Restflits maandag 7 maart 2022 – Prangende onderwerpen

Vandaag in de Restflits:
– Overzicht
– Huisartsensoap
– Van Corona naar oorlog
– Van Armoede naar WOZ
– Politiek: Gemeenteraadsverkiezingen 2022
– Wat nog Rest

Overzicht

Laat ik beginnen dat ik me de laatste dagen weer niet zo goed voel. Nee, geen drank in het spel! Vandaag is het ‘al weer’ exact drie weken dat ik zonder ben en eerlijk: fysiek is dat een verademing. Maar zo je weet… De lopende problemen zijn en blijven en juist mijn zorgenmakende gedachten spelen me te vaak op. Dan was de invloed van drank (toen dat nog prima werkte) echt een ‘medicijn’. Soms is de verleiding daarom best sterk aanwezig om maar weer zo’n ‘slok’ te gaan nemen. Uiteraard lach ik mezelf daarna altijd weer uit en ik weet dat er nu een paar extra stokken achter de deur staan om me tegen te houden.
Behalve de noodzakelijke besparing levert het me namelijk ook meer geloofwaardigheid op als ik straks echt ‘de strijd’ aanga met diverse instanties om de toenemende mate van onrecht in de samenleving te bestrijden. Waar ik ook slachtoffer van ben, maar gelukkig lees en hoor ik nu ook vaker overal dat er steeds meer mensen het niet meer trekken. De noodklok van toenemende armoede wordt steeds vaker geluid. Met voorlopig een wegkijkende, asociale en lakse politiek die het op dit moment ongepast vindt om daar aandacht aan te besteden… Er zijn ergere dingen in de wereld die geld moeten kosten. Wij – armoedige, nutteloze armen – moeten nog maar een poosje langer creperen. Vrij geciteerd van onze bekende narcist en leugenachtige bedrieger pRutte.
Daarom in deze Restflits de voor mij meest prangende onderwerpen op een rij, waar ik de komende tijd meer aandacht op moet richten. En dan is het fijn dat ik fysiek weer redelijk op de been ben (voor zover dat bij mij mogelijk is) en mentaal niet onder invloed ben van drank… Dan wordt er namelijk standaard helemaal niet meer naar je geluisterd. Wat op zich ook al asociaal is.

Eén geluk: de ook steeds harder luidende noodkreten van mensen die ten onder gaan in de energiecrisis hoef ik momenteel nog niet te delen. Waar velen hun energie-voorschot zien verdubbelen naar exorbitante bedragen, die ik echt niet zou kunnen betalen zonder dood te gaan van de honger (want de voedselbank kan ik ook niet altijd bereiken en daarmee leef je nu ook niet bepaald gezond…), heb ik gelukkig een vast contract tot eind 2023 en dus een voorlopig blijvend laag voorschot. Pfff… Opluchting. Alleen weet ik nog niet hoe ik de winter van 2023/2024 door zal komen… Maar dat is nog ‘ver weg’.

Verder heb ik er wel weer wat problemen bij die ik (nog) niet apart zal benoemen omdat misschien eenvoudig oplosbaar:
Mijn PC die nog maar 1,5 maand geleden is gerepareerd voor best wel veel geld (voor mij) begon afgelopen week weer hard ‘schurende’ geluiden te maken. Weer iets met een ventilator? Ja dus. Alleen nu niet van de processor maar van de videokaart. Die bleef hangen en stopte zelfs met draaien! Dan wordt de videokaart-chip bloedheet en kan snel kapot gaan. Gelukkig belast ik die niet zo zwaar (doe niet veel grafisch, dan alleen soms wat video’s kijken) maar als die kapot gaat heb ik weer kosten! Ik heb die kaart eruit gehaald en schoongemaakt en daarna doet ie het nu enkele dagen weer goed, maar toch af en toe nog steeds bijgeluiden. Laat er nu nog een losse videokaart van de PC van mijn zoon ergens liggen, die hij destijds had vervangen door een betere omdat hij bepaalde zware games niet goed kon spelen. En wat denk je? Dit is exact dezelfde soort videokaart die er nu bij mij in zit! Als de mijne het begeeft kan ik die dus gebruiken want die zou nog gewoon verder goed moeten zijn. Geluk bij een ongeluk.

Iets belangrijker: mijn auto staat weer stil. Ik kan niet rijden. Want ik heb een lekke rechter voorband. Die band was ruim een jaar geleden al eens zacht en dat vond ik vreemd omdat deze juist een jaar daarvoor was vernieuwd omdat er een scheur in de oude zat. Een relatief nieuwe band dus!
Mijn geweldige Service(Only)-garage gaf aan dat dit gewoon kan want autorijden kan schade opleveren… Maar de auto staat voor 95% van het jaar stil! WTF!
Toen had ik hem zelf samen met mijn zoon een keer opgepompt bij een benzinestation en… hij bleef gewoon hard voor een jaar! Wat was er dan? Ik heb even gedacht aan vandalisme…
Maar begin dit jaar stond hij weer zacht. Ik heb hem zelf een paar weken geleden weer opgepompt maar toen ik deze week ging kijken omdat mijn dochter vervoershulp zocht, stond hij… volledig leeg. Daarmee kan ik niet eens meer naar een benzinestation rijden… Dan rijd ik ‘m helemaal verrot.
Het lijkt nu simpel: reservewiel er onder en naar een (banden-) garage. Maar dat verwisselen is best wel een klus, die ik jaren niet meer heb gedaan. En toen ik nog goed uit de weg kon, vond ik het al zwaar… Geen idee of dit mij gaat lukken. Anders moet ik wachten op hulp.
En dan gaat het toch weer geld kosten… Standaard een kleine € 40 bij de KwikFit…
Maar goed, nu kan ik dus even weer helemaal niet rijden en daarvoor heb ik ‘m toch niet staan.
Echt waar: als de mondkapjesplicht in het OV eindelijk eens verdwijnt, dan ruim ik ‘m op.
Te oud, te veel risico dat er weer kosten aan komen. Van de maandelijkse vaste kosten plus alle reparaties kan ik toch aardig wat keren met de bus…
Wordt vervolgd maar weer.

Nu de echt prangende onderwerpen.

Huisartsensoap

In de vorige Restflits gaf ik al aan dat dit na ruim 4 jaar nog steeds niet opgelost is. Want zo lang heb ik al geen ‘echte’ huisarts meer. Ruim 4 jaar kan ik uitsluitend terecht bij een steeds wisselend team van invallende artsen, die veraf staan van het begrip ‘huisarts’. En daarom mijd ik al zo lang de eerstelijns zorg omdat ik er geen vertrouwen in heb en bang ben dat ik niet of verkeerd word begrepen en in dezelfde situatie terecht kom als mijn moeder en nu mijn dochter…

Ik had aangekondigd dat ik een ‘harde brief’ zou schrijven aan de organisatie ‘Drechtdokters’, die de huisartsenpraktijk formeel heeft overgenomen om zodoende voor een permanente nieuwe invulling van vaste huisartsen te gaan zorgen. Dat is tot heden nog niet gelukt.
In mijn brief (beperkt gehouden tot 1 A4-tje) benoem ik naast mijn eigen schrijnende situatie nu ook die van mijn dochter, die vanwege haar aanhoudende gezondheidsproblemen en groeiende pijnen zich heeft laten inschrijven voor actieve euthanasie.

Op mijn brief kreeg ik dezelfde dag al een snel antwoord per mail… Hoewel ik had aangegeven dat Dhr. Bijl deze brief zou kunnen delen met zijn team en mogelijk inbrengen bij belanghebbende organisaties, weet ik nu eigenlijk niet of hij er iets wezenlijks mee gaat doen. Mogelijk acht hij de inspanningen van Drechtdokters al als het maximaal mogelijke… En misschien is het ook echt onoplosbaar op dit moment. Maar dan gaan er dus slachtoffers vallen.

Zijn reactie kan ik grotendeels laten lezen want bevat weinig privacy-gevoelige zaken:

“Ik begrijp de noodkreet zeer goed, zoals ik ook eerder aangaf (na 36 jaar huisarts te zijn geweest)
Helaas lopen we tegen forse tegenslagen aan als het gaat om een toekomstbestendige invulling bij Spirea. Tot 3x toe is een overname niet doorgegaan door allerlei redenen.
Toch heb ik hoop op een duurzame oplossing in de 1e helft van dit jaar. We werken er hard aan.“

Wat zijn die redenen? Te duur? Vestigingsproblemen in de Gemeente? Te grote (want dubbele) praktijk? Slechte reputatie (zou me niets verbazen)?
‘Uiteraard’ mag ik dat niet weten. Maar wat ik dus wel lees in zijn laatste zin: “hoop op een duurzame oplossing” stemt me alles behalve gerust. Integendeel. Ik moest mijn kotsneigingen weer onderdrukken… Vooral het woord ‘duurzaam’. Dit heb ik nu echt te vaak gehoord. Gebakken lucht. Alweer.
Terwijl ze juist als overkoepelende organisatie meer kunnen doen dan een huisarts in zijn eentje kan. Ze kunnen andere praktijken op het hart drukken om mensen zoals ik toch over te nemen omdat het fout dreigt te gaan. Doen ze niet.
Ze kunnen de politiek dwingen tot beter luisteren naar de landelijke problematiek van het huisartsentekort, omdat er simpelweg te weinig geld in de noodzakelijke zorg gestoken wordt. Doen ze niet.
Ze kunnen meedenken over en aandringen op een heel ander systeem van eerstelijns zorg zoals ik al had voorgesteld: vergelijkbaar met de huisartsenpost die nu alleen buiten werktijden van huisartsen bereikbaar is. Maak dit gewoon de standaard, plaats in elke wijk een relevant aantal buitenposten waarin alle huisartsen in de stad/regio dienst kunnen doen, liefst natuurlijk zo veel mogelijk bij dezelfde post, om enige band met de patiënten op te kunnen bouwen. Doen ze niet. Althans niet dat ik weet. Daarom zouden ze ook meer openheid moeten geven aan WAT ze dan feitelijk doen.
Om de onzekerheid bij vele patiënten weg te nemen of in ieder geval iets van vertrouwen proberen te krijgen in de gang van zaken. Dat heb ik nog steeds niet en dat wordt juist steeds minder.

Nu overweeg ik een eerder uitgesproken gedachte uit te gaan voeren: naar de pers om deze schrijnende situatie bekend te maken. Omdat nu meestal in het nieuws komt dat het huisartsentekort speelt in de dunner bevolkte provincies. Wat onzin is. Het komt overal voor en het zorgt voor een nog verder achteruitgaande gezondheid van de toch al zwakkeren.
Maar waar kan ik dan het beste terecht? Lokale media? Naar mijn idee is het zorgprobleem landelijk. Dus dan wordt het mogelijk ‘slechts’ verwerkt in een lokaal artikel waar mensen zich al dan niet in herkennen en gebeurt er nog niets.
En met het oog op de komende Gemeenteraadsverkiezingen, de lokale politiek? Ik vrees dat ik daarvoor al te laat ben maar denk ook dat lokale Gemeenteraden weinig kunnen doen aan deze situatie. Hooguit een versoepeling van het toelatingsbeleid van het aantal huisartsen in de Gemeente. Maar ik denk dat er dan nog steeds niet veel nieuwe huisartsen staan te springen om in Dordrecht te komen werken…
Landelijke media? Ze zien mijn mening al komen… Ik ben al stelselmatig genegeerd door het AD (toen ik nog abonnee was) met prangende zaken en door hen gemaakte fouten. Als er eens een ingezonden brief geplaatst wordt, heb ik het maximale bereikt…
Dus… Wat kan ik dan eigenlijk doen, waardoor er daadkrachtige mensen achter hun oren gaan krabbelen en de nodige (nieuwe) actie in gang gaan zetten of misschien versterken als die al op de plank lag?
Het probleem is – zoals al veel vaker gezegd – een landelijk politiek probleem. Er is decennia lang steeds meer bezuinigd en zogenaamd efficiëntere dienstverlening in gang gezet. Met als gevolg een uitholling van de algehele zorg die nu (mede door de pandemie versterkt) op het punt staat volledig in elkaar te storten. Steeds meer zorgverleners worden zelf ziek. Ze kunnen de druk niet meer aan.

Dit probleem voel ik zelf direct omdat ik dus al 4 jaar eerstelijnszorg mijd, zolang ik nog geen ondraaglijke klachten heb. En ik weet zeker dat mijn algehele gezondheid door die jaren verder is verslechterd dan onvermijdelijk was. Omdat ik al mijn klachten maar laat sudderen… Ik wen eraan en doe gewoon nog minder dan ik al deed. Boeit geen hond. Beter sterf ik morgen een snelle dood.

Van Corona naar oorlog

Toen ik eind 2019 herstellende was van de tweede operatie aan een aneurysma in mijn rechter lies en bovenbeen, was ik voornemens om echt te gaan zoeken naar nieuwe mogelijkheden om te kunnen gaan doen. Want de hele dag thuis zitten leek me geen mooi en gezond vooruitzicht.
Ik heb hier al over geschreven. Toen kwam enkele maanden daarna Corona. En mijn algehele verlamming begon. Angst voor het virus en niet in staat om mondkapjes te dragen, besloot ik om nu dan maar (zolang nodig) te accepteren dat binnen blijven de beste optie was. Zonder contacten heb je niet of nauwelijks kans op besmetting.
Toen zogenaamde vaccins kwamen (om me zogenaamd te beschermen), zag ik die niet zitten. Het werd namelijk (zoals ik al had verwacht) niet een eenmalige prik maar omdat virussen zich wijzigen en onvoorspelbaar zijn (net als een ‘gewone’ griep) werden het meerdere prikken. En dat is niet goed voor je eigen immuunsysteem, wat daardoor deels wordt versterkt maar grotendeels wordt verzwakt.
Omdat een pandemie nu eenmaal niet binnen een jaar bedwongen is, duurt/duurde mijn isolatie ruim twee jaar. Hoewel op dit moment de meeste maatregelen geschrapt zijn, is het virus niet weg (dagelijks testen weer steeds meer mensen positief) en blijft het risico voor mij bestaan, zeker gezien mijn chronische longaandoening. En mijn bewegingsvrijheid blijft beperkt door aanhoudende mondkapjesplicht in het OV en in ziekenhuizen en misschien nog meer zorginstellingen waar ik mee te maken kan krijgen. Het is nog niet echt voorbij.

De Coronacrisis was tevens verantwoordelijk voor heel veel financiële problemen omdat producten moeilijker gemaakt konden worden door vele zieken en slechter vervoer, wereldwijd. De inflatie nam toe. De armoede nam toe. (Daarover straks meer.)

En toen kwam een oorlog…
Een oorlog in Europa, hoewel niet binnen de unie. Maar voor het arrogante ‘westen’ reden om de wereld opnieuw op zijn kop te zetten. Want agressor Rusland is goed in staat om een nieuwe wereldoorlog te ontketenen.
Vrijwel heel de wereld kwam in actie. Niet direct met wapens maar met economische dwangmaatregelen. Sancties die Poetin ervan moeten overtuigen dat hij zijn eigen land langzaam kapot maakt als hij doorgaat. Uiteraard laat dit hem volledig koud. Het sterkt hem zelfs in zijn streven ditmaal door te gaan. En hij is overtuigd dat Rusland zelf genoeg heeft om dit vele jaren vol te kunnen houden, ook al is het land volledig geïsoleerd van de wereldeconomie.
Protesten in eigen land – van oprechte mensen die het land niet geïsoleerd willen zien worden en nu al dagelijks de prijs voelen die zij moeten betalen – worden neergeslagen en vele duizenden mensen zitten al gevangen. De oude Sovjet-Unie leeft op onder Poetin en daarmee de absolute controle op alles en iedereen die daarin moet zien te overleven.

Door deze oorlog staat onze economie opnieuw onder druk. Door de weggevallen handel met en via Rusland krijgen wij ook gebreken aan bepaalde producten en steeds hoger wordende prijzen van olie en gas. Met een al eerder opgelopen energiecrisis naar nieuwe maximale waardes tot gevolg.
Alles wordt nog duurder.

Daarnaast worden we nu in alle media overspoeld door nieuws over deze oorlog. Dagelijks. Overal. Op TV, op Twitter; in alle media worden mensen opgestookt om solidariteit te vertonen naar onze ‘familie’ in Oekraïne. De inzamelingsactie ‘Giro 555’ heeft volgens mij nog nooit eerder zoveel geld ontvangen. Vanavond wordt op drie TV-zenders de landelijke actie in een speciaal programma extra ondersteund. En natuurlijk ben je een pro-Poetin fascist als je niet voor deze megalomane acties bent.
Na alle Corona-polarisatie die het land verder uiteen heeft gedreven, wordt daar nu misplaatste oorlogsretoriek aan toegevoegd! Want “Zij zijn klein en hij is groot. En dat is niet eerlijk.”
En de wereld zwicht weer voor vals sentiment.

Laat ik weer duidelijk maken: Net zoals de pandemie echt is en er dodelijke slachtoffers zijn gevallen, zo is ook de oorlog echt en vallen er dodelijke slachtoffers. Waarbij het virus dan nog een ‘onzichtbare’ vijand is en de Russische agressor duidelijk zichtbaar is… Maar de gevolgen zijn gelijk. Door onschuldige slachtoffers. Vrijwel alle burgers hebben hier geen baat bij. Die willen ook ‘normaal’ en gelukkig leven net als jij en ik.
Maar met de huidige mogelijkheden om massavernietigingswapens in te zetten als de ‘kat’ echt in het nauw komt, lijkt een echte ‘oog-om-oog’-actie niet zinvol. Het is voor mij te ingewikkeld maar dat Oekraïne niet werkelijk met gewapende strijd wordt geholpen, lijkt me logisch.

Voor mij is nu echter belangrijk dat ik de aandacht van de gehele wereld op een land wat voorheen nauwelijks bekend was onder de meeste mensen erg overtrokken vind.
Zo veel andere conflicten in de wereld waarbij ook duizenden het leven hebben gelaten zijn genegeerd. Doodgezwegen. Afrikaanse landen; Rwanda, Syrië en diverse anderen.
En wat te denken van de ‘Balkan-oorlog’ in de 90er jaren? Dat was ook in Europa. Werd daar toen zoveel aandacht aan besteed? Minimaal. Alleen direct betrokkenen (meestal zelf ex-Joegoslaven) die acties op touw zetten. Heb ik ook nog aan meegedaan toen eindelijk het leed in Bosnië duidelijker werd. De agressie in Kroatië met ook duizenden doden en volledig kapot geschoten dorpen en woonwijken is echter genegeerd.
“Binnenlandse aangelegenheid. Mogen wij ons niet in mengen.”
Bullshit. De ‘staat’ Joegoslavië was net als de oude Sovjet-Unie een kunstmatige samenvoeging van landen die altijd zelfstandig waren in het verleden. Door diverse oorlogen vaak verdeeld en opgedeeld maar het koninkrijk Kroatië was ooit een legitiem zelfstandig land.
En Servië was van oudsher politiek, cultureel en religieus (Oosters-orthodox) verbonden met Rusland. Als Milošević destijds zou hebben gewonnen, dan zou dit een satellietstaat zijn geworden van Rusland. Wat doet dat met Europa? Was het risico dat nu wordt opgevoerd met Oekraïne niet hetzelfde? Maar de oogkleppen bleven op en Europa deed niets.
Gelukkig werd Kroatië op zijn beurt weer (stiekem?) geholpen door westerse landen zoals Duitsland en de VS, omdat die wel degelijk de dreiging zagen. Door een eigen opbouw van een sterk leger en de hulp van vele externe (para-) militairen kon de Servische agressie tot staan worden gebracht en zelfs verslagen. Wat de Kroatische leiders zelfs nog verdacht maakte van agressie en zelfs genocide, terwijl ze hun eigen grondgebied verdedigden!
Dit heb ik allemaal emotioneel meegemaakt door mijn relatie met een Kroatische vrouw.
Hoewel ik dus absoluut meeleef met het Oekraïense volk, kan ik de megalomane aandacht nu niet ondersteunen. Er worden onaanvaardbare verschillen gemaakt. Dat mag niet gebeuren.

bron: KUT.Illustraties

Ik zou hier nog veel meer over kunnen schrijven maar voor een Restflits was dit al veel te lang. En ik heb ook nog aandacht nodig voor problemen die dichterbij huis liggen dan Oekraïne:

Van Armoede naar WOZ

Toen ik in 2013 werkloos werd en in de WW terecht kwam, wist ik al dat het nog veel erger zou worden. Toen had ik dan nog 70% van mijn laatst verdiende salaris. Wat al geen vetpot was, dus in de loop der jaren was ik allang gewend geraakt aan bezuinigen, mede door onze terugkerende uitgaven aan de jaarlijkse vakanties naar Kroatië. Toen die ook stopten, werd het iets makkelijker maar ik nam me al een poosje voor om uitsluitend het hoognodige te doen en te besteden.
Tijdens die WW-periode, die eigenlijk 3 jaar zou duren maar door een lange ziekteperiode was opgerekt tot 4 jaar, leerde ik al leven van het minimale.
Sinds 2011 geen vakanties meer, nooit meer ergens uit eten, geen nieuwe kleding kopen als de oude nog past en niet kapot is, geen abonnementen (op de krant na, die ik een keer voor een zeer aantrekkelijk aanbod 3 jaar kon krijgen) en geen onnodig geld verslindende hobby’s meer. Eigenlijk niets dan de basis.
Toen ik eind 2017 dan op bijstandsniveau moest gaan leven, was mijn uitgavenpatroon ongeveer gelijk aan wat ik aan uitkering + toeslagen ontving. Net aan. Hield niks over. En bij onverwachte uitgaven kwam ik in het rood. Maar met het jaarlijkse ‘vakantiegeld’ kon ik dit altijd oplossen en hield ik zelfs nog een paar honderd euro over om eens een keer iets leuks van te kopen. Af en toe dus. Maar elk jaar werd dit minder.

Omdat ik ook door de Gemeente Dordrecht tot de minima werd gerekend, kreeg ik de eerste jaren van mijn minimum-uitkering netjes kwijtschelding van de hoge Gemeentelijke belastingen, waaronder de OZB-belasting omdat ik een eigen huis heb. Ik voldeed gewoon aan alle voorwaarden.
Tot dus de huizenprijzen de laatste jaren begonnen te stijgen en de WOZ-waarde van mijn huis veel hoger werd dan de schuld aan mijn hypotheek, die jarenlang ongeveer gelijk liep met de werkelijke waarde. Toen ‘bezat’ ik opeens ‘vermogen’ en kreeg ik geen kwijtschelding meer. Ik heb hierover al geschreven.
Vanaf nu moet ik jaarlijks de ‘strijd’ aangaan met de Gemeente om af te dwingen dat ik toch de aanslag niet kan betalen omdat het kostenplaatje niet gunstiger maar juist veel slechter wordt!
De uitkeringen gaan (bewust) niet voldoende omhoog om de steeds hogere kosten van levensonderhoud te kunnen betalen. Dat doet de VVD (samen met de instemmende coalitiepartners) absoluut bewust om het lonend te maken en te houden voor mensen om te gaan en blijven werken.
Uitkeringen waren bedoeld als ‘vangnet’. Niet als structureel inkomen.
Er wordt geen rekening gehouden met chronisch zieken, gehandicapten of anderen die door omstandigheden simpelweg nooit meer aan een betaalde baan kunnen komen.
Zelfs als je fulltime vrijwilligerswerk doet, dan krijg je nog niets meer dan diezelfde minimum uitkering met soms een kleine bijdrage in de kosten gemaakt voor het vrijwilligerswerk.
Dat die uitkeringen jaarlijks steeds verder achterop raken en niet meer voldoende zijn om in een minimaal levensonderhoud te voorzien, bewijst de toename aan klanten van de Voedselbank.
En de toename in zieken omdat ze de juiste zorg niet kunnen betalen.
Het aantal mensen wat moet leven onder de armoedegrens neemt jaarlijks toe. Daar zijn cijfers over gepubliceerd. Hoewel deze niet eens echt kloppen omdat ze zijn gebaseerd op ‘droge’ cijfers van het aantal mensen wat een beroep doet op hulpverlening. Maar veel mensen schamen zich als ze in armoede leven. Ze doen net alsof ze het redden… Die horen en zien ze niet.

Maar terug op de kwijtschelding vanwege de (te) hoge WOZ: afgelopen jaar (2021) kreeg ik zogezegd geen kwijtschelding omdat ik ‘vermogen’ had. Door bemiddeling van de lokale politicus Peter Heijkoop, wethouder namens het CDA, die over ‘sociale zaken’ gaat en een doelstelling had om armoede zo veel mogelijk te helpen voorkomen, kreeg ik van de leidinggevende van de betreffende Gemeentelijke afdeling alsnog ‘kwijtschelding’. Dit jaar zou hij hier dan opnieuw naar kijken maar tijdens ons telefoongesprek gaf hij al aan dat hij deze ‘truc’ niet elk jaar kan herhalen. Voor structurele schrijnende armoede heeft hij dus geen oplossing…
Hij gaf aan dat diverse Gemeentes er ook een andere methode op loslaten: beslagname van het huis, waardoor de Gemeente zelf eigenaar wordt en de opbrengst na latere verkoop kan gebruiken om de achterstallige belasting alsnog te innen… Ik mag dan wel gewoon in de woning blijven wonen…
Maar WTF!!! Mijn huis kwijtraken aan de Gemeente omdat ze een onzinnige regel niet willen veranderen, in ieder geval voor de mensen die de aanslag echt niet kunnen betalen?
Tijdens ons komende gesprek zal ik dit zeker aangeven, alsook dat ik graag mijn huis als enige erfenis wil nalaten aan mijn kinderen, want verder heb ik toch al helemaal niets wat ik na kan laten… Als een regel niet altijd 1-op-1 toepasbaar is dan moet aan die regel iets veranderen of daar uitzonderingen op worden gemaakt. Het is een landelijke regel en uiteraard heeft de landelijke politiek daar geen zin in. De belastingen zijn heilig. Kijk maar naar de toeslagenaffaire… Hoeveel moeite ze nu doen om daadwerkelijk bewezen slachtoffers van onjuiste bejegeningen te helpen herstellen… Ze doen (ogenschijnlijk) niets. De mensen creperen al vele jaren onterecht!
Mijn geval is anders maar zeker vergelijkbaar.

De strijd om te ‘overleven’ wordt elk jaar zwaarder. En dan kunnen sommige politici zich op de borst(en) slaan dat ze het goed voor hebben met de minima en dat ze er ‘alles’ aan doen om de armoede te bestrijden: ze doen NIETS. Creëren alleen soms nieuwe ‘leuke’ activiteiten om de zogenaamd (door armoede) vereenzaamde minima (ook ouderen) bezig te houden en door deze activiteiten liefst zo snel mogelijk weer aan het werk te zien komen. Bullshit. Dat kunnen de meeste minima meestal niet meer. Door fysieke of mentale problemen of door andere problematiek dat ze de stap terug naar het arbeidsproces onmogelijk aankunnen.
Alleen maatwerk kan mensen helpen. Leer mensen kennen. Begrijpen. Invoelen. Dat kost moeite. En dan soms geld. Want ook zij verdienen een normaal bestaan. Niemand is uit eigen vrije wil in de armoede terecht gekomen. En zelfs als ze dan al fouten hebben gemaakt, dan verdienen ze nog een tweede kans om zich te herstellen. Voor zichzelf en hun omgeving, die daar ook baat bij heeft.
Anders verval je steeds meer in vereenzaming en wegkwijnende stervende mensen.
Het aantal mensen wat na lange tijd dood in hun woning zal worden gevonden zal zeer waarschijnlijk schrikbarend gaan stijgen. En dan is het te laat. Daar zijn de huidige beleidsmakers verantwoordelijk voor.

Ook hier kan ik eindeloos op doorgaan… Omdat dit het belangrijkste onderwerp is wat mij direct raakt. Bijna elke dag. Is dat normaal?
Uiteraard kom ik later weer terug op eventuele ontwikkelingen die mij aangaan.

Politiek: Gemeenteraadsverkiezingen 2022

Veel mensen (die zelf meestal geen ernstige problemen hebben) zeggen tegen mij dan altijd: “Stem dan op de juiste mensen, als je dingen wilt veranderen.” Ahum… Dat doe ik al zolang ik leef en stemgerechtigd ben. Uiteraard heb ik nog nooit op de VVD gestemd. Dat heb ik van huis uit meegekregen: die is voor de kapitalisten. Wij waren een arbeidersgezin en ook mijn grootouders waren dat. Dus… Socialisten. Vroeger PvdA. Maar toen ik langzaam wat meer bewust werd hoe het politieke spelletje werkt en ik zag dat de maatschappij in de 80er jaren steeds kapitalistischer werd, vond ik dat ook niet meer voldoende. Daarbij werden coalities toen al steeds meer beheerst door rechts en het ‘midden’, toen de Christenen zich gingen verenigen in het CDA.
Ouderwetse normen en waarden (ook financieel!) werden weer steeds sterker. Wat absoluut niet mijn richting was. Dus zocht ik naar alternatieven. En dat was moeilijk.

Toen ik eenmaal doorhad dat juist het kapitalisme de bron van alle kwaad was (daar heb ik al eerder over geschreven) wilde ik het liefst zo ‘links’ mogelijk stemmen. Ik heb zelfs een keer NCPN (Nieuwe Communistische Partij Nederland) gestemd, omdat ik het zuivere communisme wel een goed systeem vind. Utopisch misschien en het heeft nog nergens goed gewerkt… Maar iets dergelijks moet in de toekomst mogelijk worden. Helaas was deze NCPN – naar later bleek – pro-Servisch en steunde de partij het beleid van de toen in opkomst zijnde Milošević, de laatste communist in ‘westers’ Europa.
Daarna heb ik een poosje SP gestemd en ben zelfs kort lid geweest, toen ik het nog dacht te kunnen betalen. Maar toen wilde ik ook even proberen actief te worden en meldde me bij de lokale Dordtse SP. Toen zaten ze nog niet in de Gemeenteraad.
Ik zag al snel dat ik geen echte activist was. Om deel te mogen nemen aan de partij moest ik wel regelmatig (en zeker in verkiezingstijd) in ‘tomaten-shirt’ gaan flyeren in het centrum en proberen om ook in mijn buurt zo veel mogelijk actief te worden. Daar had ik geen zin in. En zag in het clubje destijds ook niet veel energie om het de toen komende verkiezingen te gaan redden…
Inmiddels is er veel gebeurd bij de SP. Van de oude Jan Marijnissen (die nog wel geloofwaardig overkwam) via een veel te lieve Emile Roemer (tussendoor nog een nietszeggende Agnes Kant, die al snel weer verdwenen was…) naar de dochter van Jan, Lilian Marijnissen. Sorry… Zij is een salon-socialist. Absoluut onbetrouwbaar en alleen in staat om met holle retoriek mensen aan te spreken. Ik zie en voel geen greintje elan in haar voorkomen.
En een bestuur wat de juist actiebereide jongerenafdeling afstoot omdat ze zogenaamd te ‘Marxistisch’ denken was voor mij de doodssteek. De SP is absoluut niet echt Socialistisch meer. En daarom blijven ze verkiezing na verkiezing ook verliezen leiden. De echte mensen van de straat voelen dat ze daar niks van kunnen verwachten. En dat is ook zo.
Daarom heb ik in 2021 bij de landelijke verkiezingen gestemd op de Piratenpartij. Als enige partij in Nederland die het huidige systeem hekelt en vrijwel op alle vlakken veranderingen wil. Helaas zijn ze veel te klein en hebben geen zetel behaald. Wat in andere landen (want het is een Europese beweging!) wel is gelukt. Nederland is te laks. Te veel gericht op het eigenbelang.

Maar nu zijn volgende week de nieuwe Gemeenteraadsverkiezingen.
Helaas doet de Piratenpartij niet mee in Dordrecht maar slechts in een handjevol (grote) Gemeenten. Het is maar net waar ze voldoende lokale actieve mensen hebben kunnen vinden… Als ik het had gekund had ik me aangeboden. Maar dat gaat mij niet lukken. 🙁
Dan blijft er weinig over om op te stemmen…

Een lokale partij? Dat schijnt dit jaar meer te leven dan ooit. Natuurlijk omdat er juist lokaal doordringt dat het fout gaat met het landelijke beleid. De wooncrisis, de armoede: dat zijn zaken waar juist Gemeenten verantwoordelijk voor zijn. Hoeveel betaalbare woningen worden gebouwd, hoe wijken schoon en leefbaar blijven en hoe de minima worden behandeld.
Uiteraard zijn er in Dordrecht meerdere echt lokale partijen. Ik heb daar nog nooit op gestemd. Want toch vind ik ‘helemaal lokaal’ ook niet de juiste weg. Het helpt niet mee om landelijk een signaal af te geven. En lokale partijen zijn vaak te afhankelijk van de inzet van bepaalde inwoners van een stad, die toevallig in die tijd zich willen en kunnen inzetten voor een goed lokaal beleid. Als die ermee stoppen (om wat voor reden dan ook) dan valt vaak zo’n hele partij stil als er geen gelijkwaardige opvolgers zijn. Landelijke partijen hebben dan toch vaker een goed netwerk om ook in de toekomst de partijpolitiek voort te zetten. En hoewel mensen dan soms zeggen dat ze geen binding zouden hebben met hun woonplaats… Dat is onzin want ook politici van lokale landelijke partijen zijn lokale inwoners en wel degelijk betrokken bij de lokale problematiek, wat in elke Gemeente anders kan zijn.
Zo heb ik de laatste periode met één bepaalde lokale politicus contact gekregen vanwege mijn problematiek met de Gemeentelijke belastingen door de verhoogde WOZ-waarde. Het is deze politicus geweest die de verantwoordelijke wethouder in het college van B&W voor sociale zaken – de al eerder genoemde Peter Heijkoop – heeft aangeschreven en aan hem duidelijk heeft gemaakt wat mijn situatie is en vermoedelijk van veel meer vergelijkbare mensen.
Daarna is het balletje voor mij haan rollen. Afgelopen jaar de goede kant op.
En deze lokale politicus maakt zich sinds zijn pensionering sterk voor de lokale SP.
Speciaal om juist die individuele gevallen van schrijnende zaken op te pakken en mensen te helpen als hij daartoe in staat is. Mij heeft hij geholpen en we houden contact bij het verloop van mijn actiepunten dit jaar. En hij licht daarbij ook de landelijke SP in, om druk te zetten op foute regelgeving zoals die van de kwijtschelding, de participatiewet, de toeslagenaffaire, en dergelijke oneerlijke wetten en regels die mensen in zijn eigen omgeving het leven ondraaglijk kunnen maken. Een landelijke partij die wel degelijk ook lokaal sterk betrokken is. Dat heb je gewoon nodig.
Daar kunnen de echte lokale partijen vrijwel niets in betekenen…
Hoe groot de bekendste en grootste lokale Dordtse partij BvD ook is (Beter voor Dordt) die de lokale politiek de afgelopen jaren beheerst heeft; het is absoluut onvoldoende om echte noodzakelijke veranderingen te helpen forceren. En dat is in een tergend afbrekende periode pRutte I, II, III en godsgruwelijk nog IV ook levensbelangrijk. Er gaan doden vallen. Als die er al niet in stilte zijn gevallen…

Daarom weet ik wel op wie ik dit jaar ga stemmen… Ik heb simpelweg geen andere, betere keuze.

SP team 2022

Wat nog Rest

Ja, dit was weer een flink uit zijn krachten gegroeide Restflits… Excuses. Maar het betreft ditmaal de meest prangende onderwerpen die mij momenteel bezighouden en dan kan ik wel 5 losse artikelen schrijven maar alles houdt verband en voedt mijn gemoed. Dagelijks.
Daarom kan ik niet anders om ze zo kort mogelijk (ja echt waar!) in een enkele Restflits te gooien. Ik hoop dat je dit begrijpt en toch door kon lezen tot het eind. Uiteindelijk zijn wij allemaal betrokken bij de toestand in de wereld en liggen al deze onderwerpen heel dicht bij iedereen of in hun directe omgeving, of je nu gezond bent, hard werkt of studeert, of zoals ik niets meer doet…
Iedereen is betrokken of zou dat moeten zijn. Daar heet het nog altijd ‘samenleving’ voor…!!!

Dus lees, wees of raak betrokken en overweeg jouw keuzes in het leven met een gezond en realistisch verstand. Denk niet alleen aan jouw volle portemonnee. Maar ook aan die van je medemens en misschien wel hele generaties die na je komen. Of… Na jou de zondvloed?
Denk daar maar eens over na.

Tot de volgende Restflits. 🙂