Weet je wat het pijnlijkste is?
Dat jij jezelf zo vaak hebt laten vallen;
omdat je dacht
dat iemand anders jou zou opvangen.
Omdat je leerde wachten. Leerde hopen.
Leerde dat jouw waarde afhing van hun aandacht,
hun goedkeuring, hun liefde.
Maar er kwam niemand.
Of als ze kwamen, dan niet voor jou;
maar voor wat jij gaf. En jij gaf. Alles.
Tot je leeg was.
En toch wachtte je nog.
Wachtte op de hand die je zou optillen,
de stem die zou zeggen: “Ik zie jou.”
Maar weet je wat?
Die hand komt niet.
Die stem was altijd de jouwe.
Maar je luisterde niet.
Je wilde zo graag van buitenaf bevestigd worden
dat je vergat te bevestigen dat je al bestond.
Jij was er. Al die tijd.
* Degene die jou moest troosten, was jij.
* Degene die jou moest beschermen, was jij.
* Degene die jou moest liefhebben, met hart en ziel, dat was, en is, jij.
En dat is geen zwakte. Dat is de kern.
De waarheid. De bevrijding.
Kijk in de spiegel.
Niet om te controleren of je mooi genoeg bent voor de wereld.
Maar om jezelf eindelijk te zien zoals je echt bent: een mooi mens die alles al in zich heeft
waarnaar hij buiten zichzelf zocht.
* Wil je zachtheid? Wees zacht voor jezelf.
* Wil je rust? Geef jezelf rust.
* Wil je respect? Begin bij je eigen grenzen.
* Wil je liefde? Wees de eerste die liefheeft. Onvoorwaardelijk.
En elke keer dat je dat doet,
keer je een stukje terug.
Niet naar een versie van jezelf die anderen wilden,
maar naar de echte jij.
De jij die niet meer vraagt: “Ben ik goed genoeg?”
De jij die zegt: “Ik ben er. Punt.”
Jij bent het fundament.
En als niemand het je ooit tegen je heeft gezegd:
Je was genoeg. Je bent genoeg. Je blijft genoeg!
Voor altijd.
Aan het laden ...