Maar ik maak me druk om blaffende honden…
Ja dat klopt! Het is namelijk wel MIJN f*cking leven ja, wat door die f*cking hard blaffende honden van die f*cking asociale k*tburen elke dag wordt verkloot!
Zo, dat luchtte even op, zo op de vroege morgen van dinsdag 30 augustus.
Het zat me even dwars. Want terwijl ik tijdens mijn dagelijkse ochtendritueel net na het opstaan de computer opstart en altijd even de eerste nieuwe vloed van ellende in Twitter doorscroll, dacht ik dit echt. Mijn God… NIKS gaat er meer goed, IEDEREEN heeft het slecht of krijgt het nog VEEL slechter; de coronacrisis, coronawet, wooncrisis, asielcrisis, stikstofcrisis, klimaatcrisis, energiecrisis, armoede, Nick en Simon… En ik denk alleen maar aan blaffende honden.
Tja…
Als dat (voor mij) alles is, heb ik toch wel een geweldig, gaaf en gelukkig leven.
Nietwaar? 😉
Relativeren. Tot het bot. En tot in de dood. Dat heb ik mezelf aangeleerd. Door me op ‘andere gedachten’ te richten en me daar ‘druk’ om te maken, zie ik de echte grote problemen niet meer. Slim toch?
Deze gedachten brachten me wel op het idee om er toch maar eens over te schrijven. Over de ‘echte’ problemen. Want die laten me niet koud natuurlijk. Alleen: Wat kan IK daaraan veranderen?
“Verbeter de wereld… etc.” Ja precies… En als iedereen dat doet, zijn er opeens meer betaalbare huizen waar mensen in kunnen wonen? Of verdwijnt het overschot aan stikstof als bij toverslag? En zakken opeens de prijzen van alle boodschappen? En ook uiteraard de gasprijzen?
Tijd voor een korte time-out-Overdenking.
Wat kunnen we doen? Eerst Overdenken!
Op deze ‘blogsite’ gaat het natuurlijk voornamelijk om mijn leven. Mijn ‘Avontuur’. ‘De Rest…’ Maar je weet inmiddels hopelijk dat ik heel veel artikelen juist ook schrijf voor anderen. Dat doe ik al mijn hele leven vanaf het moment dat ik eigenlijk begon te schrijven. En dat was al in mijn tienerjaren. Het gaat dan meestal wel over dingen die ik ervaar of interpreteer op mijn manier, maar in de ‘Overdenking’ die ik dan maak, probeer ik altijd de lezer(s) een spiegel voor te houden, zodat die daar zelf ook over na gaat denken. Dat was en is mijn stijl en intentie.
Misschien komt dit niet altijd over of ik schrijf over onderwerpen die je niet boeien; dan richt ik me tot anderen. Niet iedereen kan over dezelfde dingen denken. Elke belevingswereld – elk referentiekader – is anders. Dat maakt ons als mens zo uniek! Maar daarom ook is het ‘samen leven’ in een maatschappij die zo onder druk staat en waarin de veranderingen zo snel gaan dat het niet voor iedereen meer te volgen is, zo ongelooflijk moeilijk.
Omdat er in de nieuwe maatschappij van de afgelopen decennia zoveel ‘prikkels’ zijn ontstaan door de nieuwe (sociale) media, waardoor elke eigen mening feitelijk tot ‘een waarheid’ kan leiden en veel mensen dat niet meer kunnen of willen bevatten, heeft iedereen een eigen ‘wereld’ gecreëerd. Heel veel mensen (de meeste) leven tegenwoordig in hun eigen ‘bubbel’. Uit zelfbescherming. Op zich begrijpelijk. Maar zo missen al die mensen wel de essentie van het menselijke leven. Ze missen het ‘Samen Leven’! Vandaar ook mijn eerdere artikel over een ‘Samenleving 2.0’.
De laatste decennia (maar al eerder in gang gezet!) is een individualistische maatschappij ingericht waarin individueel succes is gestimuleerd. En dan draait het uiteraard om ‘prestatie’. Want wie goede cijfers haalt, ‘hard’ werkt en een goede ‘pion’ in het netwerk is, kan het ver schoppen. Wie ‘echt wil’ kan alles bereiken. Wat al direct een vorm van uitsluiting is, omdat gewoonweg niet iedereen iets wil (of kan!) waarmee die het maatschappelijk ver kan schoppen…
Ik heb hier al over geschreven in ‘Waarom werken niet werkt’. Maar het gaat hier niet alleen om werken en (dus) noodzakelijk geld verdienen. In de persoonlijke bubbel waarin we mogelijk prima maatschappelijk en financieel presteren, zijn we ook noodzakelijke menselijke waarden kwijtgeraakt. Omdat we zijn gaan denken (en echt zelfs volledig zijn gaan geloven!) dat wij het goed doen, hebben we de aandacht voor anderen verloren. En daardoor het respect. We kunnen niet of nauwelijks nog zien dat die ‘anderen’ ook gewoon hun best doen. En het waard zijn om een gezond en gelukkig leven te leiden. Het raakt ons vaak niet meer. Zelfs de grootste rampen, ongelukken en menselijke drama’s ontgaan ons. We zien ze (soms) even voorbij razen in de stroom berichten op de TV of op internet (als we dat al willen zien…) maar 5 minuten later gaan we weer fijn verder in onze eigen bubbel. Waarin het eventuele leed van buren, collega’s, vrienden en familie (!) niet doordringt. In onze bubbel klopt alles. We zijn zelfs overtuigd dat al die ‘anderen’ het fout doen door niet zo’n ‘bubbel’ te hebben gemaakt. Eigen schuld. Gewoon ‘meedoen’ (participeren) en je hebt geen problemen meer. Droevig. Maar geloof me: zo zit de meerderheid van de huidige ‘samenleving’ in elkaar.
In de eigen bubbels gaat alles goed! Alles kan! Alles mag! Maar is dit altijd en voor iedereen goed?
Dus wat kunnen we doen? Uit die bubbel stappen. Tenminste eerst eens in de spiegel kijken en ‘overdenken’ wat er met jou zou kunnen gebeuren als… En noem dan maar eens de dingen die ‘anderen’ zijn overkomen, ergens in het leven. Soms al vanaf hun jeugd. Vaker door onverwachte veranderingen in hun leven. Ziekte. Ongeluk. Ontslag. Scheiding. Oorlog… Natuurramp… Er kan in mensenlevens zo veel gebeuren wat hun ‘bubbel’ deed knappen of nooit kon laten ontstaan. En dan krijgen ze geen hulp meer. Want om hen heen zitten mensen veilig in hun bubbels… Ze worden niet meer gezien. Ook politici zien ze niet! Juist de meest succesvolle politici. Want die worden gekozen door al die mensen in hun bubbels! Ze weten namelijk dat die dit blijven ondersteunen. Dat kan echt niet meer. Het moet anders, dat schreef ik al. Er zullen steeds meer mensen en zelfs hele bevolkingsgroepen uitvallen. Wereldwijd. Het systeem wankelt en zal een keer omvallen. Maar dan is het te laat.
Als je nog een hart hebt waarin je voelt dat er iets niet goed gaat in de wereld met heel veel mensen, dan moet je proberen eerst die mensen te begrijpen. Kijk in de spiegel en probeer je in te leven. En realiseren dat het huidige systeem deze mensen niet helpt.
Uit het systeem stappen kan niet zomaar. Dan kom je zelf in de problemen. Op dit moment kan het misschien nog geleidelijk opgelost worden door in ieder geval meer mensen buiten je bubbel te steunen en helpen. Alleen al door ze te begrijpen. En opnieuw te respecteren. Daar staat of valt alles bij in het leven: respect.
Dit is de eerste stap. Over de volgende schrijf ik nog wel een keer verder in een nieuw artikel over ‘Samenleving 2.0’. 🙂
