd in alle media.
En natuurlijk ook in de politiek, waar het geldende beleid en de daaraan gekoppelde wetten worden bepaald.
Over de wetten en de doelmatigheid van het (huidige) strafrecht heb ik al een artikel geschreven.
Ik zou nu weer kunnen gaan filosoferen over het aanzienlijke verschil tussen de nietsontziende ‘gangsters’ die met automatische wapens hun oncollegiale gabbers doorzeven om hun handel exclusief te houden en de eindgebruikers die zo af en toe eens lekker willen genieten van hun feestje, onder extra genot van hun stimulerende middeltje.
En alle verzwarende of juist verzachtende elementen daar tussenin.
Ergens ligt er een (vage?) grens tussen menselijkheid en onmenselijkheid en daarmee het goede recht om dit te bewaken en eventueel aan te pakken door (betere) voorlichting, herstel (van verslaving) en straf.
Maar zo diep wil ik er nu niet op ingaan.
Het gaat mij om het ‘criminaliseren’ van de gebruikers.
Die stelling – dat gebruikers de criminaliteit stimuleren en dus in stand houden – intrigeert mij.
Omdat dit namelijk direct verbonden is aan mijn eigen ‘misdaad’… van het destijds bekijken en downloaden van ‘kinderporno’.
“Iets heel anders en absoluut onvergelijkbaar!” hoor ik nu ‘iedereen’ al gillen.
En als je de verschillen bekijkt in ons wetboek en daaraan verbonden strafregister dan bevestigt dit die overheersende opinie:
Iemand die af en toe eens wat drugs gebruikt, niet verslaafd is en niemand daarmee enige last berokkent, is geen crimineel.
Wetmatig wordt dit dan ook gedoogd:
Een ‘gebruikershoeveelheid’ aangetroffen illegale drugs wordt wel in beslag genomen en vernietigd maar er wordt niet bestraft.
Maar elke hoeveelheid aangetroffen kinderporno wordt niet alleen in beslag genomen en vernietigd; de ‘eigenaar’ wordt (zwaar) gestraft. Zelfs ‘first offenders’ krijgen de maximale taakstraf (240 uur).
Over een ‘gebruikershoeveelheid’ wordt hier niet nagedacht aangezien elk bezit – of dit nu slechts 1 afbeelding is of ‘duizenden’ zijn – op gelijke wijze wordt beoordeeld en bestraft.
Dit nu vind ik niet menselijk en dus onacceptabel.
Maar hierin sta ik vermoedelijk alleen of ten hoogste in gezelschap van een grote (anonieme) ‘minderheid’.
Don Quichot weer op zijn stokpaardje?
Benoem het zo je wil, maar als je beseft dat ik volledig overtuigd ben dat het in de maatschappij slecht gesteld is met het begrip van ‘andersvoelenden’ en dat hierdoor veel mensen onterecht worden gecriminaliseerd dan hoop ik dat je begrijpt dat ik hier geen genoegen mee kan nemen.
Ik blijf vechten tegen deze onmenselijke stigmatisatie.
Als er dan al ‘eerlijk’ vergeleken zou moeten worden, dan zou ik het in dit verband eerlijker vinden als alle gebruikers van (illegale) drugs ook zwaar gestraft zouden worden.
Eigenlijk nog zwaarder dan de ‘gebruiker’ van kinderporno.
Want je gaat mij niet vertellen dat de gebruiker van drugs zijn middel heeft ‘gevonden’ op straat.
Hij (of zij natuurlijk; hier gaat de verdeling in gebruik redelijk gelijk op!) heeft het niet gratis gekregen maar er gewoon (soms grof) voor betaald aan de dealer.
En die dealer… nou ja, je begrijpt het hoop ik wel… die heeft het voor een flinke investering ingekocht van zijn ‘groothandel’ of producent die daar op diens beurt die benoemde drugsmaffia mee in stand houdt. Die is in principe dus onderdeel van die (nietsontziende) criminele organisatie waar die miljarden in omgaan…
Elke eindgebruiker van drugs maakt in mijn optiek deel uit van de ‘war on drugs’ waarbij die aan de gewraakte ‘slechte’ kant staat.
Net zoals de roker de tabaksindustrie in stand houdt en de drinker de alcoholproducent.
Een heel pragmatische benadering… Maar zo zou je het ook moeten zien, als je gebruikers van kinderporno zo zwaar veroordeelt.
Zijn alle verboden middelen slecht?
Hier kan ik ook weer boekdelen over schrijven.
Recent zag ik toevallig in DWDD het stukje over de afsluiting van de ‘YouTube-serie’ genaamd ‘Drugslab’, waarin de makers (voorheen van BNN’s ‘Spuiten en Slikken’) “drugs gebruiken en onderzoeken” om op die manier hun eigen ervaringen te delen met de wereld.
Ter ‘lering ende vermaak’ maar natuurlijk ook informerend, beschouwend, voorlichtend en waarschuwend. Want drugs kunnen ‘leuk’ en zelfs ‘helend’ zijn maar ook soms verslavend, gevaarlijk en zelfs destructief.
Het programmaonderdeel werd zoals verwacht massaal verguisd in de sociale media.
Matthijs van Nieuwkerk gaf hier natuurlijk ook wel aanleiding toe want hij reageerde volslagen idioot op slechts enkele factoren van het gebruik van bijvoorbeeld ‘Ayahuasca’.
Als je uitsluitend tekeer gaat over “mensen die kotsen en zelfs schijten” tijdens een sessie en daar afkeurend je tong over uitsteekt en geen ruimte geeft voor de achterliggende doelstelling dan ben je puur bevooroordeeld. De voorstanders en eventuele twijfelaars worden direct gestigmatiseerd.
De massa in de media vond het uiteraard “van den gekke” en onverantwoord dat DWDD ruimte gaf aan die ‘rotzooi’, terwijl er ook kinderen kijken op dat tijdstip.
Voor een echt eerlijke reportage was zo’n bezoekje aan DWDD natuurlijk ook helemaal niet geschikt. Dat hadden de makers van Drugslab kunnen weten.
Het was door de redactie van DWDD puur bedoeld als ‘trigger’ om weer even te kunnen scoren op de onderbuik van de massa. Heel erg en verdrietig.
Omdat er ook zoveel moois en goeds gebeurt met verantwoord gebruik van bepaalde drugs.
Ook zonder de ‘bezielende’ ervaren leiding van authentieke Mexicaanse sjamanen… 😛
Persoonlijk heb ik dus niets met drugs, dat heb ik al vaker gezegd.
Ik heb zelfs nooit gerookt en kan me derhalve niet inleven in de (grote) gemeenschap van bewuste gebruikers van ‘drogerende’ middelen zoals tabak, paddenstoelen, (drogerende) planten en bepaalde chemisch geprepareerde middelen (zoals XTC).
In mijn jeugd ben ik ook nooit in aanraking gekomen met anderen die daar wel iets mee hadden en mij dus hadden kunnen beïnvloeden om het eens te proberen.
Toen ik dit destijds vertelde tegen de rechercheur van politie, die mij ondervroeg vanwege mijn ‘exhibitionisme’ en mijn verklaring wel porno te consumeren, geloofde hij me niet.
Want “alle jongeren rond de 16 jaar komen toch in aanraking met drugs”.
Nou niet dus… Vooroordeel en stigma. Toen al.
Mijn zoon daarentegen kwam al wel rond die leeftijd in aanraking met de hedendaagse drugs en heeft daar wel de nodige ervaringen mee gehad. In eerste instantie inderdaad om het ‘eens te proberen’ omdat de (uit-) werking hem boeide. En dat weet je pas echt als je het gebruikt…
Roken (ook wiet), drinken (ook sterk), snuiven en inhaleren (ook lachgas)…
Ik weet niet precies wat maar hij heeft van alles geprobeerd.
Om er na enkele jaren incidenteel gebruik (in gezelschap van goede vrienden, waarvan er altijd wel enkele ‘nuchter’ bleven!) achter te komen dat er best goede drugs zijn!
En zeker ook aan te bevelen gebruik van drogerende middelen om daarmee (eindelijk?) eens verlost te zijn van eigen ‘demonen’, depressies, angsten en… verslavingen!
Jawel want hoe maakt iemand kans op een verslaving?
Heel vaak omdat die door bepaalde slechte gevoelens en gedachten ‘vlucht’ in middelen die hem tijdelijk verlossen van die slechte en moeilijke wereld. Vluchten in een andere (mooiere want beter voelende) realiteit kan erg verslavend werken als je geen controle hebt over je eigen negatieve gevoelens. Als ‘tijdelijk’ liever ‘altijd’ wordt ligt een verslaving voor de hand.
Dat bepaalde middelen hierdoor wel degelijk gevaarlijk zijn begrijpt mijn zoon prima.
Omdat geregeld gebruik van die middelen het lichaam ziek maakt.
Door gewenning treedt tolerantie op en is de werking steeds minder.
De rest zal duidelijk zijn.
Hij begrijpt dit volledig en is daarom ook tegen geregeld gebruik van de meeste ‘ouderwetse’ drogerende middelen zoals… drank, cocaïne en… koffie!
Ja echt, hij weet dat koffie bijvoorbeeld stoffen bevat die stimuleren maar feitelijk ook puur verslavend en daardoor niet gezond zijn voor veel mensen.
Het doet mij ook terugdenken aan mijn koffieverslaving. Toen ik nog werkte en dit dagelijks veelvuldig dronk (gewoon de hele dag door) en ik in de weekenden opeens steeds vaker hoofdpijn kreeg als ik het niet dronk… Ik was toen overgestapt op enkele ‘bakkies’ en verder gewoon water.
Nooit meer hoofdpijn gehad…
Hij heeft wel de positieve werking ontdekt van bepaalde stoffen zoals DMT en het gerelateerde product ‘Ayahuasca’, waar ik ook al eerder over heb gesproken.
Hij heeft dus twee keer die genoemde sessies van ‘Drugslab’ meegemaakt in een therapeutisch centrum onder leiding van afgestudeerde therapeuten die zich uiteindelijk gespecialiseerd hebben in ayahuasca en proceswerk. De ‘roots’ van de initiatiefnemer van deze workshops liggen bij de ‘Santo Daime kerk’ waar ayahuasca als een ‘heilig sacrament’ wordt toegepast.
Heel iets anders dus dan de natuurlijk ook weer ontstane commerciële uitvloeisels die het middel ook gebruiken maar de spirituele basis ervan niet of nauwelijks kennen.
Mijn zoon moest ervoor naar Groningen en heeft zelfs zijn zus een keer mee gekregen toen hij na de eerste positieve ervaring daar voor een tweede keer naar toe ging.
Het heeft zijn leven toen vrij ingrijpend veranderd maar door nieuwe ontwikkelingen niet definitief. De ervaringen hebben hem wel een blijvend ander inzicht gegeven in de maatschappij waarin wij allemaal leven en waarin gebrek aan spiritualiteit – in zijn puurste vorm – bijna ziekmakend is geworden…
Hoewel mijn zoon me wel heeft geadviseerd het ook eens een keer te proberen, beseft hij ook wel dat mijn ‘roots’ anders zijn en misschien wel (te) diep geworteld op een andere manier dan de zijne als ‘jongere in een nieuwe tijd’. Dat speelt allemaal mee!
Wat mij dus de overtuiging heeft gegeven dat niet alles zo puur ‘goed’ of ‘slecht’ is als wat veel mensen soms denken over bepaalde dingen. Over drank, drugs of seks…
Alles moet afgewogen worden op de universele weegschaal…
En die wordt helaas nog niet toegepast in het dagelijkse morele maatschappelijke beleid.
Zeker niet in het strafrecht.
En zo kom ik weer terug op die gevoelens, die per mens zo veel kunnen verschillen.
Wel of geen stimulerende middelen?
In dit verband kun je eigenlijk gemakshalve de invloed van pornografische middelen gelijkstellen aan de invloed van drank of drugs.
Door het consumeren beïnvloedt het onze gedachten en gevoelens.
Zowel externe als interne consumptie is van invloed.
Daar kan je trouwens ALLE consumptie toe rekenen, wanneer deze ‘gevoelens’ opwekt zoals chocolade, fastfood, cola, boeken zoals de Bijbel, Koran en de Kama Sutra….
Vat je me??? 😉
Maar goed, in die zin had die rechercheur dus gewoon gelijk toen hij me als 16-jarige probeerde te vermanen dat ik al was ‘vergiftigd’ door de overconsumptie van porno.
Ik zag dat toen als onzin maar er zat wel een kern van waarheid in.
Omdat ik zo jong was en geen ‘maat’ kon houden, was de invloed van de porno op mijn gedachten toen bepalend voor mijn gevoelens. Samen met de van nature ingegeven gevoelens. Natuurlijk. 😉
Iemand die te allen tijde maat kan houden in het gebruik van stimulerende middelen, wetende wat voor hem de absolute grens is dat het middel schadelijk wordt voor lichaam en geest, die zal nooit ‘verslaafd’ raken en onnatuurlijke gedragsveranderingen doormaken.
Maar ja… Welk mens is zo perfect en sterk om die grens te kennen en nooit te overschrijden?
Veel mensen hebben die grens leren kennen door daar overheen te gaan en (door schade en schande) de gevolgen ervan te ondervinden. Door ziek te worden, dronken of door ‘grensoverschrijdend gedrag’ te plegen, waar ook anderen bij betrokken kunnen worden.
Dan kan het soms te ver gaan en dat zien we dan zo vaak terug in de media wanneer bepaalde mensen ‘onder invloed’ bizarre dingen hebben gedaan.
Agressie, geweld, aanranding, verkrachting…
Door een gebrek aan zelfkennis kunnen mensen eenvoudig over bepaalde grenzen gaan.
Maar is daarom elk mens wat ‘over bepaalde grenzen gaat’ altijd een crimineel?
Als die zich ziek eet aan een overdosis aan suiker door te veel chocolade en Diabetes krijgt?
Of als die te veel fast food at, pizza’s en andere overdoses zout en vet tot zich nam en nu hart- en vaatziekten krijgt?
Als die de Koran zo diep heeft bestudeerd en sommige stukken zo letterlijk neemt dat die zich het recht verschaft om ongelovigen uit te moorden?
Waar ligt de grens dat gedragsveranderende consumptie strafbaar wordt?
Moeten alle potentieel ‘stimulerende’ middelen, die door overconsumptie (of ondeskundig gebruik) fysieke dan wel psychische schade kunnen veroorzaken, verboden worden?
Zie je dan misschien een beetje voor je wat er allemaal feitelijk verboden zou moeten worden?
Wat zegt u? Veel van die middelen zijn in zwaar criminele organisaties geproduceerd?
Hoe ziet u dat met chocolade? Illegale fabrieken van Verkade?
Of de cacao-plantages waar nog altijd slavernij heerst?
Of de porno? Waarin vrijwel iedereen wordt misbruikt en verkracht en zeker natuurlijk de kinderen?
Volgens mij gaat het hier meestal om wereldwijd gewoon gerespecteerde bedrijven waar over het algemeen iedereen naar vrije wil en tevredenheid werkt.
Afgezien dus van de landen waarin slavernij nog oogluikend wordt toegestaan…
Maar zelfs in de porno-business werkt vrijwel iedereen gewoon legaal, onder wettelijk contract, zonder dwang en vaak met plezier. Sekswerk is gewoon werk!
Maar natuurlijk – en dat zeg ik nu maar weer voor de zoveelste keer – is dat heel anders met het vervaardigen van kinderporno dus dat behoort mijns inziens geheel terecht tot de onaanvaardbare criminele activiteiten.
Veel gebruikers echter… Die daar niet voor betalen omdat ze het gewoon na wat Googlen of zoeken via privacy-respecterende zoekmachines simpel (vrij) konden vinden, stimuleren echt niet allemaal de productie daarvan, dus de al dan niet criminele organisatie. (Heel veel is ook amateurwerk!)
Alleen de makers, verkopers (dealers) en specifiek op kinderporno gerichte gemeenschappen kan je beschuldigen van bewust grensoverschrijdend en (dus) crimineel gedrag.
Als niemand ooit nog iets zou betalen voor dit soort porno dan zou het misschien wel minder gestimuleerd worden en uitsterven.
Dan vraag ik me nog wel af of een percentage wat het ‘puur voor de kick’ doet overblijft…
Domme en gekke mensen heb je natuurlijk altijd gehad en dat zal altijd zo blijven.
Afgezien dus van kinderporno en ik denk ook van bepaalde soorten harddrugs, die altijd schadelijk kunnen zijn bij minimale productie of gebruik (ik noem even de drug ‘crystal meth’; dit schijnt wel een van de sterkst verslavende en vernietigende drugs te zijn die er bestaan), vind ik niet dat alle stimulerende middelen verboden zouden moeten worden.
En dit is ook een van de punten die juist de voorstanders van drugs gebruiken:
“Maak het legaal: reguleer het door voorlichting en verkoop van gecontroleerd geproduceerde producten.”
Net zoals we alle voedingsmiddelen min of meer onder controle hebben.
Hoewel we sommige middelen toch blijven gedogen… (sigaretten, ongezonde etenswaar, etc.)
En gebruikers? Die hebben allemaal bepaalde gevoelens waardoor ze de neiging om die te stimuleren met zich meedragen. Zolang ze (criminele) dealers en producenten niet betalen voor de beschikbare stimulerende middelen, zie ik die niet schuldig aan het in stand houden van misdaad.
Ook zie ik een groot verschil in gebruikers die wel maat kunnen houden en nooit meer consumeren dan goed voor ze is. Met drugs vrij eenvoudig te meten.
Maar hoe zit dat met porno?
Hier bestaan nog altijd heftige discussies over en de meeste tegenstanders (van alle porno, maar vooral natuurlijk van kinderporno…) blijven beweren dat kijkers naar porno een volledig verkeerd beeld van seksualiteit krijgen en in geval van een doorslaande stoornis een direct gevaar zijn voor hun omgeving. Vooral de zogenaamde ‘pedofielen’ zouden allemaal kindermisbruikers zijn.
Wie naar ‘kinderporno’ (alle erotiek onder de 18…) kijkt is in de ‘volksmond’ hetzelfde als een kinderverkrachter.
Tegenwoordig is door ervaringen van de meeste zorgverleners toch echt wel duidelijk geworden dat het meestal juist niet echte ‘pedofielen’ zijn die kinderporno kijken. De meesten zijn hetero of homo, hebben vaak een ‘gewone’ relatie of zelfs een ‘gewoon’ gezin maar hebben een bepaalde stoornis.
Er is geen enkel direct verband dat kijkers naar porno altijd een grotere kans maken om seksuele delicten te plegen.
Wat is dus het feitelijke gevaar wat de kijker naar erotisch getinte opnamen van minderjarigen oplevert voor de maatschappij?
In directe zin: absoluut geen enkel!
Maar nu komt mijn alles overrulende conclusie:
Als de meeste van de nu als negatief beschouwde gevoelens beter begrepen en geaccepteerd zouden worden, dan zouden veel van die stimulerende middelen niet meer nodig zijn en uiteindelijk ook niet meer bestaan!
Zonder frustraties over ons karakter, onze (maatschappelijke) situatie, verlies (baan, geliefden, status…), verschil van seksuele geaardheid, verschil in religie (is dat nog wel nodig dan…);
als alle onzekerheden die er in een mensenleven kunnen bestaan zouden verdwijnen…
Dan was de wereld perfect in balans…
Dat zal dus niet gebeuren.
Wel kunnen we die frustraties TIJDIG herkennen, erkennen en daar desgewenst gerichte hulp voor zoeken om te voorkomen dat we ons moeten ‘verdoven’ om ze te verzachten.
Alles staat of valt bij begrip en respect voor alle (andere) gevoelens!
Zo ben ik met mijn ‘stokpaardje’ toch weer in die bekende warme stal terecht gekomen.
Weer die gevoelens.
Omdat het slecht omgaan met zowel je eigen gevoelens als met die van anderen juist leidt tot onbegrip, frustratie, stigmatisatie en polarisatie.
En dat is de grote kwaal die in de huidige tijd helaas alleen maar wordt uitvergroot en zelfs aangewakkerd.
We moeten niet tegen elkaar strijden maar met elkaar.
Dan vervaagt uiteindelijk alle noodzaak tot strijd…
