Moederdag

Een ode aan de vrouw die je droeg
en aan de moeder in jezelf.

Moederdag roept iets op.
Zacht of scherp.
Vol of leeg.
Dankbaar of dubbel.

We zijn allemaal gevormd door onze moeder;
door haar aanwezigheid, of haar gemis.
Wat ze gaf, en wat ze niet kon geven.

En misschien is dat wel de uitnodiging van deze dag:
niet om een perfecte moeder te eren,
maar om te erkennen
wat het moederschap ons heeft geleerd.
Als kind, als ouder, als mens.

Want jouw moeder is meer dan je moeder.
Ze is een mens met verlangens
die ze misschien moest opgeven.
Met wonden die ze nooit mocht voelen.
met zachtheid die ze misschien niet kon tonen,
omdat niemand haar dat ooit gaf.

Als je haar ziet in haar geheel; niet als ideaal,
maar als mens, dan gebeurt er iets.

Niet omdat we het verleden willen goedpraten,
maar omdat we onszelf willen bevrijden.
Bevrijden van het wachten op erkenning.
Van het veroordelen van onze gevoeligheid.
Van het patroon waarin we haar pijn blijven herhalen
in onze relaties, ons lichaam, ons dagelijks leven.

Je mag rouwen om wat er niet was.
Je mag dankbaar zijn voor wat er wel was.
En je mag opnieuw kiezen: voor jezelf.
Voor wie jij bent zonder dat oude script.

Want jij bent nu de moeder.
Misschien letterlijk. Misschien figuurlijk.
Voor jezelf. Voor het kind in jou.
Voor wie je liefhebt. Voor wie je draagt. Voor wat je voedt.

We dragen allemaal een moeder in ons.
De kracht om te dragen, te beschermen,
te breken en weer op te bouwen.
De kracht om te voelen. Te verzachten. Te zijn.

Laat deze Moederdag een moment zijn van herinnering.
Aan waar jij vandaan komt.
Aan wat jou gevormd heeft.

Voor haar.
Voor jezelf.

Lieve mamsie,
Jij was mijn veiligheid, mijn lach,
mijn zachte plek in de wereld.
Jij zag me nog voor ik wist wie ik was.
Je was er altijd; niet perfect, maar echt.
Mijn beste vriendin.
Mijn kracht in zwakte. Mijn licht in storm.
Dank je wel dat je mij liet zijn, en jezelf ook.
Voor altijd in mij.