Financiële Zwaarden van Damocles – vervolg

Haal ik mijn pensioen wel? Ja/Nee*

In de laatste Restflits kondigde ik al aan dat ik met een vervolg zou komen van de daar al (te) lange uitleg over mijn ‘Zwaarden van Damocles’, die me boven het hoofd hangen. Geldzorgen. En niet alleen door de huidige extreme crises rond de energieprijzen en algehele inflatie. Ik schreef in die Flits dat ik eigenlijk al jarenlang steeds weer moet puzzelen hoe ik het jaar weer door kom. Zelfs toen ik nog werkte was dit het geval! Vanaf de zomer van 2003 ben ik door verschillende grote financiële crises gegaan. Door mijn ontslag in dat jaar en daarna door diverse andere (onverwachte) problemen. Vandaar dat ik me ook op financieel gebied wel ‘ervaringsdeskundige’ durf te noemen. En misschien komt het hierdoor dat ik me in deze bizarre crisistijd nu nog wat rustiger voel, omdat ik al veel heb meegemaakt. Maar helaas lijkt de rek er nu toch echt wel uit te zijn, in de touwtjes die de altijd aanwezige zwaarden nog in de lucht houden… Want wat kan er allemaal gaan gebeuren? Wat hangt er nog meer boven mijn hoofd dan de eerder beschreven ‘grotere’ problemen rond huis, hypotheek, onderhoud en absurde energieprijzen? In dit artikel een verdere opsomming van zorglijke financiële ‘zwaarden’.
Waarbij ik wil opmerken dat ik absoluut niet de enige zal zijn met dit soort problemen. Iedereen kan in deze situatie terecht komen!

Gezondheidszorg

Laat ik beginnen met hetgeen uiteindelijk op de eerste plaats zou moeten staan: mijn gezondheid. Zeker als je (ruim) over de helft van je aardse bestaan bent, zal het lichaam langzaam maar zeker ook regelmatig ‘onderhoud’ nodig hebben, meer dan alleen wat je er zelf aan kunt doen met gezond eten, drinken en bewegen. En helaas… Dat kost ook geld. Veel geld. Bizar veel geld… Zoveel dat ze al hebben voorspeld niet voldoende zorg meer te kunnen leveren aan de vergrijzende samenleving… Op zich is dat al een bizar gegeven. Ik kan hier een apart ‘boek’ over schrijven… Maar ik zal me beperken tot de feiten.

In de diverse nieuwsprogramma’s op tv zag je het vermoedelijk wel een keer langskomen: Steeds meer mensen mijden de zorg, van huisarts tot tandarts, omdat ze bang zijn voor de kosten. Dat is zeker een feit. Ik doe dat eigenlijk ook…
In mijn geval had ik er dan nog een ‘huisartsensoap’ bij vanwege de problemen die ik had na het vertrek van mijn oude huisarts… Maar ook durf ik eigenlijk niet zo snel meer te gaan omdat ik vrees dan doorgestuurd te worden naar een specialist, wat extra kosten met zich mee kan brengen. En ik ben bang van de tandarts! Niet alleen door trauma uit m’n jeugd met de schooltandarts in die tijd maar ook omdat ik de goedkoopste aanvullende tandartsverzekering heb afgesloten. Boven een bepaald bedrag moet ik alles zelf betalen. En dat kan ik moeilijk opbrengen.
Voor de gebruikelijke halfjaarlijkse controles is mijn verzekering ruim voldoende. Maar zelfs als ze (opeens) een uitgebreide ‘tandsteen’ behandeling gaan uitvoeren, lig ik me zorgen te maken: “Dekt mijn verzekering dit eigenlijk wel?” Toevallig moest ik vorige week voor mijn tweede controle dit jaar en gebeurde dit. Maar ook constateerde mijn tandarts een klein gaatje bij een oude vulling, die daarom binnenkort vervangen moet worden! Toen ik later voor een andere reden even mijn zorgverzekering online ging bekijken, zag ik dat ik al over de helft ben van mijn budget! Euh… HELP! Extra kosten dus nog dit jaar!
De reden dat ik even keek op mijn verzekering (VGZ) was een nota die ik ontving van bijna € 250! Die zou rond 8 oktober automatisch afgeschreven gaan worden. Na dit opgezocht te hebben, bleek dit de nota te zijn van de longarts, die ik in het eerste kwartaal van dit jaar (!) had gesproken. Twee maal telefonische consulten! Eigen risico. Wat nu dan wel direct volledig verbruikt is.

Kosten van veel noodzakelijke zorgverlening zijn meestal waanzinnig hoog. En zelfs al gaat dit om chronische dus terugkerende zorg, dan wordt dit niet altijd helemaal vergoed. De zorgverzekeraars worden elk jaar strenger in wat ze wel of niet vergoeden onder de basispremie.

Ik betaal naast de basispremie een kleine aanvullende premie die vooral tandheelkundige zorg en een eventuele nieuwe bril vergoedt. De verzekering is een collectieve in samenwerking met de Gemeente Dordrecht (Gemeentepolis) die speciaal bedoeld is voor de minima! Dat maakt dit redelijk goed betaalbaar, zeker gezien de maximale zorgtoeslag die ik ontvang. Maar ik heb dus de laagste van de drie (!) mogelijkheden gekozen, omdat ik anders maandelijks gewoon te veel moet betalen! De maximale verzekering is naar mijn overtuiging veel te duur voor de echte minima. Dan moet je wel heel veel verschillende zorg verbruiken.
En dan heb je kunnen lezen na ‘Pipodag’ (euh… ‘Prinsjesdag’ zoals ik het zie…) dat de collectieve verzekeringen niet meer mogen in 2023! Althans voor de basispremie. Nog wel voor de aanvullende verzekeringen. Ahum… Ik ben zeer benieuwd wat dit voor mij gaat betekenen.

In ieder geval heb ik nu dus weer enkele honderden euro’s extra kosten, waarvoor ik maar weer een betalingsregeling moet afsluiten. Daarvoor moet ik bij de VGZ ook erg omslachtig te werk gaan… Stornering via mijn bank en pas daarna ‘mag’ ik het anders regelen… Om maar weer van de bekende ontmoediging te spreken.

Het jaar is nog niet voorbij en ik heb nog afspraken staan bij de KNO-arts vanwege mijn doofheid.
Kan je je dan voorstellen dat ik niet meer bij elk nieuw pijntje, vlekje, kuchje of bultje naar de huisarts ga? Te bang voor nog meer extra kosten.
Maar feitelijk is dit niet goed voor mijn gezondheid op langere termijn. Je weet nooit of iets ‘geks’ blijvend is, erger wordt of misschien een indicatie kan zijn voor een ernstige aandoening die beter behandeld kan worden als je er vroeg bij bent. Dat hoor ik zo vaak. Tja… Dát is dan met recht mijn ‘eigen risico’. Niet de oneerlijke kosten die ik zelf moet betalen vanwege chronische aandoeningen… Maar het is mensonterend dat ik dit (samen met vele anderen) moet doen, om financiële problemen te voorkomen.

Vervoer

Dit is ook weer zo’n sneaky sluimerend ‘zwaard’ wat langzaamaan steeds lager komt te hangen…
Het is voor mij heel erg belangrijk dat ik me nog zo goed mogelijk kan bewegen naar de belangrijkste doelen buitenshuis. Als eerste uiteraard de dagelijkse (of voor mij meestal ‘wekelijkse’) boodschappen, daarna de primaire gezondheidszorg (huisarts en ziekenhuis) en alle andere (toevallige) gebeurtenissen. Maar ook natuurlijk het recent begonnen zwemmen!

Op dit moment heb ik nog de beschikking over een auto. Hoewel ik het steeds vaker een ‘brik’ durf te noemen… Het ding is nu al ruim 25 jaar oud! Jawel, en het is geen zogenaamde ‘oldtimer’ in de zin van een bekend type wat bepaalde hobbyisten nog wel eens graag willen koesteren en onderhouden. Voor mij was het een noodzakelijke spontane aanschaf in 2013 toen mijn oorspronkelijke eigen auto de vernieling in was geholpen door een dwaze bestuurder van een bestelbus. De huidige stond toevallig te koop in mijn straat bij een bekende ‘buurman’. Na onverwachte onbekende gebreken overwonnen te hebben vrij snel na de aankoop, blijft deze nog steeds APK-goedgekeurd worden, soms na wat noodzakelijk onderhoud, wat tot heden nooit boven de € 500 per jaar is gekomen. Een bedrag waarvoor ik nooit een andere vergelijkbare auto had kunnen kopen, dus ik liet het altijd maar zo. Met de duidelijke gedachte in mijn hoofd dat het bij de eerste grotere uitgave gewoon afgelopen is. En dan kan ik ook geen andere meer aanschaffen.
De keuring vindt altijd plaats in oktober dus het zal al snel weer duidelijk worden of ik er nog een jaar mee mag rijden. Dit jaar zal mijn zoon voor de helft meebetalen, omdat hij de auto maanden heeft geleend vanwege het ongelukje van zijn vriendin wiens been in het gips zat en toen ze daarna gingen verhuizen naar hun eerste ‘eigen’ (huur-) flatje samen.
Ondanks de ouderdom rijdt ie nog steeds goed en dit betekent voor mij een groot verschil in mobiliteit. Nu kan ik bijvoorbeeld eenvoudig naar mijn belangrijkste (goedkopere!) supermarkt Dirk, die in een andere wijk zit. Met droog weer ga ik daar met de elektrische fiets. Als het een hele week echt slecht weer is sla ik het over of ga ik dus met de auto als het moet. Met de bus is hier niet goed te komen. Als ik dus niet kan fietsen, dan ben ik aangewezen op de duurdere Jumbo en de Lidl in mijn wijk, waar ik zowel met fiets als met bus makkelijk kan komen.
De auto betekent echter een veel makkelijkere actieradius in alle opzichten. Ook voor incidentele bezoekjes aan bijvoorbeeld een bouwmarkt, waar ik zonder auto vermoedelijk nooit meer zal gaan.

Als ik de auto zal moeten opruimen, ben ik bij slecht weer of zwaarder vervoer aangewezen op de bus. Duur en zeer irritant door soms lange wachttijden of gewoon te vaak lopen wat me niet zo makkelijk afgaat.
Als de vaste kosten van de auto zouden vervallen, dan kan ik daarmee goed elke week een paar keer van de bus gebruik maken. Zolang ik nog goed kan fietsen zou dit dus wel kunnen, hoewel minder flexibel.
Die fiets kost natuurlijk ook onderhoud af en toe. Uiteraard niet zo veel als een auto. Maar het loopt al op als ik niet zelf naar de fietsenmaker kan. Dan betaal ik zo al tientjes extra als ze hem moeten halen en brengen.

De kosten van mijn ‘dagelijkse’ vervoer zijn dus zeker een punt van financiële zorg.

Klein onderhoud

Eerder heb ik al de grotere dingen genoemd, die in een (eigen) huis af en toe noodzakelijk zijn. Maar er gaan natuurlijk in elk huis wel meer dingen kapot of moeten verbeterd worden door gebruiksslijtage. Zelf was ik al nooit een goede ‘doe-het-zelver’. Ik heb wel erg veel geleerd sinds ik hier woon, want je kunt gewoon niet voor elke klus iemand laten komen. Dat is te duur. Zodoende heb ik dus wel veel klusjes zelf gedaan, toen ik nog beter kon bewegen. Nu is alles veel moeilijker geworden. Daarnaast zijn bepaalde klussen voor mij gewoon te lastig.

Op dit moment heb ik een paar groter wordende problemen:
De wc in de badkamer blijft continu doorlopen. De ‘afdichter’ in de stortbak werkt blijkbaar niet goed meer. Laat ik je zeggen dat beide wc’s in mijn huis nog van de bouw zijn! Ofwel ongeveer 44 jaar oud! Bij een verstopping beneden was er eens een loodgieter die zei dat de wc echt vervangen moest worden. Er zat een scheur in de stortbak en zou lekken. Dat was niet zo en die doet nog steeds wat die moet doen… Maar wel met (te) veel watergebruik. En boven sluit die dus niet goed meer… Eigenlijk zou ik dus gewoon twee nieuwe wc’s moeten hebben. Maar wat kost dat, behalve de aanschaf alleen al?

Dan heb ik lekkende kozijnen zowel in de slaapkamer als beneden in de woonkamer. Bij erg harde regen direct op die kozijnen gericht, loopt het water naar binnen en moet ik handdoeken neerleggen om het op te vangen. Bij beide (kunststof) kozijnen denk ik dat het door de jaren heen is gaan lekken bij de ‘afdekstrips’ die boven de kozijnen zijn geplakt. Bij de schuifpui kon ik dat simpel constateren omdat die gewoon los was op enkele plekken! Het water had daar vrij spel en in de bovenkant zitten schroeven, waar stromend water langs naar binnen kan. Deze strip heb ik provisorisch met grijs (!) reparatietape weer vastgeplakt. Geen gezicht maar na de eerste buien die nog niet zo fel zijn, komt er nu geen water naar binnen…
Ook aan de voorkant zit zo’n strip maar ik kan niet zien wat daarmee mis is.
Feitelijk moeten die strips, die gelijmd zaten met een waterbestendige kit, gewoon opnieuw goed bevestigd worden. Het beste door een kozijnmonteur maar in ieder geval door iemand die hier echt handig in is. Wat gaat dat weer kosten?

Verder zijn er natuurlijk altijd wel wat klusjes in een huis… Zo wil ik eigenlijk op twee plaatsen gordijnen ophangen, waarvoor op een muur en in het plafond geboord moet worden. Dat kan ik nog wel, hoewel ik steeds meer moeite heb met het (stabiel!) staan op een trap of ladder. Mijn benen zijn gewoon slapper geworden en ik was nooit een ‘held’ op vooral de hoge ladder. Nu is het vooral ook de angst voor het vallen, wat zeker niet ongegrond is.

Of je nu in een koop- of huurhuis woont: er zijn altijd wel eens klusjes die vooral ouderen moeilijk of niet meer zelf kunnen doen. En als je dan geen handige familie om je heen hebt, dan zou je altijd een ‘professional’ in moeten huren. Dat kan ik uiteraard weer niet betalen.
Er bestaat ook in Dordrecht wel zoiets als ‘WeHelpen’, of een soort ‘klussencentrale’ waar handige hobbyisten aangesloten zijn, die voor een minder hoge vergoeding wel willen helpen. Ik denk dat ik me hier toch eens in moet gaan verdiepen. Anders ontstaan er straks steeds meer gebreken en verpaupert het huis meer en meer… Dat zou ik vreselijk vinden.
Het is voor mij wel een drempel om overheen te stappen… Zo oud ben ik namelijk nog niet en ik ken mensen (van horen en lezen, niet in mijn omgeving) van rond de 80 die nog met plezier klussen doen voor hun kinderen, buren en vrienden… Pfff…

Persoonlijke verzorging

Al zolang ik weer alleen woon en ik niet meer werk, ben ik niet meer zo bezig met mijn persoonlijke verzorging. Hiermee bedoel ik dan vooral mijn kleding en schoeisel. Ik was nooit gevoelig voor trends of de wens om regelmatig nieuwe kleding te kopen. Als iets nog goed zat en niet kapot was dan wilde ik dit het liefst afdragen tot de gaten er in vallen… 😉
Na mijn operatie in 2017 is er echter wat gebeurd met mijn postuur… Ik had al langer een ‘buikje’, al ongeveer vanaf mijn 40e denk ik, maar nu nam dat vrij snel in omvang toe. Eigenlijk groeide mijn hele onderlichaam wel in omvang… Ik ben uit vrijwel al mijn broeken gegroeid.
En ook heb ik opeens een grotere schoenmaat: 45 in plaats van 44. Mijn voeten zijn ook dikker geworden… 😛
Goede nieuwe kleding is ook niet altijd goedkoop. En hoewel ik dan niks heb met merkkleding: het moet wel goed zitten en een redelijke kwaliteit zijn. En geen 100% synthetische stoffen! Die zijn ongezond en je gaat er van zweten. Katoenen kleding is voor mij altijd het beste. Een nieuwe jeans in mijn actuele maat bij een ‘goede’ winkel kost echter al snel tegen de 100 euro! Ok, er zijn aanbiedingen en ketens als C&A verkopen soms ook wel aardige en wat goedkopere spullen. Of een Primark… Maar daar heb ik ervaring mee. Goedkope T-shirts die ik daar had gekocht waren na een paar keer wassen flodders met allemaal pluisjes erop. Goedkoop is vaak duurkoop.
Gelukkig heb ik dan een online shop gevonden uit Duitsland, die ook op Nederland gericht is, waar voor soms echt heel lage prijzen redelijke spullen te koop zijn! Broeken, schoenen, vesten en meer als ik zou willen. Voor enkele tientjes had ik zo een paar stukken nieuwe kleding. En daar doe ik nu al weer enige jaren mee. Soms is het een risico want je kan het pas na levering passen. Maar gelukkig hebben ze ook een goede retourservice. Eén keer nodig gehad.
Op deze manier bezuinig ik ook. En omdat ik mijn ‘goede’ kleding alleen buitenshuis en bij visite draag, blijft het nog langer goed.

Binnen dit kader zou ik nog wel meer dingen kunnen noemen zoals het nooit meer naar de kapper gaan omdat ik mijn haar al jaren zelf kort houd met een tondeuse.
Voor een man zal het uiterlijk verder ook mogelijk een minder punt zijn dan voor veel vrouwen… Hoewel mijn zoon het tegendeel bewijst. 😉
Ik bezuinig in ieder geval maximaal op mijn persoonlijke verzorging. Maar hoe lang houd ik dit nog vol? Is toch ook wel een puntje.

“Doe eens iets leuks! Ga er eens uit!”

Euh… Hoe bedoel u? 😛
Als ik iets in de media lees en hoor is het wel dat veel mensen met weinig geld steeds meer vereenzamen. Ze gaan nergens meer omdat ze het simpelweg niet kunnen betalen.
Nou ja… Eigenlijk ga ik al sinds meer dan 10 jaar ook (bijna) nergens meer.
De laatste keer dat ik eens een dagje uit ben geweest was volgens mij een keer met de waterbus van Dordrecht naar Rotterdam, waar ik dan enkele uurtjes heb rondgelopen en een paar keer ergens op een terrasje wat heb gedronken. Voor de waterbus had ik volgens mij een gratis ticket wat een actie was. Anders had ik dit nooit gedaan… Was ook mijn eerste en laatste keer met de waterbus. Niet nodig dus waarom zou ik die gebruiken.
En in 2016 was ik voor het laatst een keer een dagje naar Amsterdam. Toen kon ik nog redelijk lopen hoewel ik toen al last had van zenuwpijnen in mijn rechterbeen en vaak moest gaan zitten. Dat had ik al tijdens de vakanties in Kroatië. Na mijn operatie in 2017 zijn dergelijke uitstapjes voor mij een straf want lopen gaat gewoon nog veel moeilijker.

Uitgaan op zich was voor mij nooit iets wat ik frequent wilde doen. Echt heel af en toe ging ik wel eens een dagje mijn eigen stadscentrum in om een paar uurtjes rond te lopen en hier en daar zomaar wat te kijken in winkels die me interesseren. Om dan weer eens poffertjes te eten bij mijn destijds favoriete ‘kroeg’ Visser’s met een heerlijk speciaal biertje erbij. Of een keer naar het terras aan het water bij ‘Café Groothoofd’. Heerlijk. Af en toe. Vroeger hooguit 1 keer per jaar. En nu? Niets meer. Al 11 jaar geen vakantie (Hoezo vakantie? Ik heb toch altijd vakantie? 😉 ) en zelfs nooit meer naar het eigen stadscentrum. Lastig met het lopen en te duur met de huidige parkeertarieven, buskosten en nog erger: kosten van een biertje. Voor dat geld koop ik een sixpack tripel biertjes en drink ik die lekker thuis op de bank op. 🙂
Uitgaan was aan mij sowieso bijna nooit besteed. Maar omdat ik toch al nergens meer moet gaan sinds mijn werk is gestopt, werd ik natuurlijk wel steeds meer een soort ‘kluizenaar’. Alleen maar naar de supermarkt en verder niets meer… Dat is natuurlijk niet goed voor een mens. Sociale interactie hoort er ook gewoon bij. Het gevaar van echte vereenzaming ligt dan op de loer.
Maar ja… De kosten en het lastige bewegen houden me dan gewoon tegen.
Als ik (veel) meer te besteden zou hebben, zou ik er zeker wel eens een keer weer uit gaan, net zoals vroeger. Het is geen prio voor mij maar maakt het leven toch wel wat leuker.

Altijd weer dat GELD!

Natuurlijk hebben de recente crises rond en na Corona ertoe geleid dat de al jaren bestaande en toenemende armoede in Nederland meer zichtbaar is geworden. Het is absoluut niets nieuws en daarom schrijf ik hier al jaren over. Ook vanwege eigen ervaringen.
Toen ik niet meer werkte kwam ik al snel in aanraking met ‘speciale’ regelingen voor mensen met weinig geld, vooral op kinderen gericht. Mijn gezin stond dus enkele jaren ‘onder toezicht’ van Jeugdzorg, toen het spannend werd in huis vanwege mijn psychotische partner en mijn (mede hierdoor) toenemende mentale problemen en drankgebruik. Omdat ik eigenlijk te weinig geld had voor een nieuwe fiets voor mijn snel groeiende puberzoon, kon ik gebruik maken van een Gemeentelijke regeling speciaal voor kinderen en tot een bepaald bedrag een fiets kopen! Dat is mooi geregeld.
Tegenwoordig hoor je zelfs dat er zoveel kinderen zonder eten naar school komen, dat ze op steeds meer scholen gratis maaltijden verstrekken en er wordt gedacht om dit structureel te gaan doen op basisscholen! Bizar! Dat je als ouders zelfs niet genoeg geld hebt om je kinderen voldoende eten te geven? Dat heb ik nog nooit meegemaakt gelukkig.
Maar ook mijn kinderen waren ook wel gewend aan die geweldige ‘dooddoener’ als ze iets graag wilden hebben: “Daar hebben we geen geld voor!”
Altijd weer dat stomme ROT GELD! Sorry voor de hoofdletters. Maar ik heb GELD altijd al een zeer oneerlijk fenomeen gevonden… Anti-kapitalist. Altijd al geweest zodra ik ging beseffen hoe de wereld in elkaar zat. En nog altijd zit. Wat nu steeds meer duidelijk wordt.
Al in 2002 schreef ik: ‘Geld – Een achterhaald ruilobject’ en in 2009: ‘Financiële crisis Deel 2 – De rol van geld bij alle kwaad in de wereld.’
Jaren dat ik nog ‘gewoon’ werkte! Ik voel en weet dit echt al heel mijn denkende leven zeer zeker. Door een verkeerde toepassing van geld gaat de wereld langzaam maar zeker volledig kapot. Daar kan ik nu weer boekdelen over schrijven… Helaas heb ik daar te weinig geduld voor.
Maar wat nu van belang is: steeds meer kinderen groeien nu op met die kreten. “Geen geld!” “Te weinig geld!” “Geld verdienen!” etc. Hoe zou het dan toch komen dat jongeren al heel vroeg de moed verliezen? In een competitieve maatschappij waar alles draait om maar zo veel mogelijk geld te verdienen, om (beter) te kunnen leven en zelfs overleven? Is dat het doel van de mensheid? Kinderen begrijpen dat niet. Jongeren accepteren dat niet meer. Er is toch genoeg overal? Waarom kunnen zij dat wel allemaal hebben en wij niet? Waarom moet IK dingen doen die ik niet leuk vind, alleen maar omdat het een (goed) salaris oplevert? Er was een tijd dat de meeste mensen dit allemaal als vanzelfsprekend namen. Maar nu met de vele nieuwe crises niets meer zeker lijkt, gaat die vlieger ook niet meer op. Iedereen – jong en oud – kan ervan kapot gaan! De zorgen om voldoende geld te hebben. Ongezond. Onmenselijk. Dodelijk!

*Tenslotte: Haal ik dus mijn pensioen wel? Ja/Nee

De laatste jaren ben ik vaker negatief dan positief geweest over mijn toekomst. Dit had natuurlijk ook wel te maken met de manier waarop ik in het leven stond. Mijn ‘toekomstperspectief’ zag er niet rooskleurig meer uit, eerst door het uiteenvallen van mijn gezin, werkverlies en (te) weinig kansen om nog aan werk te komen. Somber. Toen ik daarna ook nog lichamelijke problemen kreeg, die allemaal na mijn operatie in 2017 begonnen, zag ik het even helemaal niet meer zitten. Met overmatig drankgebruik als gevolg. Voor mij hoefde het helemaal niet meer. Er was toch immers niets meer om voor te moeten blijven volhouden in dit leven?
Mijn kinderen zouden hun weg wel (moeten) gaan en ik kon ze daarbij niet verder meer helpen.
Eigenlijk zag ik iets soortgelijks gebeuren zoals het met mijn moeder was verlopen. Hoewel het bij haar voornamelijk mentaal was. Bij mij waren er ook nog fysieke problemen. En zelfs mijn kinderen begrepen dat! Ze hadden begrip voor mijn drankgebruik. Als reden om daarin te vluchten. Maar ja… Het blijft natuurlijk een vlucht! Een keuze. Het MOET NIET!
Daarnaast zag ik ook wel in dat het de weg van de minste weerstand was. Ik koos ervoor om niet meer te willen vechten. En daarin verschil ik wel degelijk met mijn moeder. Zij zocht op bepaalde momenten naar alles wat haar ‘beter’ kon maken. Psychiaters, medicijnen, alternatieve genezers, het geloof… Maar uiteindelijk werd ze niet beter. Alleen maar meer negatief. Want niemand en niets kon haar pijn wegnemen. Geestelijke pijn en ook de steeds zwaardere lichamelijke pijn, door het steeds grotere gebruik van pijnstillers.
Zo wilde ik nooit en wil ik nog steeds niet worden. In plaats van medicijnen gebruikte ik dan de drank. Maar het leek er wel sterk op. En dat wil ik niet. Ook omdat ik uiteindelijk zag dat mijn kinderen me wel degelijk nodig hadden en hebben. Niet zozeer om hen in het leven te ‘leiden’. Dat moeten ze inmiddels zelf doen. Ze zijn volwassen! Net als ik was op die leeftijd. En mijn moeder (zeker ook mijn vader) kon mij ook niet meer leiden. Maar wat had ik nog graag gewoon simpel (een understatement!) met haar gesproken. Gewoon over wat ik deed in mijn leven!
Ze had altijd gezegd: “Ik zal NOOIT oma worden!” Ze was inderdaad al overleden voordat mijn eerste kind geboren werd… Nou ja, of ik ooit opa zal worden weet ik niet. Je hebt het leven gewoon niet helemaal in eigen hand. Maar om het nu moedwillig te verkorten door te veel drank te gebruiken, dat is natuurlijk ook niet de bedoeling. Inmiddels weet ik dat ik verder kan. En zolang het leven er is, dat ik ook verder moet. Dat is gewoon het leven… Ook als het niet makkelijk is. En dan is geld wel een van de slechtste redenen om het daarom op te willen geven. Zelfs al heb ik straks helemaal niets meer over. Moet ik mijn huis uit omdat ik de hypotheek niet meer kan betalen. Of omdat ik fysiek zo zwak word door voortgaande chronische ziektes. Niemand kan dit voorspellen. Maar zelfs dan moet ik nog niet doodgaan. Zoveel mensen die soms al vroeg hulpbehoevend worden. Als ik die hulp dan maar wel krijg. Daar heeft elk levend mens naar mijn mening gewoon recht op. Rijk of arm. Dat mag geen donder uitmaken! En daarom blijf ik vechten. Wat een stuk makkelijker zou kunnen worden als dit klote systeem blijft bestaan en mijn pensioen nog overeind blijft als ik de leeftijd van 67 mag halen… Dan heb ik opeens ‘veel’ meer te besteden voor noodzakelijk onderhoud. Van mijn huis (als ik er dan nog woon) maar ook van mijn leven. Laat ik daarvoor dan nog maar hoop houden. Want hoop doet leven!

De gestelde vraag laat ik dus nog maar even open staan. Ik kan gelukkig niet in de toekomst kijken. 😉

En tot die tijd hoop ik natuurlijk dat de ‘Zwaarden van Damocles’ zullen verdwijnen. Ik heb er een slecht gevoel over omdat het in de wereld tegenwoordig gewoon zeer oneerlijk verdeeld is. De armen worden armer en de rijken rijker… Daarom pleit ik in mijn artikelen voor een ‘Samenleving 2.0’. Waarin er weer meer aandacht komt voor de mens. Voor elk mens. Ook een belangrijke reden om voor te blijven vechten. Primair voor mezelf. Maar tegelijk voor steeds meer mensen die net als ik financieel in de knel komen. Zonder dat het hun eigen schuld is.
Armoede hoeft nergens te bestaan. Het systeem deugt niet omdat dit wordt ontkend. Daarom is het voor mij 100% duidelijk: