In dit laatste artikel (van de ondertitel) eindig ik redelijk abrupt en negatief…
“En de massa volgt of zwijgt.”
… “Leren we het nooit?”
Eigenlijk had ik er nog iets van een ‘nawoord’ aan toe willen voegen maar even voelde ik me… monddood.
Wat kan een mens nog zeggen… als je bij voorbaat eigenlijk al weet dat het niet gehoord wordt. Of in ieder geval genegeerd… Alsof je iets zegt wat niet past in de tijdsgeest.
Het komt niet aan.
En als het al aankomt dan wordt het verketterd. Verguisd. Veroordeeld.
Als ik onverschillig blijf doorgaan, volgt er misschien wel weer een keer een actie van de autoriteiten, net als bij de echte ‘activisten’ die hun mond niet een keer kunnen houden.
Want iemand zonder enige autoriteit, zonder enig aanzien, MAG simpelweg niet veel zeggen wat tegen de haren van de gladgestreken moralistische dogma’s in strijkt.
Ik zat lang te wikken en wegen en besloot uiteindelijk het artikel te plaatsen zonder nawoord.
Maar ook omdat ik wel al een nieuw artikel in mijn hoofd had, wat prima als vervolg kan dienen.
Dit vervolg gaat namelijk over iemand die recent tegen beter weten in toch ook een tegenstrijdig essay heeft geschreven, waarvan hij ook al vooraf wist dat de censuur misschien ook hem zou treffen. Origineel heet het: Death of the Artistic Girl in the Age of (In)tolerance.
Ofwel… zie de titel.
De link leidt direct naar het volledige artikel wat ik heb omgezet in een pdf-bestand, voorzien van een verschrikkelijke ‘Google-translate’-vertaling maar omdat ik echt geen zin heb om het hele essay woord voor woord te gaan vertalen (zoiets heb ik nog nooit gedaan) heb ik het toegevoegd.
Omdat de lange tekst misschien te veel is voor velen die het Engels minder machtig zijn.
Het is echter te belangrijk om het daarom maar te laten zitten…
Dit artikel gaat precies over het probleem waarmee ook ik rondloop en wat in onze huidige intolerante samenleving niet (meer) wordt geaccepteerd:
Alle mensen zijn seksueel en derhalve kunnen jonge meisjes evengoed geseksualiseerd worden als volwassen vrouwen.
Het is een gevoel.
Iets anders dan een seksuele daad als gevolg van het niet zichzelf kunnen beheersen van de perverse gestoorde mens.
Het seksuele gevoel is normaal. De (grensoverschrijdende) daad niet.
Een gevoel wat niets te maken hoeft te hebben met pedofilie of pedoseksualiteit.
Slechts BEGRIP van dat soort gevoelens kan bijdragen aan preventie van seksueel misbruik.
Niet het ontkennen of veroordelen ervan.
Het essay is voor slechte lezers misschien een hele kluif om door te worstelen.
En de vertaling maakt het vaak niet veel beter…
Ook ik had veel moeite het volledig te lezen en de inhoud tot me door te laten dringen.
Ik ben namelijk een slecht lezer door mijn chronische gebrek aan concentratie…
Maar ik heb het gedaan en ben verrukt door (uiteindelijk) de heldere uitleg van de Amerikaanse docent Earl Yarington.
Daar wil ik hier geen extra woord meer aan toevoegen.
Alleen wil ik een klein deel citeren wat ik zie als de kern van het grote ‘probleem’ in de hedendaagse maatschappij, waarover zelfs experts nauwelijks mogen spreken:
“We have to deal with reality. I am not a pedophile. I just like girls. Kids can be attractive, okay? I came to realize that and to accept it. Say it with me loudly because that is half the sex abuse prevention battle: being honest with our feelings. Denial sets us up for the child abuse scenario.”
Daarom blijf ik er over schrijven.
Voor beter begrip en een gezondere natuurlijke visie op de seksuele diversiteit van alle mensen.
Ik heb gekozen voor de omzetting naar een eigen document (pdf) om zo de inhoud te waarborgen. Een website kan – zoals helaas bekend – zomaar stoppen met publicatie of een discutabel artikel kan uiteindelijk geweerd worden.
Dat wilde ik voorkomen.
“We leven in een tijd van hernieuwde preutsheid, dogmatische seksuele correctheid en militant anti-seksisme.” – Kluun (2019)
Fijn om dat te weten…
Dan zou ik nu beter mijn ‘enthousiasme’ juist meer over seks te schrijven en een veel gezondere en ruimere moraal te propageren gaan temperen.
Euh… WAT???
Ben ik daarvoor nog maar enkele jaren geleden eindelijk hersteld van mijn levenslange trauma’s en frustraties omdat ik mezelf moeilijk kon accepteren?
Heb ik eindelijk het besef dat een gezond mensbeeld – compleet met gezonde seksuele opvattingen – uit meer bestaat dan de opgelegde kaders, hokjes en opgeplakte labels?
Ben ik eindelijk tevreden met mezelf en heb ik geaccepteerd dat ik nu eenmaal een breed seksueel referentiekader heb waar ik me niet voor behoef te schamen?
En zie ik nu eindelijk helder dat het juist die (opgelegde) frustraties zijn die mensen ziek kunnen maken waardoor ze grensoverschrijdende handelingen kunnen gaan doen?
Waardoor ik overtuigd ben dat iedereen hier juist veel meer open in zou moeten worden, om zo zonder frustraties (h)eerlijke banden aan te kunnen gaan met vrienden en vriendinnen?
Maar dan zou ik nu juist moeten zwijgen over die ‘andere gevoelens’ omdat ze niet meer passen in deze ‘nieuwe tijd van wijze mensen’ waarin seksualiteit geen prominente plaats meer mag hebben?
Een tijd waarin seksuele fantasieën zelfs aan banden gelegd kunnen worden?
Want… “Naakt, erotiek, porno en seksuele gevoelens door en voor minderjarigen kunnen en mogen niet!”
Is dit de nieuwe tijd waarin ik nu leef en waaraan ik me moet conformeren?
Nooit meer in (de Rest van) mijn leven zal ik hieraan gehoor kunnen geven.
Daarvoor was mijn herstel te krachtig en overtuigend.
Het kunnen en mogen praten over gevoelens die mij bezighouden is een fundamenteel recht waarop ik mij dan ook zal beroepen. Dat heb IK nodig. Maar dat hebben vele anderen OOK nodig!
Juist het met elkaar – gelijkvoelenden, lotgenoten – kunnen praten over gevoelens die ons dwars zitten zorgt voor de nodige zelfacceptatie en een vermindering van frustraties.
Maar juist ook het praten en schrijven over de achtergrond van die gevoelens, om anderen duidelijk te maken wat die betekenen en hoe belangrijk die zijn voor heel veel mensen om gezond te kunnen functioneren. Om betere inzichten te krijgen met en over elkaar.
Juist om problemen te voorkomen.
En juist NIET… om uitsluitend te provoceren of erger: Gevoelens over misbruik te promoten of zelfs om ontoelaatbaar grensoverschrijdend gedrag te promoten of organiseren!
Klinkt duidelijk om mee te openen.
In dit verband is er al zo veel gezegd – al dan niet overbodig – over de situatie waarin wij ons allemaal bevinden (en dan niet alleen in klootjesvolk-Nederland maar wereldwijd!) dat elke letter er een teveel is. Zeker uit mijn toetsenbord.
Gisteren ben ik na zeer lange tijd weer eens een beetje uit m’n dak gegaan op Twitter…
Niet negatief opvatten! Geen (te) gekke dingen gezegd maar gewoon weer een beetje ‘te spontaan’ over van alles en nog wat geTweet en gereageerd links en rechts.
Iets wat ik enkele jaren geleden ook wel deed, toen ik in een bepaalde staat van ‘invloed’ verkeerde.
Op Twitter valt zoiets absoluut niet op want er zijn soms meer ‘wappies’ die de hele dag niets anders te doen hebben dan hun toetsenborden in rap tempo verslijten dan mensen die gedoseerd zinvolle bijdragen leveren.
Maar ik stoor me op zo’n moment aan mezelf…
Draag niet voor niets al jaren het ‘Eyes’-icoon overal met me mee.
Ik lees en oordeel liever dan dat ik me gedachteloos laat gaat en vanuit mijn onderbuik reageer.
Gelukkig is dit voor mij altijd zeldzaam maar gisteren was dit weer een keer zo ver.
De oorzaak laat zich raden:
Door gegroeide frustratie drink ik wel weer regelmatig wat sterkers en de aanhoudende Corona-berichtgeving werkt niet mee aan een snel herstel. DOODMOE ben ik er inmiddels van.
En dat voel ik ook als ik na 18.00 uur vanaf het journaal tot rond 20.30 uur een film begint vrijwel voor 99% alleen maar “Corona” heb moeten aanhoren. Mijn ogen vallen dicht en ik zou zo in slaap kunnen sukkelen.
Gelukkig bracht gisteren de persconferentie om 19.00 uur weer wat leven in de brouwerij:
Van dit soort soap-series ga ik gek genoeg steeds harder lachen!
Ja je leest het goed: lachen!
Niet omdat ik het ‘leuk’ vind dat de 1,5-meter-samenleving steeds langer doorgevoerd wordt maar gewoon omdat het zo op een poppenkast begint te lijken waarin Rutte steeds meer op Pinokkio begint te lijken. Hoewel zijn teksten op cijfers zijn gebaseerd, worden ze zo quasi serieus uitgesproken dat het voor het klootjesvolk steeds geloofwaardiger begint te lijken terwijl ze op vrijwel niets zijn gebaseerd.
Want ze weten het niet en ze zullen het nog maanden lang niet weten.
Misschien dat er volgend jaar – als de crisis dan misschien voorbij is en er pas echt geëvalueerd kan worden – iets zinnigs gezegd kan worden… Nu in ieder geval nog lang niet.
Maar de politiek doet zijn best om het geloofwaardig te laten klinken en dat ze zogenaamd werken volgens een concreet en gedegen plan.
En het volk zegt “JA! en AMEN!” Nog net geen “SIEG…” ach laat maar…
Nu begin ik door te draven, net als gisteren op Twitter.
Fascisme
In de tussentijd probeer ik buiten de nieuwsgaring via krant en internet-media om mijn eigen gedachten vorm te geven. Dat valt dus niet mee in deze tijd…
De laatste artikelen (tussen Coronacrisis – Deel 3 en dit Deel 4) waren allemaal gericht op mijn rode draad op deze site: seksualiteit.
Het is nog geen mei… Nog geen eieren die gelegd zijn en voor de nodige verlichting kunnen zorgen om de verrekte ‘lentekriebels’ te laten verdwijnen.
Daarom werk ik op de achtergrond al weer aan een nieuw uitgebreider artikel over het opkomende fascisme…
Althans dat is de uitleg die een echte activist eraan geeft als het gaat over het kunnen en mogen delen van ‘andere waarheden’ door ‘andere gevoelens’ die in de huidige maatschappij niet meer worden geaccepteerd.
Waar zo’n 30-40 jaar geleden het ‘debat’ nog mogelijk leek, worden mensen die zich nu openlijk uitlaten over ‘andere gevoelens’ stelselmatig genegeerd door alle media en worden kleine zeldzame initiatieven zo snel mogelijk monddood gemaakt door ze te beschuldigen van wettelijk ontoelaatbaar gedrag. Iets wat in de 30er jaren van de vorige eeuw wel degelijk ‘fascisme’ werd genoemd: “politieke opvatting die zich kenmerkt door autoritaire gezagsuitoefening en verwerping van de democratie “ – (nota bene) Juridisch Woordenboek
Zelf heb ik wat moeite met die term… Waardoor ik veel van de uitlatingen van deze activist slechts kan lezen met instemming (vanwege zijn gelijk en de situatie waarin hij verkeert) maar niet kan onderschrijven door ‘likes’ (in de sociale media) of door citaten in mijn artikelen.
Hij heeft gelijk maar ik zou het allemaal iets anders brengen.
Wel heb ik volledig begrip voor de uitlatingen die – gezien de omstandigheden – niet anders dan zo ver opgefokt kunnen zijn.
Waar heb ik het nou allemaal weer over???
Nou ja, het gaat natuurlijk ook over mijn stelselmatig terugkerende rode draad over het gemis aan ‘gezonde’ seksuele opvattingen in deze tijd, die ervoor zorgen dat we tegenwoordig in een ‘angstcultuur’ moeten leven. Ook daar heb ik al over geschreven.
En daarom ook blijf ik erop terugkomen omdat ik overtuigd ben dat het faliekant fout gaat in onze maatschappij.
Mensen met goede onderbouwde verklaringen en boeken over seksuele voorlichting en opvoeding en mensen die de diverse ‘andere gevoelens’ erkennen maar niet veroordelen omdat dit niets zegt over eventuele grensoverschrijdende activiteiten, worden stelselmatig genegeerd in de media.
Terwijl extreem ‘gedachtegoed’ (vanuit veel zieke onderbuiken…) overal steeds vastere grond onder de voeten krijgt, podia om zich te mogen uiten en zelfs gesubsidieerde organisaties om zich heen weet die dit gedachtegoed mede ondersteunen en daardoor nog sterker maken.
De ‘anti-seks-maffia’ wordt met de dag sterker.
Zoals ik in mijn laatste artikel ‘Generaties’ al schreef:
“We leven in een tijd van hernieuwde preutsheid, dogmatische seksuele correctheid en militant anti-seksisme.” – Kluun (2019)
Hiermee begin ik mijn volgende artikel waarin ik mijn rode draad weer onverminderd oppak.
Bij gebrek aan beter in deze door Corona-hysterie gedomineerde mediatijd.
Omdat het leven doorgaat! Ook mijn leven.
Bij dat mooie woord in de hoofdtitel – ‘Generaties’ – moet ik steeds denken aan een film met die titel, maar dan in het Engels: ‘Generations’.
Misschien moet ik het volledig opschrijven: ‘Star Trek Generations’… Omdat het in het ‘Starfleet Universe’ al weer de 7e film was, waarin de twee grote kapiteins van twee generaties starship Enterprise elkaar letterlijk ontmoetten door bijzondere omstandigheden: Captain Jean Luc Picard uit de series ‘The Next Generation’ en Captain James T. Kirk, uit ‘The Original Series’.
Het plot zal ik je hier besparen, lees daarvoor maar de Engelse wikipagina die ik linkte.
Als fan van alle ooit verschenen Star Trek series en films vond ik deze film wel de juiste toon zetten voor het begin van dit artikel.
Want hoe zouden wij het nu ervaren als we met onze ‘evenknie’ uit een vorige of volgende generatie van gedachten zouden kunnen wisselen over de verschillen tussen toen en nu?
Zouden we net als Kirk op het eind van de film tegen zijn ‘jonge’ opvolger ook kunnen zeggen: “It was… fun!”?
Of zouden we jaloers zijn op de moderne tijd waarin veel meer kan (technologisch) en mag (…) ten opzichte van vroeger?
In veel opzichten brengen alle nieuwe generaties meestal wel verbeteringen met zich mee.
Zoals al genoemd: technologisch staan de menselijke vaardigheden natuurlijk niet stil.
Maar hoe zit het met de morele wetenschappen? Heeft elke nieuwe generatie altijd een streepje voor op de vorige omdat ze immers hebben geleerd van hun fouten in het verleden?
Of hebben nieuwe inzichten soms ook tot andere standpunten geleid die de vernieuwende tendensen in het verleden juist teniet hebben gedaan?
Dit laatste is juist het punt waarmee ik worstel in mijn ‘rode draad’ op deze blogsite.
En daarmee beantwoord ik direct de vraag in de ondertitel: ‘Was vroeger alles beter?’
De seksuele moraal was vroeger veel beter
Bam. Terug op aarde.
We laten de Enterprise weer even vliegen waar die altijd ging en gaat in zijn ‘eeuwigdurende missie’. Want ‘vijf jaar’ bleek niet genoeg om het hele universum te doorgronden.
En tweeduizend jaar… of wacht, hoe lang bestaat de mensheid al?
Of ontkennen we onze natuurlijke voorchristelijke geschiedenis?
Nou ja… duizenden jaren mensheid en nog worstelen we met onze seksuele moraal.
Want ongelijkheid, onderdrukking, frustraties, seksueel misbruik en geweld.
Niets blijkt zo gruwelijk onbekend als onze eigen seksualiteit.
Met alle ontwikkelde technologieën kunnen we nog niets om onze eigen diepere gevoelens te begrijpen, laat staan daar adequaat mee omgaan.
Toch is het van levensbelang dat we dit moeten leren!
Het gaat hier verdomme om onze eigen menselijke natuur die we moeten begrijpen om te voorkomen dat we onszelf stelselmatig en misschien wel onomkeerbaar ziek maken.
Terwijl we nu eindelijk een beetje leren begrijpen hoe we de natuur van ‘moeder aarde’ beter moeten beschermen omdat de planeet anders onleefbaar wordt en we onze natuurlijke middelen misschien wel blijvend verliezen.
De mens zou een onderdeel moeten zijn van die natuur. Maar we maken nog steeds dezelfde fout en veronderstellen dat onze levens ‘maakbaar’ zijn. Met opgelegde levensregels en –patronen moeten we de maatschappij efficiënter en ‘duurzamer’ maken. Anders wordt het een ongecontroleerde chaos en zouden we elkaar alleen maar leed berokkenen.
Wat een onzin.
Maar zo keek de gevestigde orde in de 60er en 70er jaren van de vorige eeuw wel tegen de provo- en hippiecultuur aan die juist de gezonde menselijke waarden en omgang probeerde te verbeteren!
De jongeren van toen beseften dat de natuur niet genegeerd mag worden.
Niet alleen nieuwe vervuilende technologieën waren een gevaar voor de mensheid maar ook het te strakke keurslijf van de eeuwenlang door de kerken gevoerde indoctrinerende moraal was dat.
Hoewel er zogenaamd dan eindelijk ‘begrip’ en erkenning is ontstaan voor ‘andere’ seksuele gevoelens die los staan van de heilige gezinsmoraal (man + vrouw + kinderen), omdat dit dan min of meer ‘wetenschappelijk’ is onderbouwd, blijven veel verouderde en verstikkende normen en waarden intact. Sterker: die worden juist opgevoerd om het hiaat in de kennis van de gevoelens te verdoezelen en alles wat men niet begrijpt uit te sluiten.
Maar ook de krachtige globalisering van de laatste decennia is natuurlijk een belangrijke stap terug in de ontwikkeling van progressief Nederland.
Zoals gewoonlijk draaf ik weer eens door en verval ik weer in filosofische ‘overdenkingen’…
En eigenlijk wilde ik het dit keer zo simpel houden en iedereen in mijn blijdschap laten delen nadat ik twee heel mooie artikelen heb gelezen in mijn Algemene Dagblad, afgelopen week.
Dat heeft wel te maken met ‘generaties’! En ook met seks!
Het artikel is te lezen door te klikken op de titel. Het stond in het AD Magazine van afgelopen zaterdag (11 april) en heb ik even overgenomen in een los bestand omdat ik het graag aan iedereen wil laten lezen.
Hier gaat het eigenlijk over twee generaties voor en na mij.
Een jongere man en diens oudere vader praten onder invloed van bier en slivovitsj tijdens hun vakantie in een Bosnisch café over hun seksleven.
Wat voor de schrijver – journalist Nils Elzenga – weer aanleiding was voor het artikel in de krant.
Ik heb ervan genoten! Hoe herkenbaar zijn de verschillen maar toch eigenlijk ook weer de overeenkomsten tussen beide generaties en de manieren waarop beide mannen in hun eigen tijdsgeest met hun seksuele gevoelens om zijn gegaan.
De verschillen tussen een tijd waarin niemand iets wist (en niet mocht weten) maar het toch zelf kon uitvinden als je maar je eigen gevoelens durfde te volgen en een tijd waarin alles open en bloot op internet lag waardoor je alles kon weten (maar liever niet kon doen) behalve hoe je daar met je eigen gevoelens mee om moet gaan. Om daar uiteindelijk als laatbloeier dan toch uit te komen, hoewel de restricties van de geldende moraal de gevoelens nog wel degelijk beperken.
Zoals ik dit artikel las, heeft de volwassen man van nu daar eigenlijk meer problemen mee dan zijn oude vader die het geluk had altijd te kunnen en mogen leven zoals zijn hart hem in gaf. Waardoor hij uiteindelijk vrede kan hebben met zijn geleefde leven waarin hij tot op heden zijn weg heeft kunnen vinden.
Prachtig!
Heel toevallig (?) las ik vrijwel direct na dit artikel nog een artikel uit een oud AD Magazine van 2 november 2019. Ik loop achter met de magazines omdat ik die meestal laat liggen voor ‘rustige’ momenten in het kleinste kamertje… 😉
Maar ook dit artikel beschrijft de generatiekloof wel heel erg helder en onverbloemd:
Eigenlijk gaat dit artikel (klik weer op de titel om het te lezen) over het feit dat de beroemde roman van wijlen Jan Wolkers in die periode 50 jaar geleden was verschenen: ‘Turks Fruit’.
De schrijver van dit artikel, op zijn beurt de nu bekende schrijver ‘Kluun – Raymond van de Klundert’ vergelijkt de overeenkomsten tussen die beroemde roman met zijn eigen debuutroman, die feitelijk geïnspireerd was door zijn voorbeeld uit de vorige generatie: ‘Komt een vrouw bij de dokter’.
Ze hebben beide drie gemeenschappelijke elementen: ‘Seks, Amsterdam en dood’.
Wat ik vooral zo geweldig vind in dit artikel is de rol van de tijdsgeest in de jaren dat schrijver Kluun opgroeide voor zijn leven. Hij is juist wel van mijn generatie (hij is een jaar of vier jonger dan ik) en opgegroeid in een gezin waar de seksuele revolutie wel was doorgedrongen.
Zijn ouders gingen zonder taboes om met naaktheid en seksualiteit.
Kluun had de ruimte en gelegenheid om de ‘kolkende, geile seks’ zoals die werd beschreven in ‘Turks Fruit’ zelf op zijn eigen manier en naar zijn eigen gevoelens een plek te geven in zijn leven.
Maar hij groeide (net als ik) op in een tijd die deze trend weer in de ban deed. De ruimte en gelegenheid werden afgebakend en in die tijdsgeest schreef hij zijn eigen debuutroman.
Geïnspireerd vanuit de door hem bewonderde generatie die juist op de goede weg was.
Althans zo voelde hij dat. Net als ik.
Helaas heb ik mijn gevoelens onderdrukt en mezelf door mijn eigen omgeving laten wijsmaken dat ze niet passend en soms zelfs ‘niet normaal’ waren.
Mijn leraar Nederlands (Christen, lijsttrekker geweest van het Dordtse CDA!) heeft me na het beoordelen van een belangrijk opstel achteraf gezien een geweldig compliment gegeven. Hij vergeleek mijn opstel met het werk van Jan Wolkers! Hij gaf me er een 10 voor toen hij later ontdekte dat het min of meer autobiografisch was…
Hij zag het als “geschreven vanuit mijn diepste gevoelens en de frustraties die ontstonden bij een niet beantwoorde liefde voor een mooie klasgenote.” Hij adviseerde me om zeker door te gaan met het schrijven.
Dat heb ik nooit gedaan en koos voor de burgerlijke weg van ‘geld verdienen in een duurzaam beroep’, dus niet voor de schrijverij of voor de omroep…
‘Het geheim van de verkeerde keuze’…
Ik kan het eigenlijk verdomme niet beter afsluiten dan met de woorden van Kluun in zijn geweldige artikel over de waarde van ‘Turks Fruit’, een boek wat ik zelf nog niet eens heb gelezen:
“Vijftig jaar na Turks fruit leven we in een tijd waarin jongens op de sportclub douchen in hun onderbroek. Een tijd waarin Facebook accounts blokkeert omdat er een tepel of ronding te zien is in een geposte foto. Een tijd waarin de makers van de nieuwste toneelbewerking van Turks fruit zelf het boek censureerden, ‘omdat sommige teksten echt niet meer konden in deze tijd’. Een tijd van hernieuwde preutsheid, dogmatische seksuele correctheid en militant anti-seksisme.
… ‘Schijt godverdomme schijt’, zou Jan Wolkers zeggen tegen de schijnheilige seksuele correctheid anno 2019.”
Zijn zo veel vaders, ooms, vrienden en andere familie opeens allemaal pedofiel?
In Deel 3 van mijn serie ‘De Rest van de Coronacrisis’ geef ik al aan dat deze crisis ook van invloed is op de psychische gezondheid van veel mensen. Ook – en misschien wel juist! – in gezinnen met (kleine) kinderen of andere leefgemeenschappen waar kinderen zijn.
Het is vaak moeilijk om de harmonie te bewaren in een situatie waarin iedereen langdurig geen kant op kan en extra op elkaar is aangewezen. Of… Tot elkaar is veroordeeld…
Zelfs in de actualiteiten wordt regelmatig aandacht besteed aan toenemend huiselijk geweld en zelfs toenemend seksueel misbruik. Ook van kinderen!
Het was een onderwerp in ‘1Vandaag’ dat de spanningen thuis vaak toenemen nu kinderen niet naar school of de opvang kunnen, zeker in toch al labiele gezinnen waar eerder misstanden hebben plaatsgevonden.
Maar afgelopen week was voor mij het hoogtepunt de aandacht voor Kim van Laar, die samen met psycholoog Iva Bicanic juist nu de aandacht wilde vestigen op de grotere kansen dat kinderen nu in (labiele) gezinnen kunnen worden misbruikt. Dit was in het programma ‘M’ van Margriet van der Linden, afgelopen vrijdag 3 april.
Het programma op zich heb ik grotendeels met tegenzin afgelopen week gekeken, bij gebrek aan beter op dit tijdstip. Het is soms afhankelijk van het onderwerp en de gasten maar ik blijf het een ‘kutprogramma’ vinden met een zelfingenomen presentatrice die grotendeels zelf aan het woord is en duidelijk probeert haar eigen mening een podium te geven. Dat dit in haar geval sterk gericht is op vrouwen zal toch geen verrassing zijn, gezien haar feministische verleden als lesbienne…
Maar goed, dat maakt dit specifieke onderwerp niet minder noodzakelijk en belangrijk.
Kim van Laar is als kind en tiener zelf misbruikt in haar moeilijke gezinssituatie met een labiele moeder, gehandicapt zusje en afwezige vader.
Ze is naar eigen zeggen door de ‘zorgzame’ buurman jarenlang seksueel misbruikt en verkracht.
Pas na haar 17e kwam ze hiermee naar buiten.
En jaren later is ze na een studie pedagogiek via diverse therapieën zelf begonnen als ‘ervaringsdeskundige’ om voorlichting en workshops te geven vooral aan schoolkinderen, om ze te leren hoe ze misbruik kunnen herkennen en hoe belangrijk het is om daarmee naar buiten te kunnen komen als dit plaatsvindt.
Kim van Laar
Herkennen van seksueel misbruik
Vooral voor jongere kinderen of zelfs tieners (die geen of slechte seksuele voorlichting hebben gehad) is het vaak onduidelijk of ze eigenlijk wel slachtoffer zijn van misbruik.
Dit klinkt gek… Maar niet elke misbruiker gebruikt geweld om kinderen tot seks te dwingen.
Heel vaak zijn misbruikers bekenden van de kinderen, die dus al een bepaald vertrouwen genieten. Als ze dan ook nog eens zo dichtbij verkeren en er gelegenheid ontstaat om ‘iets’ te proberen, onder het mom van “fijn samen spelen”, “knuffelen” of “elkaar een pleziertje doen” dan hebben kinderen nog vaak niet door wat er aan de hand is.
Juist op mijn website heb ik de laatste tijd zo veel artikelen geschreven over de noodzaak van een betere en gezondere seksuele opvoeding en voorlichting, al vanaf jonge leeftijd.
Vervolgens zeg ik duidelijk dat seksualiteit bij kinderen helemaal niet verkeerd, slecht of ongezond is. In tegendeel. Maar wat veel lezers (dus…) interpreteren is dat ik seksueel misbruik zou goedkeuren.
Mogelijk heeft die ‘zorgzame buurman’ het allemaal niet zo slecht bedoeld en was hij ook gewoon alleen, eenzaam en had hij een grote seksuele behoefte.
Misschien denken jullie (de lezers) wel dat ik dit nu zal gaan zeggen.
Tja… Ik ken Kim van Laar niet. Maar van wat ik allemaal heb gezien en inmiddels gelezen weet ik wel dat zij nooit plezier heeft gehad van de seksuele handelingen die met haar zijn verricht.
Zelfs toen ze al tiener was (lichamelijk seksueel volgroeid) en zou moeten weten hoe van fijne seks te genieten, liet ze het allemaal slechts toe omdat ze de thuissituatie niet wilde verstoren.
De buurman deed blijkbaar ook veel goede dingen in huis, waar zij voornamelijk alleen stond in de zorg voor haar zus en broer omdat haar moeder het allemaal niet meer aankon.
Een eventuele uit-huis-plaatsing door Jeugdzorg zou een ramp betekenen voor het gezin, zo zag ze dat toen.
Die buurman ken ik ook niet. Zoals ik het hier lees heeft hij inderdaad duidelijk misbruik gemaakt van de moeilijke situatie van zijn buren en daar seksueel van geprofiteerd.
Dat is gruwelijk! Dit is geen gezonde basis voor een (seksuele) relatie!
Laat hier geen twijfel over bestaan: dit vind ik duidelijk onaanvaardbaar seksueel misbruik!
Het initiatief van Kim van Laar om als ervaringsdeskundige hier juist mee verder te gaan om andere (toekomstige) slachtoffers te voorkomen is natuurlijk bewonderenswaardig!
Ze heeft in depressies gezeten, vond zichzelf volledig waardeloos; alleen maar goed om ‘misbruikt’ te worden. Maar daar is ze grotendeels uit gekomen (met nog altijd de gevolgen van PTSS) en gebruikt haar ervaringen nu om aan anderen duidelijk te maken hoe ze (naderend) misbruik kunnen voorkomen of aanpakken als het gebeurt. Geweldig!
Feitelijk doe ik hetzelfde!
Met mijn negatieve ervaringen probeer ik ook anderen te helpen met soortgelijke ervaringen of anderen te overtuigen van het bestaan van ‘andere gevoelens’.
En ook bedoeld om misbruik te voorkomen!
Van twee kanten!
Enerzijds de personen met die (moeilijke) ‘andere gevoelens’ proberen daar mee om te laten gaan zonder (ooit) anderen daarmee tot last te zijn.
Maar anderzijds het belang van een betere en gezondere seksuele opvoeding promoten die erop gericht is dat seksualiteit niet perse slecht is voor jonge mensen, als dit maar gebeurt uit persoonlijke initiatieven en wensen.
Op jongere leeftijd moeten seksuele wensen altijd vanuit de jongeren komen en nooit worden gedwongen door anderen. Als dit wel gebeurt is dit misbruik. Dat zouden kinderen al moeten leren en weten hoe ze daarmee om kunnen gaan of hoe ze hulp kunnen zoeken als dat in het gezin onmogelijk lijkt.
Indoctrinatie
Met alle op zich goede aandacht voor de grotere kansen dat er nu, tijdens de Coronacrisis, misstanden plaatsvinden binnen gezinnen of andere leefomgevingen en er zelfs meer seksueel misbruik zal gebeuren, wordt onbedoeld wel weer het bekende etiket opgeplakt.
Daar schreef ik ook recent nog over in ‘Seks – Een spel voor alle leeftijden’, waarin het ‘probleem’ van twee kinderen van 5 jaar die ‘doktertje speelden’ werd aangekaart.
Met fout advies maak je kinderen niet wijzer en leren ze niet beter wat de echte grenzen zijn die ze moeten bewaken. Als naakt zijn al niet mag, wordt het een taboe en indoctrineer je kinderen al foute menselijke waarden.
Als een kind niet meer mag knuffelen met een lieve buurman, schept dat direct al een afstand en maakt het kinderen bang om überhaupt te knuffelen. Wat zich soms doorzet in de volwassenheid.
Wel moet het kind uiteraard weten dat het geen ‘knuffelen’ meer is als die ‘lieve’ buurman zijn hand opeens tussen de benen stopt…
Als het daar geen zin in heeft, moet het dit direct kunnen en durven aangeven, ook al probeert de ‘lieve’ of beter ‘sluwe’ buurman dit goed te praten met lichte overreding.
Het lijkt onmogelijk voor een kind om die keuze te kunnen maken maar als het gewoon op tijd al leert wat wel kan en mag en wat niet, zal het daar zonder problemen duidelijk in kunnen zijn.
Als het niets weet… dan kan alles gebeuren. Ook foute dingen.
Maar als het alleen maar hoort dat ‘vreemden’ je nooit mogen aanraken, dan kweek je afstandelijkheid.
Overigens zal het dan ook niet de ‘sluwe’ aanrakingen van de eigen vader (of moeder) herkennen als grensoverschrijdend! Want je eigen ouders moet je altijd kunnen vertrouwen. Toch?
Hier gaat het dus vaak al verkeerd in bepaalde gezinnen.
En dan zijn die ouders of verzorgers echt niet allemaal opeens ‘pedofiel’!
Integendeel. De meeste gelegenheids-misbruikers zijn geen pedofielen maar gewoon dichtbij staande bekenden en zelfs de eigen ouders.
Ouders die zelf door stress, frustratie of andere mentale obstakels hun heil zoeken in simpel genot…
Maar natuurlijk is het – door het niet (willen) begrijpen van mensen die soms overvallen worden door hun moeilijke seksuele gevoelens – makkelijker om maar alle seksuele handelingen onbekend en onbereikbaar te maken voor kinderen. Afschermen van de ‘boze’ buitenwereld. Dan kan er ook niets fout gaan, zo denkt men. Dom. Maar de momenteel voornamelijk toegepaste redenatie.
Helaas biedt deze als bescherming bedoelde redenatie juist extra veel gevaren.
Daarbij kunnen we kinderen niet afschermen van de mensen die juist dichtbij staan!
Er zullen altijd ouders of verzorgers dicht bij kinderen blijven, waarvan je aanvankelijk niet zou verwachten dat ze seksueel misbruik kunnen plegen.
Juist om dit soort misstanden op tijd te herkennen moet er al vanaf jonge leeftijd gepraat worden met kinderen!
En omdat niet alle ouders dat kunnen of willen (!) doen, zou in het onderwijs hier al aandacht voor moeten zijn. Op een heel speelse manier kunnen jonge kinderen al wijs worden gemaakt over knuffelen, seks en ongewenste seks dus misbruik.
Als er dan thuis eens iets gebeurt, zal het kind dit ook sneller kunnen vertellen aan de leerkracht of in de opvang.
Vroege seksuele opvoeding is dus niet misplaatst maar juist noodzakelijk voor een gezonde seksuele ontwikkeling en om seksuele misstanden eerder te herkennen en helpen te voorkomen.
Maar vertel alles wel eerlijk van twee kanten!
Als je de ‘indoctrinatie’ eenzijdig houdt – seks is pas goed als je later groot bent en een fijne liefdespartner hebt gevonden… – dan kweek je onbedoeld een voedingsbodem voor misbruik!
Ik hoop dat deze boodschap nu eens tot de hysterische massa doordringt…
Op dit moment zijn we te laat en bevinden we ons in een wereldwijde crisis waarbij we maar moeten hopen dat de meeste mensen gezond blijven.
Niet alleen virusvrij maar ook mentaal gezond. En dat er geen nieuwe trauma’s ontstaan achteraf…
Inmiddels zijn we al weer een paar weken verder sinds Deel 2 van mijn kijk op de Coronacrisis. Beloften dat ik het zou gaan hebben over ‘hygiëne’; zo’n belangrijke voorwaarde om gezond te blijven! Maar nee… Ik had het liever weer over die ‘rode draad’ rond seksualiteit, terwijl daar nu juist een noodzakelijke rem op zou moeten staan.
Tja… “Zou moeten!” Dat zeg je goed! Maar in deze tijd van ‘lentekriebels’ gaat de natuur gewoon door en blijven mensen gewoon mensen…
Het is zo dat mensen die in angst leven voor het virus andere dingen aan hun hoofd hebben dan seks… Ik lees ook over een sterk afgenomen libido bij veel stellen. Toch de angst dat zelfs partners elkaar zouden kunnen besmetten. Of gewoon de algehele angst rond de situatie en zorgen om ouders, grootouders en andere familieleden. Of de stress van een continu druk gezin om hen heen.
En natuurlijk heeft die situatie na weken van beperkingen en vaak wegvallen van de normale dagelijkse routine een weerslag op het gemoed van velen.
Maar aan de andere kant zijn er wel degelijk mensen die – juist nu ze gedwongen ‘dicht’ op elkaar moeten leven – troost zoeken in de bekende vluchtwegen: drank en seks.
Zowel actieve seks (met verwacht een geboortegolf over ruim 9 maanden…) als passieve seks (de meeste pornosites constateren een sterke toename van bezoekers!).
Mensen zoeken dringend afleiding van alle negativiteit.
De invloed van de Coronacrisis op de psychische gezondheid
Ook ik heb er soms best moeite mee…
Ondanks mijn betere gemoed de laatste periode… Ik zeg het eerlijk.
Als nieuwsvolger met een relatieve kijk op de berichtgeving (heb ik duidelijk over geschreven in Deel 2!) en omdat ik als vanzelf altijd al in de geadviseerde situatie verkeerde van ‘thuis blijven’.
Ik doe al ruim een jaar niets anders! En nu moet het! Mooi toch?
Maar toch krijgt mijn gemoed de laatste tijd wat deukjes.
Misschien door de irritaties die ik voel als ik de boodschappen moet doen en het in de supermarkten niet meer zo ‘ongedwongen’ chaotisch is?
Misschien door de ergernis aan mijn buurman die nu echt altijd ook thuis is (vermoedelijk thuis werkt) en het nodig vindt om de hele dag meerdere keren per uur (!) buiten te gaan staan roken en… hoesten! Ook NU… Nu ik dit artikel zit te schrijven hoor ik geregeld dat rokershoestje op enkele meters afstand. Want schuifpui en schutting verhullen niet alle geluiden…
Ik moet muziek aanzetten waar ik eigenlijk geen zin in heb maar dat hoor ik liever dan dat irritante gekuch de hele tijd!
Mijn zenuwen krijgen helaas ook de nodige uitdagingen.
En wat doe ik daaraan?
Inmiddels werk ik weer aan een nieuwe, simpele en gratis maar leuke hobbywebsite over erotiek…
Kijk ook weer wat meer porno…
En ik heb een fles Glen Talloch die in de aanbieding was gekocht…
Af en toe een slokje als ik daar behoefte aan heb.
Jawel na bijna 1,5 jaar onthouding!
Nu weet ik dat ik simpel weer kan stoppen. Daar heb ik ervaring mee.
Als mijn gevoelens weer stabiliseren en misschien de situatie om me heen ook weer normaliseert, vervalt de ‘noodzaak’ tot vluchtgedrag. Maar ondertussen moet ik wel weer verdomd goed uitkijken dat ik niet weer over ongezonde grenzen ga… 🙁
De Coronacrisis heeft dus absoluut gevolgen voor de geestelijke gezondheid van heel veel mensen.
Niet alleen op mij maar ook op vele anderen, daar heb ik ook al veel over gelezen.
Ook worden er dan natuurlijk weer talloze tips aangereikt om de soms ondraaglijke spanningen door verveling en negatieve gevoelens af te leiden.
De meeste van die tips ken ik al omdat ik zelf jaren bezig ben geweest om de negatieve gevoelens aan te pakken. En – met alle respect voor de ‘newbees’… – voor mij werken die niet.
Mijn situatie staat de meeste niet toe. Of dit nu door geldgebrek is, ontbrekende middelen zoals betaal-TV die ik niet wil en kan gebruiken (maar ik haat ook veel wat op TV is!) of door simpelweg een ontbrekende interesse in al die kunstmatige manieren om zogenaamd ‘samen’, ‘met elkaar’ die eenzaamheid te doorbreken. Ik heb geen gebrek aan contacten, op de manier zoals dit meestal wordt voorgesteld. Dat werkt bij mij niet zonder een bepaald doel.
En ik prik keihard door al die niet gemeende en dus geforceerde initiatieven van diverse vrijwilligersorganisaties heen. Daar had ik nooit behoefte aan en dat krijg ik nu niet opeens wel!
Ook deze mentale crisis – al dan niet opgekrikt door de Coronacrisis – zal ik zelf weer moeten doorstaan. Maar ik heb daar nu alle vertrouwen in!
En weer met alle respect… Ik heb daar ervaring mee. 😉
Maar dan nu dan toch eindelijk: mijn persoonlijke visie op:
(lees verder voor ‘De hygiënehysterie tijdens de Coronacrisis’)
Juist deze tijd bewijst het!
Ondanks de Coronacrisis die ons allemaal dwingt om zo min mogelijk onnodige contacten te maken en dus binnen te blijven, gaat buiten de natuur wel gewoon haar gang.
Het is lente! Of voorjaar zo je wilt.
De bomen staan door de zachte winter al weer flink in het groen van de beginnende bladeren en vele bloeiende planten beginnen al met knopvorming. Nieuw leven ontstaat.
Frisse jonge blaadjes en jong leven in de knop. Vind je dat niet mooi?
De meeste mensen volgens mij wel. Ik ook in ieder geval.
Ik ben een liefhebber van de frisse jonge natuur, met meer sprankelende kleuren dan normaal!
In de zomer wordt alles al wat minder fris. Wel groen en kleurrijk maar minder sprankelend.
Terwijl alles in de herfst uiteraard verdort, afvalt en langzaam kaal wordt…
Niet mijn seizoen.
Maar dat is uiteraard persoonlijk want er zijn juist mensen die optimaal genieten van de natuur in het najaar.
Wat heeft dat nou weer met seks te maken?
Nou eigenlijk heel veel! Want mensen zijn ook een onderdeel van de natuur.
Waar de natuur nu als elk jaar in deze tijd nieuw leven ontwikkelt, heeft ook de mens bij uitstek in deze periode meer last van… lentekriebels.
Daar heb ik al vaker over geschreven.
Iets over ‘Bloemetjes en bijtjes’…
En ook juist nu er deze tijd ‘grapjes’ worden gemaakt over de noodzakelijke ‘lockdown’ vanwege het Coronavirus waarvan we over een maand of 9 wel de resultaten zullen zien…
De natuur gaat namelijk gewoon door en de uitzonderlijke gelegenheid dat iedereen thuis moet blijven zal het nog extra stimuleren: seks! Veel seks! Ja graag!
Ook een goede remedie tegen de eindeloze saaiheid en opkomende depressies…
En wat als je elkaar niet meer kunt luchten of zien na weken thuis op elkaars lip zitten?
Juist: seks seks seks! Van alle medicijnen het beste tegen alle groeiende spanningen.
Het mag dan toch niemand verbazen dat seks na de 1000-stukjes puzzel het meest favoriete spel in deze tijd is?
Kinderen hebben ook lentekriebels
Dan gaat de massa er natuurlijk weer vanuit dat die lentekriebels, die extra zin in seksspelletjes, alleen bij volwassenen voorkomen. Nee dat is niet zo.
Kinderen zijn net zo goed een ‘natuurproduct’ en misschien wel meer dan volwassenen nog onbevangen natuurlijk in hun gevoelens. Waar volwassenen er meer over nadenken met hun verstand of het allemaal wel goed uitkomt, die ‘kriebels’ af en toe, hun lustgevoelens hebben leren beheersen en keuzes maken wanneer ze iets wel of niet doen, daar laten kinderen zich meestal gewoon gaan in hun spontaniteit.
En hoewel ‘lust’ onder invloed van de hormoonwerking nog geen rol speelt: onbewust groeit de nieuwsgierigheid naar de geslachtsdelen wel degelijk mee. En als je als klein kind dan al heel prille gevoelens kunt hebben voor een vriendje of vriendinnetje…
Dan kunnen ze zomaar opeens ‘doktertje’ gaan spelen.
Toen ik afgelopen week het volgende nieuwsberichtje zag moest ik hier meteen aan denken:
Twee kinderen van 5 jaar, duidelijk op elkaar gesteld want ze spelen al een poosje met veel plezier met elkaar, hebben ‘opeens’ zin om elkaars geslachtsdelen te zien. En er ‘zelfs’ aan te voelen.
Toevallig? Zo in deze tijd van maart? Nee natuurlijk niet!
Los van het feit dat ook kinderen van 5 jaar al wel weten wat dat is: ‘vriendje en vriendinnetje’ zijn, al was het alleen maar van andere kinderen, ook oudere (broers/zussen) en natuurlijk de ouders.
Hoewel ze meestal nog niet ‘verliefd’ kunnen zijn; de aantrekkingskracht kan al vroeg gaan werken.
Ook in het kader van ‘opposites attrackt’.
Meisjes willen weten hoe jongetjes eruit zien en andersom.
En dan wordt het een spel. We noemen het even gemakshalve: ‘doktertje spelen’.
Want euh… seks? Nee dat kan niet! Dat mag niet! Dat doen namelijk alleen volwassenen!
Denk nu eens na: hoe onschuldig het ook is; het is gewoon een vorm van seks.
Het lichaamsspel wat kinderen meestal als vanzelf kunnen ontdekken en daardoor gaan leren wat ze daaraan vinden. En hoe ze het leuk vinden om te spelen.
Heel natuurlijk. Zoals het hoort!
Hoewel het in dit artikel in eerste instantie goed wordt uitgelegd en het opvoedbureau de eerste schrik (bizar dat er echt zo veel van dit soort ouders zijn…) wegneemt, gaat mevrouw Bobbeldijk daarna compleet de mist in met haar advies. Dan ‘past ze zich aan, aan het volwassen beeld van kinderen en seksualiteit’…
Want volwassenen trekken niet zomaar hun broek uit!
Verschrikkelijk! Moet je indenken! Naakt! In huis! Waar een kind nota bene bij zit! Ondenkbaar!
Hier gaat het fout. Maar het wordt nog veel erger: “Leg uit dat ze doktertje mogen spelen, maar wel met hun kleren aan.”
Pardon? Het is juist de bedoeling van dit spel dat ze elkaars geslachtsdelen beter leren kennen!
Moeten ze dat er maar bij fantaseren met de domme School-TV filmpjes ernaast?
En beseft deze ‘opvoedkundige’ dan niet dat zo het taboe op naakt en op de geslachtsdelen blijft bestaan? Want die mogen ze niet zien! Dat is slecht! Of vies! Of misdadig…
Ik heb wel eens een verschrikkelijke ophef langs zien komen over een moeder die zich in de nabijheid van haar kind verkleedde en daardoor haar volle borsten te zien waren.
Ze werd door de hysterische massa van pedoseksualiteit beschuldigd…
En ze kreeg daadwerkelijk een proces aan haar broek (die had ze nog wel aan…) vanwege grensoverschrijdend gedrag tegenover een kind!
Moeten we in deze moderne tijd die kant op?
Ik kan hier verschrikkelijk boos om worden maar vooral ook vreselijk verdrietig.
Omdat het leed wat mij als kind is aangedaan door dit soort opvoeders en door de wetgeving alleen maar wordt vergroot. Frustraties zullen blijven toenemen en geloof me: de hoeveelheid seksueel misbruik ook.
Seks is normaal en gezond – voor alle leeftijden!
Ik moet hier weer eindigen met mijn stokpaardje.
Hoewel ik begon met schrijven over de mooie ontluikende lente in de natuur, werd ik al snel weer geconfronteerd met zaken die dezelfde ontluikende natuur de kop indrukken.
Een gezonde natuurlijke ontwikkeling wordt tegengewerkt door slechte opvoeders en mede hierdoor een onmenselijk beperkende wetgeving.
Omdat seks zogenaamd niet zou passen bij een ‘goede’ opvoeding van kinderen.
De kinderen in dat artikel zouden gewoon lekker met elkaars lichaam moeten kunnen spelen.
Als ze eenmaal ontdekken dat het spelen met de geslachtsdelen ook nog een lekker gevoel geeft, dan ontdekken ze zo spelenderwijs hoe leuk en fijn seks kan zijn!
Natuurlijk moeten opvoeders dan gaan praten met hun kinderen!
Dat ze ook leren wat de grenzen zijn en ze niet overal buiten de beschermde huiselijke omgeving hun broek kunnen laten zakken. En dat er ook anderen zijn dan hun lieve vriendjes die hen willen aanraken… Niet om het kind een plezier te doen maar vooral voor de eigen lusten.
Ze moeten leren hoe ver ze kunnen en mogen gaan.
Met mensen die ze kunnen vertrouwen en die begrijpen wat seksualiteit betekent voor een kind.
Laat ze lekker met zichzelf spelen en met goede vriendjes zolang ze dat beide leuk vinden.
En als ze graag naakt willen zijn in de beschermde thuisomgeving dan moeten ze dat gewoon doen.
Juich het juist toe als je kind graag in zijn of haar blote kont loopt!
En als ze lekker met hun lichaam spelen.
Leg wel uit dat ze dit niet moeten delen met iedereen buiten het gezin.
Juist deze tijd waarin de lente de natuur in zijn greep heeft komen extra prikkels die ook kinderen kunnen raken. Dat is volkomen normaal en natuurlijk.
Als ze dan nu ook nog zo weinig speelruimte hebben door de verplichting om zo veel mogelijk thuis te blijven, laat ze dan gewoon de spelletjes doen die ze leuk vinden.
Ook eventueel seksspelletjes als daarvoor de ruimte en gelegenheid is.
En schaam je ook zeker niet als opvoeders wanneer je zelf hoog nodig behoefte krijgt om toe te geven aan de lentekriebels.
Genoeg variatie te bedenken om ook in een huis met kinderen heerlijk te ontspannen met seksspelletjes.
Geniet van de natuur. De tijd is rijp. Zeker in de moeilijke tijd waarin we nu leven.
Met bovenstaande ondertitel begint een artikel in mijn Algemene Dagblad wat ik in de vroege morgen al onder ogen krijg.
Het artikel is te lezen na klikken op die ondertitel. Ik heb het online gezet omdat een directe link naar een betaald artikel zou leiden als je geen abonnee bent.
Dit geval vind ik echter zo’n schoolvoorbeeld van het onrecht wat sommige mensen met moeilijke (andere) gevoelens wordt aangedaan, dat ik graag wil dat iedereen het kan lezen voordat ik met mijn beschouwing erover begin.
Misschien haakt u echter al weer af bij het zien van die titel… Oef… Kinderporno!
Opzouten met die rotzooi.
Wie die ‘Ricardo’ ook is, de meeste lezers zullen na het zien van deze tekst ook direct de conclusie trekken die in de hoofdtitel staat. Want iemand die kinderporno kijkt en nog deelt ook verdient gewoon een zware straf. Punt.
Zielig. Onbeschrijflijk zielig. Hoe er over zo iemand wordt gedacht zonder ook maar iets te begrijpen van de achtergrond.
Het leven van deze 31-jarige man is voorgoed vernietigd.
Eerst zal ik even het krantenartikel door lopen, met stap voor stap de gruwelijke en onmenselijke fouten die hier gemaakt worden, natuurlijk gevoed door de stigmatiserende rechtspraak.
Elke downloader van kinderporno stimuleert gruwelijk kindermisbruik
Aan het begin van de beschreven rechtszaak somt de aanklager (een vrouw…) de ‘gruwelijke’ foto’s die zijn aangetroffen op de computer en harde schijven van de beklaagde op. En daarnaast noemt ze (zoals meestal) de koude maar ‘harde’ cijfers over de groei van het aantal zaken rond kinderporno, de schijnbaar nog altijd toenemende hoeveelheid foto’s die massaal via het ‘Darkweb’ verspreid worden en het ‘feit’ dat elke downloader deze markt in stand houdt. “Een markt waar heel veel geld in omgaat”.
Over dit laatste heb ik al geschreven: wie er inderdaad voor betaalt om bepaalde soorten porno te kunnen downloaden, helpt de business die daarop zinspeelt te blijven bestaan.
En op dat Darkweb zijn ongetwijfeld verkoopsites die daarop inspelen. Die het verkopen, of ze het nu zelf zomaar gevonden hebben of niet…
In de commercie wordt overal misbruik gemaakt van de gevoelens van consumenten.
Iets wat schaars dus zeldzaam en moeilijk verkrijgbaar is, kan veel opbrengen op de markt.
Net als bijvoorbeeld cocaïne… Ik heb daar al eerder over geschreven.
Is elke verslaafde mede verantwoordelijk voor de keiharde criminaliteit van de drugsmaffia?
Ik vind dit absoluut niet in verhouding staan tot de daadwerkelijk gepleegde ‘misdaad’.
Zeker porno (en dus ook kinderporno) is gratis te vinden op internet.
Als iemand zoals Ricardo dit heeft gevonden en op zijn beurt deelt op een speciale website voor liefhebbers, gaat hier dan geld in om?
Als de makers van kinderporno daar wel op uit waren en na publicatie alleen maar risico’s lopen (want zij hebben wel het misbruik verricht en daar porno van gemaakt!) dan zullen ze er de volgende keer wel voor uitkijken het nog een keer te doen, als het niets oplevert maar vooral gratis wordt verspreid.
De business rond illegale handel (ook kinderporno) wordt dus het meest geschaad door de verkopers hard aan te pakken.
Wordt dit doel bereikt door mensen zoals Ricardo hard te straffen?
Absoluut niet. Dit raakt de business niet. Het raakt alleen de verslaafde downloader!
Stoornis
Na de duidelijk emotioneel geraakte beklaagde Ricardo en zijn ouders even voorzien te hebben van de schokkende ‘feiten’ rond kinderporno in de wereld, worden ze geconfronteerd met zijn wel degelijk twijfelachtige voorkeuren.
Hij blijkt vooral veel afbeeldingen van baby’s te hebben opgeslagen, die door volwassen mannen (vaders?) worden gepenetreerd…
(Als dit waar is. De ergste feiten worden meestal extra aangedikt door het OM!)
Ook daar is inderdaad een groep ‘liefhebbers’ voor te vinden, heb ik wel eens geconstateerd.
Want er bestaan flink wat vreemde seksuele handelingen in de wereld.
Mensen doen het met dieren (honden, paarden, varkens, geiten, kippen…) en met andere mensen in soms bizarre omstandigheden en van alle leeftijden.
Er zijn zelfs mensen die het met doden doen…
Ik krijg koude rillingen als ik denk aan wat ik vroeger wel eens heb gezien.
En ja, ook harde kinderporno met ‘toddlers’ (peuters) en zelfs baby’s ken ik.
Onbegrijpelijk.
Hoewel ik in mijn artikelen duidelijk ben over mijn begrip van kinderseksualiteit, waarin het opgroeiende kind de eigen seksualiteit ontdekt en dat er (veel) volwassenen zijn die dit mooi en zelfs opwindend kunnen vinden. Maar dat volwassenen nooit die kinderseksualiteit mogen gebruiken (dus misbruiken!) voor hun eigen lustbeleving.
Maar kinderen vanaf een bepaalde leeftijd, die al best jong kan zijn, kunnen bewust seksspelletjes spelen.
Baby’s… Kinderen tot pakweg 4 of 5 jaar… doen dit niet en bij alle handelingen die volwassenen met deze kinderen uitvoeren gebruiken ze het lichaam van die kinderen als een… levende sekspop!
De kick die ze klaarblijkelijk krijgen bij het neuken van een baby… Ik ril daarvan!
Als Ricardo voornamelijk op seks met heel jonge kinderen kickte, heeft hij naar mijn mening inderdaad wel een stoornis. Misschien zou hij het nooit werkelijk zoeken – kinderen om daadwerkelijk zelf seks mee te hebben – maar ergens in zijn emotionele ontwikkeling is er iets mis gegaan waardoor hij de gruwelijkheid van dit misbruik niet meer ziet.
Mogelijk is het gebrek aan (normale) seksuele liefde een oorzaak van zijn gevorderde zoektocht naar een seksuele kick in de pornowereld? Daar heb ik ook wel over gelezen.
En dit kan ik ook goed begrijpen omdat ik zelf de ervaring heb met veel porno zoeken in mijn tienerjaren, waardoor mijn referentiekader vermoedelijk mede is bepaald.
Maar als je dan zelf toegeeft het als een ‘verslaving’ te erkennen omdat je het (te) vaak nodig hebt om goed te voelen, dan is therapie duidelijk op zijn plaats.
En omdat hij blijkbaar ook heeft meegewerkt aan verspreiding van kinderporno door het met anderen te delen, is een straf ook wel op zijn plaats.
Maar een gevangenisstraf van 6 maanden?
Buitenproportioneel!
Dat krijgen mensen nog niet eens die echt anderen leed hebben aangedaan zoals iemand fysiek mishandeld of zelfs aangerand…
Ricardo is zijn werk vermoedelijk kwijt en heeft een levenslang stempel van zedendelinquent.
Mogelijk zullen zijn ouders en andere familieleden hem ook laten vallen.
Zijn al overheersende eenzaamheid zal nu nog veel erger en ondraaglijk worden.
Ik hoop voor hem dat de therapie tegelijk begint met zijn detentie en dat hij goed geholpen wordt in deze voor hem dramatische situatie.
Geen dader maar slachtoffer?
Heb ik nu deze man, hij wordt Ricardo genoemd (vermoedelijk niet zijn echte voornaam), te positief beoordeeld? Is hij gewoon die ‘smerige vieze pedo’ die voorgoed opgeruimd zou moeten worden?
Feitelijk heeft hij persoonlijk niemand iets aangedaan!
Geen mens is door hem benadeeld. Hij heeft van niemand misbruik gemaakt.
Mogelijk heeft hij zelfs mensen (lotgenoten) geholpen door zijn voorraad aan kinderporno te delen…
Natuurlijk heeft hij iets gedaan wat volgens de huidige wetgeving een (redelijk) zwaar misdrijf is want zo wordt ‘bezit en verspreiding van kinderporno’ bestempeld.
Hij was zich daarvan ook bewust.
En het idee wat mensen van hem moeten krijgen als ze beseffen dat hij seksueel opgewonden raakt van het kijken naar baby’s die geneukt worden… dat is niet goed. Zachtjes uitgedrukt.
Maar verder ken ik ‘Ricardo’ niet… Behalve dat hij klaarblijkelijk altijd die “sullig ogende man” is gebleven, weet ik niet hoe hij bijvoorbeeld functioneerde op zijn werk.
Was hij misschien wel een goede betrouwbare en hard werkende collega?
Waarvan niemand zoiets ooit zou hebben verwacht?
Zo gaat het namelijk meestal…
Niemand kan vermoeden wat er in de gevoelens van ‘gewone mensen’ speelt.
Maar de feiten zoals ze nu bekend zijn geworden legitimeren een zware straf.
Terwijl ik niet zie wat hij nu daadwerkelijk zo gruwelijk fout heeft gedaan dan alleen maar toegeven aan zijn eigen (gestoorde) gevoelens. In zijn vrije tijd…
Hij is dader. Maar ook slachtoffer.
Slachtoffer van zijn eigen gevoelens die van hem een wereldvreemd mens hebben gemaakt.
Hij had al veel eerder hulp moeten zoeken en krijgen. Dan was dit vermoedelijk nooit gebeurd.
Of hij in hoger beroep gaat weet ik niet. Het staat er niet bij.
Maar ik zou als menselijke rechter mee laten spelen dat Ricardo nog niet eerder is veroordeeld voor een dergelijk misdrijf. Mogelijk zorgen deze gebeurtenis en de therapie voor een keerpunt in zijn leven. Hij is geen pedofiel die uitsluitend die gevoelens kan hebben.
Hij heeft een stoornis waar hij na behandeling vermoedelijk prima mee kan leven zonder enig gevaar in de maatschappij. Daar hoort gevangenisstraf geheel niet bij.
Het is mijn idee om deze ‘serie’ artikelen omtrent de Coronacrisis niet dagelijks te publiceren, dan overdrijf ik misschien een beetje en doe ik feitelijk mee aan die ‘megalomane’ mediahype van deze tijd. Terwijl ik daar nu juist zo’n hekel aan heb… 😛
Maar in het begin wil ik even een paar algemene zaken kwijt, die ik niet in 1 Deel wil proppen.
Dan wordt het (weer…) onleesbaar en houd ik de zaken apart dus overzichtelijk.
Deel 1 was de inleiding en hoe ik feitelijk persoonlijk met de situatie omga.
Ik had al aangekondigd dat ik het in Deel 2 over ‘hygiëne’ zou gaan hebben.
Dat doe ik ook nog, maar eerst wil ik mijn mening geven over het belangrijkste aspect waarmee de instanties – Overheid, Gezondheidszorg – ons zo ‘goed’ mogelijk willen helpen om deze crisis te ‘overleven’.
Want we moeten het toch allemaal ‘samen’ doen, nietwaar?
Hmmm… Bullshit.
“…ik wil me richten tot de ouderen en de mensen met een zwakke gezondheid. Ik realiseer me dat u grote zorgen hebt. En daarom wil ik u zeggen dat het onze absolute prioriteit is de risico’s voor u zo klein mogelijk te maken.” – Rutte toespraak 16 maart 2020
Hoe gaat de overheid met de (gewone) mensen om tijdens de Coronacrisis?
Ik zou dit met een kort en krachtig antwoord kunnen afdoen: “NIET”!
Er wordt NIET met de mensen omgegaan.
De informatievoorziening is belachelijk algemeen en er is vrijwel niets concreets en zinvols te vinden wat duidt op ‘mensen met een zwakke gezondheid’.
In alle toespraken (ook die van de koning) wordt herhaaldelijk een beroep gedaan op onze eigen verantwoordelijkheid en zelfredzaamheid.
Uit de massa aan berichtgeving is er juist voor mensen die angst hebben over hun gezondheid niets zinnigs te halen. “We moeten afstand houden” en “liefst (altijd) thuis blijven.” Punt.
Waar kunnen mensen terecht met hun (oprechte) persoonlijke vragen?
Nergens.
Natuurlijk heb je in tijden van een grote crisis altijd hysterie.
Mensen zijn soms onredelijk en willen alle persoonlijke aandacht opeisen om te vragen of hun kuchje of snottebel dodelijk is…
Maar als niemand de kans krijgt om enig persoonlijk contact met een medisch onderlegd persoon te krijgen, die hen voorziet van de enige juiste informatie, dan gaat die hysterie een eigen leven leiden.
Een massaal negeren van werkelijk goede maatregelen kan hiervan juist het gevolg zijn.
Ik wil dit toelichten vanuit mijn eigen persoonlijke situatie.
Omdat ik natuurlijk geen ‘echte oudere’ ben die als vanzelf tot de risicogroep behoort, zou ik mezelf tot de ‘grote massa’ moeten rekenen. Maar dat klopt niet.
Ik heb enkele chronische aandoeningen waarvan volgens mij de ‘astmatische bronchitis’ de belangrijkste is.
Het Corona-virus blijkt namelijk vooral op de longen en luchtwegen te werken en die van mij zijn bewezen ‘zwak’.
Daarbij heb ik ‘ergens’ zelf gelezen dat het door mij gebruikte medicijn om het hoesten te verminderen (een ‘inhaler’) de vatbaarheid juist nog zou vergroten! Misschien nepnieuws maar juist in deze tijd wil ik daarom een concreet antwoord.
Hoewel ik natuurlijk begrip heb voor de algehele onwetendheid die nog heerst rondom de aanpak van dit nieuwe virus… (Als dit tenminste echt zo is…)
Huisarts en ziekenhuis onbereikbaar
Als eerste ingang zou je altijd je eigen huisarts moeten raadplegen als het om vragen over je gezondheid gaat.
Nu is dat in mijn geval toevallig al enkele jaren heel lastig omdat ik niet echt een ‘eigen huisarts’ heb. Daar heb ik al een artikel over geschreven: ‘Huisarts – De gezondheidszorg is dood in Nederland‘
Mijn huisartsenpraktijk kent me dus niet en hoewel ze de computer kunnen raadplegen, zijn ze niet op de hoogte van het totaalplaatje.
Als huisarts zouden ze dan moeten doorverwijzen naar de betreffende specialist(en).
Maar dan houdt vervolgens het ziekenhuis de deur op slot: alle poli’s zijn onbereikbaar voor niet-spoedeisende zaken. De kans dat ‘mijn’ longarts me persoonlijk advies geeft hoe ik in dit geval met de Coronacrisis moet omgaan, is nihil.
Toch zie ik dit als de enige en beste manier om (alle) mensen te informeren!
Zeker de mensen met specifieke aandoeningen zoals ik dus!
En is dat onmogelijk?
WTF! Alles staat tegenwoordig geregistreerd in computersystemen en een eenvoudige zoekopdracht naar bijvoorbeeld ‘patiënten met astma en/of bronchitis’ zal binnen enkele minuten op papier kunnen staan! Ik heb zelf in de ICT van het Dordtse ziekenhuis gewerkt dus weet wat ze kunnen.
Als… ze het zouden willen.
Maar dat betwijfel ik.
Landelijke info ontoereikend
Omdat ik dichtbij voor gesloten deuren sta heb ik het op internet proberen te zoeken.
Maar dan word je dus gek van de ‘megalomane’ informatiegolf waarin alles elkaar tegenspreekt.
Ik zag op een moment dat het ‘Rode Kruis’ een landelijke hulplijn had geopend voor mensen met vragen rond het Coronavirus.
In plaats van een telefoontje te plegen (wat me zenuwen en geld kost…) heb ik hen een mail gestuurd met vragen rond mijn specifieke situatie. En met het verzoek dit door te sturen naar het team hulpverleners wat dus landelijk de telefoontjes behandelt.
Volgens de website van het Rode Kruis allemaal professionals.
Wat schetste mijn verbazing toen ik als (snel) antwoord een link kreeg opgestuurd naar de algemene informatiepagina over de Coronacrisis van het RIVM!
Ja natuurlijk is daar ook een stuk gewijd aan ‘Vragen over je gezondheid’ en met name ‘Wie worden bedoeld met kwetsbare personen…etc.’ staat daar keurig aangegeven.
En ja, na wat doorlezen worden daar ook de mensen met ‘afwijkingen en functiestoornissen van de luchtwegen en longen’ benoemd dus…
Maar wat moet ik dan doen?
100% binnenblijven?
Dat kan niet aangezien ik wel gewoon mijn boodschappen moet doen!
En wat moet ik doen ALS ik eventueel ‘verkoudheids- of zelfs griepverschijnselen’ ga vertonen?
Kan ik dan – behorende tot een risicogroep – direct aanspraak maken op een eventuele Coronatest en extra zorg? Dat wil ik weten! Concreet!
En die informatie is er niet. Kan ik niet krijgen. “Zoek het zelf maar verder uit.”
Zo voelde ik dat antwoord.
Wat ik daarna ook direct op Twitter plaatste, met verwijzing naar het account @RodeKruis.
Daar kreeg ik ook vrij snel antwoord en er ontstond zelfs een dialoog.
Dit was wel een vrijwilliger, die het Twitter-account beheerde en ze wees me erop dat de hulplijn primair bedoeld was als ‘luisterend oor’ naar de vele onzekere mensen om deze moed in te spreken en eventueel te verwijzen naar concrete (hulp-)diensten. Niet als medische vraagbaak, waarvoor toch de huisarts en anders de algemene internetsite ‘thuisarts.nl’ dienst kunnen doen.
Het zij zo.
Een ‘luisterend oor’ heb ik niet nodig (hoor mezelf al veel te vaak aan…) en alle algemeenheden ken ik nu al wel uit mijn hoofd…
Dat zegt allemaal dus niets over mijn persoonlijke situatie.
En ik vrees dat er heel veel mensen zijn die zich persoonlijk niet gehoord voelen.
Te midden van de megalomane wanorde die de Coronacrisis veroorzaakt staan juist de zwakkeren – ouderen en mensen met een risicovolle aandoening – alleen in hun strijd tegen het virus.
De alleroudsten worden dan volledig afgezonderd als ze al in speciale (verpleeg-) huizen waren ondergebracht maar alle overige zwakkeren worden genegeerd en volledig aan hun onzekere lot overgelaten.
Bizar en naar mijn mening onaanvaardbaar.
De zogenaamd positief bedoelde aandacht voor het ‘eenzaamheidsvirus’ werkt hier averechts.
Het werkt angstverhogend en mogelijk zelfs ziekmakend…
Het zal me niets verbazen als er veel meer mensen gaan ‘bezwijken’ aan psychische klachten dan voor de Coronacrisis het geval zou zijn geweest…
Persoonlijk zit ik hier verder niet mee omdat ik geheel geen angst heb of in onzekerheid verkeer.
Ja, ik ben (vermoedelijk) meer vatbaar voor het virus en ja, als ik het oppak en echt ziek word, zal ik er door mijn zwakkere longcapaciteit sneller aan kunnen overlijden als er niet snel zorg verleend wordt.
Dit risico loop ik feitelijk altijd al omdat ik vrijwel zelfstandig functioneer, zonder veel contacten.
Als ik ziek word en voel dat het iets serieuzer wordt (griepachtig) dan bel ik gewoon de reguliere ingang van de zorgverlening; hetzij het spoednummer van de huisarts, hetzij dat van de Dordtse Huisartsenpost, die nu ook 24/7 open is voor spoedgevallen.
Meer kan ik niet doen en daar heb ik vrede mee.
In afzondering leven deed ik al dus meer risico dan nodig loop ik al niet.
Maar ik blijf van mening dat er veel meer concreet gedaan kan worden richting de echte risicogroepen dan nu het geval is.
De eerste zorg voor de Overheid gaat uit naar de economie.
En men doet uitsluitend een beroep op ‘het hele volk’ om vooral de algemene richtlijnen aan te houden. Iedereen braaf afstand bewaren en verder je mond houden.
Dan ben je een ‘goede brave burger’.
Dank u… Koning en gevolg… 😛
wordt vervolgd in Deel 3 van De Rest van de Coronacrisis
