“Goede beslissingen komen voort uit ervaring.
Ervaring komt voort uit slechte beslissingen.”
– Mark Twain
Dit ‘Citaat’ heb ik enige tijd geleden langs zien komen en heb ik pas weer eens bovenaan de blogsite gezet, sinds ik daar lange tijd mee ben gestopt op dagelijkse basis.
Want dit citaat is belangrijk genoeg voor mij – als ‘ervaringsdeskundige’ – en om daar een nieuw artikel over te schrijven. Dit is namelijk de basis van het leven.
“Door schade en schande leert men.” Weer zo’n uitdrukking. Het wordt zo vaak gezegd en geschreven. Toch blijven mensen vooroordelen houden. Mensen die ‘fouten’ maken, worden verguisd… en vaak veroordeeld. Alsof iedereen foutloos is.
Zelfs Jezus zei het: “Wie zonder zonde is werpe de eerste steen.”
In de Bijbel dropen toen veel mensen af…
Tegenwoordig zouden ze hem ongetwijfeld hebben gestenigd.
Want de houdingen, de meningen, de polarisatie zijn verhard.
Voor mij persoonlijk betekent dit dat ik mijn ‘ervaringen’ niet mag delen met anderen.
Althans niet officieel, als ‘ervaringsdeskundige’ om anderen te helpen of wijzer te maken hoe ‘andersvoelenden’ denken. Want vermeend ‘foute’ ervaringen – ‘slechte beslissingen’ – moeten doodgezwegen worden. Zogenaamd om de ‘goeden’ te beschermen en niet op ‘foute’ gedachten te brengen… Wat een hypocrisie. Wat een domheid. Wat gruwelijk… FOUT!
Tijd voor een belangrijke reminder.
‘Het geheim van de verkeerde keuze’
Weer zo’n ‘rode draad’ die ik persoonlijk ook al vele jaren hanteer!
Sinds ik in 1996 het eerste van totaal drie artikelen met deze titel schreef, bleef deze ‘draad’ terugkomen. Toen had ik die namelijk als zodanig herkend. Het patroon van schijnbaar terugkerende ‘slechte beslissingen’, die mij nooit brachten wat ik ervan had gehoopt.
Vroeger was ik daar boos over. Gefrustreerd. Want blijkbaar hingen de door mij gemaakte ‘fouten’ aan mijn kont… Ik kwam er maar niet vanaf. Alsof ik van die gemaakte ‘fouten’ niet kon leren en telkens dezelfde moest maken. Onbewust natuurlijk. Of toch…
Uiteindelijk heb ik er pas laat wel van geleerd. Namelijk dat niet alle ‘fouten’ ook echt ‘fout’ zijn.
Veel mensen zitten nu eenmaal op een bepaalde manier in elkaar. Dat moet je leren en ook leren accepteren. Voor jezelf. Maar ook voor de buitenwereld, die jou blijft aanvallen op je ‘slechte fouten’. Dus moet je hard gestraft worden. Want dat doe je toch met ‘recidivisten’?
Of zou het toch anders kunnen? Ik heb ontdekt dat het wel anders zal moeten.
Als mensen namelijk herhaaldelijk dezelfde beslissingen nemen, die door hun omgeving als ‘fout’ worden bestempeld, dan zou die beslissing best wel eens bij die persoon kunnen horen. Hij of zij is zo. Zo is hij geschapen en ontwikkeld.
En of dit echt ‘fout’ is, dat is nog maar de vraag.
De hele samenleving groeit en leert van de ‘slechte ervaringen’.
En als die daadwerkelijk onwenselijk zijn omdat ze ‘schadelijk’ kunnen zijn, dan moeten die mensen geholpen worden om te voorkomen dat ze herhaald worden. Niet gestraft. Ze doen namelijk niets ‘fout’ in hun belevingswereld. In heel veel gevallen.
In dit bovenstaande generaliseer ik vreselijk.
Iedereen kan er dingen uit halen, waarover “ik het wel zal hebben”. Maar feitelijk gaat dit over alle ‘onwenselijke gedragingen’, waar het wetboek vol mee staat.
Vrijwel iedereen is van huis uit en door de heersende maatschappelijke moraal opgevoed met bepaalde ‘normen en waarden’. Van “gij zult niet stelen” tot “je mag niet door rood licht rijden” en vele vele andere morele afspraken die we hebben gemaakt om het voor de medemens niet te moeilijk te maken maar vooral ook om mensen te beschermen. Anderen tegen ‘jouw onwenselijke gedrag’ maar ook jezelf omdat het werkelijke gevaren oplevert.
Als we niets meer aan opvoeding zouden doen, dan zouden mensen er pas na slechte ervaringen achter komen dat wat ze doen niet goed is.
Zoals het stelen: Als er geen wet is, zal je op een dag toch een keer door slachtoffers worden neergeknuppeld of misschien zelfs wel vermoord… En ook dat zonder grenzen doden van andere mensen is wettelijk aan banden gelegd, omdat we het (menselijk) leven zijn gaan respecteren…
Hoewel dat er bij velen nog altijd niet in wil. Die zouden het liefst een deel van de mensheid met plezier uit willen roeien…
Heel veel ‘natuurlijke’ fouten kunnen we dus al niet meer maken omdat we meestal ‘goed’ zijn opgevoed en (kunnen) weten wat fout is.
Wat heb ik dan eigenlijk ‘allemaal’ aan ‘foute’ keuzes gemaakt?
Iedereen dacht in het bovenstaande natuurlijk direct aan de reden waarom ik geen ‘ervaringsdeskundige’ mag zijn: ik heb me ingelaten met zogenoemde ‘kinderporno’ en ben derhalve een ‘zedendelinquent’.
Maar zo ver bedoel ik het in eerste instantie niet; mijn keuzes waren van een veel bredere aard.
Ik nam beslissingen om bepaalde dingen wel of niet te doen.
Waarvan ik er achteraf vaak achter kwam dat het voor mij de verkeerde keuzes waren.
Naast mijn gevoel heb ik namelijk mijn hele leven altijd ‘last’ gehad van mijn denkvermogen, wat me (achteraf) op cruciale punten verkeerde keuzes liet maken.
Mijn ‘verstand’ gaf me in dat ik moest gaan studeren. Dat ik steeds de keuze moest maken voor een bepaalde (redelijk betalende) baan die me zekerheid zou geven.
Tegen mijn gevoelens in.
Zo kan ik nog even doorgaan met meer of minder belangrijke keuzes, maar ik ben er uiteindelijk achter gekomen dat ik mijn gevoel vrijwel mijn hele leven verwaarloosd heb.
Natuurlijk was de keuze om bijvoorbeeld niet meer te exhibitioneren na mijn 16e wel een verstandige keuze. Ik wist dat ik ermee in de problemen zou komen maar uiteindelijk wist ik ook dat de meeste vrouwen hier niet op zitten te wachten.
En ook al heb ik altijd wel een beetje de wens gehad om dit te blijven doen: het gezonde verstand won het hier terecht van mijn gevoelsneigingen.
En in ditzelfde kader kan je dat dan ook zien met bijvoorbeeld mijn ‘belangstelling’ voor jongere vrouwen (meisjes) waar ik graag naar kan kijken. Met die gevoelens is op zich niets mis.
Wel als je gaat proberen om daadwerkelijk contact te maken met minderjarigen.
En dat is waar de maatschappij volledig op stuk gaat: mensen met dergelijke gevoelens zijn allemaal monsters. Tikkende tijdbommen die elk moment kunnen ontploffen en slachtoffers maken.
Dit stigma, deze vooroordelen, maken het voor veel mensen met bepaalde gevoelens onmogelijk om daar open over te kunnen en durven praten.
Terwijl ik weet dat deze vooroordelen fout zijn en meer schade aanrichten dan goed doen.
De keuze om mij dus niet met lotgenoten maar ook met (mogelijk) slachtoffers en de vele mensen met onbegrip te laten praten, staat hierdoor juist alle oplossingen in de weg. Het werkt tegengesteld.
Bepaalde gevoelens moet je dus wel onder controle weten te houden. Omdat ze eventueel echt schadelijk kunnen zijn en omdat ze maatschappelijk moraal niet geaccepteerd worden.
Van dat laatste heb ik ontdekt dat dit niet altijd strookt met de wenselijke situatie.
Heel vroeger al stonden hele naties onder invloed van sterk indoctrinerende machten zoals alleenheersers (koningen, keizers, presidenten) of van een alles overheersende religie.
Vroeger was dit normaal. Nu komt het echter nog wel voor in een aantal landen…
Maar hier… in het ‘vrije’ Nederland kunnen de ‘machthebbers’ er nog steeds wat van…
Laat ik me echter niet begeven in de ‘poel politica’.
Het gaat er hier om dat veel mensen en daaruit voortvloeiend ook de autoriteiten geen raad weten met seksuele gevoelens. Terwijl die juist in de mens een van de meest overheersende gevoelens zijn! Naast de overlevingsdrang en de noodzaak om te zoeken naar eten en drinken, komt seks heel vaak op de tweede plaats van ‘natuurlijke neigingen’.
Van mens tot mens verschillend. Maar volledig uitsluiten en beheersen blijkt heel moeilijk te zijn.
Zelfs de wetenschap komt steeds vaker tot deze conclusie, waardoor zogenaamde ‘stoornissen’ in de psychologie steeds minder vaak echt als ‘stoornis’ beschouwd worden, die behandeld zouden moeten worden als ‘ziekte’.
Hoewel de ‘volksmond’ het natuurlijk wel over een ‘ziekelijke stoornis’ blijft hebben als het bijvoorbeeld over ‘pedofilie’ gaat, weten de meeste wetenschappers nu echt wel dat dit pas zo is als een dergelijk ‘gelabeld’ persoon zijn gevoelens niet onder controle heeft en ze wil praktiseren.
Dat er echter veel meer variaties zijn van seksuele gevoelens, die nog niet of nauwelijks echt zijn onderzocht, waardoor het gevoelsspectrum van veel meer mensen dan pedofielen alleen wordt beïnvloed, dat vind je nog maar weinig terug. Alles moet op duidelijke ‘etiketten’ passen.
Terwijl juist de seksualiteit niet in ‘hokjes’ valt te stoppen.
Heel langzaam komt er nu meer begrip voor de zogenaamde ‘LHBTI+++’ benoemingen maar dit is echt niet volledig. En ook nu begrijpen heel veel mensen de gevoelens van ‘queers’, ‘transgenders’, ‘panseksuelen’ en zelfs ‘biseksuelen’ nog niet. Laat staan de seksuele gevoelens van mensen die op minderjarigen kunnen vallen… Brrr. Ondenkbaar. Onaanvaardbaar.
De meeste ‘LHBTI’-ondersteunende organisaties (zoals het oude COC) distantiëren zich zelfs volledig van ‘pedofilie’ en laten dit ook duidelijk weten in de media.
Onbegrijpelijk en onaanvaardbaar voor mensen die vroeger op de bres stonden voor homofielen…
De mens heeft het echt nog niet begrepen en lijkt af te glijden in een zodanig grote ‘verpreutsing’ dat daar alle seksueel georiënteerde mensen last van zullen krijgen.
Maar wat nu met die ‘keuzes’ en ‘ervaringen’
Zoals vaker draaf ik hierboven weer door op mijn ‘stokpaardje’…
Terwijl ik kort en bondig wilde proberen om alleen maar duidelijk te maken waarom het hebben van ‘ervaringen’ die soms tot ‘slechte beslissingen’ leiden vaak cruciaal zijn voor een mens en zelfs een hele samenleving. Want van onze fouten leren we dus.
Misschien komen we daar later pas achter. Maar we mogen nooit met wrok terugkijken op “al die gemaakte fouten”. Toen waren ze misschien helemaal niet fout want anders hadden we er nooit van kunnen leren.
Als je een mens te strak van bovenaf normen en waarden wilt opleggen, omdat je vanuit bepaalde perspectieven hebt geleerd dat deze het beste zijn, dan blokkeer je een eeuwig dynamisch ontwikkelingsproces.
Het zal niet zo zijn dat achteraf gaat blijken dat stelen toch goed is… Of dat we mensen maar gewoon moeten laten leren door ‘schade en schande’ en ze door rood licht laten rijden.
Nadat ze zelf een keer een zwaar ongeluk hebben meegemaakt, zullen ze het wel beseffen.
Bepaalde normen hebben zich door de jaren heen wel bewezen in een drukke samenleving. 😉
Waar ik echter bang van ben is de trend om gevoelens te willen beteugelen, nog voordat er sprake is van ‘grensoverschrijdend gedrag’.
Dan denk ik natuurlijk in eerste instantie aan mensen met een moeilijke (want niet uitvoerbare) seksuele geaardheid maar ik bedoel het hier feitelijk veel breder.
Zo heb ik ook wel eens geschreven dat niet iedere moslim met een grote baard een terrorist is.
Toch leeft wel die angst bij veel mensen. Ze kennen het niet, er zijn dingen gebeurd dus ze oordelen. En veroordelen. Dat komt meer begrip van de werkelijkheid achter de man met baard niet ten goede.
En zo zijn er ontelbaar veel voorbeelden van onbegrip.
Wat vaak onbewust ook over wordt genomen door de autoriteiten en waardoor straffen voor werkelijk grensoverschrijdend gedrag steeds verder worden verhoogd. Zonder dat er wordt gekeken naar de oorzaken van dat gedrag.
Misschien werkten de vooroordelen wel tot ‘automatische’ verdedigingsreflexen? Tot agressie gevoed door de maatschappelijke negatieve gevoelens?
Mensen maken in hun leven de meeste keuzes op basis van wat ze hebben geleerd. Hun verstand.
Dat gaat over het algemeen gelukkig heel goed.
Er zijn veel minder doden op de weg doordat de meerderheid aan auto’s netjes stopt voor een rood stoplicht.
Maar sommige keuzes kunnen niet zo logisch beredeneerd worden.
Vooral als het gevoelskeuzes zijn.
Daarom zouden alle mensen in ieder geval vrij moeten kunnen praten over hun gevoelens.
Het uiten daarvan geeft vaak al een grote verlichting en het haalt de druk van de ketel. De kans om op een bepaald moment te ‘ontploffen’ is veel kleiner en blijft mogelijk altijd helemaal uit.
Daarbij kunnen mensen door er samen met anderen over te discussiëren en filosoferen tot compromissen komen hoe we om kunnen gaan met de situatie. Met de gevoelens.
Als ze te moeilijk uitvoerbaar en beheersbaar blijven, kan er met begrip en respect aan oplossingen worden gewerkt. Hulp op worden afgemeten, indien noodzakelijk.
Door het delen van de eigen ervaringen (ook al waren die wel grensoverschrijdend) kunnen lotgenoten worden geholpen en ook anderen leren wat er in mensen kan leven.
Waardoor de vooroordelen en stigma’s stoppen. Want die zijn nooit goed.
Tenslotte: Horen, Zien én Praten!
Het heeft me eind 2018 echt verdriet gedaan toen ik te horen kreeg dat ik geen officiële ‘ervaringsdeskundige’ mocht worden. Puur ‘mocht’ omdat ik geen ‘VOG’ kon krijgen.
En dat bleek toch leidend. Hoewel me juist ook nog was verteld dat dit voor hen (‘Vivenz’, Dordrecht) niet uit zou maken. Ze zouden er wel een “mouw aan passen” omdat er immers zoveel mensen zijn die een keer wettelijke grenzen hadden overschreden, daarvan geleerd hebben en na hun duidelijke herstel daar anderen prima mee kunnen helpen. Dat is ook ervaringsdeskundigheid vanuit de praktijk! Heel waardevol. En dat vond ik ook. Maar helaas vond men mijn ‘verleden’ te moeilijk inpasbaar.
Ook mijn nog geconstateerde reguliere drankgebruik was een probleem. Maar hoewel ik dat onder controle had en meer dan een jaar zonder ben geweest, deed ook dit er niet echt meer toe.
Er waren daar ook (ex-) alcoholisten wel welkom. Bij mij ging het toch echt om dat ‘strafregister’.
Na het verdriet ontstond bij mij eigenlijk boosheid. Omdat ik bij mezelf had geconstateerd hoe het mij heeft geholpen over mijn gevoelens te kunnen praten. En over die ‘rode draad’ in mijn leven, waar ik altijd moeite mee heb gehouden. Tot dan. Ik voelde me hersteld.
En dat was ik ook. Dankzij de openheid die ik bij Vivenz tijdelijk kon tonen. Dit bleek levensbelangrijk voor mij.
En ik bemerkte enkele keren dat de meeste mensen daar respect voor hadden.
Ook de hulpverleners die ik een keer mijn ‘verhaal’ mocht vertellen.
In theorie zou ik dat nu nog wel kunnen doen, omdat ik altijd welkom ben om als (ex-) cursist aan te schuiven bij diverse interne discussies en praatgroepen. Intern. Maar niet als geregistreerd ‘ervaringsdeskundige’ en Vivenz zou nooit achter mij staan als ik activiteiten zou willen ontplooien.
Toen ik in 2019 mijn eigen initiatief ‘HZP – Horen, Zien en Praten’ ging ontwikkelen, wilden ze nog wel ‘persoonlijk advies’ geven. Dat heb ik ook een keer gevraagd en wat gedachten gewisseld maar ik zag al snel dat ik er toch alleen voor sta.
En dat is juist nu – in die tijd van polarisatie – bijna onmogelijk.
Zeker in een tijd waarin er maatschappelijk zoveel verweer is tegen mensen met (vermeende) onwenselijke gevoelens en er mensen zelfs letterlijk zijn vermoord vanwege vermoedens (!), is het voor een onbekende eenling onmogelijk om openlijk hier over te praten.
De paar mensen die dat vanuit hun beleving recent hebben gedaan, staan vrijwel dagelijks bloot aan agressie en die worden zelfs door justitie continu onder de loep gehouden op mogelijk grensoverschrijdend gedrag of het aanmoedigen hiervan.
Zelfs het uiten van meningen die ongewenst zijn, wordt openlijk aan banden gelegd.
Je moet wel heel sterk in je schoenen staan (of wel een heel grote mate van onverschilligheid hebben) om dit aan te kunnen.
Ik ben niet sterk. Nooit geweest. En dat is in de laatste jaren van crises in de privésfeer alleen maar erger geworden.
Toch kan ik me daar niet bij neerleggen. Het onrecht is te groot en ik zie dat om me heen alleen maar groeien.
Als het gaat om het kunnen en mogen delen van je eigen gevoelens en ervaringen, ook al lijken die grensoverschrijdend, dan blijf ik daar een fanatiek voorstander van.
Onder de naam ‘HZP’ zal ik zolang mogelijk beschikbaar blijven om met mensen die gevoelens en ervaringen te delen. Of dit nu lotgenoten zijn, slachtoffers, hulpverleners, media of willekeurig wie dan ook om met respect elkaars standpunten te kunnen delen. Alleen door het delen van die gevoelens en ervaringen kan begrip ontstaan. Begrip van jezelf als je rondloopt met moeilijke gevoelens, begrip voor anderen die daarmee lopen. Pas dan kan gewerkt worden aan herstel en preventie van mogelijke ongewenste gedragingen.
Hoe weinig ik ook kan: hiervoor wil ik blijven ‘strijden’ zolang dit nog mogelijk is.
