Restflitsen van een vreemde status quo…
Na een heftige periode in maart/april, met daarna de nodige (en onnodige!) onderzoeken, waaraan gisteren weer een heftig vervolg is gegeven, heb ik eigenlijk niet zo veel meer geschreven over mijn gezondheid. En die is best weer wisselend. Eigenlijk vooral door mijn mentale situatie… In ieder geval vind ik het weer eens tijd voor een update. Om te beginnen met dat laatste van gisteren:
Echo + MRI van de lever
Na het geadviseerde onderzoek bij de MDL (Maag Darm Lever) van het ziekenhuis, is dus gebleken dat ik ‘levercirrose’ heb. In ieder geval een deel van de lever is (onherstelbaar) beschadigd. Maar het overgrote deel werkte nog voldoende, gezien de positieve bloedtest en beeld van de scan in zijn geheel. Ik zit dus aan de onderkant van de ‘ziekte’. Wel belangrijk genoeg om nu periodiek (elk half jaar) in de gaten te gaan houden, met scans en bloedtesten.
Daarnaast was mij echter ook gevraagd of ik wilde meewerken aan een nieuwe vorm van onderzoeken gestart door het Erasmus MC. Ook mijn ziekenhuis werkt daaraan mee. Dit onderzoek, geheel op vrijwillige basis, houdt in dat ik gedurende drie jaar naast de bekende scans ook een (mini) MRI krijg. Een MRI is veel nauwkeuriger dan de ‘gewone’ scan en kan de kleinste details van mogelijke schade aan de lever zien, waardoor eventuele extra acties en medicatie sneller ingezet kunnen worden. Zo’n MRI is echter veel duurder dan een echoscan en wordt vaak niet vergoed door de zorgverzekeringen, als er (nog) geen acute noodzaak is. Bij mij is dat nog niet het geval. Maar dit onderzoek is dus gesubsidieerd en ik krijg dit dan gratis. Nou ja, “meten is weten” zeg ik altijd uit ervaring met de al jaren durende onderzoeken van mijn bloedvaten op aneurysma’s. Daarover later nog meer.
Gisteren (24 september) stond dus die eerste MRI gepland. Ik zag er nogal tegenop omdat je bij zo’n onderzoek helemaal in een soort kleine tunnel wordt geschoven en daar lang in moet blijven liggen, terwijl het geluid van de MRI keihard ‘gebonk’ zou zijn… Omdat ik wat claustrofobisch ben, zou dat problemen kunnen geven.
Gelukkig bleek deze ‘mini’ versie van een normaal MRI onderzoek maar ruim 10 minuten te duren. En je krijgt een dikke koptelefoon op die het geluid dempt en waardoor je de stem hoort van het (automatische) scanprogramma als je even diep moet ademhalen of juist niet. En hoe lang een scanonderdeel duurt. Ik had zelfs muziek kunnen krijgen, maar dat doen ze alleen bij de lange onderzoeken. Ook kreeg ik een bril op, waardoor ik gewoon licht zag en natuuropnamen! Zo ervaar je helemaal geen dichte koker meer. Dat viel allemaal dus wel mee.
Achteraf zag ik wel sterretjes en voelde ik duizelig… Het zijn toch allemaal krachtige magneten die je lichaam ‘uit elkaar trekken’… Gelukkig zit er niets van metaal in mijn lichaam, anders had ik dit niet mogen krijgen. Alleen had ik het idee dat de vullingen in mijn kiezen wat gevoelig werden… 😛
De uitslagen hoor ik volgende week van een MDL arts. Dan kom ik er daarna uiteraard nog wel op terug.
Situatie van een MRI scan.
Avontuurlijke weken…
Een van de onderzoeken in de afgelopen periode was een CT-scan van de aderen in mijn onderlichaam. Omdat mijn Avontuurlijke chirurg weer een mogelijk te groot ontwikkelde ader had gezien op de reguliere echo. Dat was begin augustus en ik had zelf al in mijn persoonlijke dossier daarna gezien dat er mogelijk iets geconstateerd is van een aneurysma. Ik verwachtte een snelle afspraak met de chirurg. Maar die kwam niet. Eerst dacht ik aan de zomervakantie… Maar pas gisteren ben ik gebeld door de poli, dat ze “toevallig ontdekte dat ik nog op de lijst stond voor een afspraak met Avontuur! Maar vergeten.” Dus nu pas is er die afspraak gemaakt, voor over een paar weken. Tja… Ik zei ook dat ik bij een nodige spoedoperatie wel eerder gebeld zou zijn… Daar kon ze uiteraard niets over zeggen. Ik heb hier toch geen goed gevoel over. Dikke kans dat ik nog dit jaar weer geopereerd zal gaan worden. 🙁
En in al die tijd gaan de overige onderzoeken/afspraken dus ook door. In Oktober naar de KNO vanwege controle van dat onnodig geplaatste buisje in mijn rechteroor. Hun ‘geslaagde’ ingreep (volgens het dossier) heeft mijn doofheid nooit verminderd. Eerlijk gezegd begint nu ook mijn linkeroor wat ‘doviger’ te worden…
Na alle onderzoeken omdat ik door dat overmatige slijm dus bijna dood was, weten ze nog steeds niet hoe dat nu verder te verminderen.
Ik hoop dat ik mijn cynisme bij de KNO zal kunnen beheersen…
Hoewel er dus nogal wat lopende zaken zijn rondom mijn fysieke gezondheid, lijkt het mentale aspect nergens van belang. Echt geen enkele arts, verpleegkundige of wie dan ook geeft enig blijk van begrip, als we praten over mijn zorgen. En dat ik er steeds meer moeite mee krijg. Sommigen lijken wel heel letterlijk hun schouders op te halen… Ik zit daar immers bij de ‘automonteur’ en niet bij de ‘psycholoog’. 😛
En dan zijn het helemaal niet eens zozeer de zorgen rondom dat specifieke probleem van de lever, de aneurysma of dat hardnekkige slijm. Met veel zaken heb ik leren leven en ik begrijp dat ze nu eenmaal aan mij verbonden zijn. Maar ik moet ook verder ‘gewoon’ leven! En als je dan ook nog voortdurend lastig wordt gevallen door:
Overspannen buren…
… dan weet ik even niet meer hoe ik mijn hoofd onder controle moet houden, zonder dan maar weer een slokje ‘medicijn’.
Al vaker en het laatst in ‘Restflits 22/23 2025 – Zomer!’ heb ik mijn buurman benoemd, die al jaren last van me schijnt te hebben. Allereerst van mijn zogenaamd veel te hoge struiken, voor én achter. Nu de rozenstruik voor is omgevallen en gereduceerd tot een paar blijvende takjes (die ik wel angstvallig in de gaten moet houden dat ze niet te hoog groeien!) en de vlinderstruik achter dit jaar niet zo groot is geworden, leek het tij gekeerd. En ook over de geluidsoverlast zou er een goede afspraak bestaan. Nou… Van dat laatste weet hij vermoedelijk niets meer. Want sinds die tijd is hij al weer meerdere keren aan de deur gekomen, met gigantische lulverhalen én: aanbellen midden in de nacht en een keer terwijl ik de finale van Wimbledon op tv zat te kijken. Omdat hij op die tijden zogezegd dreunen hoorde en voelde die op bassen in de muziek zouden wijzen. En hij leek nog steeds overtuigd dat ik dat veroorzaakte. Waarschijnlijk expres… En dan vindt hij het gek dat ik steeds bozer word. Daarom heeft hij me nu vorige week gezegd dat hij ‘Mediation’ heeft aangevraagd. Huh wat? Omdat HIJ een probleem heeft wat er helemaal niet is? Hij gelooft mij niet, wil niet komen luisteren op normale tijden en begrijpt niet dat ik echt helemaal gek word van hem.
Zelfs mijn zoon vindt dat ik me te veel opwind, maar die maakt dit niet mee. En omdat ik door de laatste decennia heen al te vaak onschuldig ben beoordeeld en zelfs veroordeeld, is dit voor mij een super gevoelig punt. Samen met zenuwen die op scherp staan, kan ik hierdoor ontploffen.
Niet dat ik hem ooit wat aan zou kunnen doen… Dat kan en wil ik helemaal niet. Maar verbaal en ja, soms met wat dreigen, probeerde ik duidelijk te maken dat ik het zat ben.
Maar goed, die allerlaatste keer, vorige week, kreeg ik hem dan wel zover dat hij toch binnen kwam, want dit was gewoon nog in de middag. En toen hoorde hij inderdaad niets. Wel voelde hij zogenaamd trillingen op een bepaalde plek… Die ik niet voelde op dezelfde plek.
Steeds als ik hem vraag of HIJ hulp heeft gezocht, omdat hij duidelijk overgevoelig is voor bepaalde dingen in zijn omgeving (de struiken en dan die geluiden), vindt hij dat ik hem niet begrijp. Ja hij heeft het extreem druk op zijn werk (wat hij nog altijd vrijwel geheel thuis kan uitvoeren) en soms moeite met het regelen van zaken rond zijn moeder, maar dat zijn bewijzen dat juist hij zo STERK is! Ahum…
Al zijn bewoordingen zijn zo onnodig uitvoerig dat hij langs de kern van de zaken gaat en mij alleen maar weer boos maakt… Maar nu zei hij wel dat het ‘feit’ (waar hij zo aan hecht) dat ik geen geluiden produceer waar is. Poehee. Maar wat nu? Stopt hij de mediation? Daarna heb ik niets meer gehoord.
Wel heb ik die dag in plaats van een simpele hand, hem een hug gegeven. Ik gaf aan dat we elkaar nu toch al wat jaartjes kennen als buren en dat ook ik het fijn zou vinden als alles weer zo goed wordt als voorheen. Dat verraste hem een beetje, maar hij vond het wel fijn.
Naast mijn persoonlijke pogingen om elkaar beter te gaan begrijpen, heb ik hem toch aangemeld bij de GGD, waar je ‘verwarde’ personen kunt melden. Burenruzies zijn behalve hinderlijk ook vaak een aanleiding tot extremere uitwassen en die kunnen ze bij tijdig ingrijpen proberen te voorkomen. Want de politie komt meestal pas als het te laat is… Die heb ik voor de registratie ook wel weer gebeld, voor de tweede keer. Vinden ze ook prima, dan is de situatie in ieder geval al bekend, mochten er ergere dingen gebeuren…
Maar dit soort dingen, samen met nog altijd achterlijk overdadig blaffende honden rondom mijn huis en mijn directe andere buren, waarmee het een ‘koude oorlog’ blijft, maken dat ik me op sommige momenten gewoon niet rustig kan voelen. En dat vreet in mijn hoofd. Dan kan ik niet meer goed slapen en ook overdag voel ik me dan slechter.
Door al dat gedoe ben ik dus ook al weer een poosje aan het drinken. Ik heb het gewoon nodig… Volgende week zal ik zien of dit gevolgen heeft gehad, als ik de uitslagen van de onderzoeken hoor.
Dan maar bankhangen?
Door alle gebeurtenissen, zowel dus op medisch als mentaal gebied, ben ik de laatste tijd weer helemaal ingezakt. Ik had even een tijdelijke euforie tijdens en na het huwelijk van mijn zoon, waarvan ik uiteindelijk begin deze maand de bewijzen (foto’s en films) heb mogen ontvangen. Die ga ik echter hier niet delen. Wel heb ik de trailer van de film aan enkele goede bekenden laten zien en ook die zien en begrijpen hoe mooi dat was en dat ik er gelukkig bij kon zijn! Na mijn ‘bijna dood’ eind maart, wisten we dat nog even niet. Ik heb het gelukkig meegemaakt en dat was erg mooi! 🙂
Maar dan gaat het ‘normale’ leven hier ook weer verder. En dat is in deze periode gewoon niet altijd leuk geweest.
Heel even had ik een soort van nieuw elan waarin ik beloofde misschien wel elke dag met een leuk of interessant actueel bericht te komen. Maar dat had ik na die ene ‘Actua’ al weer snel gezien. De week erna begon mijn buurman dus op te spelen en toen daalde mijn motivatie onder het nulpunt.
Ik ben de laatste maanden ook steeds vaker doodmoe. Dan slaap ik naar mijn idee goed (gemiddeld 6 uur vind ik prima; langer kan ik toch niet slapen) en voel ik in de ochtenden nog goed, maar na wat inspanningen (of zelfs helemaal niets gedaan te hebben…) ben ik rond het middaguur al moe. Dat wordt na de lunch nog veel erger. Ik zou dan zo maar op de bank zittend in slaap kunnen vallen… Dat wil ik niet, ook omdat ik dan in de nacht nog moeilijker in slaap kan vallen.
Maar toch denk ik er wel eens over om na die lunch bijvoorbeeld even een uurtje (max) te slapen. Languit op de bank. Niet in bed, want dat kost me teveel moeite en dan slaap ik misschien wel de hele middag.
Nu kan ik op mijn reguliere tweezitsbank (de bekende Klippan van Ikea) niet goed liggen. En de andere bank in mijn woonkamer is gewoon veel te slecht. Een miskoop geweest, tien jaar geleden. Die wilde ik eigenlijk al lang vervangen. Want ook de visite die hier af en toe komt, vindt het zitten op die bank echt niet fijn… (Ook al durven ze het niet te zeggen. 😉 )
Daarom heb ik vorige week een nieuwe driezitsbank besteld! Weer bij Ikea vanwege de afneembare en dus wasbare hoezen. Dat vind ik altijd geweldig, als er een keer iets morst op de bank.
En die bank is al binnen! Alleen de bekleding duurt 5 weken (na bestelling) omdat die apart gemaakt wordt. Nou ja, even wachten dus. Maar dan kan ik waarschijnlijk uitzien naar een eindelijk veel comfortabeler woonkamer (goed voor nieuwe visite?), met een bank waarop ik ook even een uurtje plat kan.
Word ik uiteindelijk toch nog een bankhanger? Hahaha! Nou ja, alleen als het echt nodig is. De hele dag op een bank zitten of hangen zou me gek maken! 😛
Tenslotte
Omdat ik na al die weer deprimerende dingen in de afgelopen tijd toch ook een positief statement wilde maken, had ik enkele maanden geleden al bedacht: “FUCK YOU!”
Ik was bijna dood, probeer simpelweg goed te voelen en nog leuke dingen te doen en dan word ik zo ‘geleefd’ door alle (medische) verplichtingen en onbegrepen door mijn directe omgeving, die naar mijn idee nog steeds niet gelooft dat de drank geen oorzaak is van mijn ziektes en mijn vermeende gedrag… Wat er sowieso al niet is… Maar ja, reputaties zijn keihard in een straat. Blijkbaar. 🙁
Als echter niemand serieus wil praten en alleen maar blijft roddelen en zelfs de wijkagent inschakelt, dan moet ik toch ook iets laten zien…
Daarom heb ik een aantal van de onderstaande beeldjes gekocht:
Beeldjes ‘Venus with an attitude’ – foto’s van internet, maar heb deze ook zelf nu.
‘Venus with an attitude’ worden ze genoemd. Via Facebook gevonden en gekocht. Uiteraard weer afkomstig uit China, maar ditmaal zijn ze echt. Van goedkoop kunststof gemaakt, maar dan ook wat minder kwetsbaar.
Ik had er al een poosje één in de vensterbank achter geplaatst, waar soms ‘zeer aandachtig’ naar wordt gekeken… Tja… Denk erbij wat je wilt. Verklaring aan de deur, als je daarvoor open staat. Het is echt niet alleen maar aan buren gericht! De maatschappij verloedert met de dag sneller en behalve asociale terroristische actievoerders in Den Haag en lieve jongens van 15 jaar die in groepen geweld plegen en andere kinderen van hun fatbike beroven onder dreiging van een echt vuurwapen (gek he… dat er dan eens een wordt doodgeschoten…), ervaar ik met de dag serieus meer agressie. Ook direct om me heen. Daar kan je bang van worden. Terecht. Alleen wil ik me daar niet gek door laten maken. Ik wil nog FUN hebben zolang ik nog leef. En ik hoop dat dit nog minstens 40 jaar mag worden… 😛 😉
Naast de provocatieve decoraties in mijn vensterbank daarom nu ook FUN in het menu van deze website. Met om te beginnen een mooie pornofilm (want daar was ik de laatste tijd toch ook wat vaker mee bezig), maar ik hoop binnenkort meer leuke dingen daar te plaatsen.
Het leven is serieus en moet je zo ook blijven beschouwen! Maar plezier moet toch zeker ook een onderdeel zijn en blijven van dat leven! Anders is het leven straks ook in Nederland weinig meer waard. Laten we dat zien te voorkomen! 🙂
