De laatste 2 woorden in de titel heb ik er met tegenzin aan vast geplakt…
Moest eigenlijk een beetje ‘kotsneigingen’ voorkomen…
Maar heb het toch laten staan om de tijdsgeest van dit artikel duidelijk aan te geven voor de argeloze lezer.
Want ik schrijf dit op 1 januari 2020, ook wel ‘nieuwjaarsdag’ genoemd.
Noem het een soort ‘nieuwjaarsoverdenking’, zoals bekende lezers wel een beetje van mij gewend zijn. Alleen… Zij weten dan ook dat ik hier meestal een licht cynisch randje aan verbind…
Dat zal nu zeker niet minder zijn.
Maar wie goed leest begrijpt hopelijk ook de uiteindelijk altijd positieve strekking van het verhaal.
Tradities
De aanhef ‘The day after…’ slaat natuurlijk niet alleen op ‘de dag na oudejaarsdag’.
Het was de hele maand december die voor de meeste mensen bol staat van de ‘tradities’.
Via het Sinterklaasfeest worstelt elk bewust levend mens zich door de commercieel volgepropte koopmaand december heen met als absolute hoogtepunten de Kerstdagen en de Oud- en Nieuwjaarsviering.
Hoewel niet iedereen alles echt viert en er ook best veel mensen zijn die er bewust of noodgedwongen niets aan willen doen: deze maand kan simpelweg niet geruisloos aan je voorbij gaan.
Ook alle media staan er bol van.
Een eindeloze reeks jaaroverzichten van alle nieuwsmedia wordt (ook weer) traditioneel afgewisseld met de nodige muzikale overzichten waarvan de Top2000 nog wel het meest prominent aanwezig is, zeker op de publieke omroep.
Ook mijn ‘Algemene Dagblad’ is dagenlang dikker dan normaal want gevuld met weer een uitgebreide terugblik op ‘dat’ nieuws uit 2019 en ‘die’ vooruitblikken op wat ons in het nieuwe jaar te wachten staat.
Je moet wel blind en doof zijn wil die megalomane overdaad aan berichten je volledig ontgaan.
Ook ik kon me er niet aan onttrekken, hoewel ik me door bijzondere omstandigheden juist had voorgenomen om het allemaal dit jaar aan me voorbij te laten gaan.
Op 10 december moest ik namelijk geopereerd worden (heb ik al veel over geschreven) en op een of andere manier vond ik dit wel een heel erg goed excuus om me dit jaar voor het eerst echt helemaal te onttrekken aan de jaarlijkse december-tradities.
Zo heb ik dit keer echt helemaal niets gedaan aan kerstversiering.
Tot een paar jaar geleden deed ik dit juist nog wel heel bewust omdat het me een ‘beter gevoel’ gaf in de verscheurde periode na een jarenlange gezinssituatie.
Kerstmis was voor mij altijd het ‘lichtfeest’ en de opgehangen lichtjes, de kaarsjes en andere vrolijke versiering gaven mij altijd een opkikker in een voor mij juist neerslachtige periode.
Pas sinds 2018 is dit veranderd.
Mijn gedachten (en dus mijn gevoel) zijn rustiger geworden en ik heb ontdekt dat ik die kunstmatige opkikker niet meer nodig heb.
Vorig jaar heb ik de woonkamer dan nog wel versierd maar had ik al geen kerstboom meer geplaatst omdat ik toch voornamelijk alleen was en het alleen maar veel moeite zou kosten.
Daarbij kreeg ik vorig jaar met oudejaarsavond dan nog visite van mijn dochter en… haar moeder (mijn ex-partner) en hebben we samen het jaar afgesloten.
Met onverwacht vuurpijlen die mijn zoon had besteld maar omdat die er niet was omdat hij opeens met een vriend een aantal dagen naar Noorwegen en Zweden ging, mocht ik ze afsteken…
De vorige oud- en nieuwjaarsviering was dus nog redelijk traditioneel.
Dit jaar had ik sowieso al geen verwachtingen en toen ik dan wist dat ik naar het ziekenhuis moest, nam ik me voor om het dit jaar gewoon allemaal aan me voorbij te laten gaan.
Maar dat is niet meegevallen.
Na mijn toch weer iets langer dan verwachte ziekenhuisperiode zat ik vanaf 20 december zo’n beetje echt helemaal alleen met het verwerken van de megalomane berichtgevingen. De krant was natuurlijk opgestapeld in die 10 dagen afwezigheid, de televisie explodeerde zowat van de oneindig herhalende aankondigingen van eindejaarsprogramma’s (maar gelukkig was er ook het WK Darts!) en op de sociale media werd alles zoals gewoonlijk opgeklopt tot bizarre proporties.
Terwijl ik mijn gedachten probeerde te reguleren, werd dat toch danig bemoeilijkt door teleurstellende gevoelens over mijn financiële situatie en door de moeite die ik ondervond met bewegen door een flink onder handen genomen lies en been en kreeg ik toch weer te vaak depressieve gedachten. In mijn hoofd wisselde het ene negatieve scenario zich af met het andere…
Ik zag mezelf al ‘gehandicapt’ door een blijvend stijf rechterbeen, waardoor ik niet meer kan fietsen en omdat ik de auto niet meer kan betalen voortaan overgeleverd zou zijn aan die ene halte bij het dichtst bijzijnde winkelcentrum.
Door oplopende schulden vanwege de korting op mijn uitkering zou ik in de schuldhulp terecht komen en misschien wel opeens onder de ‘loep’ liggen van de instanties die alle dwarse uitkeringstrekkers van onder de 67 aan het werk willen schoppen, ongeacht hun gezondheid en persoonlijke situatie.
Met heel veel zielige waargebeurde verhalen in mijn achterhoofd, ook over situaties in mijn eigen stad Dordrecht, zag ik me al als potentieel dakloze die tussen wal en schip is gevallen.
De zwartste scenario’s gierden door mijn hoofd.
Nog maar een paar jaar geleden zou ik dan wel hebben geweten wat te doen.
Met een paar (extra) flinke slokken whiskey zou ik die gedachten hebben bestreden om me daarna meestal wel weer ‘vrolijker’ te voelen. Tijdelijk natuurlijk maar het werkte wel…
Misschien is dit dan toch wel een belangrijk lichtpuntje: die behoefte of wens kwam nu helemaal niet in me op. Toen ik erover nadacht werd ik er opeens een beetje vrolijk van.
Ook die kunstmatige opkikker heb ik echt niet meer nodig! 🙂
Tegenwoordig zie ik ze nu dan wel veel meer bewust binnenkomen: die negatieve gevoelens en de zwarte scenario’s die mijn tomeloze fantasie er dan bij bedenkt… 😛
Misschien had ik dan dit jaar net iets te weinig andere afleiding in deze tijd om de gebruikelijke ‘shit’ te kunnen vergeten.
Maar met het bewust overdenken dat ik die gedachten heb, kan ik er ook anders naar kijken.
Ik ‘zie’ ze… Erken ze… Weet dat er een kern van waarheid in zit… Maar ik weet tegenwoordig ook donders goed dat de uiteindelijke uitkomst anders kan zijn.
Meestal zijn er oplossingen voor alle problemen en als niet dan kan ik daar nu veel beter mee om leren gaan en andere wegen zoeken om op verder te kunnen.
Ik loop niet meer vast in mijn negatieve gedachten, zoals vroeger heel vaak wel.
Het feit nu is dat ik de decembertradities weer heb overleefd. 😉
Het was vooral gisterenavond even slikken en doorbijten want hoewel ik mezelf een ‘rustig’ avondje had aangemeten met uitsluitend voor de zoveelste keer ‘Lord Of The Rings 3’ op de televisie, bleken de liefhebbers van het hardste knalvuurwerk ter wereld bij mij in de straat te wonen. Ook met het volume heel hoog kon ik vanaf 18.00 – ruim 1.00 uur vrijwel niets letterlijk volgen. Gelukkig maar dat er altijd ondertiteling is…
Verstand op 0, snacks in de heteluchtfriteuse en voor deze gelegenheid een lekker speciaal biertje erbij en ik kon me redelijk afsluiten van de bizarre gekte buiten de deur.
Toen ik enkele dagen ervoor een artikel las over de drukte rond het vuurwerkverkoop en een jonge volwassen gozer trots vertelde net € 3000 te hebben uitgegeven aan zijn jaarlijkse liefhebberij… werd ik wel even zwaar onpasselijk. Er schijnt dit jaar een recordbedrag van 77 miljoen te zijn uitgegeven aan vuurwerk…
Als iedereen die pakweg € 100 of meer daaraan heeft besteed aan mij € 5 had gedoneerd, was ik vermoedelijk volledig uit de schulden gekomen met nog een extraatje voor de komende periode.
Maar ja… Dat is dan weer negatief denken en daar verbeter ik de zieke krankzinnige wereld niet mee… En mezelf al zeker niet.
Blijven relativeren dus maar het was dit jaar wel voor de allereerste keer dat ik zelfs geen moment even naar buiten heb gekeken hoe het siervuurwerk er na 12 uur uitzag.
Dat was ook altijd wel een traditie vele jaren lang.
Nu had ik daar totaal geen behoefte aan.
Nieuwjaar gelukkig?
Dan het onvermijdelijke ‘moment suprême’: de overgang van het oude naar het nieuwe kalenderjaar waarbij vrijwel iedereen op aarde elkaar een “Gelukkig nieuwjaar” toewenst.
Hoewel de momenten soms verschillen want ik heb ook mensen uit bijvoorbeeld de USA in mijn tijdlijn van Twitter staan. Maar echt vrijwel iedereen doet het.
Ik… dus niet.
Misschien ook wel voor de eerste keer ooit?
Hoewel ik me zeker op de sociale media niet kan herinneren daar ooit uitbundig mee geweest te zijn… Ik had altijd al een negatief gevoel over ‘dat ene moment’ waarop je vriend en vijand alle gezondheid en geluk toewenst, om die de rest van het jaar weer volledig te negeren of zelfs te vergeten dat die überhaupt bestaat…
Ik kan morgen dood gaan en over 3 maanden pas gevonden worden…
Who cares…
Natuurlijk is die nieuwjaarswens ook een traditie.
Maar door de jaren heen ben ik door alle schade en schande de waarde van die tradities in twijfel gaan trekken. Grof gezegd: ik veeg mijn reet ermee af, als ik het op papier zou hebben liggen.
Oh wacht! Die paar kerstkaarten die ik dit jaar heb gekregen reken ik daar niet bij hoor!
Ik weet van wie ik deze heb gehad en hoe de gedachten zijn van de mensen erachter.
Maar gelukkig doe ik al vele jaren niet meer aan die ook daadwerkelijk zinloze traditie om iedereen die je ook maar ergens van kent een kerstkaart te sturen. Al dan niet virtueel tegenwoordig.
Dat zou de vergelijking met wc-papier wel legitiem maken.
Maar gelukkig heb ik dat nooit echt gehad.
Het gaat mij hier meer om de onpersoonlijke wensen die bijna iedereen wel naar elkaar stuurt, al dan niet op hun eigen kanaal van de sociale media.
Allemaal gebakken lucht.
Zoals ik al in het begin aangaf: ik kots daarop.
Omdat het meestal niet gemeend is.
Daarvoor is iedereen veel te veel met zichzelf bezig en kan het niemand simpelweg boeien wat er met anderen gebeurt. Wanneer dan ook.
Als er geen sterkere banden of relaties bestaan, kan niemand voortdurend begaan zijn met het welzijn van een ander.
Dat zie ik niet als een menselijke afgang, een dramatisch gemis of een te herstellen fout.
Het is gewoon zoals de menselijke ‘samenleving’ momenteel in elkaar steekt.
Iedereen is door de doorgeschoten individualisering, globalisering en (echt waar!) door het alles overheersende kapitalisme alleen maar op zichzelf gericht.
De medemens… buurman, collega, verre vriend of kennis, klant en zelfs… partner komen altijd op de tweede of nog veel lagere plaats.
Hoe slecht die medemens er ook aan toe is.
Niemand heeft het gevoel dat die eventueel verschil zou kunnen maken.
Feitelijk is dat ook zo.
Daarom heb ik mezelf bewust steeds meer geconformeerd met mijn eigen situatie.
Door mijn eigen persoonlijkheid, ontwikkelingen en omstandigheden voel ik me op mijn best als ik alles alleen uitzoek.
Zelfs in het ziekenhuis te midden van de chaotische drukte van medepatiënten en dienstdoend personeel voelde ik me alleen.
Want er is en er komt geen band.
Dat verwacht ik ook niet en daarom vind ik het goed zo.
Mijn geluk laat ik niet bepalen door (toevallige) buitenstaanders.
De enige die me gelukkig kan laten voelen… ben ik altijd zelf.
Alleen als buitenstaanders daadwerkelijk iets zouden kunnen doen, heel concreet iets kunnen bijdragen aan mijn persoonlijke situatie, dan zouden ze kunnen bijdragen aan een gelukkiger gevoel. Maar meestal kunnen ze dat niet.
Hun overigens veelal wel goedbedoelde wensen van geluk en gezondheid raken daarom kant noch wal. Hebben geen enkel effect. En als de ontvangers dit serieus zouden nemen, dan zouden ze alleen maar verdrietig en depressief worden. Omdat het nergens op slaat.
Daarom dus… doe ik bewust niet mee aan de zinloze acties van ‘goede wensen verspreiden’.
Het kost mij teveel energie en het levert toch niets op.
Liever kijk ik de dagen daarna… feitelijk alle 364 dagen van het jaar daarna… ALLE dagen…
beter naar de activiteiten van betrokken mensen rondom mijn situaties.
Een medewerkster van de Sociale Dienst Drechtsteden die mijn negatieve eindejaarsgevoel vanwege de aanhoudende misplaatste korting op mijn uitkering wil proberen te verzachten door te vragen “wat ze voor me kan doen” neem ik niet serieus.
In deze periode geven we elkaar bubbels met gebakken lucht.
Morgen doen we weer niks en verschuilen we ons achter regels en procedures.
Terwijl ze morgen juist wel het verschil zouden kunnen maken…
Daarin ben ik wel geïnteresseerd en daarop zal ik me de komende periode wel willen gaan richten.
Omdat ook ik zeker weet dat ik verschil zou kunnen maken bij anderen die in bepaalde problemen zitten. Als ik maar de ruimte zou krijgen…
(Goede) Voornemens
Het laatste stukje traditionele gebakken lucht uit deze periode: de ‘goede voornemens’ die we met elkaar delen om zo te proberen ons (nieuwe) jaar daadwerkelijk een gelukkige opkikker te geven.
Daar heb ik elk jaar volgens mij al over geschreven dat dit ook bullshit is.
Je kunt elke dag aan iets ‘goeds’ beginnen… Waarom die ophef bij het nieuwe jaar?
Ook weer zo’n sprekend voorbeeld van opgeklopte massahysterie om elkaars slagen of (vaak) falen maar zo veel mogelijk te delen zodat het minder belangrijk wordt. Helaas…
Toch lijkt het erop dat dit keer zelfs ik niet ontkom aan (achterstallige) voornemens die misschien toevallig wel dit jaar vorm zouden moeten krijgen.
Misschien was weer die operatie daarvoor de grensbepalende factor.
Omdat ik in december ben geopereerd, ik voor die tijd plannen had die ik (noodgedwongen) in de koelkast had gezet en nu in het nieuwe jaar langzaam tegelijk met het (hopelijk) goede herstel kan gaan uitvoeren.
Omdat het jaar 2019 eigenlijk een soort tussenjaar was, kreeg ik langzaam maar zeker echt wel weer behoefte aan iets nieuws.
Maar dat valt niet mee als je door allerlei fysieke, mentale en juridische obstakels wordt beperkt.
Daarom had ik voor mezelf het plan rond ‘HZP’ gemaakt, waar ik natuurlijk nu langzaam aan mee verder wil gaan, afhankelijk van mijn herstel.
Maar ook verwacht ik dit jaar echt veranderingen vanuit overheidsinstellingen.
Toevallig zag ik kort geleden een reportage over de participatiewet die grotendeels mislukt lijkt maar waar de overheid wel mee wil doorpakken.
Een man werd geïnterviewd die door een ziekte geen benen meer had…
Ongeveer van mijn leeftijd!
Hij wilde echter wel weer actief worden en iets aan werkzaamheden doen en daartoe werd hij ook verplicht (!) door de uitkeringsinstantie.
Daarom was hij inmiddels als vrijwilliger (…) aan het werk om zijn uitkering te behouden…
Dan vraag ik me nog steeds af waarom ik nog nooit wat heb gehoord.
Ze laten mij (gelukkig) met rust en dat vind ik wel prima.
Want ik ken mezelf en weet hoe veel moeite ik zelf heb moeten doen om mijn huidige situatie te accepteren en daarmee naar eigen tevredenheid heb leren omgaan.
Als ik nu opeens verplicht zou worden om iets te gaan doen wat totaal niet bij me past, dan kan ik zomaar weer terugvallen in een depressie net als in 2011 toen ik een poos voor het Medisch Archief ging werken, als alternatief voor het wegvallen van mijn functie.
Misschien zit ik nu iets anders in mijn vel maar ik weet nu ook voor 100% zeker dat ik me niet meer mag laten dwingen om dingen te doen die ik niet leuk vind.
Dan stort ik echt in.
Dus… wat dan?
Dit was een van de vele gedachten die me de afgelopen dagen hebben beziggehouden en die ik ook wel weer heb weggewuifd, maar zeker nu ik extra onder de aandacht ben gekomen wegens de bezwaarprocedure vanwege de korting op mijn uitkering, verwacht ik nu toch echt wel wat hernieuwde aandacht van de dienst…
En daarvoor reserveer ik alvast een stukje mentale ruimte, zodat het niet als een moker op het hoofd valt als het gebeurt. 😉
Tenslotte moet ik het financiële plaatje waarover ik me ook zorgen maak nog even afwachten.
In januari wijzigen de uitkering en bepaalde toeslagen weer en moet ik de eerste paar maanden van dit jaar weer aan de slag om de nodige protestbrieven te schrijven en aanvragen te doen.
Ondanks dat mijn situatie nu al enkele jaren hetzelfde is, moet dit toch elk jaar weer opnieuw.
Dat vind ik moeilijk want (mentaal) vermoeiend en het geeft me weer veel negatieve prikkels.
Ondanks dat het soms bijna een routine wordt, moet ik toch elke keer weer alert zijn op nieuwe (vaak) beperkende elementen.
Ondanks dat die vleesgeworden ‘joker’ in de politiek maar blijft lachen en Nederland een geweldig land blijft vinden waar voor iedereen alles zo goed geregeld is, blijf ik de verarming jaarlijks verder zien oplopen. Tot de grens dat het water hoger staat…
Maar tot heden heb ik het gered en ik blijf geloven dat er altijd weer oplossingen zijn om nieuwe problemen aan te pakken.
Hoop doet leven.
Ook al is het louter shit. 😉
