Het lijstje ‘aandoeningen’
Al maanden liep ik met de gedachten rond om eens een keer een lijstje te maken van ‘wat ik nu eigenlijk allemaal mankeer’. Het wordt vaak aanbevolen om sowieso altijd een lijstje bij je te dragen van de medicijnen die je slikt, in geval van nood.
Maar eigenlijk leek het me ook wel eens handig om een algemeen lijstje te maken van mijn aandoeningen. Zichtbaar, aanwijsbaar (door medicatie) en onzichtbaar maar wel van invloed op mijn functioneren.
Gek genoeg vergeet ik altijd wel een paar dingen als ik soms eens met iemand praat en wil uitleggen wat ik allemaal heb. Ik praat er ook niet graag over… Mensen geven vaak stempels en als ik steeds over mijn aandoeningen ga praten met mensen die mij nog niet kennen, dan heb ik natuurlijk direct het stempel van ‘zielepiet’… Dat ben ik niet (mijn naam is gewoon John…) maar wil mezelf ook zeker zo niet afschilderen! Iedereen ‘mankeert’ wel iets (ook al weet die het niet altijd…) en wat is er zo speciaal aan mijn mankementen. Juist. Niets.
Maar voor het overzicht en soms om bepaalde dingen rondom en in mijn leven beter uit te kunnen leggen is een overzichtje misschien helemaal niet verkeerd.
En weet je wat? Ik publiceer het direct hier! Dan weet heel ‘de wereld’ het ook gelijk. 😉
Per ‘mankement’ zal ik tevens zo kort mogelijk omschrijven hoe en of ik daar last van heb en wat voor medicijnen ik daar eventueel voor gebruik.
Hoge bloeddruk
Misschien is dit de eerst geconstateerde ‘aandoening’ die ik toevallig ontdekte toen ik ergens in de ‘40’ was. Je hebt daar vaak helemaal geen erg in (je voelt er niks van, in tegenstelling tot lage bloeddruk) en ontdekt dit meestal bij een routinematige controle bij je huisarts of als er eens iets anders aan de hand is.
Ik had in die tijd een aanbieding gezien van een mooie bloeddrukmeter van Medisana, waar goede specs over waren geschreven. En met de gedachte: “Nooit verkeerd om in huis te hebben” schafte ik die aan. En kwam toen tot de ontdekking dat mijn bloeddruk ergens rond de 160/110 was of zo.
(Boven/onderdruk)
Toen ben ik via mijn huisarts verder gegaan.
Het duurde best nog maanden voordat toen een redelijke combinatie van medicijnen was gevonden, die het allemaal stabiel hield. Eén pil voldoet meestal niet en bij iedereen werkt alles anders.
In de loop der jaren is de combinatie van medicijnen gewijzigd.
Op dit moment gebruik ik 3 medicijnen voor (nee tegen…) hoge bloeddruk per dag:
Metoprololtartraat Aurobindo 3x 50mg
Barnidipina 10mg
Lisinopril 5mg
Met als uiteindelijk resultaat dat mijn bloeddruk onder gemiddelde omstandigheden altijd zo rond de 140/90 zit. Lijkt toch nog te hoog maar alle artsen vinden het prima… Nou dan ik ook natuurlijk. 😛
Verhoogd cholesterol
Ik noem dat expres ‘verhoogd’ en niet ‘te hoog’ omdat tijdens al die hoge-bloeddruk-onderzoeken was geconstateerd dat de waarde van een bepaald cholesterolgehalte ook iets aan de hoge kant was.
Omdat ik geen ‘trek’ had (letterlijk) in een speciaal dieet hebben ze me daarom hier ook maar een medicijn voor gegeven:
Simvastatine Accord 20mg
Er zijn overigens diverse discussies binnen de medische wereld of dat cholesterolgehalte nu wel zo ernstig is. De meeste verlagende medicijnen (‘statines’) geven vaak bijwerkingen die ernstiger zijn dan de ‘kwaal’… Ik heb er echter geen last van dus laat het maar zo…
Vaatpatiënt – 1
Ik benoem het even zoals mijn behandelend chirurg (Dhr. Avontuur; echt geen grap van De Rest!) het heeft gediagnosticeerd: “U bent een vaatpatiënt.”
De ene is echter de andere niet en mijn aandoeningen zijn redelijk complex.
Allereerst is bij mij (ook weer bij toeval!) een aneurysma van de buikslagader geconstateerd, ergens rond 2013.
Vanwege de behandelingen rond mijn drankgebruik was eens voorgesteld om een CT-scan te laten maken van mijn lever. Die bleek prima maar toen ontdekten ze de verwijding van mijn buikslagader.
In dit artikel wil ik niet te veel links plaatsen maar zoek gerust via Google op woorden die je niet kent… 😛
Een aneurysma voel je dus ook nooit, tot het vrijwel te laat is…
Dan knapt de (buik-) slagader en bloed je binnen enkele uren dood…
Nu waren we er gelukkig op tijd bij en kon de aard van de verwijding in de gaten gehouden worden. Het is progressief dus neemt langzaam maar zeker steeds meer toe.
Daarom besloot Avontuur mij begin 2017 te opereren.
Je krijgt dan (vaak in plaats van, soms er omheen) een kunststof stuk ader, die niet meer kan verwijden.
Hoewel de operatie is gelukt, waren er nog best veel complicaties waardoor ik 4 dagen in (kunstmatige) coma op de Intensive Care heb gelegen en daarna een half jaar nodig had om te herstellen…
Terwijl ik voor de operatie nergens merkbaar last van had, werd ik daarna een chronische patiënt met blijvende gevolgen. Hoewel dit door de chirurg als ‘toeval’ is bestempeld…
Voor een iets betere doorstroming van het bloed in mijn ‘zwakke’ bloedvaten kreeg ik een bloedverdunner:
Acetylsalicylzuur – 80mg
Op de ‘aneurysma’s’ kom ik later nog een keer terug in ‘Vaatpatiënt – 2’.
Tijdens het herstel van de aneurysma-operatie kreeg ik opeens last van:
Etalagebenen
Naarmate mijn herstel van de zware net benoemde operatie vorderde ging ik weer proberen naar buiten te gaan en te wandelen. Dat kon ik vroeger zonder problemen en ik hield ook echt van lopen!
Nu echter… gingen mijn benen opeens pijn doen na enige honderden meters wandelen.
Ik begreep daar niets van maar na een controleafspraak bij chirurg Avontuur hielp hij me uit het mysterie: Ik bleek (nu ook) ‘etalagebenen’ te hebben.
Vroeger noemden ze dit ‘aderverkalking’. Wat niet helemaal correct is want er ‘verkalkt’ niets.
Maar mijn beenaderen slibden blijkbaar dicht, wat ze na een eenvoudige controle met een echo bij het Vaatlab al ontdekt hadden: door de slechte doorstroming van het bloed in mijn aderen slibt ‘vuil’ tegen de wanden van de bloedvaten en stroomt het nog langzamer.
De spieren van de benen hebben een goede doorstroming van het bloed nodig om goed te kunnen functioneren en dat was nu dus niet meer zo en ontstond de pijn.
Door goed te blijven lopen, zou ik dit enigszins kunnen verbeteren.
Dat probeerde ik dan ook en dat hielp inderdaad wel maar een wandeling van kilometers blijft zwaar en pijnlijk.
Tijdens een langere wandeling door bijvoorbeeld een stadscentrum moet je daarom steeds even stil blijven staan zodat de pijn weer wegzakt. Dat kan je doen door even voor een etalage van een winkel te gaan staan kijken… Vandaar de benaming. 😉
Artrose aan mijn knieën
Waarom dat nu echt alles tegelijk gebeurde tijdens mijn herstel van de zware operatie aan de aneurysma begin 2017 weet ik niet… Maar terwijl ik tobde met dat herstel en die etalagebenen kwam een nieuw probleem:
Als ik op mijn knieën ging zitten (simpelweg om iets schoon te maken of iets uit de onderste ruimte van mijn kledingkast te pakken…) gingen daarna mijn knieën pijn doen. Ze werden dik en het leek een ontsteking die een paar weken aanhield.
Waardoor ik nog slechter kon bewegen en lopen…
Ook dit heb ik daarna laten onderzoeken bij een andere arts en na het maken van foto’s was het duidelijk: knieartrose. In een beginnend stadium en de arts zag nog geen noodzaak tot ingrijpen.
Het is puur slijtage aan mijn kniegewrichten en daar is niets aan te doen om dat tegen te houden.
Ik kan me wel herinneren dat ik voorheen vaker een beetje pijn had in mijn knieën.
Het wordt ook wel eens ‘stratenmakersknieën’ genoemd: wie te vaak op zijn knieën werkt zonder afdoende bescherming maakt die op langere termijn kapot.
In een oude baan had ik enkele jaren met grote printmachines moeten werken en voor het verwijderen van stapels printwerk en het vullen met nieuwe dozen papier, moest je dan altijd laag werken: op de knieën. Dat kan je beheerst doen, voorzichtig of iets er onder leggen maar in de snelheid (en laksheid) viel ik dan altijd hard op de knieën. Dan ging het sneller…
Ik weet vrijwel zeker dat dit ermee te maken heeft.
Verder kan ook iemand genetisch hier sneller last van krijgen. Mijn oma had dit ook (want jarenlang op het land gewerkt) en moest op een moment aan beide knieën geopereerd worden.
Ik weet dus wat me te wachten staat…
Tegenwoordig heb ik nu van die kniebeschermers gekocht (in bouwmarkten verkrijgbaar) en dat werkt prima. Kan niet meer spontaan even iets op de grond schoonmaken maar met deze voorzichtigheid krijg ik geen last…
Eén keer ben ik eens gevallen op straat en had daarna wel weer enkele weken veel pijn.
Een knie geraakt…
Al met al waren mijn benen na die operatie opeens als ‘wrakhout’ verworden… Toeval?
Chronische bronchitis
Eigenlijk was ik al voor bovengenoemde operatie langzaam geregeld wat gaan hoesten maar had daar nooit aandacht aan besteed. ‘Zenuwenhoestje’ dacht ik…
Maar langzaam aan werd dit steeds erger en er kwam ook steeds meer slijm in keel en oorholtes.
Toen ik er ‘s nachts soms wakker van lag, ben ik maar weer naar het ziekenhuis gegaan voor onderzoek, bij de longarts ditmaal.
Ik was het ziekenhuis eigenlijk een beetje zat maar ja…
Alles is weer onderzocht en ik heb diverse longfunctietesten gehad.
Mijn longen blijken binnen de marges ‘normaal’ en ‘prima’ op het onderste streepje te functioneren… Net nog binnen de marge dus.
Wat dus blijkbaar wel slijm produceert en daarom heb ik een inhalator gekregen:
Foster aer 100/6
die ik 2x per dag gebruik.
Omdat mijn oren inmiddels ook dicht waren gaan zitten (de slijm verspreidt zich ook in de gehoorgang) kreeg ik ook een neusspray om dat op te lossen:
Avamys 27,5
Dat was echter tijdelijk; nadat ik weer ‘redelijk’ kon horen, ben ik daarmee gestopt.
Hoe dit nu weer kan?
De vraag of ik rookte heb ik wel 1000 keer moeten beantwoorden:
“Nee ik heb NOOIT gerookt!”
Ook weer iets genetisch vermoedelijk… Mijn oma had het ook… Maar ik dacht overgehouden aan de ‘Spaanse griep’ die ze had gehad…
In ieder geval is zij er 94 mee geworden. Dus het is vervelend maar niet dodelijk.
Met de inhalator hoest ik veel minder. Het is altijd aanwezig maar niet meer hinderlijk.
In deze tijd van de Coronacrisis ben ik daarom wel een van de personen met een verhoogd risico. Vanwege mijn al lage longcapaciteit zal het Covid-19 virus op mij wel eens een fataal effect kunnen hebben, als ik besmet raak.
Gelukkig heb ik weinig contacten en ben ik klaarblijkelijk niet zo vatbaar voor virussen…
Zo heb ik tot heden nog nooit een ‘echte’ griep gehad… Schijnt iets met immuunsysteem te maken te hebben.
Is er toch nog iets goed in mijn lichaam… 😉
Oorsuizen/piepen
Of dit met de net genoemde bronchitis te maken heeft weet ik niet…
En of er eigenlijk altijd slijm in mijn ‘buizen van Eustachius’ zit?
In ieder geval heb ik nu ook al jaren last van continu suizen of piepen (lijkt een combinatie) in beide oren.
Ik had dit ook tegen mijn longarts gezegd toen ik die medicatie kreeg tegen het slijm en of ik daar misschien voor naar de KNO arts zou moeten. Hij raadde dat echter af!
Hij zei letterlijk dat ze het dan willen gaan ‘aanpakken’ en zolang het niet onoverkomelijk is kon ik het beter zo laten…
Tja, ik zit ook niet te wachten op nog meer specialisten aan mijn lijf…
En ondanks dat ik nu muziek toch iets minder zuiver meer hoor; het gehoor op zich is nog prima. Dat heb ik een keer laten testen bij een audicien. Prima waarden.
Het is dus altijd aanwezig maar voorlopig laat ik dit maar zitten…
Vaatpatiënt – 2
Omdat de al eerder genoemde problemen van mijn aneurysma-gevoelige bloedvaten algemeen zijn en progressief, word ik periodiek op die vaten gecontroleerd.
Na de operatie aan de buikslagader wist ik al dat er nog twee aandachtspunten waren:
de slagaders in mijn beide liezen.
Die waren ook ‘vergroot’ en zouden vermoedelijk ook een keer geopereerd moeten worden.
In december 2019 was mijn rechter liesslagader inderdaad aan de beurt.
Ook die is weer voorzien van een kunststof ‘hoesje’ zodat die niet meer kan ‘knappen’…
En passant heeft mijn Avontuurlijke chirurg echter ook een deel van de doorlopende slagader in mijn bovenbeen meegenomen! Omdat dit verbonden is en ik toch al ‘open’ lag…
Hij had overigens wel vooraf aangekondigd dit misschien te gaan doen als deze operatie vlot zou verlopen. Want bij de vorige in 2017 was dat allerminst het geval…
Nu ging het echter veel beter en ik moest niet eens naar de Intensive Care.
Wel bleek ik naast de lies nu een forse snede aan de binnenkant van mijn rechter bovenbeen te hebben… Op zich is dat goed geheeld…
Maar dit been is ook na herstel nooit meer hetzelfde geworden.
Rond dat wondweefsel zijn vermoedelijk de lymfeklieren aangetast en het hele been (tot aan de voet) is nu dikker geworden.
“Dat kan een bijwerking zijn van de operatie.”
Na controle door de bekende echo in het vaatlab constateerde mijn chirurg verder geen problemen.
Over een jaar weer terugkomen…
Tegen de dikke benen kan ik eventueel steunkousen gebruiken die het opgehoopte vocht in dat been beter kunnen verwerken…
Leuk toch?
Tja, hier heb ik dan verder ook niet echt last meer van dus ik laat dat dikke en raar gevoelige been maar weer voor wat het is…
Op zich ben ik nog altijd wel positief verbaasd dat die blijkbaar slechte (slag-) aderen alleen in mijn onderlichaam zitten, vanaf de buik. Aneurysma’s kunnen namelijk ook optreden rond het hart en zelfs in de hersenen… Als dat optreedt zijn fatale complicaties veel waarschijnlijker.
Maar na de diverse onderzoeken lijkt er rondom mijn hart nog geen enkel probleem te zijn.
Hartstikke mooi toch? 😛
Overgewicht/vetophoping
Al ergens sinds na mijn 40ste begon zich bij mij enige ‘buikvorming’ te vertonen.
Omdat ik natuurlijk van een biertje houd, kon ik wachten op de vooroordelen…
Maar volgens velen is ook dit voornamelijk een genetische aanleg en ook mijn huisarts destijds zag er geen kwaad in. Omdat ik voor het overige geen overgewicht had of andere op ‘obesitas’ lijkende effecten.
Ik kan me inderdaad herinneren dat alle mannetjes uit de familie van mijn vaders kant redelijk ‘rond’ waren, op die hoogte…
Sinds ik echter na de eerst genoemde operatie en verdere aandoeningen veel slechter ben gaan bewegen, is de buikvorming explosief gestegen.
En vermoedelijk hierdoor ook het overgewicht want ik zit nu al een poos boven de 100 kg, terwijl ik voorheen altijd zo rond de 80/85 bleef hangen. Met een lengte (destijds…) van 1.83 was dat prima. Maar nu dus iets te veel.
Nog steeds niet alarmerend (geen obesitas) maar ik heb er wel last van nu.
Mijn buik zit al in de weg als ik mijn veters wil strikken… Dus draag ik vrijwel nooit meer veterschoenen want het kost me te veel energie om die aan te trekken!
Daarnaast is het gewoon puur… lelijk. Dat weet ik ook wel.
Maar ja… Wat doe ik eraan?
Tijdens de onderzoeken van mijn longen wees de dienstdoende verpleegkundige dame er op…
“Zou je daar niet eens iets aan gaan doen? Je lijkt wel zwanger!”
Ze kwam zelfs met zo’n omstreden dieetprogramma op de proppen, waar zij zogenaamd zo goede resultaten van had gehad…
Ik had ruzie willen maken maar liet het maar zitten.
Sommige vrouwen…
Maar behalve dat ik er dus echt last van heb (kan ook met moeite nog mijn teennagels knippen en overweeg serieus naar een pedicure te gaan…) en het niet fijn vind om te zien en te beseffen hoe anderen naar mij kijken… ik kan en wil niet aan een moordend dieet.
Dat kost altijd veel meer dan het voedsel wat ik nu eet en ik weet dat ik niet ‘superslecht’ eet.
Ik probeer altijd gevarieerde kant-en-klaar maaltijden te vinden in de aanbieding en dat is absoluut niet te eenzijdig. Natuurlijk kan het beter maar dat zal me te veel moeite en geld kosten.
En ‘junkfood’ eet ik vrijwel nooit meer.
Dus hoop ik maar dat dit niet progressief is en het op deze manier ‘draagbaar’ is.
Ik heb hier ook vrede mee.
Impotentie
Net zoals ik inmiddels ook vrede heb met deze bijwerking van de operatie in 2017!
Dat stond ook netjes in de patiëntenfolder vermeld: Impotentie (kans op…).
Omdat bij de operatie de bloedvaten zodanig zijn aangepast dat de bloeddruk op diverse punten wijzigt en die buikslagader zit nu eenmaal vlak boven mijn onderbuik…
Sindsdien krijg ik bij de nodige opwinding (die echt nog wel aanwezig is!) mijn penis niet meer volledig stijf. Hij ‘verstijft’ wel maar wordt nooit meer zo hard als voorheen.
En dat blijft ook niet. Nadat ik stop met stimulatie (masturbatie) zakt hij direct weer volledig terug.
Een orgasme krijg ik nog wel als ik doorga maar is ook minder intens en met veel minder sperma.
Tja…
Onbelangrijk?
Het is ook een medische aandoening daarom vermeld ik het hier.
En voor een man van (op dit moment) nog geen 60 vind ik dit toch wel een ernstige aandoening.
Gelukkig heb ik dan nu geen partner meer maar als ik die nog zou willen vinden (waarom niet?) dan hebben sommige vrouwen toch ook wel de behoefte aan een virale man…
Hoewel je seks dus prima ook op andere wijzen kan beleven (lees mijn artikel over ‘Orale seks’) is de ‘ouderwetse’ gemeenschap (noem het maar gewoon neuken…) voor mij onmogelijk geworden.
En mijn Avontuurlijke chirurg haalde weer zijn schouders op…
Relativeren tot op het bot.
Gelukkig heb ik dat wel geleerd de laatste jaren. 🙂
Anders had ik simpel weer kunnen terugvallen in mijn:
Depressies
Veel mensen denken bij een depressie aan een meestal tijdelijke aandoening.
Je zit een poosje in de put, neemt wat extra rust, richt je op positieve dingen, slikt een poosje medicijnen en daarna ben je genezen.
Uiteraard is dit veel complexer, net als met de meeste psychische aandoeningen.
Er bestaan veel gradaties en eigenlijk is elke depressie anders omdat elk mens en elke situatie anders is.
En depressies kunnen wel degelijk blijvende gevolgen hebben op langere termijn.
Ik durf tegenwoordig gerust toe te geven dat ik in mijn leven meerdere depressies heb gehad.
Echt zware periodes dat ik even niet wist wat ik nog met mijn leven aanmoest.
Dit verlamde me dan zodanig dat ik tot niets meer in staat was en van werk moest verzuimen (ziek melden). Dit is niet vaak begrepen in die tijd…
Meestal kwam ik er inderdaad wel weer uit… Althans uit die ‘verlamming’.
Ik ben wel altijd iemand geweest die door wil gaan. Suïcide heb ik nog nooit serieus overwogen.
Wel de gedachte dat het me niet verkeerd zou uitkomen als ik ‘op dat moment’ dood zou gaan.
En daar hoopte ik dan soms ook wel op.
Maar ja, dat gebeurt natuurlijk niet zomaar… En daar zelf actie toe ondernemen is nog nooit in me op gekomen.
Daarom leken mijn depressies nooit zo heel erg serieus… Gewoon beetje ‘klote gevoel’?
Kop op joh! Doe wat leuks!
De vooroordelen en het bagatelliseren zijn me bekend.
Maar van binnen blijf je voortaan altijd rondlopen met bepaalde negatieve gevoelens die soms nooit meer verdwijnen.
Van mezelf was ik altijd al een ‘zenuwlijder’ zeg ik altijd maar.
Gewoon altijd nerveus als ik sommige moeilijke dingen moest gaan doen.
Of ik zag altijd de ‘zwarte’ kant van dingen die zouden kunnen gebeuren… Soort ‘doemdenker’.
Altijd half leeg glas dus…
Dat is niet slim. En het werkt depressies in de hand.
In mijn jongere jaren (tot vlak voor mijn relatie tegen mijn 30e!) ben ik daarom best al wel naar psychologen/psychiaters geweest. Omdat ik natuurlijk niet blij was met mijn negatieve karakter.
Maar daar ben ik nooit wat mee opgeschoten.
Ik doorzag altijd hun adviezen en zag uiteindelijk steeds weer zelf in dat ik mijn eigen gedachten beter moest leren beheersen.
‘Gedachten zijn krachten’.
Medicijnen wilde ik absoluut nooit!
Omdat ik mijn moeder langzaam kapot heb zien gaan aan te lang en te veel gebruik van valium en later paracetamol. Ze is daar uiteindelijk ook aan overleden.
Ik vond alle medicatie om ‘gevoelens te beheersen’ vergif en het lost feitelijk niets op.
Later tijdens mijn huwelijk en de nieuwe grotere crises ben ik daarom wel steeds vaker en meer gaan drinken. Misschien net zo slecht en net zo verslavend als medicijnen…
Maar soms ook gewoon lekker en in veel gezelschappen sociaal geaccepteerd.
Het vrolijkte me vaak wel op maar bij negatieve gevoelens werden die soms ook versterkt.
Ook dat was natuurlijk nooit een oplossing van mijn depressies.
Ik ga hier nu niet dieper in op alle momenten dat ze plaatsvonden maar ik weet dus zeker dat ik meerdere malen in een depressie heb gezeten en misschien wel langdurig in ben blijven zitten maar op ‘routine’ gewoon doorging want werk en gezin…
Dat vreet aan een mens.
En hoewel ik denk dat ik hier nu eigenlijk pas sinds enkele jaren een beetje doorheen ben, weet ik zeker dat het blijvende ‘schade’ heeft veroorzaakt.
Hier zijn geen instrumenten voor om dit te meten en bewijzen…
Een mens voelt dingen… Denkt dingen.
En als notoir zenuwachtig persoon ben ik dat natuurlijk gewoon gebleven en dat is zelfs nog versterkt na alle doorgemaakte sores.
En ik ben ook nog veel gevoeliger geworden voor emoties. Alle emoties. Dus zowel positieve als negatieve.
Daarom houd ik me nu sinds die ontdekking (van mezelf) op de vlakte en ik probeer alle negatieve omgevingen te mijden en alleen te doen waar ik goed bij voel.
En daarom weet ik vrijwel zeker dat ik nooit meer zal kunnen werken in een (betaalde) functie waarin ik niet geheel mezelf kan zijn. En dat is natuurlijk zeldzaam.
Beetje lange uitleg geworden… Maar noem het gerust maar een van mijn belangrijkste aandoeningen… Die depressies.
Tenslotte
Mijn lichamelijke aandoeningen zijn dus best wel redelijk ‘heftig’ te noemen want ze gaan niet meer over en bij verdergaande progressie kunnen ze uiteindelijk nog meer beperkingen opleveren of zelfs fataal zijn… Het is onvoorspelbaar hoe het met een ‘vaatpatiënt’ zal verlopen als die echt ‘bejaard’ wordt.
Ik ben relatief jong met deze aandoeningen.
Ik heb wel eens een artikel gelezen van een man van vergelijkbare leeftijd die vanwege de chronische aneurysma’s geamputeerd moest worden van beide benen…
Dan nog ga je nog niet zomaar dood. Maar wat de kwaliteit van en invloed op een leven wordt…
Gelukkig kan niemand in de toekomst kijken.
Vooralsnog heb ik alles uit het bovenstaande lijstje inmiddels wel geaccepteerd dat het nu eenmaal zo is en bij mij als persoon schijnt te horen.
Ik heb nooit iets zelf misdaan om een en ander te veroorzaken…
Alles is voornamelijk genetisch bepaald.
Wel is en blijft de combinatie van alle aandoeningen en hoe ik me daardoor ben gaan voelen essentieel om verder niet meer actief te willen zijn op de arbeidsmarkt, hoewel ik officieel nog bijna 8 jaar zou moeten werken.
Maar ik word sinds alle gebeurtenissen vanaf 2017 ook door de Gemeentelijke instanties (Sociale Dienst) volledig genegeerd (met rust gelaten) dus ik ga er vanuit dat ik daarin word gesteund, hoewel dat nooit is gezegd.
Als dat wel zou gebeuren gaan ze misschien tegen wettelijke bepalingen in… Wie zal het zeggen.
Maar dat zou mij uiteraard wel mentaal nog meer rust geven om verder te proberen alles vol te houden.
Want hoezeer ik mezelf ook heb geaccepteerd…
Ik ben nog steeds vol zorgen hoe de buitenwereld mij blijft accepteren zoals ik ben.
Als er iets wijzigt in (fysieke dan wel mentale) omstandigheden dan zal ik dit documentje weer aanpassen en daar apart melding van maken.
Wekelijkse rijtje medicatie
