Het kapitalisme eist steeds meer slachtoffers!
Met de uitkeringsverstrekkende instanties heb ik altijd een haat-liefde verhouding gehad. Voor mij waren ze altijd een noodzakelijk ‘kwaad’. Ze zijn natuurlijk nodig omdat elk mens zonder voldoende inkomsten uit werk een (aanvullende) uitkering moet krijgen om te kunnen overleven. Hoe er echter met zogenaamde werkzoekenden, werklozen of andere groepen mensen die niet (meer) volwaardig aan het arbeidsproces kunnen deelnemen wordt omgegaan is sterk wisselend. Meestal zal het wel goed gaan maar ik lees ook veel schrijnende verhalen van onbegrip en daar heb ik helaas ook ervaring mee.
Vanaf het moment dat ik volledig zonder werk was (juli 2013) kreeg ik te maken met het UWV. Ongeveer 4 jaar was dat. En ik ben daar met ruzie weggegaan, toen ik eind 2017 mijn rechtmatige periode WW had ontvangen en ik doorging in de IOAW (feitelijk ‘bijstand’ maar voor 50-plussers en met wat afwijkende regels). Toen was ik overgeleverd aan de ‘sociale dienst’, in Dordrecht de ‘Sociale Dienst Drechtsteden’ genaamd.
Officieel noemen ze de uitkering een ‘vangnet’, bedoeld voor mensen die (tijdelijk!) niet kunnen werken maar daar wel naar (moeten blijven) streven tot hun pensioengerechtigde leeftijd.
Soms worden mensen nog wel eens ‘afgekeurd’ maar in de laatste decennia is dat steeds moeilijker geworden. Van bovenaf is namelijk bepaald dat elk (deels) gezond mens wel ‘iets’ kan doen om een steentje bij te dragen aan de maatschappij. ‘Participeren’ is dit genoemd. Zo is Nederland van een ‘verzorgingsstaat’ een ‘participatiemaatschappij’ geworden. Ik heb dit al vaker geschreven met een voorbeeld van een ‘Troonrede’ waarin de Koning dit letterlijk uitspreekt. Ingegeven door die kwalegoïst Rutte overigens… (namens de VVD die al decennia de scepter zwaait en niets opheeft met de minder bedeelden) Tot zover ben ik hier altijd duidelijk in geweest.
Omdat ik na meerdere depressies (de voorlaatste tijdens mijn WW-periode omdat ik me toen pas realiseerde dat ik nergens meer aan de bak zou komen) dacht niet volwaardig meer te kunnen werken, vroeg ik een keuring aan. De betreffende UWV-arts ging echter volledig voorbij aan mentale problemen! En mijn lichaam was destijds (ergens in 2015) nog in redelijke conditie dus ik werd voor 100% goedgekeurd. “Altijd wel een licht baantje te vinden waar geen druk op staat.” Malloot. Toen ik in 2016 dan besloot om vrijwilligerswerk te gaan doen en ik een ‘baantje’ had gevonden bij de grootste kringloophandel van Dordrecht ‘Opnieuw & Co’ (het vrijwilligerscontract was al getekend!) werd dit afgewezen door het UWV! Het bedrijf miste de zogenaamde ‘ANBI-status’ en werd daarom niet erkend. WTF! Dan wilde en kon ik eindelijk iets doen en dan zaten ze te zeveren over oneerlijke regels (die later ook terecht zijn aangepast…). Daarna wilde ik bij het UWV met niemand meer in gesprek. Ik heb duidelijk laten weten dat ik woedend was. Ze lieten me verder dan ook wijselijk met rust want eind 2017 ging ik daar toch weg…
UWV moet zélf gaan werken aan het eigen perspectief…
Het eerste gesprek bij de SDD was met mijn tweede contactpersoon (ze wisselen daar erg regelmatig…) en heb ik in februari 2018 gehad. “Tot over een jaar, dan kijken we hoe het dan gaat.” En nu dan… februari 2023 (exact 5 jaar later) was dan mijn tweede gesprek. Fijn. Geen tijding goede tijding en als ik hen niet nodig heb, voegt een gesprek weinig toe.
Maar nu kreeg ik al een mysterieuze uitnodiging van de ‘afdeling STAP’ (STabiliseren, Activeren en Participeren) om kennis te komen maken. Op Twitter vroeg ik me verbaasd af wat dit nu weer betekende want op de website van de SDD kon ik niets over ‘STAP’ vinden. Een goede bekende wist een verklaring te vinden in het ‘STAP-budget’ maar dit zag ik alleen gelinkt aan het UWV! Wat nu dan bij de SDD? Vaag.
Tijdens het telefoongesprek om een afspraak met me te maken wist de mevrouw me al te vertellen dat dit echter iets heel anders was. Aan haar onzekere toon te horen kwam het op me over alsof ze de verwarring met het STAP-budget voor het eerst hoorde. Ze zou het er met het team over hebben… Goed idee volgens mij… 😛
Om een lang verhaal iets korter te maken: Die mevrouw van STAP was dus gewoon mijn nieuwe contactpersoon bij de SDD en (wel degelijk!) in het kader van het ‘Participeren’ moesten we nu twee keer per jaar gesprekken hebben en ze zou een actieplan moeten maken. Euh… Wat voor actie? Hoe ze me meer geld kunnen geven om in mijn nodige behoeften te kunnen voorzien? Nee uiteraard niet lolbroek… Hoe ze me toch nog op een of andere manier ‘actief’ deelnemer in de maatschappij kunnen maken. Daar bestaan inderdaad in de meeste gemeenten ‘participatie-baantjes’ voor; vrijwilligerswerk van soms enkele uurtjes per week. Leuk. Voor de mensen die dat echt willen en ook kunnen. Maar ik kan en wil dat niet (meer) op hun manier. Ik heb heel mijn volwassen leven dingen gedaan die ‘moesten’! Van Militaire Dienst, waar ik mijn eerste trauma opliep (en ook mijn eerste biertje dronk en voor de eerste keer dronken werd…) tot diverse banen omdat je toch moet werken en omdat ik ook wel geld nodig had om mijn hobby’s te kunnen betalen. Maar nooit echt helemaal met plezier, vanuit mijn hart. Ach ja… Zoals zovelen denk ik. Ook heb ik vele malen conflicten gehad met ‘baasjes’ die mij niet serieus namen als ik kritiek had. Dan moest ik maar een betere opleiding doen, dat ik “mee kon praten”. Altijd moeite gehad met die oneerlijke hiërarchie… Maar goed, altijd ‘geluk’ gehad en altijd gewerkt, zelfs nog in tijden dat ik het leven nauwelijks nog aankon vanwege de thuissituatie. Nu heb ik er ‘genoeg’ van. Zowel fysiek als mentaal te veel ‘beschadigd’ dat ik nog dingen ‘moet’ maar ook kan doen die ik niet ‘leuk’ vind. Tot op dit moment nog steeds werkend aan nieuwe stabiliteit (gisteren ‘al weer’ 10 weken zonder sterke drank!) en op zoek naar misschien nog wat nieuwe doelen in mijn leven.
Na het voor de 600ste keer vertellen van mijn ‘levensverhaal’ (de korte versie en ze wist zogezegd helemaal niets…) besefte ze overigens mijn ‘pijnpunten’ (ook mentaal) en begrijpt dat ze mij niet te veel MOETEN proberen daarin te betrekken. Daarom zou ze een volgend gesprek wel telefonisch af kunnen doen, vermoedt ze. Ik ben benieuwd.
Hier zou ik een nog groter artikel over kunnen schrijven maar voor nu houd ik het hier even bij. Als er een daadwerkelijk vervolg komt van hun pogingen mij te ‘Activeren’ richting ‘Participeren’ dan kom ik hier absoluut op terug!
Je weet misschien inmiddels dat ik de bemoeienis van de ‘rOverheid’ niet altijd kan waarderen. Het individu telt vaak niet meer mee, als die weinig (meer) kan betekenen in de maatschappij. Dat woord ‘participeren’ doet me bijna overgeven… Jongeren zonder duidelijke vooruitzichten (niet elke jongere vindt snel zijn of haar levensdoel!), gehandicapten, chronisch zieken, mensen met onduidelijke (mentale) problemen en… ouderen. Ze kosten geld. En daarom zijn ze allemaal een probleem in een kapitalistische maatschappij. De hele wereldeconomie draait daar inmiddels op. Op de macht van het geld. Dit is NIET normaal en ONmenselijk. Dat zal ik blijven roepen en schrijven zolang ik leef…
Wordt vervolgd. 🙂
…
