Anti seks maffia – vervolg
In dit laatste artikel (van de ondertitel) eindig ik redelijk abrupt en negatief…
“En de massa volgt of zwijgt.”
… “Leren we het nooit?”
Eigenlijk had ik er nog iets van een ‘nawoord’ aan toe willen voegen maar even voelde ik me… monddood.
Wat kan een mens nog zeggen… als je bij voorbaat eigenlijk al weet dat het niet gehoord wordt. Of in ieder geval genegeerd… Alsof je iets zegt wat niet past in de tijdsgeest.
Het komt niet aan.
En als het al aankomt dan wordt het verketterd. Verguisd. Veroordeeld.
Als ik onverschillig blijf doorgaan, volgt er misschien wel weer een keer een actie van de autoriteiten, net als bij de echte ‘activisten’ die hun mond niet een keer kunnen houden.
Want iemand zonder enige autoriteit, zonder enig aanzien, MAG simpelweg niet veel zeggen wat tegen de haren van de gladgestreken moralistische dogma’s in strijkt.
Ik zat lang te wikken en wegen en besloot uiteindelijk het artikel te plaatsen zonder nawoord.
Maar ook omdat ik wel al een nieuw artikel in mijn hoofd had, wat prima als vervolg kan dienen.
Dit vervolg gaat namelijk over iemand die recent tegen beter weten in toch ook een tegenstrijdig essay heeft geschreven, waarvan hij ook al vooraf wist dat de censuur misschien ook hem zou treffen. Origineel heet het:
Death of the Artistic Girl in the Age of (In)tolerance.
Ofwel… zie de titel.
De link leidt direct naar het volledige artikel wat ik heb omgezet in een pdf-bestand, voorzien van een verschrikkelijke ‘Google-translate’-vertaling maar omdat ik echt geen zin heb om het hele essay woord voor woord te gaan vertalen (zoiets heb ik nog nooit gedaan) heb ik het toegevoegd.
Omdat de lange tekst misschien te veel is voor velen die het Engels minder machtig zijn.
Het is echter te belangrijk om het daarom maar te laten zitten…
Dit artikel gaat precies over het probleem waarmee ook ik rondloop en wat in onze huidige intolerante samenleving niet (meer) wordt geaccepteerd:
Alle mensen zijn seksueel en derhalve kunnen jonge meisjes evengoed geseksualiseerd worden als volwassen vrouwen.
Het is een gevoel.
Iets anders dan een seksuele daad als gevolg van het niet zichzelf kunnen beheersen van de perverse gestoorde mens.
Het seksuele gevoel is normaal. De (grensoverschrijdende) daad niet.
Een gevoel wat niets te maken hoeft te hebben met pedofilie of pedoseksualiteit.
Slechts BEGRIP van dat soort gevoelens kan bijdragen aan preventie van seksueel misbruik.
Niet het ontkennen of veroordelen ervan.
Het essay is voor slechte lezers misschien een hele kluif om door te worstelen.
En de vertaling maakt het vaak niet veel beter…
Ook ik had veel moeite het volledig te lezen en de inhoud tot me door te laten dringen.
Ik ben namelijk een slecht lezer door mijn chronische gebrek aan concentratie…
Maar ik heb het gedaan en ben verrukt door (uiteindelijk) de heldere uitleg van de Amerikaanse docent Earl Yarington.
Daar wil ik hier geen extra woord meer aan toevoegen.
Alleen wil ik een klein deel citeren wat ik zie als de kern van het grote ‘probleem’ in de hedendaagse maatschappij, waarover zelfs experts nauwelijks mogen spreken:
“We have to deal with reality. I am not a pedophile. I just like girls. Kids can be attractive, okay? I came to realize that and to accept it. Say it with me loudly because that is half the sex abuse prevention battle: being honest with our feelings. Denial sets us up for the child abuse scenario.”
Daarom blijf ik er over schrijven.
Voor beter begrip en een gezondere natuurlijke visie op de seksuele diversiteit van alle mensen.
Afbeelding uit artikel
Notitie:
De originele publicatie van dit artikel was op ‘Baltimore Post-Examiner’:
Death of the Artistic Girl in the Age of (In)tolerance
Ik heb gekozen voor de omzetting naar een eigen document (pdf) om zo de inhoud te waarborgen. Een website kan – zoals helaas bekend – zomaar stoppen met publicatie of een discutabel artikel kan uiteindelijk geweerd worden.
Dat wilde ik voorkomen.
Pingback: Kindmodellen worden volwassen | De Rest van het Avontuur