Toekomstvisie met een vleugje realisme

Nieuwe start met oud zeer?

Na 10 dagen detoxen en langzaam aan weer mijn oude zelf worden, hebben mijn gedachten natuurlijk ook weer zijn ‘oude’ beloop genomen. In mijn laatste artikel ‘Gezondheid update’ had ik al uitgelegd in welke situatie ik was beland en hoe ik daar zo ongeveer in terecht was gekomen.
De situatie zoals die begon in 2020, nu ruim een jaar later, is natuurlijk niet veranderd.
Nog net zo uitzichtloos en voorlopig nog dik in de coronacrisis. Maar zelfs als die laatste in dit najaar voor mij dan ook eindelijk ‘afgelopen’ is, blijft alles gelijk. Dus uitzichtloos.
Zal ik maar weer wat drank aanschaffen?
Uiteraard voel ik daar op dit moment absoluut niets voor! Ik wil mijn sowieso brakke lichaam verder zo gezond mogelijk zien te houden. Het lost niets op.
Maar ja… Er moeten toch echt dingen gaan veranderen. Anders… Ik weet het gewoon niet.

Dit soort momenten geven mij dan altijd weer inspiratie om alles eens op een rijtje te zetten.
Hoewel ik dit al jaren doe… Maar is mijn visie misschien veranderd? Zie ik toch misschien lichtpuntjes ergens in de verte?
Of ga ik stevig door met mijn oude zeer en weer zwelgen in moedeloosheid.
Misschien helpt het schrijven van dit artikel me om alles wat positiever te gaan zien.
Wel met een vleug realisme natuurlijk… Want sprookjes heb ik nog nooit werkelijkheid zien worden.

Dit artikel wordt voornamelijk persoonlijk getint natuurlijk, maar gezien de vele (ook) maatschappelijke problemen die in deze tijd actueel zijn… raad ik zeker iedereen aan mee te lezen. Want alles kan feitelijk iedereen overkomen.

Gezondheid

Alles in de toekomst van een menselijk leven staat of valt natuurlijk bij een goede gezondheid.
Ik kan nu allerlei ‘wilde’ plannen of wensen hebben: als ik die medisch gezien gewoon niet kan uitvoeren, zijn dit alleen maar domme en frustrerende ideeën.
Vorig jaar heb ik duidelijk op een rijtje gezet ‘Wat de Rest mankeert’ en dat is een fors artikel geworden met uitsluitend blijvende medische aandoeningen, die vaak tot beperkingen hebben geleid. Hier ga ik niet alles weer herhalen.
Als mensen (met overigens goede bedoelingen) me dan adviseren om ‘dit’ of ‘dat’ te gaan doen, dan weet ik meestal al bij voorbaat of dit wel of niet kan.
Of ik kan het fysiek niet (goed) aan, of (en dat speelt vaak mee!) ik voel me daar mentaal niet goed voor. Dat laatste aspect begrijpen veel mensen niet.
In dat forse artikel over mijn gezondheid schreef ik ook dat ik me bij alles wat ik doe meestal ook ‘goed’ moet voelen. Als iets me tegenstaat, dan krijg ik daar snel last van. En dan doe ik het niet of ik stop ermee als ik merk dat het niks voor me is.
Dit blijvende negatieve aspect van mijn gezondheid verlamt me voor een groot deel.
Over ‘mogelijk’ concrete bezigheden heb ik het later nog.
Voor wat betreft mijn gezondheid verwijs ik liever naar dat gelinkte artikel en ik hoop dat iedereen begrijpt dat ik daardoor puzzel met de naar mijn gevoel weinig overgebleven stukjes mogelijkheden…

(Vrijwilligers-) Werk

Natuurlijk blijven veel mensen die mij (nog) niet echt goed kennen adviseren om “toch weer eens aan het werk te gaan”. Liefst natuurlijk betaald, al is het maar voor enkele dagen in de week of zo. Wat dan mogelijk uit kan groeien als ik weer ‘gewend’ ben.
Ook natuurlijk vanwege mijn financiële situatie. Begrijpelijk. Maar niet haalbaar.
Om mij definitief weer uit de financiële zorgen te halen, zou ik gewoon fulltime moeten werken.
Want parttime wordt dan steeds weer aangevuld met een beetje uitkering wat het totaal gelijk houdt… Dit soort dingen kunnen leuk zijn als je niet alleen bent en er nog andere inkomsten zijn.
En dan zou ik absoluut niet kunnen bedenken in wat voor bestaande baan ik nu nog fulltime zou kunnen en willen werken.
Bij het UWV had ik al eens een discussie over mijn ‘geschiktheid voor werk’ maar die pakken dan een lijstje met zogenaamde lichte administratieve baantjes, zonder stress, zonder fysieke belasting, waarin ik prima zou kunnen functioneren. Bullshit.
Juist door mijn mentale gesteldheid (komt het weer!) ga ik in ‘saaie’ baantjes in mijn hoofd zitten.
Daar ben ik heel mijn leven al mee bekend. En nu is dat nog vele malen erger.
Als ik iets doe moet ik dat leuk vinden en daar mezelf in kwijt kunnen.
En dat geldt evengoed voor vrijwilligerswerk.
Alleen maar ‘iets’ doen om maar bezig te zijn, werkt bij mij niet.
Zo zou ik misschien best een paar weekjes ergens kunnen helpen met het vullen, beplakken en inpakken van stapels enveloppen voor een eenmalige mailing of zo… Maar dan is het meer dan genoeg. Wat heb ik daaraan voor langere tijd?

Ik zou best iets willen doen waarin ik mezelf (weer) kwijt kan en wat ik fysiek en mentaal aankan.
Daarom had ik al eerder geschreven: na mijn herstel eind 2018 dacht ik er echt aan om ‘ervaringsdeskundige’ te worden voor diverse organisaties in Dordrecht.
Praten met mensen vind ik heerlijk. Praten over (gemeenschappelijke) gevoelens is nog mooier!
In veel van mijn artikelen lees je mijn passie om te willen communiceren over de dingen die mij hebben gefrustreerd en beperkt in mijn leven. Ik heb ontdekt dat het alleen al er OVER kunnen praten veel mensen helpt met hun problemen, van welke aard dan ook. Je gehoord voelen is levensbelangrijk! Daar zou ik aan mee willen werken.
Maar dat mag ik niet…

Verder heb ik echt geen flauw idee wat mij nog kan motiveren voor langdurig (vrijwilligers-) werk.

Dan:

Nieuwe hobby’s?

Zelfs mijn eigen kinderen, vooral mijn zoon, adviseren me om ‘gewoon’ wat andere dingen te gaan doen. Zoveel mogelijkheden van hobby’s die weinig of niets kosten, gewoon thuis gedaan kunnen worden misschien en geen fysieke belasting vormen.
Euh nou… Ik kan er weinig bedenken.
Creatieve hobby’s (schilderen, tekenen, knutselen, noem maar op) zijn sowieso niets voor mij.
De enige creativiteit waar ik plezier in had en heb is schrijven (tja…) en fotograferen.
Maar buitenfotografie is voor mij ook niets meer nu en dat is dan ook altijd maar tijdens het buitenseizoen. Maar dat kan ik fysiek niet meer. En als ik me dan zal moeten beperken tot Dordrecht, dan ben ik ook in 2 maanden klaar… Alles gezien, alles gefotografeerd.
Binnen zou ik best wel weer modellen willen fotograferen.
Dat heb ik ook even geprobeerd enkele jaren geleden, daar heb ik ook al over geschreven.
Geen model (mooie jonge vrouwen natuurlijk) komt voor niets of een klein prijsje naar een oude vent van 60+ zonder enige referenties. ‘Levensgevaarlijk’…

Wat dan? Ik heb verder geen enkele interesse die op dit moment technisch, financieel en fysiek nog uit te voeren is.

Buurthuizen? Praatclubjes? Wijkorgaan? Etc.

Oh jazeker, ook in Dordrecht bulkt het van de organisaties waar ik terecht zou kunnen voor een gezellig bakkie koffie, een praatje over het weer of over voetbal of ik zou zo terecht kunnen bij bezoekerscentra voor ouderen om eenvoudige hand- en spandiensten te verrichten, al was het maar zorgen voor een bakkie koffie of zo. In mijn eigen buurt.
Ik weet niet zeker of ik echt mijn pensioen zal halen maar ik zie me op dit moment nooit en te nimmer ‘vrolijk’ worden om structureel in dat soort gezelschappen te verkeren. Met alle respect.
Het zal voor mij na een aantal weken vermoedelijk al dodelijk saai worden en dan komen mijn gedachten weer op gang…
Er moet dan inhoud in zitten die mij boeit.
Waardoor ik weer terug kom op ‘ervaringsdeskundige’…

Misschien heb ik de juiste mensen nog niet ontmoet of hebben bepaalde ‘sleutelfiguren’ deze blogsite nog nooit gelezen maar als zoiets dergelijks nergens meer kan, dan zie ik weinig heil in al die ‘groepen’.

Daten?

“Je bent toch nog jong genoeg voor een nieuwe partner!”
Zoiets zou ik zomaar kunnen horen. Gelukkig heeft nog niemand dat tegen me gezegd…
Oh jazeker, in mijn hart zou een vrouwelijk iemand waarmee ik regelmatig samen wat dingen kan delen helemaal niet verkeerd zijn.
Maar waar denk je dan aan… Wat willen de meeste vrouwen van zo rond of onder de 60?
Nog gezellige dingen beleven? Tripjes maken? Wandelingen? Samen de stad in? Terrasje pakken?
Veel fysieke dingen doe ik liever niet meer. Veel te vermoeiend en als zij geen beperkingen heeft, moet zij zich voortdurend aanpassen.
En als zij ook beperkingen heeft? De lamme helpt de blinde? Kan of wil ik haar daarbij wel ondersteunen?
Dan iemand die gewoon tevreden is met bank-hangen en series kijken? Dat kan ze in haar eigen huis ook… Kom op zeg. Het niveau moet dan ook wel een beetje gelijkwaardig zijn.
Samen eindeloos filosoferen en misschien wel een boek schrijven (waar ik geen geduld voor heb) zou misschien wat zijn… Even een lantaarntje zoeken… 😉
En dan… De lichamelijke geneugten.
Met een nog mooi geconserveerde vrouw zou ik dolgraag kroelen! Uiterlijk blijft voor mij dan toch helaas een dingetje, omdat ik daar misschien net iets te veel oog voor heb…
Maar wat moet zo’n leuke nog jong ogende vrouw van in de 50 met een dikbuikige impotente 60er?
Als ze al van lichamelijkheid houdt dan zoekt zij zeker ook een goed geconserveerde oudere man met voldoende pit in zijn lijf.
Geloof me, ik heb enige jaren geleden al best een beetje rondgesnuffeld op de vele (betaalbare of gratis!) datingsites. Dynamische oudere heren. Geen versleten zak met ook nog eens een dikke rugzak. 😛
Ik ben daar snel op afgekickt voordat ik ook maar dacht hier serieus iets mee te gaan doen.

Daarnaast zit ik nog steeds in een periode dat ik me op zich nu prima voel in mijn eentje.
Ik heb (nog) te veel angst om weer in een onmogelijke stress-situatie te belanden.

Politiek? Actievoerder?

Al vele jaren geleden zeiden mensen wel tegen me: “Waarom ga je niet de politiek in?”
Als notoire ‘mopperaar’ met links en rechts (niet politiek bedoeld) de nodige kritiek op alles om me heen, zou je kunnen verwachten dat ik wel eens iets wil doen met mijn kritische noten.
Dat klopt wel. Maar wie mij vaker leest weet ook dat ik een haat/liefde-verhouding heb met politiek. Het is een noodzakelijk instituut en gelukkig dat we in Nederland een (zogenaamde) democratie hebben waarin mensen met een concrete mening en voldoende medestanders een politieke partij mogen beginnen. De eisen daarvoor zijn zo laag dat je daarom nu een record aantal partijen zag meedoen aan de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen.
Maar de democratie in Nederland klopt niet meer. Ik kan het allemaal niet goed verklaren in twee zinnen maar de versnippering aan politieke groepjes maakt het land er niet beter op.
Het gevolg is dat de mainstream politiek nu al decennia wordt beheerst door enkele slimme bestuurders die voldoende geld en middelen hebben om het land te misleiden.
Hierover ga ik binnenkort nog een artikel schrijven. Dat past hier nu niet.

Overigens heb ik wel een keer geprobeerd om me aan te sluiten bij een partij: de plaatselijke SP.
Ik dacht toen ook even dat ik wel geschikt was om een woord mee te praten over de noodzakelijke socialisering van de maatschappij. Maar al heel snel zag ik dat dit niets voor mij was.
Ik ben ook geen persoon die met plezier in ‘tomatenshirts’ (logo van de SP) op straat folders gaat staan uitdelen… En dat was een voorwaarde binnen de partij.
Ik wil meedenken, praten, debatteren en beleid uitstippelen. Dat alleen bleek niet voldoende.

Wel ben ik erg actiebereid! De hele wereld behoeft actie! En zeker dat langzaam aan bestuurlijke onkunde in de polder wegzakkende Nederland behoeft drastische veranderingen.
Maar niet op de barricaden of in demonstraties. Dat vond ik nooit zo leuk en nu kan ik dat natuurlijk niet meer.
Daarom schrijf ik. In de hoop dat mijn ‘ideeën’ toch nog ergens aankomen…
Als ik hier meer mee zou kunnen en mogen doen, dan zou ik hier wel degelijk motivatie voor hebben!

Ik heb wel een keer overwogen om toch eens wat videofilmpjes op te nemen voor bijvoorbeeld YouTube. Er zijn zoveel mensen tegenwoordig die dit doen! Omdat het visueel zichtbaar gesproken woord tegenwoordig veel vaker wordt gezien en gehoord dan het geschreven woord.
Mensen lezen nauwelijks meer. Zelfs mensen die ik ken en ook een prima mening hebben, zijn vaak niet bereid mijn artikelen te lezen. Pfff… vermoeiend. Zo veel tekst.
Ik had zelfs een setting opgebouwd met achtergrond en een testje gemaakt. Viel zat aan te verbeteren maar technisch zou ik het zo kunnen doen.
Maar ook dit wordt niks. Ik kan dan wel praten (dat komt wel goed) maar ik weet nu al dat het er visueel niet ‘leuk’ genoeg uitziet.
Daarnaast zal ik me hiervoor nooit kunnen motiveren om dit regelmatig te blijven doen. En dan word je al snel weer vergeten.
Maar ik houd eigenlijk niet zo van beeld… Het schrijven blijft mijn ding. So be it.

Tenslotte

Aan dit artikel kan ik geen ‘conclusie’ verbinden. Want die is er niet.
De toekomst is (gelukkig) onzeker en morgen kan alles anders zijn. Morgen kan ik opeens een geweldig aanbod krijgen – zomaar uit het niets – of ik ergens aan mee wil doen. Morgen kan ik ook opeens dood zijn. Dat klinkt negatief maar is het natuurlijk niet. Dit is de realistische vleug. 😉

Wat je misschien wel uit het uitgebreide bovenstaande overzicht hebt kunnen halen: ik blijf actief en actiebereid. Zeker als het om misstanden gaat waar ik zelf direct of zijdelings mee te maken heb, of heb gehad.
Zo blijf ik de overheid en diverse instanties bekritiseren en beschuldigen van discriminatie van de zwakkeren in de samenleving. Velen vallen tussen wal en schip. Ik ben er een van.
Financieel is het niet te verteren dat ik mijn hele leven netjes heb gewerkt, belasting heb afgedragen en een eerlijke pot pensioen heb opgebouwd, terwijl ik nu jarenlang op een houtje moet bijten omdat er voor ‘mijn soort’ niets geregeld is.
Met ‘mijn soort’ bedoel ik mensen die door diverse medische en onvoorziene omstandigheden niet meer kunnen functioneren voor betaald werk maar helemaal nergens voor in aanmerking komen om hun lasten enigszins te verlichten. Sterker: door het gebrek aan bijvoorbeeld medische vergoedingen (zorgverzekeraars) moet ik bijna alles wat me beter op de been kan houden zelf betalen.
Ik ben te jong. Alleen voor AOW-ers gaat de poort naar verlichting open: daarvoor zijn diverse regelingen. ‘Gratis’ Openbaar Vervoer bijvoorbeeld. Als ik wekelijks naar de fysio moet, betaal ik alle buskosten zelf. Die fysio krijg ik overigens maar heel kort vergoed, mits nog bij medische noodzaak.
Een beetje ‘sport’, zeg bijvoorbeeld wekelijks baantjes zwemmen – het enige wat ik zo’n beetje leuk zou vinden – is voor mij onbetaalbaar door de hoge entree van het simpele zwembad in onze Sportboulevard, plus de OV-kosten.
Pas voor echte gepensioneerden (ook de perfect gezonde!) gaan veel regelingen werken. Voor mij niet.

Verder zijn er natuurlijk vele landelijke problemen ontstaan dankzij wurgende regelingen van de overheid, zoals de ‘participatiewet’. Dat heeft mij enkele honderden euro’s gekost (onterecht) en mijn kinderen definitief het huis uit gejaagd.
De schandalen bij de Belastingdienst hebben zich opgestapeld.
Decennia VVD-beleid heeft diepe sporen achter gelaten en die worden jaarlijks dieper.
Ik ben een van de slachtoffers. Soms denk ik wel eens dat ik beter nooit had kunnen gaan werken… Dan had ik heel mijn leven kunnen wennen aan leven zonder bezit en inhoud.

Uiteraard wil ik ook altijd blijven vechten tegen het onrecht wat me is aangedaan met de aanhouding en veroordeling tot vrijwel de maximale straf in dit soort zaken, in 2003.
Ik ben half kapot gemaakt. Op gronden die onmenselijk zijn.
De zedenwetten moeten op maat worden toegepast. Terwijl ik nog nooit 1 mens iets heb aangedaan, kreeg ik een zeer zware straf met vrijwel levenslang strafregister en geen kansen meer op bepaalde richtingen in de maatschappij. Levenslang! Lees je dit goed?
Terwijl mensen die anderen voor hun leven hebben getraumatiseerd of lichamelijk beschadigd door geweld, drugshandel, diefstal, fraude en vele andere vergrijpen die wel degelijk impact hadden op anderen, er met een korte straf afkomen en later alles weer kunnen gaan doen.
Dat is de wet. Een onmenselijke wet. En daar zal ik tegen blijven strijden zolang deze blind op iedereen wordt toegepast.

Door alle opgedane (levens-) ervaring heb ik genoeg kennis om te schrijven maar ook om mee te kunnen praten over vele (maatschappelijke) problemen. En met mensen die net als ik zijn gemangeld door de overheid of door de wet. Of die tobben met hun eigen ‘andere’ gevoelens.
Met het openlijk opkomen voor sommige mensen met ‘andere’ gevoelens maak ik mezelf kwetsbaar en onaantrekkelijk voor vele organisaties en media om hierover te mogen praten.
Ik word stelselmatig genegeerd of zelfs verguisd (in de sociale media) als ik hiermee toch actiever word. Maar ik voel dat ik weinig meer heb te verliezen. Ik weet dat ik het menselijk recht achter me heb staan. Dat de globale overheden juist dit menselijk recht meer en meer aan banden willen leggen om zodoende steeds meer controle uit te kunnen oefenen en streven naar 1 centrale ‘Wereldmoraal’ doet er voor mij niet toe. Elk mens is anders. Elke omstandigheid is anders.
1 vrouw wil of moet in boerka lopen. 1 andere vrouw wil naakt over straat. Ik vind beide goed. Slechts een voorbeeld van de waslijst aan redenen waarom ik actiebereid blijf.
Misschien moet ik dat levensdoel verder gaan uitwerken…

Dit bericht is geplaatst in Column, Cultuurfilosofie, Persoonlijk met de tags , , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie