Het kost me nog steeds moeite om met een (nieuw) artikel te beginnen.
Op een of andere manier worden mijn gedachten voortdurend door elkaar gegooid en dat komt het even gericht zijn op één onderwerp – dit artikel – niet ten goede…
Het zijn niet louter negatieve gedachten. Gewoon een mengelmoes aan ingevingen, gedachten over nieuwsberichten en gemengde gevoelens over mijn huidige situatie in alle opzichten.
Toch probeer ik het nu! Dat heb ik immers beloofd afgelopen week.
Avontuur
Vrijdag was ik dus zoals gepland stond op de controleafspraak bij mijn chirurg, Dhr. Avontuur.
Het lopen naar de bushalte had ik expres al wat moeizaam ingeschat zodat ik tijd genoeg had om de bus te halen. Niet voor niets want het ‘slepen’ met mijn rechterbeen vertraagt de boel wel degelijk.
Maar het is gelukt.
Avontuur was bij de aanblik van mijn wond eigenlijk direct heel positief.
Hij vond het er goed uitzien en als de krammen er uit zouden gaan, zou ik er vermoedelijk direct ook minder last van hebben.
Ik had uitgelegd dat ik vanaf de maandag ervoor een heel dik been had gekregen nu.
Dat zag hij als logisch want het ‘ontstekingsvocht’ verplaatst zich nu naar beneden doordat ik nu meer beweeg en rechtop loop en zit, in tegenstelling tot het veelal liggen in het ziekenhuis.
Het vocht moet vanzelf verdwijnen. Dat kon best enkele weken duren!
Ook de blijvende verharding van mijn dijbeen rond de wond zag hij als normaal.
Gevolg van de nog aanwezige onderhuidse bloeduitstorting.
Moet ook langzaam minder worden.
De krammen werden er uit gehaald en ik kreeg nog een steunkous aan om te voorkomen dat het vocht te veel in mijn onderbeen bleef zitten. Dit zou helpen om het dikke been te verminderen.
Ook kreeg ik nog een week antibioticatabletten mee voor de zekerheid omdat ik immers nog altijd verhoging had.
Over 4 weken wil hij me weer zien en dan controleren of alles dan inderdaad minder is geworden.
Steunkous
Geduld
Als ik alles op dit moment dan weer een beetje overzie en een plaats wil geven…
… dan denk ik dat deze operatie toch weer een beetje lijkt op de vorige in 2017.
Toch best een ‘zware’ aanslag op mijn lichaam, waar het gewoon weer van moet herstellen.
Misschien was de ‘euforie’ de eerste dagen na de operatie misleidend.
Terwijl een complicatie van een bacteriële infectie natuurlijk niet voorzien kon worden.
Maar alles bij elkaar heeft dit me wel weer teruggeworpen in de ‘geduld-modus’.
Rustig aan… Niet te veel willen doen… Het lichaam tijd geven om zich te herstellen.
Of het ‘blok’ in/aan mijn been ooit helemaal zal verdwijnen en ik over 4 weken weer helemaal hetzelfde zal zijn als voor de operatie?
Daar durf ik geen antwoord op te geven.
Wie weet blijft het (onderhuidse) littekenweefsel wel altijd zitten…
En moet ik wennen aan een lastiger te bewegen rechterbeen.
Op dit moment houd ik alle mogelijkheden nog beter open.
Dan zien we later wel weer.
Geduld dus.
En in de tussentijd hoop ik mijn gedachten weer wat beter te kunnen ordenen om verder te gaan met de dingen die ik voor de operatie even in de ‘koelkast’ heb gezet…
Mijn gewenste ‘ervaringswerk’, HZP en alles wat me op dit moment een (nieuw) doel kan geven om mee bezig te kunnen en willen zijn.
Wel heb ik de laatste tijd bepaalde ‘indicaties’ gekregen dat ik goed moet uitkijken niet (te snel) over momenteel bepaalde morele en zwaar bevochten grenzen te gaan.
Dit zal zeker mijn mentale herstel geen goed doen…
Stapje voor stapje, beetje voor beetje, langzaam aan maar wel gestaag… verder gaan.
