“Wanneer je iets structureel moeilijk vindt, verander je manier van denken en doen. Dezelfde gedachten leiden tot de dezelfde daden en resultaten.”
– @4Positiviteit
Dat was een van de gisteren al genoemde ‘kreten’ van de korte ‘Restflitsjes’ die ik af en toe rechts op deze blogsite plaats.
Die tekst is al lang weer weg.
Want op dat moment had ik eigenlijk echt nog geen idee WAT voor nieuws…
Alleen maar DAT er eindelijk eens iets zou moeten gaan veranderen.
Want zo’n ‘tussenjaar’ duurt lang als je ‘agenda’ leeg blijft.
Af en toe moet ik mezelf echt moed inspreken om geduld te bewaren.
Een tussenjaar is een tussenjaar.
Juist het feit dat ik dit ga volbrengen zal me nog meer rust, vrede en nieuwe kracht brengen! En pas dan komen eventuele ‘nieuwe wegen’ weer in beeld om op verder te gaan.
Verder lopen. Want ‘John Walks On’! Toch?
En toen viel opeens het/een kwartje.
Dat ik liever niets aan het uiterlijk van deze blogsite (meer) wil veranderen heb ik al eens gezegd. Het ‘opleuken’ van uiterlijk vertoon verandert geen bal aan de inhoud: de teksten die ik schrijf. En daar gaat het om.
Dat hele volksstammen blogmakers voortdurend veranderen van thema, kleurstelling, lettertype of wat allemaal technisch mogelijk is, maakt mij niet uit.
Dat alle actieve ‘peeps’ in hun ‘sociale media’ telkens hun profielfoto en omslagfoto (in Facebook) veranderen om maar ‘actueel’ in beeld te blijven boeit me niet.
Het gaat mij en blijft bij mij enkel en alleen gaan om wat ik af en toe kwijt wil in al die media.
Er is echter één bepaald object op de site wat me steeds aan het denken zette.
De (bekende?) afbeelding van ‘Johnnie Walker’.
Ongeveer 10 jaar geleden heb ik dit aangepaste logo van het bekende whiskymerk gemaakt.
Deels omdat ik toen al best wel wist dat ik ‘de laatste tijd’ steeds verder mijn grenzen ging verleggen met drinken maar vooral omdat ik ondanks alle problemen die ik in mijn leven ervoer, door bleef gaan. Ik gaf niet op. Omdat ik niet wilde opgeven.
‘John Walks On!’
Dat ik de jaren daarna steeds dichter bij de laatste grens kwam waarbij ik het mogelijk wel een keer op moest geven… ontmoedigde me lange tijd nog steeds niet.
Wat het drinken betreft: ik heb lang de overtuiging gehad dat ik dit ook gewoon vol kon houden.
Om zo af en toe weer eens even een poosje ‘op te schonen’ en dan gewoon weer verder te ‘lopen’.
Maar zoals je hebt kunnen lezen in eerdere artikelen: het ‘lopen’ werd steeds zwaarder en af en toe zelfs onmogelijk.
Pas in de loop van vorig jaar zag ik dat dit voor mij niet de juiste weg was.
En momenteel heb ik die ‘weg’ al weer zo’n 8 maanden links laten liggen.
Zonder ook maar enige heimwee te hebben in die richting!
Want er zijn zo veel mooiere en betere wegen die wel vol te houden zijn en die me voldoening kunnen schenken.
Nog altijd geldt: ‘John Walks On!’
Maar dat blauwe heerschap met hoed en wandelstok herinnert me te veel aan die ene weg die ik juist links heb laten liggen.
En misschien associeert de argeloze bezoeker (die mij niet goed kent en niet alles terugleest!) dit nog steeds met die notoire zuipschuit van enige tijd geleden.
Het voelt niet goed meer.
Daarom heb ik vandaag de ‘banner’ van deze blogsite dan eindelijk maar eens veranderd.
‘John Walks On!’
Laat dat voorop staan.
Maar daar heb ik geen ‘lekker’ glas whisky meer voor nodig.
Laat ik voorop stellen dat ik het nog altijd wel lekker zou vinden!
Maar afgezien dat het voor mij onbetaalbaar is: ik wil nooit meer het risico lopen om weer over die grens heen te gaan.
Misschien ben ik nu zo sterk dat ik het wel kan beperken… Maar die grens zoek ik niet meer op.
Dat past eigenlijk ook helemaal niet meer bij mij, zoals ik me de laatste tijd voel.
Jazeker: ik blijf doorgaan! Doorlopen! Zo veel mooie wegen die ik misschien nog moet ontdekken maar die er wel degelijk zijn!
Maar andere wegen. Op mijn manier en mijn eigen tempo.
In de plaats van ‘Johnnie’ heb ik nu mijn huidige ‘avatar’ afbeelding geplaatst:
De bekende ‘eyes’ van het album ‘Aero’ van Jean-Michel Jarre.
Ik gebruik deze ‘ava’ nu ook al jaren in Facebook, Twitter en WordPress (via ‘Gravatar’) en ondanks dat sommigen misschien liever mijn ‘echte kop’ zien omdat het toch persoonlijker zou zijn… Daar heb ik eigenlijk nooit van gehouden.
Er zijn inmiddels zat foto’s van me te vinden in de media als je me wilt ‘zien’, maar liever heb ik dat we dan een keertje samen een bakkie koffie, thee, een glaasje water of een biertje gaan drinken. Dan kan je die kop ook eindelijk eens in beweging zien. Hahaha! 😉
Die ogen vind ik ook wel een mooi symbool van mijn plek in de maatschappij momenteel.
Zowel ‘in real life’ als op de diverse media ben ik de laatste tijd meer op de achtergrond.
Misschien gedwongen door veranderde omstandigheden maar ook een eigen wens.
Ik lees veel, houd het nieuws in de media bij; ik ZIE bijna alles.
Waarover ik dan af en toe mijn gedachten laat gaan in een artikeltje op deze blogsite.
Ogen… gericht op de toekomst. Een toekomst.
Ogen… zoekende naar (nieuwe) wegen. Wegen die nu nog vaak onverlicht zijn.
Daarom: goed blijven kijken! Open your eyes!
Maar voor de laatste keer: John Walks On! Hoe dan ook! 🙂
Misschien is het al die bezoekers van deze blogsite al opgevallen?
De korte ‘Restflitsen’ die ik tegenwoordig prominent rechts op de site plaats en af en toe ook als transparante ‘popup-balk’ onderaan?
Af en toe zet ik daar iets van een algemene ‘shout’ (kreet) omdat ik wat kwijt wil.
Dit keer staan die kreten er al een poosje en hebben een bepaalde strekking die ik een ‘Europees verband’ zou willen noemen.
Want wat gebeurt er een dezer dagen en heeft onze aandacht (of… zou onze aandacht moeten hebben… of nog beter… zou eventueel misschien iets van onze aandacht kunnen hebben……)?
Juist ja: Het Eurovisie Songfestival en de Europese verkiezingen.
Uiteraard besteden alle gangbare media er al een poosje de nodige aandacht aan.
Zo ook ik dus, met de uitnodigende teksten: “Kijk niet naar het Eurovisie Songfestival!” en “Stem niet op 23 mei voor het Europese Parlement!”
Nou… Positieve oproepen. Niet waar? 😉
Misschien tijd voor enige uitleg, zeker nu vanavond de eerste voorronde van genoemd liedjesfestival plaatsvindt…
Eurovisie Songfestival
Inhoudelijk ga ik natuurlijk niet te diep in op dit ‘fenomeen’, wat nu al sinds 1956 bestaat en wat jaar in jaar uit op steeds meer verdeelde meningen kan rekenen.
Natuurlijk ook weer… door de invloed van de geweldige sociale massamedia.
Wie mij een beetje heeft gevolgd weet dat ook ik er een soort ‘haat-liefde-verhouding’ mee heb.
Van het begin kan ik me niet zo veel meer herinneren.
Toen ik actief werd in de radiowereld, waren de beste songs natuurlijk verplichte kost om te draaien en sommige nummers vond ik dat ook wel waard.
Nadat ik kennis had gemaakt met de Joegoslavische en later Kroatische muziek (in het begin nog altijd onder muzikale invloed van heel voormalig Joegoslavië – kunst trekt geen grenzen!) werd de aandacht dubbel. Vanaf het jaar dat Kroatië als land ging deelnemen (1993) waren mijn ex-partner en ik uiteraard helemaal voor dit land. Naar Nederland keek ik ook wel met een schuin oog. 😉
In ieder geval hebben we het jarenlang gevolgd en was het een avond om voor te gaan zitten.
Toen er na 2004 twee voorronden aan werden toegevoegd, begon ik het festijn wel een zware opgave te vinden…
Na het dieptepunt van mijn persoonlijke gezinsproblemen, wat uiteindelijk voor mij een afscheid van Kroatië zou betekenen, had het songfestival voor mij al veel minder waarde overgehouden.
Meestal luisterde ik vooraf al wel de songs van Kroatië en Nederland en had ik de festivalavonden op TV op de achtergrond aan staan maar sinds goede songs nauwelijks meer opvielen tussen de bombastische shows van hardrock monsters, vrouwen met baarden en een verdwaalde dikke Israëlische kip, hecht ik er weinig tot geen waarde meer aan.
Die kip was er overigens wel de oorzaak van dat het festival nu in Israël plaatsvindt…
Wat op zich al weer de nodige stompzinnige tegenstanders heeft gemobiliseerd om op te roepen tot een boycot.
Waanzin natuurlijk.
Je kunt van alles zeggen over de politieke wind die daar de laatste jaren waait maar dat kan je ook zeggen over Rutte III… Israël is een prachtig land met een bijzondere geschiedenis.
Dat deze geschiedenis wordt beschaamd en geminacht door een groot deel van de (orthodoxe en extremistische) bevolking is betreurenswaardig. Maar daar kan het land en de reguliere cultuur niets aan doen.
Boycot het hele festival. Dan heb je een punt.
Daarom heb ik die ‘kreet’ ook geplaatst.
Het is een miljoenen verslindend opgeblazen circus zonder echte serieuze muzikale meerwaarde aangezien iedereen vrij is om daar willekeurig wat voor act op te voeren.
Elke vergelijking en dus feitelijk de gehele jurering is onzin.
Dat Nederland zo af en toe eens met een echt goed liedje komt opdraven (alle respect voor bijvoorbeeld Anouk en Common Linnets) en nu met een echt veelbelovend nieuw talent Duncan Laurence de bookmakers blijkbaar verplettert: het is vaak echt goed bedoeld en ik respecteer alle serieuze artiesten! Van alle landen!
Het weegt echter niet op tegen de nadelen die de kosten en de waanzinnige oneerlijkheid van het gehele systeem opleveren.
Voor mij heeft het alle waarde verloren.
Ik zeg: Ga ermee verder als (simpel) muzikale ‘EBU-show’ (EBU is de organisator: de European Broadcasting Union) zonder competitie dan alleen de verplichting tot rouleren in welke landen het steeds wordt gehouden.
Anders: afschaffen die handel.
Dit jaar kijk ik ook echt niet! Er komen te veel (goede) films op de andere kanalen en ik heb de 2 voor mij ‘belangrijke’ liedjes al gehoord. Duncan mag van mij naakt de eindeloze roem in zwemmen en Roko Blažević vliegt ook absoluut de wereldberoemdheid in Kroatië tegemoet (als hij voor het festival zijn vleugels maar thuis laat hoop ik…..) want hij kan ook best goed zingen…
Interessant detail trouwens: de naam ‘Blažević’ is ook de naam van mijn ex-partner… 🙂
Het is geen familie maar voelt wel grappig bekend aan… Overigens is die achternaam in Kroatië veel voorkomend. Zijn liedje is aardig. Volgens mij dus ook echt goed bedoeld.
Daarom link ik het ook hieronder voor de mensen die het nog niet kennen en ook niet kijken.
Maar ik word er niet koud, warm, blij of verdrietig van…
Het hele festival boeit me helemaal niet meer.
Europese Verkiezingen
Als ik over politiek begin, noem ik het meestal een spel. Voor mij is het namelijk niet echt een democratie waarin de meest gekozen partij ‘gewoon’ wint en dus gaat regeren, maar een ‘loterij’ waaraan politici deelnemen en als ze geluk hebben en ‘gedoogd’ worden tijdens een in achterkamertjes besproken coalitieoverleg eventueel mogen meedoen in het eliteclubje wat ‘kabinet’, ‘gemeenteraad’ of dan ‘europees parlement’ wordt genoemd.
Hoe bekender en ‘populairder’ ze zijn bij de grote massa, hoe groter hun kansen natuurlijk zijn.
Daarom bestaan er de verkiezingscampagnes waarin de vele partijen zich proberen van hun beste kant te laten zien. De rijkste partijen kunnen zich het meest laten zien, eventueel zelfs via TV-spotjes.
Maar goed, over politiek in het algemeen ga ik niet schrijven want dan kan ik meerdere forse artikelen maken!
Het ‘politieke spel’ van verkiezingen beschouw ik meestal als een groot toneelstuk.
Daarnaast worden de ‘hoofdrolspelers’ voor het landelijke parlement voortdurend als leidraad genomen voor alle andere verkiezingen, terwijl in de provincies, gemeenten en in europa toch echt allemaal andere mensen functioneren.
In de (eigen) gemeente zie je dan nog regelmatig bepaalde mensen in het lokale nieuws komen als ze al gekozen zijn in de gemeenteraad. Maar wie kent de nieuwelingen? Wie weet er in hun gemeenten eigenlijk op wie ze stemmen? Natuurlijk hebben alle mensen altijd hun eigen aanhang en ‘netwerk’ anders waren ze nooit zo ver gekomen maar de meesten stemmen toch echt gewoontegetrouw op nummer 1 van hun gewenste lijst.
En de provincie? Daar ken ik echt geen enkel mens van!
Wat nu met de europese kandidaten?
Precies hetzelfde als de provincie. Ik ken geen mens.
Maar daar is nog iets anders aan de hand…
Ik begrijp niet of nauwelijks hoe ik de landelijke partijpolitiek moet vertalen in Europees beleid!
Als ik de Wiki-pagina van het Europees Parlement bestudeer, dan zie ik vrijwel geen Nederlandse partij terug in het lijstje met partijen die verdeeld zijn in het parlement.
Wel zie ik het totale aandeel van Nederlandse deelnemers waarbij Nederland op de 8e plaats stond in aantal in de laatste periode en Duitsland dik op nummer 1.
Zou dat ook komen omdat Duitsland het grootste land van Europa is en er daar dus de meeste stemgerechtigden zijn? Alleen dat al vind ik dus oneerlijk.
Dat is net als met het songfestival, waarin zo veel oostbloklanden zitten die allemaal op elkaar stemmen… 😉
Tja… Natuurlijk begrijp ik het niet goed maar die bende in Europa voelt voor mij echt helemaal als de ‘ver-van-mijn-bed-show’.
Terwijl de macht van de EU sinds het verdrag van Lissabon in 2007 alleen maar is toegenomen.
Er is juist de laatste tijd niet voor niets een groep tegenstanders die steeds groter wordt omdat ze bang zijn dat Europa steeds meer naar een soort ‘Verenigde Staten van Europa’ toe groeit.
Dan zou de centrale macht van Europa dus prominent zijn en die van de lokale regeringen ‘slechts’ secundair.
Daar ben ik pertinent tegen!
Zo gaat het argument om een betere tegenhanger te kunnen zijn voor de VS als groter en stabieler machtsblok wat mij betreft volledig mank.
De VS is van oudsher een samengeraapt zooitje immigranten geweest, die uiteindelijk slechts door de twee grootste Europese (!!!) machtsblokken Engeland en Frankrijk werden overheerst.
Na diverse oorlogen en ontstane coalities is na de beslissende burgeroorlog uiteindelijk de Verenigde Staten ontstaan. Om het gigantische gebied beheersbaar te houden, werden de staten gevormd die individueel naar mijn opinie vergelijkbaar zijn met de provincies in Nederland.
Zelfstandige staten zijn het nooit geweest.
Terwijl alle Europese landen wel zelfstandige staten zijn en een lange zelfstandige geschiedenis kennen.
Ik weet ook wel dat de ‘globalisering’ uiteindelijk tot meer centrale macht zal gaan leiden en misschien is dit dan wel de eerste stap.
Om in een verre toekomst uiteindelijk tot een wereldparlement te leiden.
Omdat er nu nog te veel ongeschikte en onbetrouwbare staatjes bestaan om zelfs de Verenigde Naties enige vorm te geven, is dit misschien een noodzakelijke tussenstap.
Maar ik ben dan toch liever meer voor krachtige zelfstandige staten (apart) met alleen centralisatie voor noodzakelijke afspraken, regels en wetten om grensoverschrijdende activiteiten te kunnen organiseren. Zoals het lijstje op de Wiki-pagina al laat zien in de benoemde commissies voor bijvoorbeeld ‘internationale handel’, ‘vervoer en toerisme’ en ‘visserij’.
Ik zie in dat lijstje veel logische overlegstructuren waarin goede afspraken gemaakt kunnen worden tussen de landen onderling.
Waarom die commissies dan ook weer een andere samenstelling kunnen hebben dan die in landelijke verhoudingen zijn gecreëerd door ander stemgedrag (of andere onbegrijpelijke coalities) is me een raadsel. Dit schept alleen maar nog meer onduidelijkheid en kansen dat ze nooit op 1 lijn komen. Wat zo’n commissie bijvoorbeeld bedenkt kan in een landelijk parlement totaal onaanvaardbaar zijn… Maar omdat het EU-beleid is moeten ze het slikken!
Nogmaals: vermoedelijk begrijp ik er veel te weinig van maar ook daarom kan het me niet boeien.
Als de keuze die ik heb gemaakt voor de Provinciale Statenverkiezingen voor mij al een ‘schot in het duister’ was, dan zie ik een eventuele keuze voor een Europees poppetje als een ‘schot in de ruimte’…
Ik kan me niet voorstellen dat er van de minderheid aan kiezers die in de afgelopen decennia zijn gaan stemmen voor Europa veel mensen zijn die het wel allemaal goed begrijpen.
Puur waanzin!
Daarom zou ik het een beter signaal vinden als er nog veel minder mensen gaan stemmen dan ooit!
Laat de opkomst nu eens maximaal 25% zijn…
Wat zouden ze dan gaan denken in de politieke elites?
Misschien ontstaat er dan in de loop der tijd eindelijk iets wat dichter bij de mensen staat:
Een verenigd wereldparlement waarin simpelweg de kopstukken van alle landen zitten die allemaal in elk land goed bekend zijn en het vertrouwen genieten van de stemmers in die landen!
Veel minder onnodige bureaucratie van veel minder en kortere lijnen en ook veel minder megalomane kosten die er nu gemoeid gaan bij het politieke spel… Want dat is absoluut bizar.
Wat nog Rest…
… in deze Europese Flits…
Met het in Europa nog altijd actuele immigrantenprobleem in beeld, werd ik de afgelopen tijd geconfronteerd met onderzoeken hoe wij ons voelen: Nederlander? Zuid-Hollander? Dordtenaar? Europeaan? Wereldburger?
Hoe veel weten we eigenlijk echt van elke individuele identiteit van mensen?
Hoe voelt de vluchteling uit Syrië zich in een grote stad als Amsterdam?
Of een homoseksuele asielzoeker uit Iran die in zijn eigen land zijn leven niet zeker is?
Of… Al die individuen die hier niet op ‘mijn’ eiland van Dordrecht zijn geboren maar daar ‘toevallig’ door het lot terecht zijn gekomen?
Wat betekent tegenwoordig nog het woord ‘identiteit’ in ons gevoel?
Als Ajax wint, voelen de Amsterdammers zich bijna allemaal trotse Amsterdammers.
Als Feyenoord wint, voelen alle Rotterdammers zich bijna allemaal trotse Rotterdammers.
Als FC Dordrecht eens een wedstrijd wint voel ik me echt geen trotse Dordtenaar…
Hoewel ik hier geboren en getogen ben, voel ik me nergens mee verbonden.
Alleen met mezelf als mens.
En voorlopig weten we niet beter of wij zijn de enige ‘mensen’ in het universum op deze planeet die ‘Aarde’ genoemd wordt. (Overigens ook een verzinsel van mensen…)
Wat is De Rest van Europa?
Niks meer en niks minder dan die ene zandkorrel op aarde.
Niet noemenswaardig om het er nog verder over te hebben.
“Soms kom ik in de ‘Wereld Wijde Woestijn’ figuren tegen die me boeien.”
Zo begon ik mijn artikel op 4 maart inleidend over Elian de Montcorbier, die ik al enige jaren volgde via Twitter en later ook via Facebook.
Die inleiding zou ik nu ook weer kunnen schrijven maar dat is dubbelop, dus lees dan beter (als je wilt) dat artikel nog maar een keer: ‘Een goedwillende misantroop’.
Nog zo’n figuur die me al enige jaren weet te boeien is Anne Fleur Dekker.
Zo op het oog een heel ander figuur dan Elian natuurlijk.
Anne is net 25 geworden, sterk geblondeerd en (helaas voor haar) weer single.
Wat boeit me in een jonge meid die nog maar net de studieschoolbanken lijkt te zijn ontgroeid?
Waarom heeft zij ruim 24000 volgers op Twitter en Elian ‘maar’ 7500?
Tja… Ik volg wel meer mooie jonge bekende Nederlandse meiden zoals bijvoorbeeld Ancilla van de Leest (voorheen ‘Tillia’), Britt Dekker, Emma Wortelboer, Rivkah op het Veld en Milou Deelen.
En natuurlijk internationale ‘celebreties’ zoals Maddie Ziegler (1,4 miljoen volgers…), Emma Watson (29,2 miljoen!) en Katya Clover (…).
Maar ook ‘oudere’ dames natuurlijk zoals Stella Bergsma, Ellen ten Damme, Saskia Noort en Heleen van Royen.
Echt een willekeurige opsomming zonder waardebepaling.
En zo volg ik er uiteraard nog veel meer waarin ik bepaalde interesse toon.
Maar waarom ‘springt’ Anne Fleur Dekker er nu dan zo uit dat ik een apart artikel over haar wil schrijven? Zo bijzonder is ze toch niet?
In Twitter noemt ze zichzelf in haar profiel heel eerlijk een ‘Verified nobody’, verwijzend naar het bekende blauwe wolkje met wit vinkje naast de naam als iemands account door Twitter ‘verified’ is, wat zoiets betekent dat je ‘echt’ bent en ook ‘van enige betekenis bent’ in de wereld of op internet.
Af en toe schuift ze eens aan in talkshows zoals ‘Pauw’, ‘DWDD’ en ‘M’, ze deed het vorig jaar heel aardig in ‘De Slimste Mens’ en ja… ze is heel actief op Twitter. Soms misschien een beetje ‘te’.
Dat zei ze zelf ook al in een interview met Parool in september 2018:
“Ik ben, tussen aanhalingstekens, bekend geworden via Twitter.”
Door haar opvallende en soms ‘grensoverschrijdende’ meningen is ze meerdere keren bedreigd en moest ze zelfs een keer onderduiken…
Ik meen me te herinneren dat ik haar in die tijd al volgde maar soms zo moe werd van haar ‘gedram’ dat ik haar had verwijderd uit mijn lijst.
De laatste paar jaar volg ik haar weer wel. Ze is inderdaad wat ‘milder’ geworden (zoals ze zelf ook al zei) en misschien… een beetje ‘volwassener’?
In ieder geval mag ik dat altijd wel, vooral vrouwen die geen blad voor hun mond nemen en durven te zeggen wat ze denken.
Ze noemt zich ‘feminist’… Net als Stella Bergsma.
In beiden zie ik iets gemeenschappelijks namelijk dat spontane, directe. Lak hebben aan de clichématige vooroordelen die de massa heeft over wat vrouwen wel of niet mogen zeggen of doen.
Als dit recht alleen voor mannen zou mogen gelden, dan sta ik achter de feministen om dat te doorbreken.
Hoewel ik persoonlijk van mening ben dat de term ‘feminist’ tegenwoordig een beetje achterhaald is… (Daarover later meer in het eerder beloofde artikel over ‘mannen en vrouwen’.)
Als Anne Fleur iets ‘tweet’ dan snijdt dat hout.
Hoewel ze een leuk snoetje heeft: ik zie haar ogen voortdurend ‘overdenken’ en ik ‘lees’ in haar woorden meer dan ze echt zegt.
Uiteraard heel iets anders dan de woorden van een Britt Dekker…
Ook een leuk snoetje maar niet bepaald diepgaande uitspraken.
Het is echter de ontwapenende eerlijkheid die zo oprecht is dat ik haar respecteer!
Maar nogmaals: wat maakt Anne Fleur Dekker nu zo bijzonder voor mij? Ze heeft een eigen pagina op Wikipedia!
Dat heeft Elian de Montcorbier zelfs niet…
Maar die is dan ook geen ‘BNer’ pur sang.
Elian is een kunstenaar. Hij doet wat hij wil en creëert iets.
Teksten (zie de gelinkte site in mijn lijstje op deze blog), vroeger tekeningen en nu speelt hij in een bandje. Mensen kunnen iets van zijn creaties vinden.
Maar vooral is hij een soort ‘levenskunstenaar’.
Door het leven getekend creëert hij zijn teksten en die vind ik bijzonder.
Anne Fleur wordt ‘activiste’ genoemd maar hoe diep ik ook zoek op het internet (nee, niet op het ‘deepweb’…): na diverse afgebroken aanwijsbare activiteiten, ‘De Slimste…’ en het aanschuiven in diverse praatprogramma’s kom ik weinig meer tegen.
Misschien werkt ze (stiekem) aan een boek? Wie zal het zeggen…
Maar de ‘trigger’ voor mij om nu eens wat meer aandacht aan haar te besteden was toch wel haar meest recente openbaring op Twitter:
Ze had na een wat langer durende relatie (nog benoemd in het interview van Parool) die begin dit jaar stuk is gelopen, sinds kort eindelijk weer een nieuwe liefde!
Een foto met een stralende Anne Fleur met pizza die op 28 april “de fijnste verjaardag met de fijnste persoon ter wereld ❤“ beleefde, werd amper een week later opgevolgd door “Hart weer gebroken. Ben even plijte. 💔”
Met daarna uiteraard een bombardement aan ‘depressieve’ klaagtweets waarin ze allerlei scenario’s bedacht om even ‘uit het leven’ te vluchten. Haar volgers verbouwereerd achterlatend.
Of er werd (zoals viel te verwachten) juist bizar lomp op gereageerd en een deel van de hitsige volgers zag hun kans schoon om de lege plek in hun bed aan te bieden om te komen ‘uithuilen’.
Uiteraard kent ras-Twitteraar Anne Fleur haar pappenheimers en ik denk niet dat ze hier depressiever van wordt.
Deze brok Twitter-emotie is hetgeen me juist zo boeit!
Anne Fleur gebruikt Twitter eigenlijk als het ultieme klankbord om haar gedachten, gevoelens en emoties op te ventileren. Geweldig!
Dat heb ik dus altijd ook gedaan!
Wat in mijn geval enkele jaren geleden ook voor de nodige opschudding heeft gezorgd.
Want de meeste lezers begrijpen eigenlijk helemaal geen zak van wat er echt in mij omging en waarom ik bepaalde dingen uitte.
De bekende (voor-) oordelen worden dan weer snel gemaakt.
Maar ik had dat ook nodig. Net als Anne Fleur nu.
Niet omdat ze een zielig eenzaam gefrustreerd vogeltje is wat met gepiep de aandacht probeert te trekken. Ze heeft ook gewoon mensen in haar omgeving (daar schrijft ze uiteraard wijselijk niet al te veel over) en die zullen bij gelegenheid hun schouder ook wel aanbieden mag ik aannemen.
Maar heel veel dingen doet ze het liefste helemaal alleen!
Met name het verwerken van haar (keihard beroerde) emoties. Op haar manier! En zo ver ze zelf wil gaan.
Daar gebruikt ze Twitter voor.
Ik kan natuurlijk niet in haar hoofd kijken hoe ze zich op dit moment zal voelen maar ik denk dat de relativerende werking van het uiten via Twitter en de (leuke, goed bedoelde maar ook lompe) reacties daarop de aller scherpste kantjes al weer van het verdriet hebben afgeschaafd.
Hoewel dit natuurlijk niet snel helemaal zal verdwijnen…
Als je oprecht je hart opent en iemand raakt je daar hard dan heeft dat een langdurig blijvende wond.
Of ze haar ook geuite voornemen om nu even een echte time-out te maken na twee keer kort achter elkaar te zijn ‘gebroken’ echt gaat doorzetten weet ik niet. Ze gaf aan een wereldreis te gaan maken.
Als ze dit toch al eens ooit van plan was (wat best veel jonge mensen doen!) dan zou ik dat een goed idee vinden.
Het blijven zitten in je ‘schulp’ werkt niet. Jezelf ‘verdrinken’ in flessen wijn ook niet op langere termijn… En vluchten in je werk is ook lastig als dit in haar geval misschien niet dagelijks voor de nodige afleiding zorgt.
Dus wat let haar door ultiem te gaan relativeren en de wereld te gaan verkennen!
Nu is ze nog jong en ongebonden.
Go for it girl!
Ergens heb ik een gevoel dat ze binnenkort wel weer ergens zal aanschuiven om haar ongezouten meningen te kunnen uiten. In medialand gebeurt elke dag wel weer iets opmerkelijks om grensverleggende uitspraken over te doen.
En ook al is weer geen hond het met haar eens: voor haar is het de (brood)nodige uitlaatklep die de grootste problemen kan relativeren en weer nieuwe wegen kan bieden om te gaan verkennen.
Letterlijke dan wel virtuele.
In dat opzicht begrijp ik haar volkomen en bewonder ik haar nog jeugdige elan en doorzettingsvermogen.
Ik hoop dat ze haar ook in Twitter geuite wens om te willen ‘nestelen’ nog niet al te serieus neemt. De ‘meimaand-eimaand’ gaat ook weer voorbij!
Daar kan je geen leven mee vullen. 😉
“Ik ontvlucht de nabijheid der mensen niet, maar het is de eeuwige verre afstand tussen mens en mens die mij in de eenzaamheid drijft.”
– Friedrich Nietzsche
