Operatie

Een paar dagen geleden heb ik het al op Facebook geschreven en ik twijfelde of ik er nog meer aandacht aan zou moeten geven…
Maar omdat ik toch best wel meer incidentele ‘volgers’ heb, hier in de blog en op Twitter, doe ik het toch voor de duidelijkheid.
Omdat er vanaf morgen even geen dagelijkse ‘Citaten van de dag’ worden toegevoegd.

Morgen – dinsdag 10 december – word ik namelijk weer geopereerd.

‘Weer’… omdat ik dit bijna drie jaar geleden ook al een keer heb meegemaakt.
Wie mij beter volgt en leest zal zich dit ongetwijfeld herinneren want ik heb er diverse artikelen aan gewijd. Ik link er twee:

‘Aftellen’ – waarin ik de dag voor de operatie beschrijf
‘Optellen’ – waarin ik na de operatie en ziekenhuisopname weer thuis alles beschrijf wat me is overkomen en hoe ik zal moeten herstellen

Aneurysma

Deze ‘mooie’ wetenschappelijke term is het ‘euvel’ waaraan ik mankeer.
Tijdens een (toevallige!) CT-scan is een keer geconstateerd dat mijn buikslagader veel te wijd was. Zwakke aderen kunnen zich verwijden en door de (te hoge) bloeddruk soms zelfs ‘knappen’!
Eigenlijk net zoals de binnenband van een fiets. Als die een slechte plek heeft kan die op dat punt opeens ‘klappen’ (klapband) en dan loopt de lucht er vrijwel direct helemaal uit.
Nou… Zo gaat het ook met een slagader waar een slechte plek in zit.
Het gevolg is een acuut groot bloedverlies en op cruciale plaatsen in het lichaam (de buikslagader en de kransslagaders) betekent dit vrijwel altijd de dood. Organen vallen dan zo snel uit dat er geen houden meer aan is.
Doordat dit verschijnsel bij mij op tijd geconstateerd is, kon toen met reguliere controles (echo’s door het ‘vaatlab’ en af en toe de CT-scan door de ‘radiologie’ voor een nauwkeuriger meting) de verwijding bijgehouden worden, tot de grens was bereikt dat de chirurg het noodzakelijk vond om het te herstellen voordat het te laat zou zijn.

Begin 2017 ben ik dus geopereerd aan mijn buikslagader.
In plaats van het slechte stuk uitgerekte ader is bij mij een soort kunststof ’broekspijp’ geplaatst: een kunststof ader.
Toen wist ik inmiddels al dat niet toevallig alleen dat ene plekje van al mijn aderen in ‘slechte’ toestand verkeerde.
Ik was – zo zei mijn ‘Avontuurlijke’ chirurg – nu eenmaal een vaatpatiënt.
Dat komt vaker voor bij (voornamelijk) oudere mensen.
Dat ik nog niet ZO oud was? … Geen verklaring voor.
Diverse tests en erfelijkheidsonderzoek hebben geen aanleidingen gegeven en er kon niets anders worden gezegd dan dat ik er nu eenmaal mee ben geboren. Iets met een slecht streepje in mijn DNA…
Ook mijn in dat zelfde jaar geconstateerde ‘etalagebenen’ (aderverkalking van de aderen in mijn benen) passen in dat plaatje. Waardoor die aderen dus de neiging hebben dicht te slibben omdat de natuurlijke afvoer van ‘rommel’ in het bloed niet goed werkt.
Een bijkomstig voordeel van deze ‘verkalking’ in die aderen is wel dat ze daardoor niet zo snel zullen verwijden tot ‘aneurysma’s’. Elk nadeel heb z’n voordeel… 😛
De aders die wel onderhevig waren aan een dreigend aneurysma zijn de liesslagaders.
Die waren ook al verwijd maar nog in de ‘veilige’ zone.
Nu is mijn rechter liesslagader aan de beurt want boven de grens van Avontuur.

Als je de link die ik gaf van het woord ‘aneurysma’ volgt en goed verder zoekt, dan kom je eigenlijk altijd dezelfde informatie tegen. Altijd weer die buik- , krans- en hersenslagaders.
Daar is heel veel over te vinden en daarvan had mijn ziekenhuis ook een duidelijke patiëntenfolder waarmee ik me kon oriënteren op wat me te wachten staat.
Over de liezen… is niets te vinden. Ook geen folder.
Mijn chirurg zei me dat ook en legde kort in 10 seconden even uit dat hij nu ‘slechts’ een centimeter of 10/15 moet snijden om dezelfde handeling uit te voeren als met de buikslagader.
Alleen dan uiteraard een veel korter en dunner stukje plastic ader want dat scheelt een paar centimeter in diameter…
“Oh ja”, zei hij daar snel achteraan: “Misschien snijd ik je rechterbeen ook nog even open om te zien of de doorstroming daar na de hoofdingreep goed gaat.”
Ok dan… 🙁

Even voor de extra info (mocht niemand interesse hebben om er goed in te duiken via de link):
Als de doorstroming van bloed in de aderen van de benen niet meer goed is of zelfs stopt, dan kan het been… afsterven. Als ze er dan op tijd bij zijn kunnen ze eventueel ook de aderen in de benen ‘omleiden’ (bypass) zodat dit weer doorstroomt. Als ze te laat zijn dan sterft de omgeving af.
Om te voorkomen dat dit zich doorzet naar hoger gelegen aderen, is amputatie dan het laatste redmiddel.
Ik heb een keer een uitgebreid artikel in het AD gelezen over een man van ongeveer mijn leeftijd die ook chronische aneurysma’s bleek te hebben. Die had twee amputaties en moest zich zien te redden met een rolstoel…
Ik had dit een keer tijdens een controleafspraak met de chirurg Dhr. Avontuur gezegd.
Hij glimlachte en haalde zijn schouders op. “Tja… Ontkennen dat dit kan gebeuren, kan ik niet.”

Kan je nu misschien voorstellen hoe ik me na de ervaringen met de vorige operatie en de (mogelijke) vooruitzichten van wat ‘zou kunnen gebeuren’ nu voel?
Ging ik er de vorige keer vrij onbevangen naar toe…
Hoewel angstig omdat ik niet wist wat me zou overkomen…
Nu ben ik veel minder onbevangen en zou ik misschien veel meer reden hebben om bang te zijn.

Nou… Dat valt eigenlijk nog best wel mee.

Natuurlijk voel ik me niet vrolijk…
Ik hoop echt dat er dit keer geen complicaties ontstaan zoals de vorige keer!
En dat ik na de (geslaagde!) operatie niet langer dan 1 dag op de IC moet blijven en daarna binnen een week zo ver hersteld ben dat ik weer naar huis mag.
Dan gaat het zoals het theoretisch zou moeten gaan.
De kans daarop is statistisch gezien natuurlijk veel groter.
Maar ja, eerst zien… voelen… en dan pas geloven. 😉

Toch voel ik me dit keer veel rustiger dan de vorige keer.
Ik ben natuurlijk sinds 2018 al flink veranderd in mijn ‘negatieve denken’.
Gestopt met het drinken van ‘medicijnen’…
En echt: ik heb absoluut geen enkele drang of zelfs maar stiekeme wens om me moed in te drinken.
Ik heb weer de neiging om gewoon alles om me heen te laten vallen en zeggen:
“Nou… Dat zie ik wel weer verder als ik weer thuis ben.
En als ik niet meer thuis kom? Dan ben ik ook thuis… Alleen ergens anders.” 😉

Wat moet gebeuren dat gebeurt.
Me daarover druk maken heeft geen enkele zin.
Natuurlijk hoop ik dat deze operatie inderdaad veel minder impact heeft dan de vorige en dat ik niet weer een half jaar nodig heb om te herstellen en wennen aan mijn gewijzigde mobiliteit…
Dit keer hoop ik echt dat ik er ongeveer hetzelfde uit kom dan zoals ik naar het ziekenhuis ga.
Dat ik weer even een poosje rustig aan moet doen omdat de wond moet herstellen en omdat die ader netjes moet ‘hechten’, is logisch.
Als dit maar weer gewoon goed gaat en er niet weer nieuwe complicaties optreden.
Even alles afwachten en dan spreek ik je hier in deze blog over pakweg enkele weken weer over de ‘status quo’ van dat moment.

Tot dan! 🙂

Onder het mes…