Restflits vrijdag 3 september 2021

Vandaag in de Restflits:
– Status quo op herhaling
– Twitter… en verder
– September en plannen
– Coronee!
– Wat nog Rest

Status quo op herhaling

Ik voel me verplicht om twee weken na de vorige Restflits met een nieuwe (update) te komen. Waarom? Nou, de vorige was best wel negatief vind ik en zelfs al interesseert het niemand die dit leest ook maar een microseconde… Dan nog vind ik het voor zo’n regulier schrijver als ik toch blijf, normaal om even terug te komen op al die negativiteit, vooral voor mij persoonlijk.
En ik heb sindsdien al wel weer meerdere artikelen geschreven over ‘seksuele’ onderwerpen… dus in Hemelsnaam… Wat voer ik allemaal uit? Hele dagen porno kijken, alleen maar zoeken naar ‘seks’ op Google of… Leef ik nog enigszins?
Nou ja, vandaar dus een ‘op herhaling’. Even een update na twee weken.
Want er waren toch wat dingen aan de hand en er kwam opeens weer een POES in m’n leven. 😉

Over dat laatste kan ik kort zijn: na ruim twee weken is Domino ook weer weg. Afgelopen maandag opgehaald door haar ‘baasje’; mijn zoon die de donderdag daarvoor al weer terug was gekomen uit Kroatië. Na 10 dagen een geweldige vakantie en mooie herinneringen rijker. 🙂 Maar deze week begon het derde collegejaar alweer en moet hij ook weer voor de poes zorgen.
Dat heb ik dus maar ruim twee weken moeten doen en dat had toch de nodige impact.
Zo was er te weinig eten meegegeven dus dat was ook nog even een puntje van zenuwen de laatste dagen… Ze krijgt normaal al jaren speciale voeding die niet in de supermarkt te koop is en zelfs ook niet in de meeste dierenwinkels. Ze kopen het altijd online.
Maar helaas kwam dat te laat nadat ik had aangegeven dat het niet voldoende zou zijn…
Dus heb ik op zondag maar snel toch een zak Whiskas gekocht… Daar is ze jaren mee opgegroeid, tot de kinderen besloten dat dit helemaal niet zo goed is voor een kat.
Jonge mensen zijn tegenwoordig best wel bewust met hun eten maar ook met dat voor hun huisdieren! Bewonderenswaardig. Want het kost uiteraard ook nog veel meer geld…
Maar goed, die paar dagen ‘slecht’ consumentenvoer heeft ze ook wel weer overleefd tot haar eigen eten binnen kwam.
Verder was ze hier natuurlijk gewoon vertrouwd omdat ze hier jarenlang heeft gewoond, toen de kinderen nog thuis waren en later toen mijn zoon elders ging wonen maar niet direct een kat mee mocht nemen. Dat is later veranderd en toen is ze dus verhuisd naar Rotterdam.
Maar dieren vergeten niks en hier was ze eigenlijk direct ook weer ‘thuis’.
Na haar vertrek heb ik wel uren moeten stofzuigen om de vloer maar vooral de bank waarop ze altijd sliep weer ‘harenvrij’ te maken… Dat vind ik eigenlijk het meest moeilijke; na verloop van tijd vind je in je hele huis kattenharen.
Bijna tot op je bord als je gaat eten… 😛
Verder was het natuurlijk ook wel weer even een leuke afleiding en ik heb veel met haar gekroeld op de bank. Maar ook blij dat ze weer weg is. 😉

Verder heb ik gewoon vrijwel niks gedaan… Alleen de nodige boodschappen, twee keer in de week.
Overdag heb ik gruwelijk weinig energie om ook maar iets te doen en ondanks dat ik dan zo weinig doe, ben ik ‘s avonds volledig kapot. Dan kijk ik altijd een film die op tv is maar het gebeurt erg vaak dat ik tijdens die film een paar keer in slaap val. Vooral omdat het natuurlijk meestal oude films zijn die op RTL7, Veronica, etc. geprogrammeerd worden. Zeker in de zomer… Komkommers weet je nog?
Er gebeurt gewoon absoluut helemaal niks wat me boeit. En dat verlamt me wel…
Daarom heb ik nu wel een ‘nieuw’ voornemen. Nu ‘alles’ weer gaat beginnen; scholen, instanties, geldschieters, geldwolven, profiteurs en connaisseurs… ( 😉 ) De molens gaan weer draaien.
En ik hoop dat ik ergens op enkele wieken mee ga draaien…
Vanwege de huisartssoap, enkele lopende financiële zaken, het drama rond Twitter natuurlijk (straks meer) en wie weet wat nog meer. Ook daarover straks iets meer in een klein vooruitzichtje.
Maar ik hoop zeker op veranderingen want de situatie waar ik eigenlijk al twee jaar in verkeer is niet meer vol te houden…

Twitter… en verder

Afgelopen woensdag, precies op 1 september, heb ik de nogal prominente mededelingen aan het begin van deze blogsite ‘weggehaald’. Het bericht is er natuurlijk nog maar ik heb het ‘sticky’ eraf gehaald zodat het niet meer bovenaan blijft staan. Zoiets had ik ook al aangekondigd.
Het verwijderen van mijn Twitter-account op 25 juli is nu al meer dan een maand geleden en ik moet er een keer een punt achter zetten.
Het machtige Twitter gaat niet in discussie met die ene van de miljoenen gebruikers wiens account met een vinkje is uitgewist… ‘The Matrix’… Ik ben niks. Een overbodig regeltje in hun massale computerprogramma… Uitwissen en vergeten. Dat hadden zij vermoedelijk al direct na het zetten van dat ene vinkje gedaan. Zo… Weg ermee. Opgelost. Whatever… 🙁

Je weet dat ik bijna mijn hele werkzame leven in de serviceverlening heb gezeten. Beginnend bij het energiebedrijf en later grotendeels bij een ICT-helpdesk.
Als ik deze werkwijze van Twitter beschouw… Dan zou ik daar een brandbom op willen gooien.
Zo slecht… Zo asociaal… Zonder enig gevoel en begrip voor de klant…
Maar ja, een miljoenenbedrijf kan en mag dit doen.
Er zou ook geen enkele rechtmatige autoriteit zijn die mijn verweer überhaupt wil aanhoren…
“Kerel! Word volwassen! Het gaat maar om een Twitter-account!”
Kots.

Tweets van ruim 11 jaar lang met een lange tijd de automatische berichten van ‘Fata Morgana Internetradio’ werden soms jaren later nog geliked omdat ik toen een bepaalde artiest draaide… Alles kon teruggelezen worden. Nu is alles weg. En na een bepaalde tijd zelfs vernietigd…
Levensbelangrijk? Natuurlijk niet! Maar als die 11 jaar van mijn onbelangrijke Twitter-bestaan zo makkelijk uitgewist kunnen worden… Waarom wissen ze mij dan gewoon niet helemaal uit?
Soms denk ik er wel eens aan om een ‘einde leven verklaring’ op te stellen.
Ik heb alles gehad en gedaan wat mogelijk was. ‘Been there, done and seen that’. Finished.
Give me my last injection. Not a vaccin against some virus… But against life.
Soms. Maar uiteraard niet vaak en altijd daarna met een lach… Ja wel als die lach van een boer met kiespijn… Je moet er doorheen en soms zelfs mee leren leven. Maar het is verdomde lastig.

Helemaal zonder Twitter zit ik overigens niet. Wie mijn laatste artikelen over ‘seksualiteit’ heeft gelezen weet dat ik mijn tweede account pas weer heb geactiveerd. Ik heb het gewoon nodig voor bepaalde informatievoorziening die ik alleen op Twitter kan vinden!
In dit geval gaat dat om ‘erotische’ informatie en dat account is dus vooral gericht op modellen en sekswerk. Maar ik ben er toch weer mee bezig. Het is alleen niet voldoende en compleet.
Daarom zal ik binnenkort toch proberen om een nieuw account te gaan maken…
Als ik eerst maar eens een antwoord krijg op mijn al weken openstaande ‘ticket’ bij Twitter! Dan ben ik zeker klaar en kan ik verder. Als ze na zo veel moeite (3 brieven en vele mailberichten) alles doodleuk weer afwijzen en zich verschuilen achter hun macht, dan houdt het op. Dan zal ik wel proberen een zo persoonlijk mogelijk account te maken.
Dus niet te veel raakvlakken met ‘erotiek’ maar met bekenden, oude vrienden, instanties.
Wat ik nu allemaal mis.
Dit is een van de (diverse) voornemens die ik heb. Meer in het volgende:

September en plannen

Het zal niet de eerste keer zijn dat ik na een zomer ‘snode’ plannen maak.
Meestal denk ik de laatste jaren na elke ‘komkommer-zomer’ wat ik nu weer eens zal verzinnen om mijn leven wat meer inhoud te geven. Maar dit jaar voelt dit wel extra sterk en belangrijk. Dit jaar is het tweede ‘corona-jaar’ waarin ik vrijwel tot het nulpunt ben gekomen van bezigheden.
Ik heb dit al eerder verteld: na mijn tweede ingrijpende operatie in december 2019 had ik me in 2020 van alles voorgenomen om actiever te worden. En toen kwam corona…
Zeker toen de mondkapjes al werden verplicht in het OV, werd mijn bewegingsruimte verkleind.
Want ik durf geen verplichtingen aan te gaan als ik daarvoor afhankelijk ben van het OV als ik het niet kan fietsen of de auto het mocht begeven… De bus is het minst noodzakelijke waar ik gebruik van moet kunnen maken en door de mondkapjes kon dit niet meer. Nu nog steeds niet trouwens, maar ik verwacht toch dat die plicht in de loop van dit najaar ook zal gaan verdwijnen…
Maar toen vanaf december 2020 tot eind juni 2021 zelfs mondkapjes verplicht waren in de supermarkten, verdween mijn laatste band met de fysieke buitenwereld! Ik kwam echt helemaal nergens meer. En dat heeft me danig opgebroken. Dat durf ik nu wel te zeggen.
Ik neem ook aan dat de eerder genoemde algehele vermoeidheid daar een gevolg van is.
Mijn lichaam is afgetakeld. Maar ook mijn geest natuurlijk! Als je leven uitsluitend nog maar bestaat uit een ‘online’ gemeenschap en een beetje wegduiken in fantasieën op TV en in andere media, dan stomp je uiteindelijk af. En dat voel ik ook wel. Er moet dus iets gaan veranderen.

Over ‘HZP’ heb ik al geschreven: “Dat blijft voorlopig in de diepvriezer.”
Ik zie het helaas als onmogelijk om hier in deze tijd vorm aan te geven. En ook mijn algehele gezondheid maakt het er allemaal niet eenvoudiger op.
Zo twijfel ik zelfs of ik ooit wel naar eventuele bijeenkomsten in mijn eigen stad kan of durf te gaan… Zelfs al dient het een doel waar ik helemaal achter sta. Maar door alles wat de laatste jaren is gebeurd ben ik ondanks mijn herstel eind 2018 zo ‘vervreemd’ geraakt dat ik overal tegenop zie. Elk nieuw klein dingetje… Zelfs een regulier bezoek aan de tandarts zie ik tegenwoordig angstvallig tegemoet. En niet alleen vanwege mijn oude tandarts-trauma… 😉
Als ik weer wat ga doen – en voorop gesteld: dat wil ik wel! – dan zal het langzaam moeten gaan. Geleidelijk. Stap voor stap.
Mijn voornemens en plannen moeten dus gericht zijn op langzame vooruitgang.

De realiteit gebiedt me al om me verder te verdiepen in een aantal lopende zaken.
Zo had ik me voorgenomen om dit najaar verder ‘aan de bel te gaan trekken’ vanwege mijn huisarts-situatie. Zoals eerder geschreven: ‘Drechtdokters’ streeft ernaar voor het einde van dit jaar een nieuw ‘vast’ team huisartsen te hebben gevonden voor de praktijk. Maar dit is in vier jaar tijd niet gelukt… Ik heb er geen vertrouwen in.
En waarom mag ik niet naar een andere huisarts? Daar gelden stops in het aannemen van nieuwe patiënten maar als ze me nu ‘wegsturen’ bijvoorbeeld? In goede orde en vrede… Maar om mij te helpen? Maar dan scheppen ze vermoedelijk een precedent want dan willen honderden patiënten misschien wel weg en zo blijft er niets meer over van de praktijk… Tja… Is goede zorg echter niet belangrijker dan het handhaven van een ‘uitgestorven’ huisartsenpraktijk?
Als ik binnen korte tijd geen nieuws hoor over de voortgang, wil ik proberen door publiciteit te zoeken bij lokale media de situatie beter en sneller onder de aandacht te krijgen.

Dan heb ik sinds maart (!) een lopende aanvraag bij de Dordtse Gemeente over kwijtschelding van de lokale belastingen. Ze hebben wat achterstand… Me dunkt. 😛
Maar die kwijtschelding heb ik twee jaar gewoon gekregen omdat ik onvoldoende overblijvende inkomsten heb. Alleen de steeds hogere WOZ-waarde van mijn huis schijnt dit nu te veranderen.
“Ik heb vermogen.” Een bizarre regel van de Gemeente die nergens op slaat want met de overwaarde van mijn huis kan ik geen snee brood kopen…
Als ik het nu niet krijg, wil ik dit nu echt hogerop zoeken. Wordt een moeizame en zenuwachtige klus maar ik moet wel anders kom ik dit keer echt in grote financiële problemen.

En zo zijn er nog wel een paar kleinere zaken te noemen waar ik aandacht aan moet geven. Maar dit zijn geen leuke dingen waar ik energie van krijg… Misschien later als het uiteindelijk allemaal lukt… Maar die zure appels worden steeds talrijker en moeilijker te verteren… 🙁
Ik moet gewoonweg ook leuke dingen verzinnen om mijn aandacht positief op te richten.

Alleen het schrijven is natuurlijk niet voldoende. Daarmee vul ik niet elke dag! Er moeten structurele veranderingen komen. Ik zal enkele (prille) ideeën opnoemen.
Allereerst heb ik natuurlijk in mijn eentje nu best wel een redelijk ‘groot’ huis. Het is een ‘gewoon’ rijtjeshuis, niets bijzonders, maar ik houd natuurlijk ruimte over sinds ik vrijwel definitief alleen ben. De kans dat een van de kinderen nog een keer terug komt lijkt me zeer klein… 😉
In noodgevallen zijn ze natuurlijk altijd welkom. Maar daar ga ik niet op zitten wachten.
Eerst moeten alle achteloos achtergelaten spullen van hen (vooral mijn zoon… 😉 ) nu eens weg. Bijna in alle ruimten staan wel spullen van vroeger (school, deo, etc.) en dat kan ik natuurlijk zelf allemaal uitzoeken wat ermee moet maar ze zijn ruimschoots volwassen en moeten hun eigen ‘rotzooi’ maar eens een keer opruimen.
Als alles echt ‘leeg’ is, kan ik langzaam gaan opruimen en schoonmaken.
Dat gaat me de laatste jaren natuurlijk ook veel moeilijker af dus doe al heel lang alleen het strikt noodzakelijke…
Een van de (minder leuke) dingen die ik daarom wil uitzoeken is de kans op een via de WMO vergoede hulp in de huishouding. Ik heb me wel een keer laten vertellen dat ik daar best voor in aanmerking kan komen, gezien mijn situatie. Maar ja, weer een stap naar de Sociale Dienst. Pfff…
Als ik dan 1 kamer volledig leeg heb, een slaapkamer van 3×4 heb ik al in gedachten, dan zou daar best zo af en toe wel eens iemand kunnen verblijven…
Ik zeg pertinent niet dat ik een kamer wil gaan verhuren! Dat zal teveel impact hebben en me weer € 400 in de maand gaan korten op de uitkering… Dan zou ik al minimaal € 500 moeten gaan vragen voor kamerhuur… Wie betaalt dat voor een volledig lege en kale kamer? In een uithoek van Dordrecht? Mijn netto hypotheek is minder voor het hele huis… Dat kan en durf ik niet te maken.
Geld om de kamer ‘leuk’ in te richten en de sanitair in de badkamer eindelijk te vernieuwen heb ik niet… Ik denk dus dat een ‘goede’ kamerverhuur kansloos is. Maar misschien een soort ‘overbrugging’ voor bepaalde mensen? Iemand die kort even opvang zoekt? Even rust zoekt? Een eigen ruimte zoekt? Voor enkele weken of maanden? Er lijkt zoveel mogelijk…
Maar iemand in huis zou wel weer voor de nodige ‘reuring’ kunnen zorgen.
Als ik er verder geen omkijken naar heb, lijkt zoiets me wel wat.
Ik zoek dit vermoedelijk eerst even in een bepaalde richting… Waarover ik hier weinig kwijt kan en wil. Maar het zijn dan ook slechts prille ideeën die ik vanaf nu wat verder ga onderzoeken.

Verder blijf ik waar mogelijk natuurlijk altijd een beetje gespitst op het simpelweg… ‘in beeld blijven’ op de (sociale) media. Door de toenemende hoeveelheid artikelen op deze blogsite zie ik dat die steeds vaker ‘gevonden’ wordt via de zoekmachines. En ook het aantal (vermoedelijk) echte lezers lijkt te stijgen. Natuurlijk door al die seksuele onderwerpen… (sex sells…) Maar vervolgens zal mijn naam links en rechts toch wel de nodige aandacht krijgen. En niet alleen van de zedenpolitie… 😛 Ik heb wat te zeggen en ik blijf hopen dat hier voor mijn dood toch nog wel eens iets serieus uit voortkomt.
Ook daarom was Twitter zo belangrijk… Ik kon me mengen in zowel lokale als landelijke discussies over bepaalde onderwerpen. Dat mis ik niet alleen om mijn dagen te vullen… Dat is tegenwoordig essentieel om in beeld te blijven… Hoewel ik hiermee altijd voorzichtig ben want discussies lopen op Twitter vaak uit in scheldpartijen of zelfs harde bedreigingen…
(Misschien ben ik daarom wel gerapporteerd… Hoe minimaal ik ook bezig was!)
Maar op een of andere manier moet ik wegen blijven zoeken om in contact te blijven met de media, anders dan met deze artikelen. Want mensen lezen het… En gaan weer verder met hun leven.
Ik weet nog niet goed hoe ik dit nu verder moet aanpakken… Maar dit is wel een van mijn prioriteiten anders blijft dit hangen in een soort ‘niemandsland’…

Wordt allemaal uiteraard weer vervolgd! 😉

Coronee!

Tenslotte wil ik wat mij betreft voor de laatste keer nog wat zeggen over de ‘coronacrisis’. Ik heb meerdere artikelen en stukjes Restflitsen gebruikt om mijn ervaringen in deze crisis te beschrijven en ik was dit vorig jaar al heel snel zat… Te veel dagelijks in alle media. Echt absurd veel te veel!
Alsof we dagelijks in angst moeten leven hoe het er nu weer voorstaat… En of de dood werkelijk al twee jaar lang op elke straathoek… nee zelfs in ons eigen huis!… op ons ligt te wachten.
Moe. Doodmoe. Dat was ik vorig jaar al… Maar je ontkomt er niet aan.
Zelfs na het gelukkig verdwijnen van de mondkapjesplicht in de supermarkten ben ik er nog lang niet vanaf. Ik kan nog niet met de bus reizen en in sommige gelegenheden – zoals de pedicure – ben ik niet welkom zonder mondkapje. Ik kan nog niet leven zoals ik wil, hoe beperkt dat ook is…

Maar nu komen er nog nieuwe angsten om de hoek kijken. De mensen zijn en worden volledig tegen elkaar op gezet vanwege de stijgende druk op de vaccinaties.
Was dit vorig jaar nog ‘vrijwillig’… PUNT… Die ‘punt’ is al weg. Heel veel gelegenheden, instanties en zelfs gewone mensen in ieders omgeving maken er nu een punt van dat er ongevaccineerden rond blijven lopen. Die moeten eigenlijk weg of anders allemaal op grote afstand en met mondkapjes blijven. Ik heb hier al over geschreven. De ‘gele sterren’ (of vaccinatie-boekjes) worden straks verplicht.

Ik stop ermee. Mijn mening hierover heb ik ook al uitgelegd (zoek maar op ‘coronacrisis’). Inmiddels heb ik 3 brieven van het RIVM liggen met de uitnodiging om me te laten vaccineren en afgelopen week kwam een brief dat ik twee gratis zelftesten kan aanvragen. Geen interesse.
Mijn levenspatroon blijft voorlopig toch ongewijzigd waardoor ik vrijwel nergens kom dan alleen in de supermarkten. De kans daar besmet te raken of iemand te besmetten is in die korte vluchtige bewegingen langs elkaar heen minimaal. Ik heb gewoon geen (grote) groepen mensen om me heen. Alleen de kinderen die zo af en toe eens op bezoek komen… Dan kan ik een virus natuurlijk overpakken. Ze zijn beiden volledig gevaccineerd maar dat zegt niet veel. Ze kunnen het toch bij zich dragen. Maar die kans is gewoon ook heel klein.
Dat weegt allemaal niet op tegen de moeite die ik heb bij welke virus-vaccinatie dan ook, zoals ik ook al had bij de jaarlijkse griepprikken.
Ik vermoed dat er vanaf nu gewerkt zal gaan worden aan jaarlijkse cocktailprikken: tegen de griep en de dan rondwarende covid-variant. Als dat een keer verplicht wordt… dan zien wel wel weer.
Maar voorlopig wil ik er niks meer over horen en schrijven, tot er misschien wezenlijks iets gaat veranderen zoals het volledige einde van de mondkapjesplicht. Dat zou goed nieuws zijn.

Corona dus? CoroNEE! 😉

Wat nog Rest

Uitgerekend vanaf vandaag lijkt er eindelijk een beetje (na-) zomer in Nederland te ontstaan…
Vele weken kom ik mijn eigen tuin niet meer in vanwege de wisselvalligheid van het weer in combinatie met de zenuwen rond de ‘koude oorlog’ met mijn buurman.
Maar er is toch echt wel heel veel onkruid wat eigenlijk aangepakt moet worden en er moeten struiken aan de erfgrens worden ingekort… 😛 Ik hoop dat ik deze komende dagen een beetje energie, zin en vooral moed kan opbrengen om dat nu allemaal te gaan doen. Mogelijk is dit de beste kans om de tuin weer ‘winterklaar’ te gaan maken, want het einde van de zomer is ondanks theoretisch mogelijke extreme nazomers met extreme hittegolven toch echt wel in zicht… 😉
Wish me luck. And power!

Tot de volgende Restflits! 🙂

Dit bericht is geplaatst in Column, Cultuurfilosofie, HZP, Opmerkelijk Nieuws, Persoonlijk, Seksualiteit met de tags , , , , . Bookmark de permalink.

Eén reactie op Restflits vrijdag 3 september 2021

  1. Pingback: 25 september 2021: Het Nieuwe Normaal begint! | De Rest van het Avontuur

Geef een reactie