Het oog wil ook wat

Is fijne seks alleen weggelegd voor ‘The happy few – The rich and beautiful’?

Het laatste artikel over ‘seksualiteit’ (Over: ‘Meer meer meer… seks…’ 😉 ) besloot ik met een hint op een vervolg. Dat doe ik niet altijd omdat ik meestal niet weet waar ik het een volgende keer over ga hebben.
Nu schoot het me te binnen en wilde dit direct ook delen, zodat het niet verwatert en ik het weer vergeet, want dat doe ik helaas te vaak met onderwerpen die me te binnen schieten…
Terwijl dit een onderwerp is waar ik het al jaren expliciet eens over wil hebben:
Het belang van uiterlijk in de seks.

Natuurlijk heb ik hier ook best al wel aandacht aan gegeven in enkele van mijn overvloedige epistels over seksualiteit, zoals bijvoorbeeld in ‘Seksuele normen en waarden – Het document’.
Maar dat gaat ook over meer onderwerpen; het grotere geheel.
Terwijl het ‘uiterlijk’ wat mij betreft meer aandacht verdient.

Want… in onze ‘mediamaniakale’ maatschappij draait ALLES toch om het uiterlijk?

Of was dat eigenlijk niet altijd al zo?
En hebben commercie en de reclame dit alleen maar uitvergroot?
Ik vrees dat dit eigenlijk altijd al zo was…
Alleen wordt het eens tijd om dit ook weer te relativeren en nuanceren.
Want ook dit is feitelijk een vorm van… discriminatie.

Iedereen wordt op uiterlijk beoordeeld

Feitelijk is dat het punt. Altijd en overal. Niet alleen bij de seks.
Gewoon op straat:
Wie kijkt er niet (af en toe) om zich heen en valt het op als er mensen lopen die er ‘smerig’, ‘slonzig’, ‘vies’, ‘onverzorgd’ of juist in tegenstelling ‘netjes’, ‘goed verzorgd’, ‘goed gekleed’, ‘sexy…’, etc. uit zien? Iedereen kijkt toch naar iedereen met een oordeel?

Er wordt zelfs op uiterlijk ge- en beoordeeld door werkgevers bij het aannemen van personeel!
Officieel mag dat dan niet meer maar wie houdt dit 100% tegen?
En zeg nou zelf:
Als jij als ‘baas’ van een kledingwinkel een verkoopster zoekt en je kunt kiezen tussen een leuke, slanke en goed verzorgde jonge meid en een iets te dikke, korte, brildragende dame die duidelijk nog niet begrijpt hoe ze zichzelf beter kan ‘afkleden’?
Dan kiest deze baas bij gelijke ‘technische’ kennis toch voor het betere ‘visitekaartje’ voor zijn winkel.
Met name voor publieke functies zal er meestal op uiterlijk worden geselecteerd.
En dat geldt ook voor mannelijke verkopers.

Ik heb zelf een jaartje bij het toenmalige ‘Arbeidsbureau’ gewerkt (soort stage) en weet dat de bemiddelaars er wel altijd op letten dat werkgevers geen ontoelaatbare eisen op uiterlijk stelden. Daar wilden/mochten ze niet voor bemiddelen.
Zo hadden ze een keer een werkgever veroordeeld omdat hij een dame had afgewezen vanwege haar “te dikke kont”.
Dat is leuk en goed. Maar tegenwoordig zit er meestal geen bemiddelaar zoals een arbeidsbureau meer tussen en kunnen werkgevers gewoon vrij kiezen uit het aanbod op de arbeidsmarkt.
Bewijs dan maar dat ze discrimineren op uiterlijk. Maar het gebeurt wel!

Vrijwel de gehele publiekssector draait om uiterlijk.
Zeker nadat de commercie van het kapitalisme leidend is geworden.
Zo kan ik ook een goed voorbeeld geven van mijn ‘tweede vaderland’: Kroatië.
Ik kwam daar al toen het nog net Joegoslavië en min of meer nog ‘communistisch’ was.
Vooral buiten de toeristenbranche zag je daar toen in veel staatswinkels nog gewoon allerlei soorten personeel. Niet bijzonder ‘knap’ en zeker niet (overdreven) klantvriendelijk.
Tegenwoordig is het daar precies hetzelfde als hier. Commercieel en dus overal ‘knappe’ meiden in de winkels…

En dan hebben we het nog niet eens over de wereld van modellen gehad en de filmindustrie…
Daarin geldt primair het uiterlijk. Tenzij juist (voor de film) een ‘lelijk’ karaktermodel wordt gevraagd. 😉

Alles en iedereen beoordeelt elkaar (in alle omstandigheden) primair op het uiterlijk.
Want dat is wat we al ziende (blinden dus uitgezonderd…) het eerste als indruk krijgen van de mensen om ons heen.

Als we dan in vrijwel alle media ook nog eens geconfronteerd worden met merendeels ‘nette, knappe’ mensen en alle ‘schoonheidsidealen’ ruimschoots worden gepromoot via reclame die zegt hoe we zo ‘knap’ kunnen zijn bij gebruik van ‘dit’ en met toepassen van‘dat’… Dan liggen frustraties bij mensen die op geen enkele manier aan die ‘idealen’ kunnen voldoen al snel op de loer.
En dan heb ik het nog niet eens over seks gehad…

“Het oog wil ook wat!”

Als puber kwam ik er al snel achter dat ik een probleem had.
Ik was gek op (mooie) meiden, was jong en (dus) wilde ik wel wat!
Maar ik was lelijk. Althans dat vond ik van mezelf.
Rond m’n 12e / 13e redelijk wat jeugdpuistjes, beetje typische blonde krullenbol (die meestal op een warbol leek…), een naar voren staande kin (familietrekje) waardoor ik soms ‘centenbakje’ werd genoemd en vanaf 13 jaar brildragend. Niet sportief en van nature een wat licht gebouwd lichaam dus met een redelijke lengte die uiteindelijk stopte op 1.83, een ‘slome slungel’.
Zo zag ik dat zelf.
En met dan een nogal verlegen karakter (ik durfde absoluut geen meisjes aan te spreken!) voelde ik mezelf absoluut niet in beeld bij de meeste meiden.
Misschien dat ik daarom ook soms wat krampachtige moeite deed om in beeld te komen door exhibitionisme… Naast dat ik dit ook gewoon ‘opwindend’ vond.
Toen ik dus op m’n 16e (eindelijk) een keer tegen de lamp liep en ik een donderpreek kreeg van een rechercheur, ging het daarover.
Ik zei dat ik dus porno keek en dat ik allang wist dat ik een ‘lelijkerd’ was die geen kans maakte bij de meiden.
“Nou en!” zei de man. “Dat maakt geen donder uit! Het gaat erom wie je bent en wat je doet.”
Leuk. Absoluut goed bedoeld! Maar ik voelde me daar niet beter door.
Toen ik daarna via een psychiater probeerde over mijn onzekerheid en verlegenheid heen te komen, liep dat dus ook helemaal mis. Ik ging naar een discotheek maar voelde me er absoluut niet thuis tussen de assertieve ‘hunks’. Terug naar af.

Uiterlijk bleef voor mij altijd wel een dingetje.
Wel werd ik er langzaam aan wat makkelijker mee en werd wel steeds zelfverzekerder met bijvoorbeeld mijn gedrag in groepen, via bepaalde hobby’s, militaire dienst en later als fotograaf voor mijn eigen fotostudiootje.
Ik was in gezelschap correct, netjes en serieus en dat vinden veel mensen ook goed. Ook vrouwen.
Niet dat ik daardoor opeens alle knappe meiden voor me kon winnen…
Voor seks zochten die dat uiteraard toch liever bij de goed geboetseerde vlotte kerels, met (neem ik aan) een flinke en goed werkende penis…
Want hoewel je aan iemands (zichtbare) uiterlijk nog niet kunt zien hoe goed die presteert in de seks; veel mannen wordt echt letterlijk de maat genomen als ze op zoek gaan naar louter seks.
Ook daar heb ik ervaring mee…

De maat

Dit lijkt misschien niets met het uiterlijk te maken te hebben?
Helaas geldt dit voor mannen echter wel degelijk ook als ‘uiterlijk’ kenmerk.
En niet eens alleen voor de mannen die als pornoacteur willen fungeren…

In kringen waarin seks vrij beleefd wordt en men soms ook graag varieert in de seks door het met meerdere partners te doen, thuis of op feestjes, worden de mannen niet alleen beoordeeld op hun netjes verzorgde uiterlijk maar ook op het formaat van de penis.
Tegenwoordig bestaan er dan zogenaamde ‘swingerparty’s’ maar vroeger had je ook al contactadvertenties in de bekende seksbladen waarin ook wel om (extra) mannen werd gevraagd.
Daar reageerde ik dan wel eens op, toen ik de commerciële seks van clubs en escorts zat was.
Daar kon ik natuurlijk altijd wel terecht, ongeacht mijn uiterlijk. Als ik maar gewoon (veel) betaalde… Maar in amateurkringen was dan je ‘knapheid’ niet zo belangrijk (dat waren ze zelf ook vaak niet) maar wel je ‘gereedschap’.
En daarin had ik dan gelukkig een pluspuntje… 😉

Volgens de statistieken hebben de gemiddelde Nederlandse mannen een penis van rond de 17 cm.
Dat lijkt niet groot als je naar veel porno kijkt… Maar daarvoor kiezen ze natuurlijk uitsluitend de bovengemiddeld geschapen mannen.
Buiten de porno willen vrouwen echter ook graag wat ‘leuks’ kiezen om plezier van te hebben.
Vrouwen met een ruime seksuele ervaring doen het voor de lol niet graag meer met een piemeltje van 10 cm…
Misschien kunnen de lezers nog wel herinneren dat zangeres Anouk openhartig in een interview verklaarde liefst alleen mannen te willen hebben met een penis van minimaal 21 tot 23 cm?
Of groter natuurlijk…
Zij had dan ook al aardig wat sekspartners gehad waar inmiddels 6 kinderen uit voort zijn gekomen…
Anouk is zeker geen uitzondering in kringen waarin seks tot de levensstijl behoort.

Jammer voor de minder knappe mannen met een relatief kleine penis… Niet veel ‘ervaren’ vrouwen zitten op je te wachten voor een avontuurtje. Je zult het echt van de bredere relatie moeten hebben.

Maar weer ‘to the point’: mijn ‘pluspuntje’.
Toevallig had ik dan wel een penis die de 18 cm haalde!
Feitelijk dus net iets bovengemiddeld. Voor de niet al te fanatieke seks liefhebbende vrouw wel een pluspunt.
Daarom werd ik dan regelmatig wel uitgenodigd als ik op advertenties reageerde van (meestal) stellen en enkele groepsfeestjes. Mijn ‘maat’ voldeed…
Ik kreeg er soms zelfs complimentjes voor. Poehee… 😉

Regelmatig voldeed ik dan wel als ‘derde wiel’ in het triootje wat het stel graag wilde hebben, zodat de vrouw een extra speeltje had.
Maar bij sommige (vaak wat jongere) stellen viel ik toch al snel door de mand omdat ik dan wel een ‘aardig maatje’ had maar niet ‘lekker lang’ kon neuken.
Ik kwam bij voortdurende stimulatie gewoon te snel klaar.

De maat van iemands penis zegt nog niets over iemands prestaties in bed…
Vrouwen die gewoon lekker hard en langdurig geneukt willen worden, hebben beide nodig: een flinke penis die het lang volhoudt.

Het seksspel is niet altijd even eerlijk voor iedereen en dit geeft dan wel degelijk weer frustraties.

Uiterlijk, maat en prestaties

Het valt dus niet altijd mee voor mensen die het niet allemaal meezit op het fysieke vlak, vooral als ze wel degelijk een (bovengemiddeld?) seksuele behoefte hebben die verder gaat dan het standaard ‘wipje’ in het echtelijke bed, al dan niet voor het nodige nageslacht.
Zoals ik al eerder heb geschreven: de meeste mensen worden met een bepaalde seksdrift (libido) geboren. Dat is vaak gewoon genetisch bepaald en staat nog onder invloed van alle verdere (sociale) omstandigheden.
Voor wie het gevoel niet is beschadigd door negatieve seksuele ervaringen of wie niet door ziekte beperkt is geraakt, doet het er wel degelijk toe of die in zijn of haar seksuele behoeften kan voldoen.
En als dit dan eindelijk eens een keer erkend en begrepen zal worden (wat momenteel nog discutabel is voor veel mensen) dan heeft die nog altijd te maken met de verschillen tussen mensen.
Verschillen in uiterlijk, maat (mannen) en fysieke prestaties.

Natuurlijk moet iedereen ook gewoon genoegen nemen met wie en wat die is!
Zelfacceptatie is een belangrijke (misschien wel de eerste en belangrijkste!) voorwaarde voor ieders welzijn.
Niet elk mens is nu eenmaal voor dezelfde dingen in de wieg gelegd.

“Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje.”
Ken je die oude uitdrukking nog?
Dat had toen primair misschien een financiële betekenis (vanuit de groei van de socialistische verzorgingsstaat bedacht) maar wij trokken dat altijd breder door:
Soms moet je de beperkingen gewoon accepteren waar je mee te maken krijgt.
Dat kan met geldelijk geluk te maken hebben maar ook met je eigen persoonlijkheid en omstandigheden waar je in terecht komt.

Daarom moet ik voor mezelf gewoon eerlijk zijn:
Ik was natuurlijk redelijk gefrustreerd in mijn tienerjaren en een groot deel van mijn ‘twenties’.
Er waren (en zijn natuurlijk altijd!) zoveel mooie sexy meiden die ik zo graag had willen aanraken, met ze spelen en seks met ze hebben… Ja met ALLEMAAL! 😉
Maar dat is natuurlijk niet realistisch als je niet bovengemiddeld knap bent, geen ruim bovenmaatse en onuitputtelijke penis hebt en ook niet rijk genoeg bent om alle seks van de wereld te kunnen kopen. Want geloof me: dat gebeurt ook.

Toen ik zo rond mijn 30e echter besloot genoegen te nemen met een ‘gewone’ relatie en gezinssituatie was ik niet meer gefrustreerd.
Ik vond dit het best haalbare in mijn situatie en was zelfs seksueel niet ontevreden.
Hoewel redelijk conventioneel, bood het me voldoende warmte en bevrediging.
Voor de ziekte van mijn partner zich steeds vaker openbaarde was ik gewoon tevreden.

In heel veel relaties echter blijven ongelijke gevoelens ‘sudderen’ waardoor (nieuwe) frustraties ontstaan.
De gevolgen kennen we:
Ruzies, vreemd gaan, relatiebemiddeling, psychiaters, vluchtgedrag (in drank, drugs, porno) en wat al niet meer om te proberen te ontsnappen aan de frustraties en te zoeken naar bevredigende seks.
Terwijl zo veel van de problemen voorkomen hadden kunnen worden als partners al vanaf het begin volledig open waren geweest over hun seksualiteit.
Het is soms moeilijk om te praten over je diepste gevoelens. Zeker seksuele.
Daar rust nog steeds een taboe op.
En dan maakt het niet uit of je man, vrouw, arm, rijk, lelijk, mooi, fysiek sterk of een ‘watje’ bent…
Als je spiritueel al heel veel raakvlakken hebt, dan kun je steeds verder naar elkaar toe groeien.
Ook seksueel.
Als je maar open durft te zijn. En niet bang bent voor onbekende gevoelens.
Want die zul je bij elke (nieuwe) partner aantreffen. Iedereen is anders. In alle opzichten.

Fijne seks… Hoe dan?

Net stelde ik dat je soms ‘minder’ moet accepteren dan je gevoelsmatig eigenlijk zou willen.
Is echt ‘fijne’ seks dan toch uitsluitend voorbehouden aan die ‘happy few’? Punt?
Dat weiger ik te geloven en daarom kan ik dat niet goed accepteren.
Alleen moeten we misschien met z’n allen de definitie van ‘fijn’ wat beter nuanceren.

Het is dan misschien echt wel onrealistisch tot doel te stellen om de knapste meiden van de klas te kunnen versieren. Die hebben daarvoor gewoon zelf te veel keuze en ondanks dat ze jou (als ‘mindere god’) misschien beter leren begrijpen: ze kunnen het niet met iedereen aanleggen en daarom zullen de ‘happy few’ altijd hun eigen keuzes maken.
Of simpel gezegd: “soort zoekt soort”.
Zo was dat altijd al in de hele menselijke geschiedenis.
Maar dat hoeft niet te betekenen dat de rest niet meetelt en geen eigen (iets andere) kansen maakt om tevreden en gelukkig te worden. Ook met seks.

Het begint altijd weer… bij de opvoeding.
Hoe vaak heb ik het daar niet over gehad.
Veruit de meeste seksuele opvoeding begint pas tegen of zelfs tijdens de puberteit. Veel te laat.
Dan gebeurt het dus dat die ‘happy few’ als vanzelf tegen alle kansen aanlopen om eindeloos te experimenteren met seks. Terwijl bij de ‘minder bedeelden’ de frustraties oplopen.
Ze weten er ook geen raad mee want niemand heeft ze iets verteld over gevoelens die ‘opeens’ ontstaan met de pubertijd.
Jongens gaan krampachtig zoeken naar genot en meisjes zonderen zich af of gaan er al jong vanuit dat seks (nog) niks voor hen is.
Daarom heb ik ook al eens gepleit voor een soort van (verplichte?) sekslessen voor kinderen vanaf een bepaalde leeftijd, maar wel voor de puberteit.
Primair gericht op het eigen lichaam maar indien gewenst (eigen aangeboren aanleg) ook met elkaar.
Om onzekerheden en frustraties over de eigen gevoelens en fysieke mogelijkheden op tijd weg te nemen. En om aan te tonen dat iedereen ‘fijne’ seks kan beleven. Met zichzelf en met anderen als ze daar (al) voor open staan.
Waar het bij de ‘happy few’ dan uiteindelijk als ‘vanzelf’ lijkt te gaan, is dit voor alle andere kinderen en jong volwassenen met wat primaire hulp en een steuntje in de rug ook allemaal mogelijk.
Vooral voor het gevoelsgebied is dit essentieel.
Dat kinderen al jong leren dat het er inderdaad “geen donder toe doet” hoe je fysiek bent geboetseerd. Elk mens is uniek en mooi zoals die is.

Als we kinderen al zo jong mogelijk leren welk voedsel gezond voor ze is en hoe ze dat lekker kunnen maken, waarom wordt ze dan niet geleerd hoe ze met seks en seksuele gevoelens om kunnen gaan?
Even primair en even belangrijk voor een gezond lichaam en een gezonde geest.

Natuurlijk zullen er vooral met seks verschillen blijven.
Wat sommige (conservatieve) tegenstanders blijven zeggen is dat je zonder seks niet dood gaat en dat het (dus) niet belangrijk is voor jongeren en mensen die alleen zijn en blijven.
Niemand mag natuurlijk gedwongen worden dingen te moeten voelen.
Als iemand van jongs af aan ‘niks’ heeft met seks, dan is dat ook prima.
Maar andersom mogen wel degelijk positieve seksuele gevoelens ook niet dwangmatig onderdrukt worden omdat de (sociale) omgeving ze niet accepteert.
Elk lichaam en elke geest is uniek en elke indoctrinatie is fout. Tamelijk ongezond ook…

Conclusie: Laat het fijn zijn!

Zo simpel als dit klinkt, zo simpel is het ook.
Als kinderen al jong leren dat seks voor iedereen fijn kan zijn, ongeacht wie je bent, dan is daarna alles mogelijk en zullen er veel minder mensen opgroeien met frustraties die weer tot krampachtig en zelfs grensoverschrijdend gedrag kunnen leiden.

In dit artikel liet ik weer de bekende ‘stokpaardjes’ langskomen waarvan uiteraard een betere (en jongere!) seksuele opvoeding de meest belangrijke is.
Niemand zal toch kunnen ontkennen dat elk mens een goede basis nodig heeft om een gezond en ‘gelukkig’ mens te kunnen worden?
Waarom wordt seksualiteit dan (bewust!) doodgezwegen tot de puberteit, waarna het dan ook alleen nog maar over de basale ‘technische’ informatie gaat en worden gevoelens geminacht?
Onvoorstelbaar.
En daar werken hedendaagse regeringspartijen doelbewust aan mee.

Seks kan voor iedereen fijn en gezond zijn.
Ongeacht wie je bent en waar je ook leeft en in gelooft.