Polarisatie is dodelijk

… Mensen zoals ik gaan het niet redden…
… Op sterven na dood…
… Monddood…

“Oef… Vrolijk stukkie wordt dit weer…”
Ik hoor het je al denken.
Tja… Maar ik heb wel een probleem waarmee ik zit.
Een probleem waardoor ik op dood spoor dreig te raken.
En ‘dood’ klinkt natuurlijk niet zo vrolijk…
Heel vervelend, omdat ik juist het laatste jaar zo overwegend ‘vrolijk’ ben geworden.
Weer zin in ‘een’ toekomst had gekregen.
Ondanks alle eerdere tegenslagen en ondanks mijn persoonlijke ‘status quo’.
Toch dreigt mijn ‘vrolijkheid’ op dood spoor te raken en ik heb geen idee hoe ik dat kan voorkomen.

Waar heb ik het nou allemaal over…
Welnu, zoals je weet (en nu leest):
ik ben nu voornamelijk een soort van ‘stukkiesschrijver’.
Daar word ik niet voor betaald (zoals zovele overmatig geïndoctrineerde ‘professionals’ wel…) maar ik kan het redelijk en ik vind het leuk.
Schrijven kan iemand met een redelijk denkvermogen (nog niet gehinderd door mentale stoornissen en aftakeling door ouderdom) heel lang volhouden.
Daarnaast ben ik een ‘babbelaar’. Ik vind het leuk om met en tegen mensen te praten.
Daarom ben ik ook heel wat jaren een soort van ‘radiomaker’ geweest.
Dat is technisch niet zo eenvoudig om heel lang vol te houden, vooral als geld een dingetje is.
En dan kan ik nog wel tijd gaan investeren in het maken van bijvoorbeeld ‘podcasts’ (en daar denk ik nog wel een beetje over eerlijk gezegd) maar die zullen toch pas beluisterd gaan worden als er een zekere belangstelling voor ontstaat.
En die belangstelling probeer ik nu in eerste instantie een beetje vorm te geven door eerst te schrijven over bepaalde onderwerpen.
En om daar in bepaalde (kleine) kringen over te praten.
Alles stap voor stap.
Maar ik voel dat ik hiermee op een dood spoor zit.

Alles komt door de almaar groeiende polarisatie.

Niet voor niets waren mijn laatste artikelen al behoorlijk ‘zwartgallig’…
Ik zie het al een heel poosje aankomen: naar meningen wordt niet of nauwelijks nog echt goed geluisterd. Niet als ze ‘netjes’ uitgesproken worden maar helemaal niet als ze uitvoerig worden beschreven, zoals ik meestal gewend ben.
Alleen al de onderwerpen stoten af. Scheppen juist een grotere afstand.
En vrijwel niemand begrijpt dat het juist allemaal draait om die onderwerpen ‘bespreekbaar’ te maken.
Kansloos. Blijkbaar…

Gelukkig zijn er nog mensen die zich (bijna) volledig afkeren van de heersende trends in de (nieuws-) media en die (wanhopig?) proberen hun eigen pad te bepalen.
Hulde en alle respect voor! Maar mits dat een kansrijk pad is heeft het kans van slagen, anders lopen zij zich vroeg of laat ook dood op muren van afkeer van de in betonnen hokken opgedeelde maatschappij.
Ik probeer juist op de ‘golven’ van de media mee te bewegen om ook ‘andere’ geluiden te laten horen; andere meningen te laten lezen, die de gevestigde en zwaar gepolariseerde krachten kunnen nuanceren.
Maar dat lijkt dus niet alleen kansloos maar mogelijk zelfs dodelijk…

Monddood ben ik al (bijna) gemaakt.
Als ‘ouwe vieze witte en dronken man’ werd ik door velen al niet meer serieus genomen.
De weinige hoop veinzende meepraters (die heb je natuurlijk ook altijd) zijn afgehaakt nadat ik me juist beter en concreter kon en durfde te profileren.
Dat ging ze namelijk te ver want niet passend in hun veilige bubbel…
Tel daarbij op die ene maar levenslang geldende (maar absoluut misplaatste) veroordeling door justitie en ik heb uiteindelijk totaal geen enkel ‘recht’ van spreken meer.

Er worden momenteel mensen werkelijk zonder enige wetsovertreding achtervolgd door publieke vooroordelen, stigma’s en nagenoeg blinde haat. Mensen die voor hun meningen en overtuigingen uitkomen. Maar omdat deze niet stroken met de indoctrinerende deugpolitiek worden ze door niets en niemand gesteund.
De moordende polarisatie heeft vrij spel.
Wat kan, mag en durf ik dan nog in deze situatie…

Als ik toch doorga met wat ik van plan was: Een lans proberen te breken voor mensen (zoals ik zelf) met ‘andere’ (want afwijkend van de geïndoctrineerde norm) gedachten en gevoelens en wil proberen die te blijven delen met lotgenoten maar ook met oprecht geïnteresseerden, dan voorspel ik een absoluut dodelijk einde.
Want na monddood zal het in mijn geval zeker tot hersendood leiden…
Zo goed ken ik mezelf tegenwoordig dan ook wel weer.

Geen idee nog hoe dit ontmoedigende tij te keren valt…

Voorlopig zal ik proberen ‘vrolijk’ te blijven schrijven.

Wordt vervolgd dus…