“De grootste zorgstaking ooit!”
Zo worden de acties in de zorg die vandaag plaatsvinden genoemd.
Nog nooit was er zoveel actiebereidheid in de hele beroepsgroep.
“We p(r)ikken het niet meer!”
…staat op grote spandoeken geschreven.
Geweldig. Ze verdienen het. Meer aandacht voor de achteruitgang in de zorg op velerlei gebieden.
Maar het is ook verdrietig.
Dat eigenlijk niemand de andere kant van deze achteruitgang eruit licht en dat eigenlijk niemand buiten de zorg nu net zo hard meedoet aan de acties.
En dan doel ik op echt IEDEREEN: WIJ – de zorgbehoevenden.
Want gaat het alleen om een hogere beloning voor de zorgverleners?
Meer en goed opgeleid personeel?
Veel grotere zakken met geld wat in de sector gepompt moet worden om onze ‘hoogstaande’ zorg te blijven garanderen?
Ja… misschien ook wel.
Maar met geld alleen red je de achteruitgang niet.
Integendeel: met meer geld, wat uiteindelijk toch weer uit de zakken van de ‘gewone burgers’ komt door hogere premies en nog een hoger eigen risico, maak je het probleem alleen maar groter.
Dat leidt tot een nog grotere armoedekloof tussen ‘rijken’ die de zorg wel kunnen betalen en de steeds groter wordende bevolkingsgroep ‘armen’ die geen beroep meer kunnen doen op de zorg die ze nodig hebben.
Juist deze week heeft ook het CPB (Centraal Planbureau) berekend dat we binnen slechts 3 tot 5 jaar meer moeten gaan betalen om aan het huidige zorgniveau te blijven voldoen.
Dat is geen verbetering! Dat wordt een nog veel grotere achteruitgang!
In mijn eerdere artikel ‘Zorgen over de zorg’ van ruim twee jaar geleden en het laatste begin dit jaar ‘Huisarts – De gezondheidszorg is dood in Nederland’ heb ik mijn persoonlijke zorgen al duidelijk gemaakt.
De huidige acties betreffen nog niet eens dit directe falen in de zorg wat feitelijk nog ontkend wordt! Als ik nu – op dit moment – tegen mensen zeg dat ik al bijna DRIE jaar lang geen huisarts meer heb… Dan denken ze dat het mijn eigen schuld is. Dat ik dom ben. En natuurlijk alles overdrijf.
Afgelopen week nog, toen ik voor de eerste voorbereidende afspraken vanwege de komende operatie naar het ziekenhuis moest, werd mij weer gevraagd of ‘Dr. van der Sijde’ nog altijd mijn huisarts is.
Toen ik zei dat ik die man helemaal niet ken werd mijn vervolgzin direct afgekapt.
“Ja ok, maar u valt onder zijn praktijk.”
Toen ik probeerde uit te leggen dat hij slechts op papier de noodlijdende praktijk van mijn voormalige huisarts had overgenomen, lachte de medewerkster van de opnamepoli en ging snel verder naar de volgende vraag.
Als primaire zorg stopt…
Tegen meerdere mensen heb ik het al proberen uit te leggen. Er is geen begrip.
Als ik niet tevreden ben met mijn huisarts (die ik dus echt niet meer heb!) dan zoek ik toch gewoon een andere? Maar dat kan niet! In heel Dordrecht kan ik nergens terecht omdat er opnamestops zijn vanwege te drukke praktijken. Alleen nieuwe inwoners zonder huisarts kunnen zich inschrijven.
En klachten worden niet ontvankelijk verklaard. Ik moet daar met ‘mijn eigen huisarts’ zien uit te komen, anders moet die mij uitschrijven zodat ik elders terecht kan. En dat doet die niet. Patstelling.
In dat tweede genoemde artikel had ik al geschreven dat ik nog bij de ‘praktijkondersteuner’ kwam voor noodzakelijke periodieke controles van mijn bloeddruk, bepaalde bloedwaarden en cholesterol niveau. Die praktijkondersteuner is sinds mei dit jaar ook al vertrokken.
Ze zouden me nog bellen. Nooit meer gebeurd. Geen controles meer.
En weet je? Ik vraag er ook niet meer om.
Het heeft toch geen enkele zin?
Iedereen – van mensen in mijn omgeving tot specialisten in het ziekenhuis – zegt dat ik naar ‘de huisarts’ moet gaan als ik denk dat dit nodig is en iets mankeer.
“Want de huisarts is degene die mijn dossier kent en kan beslissen waar je verder naar toe moet.”
Nee, ‘mijn’ huisarts kent mijn dossier niet en kent mij ook niet.
Die tijd is al jarenlang voorbij!
Ook met de komst van (steeds grotere) huisartsenpraktijken is dit veranderd.
Er zitten dan wel vaak dezelfde huisartsen waarbij ze proberen om je steeds naar dezelfde te sturen en het tegenwoordige ‘elektronische patiëntendossier’ kan dan steeds beter door alle zorgverleners worden geraadpleegd zodat de nodige informatie altijd voorhanden is. Maar als die informatie steeds is ingebracht door verschillende mensen die zich nooit meer (kunnen) inleven in de persoonlijke (zorg-) situatie van de patiënt dan is die brij aan technische input absoluut niet geschikt om daar altijd een goed beeld van te krijgen.
Er is NIETS persoonlijks meer in de zorg door de ‘huisarts’.
Er zijn er dus te weinig – huisartsen en alle andere zorgverleners – om voldoende goede zorg te verlenen maar het hele systeem waarmee momenteel wordt gewerkt deugt ook niet.
Met alle feiten in computers is alles zogenaamd ‘geborgd’.
Maar medische zorg is altijd een heel persoonlijk gerichte zorg. Daar snappen computers nog helemaal niets van.
Alles moet draaien om de mensen daar omheen. En die zijn weg. Of gaan weg omdat er op deze manier niet meer ‘menswaardig’ gewerkt kan worden.
Dat is mijn grootste zorg over de zorg.
Ik zie het somber in…
Prioriteit zorgverlening…
