Restflits maandag 16 mei 2022

Vandaag in de Restflits:
– Status flow
– Huisartsensoap – Opgelost???
– Armoede (is geen keuze)
– Summer (and sex) in the city
– Familie
– Wat nog Rest

Status flow

Poosje geleden nietwaar? Zo’n ‘Restflits’. Na de laatste epistels over de steeds weer terugkerende ellende heb ik besloten jullie maar even met rust te laten. 😉
Nou ja… Er was gewoon geen (belangrijk) nieuws. Niets om over naar huis te schrijven en zeker niet op deze blogsite te vermelden.
Wel had ik nog wat (sluimerende) ideeën in het kader van de ‘seksualiteit’ die door toevallige actualiteiten wat zijn bespoedigd. Vandaar de laatste kut-artikelen over seks…
Ik moest ze even kwijt. 😉
Maar nu is er wel degelijk weer nieuws. Waar ik min of meer verplicht ben er een vervolg aan te geven. En uiteraard gaan we deze tijd nu echt weer de ‘zomertijd’ in. Niet vanwege dat uur verschil; dat hebben we al even. Maar vanwege het nu echt steeds warmere weer (mijn tuinseizoen is nu echt begonnen) en de vele actuele afrondingen van weer een ‘regulier werk- en schooljaar’. Eindexamens worden of zijn gedaan, de voetbalcompetitie is zo goed als afgerond en de laatste ‘feestdagen’ dienen zich aan (Pinksteren en zo) waarna ‘iedereen’ zich opmaakt voor iets van zomervakantie. Niet ik uiteraard! Al jaren niet meer. Voor mij blijven alle dagen gelijk, alleen komt er mogelijk wat meer ‘buitenleven’ bij, als het weer en mijn stemming het toelaten.
Vorig jaar was het niks. En nu? Lees erover in ‘Summer (and sex) in the city’.

Deze Restflits ben ik trouwens begonnen te schrijven op zaterdag 14 mei… Ik doe het weer eens in delen want heb de laatste weken weer wat moeite me langere tijd te concentreren op één ding. Het volgen van de vele (vaak onzinnige of negatieve) berichten in de (sociale) media kost me soms al te veel energie en kan dan nauwelijks mijn gedachten nog richten op een dieper artikel.
Nu ging dat laatste misschien wel vrij ‘diep’… Maar dat is van een ander soort diepte. 😉
Mijn gedachten zijn de laatste tijd weer wat warrig en ik laat me momenteel graag gaan in de gevoelens die het jaargetijde me vanzelf geven… Dus… Een goed verstaander… 😉
So be it. Het is ook een bezigheid die mijn dagen soms vult en wat meer kleur geeft dan de zoveelste ergernis over de (politieke) ellende in de wereld.
Mijn leven is in deze tijd weer een soort ‘Fata Morgana’. Dan ben ik er helemaal bij… Dan zie je me helemaal niet. Net als vroeger. Eigenlijk vind ik dat wel leuk! 🙂

Maar nu eerst: Mogelijk heel goed nieuws (eindelijk) over de:

Huisartsensoap – Opgelost???

Over dit onderwerp – ‘De Huisartsensoap’ – heb ik herhaaldelijk geschreven. Steeds met een ‘wordt vervolgd’ eronder want dat is toch gebruikelijk met een ‘soapserie’… Alleen was dit geen leuke serie. Ik noem het liever een drama. Want ruim VIER jaar het gevoel hebben zonder een huisarts te zitten, die voor elk mens toch de noodzakelijke eerstelijns zorg moet verlenen, is niet goed. Ik meed elk huisartsbezoek. Gebruikte het telefoonnummer nog uitsluitend om mijn vaste medicijnen steeds weer aan te vragen en een enkele keer om een doorverwijzing te laten regelen. Maar mijn oude ‘praktijk’ heb ik vier jaar lang niet meer van binnen gezien.
Op zich prima natuurlijk want dat betekent ook dat ik vier jaar lang geen acute zorg nodig had. Maar soms heb je toch wel kwaaltjes of medische vragen die je liever met een huisarts zou willen bespreken, die het dan direct kan zien en beoordelen, dan het uitsluitend weer zelf op te zoeken op internet. En dan aannemen dat het vanzelf wel weer over zal gaan. En… Dat was meestal ook zo!
Daarbij zijn veel van mijn ‘kwaaltjes’ gewoon chronisch, hebben ze verband met bekende aanwezige aandoeningen of kon ik er simpelweg mee leren leven.
Maar op deze manier zijn er ook mensen die niet wisten van een onderliggende ernstige ziekte die door te lang wachten niet meer te genezen was… Die dingen gebeuren. Soms kan je er beter op tijd bij zijn. Zoals bij mij destijds (toevallig) die aneurysma is ontdekt. Als dat toen niet was gebeurd, was ik nu mogelijk al dood geweest… Hoe belangrijk is een goede huisarts.

Een paar weken geleden hoorde ik van mijn dochter (die al jarenlang tobt met haar eigen gezondheid) dat zij bezig was met overstappen van dezelfde praktijk (‘Spirea’) naar die praktijk in Sterrenburg die mij in 2019 had geweigerd. Dit was voor mij de aanleiding om hen daar eraan te herinneren dat ik toen zogenaamd op de wachtlijst was geplaatst. Volgens mij is dat nooit gebeurd, omdat onze mailwisseling in 2019 ronduit schandalig was.
Hoe het ook zij… Nu kreeg ik wel direct een inschrijfformulier, wat ik afgelopen week persoonlijk heb afgeleverd omdat ik me daarbij moest legitimeren. En… Ik ben daar ingeschreven! Vanaf nu kan ik al gewoon gaan bellen met de nieuwe huisartsenpraktijk, die ook nog wat dichterbij zit en eventueel goed bereikbaar is met de bus, wat de vorige ook niet was.
Ik ben vrijdag nog gebeld door een assistente die de oude mailwisseling had gelezen en het daarom belangrijk vond om even persoonlijk contact op te nemen. Dat voelde direct al heel anders. 🙂
Uiteraard heeft deze praktijk (bestaande uit drie huisartsen, waarvan ik nog niet weet welke ik normaliter het meeste zal zien) dezelfde problemen als alle andere huisartsen in Nederland. Ik schreef daar al over. Het gaat echt niet goed in de zorg. Daar hebben zij ook last van. Het is vaak te druk en de (zakelijke) regelgeving van de laatste decennia hebben het werken moeilijk gemaakt. Maar ze doen hun best om het voor elke patiënt zo goed en vertrouwd mogelijk te maken. Dat vind ik goed. Meer kunnen ze gewoon niet.

Omdat dit nu een wel vaste praktijkvoering is, terwijl mijn oude praktijk nog altijd zoekende is naar vervangers, betekent dit voor mij wel een mogelijk veel betere en stabiele situatie in de eerstelijns zorg. Dit geeft me nu al een beter gevoel. Uiteraard is het nu afwachten of ik bij een eerste bezoek (als ik dat nodig vind) ook blij word van de huisartsen die daar werken. Ik ken ze nog niet en zij kennen mij niet…
Het medische dossier wat er van mij bestaat bij ‘Spirea’ moet nog overgeheveld worden naar de nieuwe praktijk. Dit kan een poosje duren (zeker daar…) en ik ben daarvoor al gewaarschuwd. Maar het is van beide kanten in ieder geval correct in gang gezet.

Opgelost? Nou ja… Ik heb weer een ‘huisarts’… Voor zover je daar tegenwoordig nog van kunt spreken. Maar in ieder geval dus een bestaande en goed draaiende ‘tent’ die alom beter bekend staat dan waar ik jarenlang aan verbonden was. Afwachten.
En inderdaad: als ik ‘nergens’ last van heb, zal ik daar ook niet snel gaan. 😉

Wordt vervolgd? Alleen als er belangrijk aanvullend nieuws is. Anders houd ik het hier voorlopig nu even bij. Er zijn nog zat andere problemen die opgelost moeten worden. Zoals:

Armoede (is geen keuze)

Ook zo’n terugkerend onderwerp op mijn blogsite omdat ik nu eenmaal structureel te maken heb met financieel ‘overleven’ met slechts een minimum-uitkering. Genoeg over geschreven. Maar door deze ervaringen lees en zie ik in de media natuurlijk ook veel over anderen die in bizarre situaties moeten zien te overleven. Ja ja… in ons ‘rijke’ en ‘gave’ Nederland… Pfff…
Maar net als ik zijn er gelukkig ook veel overlevers die door schade en schande creatief zijn geworden en zelfs helemaal uit de ‘shit’ zijn geraakt. Waar ze dan vaak weer andere mensen mee kunnen helpen met tips en zelfs hele boeken.
Zo volg ik op Twitter een dame die ook over het randje van het bestaansminimum is gevallen. Ze is uit de put gekropen en heeft een boek geschreven:
‘Armoede krijg je gratis’, van Stella de Swart.
Lees maar eens over haar situatie op haar website. Knap en moedig dat ze zover is gekomen en nu voor groepen kan praten over haar ervaringen en daar anderen mee probeert te helpen.

Wat ze laatst nog citeerde op Twitter heb ik ook ‘geretweet’ want dit houdt momenteel steeds meer mensen (gelukkig) bezig:
“ “Bijstand is te laag” Elke € meer naar mensen in de bijstand is niet een € die verloren gaat,maar juist weer wordt uitgegeven en de economie draaiende houdt. Als het vervolgens ook nog eens een menselijk impact heeft op bestaansrecht, waarom dan de hand op de knip houden? “
Dit was een citaat als reactie op veel gehoorde commentaren dat de uitkeringen te veel zouden kosten voor de werkenden (…) en dat het zo slecht gaat met de economie waardoor die uitkeringen niet verhoogd zouden kunnen worden. Alsof mensen met een uitkering niets nodig hebben… Ze zijn evengoed een onderdeel van die economie en als ze af en toe iets meer kunnen uitgeven, helpt dat ook die economie te blijven draaien!

Over de grote misvattingen rond mensen die in de bijstand (en vergelijkbaar) zitten heb ik vaak geschreven en zal ik blijven schrijven, zolang dit probleem niet is opgelost of ten minste verbeterd. Omdat ik er zelf middenin zit en niet weet of ik gezond zal ‘overleven’ tot mijn pensioen…
Ja dat is Nederland. Denk daar maar eens goed over na…

Summer (and sex) in the city

Tussen alle bloedserieuze dagelijkse realiteiten door, moet een mens ook ontspannen. En JOEPIE wat fijn! De zomer dient zich weer aan. Met vandaag (geschreven op zondag 15 mei) 25 graden op de teller in Dordrecht en inderdaad een zonovergoten tuin, moet ik me dus wel buiten gaan vermaken. Met nadruk op ‘moeten’. Want elk ‘normaal’ mens blijft natuurlijk niet binnen achter de computer hangen of TV kijken… Toch? Vanavond zal ongetwijfeld weer in het nieuws komen dat de Nederlandse wegen naar de stranden tjokvol stonden. Want NU moet het. Morgen weer werken of naar school en dan komen er volgens de voorspellingen al weer onweersbuien. Tja…
Dat ‘moeten’ ben ik al 10 jaar geleden kwijtgeraakt. Door alle problemen in en rond het gezin, op mijn werk en het op handen zijnde ontslag toen al met de financiën, moest ik niet meer zo nodig.
Mijn laatste zomervakantie was in 2011. Nog met het gezin naar het geweldige Kroatië. In 2012 was dit financieel maar ook emotioneel niet meer mogelijk.
Dus verblijf ik sinds die tijd in mijn bunker in Dordrecht, om me elke zomer op het eilandje en in mijn tuin te vermaken. Toen ik fysiek nog goed uit de weg kon, had ik daar niet zo veel zin in. Mijn rust was belangrijker dan een ‘lekkere’ zomervakantie. Toen na 2017 mijn fysiek ook nog tegen ging werken, stopten eigenlijk al mijn ‘vrome’ wensen om nog ergens van te gaan genieten. Zelfs al is het zo geweldig mooi weer.
Een lekkere wandeling van een paar uurtjes kan ik niet meer. Zelfs met voldoende bankjes onderweg vind ik het alleen maar moeilijk omdat het gewoon zwaar is.
In mijn tuin zitten leek dan nog het mooiste alternatief, als mijn zenuwen dan niet op de proef gesteld worden door buren met hun eigen manieren van buiten verblijven. Soms door in het weekend eindelijk hun karweitjes te kunnen doen, soms door virtuele ‘tuinvergaderingen’ via de mobiele telefoon op de speaker… Gezellig. 😛
Ik pas me daarom nu al weer enkele jaren aan de omstandigheden aan. En voel me daarbij helemaal niet slecht. Ik ‘moet’ niets. Ik doe wat ik goed vind voelen en als dit gewoon thuis zitten is, heb ik daar vrede mee. Ik heb geen boodschap aan mensen die dat een ‘ongezond’ leven vinden. Voor mij voelt het zwaar ongezond als ik bepaalde dingen ‘moet’.

Natuurlijk wil ik ook wel eens iets anders en wie mij iets beter kent, kan inschatten wat ik bedoel. Lekker naar buiten naar ‘mooie vrouwen’ kijken en genieten van alle natuurschoon. Liefst met camera zodat ik er nog herinneringen aan overhoud. 😉
Dat laatste uiteraard alleen met een model wat bewust voor me wil poseren. Nooit stiekem van toevallige voorbijgangers.
Eigenlijk zie ik dat doel nog wel zitten om wat vaker de natuur in te gaan. Met een camera bij me, gericht mooie plaatjes maken van de menselijke natuur. En hoewel het door de morele verpreutsing tegenwoordig dus zogenaamd nog moeilijker is om je bloot te geven in het openbaar… Ik zie op bepaalde websites en voel gewoon erg sterk van binnen dat er juist nu veel mensen zijn die deze (nieuwe?) conservatieve moraal willen doorbreken.
Nudisten-trips zijn nog nooit zo populair geweest als in deze tijd. Boten met honderden naakte mensen, stranden vol met blote (en seksende!) mensen, steeds meer parkeerplaatsen langs snelwegen waar in de bosjes meer gebeurt dan velen beseffen en steeds meer stellen die het gewoon zoeken in hun omgeving: spannende seks in het openbaar. Hoewel ik zelf echt redelijk naïef ben (wat je niet zou zeggen als je mijn artikelen over seksualiteit leest), denk ik dat er meer op mijn provinciale eilandje gebeurt dan ik weet. En dat is dan best wel jammer, vooral omdat ik daaraan zoveel plezier kan beleven. Fysiek ben ik helaas beperkt en houd ik het dan maar bij virtueel plezier… Maar als er eens kansen zouden zijn dat ik hier iets mee kan doen in mijn directe omgeving, dan zal ik die zeker grijpen. 🙂

Zo, dan weet je ook weer hoe mijn ‘summer of love’, eruit gaat zien. 😉
Meer meer meer… Summer AND sex in the city. 🙂

Summer in the city! Feeling hot? Why clothes?

Sex in the city! Het mag niet… Maar waarom eigenlijk niet?

Familie

In eerdere persoonlijke overdenkingen, meestal via een Restflits geuit, heb ik ook wel eens geschreven over mijn familie. Dat doe ik liever niet, omdat het toch wat ‘privé’ is en ik het niet goed vind om over hen te schrijven, zonder dat ze daarin betrokken zijn.
Laatst heb ik een keer een uitzondering gemaakt voor mijn dochter, toen ik vernam hoe slecht het met haar gaat en dat ze zo niet verder wil… Dat heeft wat bij me los gemaakt uiteraard.
Hoewel mijn beide kinderen volwassen zijn (23 en 28) en volledig zelfstandige levens (zouden moeten) hebben, blijf je als vader natuurlijk altijd bezorgd en blijf je verbonden. Als het met hen niet goed gaat, voel ik dat. Logisch lijkt me.
Ik wil er nu toch weer wat aandacht aan besteden omdat dit toch ook met mijn eigen leven; mijn dagbesteding te maken heeft. Als ik zeg dat mijn leven “helemaal geen inhoud meer heeft” dan is dit natuurlijk altijd relatief.

Terwijl het met mijn zoon de laatste periode gewoon prima lijkt te gaan met zijn vaste relatie, trouwplannen en zoektocht naar een woning om samen te gaan wonen (moeilijk in Rotterdam, tijdens de wooncrisis…) en vele andere ‘leuke’ dingen, gaat er daar natuurlijk ook wel eens iets mis. Zoals enkele weken geleden. Zijn vriendin is aangereden op de fiets door een asociale scooter-rijder die na haar val gewoon keihard en onbereikbaar doorreed. Zij heeft echter iets gebroken in haar knie waardoor ze 6 weken in het gips moest. Komende week mag dat er af maar het is de vraag of ze er nog last van houdt… Een knie is een gevoelig mechanisme…
In ieder geval heeft mijn zoon voor de tijd dat het nodig is mijn auto geleend, om haar makkelijker op haar stageplaats en diverse andere bestemmingen te kunnen brengen. Gelukkig doet mijn oude brak (= bijna wrak) het nog goed genoeg daarvoor… Een voor mij simpel gebaar.

Veel moeilijker is de situatie van mijn dochter. Maar hoewel ze me jaren heeft gemeden omdat het mij zou kunnen belasten en ze ook niet altijd zo goed voelde in haar ouderlijk huis, heeft ze nu een nieuwe stap gezet dat ze mogelijk wel weer wat vaker bij me komt. Puur om iemand vertrouwd dichterbij te hebben als ze weer eens te slecht voelt en andere muren om haar heen, dan haar eigen cirkeltje.
Vandaag was er een ‘rondetafelgesprek’ met (zeg maar) hulpverleners en betrokkenen, waar zowel haar moeder als ik voor de eerste keer uitgenodigd waren.
Ik ga hier niets schrijven over de inhoud… Maar mogelijk zal ik de komende tijd wat meer energie aan haar moeten besteden om haar voor een eventuele intensieve behandeling (GGZ – wachtlijst – Hier heb ik ook al vaak vernietigend over geschreven…) van dichterbij te helpen.
Op zich ben ik daar blij mee, omdat ik eindelijk misschien weer wat meer word vertrouwd, maar ik ken ook mijn eigen valkuil als het opnieuw te zwaar wordt. Dat weet zij uiteraard ook.
Ingewikkeld. Maar ik hoop dat we elkaar samen (de ‘lamme en de blinde’…) kunnen bijstaan in deze bizarre tijden. Rondom ons en in ons…

Maar ik zal niet uit moeten leggen dat deze ontwikkeling van levensbelang is, voor misschien wel ons allebei. Verder wil ik daar hier niet veel meer over schrijven, tenzij het belangrijk en interessant kan zijn voor een groter publiek.

Wat nog Rest

Over deze Restflits heb ik dus echt drie dagen gedaan…
Natuurlijk ook een beetje expres uitgerekt omdat ik al wist dat vandaag dat ‘rondetafelgesprek’ zou plaatsvinden en ik even daarop wilde wachten om te weten wat ik over ‘Familie’ zou schrijven.
Ik kan er nu weinig meer aan toevoegen… Eigenlijk zit ik wel weer even vol voor een poosje. In mijn hoofd en vermoedelijk ook met alles wat ik in de komende ‘hete’ (bijna) zomerweken ga doen. Daarom heb ik geen idee wanneer ik weer wat zal schrijven.

Houd het rustig! Weer of geen weer… Wij zijn er nog. We doen het weer. Wat dan ook. Met mate. 😉

Tot de volgende Restflits. 🙂