Benen als wrakhout… blijven breekbaar!

“Meer bewegen!” – Met alle risico’s van dien?

Het artikel ‘Benen als wrakhout’ heb ik in 2017 al geschreven, toen ik in het jaar van mijn grote operatie langzaam maar zeker heel slechte benen bleek te hebben. Een reden dat ik daarna stelselmatig minder goed ben gaan bewegen, wat dus wel de nodige gevolgen heeft gehad. Dat werd me vorige week dus ‘ingepeperd’ door de POH van de huisartsenpraktijk. Laatste artikel over geschreven. Om rampen te voorkomen MOET ik meer gaan bewegen. Liefst wandelen, minimaal 30 minuten per dag. Leuk. Niet dus… Ik betwijfel of ik dit kan opbrengen.
En nu… Kan ik weer nauwelijks lopen in mijn eigen huis. Weer net zoiets als ik in dat ‘wrakhout’-artikel had beschreven, maar nu met een duidelijke reden.

Afgelopen dinsdag ben ik gevallen

Gewoon in mijn eigen huis, de huishoudelijke hulp was er toevallig bij, dus zag het gebeuren. Tijdens haar pauze wilde ik de slechte conditie van mijn bank laten zien, waarop ik altijd zit. Een bekende ‘Klippan’ van Ikea, die er al jaren staat, nog gekocht toen het gezin nog compleet was. Maar de veren beginnen het te begeven en ik kan alleen nog maar op één plek goed zitten. Ik wilde dit laten zien door de bank even om te kantelen, dan zie je de onderkant. Ik heb dit soort dingen vaker gedaan in mijn eentje, maar dan misschien wat rustiger en meer beheerst? Geen idee, maar toen ik de bank weer rechtop wilde zetten knalde ik achterover. Tegen de salontafel, waardoor er van alles omviel, maar op dat moment leek er geen bijzondere schade. Ze probeerde me te helpen met opstaan maar dat lukte me zelf wel. Even later voelde ik wel al wat pijn in mijn rechterbeen. Maar lachte het weg. Tja, die ‘artrose’-benen zijn gevoelig.

Langzaam maar zeker werd de pijn steeds erger, tot ik nauwelijks nog op dat rechterbeen kon staan. De pijn was ondraaglijk en ik ging maar weer aan de Paracetamol.

Nu, 2 dagen verder, vermoed ik wat het is. Niet de artrose want mijn knie doet geheel geen pijn. Uitsluitend de rechter kuit is zeer pijnlijk. Ik vermoed dat die tijdens de val is verrekt. Ik heb erover gelezen: een gescheurde spier voel je acuut (zweepslag) maar een verrekte komt later langzaam opzetten.
Ik zou misschien naar de huisarts moeten, maar op dit moment haal ik mijn eigen berging nauwelijks… Hoe kan ik daar komen? Om dan te horen dat ik het even een poosje ‘rustig aan’ moet doen? Schijnt tussen de 2 en 6 weken te kunnen duren, afhankelijk van de mate dat je goede rust neemt. Nou… Ik ben alleen en moet wel alles zelf doen! En zelfs het aantrekken van mijn sokken en broek gaat me zeer moeilijk af.

Het effect vergeleken met die artrose-gevolgen lijkt wel hetzelfde. Pijn, paracetamol en strompelend door mijn huis bewegen. Gelukkig kan ik nog steeds online boodschappen bestellen en kon ik de staande afspraak met het vaatlab en de chirurg (wat vandaag stond gepland) verzetten.

Tegen mijn huishoudelijke hulp zei ik het al: dit zijn dus de risico’s die ik loop, als ik iets ‘meer’ doe dan ik feitelijk kan. En daarom is zij er, zodat ik niet meer ‘te veel’ doe.

Maar ja, dan ‘moet’ ik dus “meer bewegen” anders…
Nu lijkt een simpele wandeling in mijn omgeving niet zo risicovol. Ik doe dat soms met mijn dochter. Maar ik ben dus tijdens zo’n wandeling ook een keer gevallen! Over een tak die kinderen op het pad hadden gegooid. Waar ik niet goed overheen stapte… Gebeurde toen verder niets. Maar hoeveel risico loop ik als ik dagelijks rondjes ga wandelen in een omgeving waar echt niet alleen maar strakke paden lopen en er veelal niet genoeg rustpunten zijn?
Elke val lijkt mijn ‘benen van wrakhout’ te kunnen ‘breken’. Ik heb nog geen flauw idee hoe ik dit kan verbeteren. 🙁