Stand van zaken over een onbespreekbaar onderwerp
Op 29 november 2018 heb ik al eens een fors artikel gepubliceerd over dit onderwerp:
‘Pedofilie – Het document’. (Edit juni 2023: Dit document heb ik vanwege oplopende ernstige verschillen van meningen verwijderd.)
Daarnaast komt het vele malen voor in diverse artikelen als ik het over ‘andere gevoelens’ heb op het gebied van seksualiteit. Een rode draad op deze blogsite.
Omdat ik voel… en absoluut zeker weet dat er nog zo veel foute meningen, ideeën, gevoelens en zelfs officieel gehanteerde ‘wetenschappelijke’ feiten rondgaan dat heel veel mensen bij voorbaat onterecht en onschuldig worden bejegend dat ze daar hun leven lang last van kunnen houden. Trauma’s kunnen ontwikkelen. En daardoor soms zelfs… ontoelaatbare feiten kunnen begaan. Puur uit wanhoop. Frustratie.
Meer en betere kennis van die ‘andere gevoelens’ is daarom essentieel en levensbelangrijk.
Ter bescherming van ten onrechte fout beoordeelde mensen maar ook ter preventie van daadwerkelijk seksueel misbruik. Van alle leeftijden. Want frustraties werken door en hebben niet alleen effect op de beoogde slachtoffers: ‘minderjarigen’.
In al mijn artikelen dring ik aan op een betere dialoog. Met alle kanten; ook met (potentiële) daders.
Maar ook op betere seksuele voorlichting en opvoeding al van kleins af aan, zodat ook kinderen al op tijd een gezond en natuurlijk beeld krijgen van seksualiteit.
Niet om daardoor meer kansen te bieden aan misbruikers! Maar juist om te voorkomen dat er in de toekomst nog ‘misbruikers’ ontstaan. En om kinderen sterker te maken in de kennis van zichzelf en van hun persoonlijke grenzen in wat ze wel of niet kunnen en willen doen.
In de huidige polariserende maatschappij gaat het juist de andere kant op.
Seksualiteit wordt meer en meer als een ‘misdaad’ gezien in verband met sekswerk maar zeker in verband met minderjarigen. Steeds meer mensen zijn van mening dat “kinderen niet seksueel zijn”.
Een groot misverstand. Alle mensen zijn seksueel. Al vanaf de geboorte.
Daar moet iedereen al direct beter mee om leren gaan, om achterstanden en dus frustraties te voorkomen als de puberteit zijn werk gaat doen.
Dit alles heeft nog helemaal niets te maken met mensen die daarnaast ‘andere gevoelens’ hebben die veel mensen niet begrijpen.
Voor homofilie, transgenders en alle andere ‘LHBTI’ groeperingen ontstaat mondjesmaat begrip en acceptatie. Maar dat zelfs nog echt niet bij iedereen. Agressie, geweld en discriminatie zijn nog altijd dagelijkse feiten.
Gevoelens van ‘volwassenen’ voor minderjarigen (zeg maar gerust alle mensen onder de 18 jaar) zijn echter nog een veel grotere brug te ver. Mannen die naar jonge tieners kijken… Ze worden verguisd en ‘pedo’ genoemd. Massaal. Wat feitelijk onjuist is.
Maar feiten willen mensen niet eens meer leren zien. Alles wordt ontkend. En wie probeert te relativeren wordt zelf tot ‘pedo-knuffelaar’ dus tot uitschot verklaard wat zelf het leven niet meer waard is…
Dit artikel zal net als al mijn voorgaande artikelen mijzelf dus niet veel goed doen.
Maar dat heb ik er voor over omdat ik weet dat het nodig is. En ik heb toch al geen ‘reputatie’ meer die ik zou moeten beschermen… Dus vooruit maar weer.
Gelukkig zijn er ondanks de voortdurende tegenwind van de polariserende krachten toch ook nog steeds mensen die proberen de andere kant duidelijk te maken: de werkelijke feiten te tonen, die bewijzen dat de polariserende massa fout zit, waardoor vele onschuldige mensen juist het slachtoffer worden van haat en vaak zelfs daadwerkelijk geweld met soms fatale afloop.
Begin dit jaar begon een jonge journalist van dagblad Trouw zelf met een ‘dossier’ waarin hij de feiten en fabels besprak met deskundigen maar ook gesprekken had met 4 door het volk verachte mensen: pedofielen.
Hoewel ik dit dossier helaas weer te beperkt vind, omdat het dus weer uitsluitend over die ene (kleinere) groep gaat en de seksuele diversiteit veel breder is, vind ik dit wel een mooie aanleiding om daar zelf op door te gaan, als aanvulling op mijn eerdere ‘document’.
Maar uiteraard zal ik daarna wel de juiste stappen zetten om het weer breder door te trekken want voor echt begrip en uiteindelijk acceptatie van alle seksuele gevoelens mag het niet uitsluitend bij pedofilie blijven. Het wordt dus weer een wat groter artikel.
Trouw – ‘Wel pedofiel, geen kindermisbruiker’
Onder bovenstaande (aanklikbare) titel stond begin dit jaar het ‘dossier’ van Maarten van Gestel – journalist van Trouw – online en ik neem aan ook in een papieren uitgave van het dagblad.
Voor dit dossier interviewde hij 4 pedofielen die hij naar zeggen uiteindelijk had ‘gevonden’ via de media en de lotgenoten-site ‘pedofilie.nl’.
Hij kwam uiteindelijk uit bij ‘Ben’, ‘Jan’, ‘Evi’ en ‘Gabriël’. Alle 4 pseudoniemen want ze durven (uiteraard) niet in het openbaar bekend gemaakt te worden als zijnde pedofiel. Dan zijn ze hun leven niet meer zeker…
In eerste instantie had Maarten nog aangeklopt bij de meest ‘beruchte’ zogenoemde pedofiel van Nederland: Marthijn Uittenbogaard omdat die al wel jarenlang onder zijn eigen naam activist is op dit gebied en veelvuldig in het nieuws is verschenen als ex-voorzitter van pedofielen-vereniging ‘Martijn’. Terwijl Uittenbogaard zelf eigenlijk niet eens een pedofiel is maar een homofiel die ook op jonge jongens kan vallen… Maar dat wil ook niemand weten.
Van Gestel geeft zelf aan dat hij diens overtuigingen echter nog steeds te ‘extreem’ vindt, namelijk: “Dat kinderen zelf kunnen beslissen of ze seks met een volwassene willen”. Daar wilde hij geen podium aan geven. Toen kwam hij dus uit bij het genoemde ‘gematigde’ viertal.
Toevallig volg ik zelf de meeste van deze mensen ook al enige jaren. Langer dan Maarten vermoedelijk.
En ja: Marthijn Uittenbogaard kan vaak redelijk extreem uit zijn hoek komen op Twitter…
Maar geef hem eens ongelijk. Jarenlang (vals) beschuldigd zelf aangezet te hebben tot misbruik, meegewerkt te hebben aan een organisatie die aanzet tot seks met kinderen of dit in ieder geval nastreeft, een levenspartner die vorig jaar is opgepakt wegens ‘voorbereiden van seksueel misbruik van kinderen’ en dit jaar zeer waarschijnlijk weer een nieuwe aanklacht aan zijn broek vanwege het doorgaan met een illegale organisatie en opnieuw aanzetten en stimuleren van misbruik van kinderen. Dat is niet mis…
En de publieke opinie is al helemaal niet mis: de overgrote meerderheid van de Nederlandse bevolking ziet hem het liefst dood en begraven. Of liever verbrand… Dat scheelt weer kostbare ruimte… Er zijn maar weinig mensen die enigszins in het voordeel van Uittenbogaard (durven) spreken.
Terwijl er tot heden na al die jaren nog nooit enige aanklacht bewezen kon worden.
Hoe verbitterd kan je dan worden. Ik heb nog altijd respect dat hij zich ondanks alles nog steeds in het openbaar – op Twitter en via zijn website – durft uit te spreken.
De andere 4 mensen zijn inderdaad veel matiger.
Die proberen ‘slechts’ hun aangeboren gevoelens te verklaren en uit te leggen aan anderen dat dit niets te maken heeft met daadwerkelijk misbruik.
Hoewel journalist Maarten natuurlijk niet 100% kan verifiëren of zij ook de waarheid spreken, krijgt hij wel het voordeel van de twijfel mede door deskundigen die enkele van deze mensen ook kennen en met hen samenwerken.
Zo is hij tot zijn ‘dossier’ gekomen en het positieve daarvan is dat hij in ieder geval de conclusie trekt dat pedofielen ten onrechte altijd als kindermisbruiker worden beschuldigd. Wetenschappelijk is bewezen dat misbruik voor het overgrote deel (80%!) juist niet door pedofielen wordt gepleegd.
Met de verklaringen van deskundigen en het podium voor deze 4 pedofiele Nederlanders, hoopt hij zo meer begrip en verdraagzaamheid te kweken.
Het is absoluut goed bedoeld.
Maar helaas bevat het toch nog te veel vooroordelen, hiaten en zelfs fouten.
En het is zeker niet compleet in het kader van de algehele seksuele diversiteit.
Je zou het een druppel op een gloeiende plaat kunnen noemen.
Waar gaat het fout?
Allereerst richt de onderzoeksjournalist zich weer primair op uitsluitend pedofielen.
Natuurlijk omdat het in de media nu zo veelvuldig wordt misbruikt (!): alle mensen (meestal toch mannen) die ‘iets’ doen met minderjarigen (onder de 18!) worden ‘pedo’ genoemd. Dat zei ik al.
Recent Sidney Smeets (advocaat, een paar weken tweedekamerlid voor D66), onlangs de rapper Bilal Wahib, die een jongen van 12 jaar overhaalde zijn piemel te laten zien op Instagram en natuurlijk veel eerder de beruchte eigenaar van het ‘lolita-eiland’ Jeffrey Epstein. Allemaal goed voor grote koppen in de media van ‘pedo’-dit en ‘pedo’-dat.
Als ik dieper ga graven zal ik vermoedelijk honderden mensen vinden die een (smerige) ‘pedo’ werden genoemd. En dat blijft zo. Omdat er alleen maar over pedofielen wordt gesproken bij vermeende zedenzaken met minderjarigen en bijna niets over de feiten en werkelijke achtergronden.
Waardoor de ‘echte’ pedofielen, die dus uitsluitend seksuele gevoelens hebben voor pre-puberale kinderen (tot plusminus 13 jaar), continu foutief onder vuur liggen en hun geaardheid niet of nauwelijks wordt begrepen.
Er zijn natuurlijk de minder bekende termen ‘hebefilie’ en ‘efebofilie’, die betrekking hebben op de oudere pubers vanaf 13 jaar maar voor het gemak gooit ‘men’ liever alles op één hoop.
Dit vind ik al een domme en gevaarlijke fout van alle media en zelfs zogenaamde seksueel ‘deskundigen’ die hieraan meewerken.
De onervaren onderzoeksjournalist Maarten van Gestel kan hier op zich natuurlijk ook weinig aan doen. Hij ziet (terecht!) dat fouten een eigen leven gaan leiden, die tot onterechte, onjuiste en ook strafbare ‘heksenjachten’ leiden maar voor werkelijk begrip moet je dieper gaan.
En dat doen nog maar heel weinig mensen. Zelfs niet de deskundigen, ook niet die door van Gestel zijn geraadpleegd voor zijn dossier.
Zo is ‘forensisch psycholoog’ Jules Mulder mede betrokken geweest bij de ‘expertise’ met betrekking tot ‘gevoelens voor minderjarigen’.
Behalve dat hij – zoals vermeld – psycholoog is en oud-voorzitter van de hulplijn ‘Stop it Now!’ was Mulder ook directeur van ‘De Waag’: ‘poliklinische gespecialiseerde zorg voor mensen met een psychische stoornis en grensoverschrijdend gedrag/onderdeel van De Forensische Zorgspecialisten’, zoals ze zelf vermelden op hun Twitter.
Over ‘De Waag’ heb ik recent nog geschreven in ‘Dossier Smeets’, als illustratie hoe men aankijkt tegen mensen die (graag) naar minderjarige jongens of meiden kijken.
Het zal me niets verbazen als Smeets mogelijk ook advies heeft gekregen om eens bij ‘De Waag’ te gaan praten… Want mensen met gevoelens voor minderjarigen… Gevaarlijk!
Maar met deze expertise hebben we bij het raadplegen van Jules Mulder wel te maken.
Ook omdat hij door zijn beroep in aanraking is geweest met mensen die daadwerkelijk misbruik hebben gepleegd of daartoe de neiging hadden. Daarop heeft ‘De Waag’ een methode ontwikkeld om dit te voorkomen. Hoe weet ik niet want ik ben hier zelf dus nooit op in gegaan.
Ook omdat ik de overtuiging heb dat er op zich niets mis is met die gevoelens. Onderdrukken daarvan kan misschien wel door (goede) afleiding en het voorkomen van situaties waarin je tot verleiding zou kunnen komen. Maar of ze daar ook goed werken aan de zelfacceptatie en het ‘gewoon’ leren omgaan met die op zich natuurlijke gevoelens… dat betwijfel ik.
Ze gaan daar uit van de excessen. Het slechte. Voorkomen. Dat vind ik niet goed voor mensen die nog nooit in hun leven neigingen hebben gehad om ook maar een vinger uit te steken naar minderjarigen maar uitsluitend zeggen dat ze die leuk vinden.
Mulder zegt heus natuurlijk ook correcte dingen, zoals “meer dan de helft van alle mensen met pedofiele gevoelens geen enkel aandeel in kindermisbruik” maar daarna zegt hij iets wat gewoon fout is: “Bij de groep waar het wel mis gaat, gaat het in het overgrote merendeel over het kijken van kinderporno. Ook zeer schadelijk, omdat er geen kinderporno bestaat waarvoor geen kinderen zijn misbruikt.”
Ofwel: het kijken van kinderporno is puur fout en vooral dat “er geen kinderporno bestaat waarvoor geen kinderen zijn misbruikt”. Twee fouten in één alinea.
Hierover heb ik al vaker geschreven. Heel uitgebreid. Zoek het maar op.
Het is gewoon onjuist dat slechts het kijken naar kinderporno al puur slecht is en gecriminaliseerd wordt. Er is geen enkel wetenschappelijk bewijs geleverd dat kijkers van kinderporno daarna bijvoorbeeld altijd een keer in de fout (willen) gaan door zelf misbruik te plegen.
Eerder ziet men het tegendeel: door het kijken ernaar, hebben de ‘liefhebbers’ een uitlaatklep. En kunnen ze op deze vorm van porno tot hun gerief komen, wat ze bij gemis misschien juist wel buiten de deur zouden kunnen zoeken…
Dat kinderen (minderjarigen) in de zogenaamde kinderporno altijd zijn misbruikt is ook onzin.
Heel veel seksuele handelingen in kinderporno zijn speels tot stand gekomen en niet gedwongen.
Ik geef natuurlijk toe dat dit ook wel degelijk gebeurd is (en vermoedelijk nog steeds gebeurt) door zieke geile zielen die alleen maar denken aan hun eigen gerief en misschien geldzucht…
Maar heel veel als zodanig bestempelde kinderporno kan puur spontaan en in harmonie zijn gemaakt. Dat het LATER altijd als misbruik wordt bestempeld en de minderjarigen altijd als slachtoffer in de dossiers terecht komen (zeker na ontdekking en justitiële acties) is iets anders.
Minderjarigen horen vaak later pas dat het ‘puur slecht’ was, wat er is gebeurd. Terwijl ze dat tijdens de ‘spelletjes’ mogelijk helemaal niet zo hebben gevoeld.
Daarnaast kan het natuurlijk wel later doordringen tot de volwassen geworden ‘spelers’ dat hun seksuele activiteiten nu voor eeuwig wereldwijd te zien zullen zijn via internet…
Mogelijk ontstaat er dan wel een soort schaamte en misschien zelfs trauma.
Daarom ben ik in de huidige tijdgeest wel degelijk ook een tegenstander van het vervaardigen en zeker publiceren van ‘kinderporno’. Op dit moment kun je de gevolgen van deze daad niet overzien.
Maar dat de kijker van kinderporno dus te allen tijde schuldig is aan misbruik van minderjarigen, dat vind ik een zeer onterechte wettelijke bepaling.
En ook Dhr. Mulder zou beter moeten weten als hij zich beter zou hebben ingeleefd in de psyche van mensen met gevoelens voor minderjarigen.
Maar zowel ‘De Waag’ als ‘Stop it Now!’ hebben een duidelijke koers: volledig gericht op het voorkomen van (verdergaand) grensoverschrijdend gedrag, ook als dit ten koste gaat van het welzijn van mensen met ‘andere gevoelens’, in dit geval seksuele gevoelens voor minderjarigen.
In mijn ogen is dit onvolledig en lost het de problemen niet op. Goede preventie wordt hiermee nooit bereikt. Ze missen hun doel.
Hoe moet het dan wel?
Vooropgesteld: dit blijft voorlopig een zeer moeilijk onderwerp. Het lijkt soms wel ‘onbespreekbaar’ geworden omdat er juist in deze tijd zoveel haat is ontstaan en nog altijd wordt gevoed door de gepolariseerde massa. Zelfs met op zich best positieve en ‘gezond denkende’ mensen kan er niet meer over gesproken worden.
Ik heb diverse heel aardige mensen in mijn Twitter, die op zich zelfs heel progressief zijn op het gebied van seksualiteit. Maar zodra je over ‘pedofielen’ en ‘pedofilie’ begint, stopt de dialoog.
Dat ‘soort’ mensen zou voorgoed moeten verdwijnen van de aarde en pedofilie daarmee uiteraard ook want dat is onbespreekbaar. Waarbij de pedofiele gevoelens dus altijd gelijkgesteld blijven worden aan ‘misbruik’. Een ondoordringbaar vooroordeel.
Heel langzaam (‘tergend’ langzaam zou ik het liever noemen…) worden wel initiatieven genomen door organisaties en individuele deskundigen om in ieder geval jongeren beter bewust en vertrouwd te maken met naaktheid en seks. Getuige de recente TV-serie ‘Gewoon. Bloot.’
En er bestaan al betere voorlichtingssites en boeken speciaal gericht op de basisschool, soms al vanaf 6/7 jarigen. Maar dat wordt door een groot deel van de ouders dus al niet geaccepteerd.
Volgens mij gebruikt nog geen enkele basisschool dit soort methoden.
De taboes zijn nog veel te groot.
Toch moet er wat gaan veranderen, anders wordt het niet beter en verandert er weinig aan de echte misbruik-cijfers.
Daarom pleit ik dus al enkele jaren nu in mijn artikelen voor toch betere en vroegere seksuele opvoeding (vanuit het gezin; de verzorging) en voorlichting (vanuit scholen).
Hulpverlenende instanties (zeker alle officiële in de zorg) zouden veel meer positieve aandacht moeten geven aan mensen met ‘andere’ gevoelens.
Zelfs de wetenschap worstelt steeds meer met de vraag of de huidige indeling en beschrijving van ‘parafiele’ gedragingen nog wel passen in de DSM-5, de officiële indeling van psychosomatische stoornissen. Op dit moment staat pedofilie daar nog in maar daaraan wordt getwijfeld.
Deels omdat dit dus niet alle gevoelens voor minderjarigen bevat maar grotendeels omdat het niet langer per definitie als een stoornis kan worden gezien als een persoon en diens omgeving er in het dagelijks leven geen probleem mee heeft.
Mogelijk zou door het inzetten van meer ‘ervaringsdeskundigen’ met in dit geval gevoelens voor minderjarigen veel meer bereikt kunnen worden bij eventuele behandelingen van mensen die er wel problemen mee ondervinden. Zowel (potentiële) daders als slachtoffers! Maar vooral dat laatste is op dit moment ook nog onbespreekbaar.
Maar alleen samen – en dat geldt eigenlijk voor alle grensoverschrijdende gedragingen – kunnen mensen tot meer begrip en uiteindelijk oplossingen komen.
De media zouden er beter aan doen voortaan op te letten hoe ze het woord ‘pedo’ en ‘pedofilie’ gebruiken in hun berichtgeving over eventueel misbruik of grensoverschrijdend gedrag.
Daarnaast zouden niet alle mensen die openlijk (durven) toegeven dat ze ook graag naar minderjarigen kijken direct overal veroordeeld mogen worden.
Dat is feitelijk laster en smaad tegenover mensen die nog nooit iets fout hebben gedaan en dat ook nooit zullen doen. Dan zou het recht van uiten van de persoonlijke mening en visie zeker in de media sterker moeten wegen dan de gepolariseerde moraal. Want die maakt meer kapot dan die zogenaamde ‘foute’ gevoelens, die feitelijk helemaal niet fout zijn.
Gevoelens zijn nooit fout
Dit is het grootste vooroordeel wat er bestaat. Iemand met ‘seksueel getinte gevoelens voor minderjarigen’ is fout. Die moet geholpen worden. Genezen. In de gaten worden gehouden. Misschien wel bij voorbaat opgesloten worden. De maatschappij moet tegen dit soort mensen beschermd worden. “Want het kan ieders kind zijn wat het slachtoffer wordt van zo’n persoon!”
Dit heb ik niet overdreven beschreven. Zo wordt er over het algemeen geoordeeld over mensen waarvan bekend is geworden dat ze dit soort gevoelens hebben.
Vroeger – en dan praat ik niet eens over 50 jaar geleden maar misschien zelfs slechts pakweg 20 jaar terug – mocht ik nog openlijk op straat kijken naar mooie jonge tieners.
Ik stond wel eens af en toe (was er geen fan van) te praten met wat buurmannen op straat.
In de zomerperiode kwam dat uiteraard vaker voor als alle mannetjes bezig gaan met het onderhoud van huis en tuin.
Toen kwam er eens een keer ‘die leuke buurmeid’ van een paar huizen verderop langslopen. Ze zal zo’n 16 jaar geweest zijn schat ik in. Lang donker haar en leuk gekleed in een lekker strakke lange broek. Alle mannetjes kijken natuurlijk. En de ene durfde ook wat te zeggen: “Zo zo, ziet er weer lekker uit hoor!” Wij lachen. Meisje lachen. Verder niks.
Toen kon dat nog. Nu absoluut niet meer. Zelfs het kijken moet je niet te opvallend doen want sommigen letten daarop en kunnen je daarop veroordelen…
Echt vroeger (toen ik nog een kind was) leerde ik al dat je altijd mocht kijken naar mooie meisjes. Maar: “Je mag er alleen maar naar kijken maar aankomen niet!”
Dat er gewoon altijd gekeken werd naar mooie meisjes (ook jonge) dat was algemeen geaccepteerd.
Maar ook nu nog zeggen psychologen wereldwijd dat het een normaal verschijnsel is: de aantrekkingskracht van jongere meisjes op heteroseksuele mannen. Meisjes vanaf pakweg 13/14 jaar, als ze duidelijk vrouwelijke kenmerken beginnen te vertonen.
Uiteraard geldt dit dus evengoed voor de jongere jongens, in de ogen van veel homoseksuele mannen. Ze zijn ‘aantrekkelijk’ en worden bekeken.
En wat ik ook al eerder had geschreven in ‘Dossier Smeets’: omdat juist jongens sneller seksualiseren dan meisjes, hebben die daar ook al eerder gevoelens bij. Niet dat ze altijd al op jonge leeftijd kunnen vallen op oudere mannen maar de wens voor seks is gewoon sneller aanwezig bij jongens. Gemiddeld genomen.
De gevallen Sydney Smeets en vroeger… Gerard Reve zijn dus feitelijk niets bijzonders.
Alleen is het nu een iets andere tijd waarin seksualiteit veel meer in de taboesfeer is geraakt en als schaamtevol en onbespreekbaar wordt gehouden, zeker in combinatie met jongeren.
Terwijl er aan die gevoelens nooit iets is veranderd. Die zijn namelijk aangeboren. Het is de natuur.
En die verander je niet.
Willekeurig om welk seksueel gevoel het ook gaat: elk gezond denkend mens weet donders goed dat werkelijke seksuele handelingen nooit afgedwongen mogen worden.
Als je dus kijkt naar een ‘lekkere meid’ (of ‘jongen’) dan betekent dit nog niet dat je zomaar handtastelijk mag worden of zelfs verdergaande seksuele handelingen mag proberen te doen.
Zelfs het openlijk (onverwacht) insinuerende opmerkingen maken gaat meestal te ver.
Hoewel veel mensen het ook niet altijd helemaal verkeerd vinden als ze openlijk gecomplimenteerd worden met hun ‘lekkere kont’ of ‘mooie inkijk’ (bij borsten). Zolang dit duidelijk op afstand blijft, kunnen veel mensen (zelfs vrouwen) dit best wel hebben.
Maar seks werkelijk proberen af te dwingen is niet normaal. Daarvoor moet er eerst een gelijkwaardige band bestaan, waarna eventuele seksuele handelingen van beide kanten duidelijk geaccepteerd worden.
Dit geldt voor alle soorten genders.
Bij minderjarigen wordt dit nog veel moeilijker omdat die gelijkwaardige band meestal niet kan bestaan als het om een volwassene gaat die een minderjarige benadert.
Sommige tieners zijn er gewoon zelf al op uit of hebben zoveel bewondering en (zogenaamd) liefde voor hun beoogde partner dat ze het wel uit vrije wil laten gebeuren.
Maar bij kinderen bestaat dit natuurlijk helemaal niet.
Dat weten vrijwel alle pedofielen natuurlijk ook. Daarom weten de meeste pedofielen bij ontdekking van hun voorkeur dat het bij voorbaat een ‘onmogelijke’ gender is, die ze hebben meegekregen. Dat kan flink wat impact hebben op het gevoelsleven, zeker bij de oudere tieners en jonge volwassenen. Als zij niet goed geaccepteerd worden of direct al leven in voortdurende angst dat ook maar iemand dit zal ontdekken en veroordelen, zelfs de eigen ouders, dan kan dit voor grote psychische problemen zorgen. Soms leidt het zelfs tot zelfdoding…
Daarom is met name de situatie van de eerste geïnterviewde pedofiel ‘Ben’ zo bijzonder. Hij is inmiddels van middelbare leeftijd maar heeft prima (seksloos) leren leven met zijn geaardheid en hij kan nu vaak als voorbeeld dienen voor lotgenoten.
Alleen de angst voor de ‘grote boze wereld’ die zijn gevoelens niet kan en wil accepteren blijft altijd. Dat is het grote onrecht wat nu plaatsvindt en wat feitelijk zou moeten verdwijnen.
Terwijl juist een verergering zichtbaar lijkt: het openlijk spreken over eventuele normalisatie van gevoelens voor minderjarigen wordt steeds vaker strafbaar gesteld! Het wordt als uitlokking en opruiing beschouwd en als stimulans voor mensen om misbruik te plegen.
Wat natuurlijk totale nonsens is! Maar op deze basis wordt nu bijvoorbeeld Uittenbogaard binnenkort weer aangeklaagd alsmede enkele andere ‘pedo-activisten’ zoals Nelson Maatman en Norbert de Jonge. Omdat ze zogenaamd die eerder verboden organisatie ‘Martijn’ zouden hebben willen heroprichten, met een politieke partij bezig zijn die seksualiteit met kinderen zou willen goedkeuren en diverse uitlatingen hebben gedaan dat “kinderen zelf kunnen beslissen of ze seks willen”.
Naar mijn idee zijn dit soort uitspraken en initiatieven in deze polariserende tijd redelijk dom en werkt het in het nadeel van alle voorzichtig opererende (gematigde) pedofiele belangengroepen.
Maar feitelijk doen ze hiermee nog niets strafbaars. Zeggen dat iets kan of zou moeten kunnen, wil nog niet zeggen dat je het ook doet of gaat doen…
Zo zou je half Nederland wel op kunnen pakken voor het doen van ‘opruiende’ uitspraken…
Ook ik heb in diverse artikelen redelijk duidelijk uitgelegd wat ‘Mijn Visie’ is op kinderen en seksualiteit. Op dit moment zijn veel van deze gedachten van utopische waarde…
Maar na een ommekeer van de seksuele moraal, op zich goed ingezet in de 60er en 70er jaren, zou dit op langere termijn helemaal niet ondenkbaar kunnen zijn.
En dat heeft in de verste verte totaal niets te maken met het stimuleren van seksueel misbruik, van welke leeftijd dan ook. Maar of ik dit de komende jaren mag blijven schrijven is nog maar de vraag. Zeker omdat het eerlijk uitspreken van mijn gevoelens voor minderjarigen nu al (bijna) strafbaar wordt geacht maar in ieder geval als zijnde verdacht.
Bepaalde (‘andere’) gevoelens worden daarom misschien ooit wel een keer verboden…
Tenslotte
Pedofilie is (en blijft) een moeilijke geaardheid. Vooral omdat een echt duurzame relatie op gelijke basis feitelijk nooit mogelijk is, tussen volwassenen en prepuberale kinderen.
Pedofielen weten dus dat zij een seksloos leven zullen moeten leiden, als ze niet ook kunnen vallen op volwassenen.
Sommige pedofielen hebben dit goed kunnen oplossen door in het dagelijks leven alleen te blijven maar in werk of hobby’s toch vriendschappelijk met kinderen om te gaan. Dat kan gewoon als seksualiteit geen ‘neiging’ meer is. Dan schept een pedofiel genoegen uit de ‘normale’ relaties met kinderen, net zoals ouders en alle andere mensen die graag met kinderen werken dat doen.
Dat kan. En dat gebeurt ook. Op dit moment meestal zonder dat de omgeving dat weet. Want dat zou nu absoluut niet geaccepteerd worden, zelfs als er nog nooit iets fout is gegaan.
Normaliseren van pedofilie betekent niet hetzelfde als een vrijbrief geven aan mensen die seks met kinderen willen hebben. Dat kan gewoonweg nooit! Althans nooit vanuit de wens van volwassenen.
Als ik in een aantal artikelen schrijf dat soms seksuele handelingen plaats zouden kunnen vinden vanuit het initiatief van kinderen, dan gaat dit vrijwel altijd om de huiselijke sfeer waarin de kinderen soms nieuwsgierig worden naar wat de ouders doen. Of kinderen die zomaar opeens zin hebben om seksueel gerelateerde spelletjes te doen maar geen leeftijdgenoten om zich heen hebben.
In de meeste gevallen hebben kinderen vriendjes en vriendinnetjes waarmee ze soms vanaf een bepaalde leeftijd gaan experimenteren. Het zogenaamde ‘doktertje spelen’, wat soms kan leiden tot seksspelletjes. Dit is onschuldig en het gaat vanzelf weer over als de puberteit begint.
Af en toe kunnen daarin volwassenen een rol hebben, als die vertrouwd zijn met die kinderen.
Dat is geen misbruik.
Het meeste misbruik wordt echter gepleegd door zieke, gefrustreerde volwassenen die stiekem gelegenheid zoeken om (hun) kinderen seksueel te benaderen.
De vader die regelmatig naar de slaapkamer van zijn dochter gaat om haar te ‘knuffelen’…
Dit soort misbruik komt het meeste voor. En dit is wel degelijk schadelijk voor de meeste kinderen.
Maar dit heeft dus niets met pedofilie te maken.
Maar ik blijf hameren op het feit dat pedofilie niet de enige geaardheid is waarbij mensen seksuele aantrekkingskracht voelen voor minderjarigen. Er zijn veel meer mensen met dit soort ‘andere’ gevoelens dan de meeste mensen beseffen. In verreweg de meeste van dit soort gevallen blijft dit gewoon een fantasie voor de meeste mensen en beleven ze hun ‘liefde’ passief op afstand.
Als ik (nogmaals) zeg dat ik niet weet of ik “Nee!” zou kunnen zeggen als een mooie jonge tiener van 14 jaar aan me zou vragen of ik seks met haar wil hebben… omdat ik daar dan wel degelijk opgewonden van word… dan zou er door het eigen initiatief van het meisje geen sprake zijn van misbruik in mijn ogen. Ze is geen klein kind meer en weet wat seks is.
Maar dit is een fantasie. In de praktijk wil geen enkele mooie jonge tienermeid seks met een (te) oude volwassene! Die zijn niet aantrekkelijk. En de meeste hebben niet genoeg geld…
Alleen bepaalde popsterren hebben (zeker) vroeger wel avances gehad van de zogenaamde ‘groupies’ die echt niet allemaal volwassen waren…
Seks is soms een merkwaardig spel…
Maar grotendeels worden al die fantasieën en soms grensoverschrijdende gedragingen veel te zwaar beoordeeld en direct in de hoek van zedenmisdrijven geduwd. Er gaan natuurlijk ook dingen heel erg fout en sommige mensen hebben zich stelselmatig schuldig gemaakt aan misbruik.
Maar het overgrote deel van mensen met seksuele gevoelens voor minderjarigen niet en zal dit ook nooit doen.
Dit blijft het belangrijkste punt wat wel degelijk bespreekbaar moet zijn en altijd blijven.
HZP
Bovenaan vermeldde ik al de Nederlandse website ‘pedofilie.nl’ waar naast veel info over pedofilie ook vrijwel wekelijks een chat plaatsvindt waarin lotgenoten met elkaar van gedachten kunnen wisselen. Vragen worden beantwoord en soms zijn er ook gasten uitgenodigd vanwege hun expertise in de zorg, psychologie, geschreven artikelen over pedofilie of anderszins, om met elkaar over dit onderwerp te communiceren. Dat is mooi!
Zelf wilde ik met mijn persoonlijke ervaringen heel graag ook als ‘ervaringsdeskundige’ aan de slag om met mensen te kunnen praten over hun (mogelijk) ‘aparte’ gevoelens. Omdat ik zelf tijdens de trainingen bij de maatschappelijke organisatie Vivenz heb ondervonden hoe fijn het is om erover te kunnen praten! Zonder vooroordelen, veroordelen. Dat heeft mij ‘geheeld’.
Maar helaas word ik geweigerd omdat ik geen ‘VOG’ kan krijgen vanwege ‘Mijn misdaad’…
Ik ben geen pedofiel. Mijn gevoelens zijn veel breder. Ik heb een referentiekader opgebouwd in een tijd dat ‘kinderporno’ nog gewoon legaal verkocht werd. En ik heb dus (zoals je op deze blogsite kunt lezen) een heel eigen visie opgebouwd, die mogelijk soms verder lijkt te gaan dan waar de mensen van ‘pedofilie.nl’ achter kunnen staan. Dit kan ook te maken hebben met de maatschappelijke acceptatie. Die is momenteel bizar slecht. Mensen durven nergens meer over te praten. Dat is ziekmakend. Soms dodelijk.
Daarom heb ik ‘HZP’ opgestart. Met mij kan je (anoniem) praten over jouw gevoelens. Hoe ‘vreemd’ die jou maar vooral je omgeving ook lijken. Voor mij is niets vreemd.
Zolang mensen niet bewust streven om ontoelaatbare grensoverschrijdende gevoelens in de praktijk te brengen, zijn al die gevoelens goed.
Op de site van ‘HZP’ staat alles hierover en de contactmogelijkheden.
Want we moeten naar elkaar blijven LUISTEREN!
We moeten elkaar kunnen blijven ZIEN!
En we moeten altijd met elkaar blijven PRATEN!
Zonder dat wordt ons onze menselijkheid ontnomen.
