Restflits 9 november 2019 – Status Quo

Vandaag in de Restflits:
– Ik ben er nog hoor!
– Die ‘rode draad’…
– 2019/2020
– Wat nog Rest

Ik ben er nog hoor!

… had ik gisteren getypt en verder niets…
Ofwel vandaag heb ik de start van deze nieuwe ‘Restflits’ na lange tijd opnieuw opgepakt.
Wel even de datum veranderd want die had ik op 8 november gezet…
Wist ik veel dat ik weer in een ‘block’ zou raken. Het beruchte ‘writers block’.
Iets waar ik de laatste tijd mee tob.
Ik heb steeds veel ideeën, maak zelfs continu kleine aantekeningen of bewaar linkjes van berichten waar ik het ook over wil hebben… maar daarna heb ik geen zin meer of geduld om er aan te beginnen. Of het idee vervaagt en ben ik weer snel vergeten…
Of misschien zijn het andere – moeilijk te omschrijven – gedachten of gevoelens die me van het schrijven afhouden.
Net zoals gisteren.
Toen ik dacht even genoeg tijd te hebben om eindelijk weer eens wat te ‘Flitsen’ over de ‘Status Quo’ waarin ik me bevind. Gewoon… hoe het met me gaat.
Mijn zoon ging al vroeg weg voor een kleine maar grote en belangrijke medische ingreep en ik dacht dat ik dan wel even voldoende gelegenheid zou hebben.
Maar het stopte weer.
Ik zat naar het scherm te staren… en wist het niet meer.
Ook nu heb ik weer moeite om wat zinnen te formuleren.
Vooral zinvolle zinnen…
Maar dan raak ik misschien direct het cruciale punt:
Is deze hele blogsite (nog) wel zinvol???
Zit er tegenwoordig nog wel iemand te wachten op nieuwe artikelen van die Restant?
Die malloot met z’n ‘rode draad’ waar die als een Don Quichot mee worstelt?
Daarover straks meer.
Dat heeft ongetwijfeld invloed op het algehele gevoel wat bezoekers kunnen krijgen bij het openen van deze website.
Maar daarom zou ik er dus juist meer ‘verstrooiende’ artikelen naast moeten zetten!
Het gevoel laten zien dat ik meer dingen in m’n hoofd heb dan die gruwelijke vooroordelen alleen waar ik tegen vecht. Dat ik juist tegenwoordig ook zo graag geniet van het grote… NIETS.
Gewoon lekker voor me uit staren, luisteren naar het ruisen van de gemillimeterde haren op mijn hoofd. Genietend van de stilte die alleen wordt doorbroken door het tikken van mijn klokken en de vreemde geluiden uit mijn koelkast…
Nou ja… precies dat is het dus.

Misschien heeft de veelheid aan (vaak bizarre) indrukken uit de media – waar ik continu boekdelen over zou kunnen schrijven – in combinatie met mijn persoonlijke omstandigheden waarin ook de nodige reuring is ontstaan, me laten realiseren dat ‘het’ allemaal niet zo nodig ‘moet’.
Er zit niemand op te wachten, ik krijg er geen geld voor en het lost niets op.
NIETS is het nieuwe toverwoord.

Zo bijna aan het eind van weer een geweldig ‘nutteloos’ jaar, ga ik me daar maar eens wat meer in verdiepen. In NIETS. 🙂

Maar… zoals je ziet: “Ik ben er nog hoor!”

Die ‘rode draad’…

Hoewel ik in het bovenstaande deel schrijf over mijn ‘writers block’, moet ik daar natuurlijk wel bij vermelden dat ik me de afgelopen paar maanden wel degelijk heb beziggehouden met schrijven.
Noem het maar ‘NIETS’ als ik zeg dat de laatste 3 artikelen tevens de grootste ooit zijn die ik op ‘schrift’ heb gesteld.
De artikelen ‘Mijn misdaad’, ‘Mijn visie’ en ‘Masculinisme…’ hebben in totaal 55 A4tjes tekst opgeleverd… Da’s niet ‘niets’…
Misschien heeft deze ‘rode draad’, zoals ik het onderwerp ‘seksualiteit’ steeds benoem, mijn hele gemoed wel zodanig beziggehouden dat er gewoon geen ruimte meer was voor andere dingen.
Maar zal dit zo blijven?

Met die genoemde artikelen heb ik een basis opgebouwd.
Een kern die mijn leven voor een belangrijk deel vorm heeft gegeven, waaruit mijn huidige ‘status quo’ is ontstaan. Mijn gevoelens, gedachten en (misschien niet onbelangrijk) mijn toekomstvisie voor wat ik (nog) wil gaan doen met mijn leven.
Dit raakt zowel mijn persoonlijke leven als mijn eventuele plekje als schakel in de maatschappij!
Want met mijn (momenteel) 58 jaar kan ik mezelf maar ook mijn omgeving niet goed ‘verkopen’ dat het voor mij beter afgelopen kan zijn. Dat is natuurlijk onzin.
Hoewel ik dat net genoemde ‘NIETS’ – waar ik prima van kan genieten – misschien verder kan ‘cultiveren’ tot levensstijl. Ik krijg sterk de indruk dat er wel meer ‘iets ouderen’ rondlopen met een dergelijke instelling, misschien ook ingegeven door medische noodzaak.

Voor mij persoonlijk voelt dat echter (nog) niet goed.
Daar heb ik al eens eerder over geschreven: soms begint ‘het’ toch wel weer te ‘kriebelen’.
Dan denk ik: “Ik wil iets!” maar ja… Wat dan?
In alle realiteit moet dat ‘iets’ wel iets zijn waar ik energie uit haal en vrolijk van word.
Daarom kan ik me zeker nog niet verenigen met zovele ‘ouderen’ die blij zijn en genoegen nemen met de diverse initiatieven in het kader van ‘#jebentnietalleen’ of andere draadjes die vooral Randstedelijke Gemeenten hebben ontwikkeld om de groeiende ‘eenzaamheid’ aan te pakken.
Ook dat heb ik al geschreven: “Ik ben niet eenzaam!”
Mijn ‘kriebels’ komen niet voort uit de wens om zo nodig weer onder de mensen te moeten zijn, zoals in de decennia dat ik gewoon mijn werk deed. Dat mis ik helemaal niet!
Eigenlijk ben ik blij dat ik die ‘verplichtingen’ kwijt ben. Zeker nu, met mijn huidige gesteldheid.
Ik zou dat absoluut niet meer aankunnen of willen.
Als ik ‘onder de mensen’ ga dan wil ik dat doen omdat ik daar iets kan betekenen.
Of omdat ik daar weer (nieuwe) energie uit kan halen om mee verder te kunnen.
Iets geheel nieuws opbouwen!
Dat ‘nieuws’ denk ik te kunnen vinden in de materie die op deze blogsite als ‘rode draad’ wordt bestempeld.
Omdat het een onderwerp is wat zodanig in de negatieve taboesfeer zit; zeg maar gerust in de verdomhoek… dat elk initiatief hierin bijna prematuur wordt neergesabeld.
YES! Dat geeft mij nu juist die ‘kriebels’.
De ‘prikkels’ om juist daar voor op te komen. Voor de ‘underdog’, zoals gewoonlijk…
Mezelf jarenlang ‘underdog’ voelende. Maar ondanks een omgeving die me dit probeert te blijven inpeperen: hier behoor ik helemaal niet toe!
Ik ben geen ‘onderhond’, die liefst met de staart tussen z’n poten terug kruipt in z’n betonnen hok.
Dit prikkelt mij juist het meest om hier mee door te willen gaan.
En dat doe ik ook.

Misschien heb ik nu de basis voldoende stevig opgebouwd. Met die genoemde artikelen duidelijk genoeg geschreven waar ik voor sta.
Nu kan ik langzaam verder bouwen. Steentje voor steentje. Stap voor stap.
En – zoals ik ook al eerder heb geschreven – rekening houdend met de (medische) omstandigheden waarin ik verkeer.

Dat is tevens het gevoel waarmee ik het volgende overzichtje in wil gaan:

2019/2020

Het is dan misschien nauwelijks half november maar ik heb het gevoel dat we duidelijk aan het eind van 2019 zijn gekomen.
Natuurlijk spelen de megalomane ‘Pietendiscussies’ en ‘Feestrellen’ ook een rol maar in algemene zin ervaar ik zelf dat dit jaar is omgevlogen.
Ik ben nog maar nauwelijks bekomen van een naar mijn gevoel veel te korte zomer…
En dan moet ik me nu serieus voorbereiden op de winter.
Ik zit nog steeds in korte mouwen en moet steeds vaker mijn vest aantrekken omdat het weer zich niks aantrekt van mijn (na)zomergevoel… 😛

Dit jaar is er ‘niks’ gebeurd.
Kijk de hele tijdlijn op deze blogsite er maar op na.
‘Niets’ om over naar huis te schrijven.
Dat doe ik dan ook maar niet.
Veel belangrijker is nu het gevoel wat zich steeds dieper ontwikkelt wat me binnenkort te wachten staat als ik opnieuw geopereerd moet worden.
Omdat dit in 2017 mijn leven volledig op zijn kop heeft gezet.
Hoewel ik in die tijd al hevig worstelde met al mijn ‘ervaringen’ in de afgelopen jaren; dit heeft mij in medisch opzicht volledig veranderd.
Natuurlijk volgde daarna gelukkig een heel ander jaar in 2018.
Een jaar waarin ik weer veel meer ‘licht’ begon te zien in de duisternis.
Met als gevolg dat ik ook nu niet meer zo sterk kan denken aan eventuele nieuwe tegenslagen.
Heel realistisch: Eigenlijk heb ik helemaal niets meer te verliezen. Wat er ook gebeurt.

Met mijn huidige ‘status quo’ zit ik toch al lang in een soort ‘wachtstand’.
Daar kan ik werkelijk alle kanten mee op.
En er is ook echt niemand om me heen die daar iets anders bij voelt.
Ook geen familie.

Dus…
Volgende week hoor ik van mijn ‘Avontuurlijke’ chirurg of en wanneer ik nu inderdaad weer geopereerd moet gaan worden.
Dat wacht ik dan even allemaal af.
Om daarna te zien of er wezenlijk weer zo veel is veranderd dat ik mijn doelen opnieuw moet bijstellen, mochten die al concrete vormen hebben aangenomen.

‘HZP’ staat al in de wachtstand…
Deze hele blogsite blijft voorlopig ook beter in de wachtstand…
En er is niemand verder die aan de deur klopt omdat ik ‘aan de beurt’ ben.
De komende periode en het begin van 2020 zal zich dus volledig in de ‘wachtkamer’ af gaan spelen.

Wil iemand me misschien wel even wakker maken als de zomer van 2020 zich aandient?
Die zou ik voor geen goudkleurig zonnetje willen missen! 🙂

Wat nog Rest: