Ultieme wijsheid door verbondenheid?
Het wordt een heet Pinksterweekend. In veel opzichten.
Hoewel dit volgens alle weersvoorspellingen letterlijk genomen kan worden, bedoel ik dit – gezien de omstandigheden – natuurlijk ook figuurlijk.
Want in dit extra lange ‘vrije’ weekend wordt het niet alleen opnieuw warm zomerweer maar wordt Nederland wederom op de proef gesteld in ‘het nieuwe normaal’ waarin we zouden moeten leven.
Daar heb ik al over geschreven… Voor mij geen ‘nieuw normaal’… Aan het ‘oude’ heb ik nooit kunnen wennen en wil het ‘nieuwe’ er niet bij hebben.
Maar dat het een beproeving wordt voor de grote massa dat is zeker.
Met massa’s ‘snakkende’ mensen die ontploffen van huidhonger, koophonger, ‘consumeerderen’ of andere varianten van ultiem het beest uithangen en een vertwijfelde overheid die met angstzweet op de kaken een ‘vinger’ toegeeft aan de noodlijdende zaken, kunnen we uiteraard wachten op de excessieve gevolgen.
En ik… zit in mijn bunker, kijk ernaar… lach er om… en pink wat traantjes weg.
Me bij voorbaat ergerend aan het ‘klootjesvolk’ en alle waanzinnige en onzinnige maatregelen.
Daarom schrijf ik het beter vooraf van me af… Valt die last ook al weg. 😉
Pinksteren
Van jongs af aan heb ik geleerd dat Pinksteren het feest van de ‘uitstorting van de Heilige Geest’ is.
De ultieme afsluiting van de hele periode van opkomst, kruisiging, opstanding en hemelvaart van Jezus, zijn trouwe volgers de discipelen een beetje vertwijfeld achterlatend.
En net als zij samen bekokstoven hoe ze als ‘apostelen’ de wereld in zullen gaan om het ‘Woord van hun Meester’ te gaan verkondigen , daalt de ‘Heilige Geest’ op hen neer en ‘spreken zij in tongen’!
Ze konden elkaar niet meer verstaan en gingen nog meer vertwijfeld uit elkaar, ieder zijns weegs.
Vreemd verhaal eigenlijk…
Samen waren ze sterker geweest, hadden ze als harde kern van het nieuwe geloof, het ‘Christendom’, de wereld in kunnen gaan. Maar nu moesten ze het los van elkaar doen, ieder in zijn ‘eigen taal’, op zijn eigen manier.
Wat op zich dan wel weer handig bleek om een breder publiek te bereiken…
De Heilige Geest daalde neer
Misschien gaat het met de huidige Coronacrisis ook wel een beetje zo.
Terwijl ‘wijze’ mannen een beroep doen op ons gezonde verstand tijdens dit Pinksterweekend, gaan we allemaal individueel met onze eigen ‘wijsheid’ om en maken we zelf wel uit wat ‘gezond’ voor ons is.
“We moeten het samen doen!” zeiden ze…
Maar niemand is verbonden. We spreken allemaal een andere taal ingegeven door een ander hart.
En de praktijk leert dat niemand zich eindeloos gedwee laat dwingen tot handelingen die tegen de eigen gevoelens in gaan. Dat is vragen om problemen. Om tegenstand. Actie is reactie.
Ik geloof daarom ook dat al die ‘kleine’ of ‘halve’ maatregelen van ‘een beetje dit’ en ‘een beetje dat’ niet werken.
Er moet tijdens een ernstige crisis hard opgetreden worden.
Als mensen om ons heen neervallen, ziekenhuizen uitpuilen en de grafkisten niet aan te slepen zijn (wat we hebben gezien in bijvoorbeeld Italië) dan zullen mensen vanzelf wel begrijpen dat het ernst is in een ‘lockdown’.
Nu de cijfers zo ver dalen dat het zelfs minder ernstig lijkt (!) dan de meeste griepgolven, kunnen velen zich de noodzaak van een ‘intelligente lockdown’ niet meer voorstellen.
Zeker als ze zelf (nog) niets mankeren en niemand in hun directe omgeving hebben zien lijden of zelfs sterven…
Dan beginnen de primaire behoeften, die geruime tijd zijn onderdrukt, weer op te spelen.
Misschien is het goed om daaraan te kunnen toegeven.
Helaas (of gelukkig?) weten we nog altijd te weinig van dat verrekte virus ‘COVID-19’ om te kunnen voorspellen wat er gaat gebeuren. Alles blijft gissen in combinatie met de kennis van eerder rondwarende virussen. En hooguit altijd voorbereid zijn op een nieuwe opleving.
Of het nu snel gaat of langzaam… De hele bevolking zal hier doorheen moeten.
Niemand kan maandenlang 100% in quarantaine. Waarna alsnog het gevaar blijft bestaan om een keer besmet te worden…
Ik blijf toch geloven in de (meer) natuurlijke vorm van immunisatie.
Nu het hoogtepunt van de uitbraak over lijkt en de zorg voorlopig is voorbereid, lijkt een terugkeer naar het ‘oude normaal’ van de meeste mensen het meest vanzelfsprekend.
En ook het beste te begrijpen en accepteren door die ‘ontploffende’ massa.
1,5 meter in je reet…
Vooropgesteld: technisch is dit mogelijk.
Het darmkanaal is dermate lang en flexibel dat een niet al te dikke en buigzame dildo van 1,5 meter je reet in kan worden geduwd… (Geloof me: ik heb zoiets wel eens gezien.)
Maar uiteraard bedoel ik dit geheel figuurlijk.
IK ben er helemaal klaar mee, met die 1,5 meter shit.
Eerder heb ik al verteld over mijn zenuwen als ik naar de supermarkten ga.
Waar het vrijwel onmogelijk is om op de huidige wijze van beleid die afstand te bewaren.
En ik denk ook niet dat we hierdoor minder snel besmet zullen raken.
Natuurlijk telt wel mee wat we doen en hoe we ons gedragen tegenover iedereen om ons heen.
Ga je ongegeneerd staan te hoesten en snotteren om je heen? Luid praten en lachen in het gezicht van je (onbekende) medemensen? Met je handen in je neus peuteren, slijm van je grove bek afhalen en afsmeren aan de deurknoppen of stangen van de winkelwagentjes?
Houd je echt helemaal geen rekening met anderen? Dan ben je een asociale ziekmaker.
Maar in de meeste dagelijkse gevallen, houden alle mensen zich toch wel aan een beetje extra omgangsnormen, nu we nog te weinig aan dat virus kunnen doen.
Al die maatregelen in winkels en zelfs op straat met looprichtingen, afstandsbepalingen en massale plexiglas-afscheidingen zijn overdaad. Schijnveiligheid. En ze vergroten dag in dag uit meer en meer de irritatie tussen mensen. En ook dat is gevaarlijk!
Tandarts
Vrijdag moest ik na geruime tijd weer naar de tandarts.
Eigenlijk moest ik in januari al maar toen was ik nog herstellende van mijn operatie in december dus heb ik het laten uitstellen. Dat werd dan eind mei en gelukkig: de tandartsen werken weer dus mijn afspraak ging nu wel ‘gewoon’ door.
‘Gewoon’ inderdaad met wel de nodige maatregelen…
Zo werd ik een dag vooraf gebeld of er geen klachten waren, die op een virus konden lijken.
Maar niet dus en ik ging daar vol goede moed naar toe.
Eenmaal binnen kreeg ik de eerste restrictie al: in de lange gang moest ik blijven wachten tot de ‘gastvrouw’ me zou ophalen. Op de aanwezige bank waren ‘halve’ zitplaatsen aangegeven.
Daarna moest ik eerst mijn handen goed wassen en mijn mond 30 seconden spoelen met vermoedelijk een reinigingsvloeistof… Ik had mijn tanden thuis al gepoetst maar ja…
Als de tandarts in je mond gaat wroeten, kunnen daar natuurlijk nog legio bacteriën vertoeven…
En eenmaal in de behandelkamer… Inderdaad geen tangetjes en boren van 1,5 meter lang dus…
Mondkapjes op, handschoenen aan en de tandarts en assistente gingen aan het werk.
Volgens mij waren de mondkapjes overigens niet de echte ‘medische’… Want die ik heb gezien in de media moeten dan voorzien zijn van een (ademend) filter. Deze leken mij gewoon op die ‘standaard’ blauwe weggooikapjes…
Verder ging alles volgens ‘normaal’ plan, werd mijn gebit grondig gecontroleerd, foto’s gemaakt en 1 gaatje volgens planning gevuld.
Tenslotte via de andere ‘gastvrouw’ in geel hesje naar de met plexiglas omgeven balie om een vervolgafspraak te maken vanwege een geconstateerde afgebroken kies.
Om via een andere sluiproute het pand weer te verlaten door overigens dezelfde voordeur…
Pfff. Ik had het overleefd. Normaal ben ik altijd wel gespannen bij de tandarts (zwaar jeugdtrauma) maar nu lag daar nog een Corona-laag bovenop.
Eenmaal buiten op de fiets kwam op de terugweg echter nog de grootste beproeving: de reguliere vrijdagmiddagdrukte!
Waren de straten enkele weken geleden nog vaak uitgestorven; nu leek het er sterk op dat er helemaal geen ‘nieuw normaal’ meer bestaat!
Ik mijd de laatste jaren al lang de ergste drukte omdat ik er gewoon zenuwachtig van word en bang ben door onverwachte bewegingen te zullen vallen met de fiets. Daarom ga ik nooit meer naar het stadscentrum maar mijn tandarts zit daar, dus had weinig keus…
Vrijdagen en zaterdagen zijn daarom voor mij de laatste tijd altijd al een beetje taboe…
Maar nu had ik niet zo veel drukte verwacht. Helaas.
Ook op de fietspaden was de 1,5 meter regel onmogelijk te handhaven.
Mensen halen in (logisch) en staan voor de vele stoplichten bijna tegen je aan.
Ik zag een vrouw achteruit gaan toen een andere oudere vrouw plompverloren direct naast haar voor het stoplicht ging staan. Terwijl de meeste mensen (net als ik) probeerden om gewoon achteraan te sluiten op gepaste afstand.
Zenuwen.
Ik was blij weer bijna thuis te zijn maar ging nog even langs het wijk-winkelcentrum (Sterrenburg) voor een paar dingen. Ook daar was het vrijdag…
Ik had misschien even de Jumbo daar in willen gaan maar ik zag al lopende dat het overal flink druk was met mensen en nog vermoeid van de terugweg op de fiets zag ik dit niet meer zitten.
Vrijwel nergens hielden mensen echt rekening met elkaar om afstand te bewaren.
Mensen blijven midden op de (aangegeven) looprichting staan kijken, praten of diep nadenken…
Ik moet continu heen en weer zwalken (zoals gewoonlijk) tussen de massa door.
Nou… Schaf alsjeblieft die 1,5 meter regulering af want het werkt niet en het zorgt voor andere – mogelijk grotere – (mentale) schade.
Resumerende Pinksterwijsheid
Daarom blijf ik verder deze dagen gewoon weer thuis, zoals ik eigenlijk altijd al deed voor de Coronacrisis uitbrak. En probeer ik te genieten van mijn tuin, zolang de buren me dat gunnen…
En anders zoek ik in mijn bunker wel de nodige vermaak… Ik heb al een ‘Plan B’ liggen. 😉
Veel Heilige Wijsheid toegewenst, al dan niet innig verbonden met je medemens…
