De Rest van de Coronacrisis
Een week geleden maakte ik even een helder statement, bovenaan deze site:
GEEN CORONA!
Waarmee ik wilde zeggen dat ik niet meedoe aan de ‘megalomane’ wanorde op alle media met betrekking tot de ‘Coronacrisis’.
Behalve dat ik daarvoor simpelweg te weinig kennis heb en er weinig zinvols aan kan toevoegen:
Het is gewoon allemaal te veel voor me.
Vanaf het moment dat Nederland ‘officieel’ in crisis verkeerde, terwijl het nieuws vanuit China al veel eerder oplaaide, ontplofte de mediabom.
De ene ‘expert’ rolde over de andere heen om zogenaamd nog betere informatie over de situatie te verstrekken. Met als centrale dooddoeners de heren politici die zich continu teksten laten influisteren door een twijfelachtig RIVM.
De rots in de branding.
De denktank waar alle 17 miljoen Nederlanders op dienen te vertrouwen.
(De talloze missers rond de klimaatcrisis zijn al helemaal vergeven en vergeten.)
Hoe de (a)sociale menigte hierop reageerde zal ik niet behoeven uit te leggen neem ik aan.
Maar natuurlijk klinken op die sociale media – zoals Twitter – ook roepen om hulp.
Of uitspraken van onzekerheid en angst!
Want wat nu?
Hoe houden we het leven vol binnen de krappe kaders die nu al zijn gesteld?
En hoe zullen we het volhouden als we straks – door een eventuele ‘totale lockdown’ – helemaal niets meer kunnen en mogen dan alleen thuis afwachten tot de Corona-storm is geluwd?
Hoewel ik me op diverse punten wel eens profileer als ‘ervaringsdeskundige’…
Ik ben absoluut geen ‘deskundige’ en heb (gelukkig tot heden) geen enkele ervaring met een crisis zoals momenteel gaande is.
Sommigen vergelijken het met oorlog…
Daar heb ik kort een beetje ‘ervaring’ mee gehad toen ik in Kroatië (toen nog Joegoslavië) was en er met mortiergranaten gegooid werd… Angst? Valt wel mee. We hadden toen in ieder geval elkaar en konden maar ook mochten heel dicht bij elkaar komen!
Tijdens een oorlog kan je juist steun zoeken in gezelschap van vele dierbaren.
Nu moeten we juist afstand bewaren van al onze dierbaren!
Minimaal 1,5 meter afstand bewaren! Anders…
Ja wat anders? Worden we ziek? Raken we besmet? Steken we anderen aan? Gaan we dood?
Hier heb ik helemaal geen ervaring mee en kan daarom ook geen zinnig woord toevoegen aan het vele nieuws wat iedereen ongetwijfeld nu volgt via de media.
Het enige wat ik wel kan is gewoon een beetje weergeven hoe ik er mee omga en hoe ik de situatie (vanuit mijn eigen gevoelens!) beoordeel.
Daarom: De Rest van de Coronacrisis…
Deel 1
Jawel je ziet het goed: ‘Deel 1’…
Dus… Dat impliceert een vervolgserie?
Omdat het nu even een tijd is waarin heel veel dingen in het leven van de meeste mensen stil staan of op een andere manier moeten gebeuren, lijkt het voor mij persoonlijk niet erg zinvol om te blijven schrijven over mijn ‘stokpaardjes’.
De vele artikelen op ‘derest.net’ kunnen wel dienst doen voor de ‘verveelde’ voorbijgangers, die nu eindelijk tijd zat hebben om ze te lezen… Wees welkom!
Maar ik kan me momenteel niet zo goed concentreren op de onderwerpen…
Seksualiteit… Opvoeding… Levensbelangrijk!
Maar ik vrees dat de meeste mensen juist nu even andere dingen aan hun hoofd hebben dan seks…
Alhoewel dit juist in deze periode (‘lentekriebels’) primair zou moeten zijn…
We passen ons aan en moeten juist nu fysieke afstand bewaren…
Over die irritante ‘kriebels’ zal ik het nu beter niet hebben…
Hoewel die gewoon aanwezig blijven hoor…
Misschien later weer. Als de verveling echt toeslaat. 😉
Momenteel ‘heerst’ Corona.
En dat betekent dat ook ik me moet aanpassen.
Hoe ik dat doe?
Dat zal ik in dit 1e Deel van deze nieuwe serie haarfijn uitleggen.
Je zal je verbazen.
Hier komt het:
(Niet schrikken!)
Ik doe niets anders dan normaal.
Mijn leven is niet veranderd…
Ik werk al 7 jaar niet meer en ‘zit’ dus al jaren thuis.
Sinds mijn nieuwe fysieke aandoeningen de kop op staken (‘etalagebenen’, knieartrose) in 2017, ga ik niet zo vaak meer ergens ‘zomaar’ naar toe.
Het kost me sowieso meer moeite en dan ontbreken zin en noodzaak.
Dan heb ik ook nog sinds mijn minimumuitkering is ingegaan een financiële situatie waardoor eventuele uitjes of uitgaven buiten de deur tot het absolute minimum zijn beperkt.
En ook rond mijn operaties in 2017 en net eind 2019 kon ik niets anders dan herstellen…
Mijn situatie is dus al heel lang nu hetzelfde:
Ik ben thuis en ga alleen voor de boodschappen naar buiten.
Laat dit nu hetgeen zijn wat feitelijk wordt geadviseerd door de overheid:
“Iedereen in Nederland: blijf thuis bij klachten van neusverkoudheid of hoesten, keelpijn of koorts. Mijd sociaal contact. Beperk bezoek aan kwetsbare personen. Bel alleen met de huisarts als de klachten verergeren (koorts > 38 graden Celsius en moeite met ademhalen) en je medische hulp nodig hebt.”
Nou…
Ik hoest al jaren want een van mijn fysieke aandoeningen is ook een chronische astmatische bronchitis die in 2018 door een longarts is vastgesteld.
Daarvoor gebruik ik dan een ‘inhaler’, die de meeste hoestklachten heeft verminderd.
Maar hoesten en (soms) snotteren doe ik door de slijmvorming nog steeds.
Omdat dit echter dus geen standaard ‘verkoudheid’ of ‘griep’ en ook niet besmettelijk is, mag ik hiermee in principe gewoon over straat. Alleen weten andere mensen dit niet…
Daarnaast behoor ik volgens datzelfde ‘RIVM’ (waar bovenstaande tekst ook vandaan komt) wel degelijk tot de risicogroep:
“Wie worden bedoeld met kwetsbare personen, of mensen met een zwakke gezondheid?
Kwetsbare personen of mensen met een zwakke gezondheid zijn mensen van 70 jaar en ouder en mensen die een van deze aandoeningen hebben:
• afwijkingen en functiestoornissen van de luchtwegen en longen;
• etc”
Afgelopen week heb ik geprobeerd te zoeken naar informatie over ‘risicogroepen’ omdat ik het zelf al niet vertrouwde; astmatische bronchitis is toch een aandoening aan de luchtwegen en mijn longen zijn dan momenteel nog wel ‘goed’ maar toonden tijdens de longfunctieonderzoeken aan dat ze “binnen de acceptabele grenzen minimaal functioneren”, aldus de longarts.
Wat ik dus doe…
Wat ik al heel lang zelf al gewoon deed…
Is precies het beste wat ik nu moet doen:
Voornamelijk binnen blijven en alleen voor de hoognodige zaken naar buiten gaan, in mijn geval alleen voor de boodschappen.
Bezoek bij mij zo veel mogelijk beperken.
Tja… Er kwam naast mijn kinderen toch al vrijwel niemand…
Nou dan…
En hoe voel ik me hierbij?
Voornamelijk… hetzelfde als alle voorgaande maanden…
Niet beter en niet slechter.
Nou ja… Eigenlijk wel een beetje beter!
Want terwijl ik na mijn laatste operatie weer goed herstelde, begon ik me toch soms weer af te vragen hoe ik nu eens werk zou moeten gaan maken van mijn nieuwe initiatief ‘HZP’.
En hoe ik dan langzaam maar zeker eens meer contacten zou kunnen gaan maken, gezien ook de gevoeligheid rond het onderwerp en de minder gunstige omstandigheden waarin ik verkeer.
En toen… kwam Corona!
Ik moet/mag/kan me nu dus beter niet druk maken om een eventuele vergroting van activiteiten.
Zoals ik het al heel lang deed… Moet ik het gewoon blijven volhouden.
En daarbij voelde ik me al niet echt ‘eenzaam’ of zo… Dat heb ik ook al vaak genoeg beschreven.
Mijn ‘zelfgekozen’ kluizenaarsleventje komt nu juist prima van pas!
Haha! Misschien ben ik nu juist het levende voorbeeld van hoe het zou moeten zijn.
De al ervaren ‘social distancer’…
Oeps… Wel degelijk een ‘ervaringsdeskundige’ dus?
Maar dan alleen met de gevolgen van de Coronacrisis, niet met het omgaan met verregaande gezondheidsmaatregelen.
Daar heb ik misschien nog wel de meeste moeite mee…
En daarin verschil ik ook grotendeels van mening met de voorschriften en met veel mensen die daarover berichten.
Maar dat is iets voor een volgende aflevering van:
De Rest van de Coronacrisis.
In Deel 2 mijn persoonlijke visie op de zin en onzin over ‘hygiene’!
