Vallen en opstaan – Een verhaal zonder eind?

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden?

Het onderwerp ‘Vallen en opstaan’ is helaas ook een vaak terugkerend fenomeen op deze blogsite. Excuus, maar dit blijft natuurlijk De Rest van mijn Avontuur… Dan kan ik soms leuk uit de hoek komen over politiek, racisme, seksualiteit, armoede en weet ik veel… Mijn leven is mijn Avontuur. De basis van De Rest. En daarin wordt nogal eens gevallen. Gelukkig ook weer opgestaan. Anders zou je dit niet meer lezen… 😉
Zowel in letterlijke als figuurlijke zin blijf ik ‘vallen’. Tot ik een keer niet meer opsta. Eigenlijk heel normaal in een mensenleven. Een verhaal dus zonder eind zolang het eind er nog niet is? Inderdaad. En vandaag kan ik er weer een hoofdstukje aan toevoegen.

Afkicken dag 6

Dit is waar het ‘opstaan’ dit keer weer om draait. Ook niet voor de eerste keer… Want hoe hoopvol en zelfverzekerd ik soms ook kan voelen, dat ik het dit keer wél onder controle kan houden: een kenner van alcoholisme weet dat dit vaak een Fata Morgana is. Hoewel ik best wel succesverhalen heb gelezen van mensen die een keer zijn gestopt na jaren drankgebruik en het echt nooit meer hebben gedaan. Maar dan zijn ze ook echt gestopt. Niet een beetje. 😉
Wie eenmaal een keer echt verslaafd is geraakt, moet helemaal stoppen. Elk ‘beetje’ is dan namelijk de trigger om weer opnieuw in de fout te gaan.
Maar ja, zoals ik ook al zo vaak schrijf: ik gebruik het meestal als medicijn tegen mijn te sterke negatieve gevoelens en dus gedachten. Ik word er gek van. Drank helpt me altijd. Een poosje. Tot ik weer doodziek word, zoals vorige week.
Dit is een bekend verhaal waar ik al vaker over heb geschreven. Wat kan ik hier nu aan toevoegen?
Allereerst dat het dit keer weer erger voelde dan de laatste paar keren dat ik had afgekickt. Toen was ik er met 1 a 2 dagen wel weer doorheen. Nu had ik wel 4 dagen nodig en voel op dit moment nog steeds niet ‘normaal’ voor mijn doen.
Eet weer goed, slaap redelijk met veel dromen (niet allemaal nachtmerries dit keer) en ik heb het idee dat het ontgiften wel weer gelukt is. Maar nu heb ik dus weer te maken met mijn oude negatieve hoofd, waarin van alles speelt wat ik niet leuk vind.
En… Een nieuw fenomeen: mijn benen (van wrakhout) werken nu niet echt meer mee.

Meer bewegen

Kort geleden schreef ik over het advies wat de POH van mijn huisartsenpraktijk had gegeven, nadat een eerste indicatie van Diabetes 2 was ontdekt. “Meer bewegen! Minstens 30 minuten per dag wandelen!” Het meest gegeven advies wat je overal hoort… Maar ik heb dus die moeilijke benen! Etalagebenen, knieartrose en dan de gevolgen van af en toe letterlijk omvallen. Zoals ik al schreef in ‘Benen als wrakhout blijven breekbaar!’ Het is en blijft moeilijk! En als je dan zoals ik de afgelopen periode continu binnen hebt gezeten, smachtend naar die mooie driewielfiets, dan heb je ook nog een conditie van 0,0. Ik ben al moe als ik de trap oploop… Elke fysieke bezigheid maakt me soms al uitgeput! En dan die blijvende pijntjes! Ik dacht dat mijn rechterbeen na die laatste val weer was ‘genezen’. Maar vorige week voelde ik ook steeds een steek in mijn rechter kuitspier. Wat nu weer? Een beetje lopen in mijn eigen huis doet al pijn!
Nu moet ik hier dus (langzaam) doorheen, dat besef ik ook wel. En juist nu had ik me een paar dagen geleden voorgenomen om na het afkicken toch door te zetten en bijvoorbeeld eens alleen te gaan wandelen, zonder te wachten op mijn dochter… Maar met dit weer extra verzwakte lichaam door dagen niets te eten, wilde ik even rustig beginnen op de loopband binnen (die ik gelukkig heb!) door 5 minuutjes te lopen. Ging redelijk maar inderdaad… Uitgeput. 😛
Later een tweede poging: AUW! Sterke pijnscheut in mijn rechter kuitspier! WTF! Kan ik dan echt helemaal niets meer???
Kan je voorstellen dat dit soort dingen me dan weer doen verlangen naar een slok, om weer overmoedig gewoon door te gaan? Uiteraard moet ik daar voorlopig echt niet aan denken (kots!) en heb nu echt (weer) het voornemen dit niet meer te doen… Maar ja. Wat nu? Hoe verder?

Naast die benen heb ik meer problemen waar ik al over heb geschreven: de doofheid van mijn rechteroor waardoor ik ook nog vaak duizelig ben en dus nog vaker kan vallen. En nu nog steeds brandende ontstoken ogen, waardoor ik de hele dag de ogen met een (schoon!) doekje moet leeg wrijven, anders brandt het en zie ik erg weinig… Het typen van dit stuk kost me dus ook al meer moeite dan normaal. Zucht.
Maar ik word dan volgende week geholpen aan dat oor bij de KNO en ik hoop wel voor die tijd ver genoeg te kunnen lopen om de bushalte te halen…
Fietsen? Ja, dat belast de benen minder. Maar dat kost weer conditie die ik nu nog minder heb dan de vorige keren dat ik naar het ziekenhuis moest.
Ik hoop nu maar dat die pijn in de kuitspier minder wordt en ik langzaam met wat lopen en misschien beetje in de buurt fietsen de conditie weer wat kan ophogen.

Doe ik alles fout?

Afgelopen week is er nog iets opmerkelijks gebeurd: mijn kinderen laten me meestal in zo’n periode van ‘ziekte/afkicken’ met rust, omdat ze er niets aan kunnen doen en me niet willen storen. Prima. Ditmaal echter, begon mijn zoon me vrijdag al (dag 1 zonder drank) hevig te appen met diverse (goedbedoelde) adviezen. Te beginnen met dit:

Ik reageerde met een ‘grappig’ smilie. Maar owee… “Waarom grappig? Geloof je daar niet in?” Toen ik aangaf dat mensen nu eenmaal verschillend zijn en niet iedereen alles fysiek en mentaal nog kan, na een bepaalde leeftijd of omstandigheden, barstte ‘de hel’ los. Ik was een pessimist en daarom zou ik niet beter worden. Ik eet slecht en doe de verkeerde dingen. Ahum.

Ik kreeg het gevoel dat de recent afgestudeerde en praktiserende psycholoog/therapeut die mijn zoon nu is, me eens goed de les wilde lezen. Soort trap onder m’n kont dat ik het anders moet gaan doen en dat dit altijd mogelijk is. Nu al ‘beroepsdeformatie’? 😉
Op dat moment kon ik dat echt niet hebben en ik verbrak de verbinding. Telefoon uit. Punt. Niet lang natuurlijk en later las ik nieuwe berichten dat het ‘grappig’ bedoeld was en hij mijn reactie wat overdreven vond. Tja. Maar als ik slecht voel, moet je me zeker niet de les proberen te lezen! De grap begrijp ik dan even niet en maakt me alleen maar wanhopiger.

Ben ik te slap? Te lui? Wil ik niet luisteren naar ‘goede’ adviezen? Maken de ‘Zachte heelmeesters in mijn hoofd’ het alleen maar erger?

Eigenlijk houd ik helemaal niet van dat ‘belerende’! Niet van mijn kinderen (hoe goed bedoeld ook!) maar meestal ook niet van zogenaamde zorgverleners. En ik heb er in mijn leven vele ontmoet. Het klinkt misschien gek en eigenwijs maar ik heb altijd het gevoel dat ze mij toch niet begrijpen en ik het zelf allemaal beter kan doen. En dat heb ik ook altijd gedaan. Tot de laatste jaren de problemen te groot lijken te worden.

Einzelgänger

Mijn moeder had me al eens verteld dat ik dat was, maar dat eigenlijk haar hele familie dat ook wel was. Einzelgängers. We doen graag alles zelf, op onze eigen manier. En zij vond dat geen slechte eigenschap. Ik ook eigenlijk niet. Maar het maakte me wel vaak eenzaam, omdat alle contacten (hoeveel ik er ook had!) op een of andere afstand bleven.
Maar ik heb tijdens een getroebleerd gezin van een vader en moeder die niet bij elkaar pasten, zonder broers en zussen en (zeker vanaf de middelbare school) zonder echte vrienden, wel geleerd om alles zelf te doen. En dat beviel me altijd prima.
Ik deed zat leuke dingen (naast mijn routinematige werk): d.j. (als liefhebber van babbelen 😉 ), fotohobby (met mooie vrouwen), dansen (disco! In Saturday Night Fever stijl!) en… seks. Tja.
En dan kom je nog voor je 60e op een moment dat je al die leuke dingen gewoon niet meer kan. Vrijwel allemaal door medische beperkingen waar je niets meer aan kunt veranderen.
Kan je dan begrijpen dat zo’n altijd zelfstandige einzelgänger even niet meer weet hoe hij verder moet? Dat kunnen mijn beide kinderen nog niet zo goed begrijpen vrees ik. Maar eigenlijk begrijpt bijna niemand dat, omdat ze mijn leven niet kennen, vanaf het begin tot nu. Logisch. Maar ga me dan niet vertellen dat ik het nu allemaal ‘anders’ moet doen. En zeg zeker niet: “Je MOET!” Dan word ik giftig en gooi alle deuren op een hangslot. Rot op.

Deze instelling heeft me ook altijd wel in conflict gebracht met mensen die meenden dat ik dingen ‘anders’ moest doen. Van collega’s op het werk, vooral chefs, buren tot ‘vriendelijke’ mensen in de sociale media. 😉 Kritiek en commentaar krijgt iedereen. Ik heb het meeste altijd goed kunnen filteren en de laatste tijd ben ik behoorlijk immuun voor elke vorm van kritiek.
Maar ja, ik leef nog en echt waar: ik wil en moet nog even verder.

Op medisch gebied kan ik natuurlijk gewoon simpelweg nog verder naar hulp zoeken bij nieuwe optredende ongemakken, zoals die doofheid nu en de toenemende hoeveelheid slijm in mijn hoofd. Dat is mijn eerste plan vanaf nu, en ik probeer me daarop te concentreren zonder weer een terugval te krijgen.
Maar verder… Nieuwe dingen verzinnen? Ik vind tot heden niks leuk wat er links en rechts ook maar wordt voorgesteld. Zit ik teveel vast in mijn oude leven? Heb ik ook oogkleppen op? Ik wist niet dat die zo diep in je gevoel doorwerken… Ik kijk namelijk overal naar, maar voel soms walging als ik zie hoe mensen hun tijd verdrijven. Als ik zo verder moet, krijg ik liever een spuitje…

Geen zin…

Het punt is nu ook dat ik de laatste periode steeds vaker het gevoel heb ‘nergens zin meer in te hebben’. Omdat alles me zoveel moeite kost; lopen in huis zelfs al, het doen van simpele klusjes, waarbij van alles uit m’n handen valt en ik me overal tegenaan stoot, problemen op de computer, pijntjes, steeds meer moe… Ik ben het allemaal zat. En dan krijg ik vaak het gevoel ook echt niks meer leuk te vinden. Dat vreet aan me. En daar hielp de drank me dan vaak weer een beetje overheen… Volgens mijn zoon zijn er tegenwoordig best wel goede nieuwe medicijnen hiervoor (antidepressiva) die niet zo verslavend zijn en je niet ‘emotieloos’ maken. Daar heb ik namelijk ervaring mee en door de ervaringen met mijn moeder weiger ik eigenlijk medicijnen. Maar ja, als er tegenwoordig echt zo’n wonderpil bestaat, die me ook weer wat optimistischer kan maken… Op dit moment geloof ik er nog niet in, maar als ik door de komende weken van langzaam opbouwen en aanpakken doofheid heen ben, zal ik eens kijken wat ik hiermee verder kan doen.
Als ik zin heb. 😉

Wordt Vervolgd dus weer. 🙂