Wat betekent deze ‘titel’ voor mij?
In mijn profiel van Twitter staat het al een poosje:
#ervaringsdeskundige
En vervolgens verwijs ik overal naar ‘HZP’, mijn (nieuwe) initiatief als ‘ervaringsdeskundige’ op het gebied van de ‘parafilie’.
Misschien denkt iedereen nu dat ik uitsluitend daar mijn ervaringsdeskundigheid in heb.
Zeker de velen die deze blogsite niet echt (goed) lezen.
Daarom vind ik het tijd om daar ook maar eens een apart artikel over te schrijven, want ik ben natuurlijk veel meer dan dat!
‘Werken met je eigen ervaring’
Vorig jaar heb ik het allemaal uitgebreid beschreven in al mijn ‘Restflitsen’ met als onderwerp ‘Vivenz’, de maatschappelijke organisatie die de gelinkte cursus gaf.
In die periode kwam ik tot de conclusie dat ik inderdaad een persoon ben die zoveel had meegemaakt in mijn leven, dat ik daar uiteindelijk bijna aan was bezweken.
Het was een opeenstapeling van ervaringen die niet positief waren.
Door het werken aan mijn eigen herstel – zowel door zelf ‘anders’ te gaan denken en door er vooral uitgebreid over te praten tijdens de trainingen – ben ik het belang van ‘ervaringsdeskundigheid’ gaan inzien. Zonder de ‘hulp’ van anderen met moeilijke ervaringen was ik zelf misschien niet zo ver gekomen.
Ook omdat ik inmiddels meerdere keren was teleurgesteld door zogenaamde hulpverleners van de reguliere GGZ! Ik was bij ‘Yulius’ geweest, in behandeling bij ‘De Hoop’ en ik had meerdere intakes gehad bij diverse instanties. Maar niets kwam in feite in de buurt van een echte oplossing.
Meestal omdat al die officiële instanties voornamelijk werken aan één of enkele diagnoses en zij niet verder kijken naar diepere oorzaken. Alleen de gevolgen worden behandeld.
De depressie, verslaving of andere ellende waarin je terecht bent gekomen.
Daarbij worden gesprekken vrijwel nooit op ‘gelijk niveau’ gevoerd.
Het is zeldzaam als je met een psychiater of andere zorgverlener een ‘klik’ krijgt waardoor je echt begrip gaat voelen. Het blijft allemaal zakelijk en daar kon ik nooit iets mee.
Het praten met ‘lotgenoten’ of in ieder geval ‘normale’ mensen die ook problemen hadden, heeft me veel meer geholpen.
Nu wil natuurlijk niet iedereen na eigen (vervelende) ervaringen daar iets mee doen.
De meesten zijn uiteraard blij als hun gesprekken met lotgenoten of andere ervaringsdeskundigen ze heeft geholpen zodat ze daarna zelf weer verder kunnen.
Ik had echter na mijn ‘herstel’ (zoals ik die periode wel degelijk heb gevoeld!) geen echt idee wat ik verder zou willen… Eigenlijk waren al mijn wegen afgesloten (ook door medische veranderingen) of onbereikbaar. Ik moest feitelijk opnieuw beginnen met wegen zoeken om op verder te gaan.
Toen kwam mijn altijd aanwezige wens om te ‘praten’ weer naar boven.
Als d.j. maar ook zakelijk als helpdeskmedewerker had ik jarenlang met veel plezier kunnen praten met mensen. Dat ik nu met mensen zou kunnen gaan praten die andere problemen hebben dan met hun computers… dat zag ik helemaal zitten!
Daarom had ik mijn zinnen gezet op de mogelijkheid om zelf als ervaringsdeskundige te gaan werken. Natuurlijk vrijwillig… Zoals gebruikelijk is in die kringen.
Maar dat vind ik prima, als ik dat zou kunnen doen met behoud van mijn uitkering.
Dat soort ‘werk’ zie ik dan toch meer als een persoonlijke missie dan als verplichting om in mijn behoeften te kunnen voorzien!
Helaas echter… lijkt deze weg ook weer doodlopend te zijn…
VOG
Ook hier heb ik al over geschreven in meerdere artikelen.
Om als officieel ingeschreven vrijwilliger te kunnen werken als ervaringsdeskundige heb ik een zogenaamde ‘VOG – Verklaring Omtrent Gedrag’ nodig.
Omdat je als ervaringsdeskundige in contact komt met mensen die net zelf uit de ellende komen of daar nog in zitten. Als je een mogelijk ‘gevaar’ zou kunnen betekenen dan is het natuurlijk niet handig om met ‘zwakkere’ personen te gaan praten.
En omdat ik dan geregistreerd sta in het Justitieel register vanwege een zogenaamd ‘zedendelict’ kreeg ik geen VOG.
Hoewel ik nog nooit een mens heb aangeraakt of fout heb benaderd (agressief of anderszins) en ik dus jarenlang mensen heb gesproken en geholpen voor mijn werk.
Maar dat doet er niet toe. Regels zijn regels.
Ook had ik in beginsel nog niet specifiek gedacht uitsluitend te willen werken als ervaringsdeskundige in verband met seksueel grensoverschrijdend gedrag (parafilie)!
Mijn ervaringen liggen veel breder!
Zo kan ik mensen goed begrijpen die last hebben (gehad) van:
– depressies (ik heb er enkele gehad)
– alcoholverslaving (ik ben nu ruim een jaar daarvan af)
– armoede (zowel tijdens mijn werkzame periode als daarna heb ik moeten zien om te gaan met minimale inkomsten en bijstand. Ook met het hele gezin!)
– omgaan met verwarde personen (mijn ex-partner was redelijk zwaar psychotisch en daar heb ik dus jaren ervaring mee)
– omgaan met teleurstellingen…
– en dan natuurlijk: seksuele frustraties en grensoverschrijdende gedragingen (in vroegere jaren)
Daar ligt nu juist het cruciale punt:
Voor bijna alle problemen bestaan er al diverse behandelmethoden en de nodige praatgroepen.
Sinds de impact van de ‘#MeToo-beweging’ wordt er ook steeds meer hulp geboden aan slachtoffers van ‘foute’ seksuele gedragingen.
Maar voor de mensen die worstelen met hun (seksuele) gevoelens en daardoor soms neigingen krijgen tot die gedragingen, bestaat er vrijwel niets.
Sterker nog: door het weigeren van de VOG kan en mag ik daar niet eens over praten buiten de afgeschermde ruimtes van het cursuslokaal en met professionals.
Een vertrouwelijk gesprek met lotgenoten zou ik dus nooit mogen hebben!
Dit cruciale punt – dit onrecht om mee te helpen aan herstel van mensen die in de ellende zitten of zelfs potentiële daders die nog worstelen met hun gevoelens waar ze zich geen raad mee weten – heeft mij besloten om me juist daarop te gaan richten.
Als dat dan niet kan of mag via de (vele) officiële hulpverlenende instanties, dan maar zelfstandig.
Daarom ben ik ‘HZP’ begonnen.
Maar in alle realiteit kan ik dus over heel veel problemen (mee-) praten met iedereen die daar zin in heeft, voor open staat of gewoon behoefte aan heeft.
Mijn ‘ervaringsdeskundigheid’ zit niet alleen in de seksualiteit maar in veel aspecten van de mentale ‘worstelingen’ waar veel mensen mee te maken kunnen krijgen.
En dat zijn er nogal wat…
Daarom voelde ik me ook heel erg prettig in de omgeving van Vivenz, waar ik eigenlijk met iedereen goed kon opschieten, ook al hadden ze zonder uitzondering helemaal niets met mijn ‘bijzondere’ seksuele ervaringen.
Door mijn jarenlange ervaringen met mensen van zeer grote diversiteit, zowel in mijn hobby’s als in mijn werk, durf ik te stellen dat ik voor bijna iedereen een goede gesprekspartner zou kunnen zijn.
Alleen daardoor zou ik me al heel goed een ‘ervaringsdeskundige’ kunnen noemen.
Toekomst
Hoewel ik me dus voornamelijk profileer als ‘ervaringsdeskundige parafilie’, hoop ik dat de totaliteit van mijn eventuele bijdragen aan gesprekssituaties op waarde ingeschat zal worden.
Binnen mijn fysieke en materiële kunnen zal ik me daarvoor zeker willen gaan inzetten wanneer daar gelegenheden voor ontstaan.
Dat officiële instanties zich laten beperken vanwege flinterdunne papieren restricties zal mij niet beletten om me aan te blijven bieden.
Zeker om aan te kunnen tonen dat het juist die wurgende restricties zijn die bepaalde problemen in stand houden en zelfs versterken!
Het zijn juist de ervaringsdeskundigen die de stigma’s rond GGZ-problematiek kunnen doorbreken!
Lees in dit verband daarom ook deze mooie beschrijving:
‘Wat doet een ervaringsdeskundige’
Laat dit tot je door dringen!
Ik zal me door niets of niemand laten beletten om mijn ervaringen te gaan delen met iedereen die daar interesse voor en baat bij heeft.
Om mensen te helpen.
En toekomstige (grensoverschrijdende) problemen te voorkomen!
Herstel en preventie door beter begrip!
Ervaringsdeskundigheid = prioriteit!
