Pizza ‘Hawaï’… Een vloek in de Italiaanse kerk?
Terwijl ik nu al jaren verkondig dat tegengestelde meningen steeds vaker uitmonden in polarisatie waardoor er in velerlei maatschappelijk opzicht bijna geen normale discussies meer mogelijk zijn, lijkt dit nu ook door te dringen in onze dagelijkse noodzaak: de eetcultuur.
Hoewel je vroeger dacht te kunnen en mogen eten wat je zelf het lekkerst of gezondst vindt, worden nu oude landgebonden gewoonten die tot internationaal cultureel erfgoed zijn benoemd, leidend in de keuken. Sommige dingen MAG je gewoonweg niet meer eten! Of ze blijken opeens discriminatie van hele bevolkingsgroepen te stimuleren… 😛
‘NEGER’zoenen zijn al verdwenen. ‘MOOR’koppen mogen niet meer in de winkel verkocht worden. ‘JODEN’koeken staan ter discussie, hoewel de Joden zelf dit altijd als een eer zijn blijven beschouwen… Zo houden zij hun diep gewortelde prioriteitsgevoel en de aandacht… 😉
Maar nu is een van de meest populaire gerechten over de gehele wereld aan de beurt.
De pizza.
We weten vermoedelijk allemaal wel dat de oorsprong van de pizza officieel in Italië ligt.
Natuurlijk werd en wordt er wereldwijd overal altijd en immer geëxperimenteerd met andere recepten die het eten weer een nieuwe (mooie) variant geven. Gelukkig is iedereen daar vrij in en de echte geboren koks weten daar alles van.
Maar in restaurants mag je natuurlijk niet al te veel experimenteren want mensen komen nu eenmaal in een pizzeria voor een ‘echte’ pizza, in een Chinees-Indisch restaurant voor een ‘echte’ rijsttafel, in een Weens restaurant voor een geweldige ‘Wiener schnitzel’ en in een Hollandse (of Vlaamse) snackbar voor echte patat.
Dat in de oorspronkelijke huiskamers van al die betreffende landen de genoemde gerechten ook vaak helemaal anders zijn en worden gegeten doet er niet toe… Wat is vastgelegd als zijnde de standaard moet dat ook blijven.
Heel erg jammer natuurlijk… Want wat is er voor een beetje kok nu leuker dan een beetje spelen met de ingrediënten en bereidingswijzen. Soms komen daar zeer verrassende en ongelooflijk lekkere variaties uit! Kijk maar eens naar programma’s als ‘Master Chef’! Soms is het zo verrassend anders maar subliem dat elk groot restaurant dit wel wil overnemen.
Soms ook is het smerig en kunnen we het maar beter vergeten…
Maar door variëren en experimenteren kunnen we zoveel moois doen in de keuken.
Ooit heeft een Canadees (geen Italiaan dus!) volgens de overlevering de ‘pizza Hawaï’ bedacht.
Een ‘gewone’ pizza met daarop ook ananas toegevoegd!
Het werd in zijn omgeving zeer hartelijk ontvangen en inmiddels is dit wereldwijd ook een ‘hit’ tussen de vele soorten pizza’s! Maar nee… De notoire stampvoetende vasthoudende en polariserende massa keerde zich nog maar de laatste jaren TEGEN deze ‘verschrikkelijke’ variant!
Dit was werkelijk VLOEKEN in de Italiaanse kerk! Een pizza met ananas is GEEN pizza.
Ik zie zelf recentelijk nog de polls langskomen in Twitter… Je wilt niet weten hoe mensen die wel van ananas op hun pizza houden worden verguisd en voor asociale hersen- en smaakloze cultuurbarbaren worden uitgemaakt.
Nou…
Ik houd toevallig ook van ananas op een pizza!
De pizza Hawaï van Dr. Oetker is een van onze favorieten. Ook die van de kinderen.
Wij maakten vroeger vaak verse pizza (op een bakplaat) en ik varieerde dan wel regelmatig met de ingrediënten maar vaak zat daar ook ananas op. Heerlijk! Die fris zoete tegenhanger van de vaak wat sterkere hartige toppings.
Wat is daar mis mee?
Ook alle pizzeria’s variëren de laatste tijd steeds meer met de soorten pizza’s die ze verkopen, ook voor bezorgen. New Yorker Pizza, Domino’s; noem ze maar op: ze hebben ook allemaal de Hawaï er tussen staan maar soms ook heel bijzondere varianten.
Vooral voor vegetariërs en zelfs veganisten worden nieuwe soorten pizza’s ontwikkeld met zelfs groentebodems waar geen deeg met eieren meer voor wordt gebruikt.
Bodems van bloemkool, spinazie, pompoen, bieten en vele andere mogelijkheden heb ik al voorbij zien komen!
Dat vind ik persoonlijk dan weer niet zo lekker. Doe mij maar gewoon dat mooie karakteristieke pizza-deeg, met die specifieke pizzageur vaak ook veroorzaakt door olijfolie. Heerlijk!
Ik varieer wel graag met wat ik er op doe. Bij gebrek aan ingrediënten houd ik het soms wel eens bij een ‘Margeritha’, zo’n beetje de basis van alle (traditionele) pizza’s met alleen tomatensaus en (Mozarella) kaas. Zonder die 2 ingrediënten is het voor mij geen pizza!
Maar verder gooi ik er echt van alles op.
Meestal champignons, ui, rode paprika, stukjes ham of plakjes salami, stukjes tomaat (apart van de tomatensaus waar ik natuurlijk de hele bodem eerst mee bestrijk) soms dan ananas en zelfs mais en de laatste keer heb ik er zelfs een half potje spinazie met room op gesmeerd!
Door die zachtere dingen werkt dat meestal wel door in de bodem, die uiteindelijk wat aan de zachte kant wordt… Maar de smaak vond ik heerlijk!
Uiteraard strooi ik er als laatste altijd nog kruiden overheen, meestal oregano.
En soms nog extra geraspte kaas, hoewel ik meestal al hele plakken over de saus heen leg.
Ik vind pizza echt zo’n geweldig gerecht waarmee ik naar hartenlust kan experimenteren.
De bodem werd in het gezin dan altijd door mijn ex-partner gemaakt en uitgerold. Daar had ik nooit geduld voor. Gelukkig bestaan er nu van die kant-en-klaar verse pizzabodems die je alleen maar moet uitrollen over de bakplaat. Perfect.
Maar daarna ga ik er lekker mee aan de gang en ‘smijt’ er op wat ik in voorraad heb.
Hoewel overdaad natuurlijk schaadt… Soms is het wel eens te veel en te machtig… 😉
Maar is er iets mis met het variëren naar eigen smaak en inzicht?
Wat een bullshit dat er de laatste tijd zo veel azijnzeikers zijn die alles in hokjes blijven stoppen en wat er niet in past verguizen…
Leven en laten leven. Ook met ons eten en drinken.