Aanvraag WMO-ondersteuning… AFGEWEZEN!

“Ga maar met de Q (= vrij vertaald KUT) Buzz!”

Nog een vervolg op mijn ‘Meimaand Eimaand…’ artikel, waarin ik de gelijktijdig spelende verwarringen al had aangeven. En aan alle verwarring komt een eind. Hoewel… Misschien begint mijn strijd zoals gewoonlijk nu pas weer?

Waarom MOET ik fietsen?

Eigenlijk bleek dit de hamvraag aan het eind van het ‘huisbezoek’ van de WMO-ambtenaar. Want inderdaad: na ruim 30 dagen werd ik gebeld door een mevrouw van de Sociale Dienst Drechtsteden die mijn aanvraag in behandeling had genomen en ze wilde daarvoor langskomen. Nou dan… PRIMA leek me. Dan kon ik laten zien wat voor fiets ik heb en hoeveel moeite het me kost om daar op en af te komen en hoe een ‘driewiel-voorziening’ de valkans drastisch zal verlagen.

Hoewel het gesprek in algemene zin goed begon – ze wilde ‘alles’ van me weten over mijn thuissituatie en toonde hier begrip voor – werd het grimmig toen het over de financiële hulp ging. “Voor de WMO is het belangrijk dat er een ‘noodzaak’ is voor hulp met persoonlijk vervoer.”
Ze kunnen helpen met ondersteuning van grote plotselinge uitgaven zoals een wasmachine als je die niet kunt betalen maar met vervoersmiddelen wordt gekeken wat ik wél kan om mijn noodzakelijke doelen te bereiken. En dat zijn er in haar optiek niet zo veel.
Eén of twee keer in de week boodschappen doen, bezoek aan huisarts, ziekenhuis en alle zorgvoorzieningen als dat nodig is, maar niet dagelijks ergens moeten gaan wat niet op een andere manier te doen is. En dat vond ze bij mij wel degelijk te doen.

Zo heb ik dus nog een auto… En als ik die niet zou hebben of willen gebruiken dan kan ik met de bus gaan. Mijn uitleg dat een ritje naar mijn favoriete supermarkten (niet in mijn wijk!) uren zou kosten aan lopen, rijden met de bus, wachten op overstapplek, etc. wuifde ze weg. Het kan en ik heb er de tijd voor. Zovele ouderen moeten dit zo doen.

Dat fietsen juist bevorderlijk zou zijn voor een betere conditie van mijn benen (slechte aderen en artrose-knieën) wuifde ze ook weg! Want om ‘fitter’ te blijven zijn er hulpmiddelen te koop (fietstrainer) of waarom ga ik niet ‘gewoon’ naar de sportschool? Huh? WTF! Tegen de € 40 per maand uitgeven om tussen smerige naar zweet ruikende muren suffe fitness te gaan doen? In een sportschool waar ook mensen van bepaald ‘pluimage’ komen waar ik me absoluut niet op m’n gemak voel? Nooit! Tja… Dat is mijn probleem. En dat vond ze onzin.
En voor de nodige buitenlucht kan ik prima wat vaker een wandelingetje maken. Daar heb ik de fiets niet voor nodig.

Dat de huisarts ook het fietsen heeft aanbevolen deed haar verder weinig.
Ze had haar mening volgens mij al klaar liggen: donderdagochtend was ze bij mij, zaterdagmorgen had ik het verslag en beslissing al in de bus. Dat is vrijdag dus verstuurd…

Het was duidelijk een haastklus. Ze hadden vooraf al geklaagd dat ze met grote achterstanden zaten? Mijn geval was een ‘makkelijke’ afwijzing die ze binnen 1 dag kon afwerken. Er stonden fouten in het verslag en bepaalde argumenten van mijn kant zijn niet meegenomen.
Dan kennen ze mij blijkbaar nog niet goed genoeg… Hier neem ik geen genoegen mee.
Mijn bezwaren, protest en klachtomschrijving zitten al in mijn hoofd en gaan de komende dagen in een flinke brief op de (mail-) post. Het had op papier gekund met de “bijgaande antwoordenvelop” maar die zat er niet bij dus ze zullen het maar gewoon digitaal moeten accepteren. Prutsers. Zoals gewoonlijk. 🙁

Hogere kosten

Aan dit verhaal kan ik nog toevoegen dat een eventuele aanpassing van mijn eigen fiets veel hoger zou uitpakken dan verwacht. In het ‘meimaand-artikel’ schreef ik een bedrag van rond de € 500? Van mijn fietsenmaker had ik ook al een mail ontvangen op mijn verzoek voor een eventuele ‘pro-forma nota’. Dat systeem hanteren ze niet meer! Ze hebben nu het ‘geweldige’: ‘Tworby’-systeem. Kosten: pakweg € 2000! Ik viel bijna van m’n stoel toen ik dit las. WTF! De hele fiets kostte destijds kaal niet zoveel. Dit zou ik uiteraard nooit ‘even’ kunnen opsparen…

“Tworby: een driewieler in een handomdraai

– Uw eigen fiets, maar dan als driewieler
– Mogelijkheid tot vergoeding vanuit WMO (PGB) (!!!)
– Snel weer veilig de weg op
– Montage uitgevoerd door een gespecialiseerde dealer
– Is maar 72 cm breed en past door reguliere deur”

Ook de mevrouw van de WMO noemde dat ‘Tworby’ terloops. Maar daar zou geen vergoeding voor mogelijk zijn. Dan hanteerde hun WMO een eigen systeem: een leenfiets. Driewieler dan uiteraard. Die krijg je in bruikleen en je betaalt dan de bekende WMO-bijdrage die ik nu ook al betaal voor de huishoudelijke hulp die ik krijg. Hier had ik dan eventueel wel interesse in, als een vergoeding van de aanpassing niet zou kunnen. Maar in de afwijzingsbrief werd dit geheel niet genoemd. Geen noodzaak dus geen driewieler. Punt.

Door de hogere kosten van een eventuele aanpassing is het dus onmogelijk om zelf iets te veranderen aan mijn gevaarlijke situatie. En dat die echt gevaarlijk is bewees een situatie afgelopen donderdag toen ik op een rotonde waar ik voorrang had bijna werd aangereden door een auto. Ik moest plotseling remmen en zwabberde met mijn voorwiel alle kanten op… Net niet gevallen. De angst hiervoor blijft dus, zeker door de vele complexe verkeerssituaties in de stad.

Op dit verhaal kom ik zeker later weer terug.