…Coronacrisis – Deel 5
In mijn laatste artikel besteed aan de ‘Coronacrisis’ had ik aangegeven dat ik ZO MOE was…
Zo CORONAmoe!
Het gerelateerde nieuws komt me mijn ‘neus’ uit en het einde is nog niet in zicht.
Toen het enige alternatieve nieuws continu over ‘75 jaar vrijheid’ ging en mijn Algemene Dagblad laatst weer boordevol ‘20 jaar Enschede’ stond, werd het me weer even te veel.
Blijkbaar willen de meeste mensen het liefst terug in de tijd – toen alles nog goed en ‘normaal’ was… – en vinden we troost in het verleden.
Omdat we bang zijn voor ‘het nieuwe normaal’?
Wat ‘nieuwe normaal’…
Ergens op de sociale media uitte ik al een keer mijn frustratie hierover, met een bekend cliché:
“Ooit een ‘normaal’ mens ontmoet? En? Beviel het?”
Wat IS ‘normaal’…
Normen en waarden
Al heel mijn leven heb ik in ieder geval één ding geleerd:
er bestaat niet zoiets als ‘normaal’.
Het woord komt natuurlijk van het begrip: ‘norm’.
Eigenlijk niets meer en niets minder dan een ‘regel’ die ‘we’ als samenleving met elkaar hebben afgesproken om mee en naar te leven.
Daar heb ik al heel veel over geschreven. Eigenlijk is mijn hele ‘Avontuur’ daar voornamelijk op gebaseerd, omdat ik al heel jong twijfelde aan al die van bovenaf opgelegde ‘normen en waarden’.
Voor mij gebeurde het gewoon te vaak dat mijn gevoel me ingaf dat een bepaalde ‘norm’ niet juist was. Voor mij. Of in ieder geval verkeerd aanvoelde.
Mijn gevoels-’normaal’ week vaak af van het geldende ‘normaal’.
Daarom heb ik heel mijn leven al zo’n gruwelijke hekel gehad aan die ‘hokjescultuur’ en het opplakken van ‘labels’ of ‘etiketten’.
Zoek maar op al die kernwoorden… Ik heb daar veel over geschreven.
Natuurlijk weet ik ook wel dat het in een voornamelijk drukke samenleving zoals die in Nederland onmogelijk is om iedereen maar zijn eigen gang te laten gaan. Dat iedereen maar kan doen en laten wat die wil. Dan ontstaat er misschien chaos… Anarchie…
We weten het niet want de maatschappij gebaseerd op regels bestaat al eeuwen.
En elk jaar komen er wel weer nieuwe, verfijnde, regels bij die het leven ‘duidelijker’ en ‘eerlijker’ moeten maken.
En natuurlijk wetten waarin die regels staan zodat we mensen die deze regels aan hun laars lappen daarop kunnen aanspreken en straffen.
Waarom ik daar zoveel moeite mee heb?
Ben ik dan toch die notoire ‘piraat’, die ‘outlaw’, die zich bewust niet aan regels wil houden?
Nou…
Enige charme heb ik altijd wel gezien in mensen als ‘Captain Sparrow’…
Of in vroeger tijden in de supermisdadiger ‘El Toro’…
Op de een of andere manier trekt de ‘wetteloosheid’ of eigenlijk het ‘buiten de maatschappij’ leven van mijn helden me wel aan.
Maar echt… Ik ben niet zo’n ‘avonturier’!
Daarom is ‘De Rest van het Avontuur’ ook zo’n worsteling…
Het valt namelijk verdomd niet mee om graag rustig en ‘netjes’ te willen leven zonder over ‘grenzen’ te willen gaan, terwijl het leven binnen die grenzen niet altijd goed voelt.
Het is niet de ‘kick’ van het regels overtreden die me vrolijk of gelukkig maakt. Integendeel!
Dat geeft me stress. Angst.
En misschien geldt dat eigenlijk wel voor heel veel mensen.
Niet voor niets is het strafrecht gebaseerd op angst, waardoor er minder misdrijven gepleegd worden… Blijkbaar werkt dit het beste, al eeuwenlang.
Mijn probleem ligt veel meer in het willen leven naar mijn eigen gevoelens, die mij mijn eigen ‘normen en waarden’ voorhouden.
Gelukkig ben ik niet zo’n ‘abnormaal’ persoon (dat woord weer…) dat ik perse alles anders wil doen dan de meeste mensen. Dat scheelt. 😉
Maar als ik te vaak mezelf wel moet dwingen me aan de geldende ‘norm’ te houden dan ga ik me wel steeds slechter voelen.
Ik heb een bepaalde ‘speelruimte’ nodig voor mezelf, waarbinnen ik me goed voel.
Te vaak en te lang binnen de lijntjes kleuren kan ik niet.
Daar ben ik van nature dan te zenuwachtig voor en ‘breekt’ er op een bepaald moment iets in me.
Zo kan ik diverse voorbeelden bedenken in bijvoorbeeld werksituaties waarin ik me vrijwel continu te beperkt voelde functioneren of te vaak werd aangesproken op mijn gedrag.
Dan zwijg ik lang maar op een bepaald moment komt er een conflict tussen mij en mijn leidinggevende.
Eigenlijk is dit heel mijn leven zo geweest.
Hier zou ik veel over kunnen schrijven maar nu weer ‘to-the-point’:
Concreet Corona
We worden nu al enige tijd via de media bestookt met nieuws en artikelen over ‘het nieuwe normaal’.
Velen vinden daar uiteraard wat van, wat zowel positieve als negatieve gevoelens geeft.
Helaas… overheersen bij mij de negatieve gevoelens.
Afgelopen week had ik weer eens een leuk gesprek (via Skype en telefoon) met een oude goede collega waar ik al jaren contact mee houd en uiteraard kwamen daarin mijn huidige gevoelens ter sprake.
Eigenlijk voelde ik me sinds mijn ‘herstel’ in de loop van 2018 beter dan ooit!
Mede dankzij de verhelderende trainingen bij Vivenz had ik eindelijk mezelf de ruimte gegeven die ik me misschien nooit durfde gunnen en heb ik ‘vrede’ gekregen met de situatie waarin ik uiteindelijk terecht was gekomen.
Na mijn (zelfbewust gekozen) ‘tussenjaar’ in 2019 dacht ik dit jaar (2020) wel weer meer ‘los’ te kunnen gaan in mijn leven.
Hoewel ik al wel wist dat het moeilijk zou worden en een kwestie van ‘de lange adem’.
Juist mijn ontwikkelde initiatief vanuit de genoemde trainingen om met mensen te kunnen gaan praten als ‘ervaringsdeskundige’ is telkenmale gedwarsboomd.
En dan kom je toch weer op dat eerder gestelde punt: Ik pas niet binnen het geldende ‘normaal’.
Terwijl dit de eeuw zou moeten worden van de groeiende ‘diversiteit’ en acceptatie daarvan, ook gezien het mondiale immigratieprobleem, blijven te veel gemeenschappen vasthouden aan hun oude (conservatieve) ‘normen en waarden’.
En dan mag je gerust zeggen… Die ontberen aan een gruwelijk groot deel menselijk respect.
Het is in de meeste gevallen: ‘Ieder voor zich.’ Bijna niemand boeit het nog wat zijn medemens overkomt, als hij er zelf maar goed uitkomt.
En dat merk je ook in het dagelijkse tegenwoordige leven op straat; in de 1,5 meter samenleving – ‘het nieuwe normaal’. Het werkt niet. Het gaat niet werken.
En ik voel me daar verschrikkelijk moeilijk bij.
Niet alleen ben en word ik volledig genegeerd in mijn wens om met mensen te kunnen praten over diverse problemen en niet alleen heeft mijn daarop gestarte persoonlijke initiatief (‘HZP’) ook nog geen enkele respons opgeleverd; in de minimale resterende omgang met mensen die ik nog heb (bijvoorbeeld in de supermarkten) ervaar ik een voortdurende minachting van mensen die lak hebben aan het afstand houden. En bedrijven hanteren zonder uitzondering allemaal methoden om maar zo veel mogelijk omzet te blijven houden en acteren de ‘schone schijn’ van zogenaamd beschermende maatregelen.
Zelfs in het ziekenhuis (waar ik afgelopen week weer ben geweest voor een noodzakelijke controle van mijn bloedvaten) spreken ze mooie woorden uit waar ze zich zelf niet eens aan houden.
En nergens kan ik met mijn bezwaren terecht; iedereen verschuilt zich achter de ‘heilige’ richtlijnen van het RIVM en de politieke marionetten.
Alles wat ik om me heen momenteel ervaar is één grote poppenkast.
En ik voel me daar heel erg slecht bij omdat ik hier eigenlijk geen deel van uit wil maken.
Ik wil nog steeds (en binnen mijn mogelijke kaders) kunnen leven zoals ik kan en me goed voel.
Maar buiten mijn bunker en eigen toetsenbord zie ik op dit moment even geen geschikte wegen meer om (vrij) op te kunnen bewegen.
En ik vrees dat deze situatie nog jaren kan duren.
Ik weet niet zeker of ik dit zo lang kan volhouden…
Vrijheid
Begrijp me goed: als de pandemie die nu al maanden de wereld beheerst is wat die is en (onnodig snelle) verspreiding van het virus alleen gecontroleerd kan worden door afstand te bewaren, dan sta ik achter de vele beperkende maatregelen.
In de praktijk zie ik echter dat ze niet werken.
En dan hanteer ik de enige waarheid: ‘gelijke monniken gelijke kappen’.
Zonder uitzondering.
Wat voor mij dan zou betekenen dat ik in volledige quarantaine zou moeten omdat ik weiger een mondkap te dragen als dat verplicht zou worden.
Dat zou voor mij namelijk ook een ramp zijn (ik ben nogal claustrofobisch) maar meer duidelijkheid en rust verschaffen dan de huidige schijnveiligheid zonder uitzicht op mijn toekomstige veiligheid.
Nu wordt stelselmatig gemeten met twee maten en is de economie belangrijker dan een mensenleven.
Ik denk uiteindelijk dat een virus (net als ELK ANDER GRIEPVIRUS) op natuurlijke manier moet uitrazen en dat veel zwakkeren getroffen worden.
Nu we het weten kunnen we daar als verstandige mensen rekening mee houden en proberen zo veel mogelijk afstand te bewaren. Maar aangezien een deel van de bevolking egoïstisch is en zich daar niets van aantrekt en een ander groot deel zijn carrière belangrijker vindt, zal dit niet werken.
De zenuwenmaatregelen fokken de boel nog verder op en zorgen voor nog meer tegendraadse reacties.
Om dit te overleven wil ik mijn vrijheid terug.
Kunnen en mogen bewegen op de manier die ik kan, wil en mag zal mij er mentaal misschien nog doorheen helpen.
En fysiek… Dat zie ik dan meer als een geluksfactor als we allemaal doen alsof er niets aan de hand is.
Maar dat zal wel het leven draagbaar houden voor velen.
Met andere woorden:
Als we met z’n allen de (economische) molen weer als vanouds in het ‘oude normaal’ moeten laten draaien: laat iedereen dan weer ‘normaal’ kunnen doen. Weg met die 1,5 meter of mondkapjes.
Laat mensen die in echte risicogroepen zitten de keuze om zich af te zonderen.
En ga iedereen testen! Dat geeft niet alleen een veel beter beeld van de omvang waarin het virus is verspreid maar ook mentale rust voor degenen die bang zijn en daar langzaam kapot aan gaan…
Misschien zit een land als Zweden nog wel het dichtst bij deze geschetste situatie.
Vaccin
Mocht er uiteindelijk een nieuw vaccin ontwikkeld zijn wat het Covid-19-virus kan aanpakken dan weet ik eerlijk gezegd niet of ik dat zal willen krijgen…
Ondanks mijn kwetsbaarheid met mijn chronische bronchitis heb ik altijd iets tegen de griepvaccins gehad. Omdat het ook in het lichaam tegen andere dingen werkt dan alleen de beoogde bacteriën.
Velen werden na de griepprik juist ziek…
Ik heb het nooit genomen en heb vrijwel nooit griep gehad.
Dan geloof ik meer in de natuurlijke aanpassing van het lichaam aan ‘vreemde’ stoffen.
Inderdaad de natuurlijke immunisatie.
Virussen verdwijnen namelijk nooit uit de wereld maar worden misschien juist door de groeiende globalisatie alleen maar versneld verspreid.
Het menselijk lichaam past zich steeds weer aan als het de tijd daarvoor krijgt.
Met vaccins blokkeer je dat natuurlijke proces!
Daarbij is geen lichaam hetzelfde en zullen er altijd mensen zijn bij wie vaccins averechts werken.
Tenslotte…
Het ‘nieuwe normaal’ waar heel Nederland het nu over heeft en waar we (als we de media moeten geloven) aan zullen moeten wennen zal nooit MIJN ‘nieuwe normaal’ worden.
Ik voelde me door mijn eigen nieuwe omstandigheden van de laatste jaren fysiek al erg beperkt in mijn mogelijkheden en vooruitzichten. Dit zal alles op slot gooien.
Waarom leef ik dan nog…
“Laat me m’n eigen gang maar gaan” (uit: ‘Laat me’ – Ramses Shaffy)
En verdergaan in mijn strijd voor ‘normalisering van diversiteit’ van de mensheid…
Dat staat los van Corona maar de gevolgen van de crisis lijken voor mij helemaal verkeerd uit te pakken en mijn strijdlust te breken…
En eerlijk gezegd weet ik wel zeker dat er veel meer mensen zijn die lijden onder het beoogde ‘nieuwe normaal’. Misschien nog wel veel erger dan ik.
Ik hoop dat dit inzicht ook zal doordringen…
Wat is normaal?
