Meimaand Eimaand op herhaling!

Status quo in een warrige periode

“In mei leggen alle vogels…” Ja wacht even, zo begon ik ‘Meimaand – Eimaand!’ exact hetzelfde! Dit mag dan wel een soort ‘herhaling’ zijn maar dan moet ik het niet gewoon kopiëren! Inmiddels zijn we al weer 6 jaar verder en er is nogal wat gebeurd in die tijd. 😛

De directe aanleiding is echter wel vrijwel hetzelfde: in mei 2017 was het nog nauwelijks echt lenteweer geweest en ik had het gewoon koud! Nou, op het moment dat ik dit schrijf is het nog net geen mei maar volgens mij is het weer niet veel beter. Voornamelijk nat, kil, koude wind… Meer herfst dan voorjaar. Bah! Sorry voor de mensen die bij elk weertype wel kunnen genieten maar ik doe dat alleen maar als het minimaal 16 graden is en een lekker zichtbaar zonnetje wat voldoende warmte afgeeft. Na zoveel maanden voornamelijk binnen zitten, heb ik dat echt heel hard nodig. En ook de tuin schreeuwt om aandacht maar dat laat ik noodgedwongen door het weer nog maar even zitten. Heb ik straks nóg meer werk om het ‘oerwoud’ aan te pakken…

Maar er zijn meer aanleidingen voor dit artikel. Een soort van te lang overgeslagen ‘status quo’, zullen we maar zeggen. Want hoe gaat het eigenlijk met De Rest? Hou je vast:

‘Vallen en weer opstaan’: Pijn blijft!

Ruim 5 maanden verder na de bekende val met de fiets. Ik zou liegen als ik zeg dat er weinig is veranderd aan de pijn in mijn rechterhand. Maar echt: die is nog steeds niet weg. Misschien wen ik eraan en denk ik er niet meer zo over na als ik weer een flinke pijnscheut krijg als ik een klein papiertje probeer te pakken, wat na de pijnscheut uit mijn hand valt… Het is er een beetje bij gaan horen. En ik probeer alles gewoon te doen ‘zoals ik gewend was’. Wat wel betekent dat de oude kracht in mijn goede (!) rechterhand nog niet terug is. Potjes groenten opendraaien lukt meestal niet meer zonder hulpmiddel. Het optillen van een zware steelpan moet ik nog steeds met links of met twee handen doen. Alles is anders gebleven. Is dat normaal?

In het begin was ik nog blij dat mijn hand en pols na de val niet gebroken waren. Nu weet ik niet wat er erger is… Misschien blijft de hand wel gevoelig? Ik ben blijkbaar gevoelig voor ‘reuma’-achtige problemen… Zie de knieartrose. En mijn moeder had gewoon al reuma op vroege leeftijd. Heel haar leven! Ik heb even gedacht dat ik dit mogelijk ook wel van haar ‘geërfd’ zal hebben. Maar ‘volgens de wetenschap lijkt reuma geen erfelijke ziekte’… Tja…
Ik houd het er maar bij (en dat weet ik echt zeker!) dat mijn beenderen (met alle gewrichten, pezen, etc. erbij) niet zo sterk zijn. Dat is wel iets waar je mee geboren wordt. En gezien mijn leeftijd wordt alles gewoon langzaam maar zeker zwakker. Dat lijkt me logisch. De vraag die ik me daarom nu blijf stellen:

Kan ik nog blijven fietsen?

Ik was de laatste jaren zo blij dat ik op tijd een e-bike heb gekocht! Net toen het financieel nog kon – in mijn WW-tijd – wist ik een betalingsregeling te krijgen voor een nieuwe elektrische fiets met lage instap. Vooral dat laatste was cruciaal want ik kon moeilijk nog met mijn been over de stang komen. Daardoor was ik al een paar keer gevallen! Zelfs voor de openbaring van de artrose en etalagebenen was op- en afstappen een probleem. Dat is alleen maar erger geworden. Mijn ‘benen zijn als wrakhout’… Ik heb er al eerder over geschreven.
Maar fietsen heeft naast een algemene opkikker voor het lichaam ook een goede functie voor de knieartrose! Juist de fietsbewegingen houden de gewrichten soepel! En dat mis ik nu ook al maanden, nu ik niet meer fiets na de val.

Ik had er al eerder over gedacht of ik misschien in aanmerking zou komen voor een vergoeding om ‘zijwielen’ te laten monteren aan mijn fiets. Afgelopen jaar had ik in een plaatselijk krantje gelezen dat de Gemeente daar aan mee zou werken en mijn eigen fietsenmaker (waar ook mijn fiets is gekocht) zou dit leveren. Ik was daar al langs geweest, ergens afgelopen zomer. Voor de val dus. Gek genoeg wist de eigenaar niets meer van dat stukje in de krant… Maar hij liet me het systeem zien wat ze inderdaad verkopen. Het achterwiel wordt feitelijk geheel vervangen door twee achterwielen. Een hele verbouwing dus en dat kost daarom bijna € 500! Niet iets om zo even direct te laten doen. Op dat moment dacht ik er nog even over na maar na de val ben ik dit serieus gaan nemen. Daarom heb ik vorige maand een:

Aanvraag WMO-ondersteuning gedaan.

Althans: Ik had een simpele vraag gesteld bij de Sociale Dienst Drechtsteden of er in dit soort gevallen hulp wordt geboden. Juist het ‘vallen bij ouderen’ is namelijk ook al een actueel actiepunt! Vanwege de vergrijzing en meer (noodgedwongen) zelfstandige maar gebrekkige ouderen, komen ernstige valpartijen ook steeds meer voor. Terwijl juist ook die ouderen wordt aanbevolen om maar vooral zo veel mogelijk te blijven bewegen! Ik had dus wel op enige bijval gerekend.

Helaas had ik al vier weken gewacht zonder een antwoord te krijgen… Toen ik dit als klacht ging melden, kreeg ik opeens wel antwoord. Maar: zo’n aanpassing aan mijn fiets kenden ze niet! Wel zou ik een speciale ‘driewieler’ kunnen aanvragen. Die bestaan ook. Maar zo’n nieuwe aanschaf is véél duurder uiteraard en die aanpassing van mijn nog prima e-bike lijkt me gewoon veel logischer. Uiteindelijk mag ik daarom dus een ‘echte’ aanvraag om WMO-ondersteuning doen.
Ik werd wel gewaarschuwd: Er staat officieel maximaal 30 dagen voor ik antwoord van de WMO kan krijgen én… ze hebben grote achterstanden dus het kan ook zomaar langer gaan duren… Pfff… Tja, dan had ik dit ook maar direct moeten aanvragen na mijn val… Maar wist ik dat ik er zo lang last van zou houden en ik nu nog meer angst heb om te vallen dan ik al had?

Afwachten dus maar. En… Inmiddels héb ik al weer 1 keertje gefietst! 🙂
Vorige week had ik een afspraak met een goede kennis die dichtbij woont en het weer was goed (droog en zonnig) dus: proberen! Ik moet zeggen dat ik echt met angst ben opgestapt en ben expres naar een plekje gelopen waar ik naast een hoge stoeprand kon staan. Het fietsen zelf was uiteraard geen probleem. Als ik gewoon goed uitkijk dat ik voldoende rust neem en een hoge opstap kan doen, met liefst nog wat ondersteuning om tegen te kunnen leunen (een muur of lantaarnpaal) dan gaat het prima. Maar ja… Dat heb je natuurlijk niet overal. Daarom zouden zijwielen o.i.d. een uitkomst zijn. Ik hoop dat de aanvraag gehonoreerd wordt.

Het zelf betalen vanuit mijn (beperkte) spaargeld wil ik niet want er gebeurt nog veel meer:

Nieuwe CV-ketel?

Een van mijn beruchte en eerder beschreven ‘zwaarden van Damocles’ dreigt te vallen!
Een heel verhaal maar ik zal proberen het kort samen te vatten. Later zal ik er een apart artikel over schrijven.

Dat ik ergens een ‘klein’ lek moest hebben weet ik al enkele jaren. Het bijvullen van water in een CV-ketel gebeurt namelijk gemiddeld niet vaker dan 1x per jaar of zo. Ik moest dat al 3 tot 4 keer doen. En ik had ook al eens druppeltjes gezien onder de ketel. Maar tijdens elk (tegenwoordig slechts tweejaarlijks) onderhoud haalt de CV-monteur zijn schouders op, lacht het weg en zegt dat “alles in orde” is.
Toen ik afgelopen maand de ketel opeens 2x moest bijvullen omdat die UIT stond (onder een bepaalde waterdruk schakelt ie automatisch uit), heb ik een storingsmelding gedaan.
De monteur die twee weken na de melding kwam kijken, zag in 1 minuut dat de aan- en afvoerleidingen van het water lekten. En mijn ‘expansievat’ was kapot. Dat laatste zou inderdaad kunnen komen door te grote drukverschillen door het steeds vaker moeten bijvullen. Maar die leidingen? Ja, eentje heeft inderdaad een groene aanslag wat duidt op corrosie. En de leidingen onder mijn CV zijn ongetwijfeld al een flink aantal jaartjes oud. Maar dat dit de (enige) oorzaak van de lekkage moet zijn? Ik zei hem dat ik al vaker heb gezegd druppels midden onder de ketel te hebben gezien, wat volgens diverse websites op een defecte automatische ontluchter (die in de ketel zit) kan duiden. Hij haalde zijn schouders (ook al weer) op en zei letterlijk: “Ik had deze ketel al jaren geleden vervangen!” WTF!
Ja, het ding is dit jaar inmiddels 14 jaar oud en dat wordt kritisch.
Ja, door de jaren heen is duidelijk geworden dat het merk ketel (Agpo Ferroli) niet goed bekend staat. En mijn type (open VR) is behalve niet zo zuinig ook nog eens ‘gevaarlijk’ op termijn omdat deze bij slecht onderhoud koolmonoxide vergiftiging kan veroorzaken. Ik heb de ‘reportage bij Kassa’ ook gezien. Maar: Ik heb NIET een van die gewraakte ketels maar een ander type! En hoewel het merk misschien niet het beste ter wereld is; de ketel doet het gewoon en ik had de monteur laten komen vanwege een lekkage!
Omdat deze zogenaamd dan niet vanuit de ketel komt, kreeg ik een offerte met onderdelen en arbeidsloon (€ 100 per uur!) omdat dit niet in het onderhoudscontract zit. Vermoedelijk zal het tegen de € 500 gaan lopen! En is de lekkage dan opgelost? Ik twijfel sterk.
Daarom heb ik andere bedrijven aangeschreven voor een ‘second opinion’ en de mogelijkheden van een nieuwe CV-ketel omdat het gasverbruik wel degelijk een punt is. Zeker nu de gasprijs de laatste jaren torenhoog is gestegen…
Mijn energiecontract loopt eind dit jaar af en de gasprijs is inmiddels wel wat gedaald maar ik zal zeker veel meer moeten gaan betalen. Een nieuwe ketel kan dit dus een stuk voordeliger maken.
Maar… Juist ja. Hoe dan? Met mijn uitkering kan ik niet zomaar een nieuwe ketel van minimaal € 2000 betalen!

Aanstaande vrijdag verwacht ik een bedrijf over de vloer dat aan ‘huurkoop’ doet en in de markt ‘redelijk voordelig’ is.
Met mijn onderhoudsbedrijf heb ik een irritante mailwisseling gehad en daar wil ik sowieso liever weg. Die heeft na de overname van mijn oude gestopte bedrijf nooit goed werk geleverd.
Dit wordt dus een flinke kluif en hier ben ik momenteel druk doende mee. Wordt vervolgd.

Maar er is nog meer:

‘Klusser in huis…’

Eind januari had ik dit artikel al geschreven omdat ik “blij” was een klusser te hebben gevonden, die én dichtbij woont, én redelijke prijzen rekent voor de diverse kleinere onderhoudsklussen in mijn huis. Eentje had hij dus gedaan en hij zou later weer komen voor een paar andere dingen: een al heel lang zwaar klemmende voordeur, de vervanging van de andere wc-stortbak beneden, reparatie van het wastafelkraantje daar en het verhelpen van lekkage aan mijn kozijnen.
Ik wilde ook niet alles tegelijk doen want dat kan ik niet betalen. Maar nu ging mijn voordeur steeds harder klemmen en ik was bang dat het onderste scharnier zou breken. Ik zag daar namelijk beweging in tijdens het rukken en trekken aan de deur.
Wat bleek nu? De klusser had het druk. Te druk.
In februari schreef ik hem aan of hij naar die deur kan komen kijken. Leek me geen grote klus. Hij zou echter niet eerder kunnen dan ergens in maart. In maart had hij ook geen tijd… Het zou nu april worden. En juist ja… Half april en nog niets. Toen ben ik maar weer een andere klusser gaan zoeken. En die heb ik gevonden. Iemand uit de regio, niet uit Dordrecht maar wel heel vaak hier aan het werk. En hij is gisteren geweest om de eerste klussen te doen:
De voordeur klemt niet meer, de wc-stortbak beneden en het wastafelkraantje zijn vervangen en hij heeft al een idee hoe hij de lekkage van de kozijnen kan oplossen.
Het ging echter niet zonder problemen: de eerste stortbak bleek niet goed en hij moest een andere gaan halen en de diverse onderdelen bleken ook niet allemaal goed te passen zodat er meer werk en meer (begroot) geld bijkwam. Een hap uit mijn spaargeld verder en even aankijken of alles goed blijft functioneren… De man is aardig, een oude rot in het klusvak, maar dat geeft ook beperkingen. Hij lijkt minder flexibel en inventief dan de vorige die hier was. En het is ook iets duurder.
Maar goed, ik ben deels goed geholpen en op dit moment zit ik daarvan te bekomen want dat had gisteren best de nodige impact op me… Zenuwen en zo. 😛

Gisteren was ook de wekelijkse dag van de hulp in de huishouding. Omdat de klusser bezig was, had ze echter geen beschikking over water en kon helaas weinig doen om de rommel na de klus op te ruimen… Ze ging maar wat eerder weg om volgende week wat langer te blijven. Zodoende moest ik gisterenmiddag wel zelf aan de slag met stofzuiger, vloerwisser en natte doekjes om de boel weer bruikbaar en beloopbaar te maken… Ik was kapot. Fysiek en mentaal. Maar goed, vandaag weer beter na een goede nacht slapen en ik kan het weer lekker van me afschrijven in dit artikel. 😉

Wat nog Rest

Nee, dit is geen ‘Restflits’! Puur een kleine (?) opsomming van de gebeurtenissen van de afgelopen paar weken. Het lijkt voor een krachtig en dynamisch mens niks bijzonders… Maar ik ben er gewoon (te) vol van en het maakt me allemaal moe. Jammer. Maar op zich ook fijn dat er weer dingen gebeuren die uiteindelijk problemen oplossen. “Elk nadeel hep z’n voordeel”, weet je nog?
En wat ook belangrijk is: Hoewel de neiging om op dit soort dagen dan maar weer ‘een slok’ te nemen om die kopzorgen draaglijker te maken dan echt aanwezig is: Ik heb nog steeds geen druppel sterke drank gedronken. 🙂 Gisteren was dat ‘al weer’ 17 weken. En nee, ik ‘race’ straks niet naar de slijter om snel een fles te halen. Voorlopig houd ik me aan mijn voornemen.
Want vallen? Kan gebeuren. Gewoon zelf weer opstaan. Zonder hulp- of drogerende middelen kan ik dat ook nog. En dat mag ook gezegd worden. 🙂

PS: In het kader van ‘Meimaand Eimaand’ ben ik een belangrijk punt vergeten:

Voor het eerst sinds ik hier woon (30 jaar!) heb ik zowel in de achtertuin, in de bamboehaag, een mezennest zitten en in de ‘voortuin’ een merelnest!
Als de buren zich niet al te rigoureus met de uitgroei van mijn hagen gaan bemoeien, gegarandeerd eieren rond huize DeRest dus! Is dat niet mooi? 🙂