Opnieuw leren fietsen op een driewieler!

Deel 1: Introductie

Let op: Dit artikel is niet bedoeld als ‘algemene handleiding’ voor iedereen! Het zijn ‘slechts’ mijn eigen ‘Avonturen’ op een fiets met drie wielen, waar ik al over heb geschreven in ‘Aanvraag WMO-ondersteuning afgewezen? – VERVOLG’. Daarin was één conclusie wel helder: Ik krijg een driewieler! JOEPIE! Euh… Joepie? Eigenlijk geheel tegen mijn verwachtingen in gaat dit een volledig nieuw Avontuur worden. Een uitdaging als nooit tevoren… De Rest… Op DRIE wielen! 🙂

De eerste keer

Wie kan zich nog herinneren dat die als kind ooit leerde fietsen? Ik denk dat er maar weinig zijn die dit nog helder voor zich zien. Hooguit de hilariteit met de mensen om je heen – pappa, mamma, opa of oma… Of grote broer of zus… Het zijn meestal wel de dichtst bijstaande mensen waar je vertrouwen in hebt. Ook leren kleine kinderen de eerste keer op 2 wielen fietsen soms helemaal zelf aan. Gewoon omdat ze het willen en durven. Voor kinderen vaak veel minder spannend.
Zelf kan ik me nog wel herinneren dat ik de eerste keren zonder de bekende zijwieltjes met mijn oma in hun tuin probeerde. Dan fietste ik vanaf de achterplaats met tegels naar de zijtuin waar gras was. Omdat ik nog niet goed kon remmen en afstappen liet ik mezelf daar dan gewoon vallen… Echt waar! Dit duurde echter niet lang en na een aantal keren proberen fietste ik al snel de straat op. Gelukkig was het daar niet druk en kon ik ongehinderd snel leren fietsen.

Op 3 wielen was eigenlijk nooit een punt. Voor mijn ‘grote’ fiets met zijwieltjes heb ik ook wel een driewielertje gehad. Reed ik vooral binnen mee.

Maar nu… Als volwassene ‘gewoon’ weer even terug naar een grote fiets met 3 wielen. Lijkt simpel toch? Gewoon gaan zitten… Pootjes op de trappers… Vallen doe je niet meer! De fiets houdt altijd zijn evenwicht op een (redelijk) gladde weg. Zitten, trappen en weg. Ahum… Je raadt het misschien al.

Dinsdag 4 juli kwam het bedrijf wat de fiets zou gaan leveren om het te proberen. Ze hebben namelijk twee verschillende modellen en samen met mij zou dan worden bekeken welke het beste bij mij past. En hoe het gaat, zo die eerste keer…

In mijn vorige artikel had ik geschreven dat ik bij dit bedrijf vrijwel geen keuze zou hebben en ik wel een ‘standaard’ driewielfiets zou krijgen. Die had de mevrouw van het bedrijf dan ook inderdaad netjes voor de deur gezet. Even proberen. En toen… kwam de grote shock! Het ging helemaal niet! Ik zat verschrikkelijk krampachtig op de fiets en achterlijk schichtig naar links en rechts te bewegen met het stuur, als zou ik continu moeten compenseren. Ik was doodsbang dat ik zou vallen! En dat kan helemaal niet! Ik had gewoon recht voor me uit moeten kijken en trappen! Nee, door de angst stapte ik constant met een voet op de grond. En dat moet je dus juist NIET doen met een driewieler! Dan heb je grote kans onder het achterwiel te komen.
Ik kwam nauwelijks een centimeter vooruit! De vrouw stond voor me en probeerde me al achteruit lopend voorzichtig vooruit te trekken maar ik bleef maar rukken aan het stuur, afremmen en afstappen! Dit was echt bizar hoe moeilijk het voelde!

Het eerste ‘gewone’ type driewielfiets

Gelukkig had de mevrouw hier ervaring mee. Ze zei dat misschien 90% van de mensen dit zo ervaart die eerste keer. Je bent je hele leven nu gewend geweest aan het evenwicht behouden met je lichaam. Alles: schouders, armen en benen werken voortdurend aan een soort compensatie om niet te vallen. Daar denk je niet meer over na. En nu moet dat juist niet meer! Alleen maar gewoon rustig rechtop zitten. Pfff… Mijn zenuwen hielden de overhand en ik had het echt niet meer.
Hoewel ze dus zei dat dit wel over zou gaan, kwam ze toen toch al snel met het idee om het tweede model te proberen. Daar zou sneller aan te wennen zijn.
En wat denk je? Dit was precies dat model waarvan ik eerder dacht dat dit ‘m wel niet zou worden: Het ‘easy rider’ principe! Wow! En wat denk je? Daar fietste ik inderdaad wel veel sneller enkele meters mee. Ze zei ook dat dit “100 keer beter ging.” Nog steeds de neiging tot bijsturen en nog steeds ging ik met mijn voet naar de grond. Maar veel minder snel.
Het speelde niet mee dat mijn straat een erg ongelijke weg heeft met veel hobbels. Beter zou het zijn om het op een strakke asfaltweg te proberen. Maar ja, die vind je niet direct naast de deur…

Het ‘easy-rider’ type!

Na dit een paar honderd meter te hebben geprobeerd, wat nog steeds verschrikkelijk angstig voelde en ze continu aan me moest duwen en trekken (…), vonden we het wel even genoeg. Ik was emotioneel zo overdonderd dat we ermee stopten. Maar ze heeft wel deze fiets genoteerd voor mij. Op zich ben ik daar achteraf heel blij mee. Maar nu… Want ik ben er nog niet.

Wat er verder gaat gebeuren

Zo’n driewielfiets neemt meer plaats in de berging. We hebben het even geprobeerd en het in de berging krijgen gaf al problemen! De breedte van 72 cm paste nauwelijks door de deur! Ik moet er achter ruimte gaan vrijmaken zodat die beter naar binnen open kan en er moet een afwateringsrand afgehaald worden. Dat scheelt centimeters en maakt de draai naar binnen makkelijker. Anders zal ik elke keer continu bezig zijn met rukken, trekken en tillen om hem erin en eruit te krijgen… Ook niet goed voor de rug zei ze me. Werk aan de winkel dus.

Ook moet ik een afspraak gaan maken met een ‘ergotherapeut’! Want als de fiets geleverd zal worden, sta ik er alleen voor. En het gaat natuurlijk nog niet goed. Als mijn angst blijft en ik niet goed durf (dus kan!) manoeuvreren met het ding, blijft die straks gewoon in de berging staan en is alles voor niets geweest.
Maar nogmaals: Ik ben echt niet de enige met deze problemen. De meeste ergotherapeuten hebben ervaring met deze dingen en een speciaal hierop gerichte training. Ik heb al contact opgenomen met een Dordtse praktijk. Als de fiets daadwerkelijk komt, kan ik daarmee een afspraak gaan inplannen. Dan komen ze langs om mij te ‘leren’ fietsen… 😉

Een voorbeeldfilmpje van een ‘easy-rider’ driewielfiets

Een leuke instructievideo van het ombouwsysteem ‘Tworby’ hoe te ‘leren’ fietsen op een driewielfiets

Als je gaat zoeken op internet, kan je inderdaad heel veel filmpjes vinden van bedrijven en fietsersbonden waarin uitgelegd wordt hoe (anders) het is om te fietsen op een driewieler.

Dit is toch wel heel bijzonder allemaal en had ik niet verwacht. Ik was inmiddels al gewend geraakt aan mijn loopbeperkingen maar was daarom zo blij dat ik nog ‘normaal’ kon fietsen! De laatste val en langdurige blessure van de kneuzing lieten me echter beseffen dat dit ook anders zal moeten.
Als het in eerste instantie aan de WMO had gelegen, had ik dan maar ‘gewoon’ meer gebruik moeten gaan maken van de bus en de auto, zo lang ik die nog heb. Dan is dit toch wel een veel beter alternatief? Ik ben blij dat ik de kansen hiervoor krijg. Maar het heeft wel een onverwacht nieuwe impact op mijn leven!

Hoe dit allemaal gaat verlopen zal ik in deze nieuwe serie gaan schrijven. De Rest van het nieuwe Fiets-Avontuur! 🙂