In plaats van een terugblik op de afgelopen week ditmaal een ‘vooruitblik’ op de komende.
Want… “Nog één week…”
En dan…
Ja… En dan? Wat dan? Wat ben ik van plan dan? Barst de hel los?
Voor wie me niet goed leest (en kent) schrijf ik zoals gewoonlijk weer ‘wartaal’.
Ik heb een ‘donkerbruin’ vermoeden dat deze hele blogsite wel als een verzameling ‘wartaal’ wordt beschouwd door de meeste (toevallige) voorbijgangers en door de ‘journalistieke’ media die er zo af en toe lucht van krijgen.
Dan kan ik weer verwijzen naar mijn al bijna heel mijn schrijvende leven gebruikte symboliek van de ‘Fata Morgana’… Maar dan haakt iedereen af.
Een en al vaagheid; dat ‘Avontuur van De Rest’.
Het zij zo.
Een vooroordeel… of zelfs stigma zo je wilt… waar ik vermoedelijk nooit meer vanaf kom.
Het is nu eenmaal mijn stijl… het product van mijn ‘warrige’ geest die me voorziet in gedachtestromen, die af en toe tot schrijfsels leiden.
Vroeger kon ik me (misschien dankbaar?) dan nog beroepen op de invloed van de drank die dan wel de schuld zal zijn van mijn gemoedswisselingen die dan tot uiting komen in mijn artikelen.
Maar dat is nu al bijna een jaar niet meer van toepassing.
Om precies te zijn:
Over precies één week is dat precies één jaar niet meer van toepassing!
Dan ben ik dus precies één jaar volledig zonder sterke drank.
En geloof me: dat ene biertje wat ik dan nog wel drink, nuttig ik vrijwel altijd pas nadat ik een artikel heb geschreven.
Ook gebruik ik geen medicijnen die mijn gedachten kunnen beïnvloeden…
Hoewel ik nog geen onderzoek heb gedaan of een hoge of juist minder hoge bloeddruk daar nog enige invloed op heeft…
Maar laat ik er dus vanuit gaan dat ik nu bijna één vol jaar volledig ‘nuchter’ mijn artikelen schrijf.
Wat ga ik doen over precies één week?
Feest vieren?
Mag de goed bewaarde fles Johnnie Walker dan eindelijk open?
Slingers in huis?
Partytent in de tuin voor het laatste zomertuinfeest?
Hahahahaha!
Ik ben nogal een ‘feestbeest’, zoals je weet… 😛
Afgezien dat ik dus ook in dat hele jaar niet 1 fles drank heb gekocht (zelfs geen miniflesje) en ik dus echt geen druppel drank in huis heb…
En ondanks dat dit voor mij echt wel een bijzonder feit is dat ik het nu dus echt een jaar heb volgehouden… (Overigens niet eens met moeite… Dus waar praten we over?)
Het staat in mijn agenda dus het is een ‘feit’, maar meer dan dat… is het niet.
Het enige wat voor mij wel telt is dat ik dan ‘officieel’ mijn zogenoemde ‘tussenjaar’ wil afsluiten.
Ik heb dat zo benoemd omdat ik eigenlijk een beetje aan de ‘buitenwereld’ wilde bewijzen dat ik het echt kan. En omdat ik mezelf wilde bewijzen dat ik door vrijwel helemaal NIETS te ondernemen – geen nieuwe activiteiten te starten – ook niet in de verleiding zou komen om dan toch maar weer in mijn oude valkuilen te trappen: terugvallen op mijn ‘oude bekende vriendjes’.
Mezelf heb ik dat volgende week bewezen.
Ik kan dan gaan roepen: “Joechee! Joepie! Hoera! Bravo! Yes!”
En mezelf schouderklappen gaan geven.
Of mijn zoon dit laten doen…
Lol.
Dit zal jou… (of U, als u dat liever hebt… 😛 ) als lezer een worst zijn.
Want wat maakt dit nu dus eigenlijk uit voor deze blogsite en voor wat ik allemaal schrijf?
Juist: geen ene moer! Het maakt geen zak uit!
Mijn schrijfsels zijn en blijven nog even warrig en wisselend in onderwerpen en stijl, net naar gelang mijn gemoed me inspiratie geeft.
Misschien waren sommige artikelen vroeger wel eens wat ‘harder’ van toon dan in mijn periode zonder de bepaalde invloed…
Maar ik lees alles regelmatig nog een keer door en hoewel ik sommige dingen nu misschien wat minder fel zou schrijven en mijn zinsbouw anders zou indelen: de essentie is niet veranderd en ik sta achter alles wat ik ooit heb geschreven.
De context paste altijd bij het momentum.
En daarin ga ik dus ook straks na dat ‘tussenjaar’ niets veranderen.
Misschien ga ik wel helemaal niets veranderen…
Maar WTH (‘what the hell’) ga ik dan wel doen???
Voor de echte nieuwsgierigen dan toch maar even mijn ‘targetlist’ onthullen:
– HZP promoten (ben ik al mee bezig):
* mailtjes sturen naar diverse plaatselijke organisaties
* de naam noemen en verwante artikelen linken in Twitter
* nieuwe artikelen schrijven
– Me weer wat vaker bemoeien met andere/andermans zaken…
* deed ik vroeger al wat vaker, wil ik nu weer gaan doen
* door participatie in diverse discussies mijn betrokkenheid tonen
* … niet alleen met betrekking tot seksualiteit! Er is meer… 🙂
– Indien mogelijk wat vaker mijn gezicht laten zien:
* alleen bij gelegenheden waar mijn aanwezigheid enig belang kan dienen
* mits het me niet te veel fysieke moeite kost en liefst kostenneutraal is…
– Nieuwe artikelen schrijven
* in zijn algemeenheid, dus los van HZP
* logisch: hoe meer ik (weer) ga ondernemen, hoe meer inspiratie
– Einddoel: wereldberoemd worden!
* altijd al willen worden, al vanaf mijn 7e …
* heb geleerd om (eindelijk) mijn hart te volgen dus…
* nu kan het nog
* zeg nooit nooit
* Ok: “Nooit nooit.”
“Als een politieman een klein vergrijp begaat zet heel het land een keel op. Maar als een journalist zijn macht misbruikt (wiens misgreep juist in de kwantitatieve uitbreiding ligt), kan men hem meestal nog niet eens voor het gerecht dagen.”
– Sören Kierkegaard
Dat er ‘iets’ aan de hand was merkte ik al voordat ik de stroom van berichten las.
Een traumahelikopter vloog namelijk wel heel laag hier over en landde zo te zien vrij snel achter een rij bomen achter mijn huis. “Foute boel!” dacht ik meteen en ben daarom direct mijn sociale media gaan verversen. Dit was allemaal zo rond 18.30 uur.
Wie verder het nieuws een beetje volgt zal het niet zijn ontgaan.
Het was zelfs al even in het 8-uur journaal.
Weer een familiedrama.
Je hoort daar wel vaker van.
Ruzie, scheiding, man kan het niet verkroppen en moordt zijn hele gezin uit.
Meestal wel de man ja… Ik kan me eigenlijk niet iets dergelijks herinneren ooit te hebben gelezen dat de vrouw (moeder) in het gezin dit heeft gedaan…
Maar wat hier vooral meespeelde en waarom het nog extra is ‘opgeklopt’ in de media:
De man in kwestie – de dader – is een politieagent.
Afgezien dat ik die link – die vrijwel direct werd gelegd nadat bekend was dat het (weer) een politieagent was – discutabel en naar mijn primaire mening ongepast vond;
Het gaat om iets geheel anders. Een heel andere emotie waardoor de politieman in kwestie ‘door het lint’ ging.
Of gaat het – als we de inhoudelijke feiten even loslaten – juist wel om een belangrijke vraag:
“Hoe kan een getrainde politieagent, bekend met de wetten van ‘goed en kwaad’ iets dergelijks doen?”
Zit er iets gemeenschappelijks tussen beide zaken?
Ja dat zit er zeker.
Behalve dat de dader in beide gevallen een man was én een politieagent…
Ze waren getraind om in moeilijke situaties de gevoelens te onderdrukken.
Daarom heb ik vandaag ook een toepasselijk ‘Citaat van de dag’ gepubliceerd: “De terrorist en de politieman komen beide uit hetzelfde nest.”
Dit klinkt nu misschien grof, oneerbiedig en buiten alle proporties.
Laat ik voorop stellen dat ik het verschrikkelijk vind wat er is gebeurd.
Binnen het gezin is het misschien maar goed dat er geen overlevende is…
Hoe groot is het verdriet; het trauma waarmee verder geleefd moet worden?
Maar wat met de (echt) betrokken nabestaanden? Directe familie? Oma’s, opa’s, ooms, tantes?
En buren? Klasgenoten? De betrokken scholen zullen heel lang met moeilijke gevoelens blijven denken aan die lege stoeltjes in de klas…
Iedereen zal nog lang denken aan dit drama wat zich heeft afgespeeld.
Alleen maar omdat één man het gevoel van de komende scheiding niet kon verdragen…
Een gevoel waar de ‘getrainde politieman’ geen raad mee wist.
En dat is precies het hele manco wat er scheelt bij ‘getrainde’ soldaten, politieagenten en… terroristen. Op een bepaald moment vervagen alle goede gevoelens en overheerst die ene banale drang om het ‘gruwelijke onrecht’ wat de man treft aan te pakken.
Op dat verschrikkelijke ‘doorgedraaide’ moment dacht de man heel egoïstisch maar aan één ding: zichzelf en dat hij niet kon of wilde verder gaan zonder zijn gezin. “Dan moet dat gezin maar volledig uitgewist worden.”
Zoiets moet zijn verwrongen geest hebben overspoeld.
Voor ‘goed, gezond en stabiel’ denkende mensen is het moeilijk in het leger, bij de politie en als strijder tegen ‘onrecht’ (zoals terroristen zichzelf meestal zien).
In ‘functie’ moet je altijd los proberen te staan van de ‘menselijke’ kant van de zaak.
Wie teveel gaat nadenken over meerdere kanten van de medaille, verliest de directe controle.
Iets ‘goeds’ zien in een mens die zojuist (misschien!) een misdrijf heeft gepleegd, kost de politie aan daadkracht. Dan wordt er misschien niemand meer ‘aangepakt’…
Politiemensen moeten dus feitelijk getraind zijn in het loslaten van hun gevoelens.
Daarom dacht deze politieman ook niet meer verder in ‘zijn zaak’.
Dat er 3 mooie levens vernietigd zijn… Vele nabestaanden achter blijven met onuitwisbaar verdriet… En dat het vertrouwen in de ‘hulpvaardige en goede’ politiemannen nog meer is geschaad… Daar kon hij niet meer over nadenken.
Zelf was ik door eigen ervaringen dit vertrouwen al eerder kwijt geraakt.
Op uitzonderingen na (ik heb ook een paar ‘goede’ meegemaakt!) zijn alle (goed) getrainde politiemannen, militairen en (kuch) terroristen niet het soort volk waar ik mee te maken wil hebben en waarop ik (blind) durf te vertrouwen.
Iets om eens goed over na te denken…
En nog iets…
In de plaatselijke media en uit de mond van onze ‘goede’ burgemeester kwam ook steeds naar voren dat dit “een ongekend drama is in deze ‘hechte’ wijk, waarin iedereen elkaar zo goed kent”.
Wat een megalomaan gezwets!
Blijkbaar ‘kende’ niemand deze dader echt goed…
En daarnaast…
Ik ken in mijn eigen straat niet iedereen zo goed. Veelal alleen van gezicht.
Maar is het drama minder groot als mijn directe buren – waar ik feitelijk niet goed mee omga – zich morgen om zeep helpen?
Denk toch eens beter na voordat je zo’n domme uitspraak gestoeld op vooroordelen en stigma’s plaatst! Hiermee veroordeel je het grootste deel van de hedendaagse stedelijke bevolking, waar niemand elkaar nog echt kent.
Dit vind ik echt bizar en onaanvaardbaar slecht!
Laden ...