Eindelijk dan mijn lang beloofde verhandeling over een van de grootste maatschappelijke problemen van deze tijd: ‘Echte’ mannen en vrouwen – Wat zijn dat eigenlijk?
Er gaat geen dag voorbij of er wordt in alle media wel geschreven over het ‘vrouwenprobleem’.
Ofwel de achterstand die veel/de meeste/alle1 vrouwen ervaren in de samenleving.
(1 = haal door wat het minst van toepassing is op je eigen mening)
Of het nu gaat om de achterstand in salariëring tussen mannen en vrouwen, de machtspositie in vrijwel alle belangrijke organisatievormen (bedrijven, politiek), erkenning bij diverse activiteiten zoals in de sport of dat het gaat om het meest elementaire probleem in ons leven: seksuele gelijkheid. Vrouwen worden ook in de ontwikkelde westerse landen nog altijd achtergesteld.
Althans, dat is de mening van veel vrouwen en die van veel (vrouwen-) organisaties die het feminisme omarmen.
In mijn ogen (die van een ‘masculine’ man…) heeft dit vooral onder invloed van de (sociale) massamedia en de gestaag groeiende globalisatie zulke ernstige vormen aangenomen dat het schadelijke gevolgen kan hebben voor de volksgezondheid. Hoewel het in het voordeel van ‘de vrouw’ lijkt te ontwikkelen, zie ik dit op langere termijn verschuiven in een algehele verwijding in gezonde relaties tussen mannen en vrouwen.
Het effect van een ‘doorgeslagen’ feminisme kan de ondergang betekenen van de ‘masculiniteit’.
Terwijl iedereen toch wel zou moeten begrijpen dat een te groot overwicht aan één kant nooit goed is! De ideale situatie is altijd een situatie van evenwicht. ‘Yin-Yang’.
Zonder masculiniteit geen feminiteit.
Maar de ontwikkelingen in de hedendaagse maatschappij tonen naar mijn mening aan dat het masculinisme dreigt te verdwijnen. (Als het eigenlijk al heeft bestaan…)
Dat kan en mag niet de bedoeling zijn!
Daarom dit artikel, om mijn persoonlijke (mannelijke) inzichten en mening over dit levensbelangrijke onderwerp eens goed te verwoorden.
Maar tegelijkertijd zal ik proberen om de belangrijkste verschillen tussen mannen en vrouwen op een rij te zetten, te verklaren en het belang van die verschillen aangeven.
Zet je schrap voor het eerste en grootste ‘objectieve’ betoog waar alle ‘echte’ mannen en vrouwen op zaten te wachten.
De Rest van het ‘masculinisme’ en ‘feminisme’!
Wat is masculinisme eigenlijk?
Nog niet zo lang geleden schrok ik van een reactie op een ergens gepubliceerd artikel over ‘feminisme’ in Nederland. De persoon vroeg zich af of er eigenlijk een ‘tegenhanger’ bestond. Ofwel een ‘beweging’ die juist opkomt voor de rechten van de man. Of die echt alleen staat in zijn ‘persoonlijke strijd’… Er was blijkbaar niemand die even simpel ‘Google’ durfde gebruiken om hierop het antwoord te vinden.
Ik zeg expres ‘durfde’… Want ik deed dat wel en kwam daardoor al snel ‘masculinisme’ tegen:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Masculinisme
Want ook ik… Wist dat op dat moment even niet direct op te noemen.
De laatste decennia is het feminisme blijkbaar zo prominent in beeld dat de tegenhanger (bewust?) verborgen en zelfs vergeten lijkt…
Of was de ‘heerschappij’ van ‘de man’ door de hele menselijke geschiedenis heen zo dominant (letterlijk) en krachtig dat het woord nooit aan de orde is geweest? Of zelfs ongewenst want juist (weer) discriminerend naar de vrouw toe?
Zoals je kunt zien is de gelinkte Wikipedia-pagina ook niet echt een goede en gedegen representatie van het ‘masculinisme’. Het lijkt erop dat dit nog niet eens zo lang geleden is ‘verzonnen’…
Bizar! Alsof het woord ‘zwart’ pas ontdekt en erkend is nadat het woord ‘wit’ volledig was geaccepteerd…
Als je verder ‘googlet’ dan kom je inderdaad over het woord ‘feminisme’ natuurlijk wel ontelbaar veel verklarende pagina’s tegen en verslagen, artikelen en boeken over de jarenlange ‘strijd’ van vrouwen voor gelijkheid.
Mannen lijken niet of nauwelijks hun kant van de medaille, hun kant van de weegschaal in gevaar te zien komen. Vermoedelijk hebben ze die ‘strijd’ nooit als hun strijd gevoeld.
Alsof ze niet het idee hadden dat mannen net zo goed hun plek op aarde verdienen…
Of het werd (uiteraard) zwaar onderschat.
Zo van: “Ach, laat die vrouwen maar lekker begaan met hun ‘feminisme’. Dat boeit en raakt ons niet.”
Euh…
Dat zie ik tegenwoordig toch echt heel anders!
Zonder een ‘gezond’ tegenwicht kan de ‘masculine’ zaak wel eens verloren gaan!
Tijd dus om ook de mannelijke kant op de weegschaal te zetten, voordat het te laat is!
Waarom zou het recht op ‘masculinisme’ niet evengoed verdedigd mogen worden net zoals het recht op ‘feminisme’?
Zonder een gezond evenwicht tussen beide ‘krachten’ zal er nooit gelijkheid zijn!
En dat is toch waar we allemaal voor strijden?
(Even los van het feit dat het natuurlijk bizar is dat er een dergelijke ‘strijd’ nodig blijkt…)
Masculinisme dus. 🙂
Laat ik direct duidelijk maken dat er historisch gezien wel degelijk sprake was van een grote ongelijkheid tussen mannen en vrouwen.
Door het natuurlijke (domme) krachtsverschil is het van oudsher ‘puur natuurlijk’ bepaald dat mannen bepaalde taken moesten uitvoeren.
Het lijkt zo’n dom cliché: de man was de jager, huizenbouwer en ‘bezitter van het zaad’…
De vrouw was van nature de ‘ontvanger’ van de prooi, bereider van het voedsel, ‘ontvanger’ van het zaad; ‘moeder de vrouw’.
Als letterlijke ‘belichaming’ van de ‘lusthof’ voor de mannelijkheid, was de vrouw van oudsher gewoon ‘gedoemd’ tot dienen van de man.
Terwijl sommige vrouwen daar in anders ontwikkelde culturen soms uitsprongen in intelligentie en (politieke) aanleg (denk aan bijvoorbeeld Cleopatra), werd de vrouw door de opkomst van het Christendom juist weer ‘hersteld’ in haar zogenaamd primaire en ‘Goddelijke’ taak als ‘moeder, de vrouw’. Eva was niet voor niets ‘gemaakt’ uit en voor Adam om hem te dienen en voor ‘plezierig’ gezelschap…
“Want God zag dat Adam alleen was.”
De zelfstandigheid en gelijkheid in alle rechten wordt zelfs nu nog door orthodoxe Christenen bestreden!
Met de invloed van de door (gewenste) immigranten binnen gehaalde nieuwe culturen komt die gelijkheid opnieuw in gevaar!
De strijd van het feminisme is daarom nog altijd een rechtmatige omdat de ‘onderdanige’ rol van de vrouw zeer diep geworteld zit.
Het gevolg in deze tijd van de voortdurende ‘strijd’ tussen andersdenkenden, van welke aard dan ook (geloof, religie, cultuur, gender, sekse…) leidt tegenwoordig tot steeds sterkere ‘polarisatie’.
De tegenstellingen worden vrijwel altijd uitvergroot.
Daar heb ik het ook al zo vaak over gehad.
Met het feminisme is dat dus ook gewoon zo.
Werkelijke misstanden, misverstanden, (cultureel) gewortelde ideeën en gevoelens worden uitvergroot en te grote groepen mannen worden verantwoordelijk gehouden voor alle onderdrukte en misbruikte vrouwen.
Waar mannen in mijn jonge jaren nog zonder problemen de ‘traditionele man’ konden zijn en vrouwen als vanzelfsprekend de ‘traditionele moeder de vrouw’ bleven, daar worden de meeste mannen nu direct voor veroordeeld.
Terwijl seksualiteit in mijn jeugd net eindelijk hervormd werd tot een feest voor mannen én vrouwen, waarbij pornografie louter een bevestiging en symbool moest zijn van seksuele vrijheid, daar worden deze nieuwe vrijheden nu als drogredenen gebruikt om tegen mannen te gebruiken die allemaal uit zijn op misbruik van vrouwen.
Terwijl vrouwen en mannen met de veel betere inzichten die we nu hebben over elkaars gevoelens elkaar juist tegemoet kunnen treden om de verschillen op te lossen, worden we er wederzijds keihard op afgerekend als zouden we niet willen veranderen!
Alsof er überhaupt wezenlijk zo veel echt veranderd zou moeten worden…
Stigma’s en vooroordelen
Wat allereerst echt zou moeten veranderen is het blijven vasthouden aan verouderde stigma’s en daarnaar oordelen.
Natuurlijk schrijf ik hier voornamelijk vanuit de (mijn) mannelijke kant maar omdat een goed evenwicht pas ontstaat als beide kanten elkaar begrijpen, zal ik ook de vrouwelijke kant benoemen, voor zover ik die meen te kennen uit (omringende) ervaringen en door het jarenlang ‘volgen’ en lezen van veel door vrouwen geschreven artikelen.
Daarbij is mijn uitgangspunt dat het ‘mannelijke’ pas aan kracht wint als je het ‘vrouwelijke’ begrijpt… Ik doe mijn best. 😉
In het feminisme wordt voornamelijk bestreden dat vrouwen ‘alleen maar’ goed zouden zijn om kinderen te baren en voor het gezin te zorgen terwijl de man het voornaamste (harde) werk verricht.
Daarnaast willen vrouwen niet meer (puur) als ‘lustobject’ worden beschouwd.
En natuurlijk wordt vooral in de laatste decennia het verschil van salariëring genoemd (vrouwen krijgen gemiddeld minder betaald voor hetzelfde werk dan mannen) en de aanhoudende (oneerlijke) voorkeur voor mannen bij bepaalde functies.
Even alles op een rij, want kloppen die vooroordelen en zijn ze inderdaad allemaal onterecht?
Kinderen/gezin
Laten we vooropstellen dat het ‘baren van kinderen’ exclusief aan vrouwen toebedeeld is.
Biologisch gezien kunnen hier geen twijfels over bestaan.
Wie weet of het ‘ombouwen van man naar vrouw’ in de toekomst ooit nog eens compleet kan worden maar vooralsnog is dit sciencefiction. En in zo’n geval zal de man dan toch weer een ‘vrouwelijke vrouw’ willen worden dus het biologische verschil is dan hetzelfde.
Het gevolg van deze exclusiviteit betekent dit dat vrouwen evolutionair al zijn ‘ingericht’ om het hele proces van het laten groeien van een nieuw mens van heel dichtbij door te moeten maken.
‘Moederliefde’ is absoluut niet hetzelfde als ‘vaderliefde’.
Zoals ik al eens eerder heb geschreven in artikelen over seksualiteit: voor mannen is het relatief simpel om door seks hun zaadjes te ‘planten’ en daarna zonder enige bemoeienis vader te worden.
Dit feit is een simpel ding. Het leidt nog niet tot enige vaderliefde.
Het is de (liefdes-) relatie met de moeder die de man mentaal beïnvloedt en hij bereidt zich voor op het vaderschap door daar een groeiend liefdesgevoel (voor het komende kind) voor te krijgen.
Het verlangen is geen natuurlijk biologisch ingebakken feit. Het zijn gevoelens die gecreëerd worden door de eigen wil. Een ‘goede’ vader moet zichzelf dwingen om zich ook vader te voelen!
Omdat dit door de geschiedenis heen gewoon een ‘verankerde’ moraal is geworden, is dit natuurlijk genormaliseerd. De meeste mensen denken hier niet bewust over na, zeker wanneer de seksuele band geen eenmalige actie was maar ook een bewuste aanzet tot een duurzame relatie.
Maar ook tegenwoordig nog komt het vaak genoeg voor dat de seks helemaal niet een uitvloeisel was van een beoogde (duurzame) relatie!
Hoe veel alleenstaande moeders zijn er niet?
Hoe veel ‘one-night-stands’ hebben er niet tot zwangerschappen geleid?
Hoe veel vaders zijn er niet (snel) vertrokken nadat ze hoorden dat ze een kind hadden verwekt?
Er bestaat geen diepe evolutionaire verankerde band tussen een vader en het kind, vergelijkbaar met die van een moeder.
Van de meeste moeders is die onlosmakelijk verbonden.
Hoewel er ook bij moeders wel ‘storingen’ kunnen zijn ontstaan, na het zwanger raken.
Afhankelijk van diverse sociale omstandigheden kan een moeder soms ook geen of minder gevoelens voor het (ongeboren) kind ontwikkelen.
Maar dat is meer uitzondering dan regel.
Voor de vaders is dat andersom.
De primair ontwikkelde zorgzame gevoelens van moeders is derhalve ook sterker dan die van vaders. Het willen zorgen voor het kind en het ‘gezin’ zal daarom voor moeders altijd gevoelsmatig belangrijker zijn.
Arbeidsrecht
Als je de taken van moeders en vaders in het gezinsleven door de geschiedenis heen bekijkt, dan zal je moeten beamen dat die vroeger veel meer gescheiden waren dan nu omdat dit gewoon veel praktischer en logischer was.
Alle primaire taken – van (borst-) voeding, verschonen tot het huishouden – lagen vroeger veel dichter bij de belevingswereld van de vrouw in tegenstelling tot die van de man, die van nature altijd de ‘stabiele, sterke werkman’ was.
Waar de vrouw door betere sociale omstandigheden al werkte, was zij tijdens en na de zwangerschap toch meestal volledig op het gezin gericht. Omdat er nog geen verzachtende omstandigheden waren die het werk met het gezin konden verenigen.
Met de industrialisatie en (pas) in de laatste eeuw sterk verbeterde (huishoudelijke) technologieën zijn huishoudelijke taken niet alleen eenvoudiger geworden maar ook beter te verdelen zodat ook de vader (zonder biologische kennis van en gevoelens voor kinderen) ze steeds beter kon overnemen.
Tegelijkertijd is veel (zwaar ‘mannelijk’) werk verdwenen of aangepast zodat ze ook door minder sterke mannen of… vrouwen gedaan kunnen worden.
In theorie is het ‘werkzame’ leven van mannen en vrouwen inderdaad steeds meer in elkaar verweven.
Wat alleen niet betekent dat alle mannelijke en vrouwelijke gevoelens ook al zijn verweven…
Die gaan evolutionair gezien veel minder snel dan de technologische ontwikkelingen.
Hoewel die gevoelens wel kunnen veranderen… Maar daar kom ik later op terug.
Als het gaat om de eerlijke verdeling van lonen…
In een economie waarin alles draait om geld en dus winst, moet al het beschikbare geld zo logisch mogelijk verdeeld worden. Wat meer oplevert, verdient zogenaamd meer beloning.
Of de ‘status’ is gewoon een vastgelegd gegeven maar daar bemoei ik me hier beter even niet tegenaan… 😛
De oude ‘stabiele sterke werkman’ was vroeger in principe altijd (voor het aantal uren dat een bepaalde arbeidsactie duurt) beschikbaar. Niet gehinderd door andere verplichtingen; ook niet door het eventuele gezin. Hij was de stabiele factor waarop de economie kon leunen en dus simpelweg belangrijker dan de vrouw die er juist in haar jongere en sterkere jaren voortdurend tussenuit moest om voor kinderen en het gezin te zorgen.
Daarom was het altijd vanzelfsprekend dat mannen een vast salaris konden verdienen en met de komst van ‘carrière’ en dus eventuele promoties, de meeste kansen maakten op meer.
Op vrouwen kon nu eenmaal nooit voor 100% ‘gebouwd’ worden.
Met de steeds betere en minder zware werkomstandigheden konden er dan steeds meer vrouwen hetzelfde werk gaan doen en ook na de eventueel tijdelijke gezinssituatie ook op wat hogere leeftijd weer instromen.
Maar toch halen vrouwen in veel gevallen nog steeds die ‘100%’ niet.
In commercieel opzicht blijven vrouwen nog steeds een onstabiele factor, zeker in banen waar de opgebouwde continuïteit van groot belang is.
Als die ene vrouwelijke strategisch zeer sterke manager besluit om er opeens een half jaar tussenuit te gaan om te zorgen voor haar kind, dan kan een bedrijf zomaar opeens mindere resultaten behalen en misschien zelfs in gevaar komen.
Dit is natuurlijk heel ‘zwart-wit’ gesteld maar ik weet vrijwel zeker dat dit de reden is waarom sommige bedrijven ook nu nog een voorkeur hebben voor een man…
Daar kan je vele bedrijfsvoeringen bij voorstellen waar de continuïteit een punt is.
Hoewel veel vrouwen dan tegenwoordig wel aangeven dat ze geen gezinsplanning in gedachten hebben, kan het nooit worden uitgesloten.
Natuurlijk spelen in deze tijd (echt nog actueel!) steeds meer bedrijven in op de nieuwe en eerlijker tendens door medewerkers altijd in de gelegenheid te stellen om naast hun werk ook beschikbaar te kunnen zijn voor gezinszorg. Zodat mannen betere rechten hebben om in te springen (ouderschapsverlof) en vrouwen langer kunnen blijven werken en sneller weer aan het werk kunnen gaan, zonder verlies van rechten en beloning.
In theorie kan er veel veranderen waardoor de arbeidsmarkt steeds eerlijker verdeeld wordt.
Maar in de praktijk kunnen de biologische verschillen natuurlijk nooit eerlijk verdeeld worden.
De mentale en fysieke verschillen tussen mannen en vrouwen blijven invloed uitoefenen op veel taken in de arbeidsmarkt en daarom zijn dus ook de kansen nog steeds verschillend.
Als ook de beloningen, zolang het commerciële belang voorop blijft staan.
Het gaat dus in de praktijk niet altijd over ‘botte onwil’ van die mannelijke machtswellustelingen.
Hoewel dit natuurlijk ook best meespeelt want macht… is nu eenmaal een sterk verslavend gegeven.
En dan dat ‘lustobject’…
In alle redelijkheid… zou ik eerlijk gezegd niet weten hoe we de biologische verschillen in natuurlijke aantrekkingskracht tussen mannen en vrouwen kunnen veranderen.
Vrouwen worden al sinds mensenheugenis door mannen aantrekkelijk gevonden en dan echt niet alleen om hun vriendelijk lachende gezicht of geweldige kledingkeuze.
Het vrouwenlichaam (als geheel) trekt mannen aan.
Het is een van de meest natuurlijke instincten van iedere man: het kijken naar (en ‘jagen’ op) aantrekkelijke vrouwen. En uiteraard heeft dit een seksuele grond.
Want dit is evolutionair zo gemaakt om de soort in stand te houden.
Zo simpel…
Man ziet vrouw, zij windt hem op, hij wordt geil, ze hebben seks en hij stort zijn zaadjes uit.
Mooier of beter kan ik het niet maken…
Gelukkig hebben mensen door de millennia heen zich dan wel verder ontwikkeld zodat we er uiteindelijk niet meer zo primair mee omgaan.
Maar die aantrekkingskracht blijft gewoonweg aanwezig.
En dit is dan tevens iets wat door de geschiedenis heen verder is ontwikkeld in de kunst en later natuurlijk in de reclame.
Modellen, mannequins, promotieteams en alle overige pr-activiteiten: Hoe zou het komen dat hierin primair vrouwen vertegenwoordigd zijn?
Alleen maar omdat vrouwen er nu eenmaal ‘mooier’ uitzien?
Definieer dan eens het woord ‘mooi’?
Waarom vinden ‘we’ (generaliserend) mannen dan minder mooi?
Zou het niet kunnen zijn dat alle reclame en (mode) design vroeger door mannen werd gedomineerd? En dat die dus uiteraard het liefst vrouwen zagen?
Natuurlijk zijn het nu ook de vrouwen die in de reclame of bij modeshows het liefst ook vrouwen zien omdat het om hun producten gaat die zij showen.
Maar waarom zijn het dan toch altijd meestal de aantrekkelijke vrouwen in die reclame?
Hoewel het in het kader van de ‘gelijkheid’ nu ook vaker voorkomt dat de wat ‘vollere’ dames in beeld mogen komen… De algehele trend blijft knap en slank.
Waarom?
Misschien omdat de vrouw gewoon van oudsher altijd al het ultieme ‘lustobject’ is geweest?
Naar mijn mening is dit een heel natuurlijk fenomeen.
En ja, voor de vele vrouwen die dan helaas niet voldoen aan het geldende schoonheidsideaal (wat in de loop der eeuwen wel aan trends onderhevig is) is het dan jammer dat zij niet zo vaak ‘bekeken’ worden dan hun knappe soortgenoten. Dat is best oneerlijk vooral als je als vrouw ook graag bekeken zou willen worden omdat dit je een lekker gevoel geeft.
Dan komt het ‘exhibitionistische’ aspect soms ook om de hoek kijken. Ik heb daar al een artikel over geschreven.
In het algemeen is er dus helemaal niets mis met het woord ‘lustobject’ als eigenschap van vrouwen.
Het grote probleem wat tegenwoordig sterk wordt uitvergroot is het gebrek aan respect wat sommige mannen blijkbaar hebben voor vrouwen.
Wat dan heeft geresulteerd in de ‘#metoo-beweging’.
Veel (de meeste?) vrouwen zijn het zat om openlijk geseksualiseerd te worden door intimiderend gedrag van mannen. Wat al kan beginnen met het openlijk naar hen kijken…
Tja…
Hoe sterk is de eenzame (geile) man die zijn ogen niet kan sluiten voor de erotische schoonheid van zo veel mooie vrouwen?
Uiteraard is respect wel een zeer belangrijke eigenschap die elke (volwassen?) man zou moeten bezitten. Subtiel kijken lijkt me nooit een probleem. Aanstaren (anders dan in de ogen…) wordt al anders. En alles wat daarna kan komen is in de meeste gevallen natuurlijk nooit acceptabel.
Hier schort het echter helaas nog te vaak aan en daarom kan ik de ophef op zich nog wel begrijpen.
Maar dat maakt het nog geen onzin om ‘de vrouw’ als een potentieel ‘lustobject’ te mogen zien.
Hoe hiermee wordt omgegaan dat is verder aan de geldende moraal, die per landcultuur verschillend kan zijn.
In dit verband lijkt het me ook heel zinvol om eens na te denken over het probleem wat we hebben bij moslimvrouwen die zich (moeten) verhullen in abaya, hijab, boerka of nikab.
Waarom doen ze dat eigenlijk? Juist: omdat ze hun van nature lust opwekkende lichaam niet mogen tonen in het openbaar aan (vreemde) mannen.
Dat de vrouw een ‘lustobject’ is wordt in die religie dus gewoon standaard aangenomen!
De meeste andere religies stellen trouwens ook wel bepaalde kledingvoorschriften op prijs omdat kleding te weinig bedekt of te veel accentueert wat ook niet gewenst is.
Terwijl mannen in vrijwel alle gevallen nergens last van hebben.
De vrouw is dus van oudsher een ‘lustobject’.
Van belang is alleen HOE we daar nu met onze hedendaagse ontwikkeling mee omgaan.
Uiteraard ben ik als ‘masculine’ man tegen het ontkennen ervan.
Verschillen ontkennen of juist omarmen en respecteren?
Duidelijke ‘open-deur-vraag’ neem ik aan… 😉
Van mij zal je het antwoord al wel vermoeden.
Maar ik had hier ook een derde optie aan toe kunnen (voor de meeste lezers misschien ‘moeten’) voegen: Verschillen slechten? Ofwel ‘gladstrijken’ of zelfs helemaal oplossen?
Als je al het bovenstaande goed hebt gelezen dan zal je vermoeden dat ik dit onmogelijk acht.
Mannen en vrouwen hebben nu eenmaal biologische en psychologische verschillen.
Daar ontkom je niet aan.
Ze ontkennen is struisvogelpolitiek. Dan ontken je de menswaarde van zowel mannen als vrouwen.
Dan doe je alsof er helemaal geen probleem is!
Dat kan natuurlijk ook maar daarmee los je de maatschappelijke problemen die er zijn, waardoor de feministische en de #metoo-bewegingen zijn ontstaan, niet op.
Dan blijft er volgens mij simpelweg niets anders over dan de verschillen te ‘omarmen’ en leren respecteren.
Het lijkt zo logisch! Alles in het leven bestaat uit twee kanten. Over alles kan je een andere mening hebben of het in een ander perspectief zien.
Vinden we iets ‘mooi’ of ‘lelijk’, ‘lekker’ of ‘vies’, ‘makkelijk’ of ‘moeilijk’, ‘leuk’ of ‘vervelend’?
Yin/Yang is overal toepasbaar.
Op de balans van het leven wordt alles voortdurend afgewogen.
En niemand kan alle meestal zeer persoonlijke verschillen tussen beide uitersten oplossen.
Het leven is altijd een compromis, in alle opzichten.
Zo ook onze relaties met andere mensen.
Het lijkt me niet te helpen om de mensen waar je om wil geven hun verschillen af te willen nemen of van ze te eisen ze op te lossen. Dat kan niet maar dat zullen de meeste mensen ook niet snel willen.
De beste relaties ontstaan door wederzijds respect.
Dit geldt voor alle relaties, dus van ‘simpele’ vriendschappen, collegialiteit (!) tot liefdesrelaties.
Natuurlijk kan niemand altijd volledig respect hebben voor alles en iedereen.
Sommige verschillen zijn gewoon te groot om daar 100% begrip voor te kunnen hebben.
Hoewel het voor de wereld ideaal zou zijn als iedereen dit wel zou kunnen opbrengen (dan zouden er geen conflicten en oorlogen meer zijn), zullen we voorlopig maar genoegen nemen met een ‘respectabel gedogen’. Bepaalde mensen zullen nooit tot jouw ‘kring’ kunnen behoren.
Laat staan dat je er een band mee opbouwt.
Maar het concept van ‘liefdevol omarmen en respecteren’ is zo universeel toepasbaar dat dit juist voor onze belangrijkste relaties noodzakelijk is.
Religies of andere groeps-filosofieën kun je louter respecteren. Je hoeft ze niet (voor jezelf) te accepteren. Als ze geen invloed op je hebben, kun je ze op een afstand respecteren.
(Helaas blijkt die invloed door de geschiedenis heen nog altijd cruciaal…)
Mensen die echter dichter bij je staan, door werk, familiebanden, wederzijdse vrienden en natuurlijk directe vrienden en diepere (seksuele) relaties kun je niet louter respecteren.
Als je een ‘gepaste afstand’ bewaart omdat bepaalde eigenschappen van die mensen je afstoten en je ze dus niet volledig toegang geeft tot je ‘hart’… dan zal die vriendschap nooit ‘echt’ zijn.
En de liefde nooit volledig.
Er zal altijd een zekere angst blijven bestaan die de kloof van onbegrip in stand houdt.
Je houdt jezelf voor de gek door alleen de eigenschappen van die ander te benoemen waar je van houdt. Dat al die dingen voldoende zijn om die persoon zogenaamd toegang te geven tot je hart.
In werkelijkheid zijn al die dingen niet meer dan een kwetsbare brug die de relatie dan wel mogelijk maken maar als die eigenschappen door de tijd heen minder belangrijk worden omdat je andere inzichten krijgt, wordt die brug zwakker en gevaarlijk.
Er hoeft dan niet veel meer te gebeuren en hij stort in. Waardoor de afstand groter is geworden dan ooit tevoren.
Op die manier met de verschillen omgaan zal nooit een oplossing zijn.
Voor elke stabiele relatie moet je de verschillen (die er altijd zijn!) omarmen.
Leer ze begrijpen! Praat met je relatie! Leef je in diens situatie in!
Als dit niet lukt en je de verschillen nooit zal kunnen en willen begrijpen en respecteren dan wordt het niets. Zo eerlijk moet je dan ook durven zijn.
Maar als er zo veel moois en positiefs bestaat in die mens waar je wel van houdt en je wil de brug onverwoestbaar maken, dan zal je ook diens verschillen echt moeten omarmen en volledig respecteren.
Nou…
Wat ‘moeten’ mannen en vrouwen dan doen om hun verschillen te omarmen?
Ten eerste…
Let op: nu begin ik pas. Vermoedelijk komen er nog wel een stuk of 20 virtuele A4tjes bij.
Ahum…
Hahaha! Nee, laat ik je geruststellen: nu komt juist het mooiste en (relatief) simpelste:
Op de eerste en laatste plaats komt hetzelfde antwoord: “NIKS!”
Mannen en vrouwen moeten helemaal niks doen en zeker niet laten om hun ‘verschillen’ te omarmen en respecteren en daardoor veel meer voor elkaar open te staan.
Wie namelijk volledig zichzelf kan zijn, zonder angst voor een eventuele afwijzing van anderen, wordt daarmee een ‘echt’ en ‘oprecht’ mens. Een ‘open boek’ wat sommigen graag lezen en anderen liever laten liggen. Dat hoort nu eenmaal bij de verschillen die we allemaal hebben en wat ons juist als mens zo uniek maakt.
Mannen en vrouwen mogen niets van hun relaties eisen als dat hun unieke persoonlijkheid beperkt.
Mensen onder dwang functioneren niet meer gezond. Het frustreert en is op langere termijn ziekmakend.
Belangrijk bij elke relatie – hoe oppervlakkig ook – is datgene wat je juist samenbrengt.
En dat er natuurlijk bij diepere relaties onvoorwaardelijk vertrouwen kan ontstaan.
Ook in seksueel opzicht.
En voornamelijk hierin valt er nog aardig wat te verbeteren.
Ik kom nu op dat ene verschil wat tussen mannen en vrouwen meestal tot de grootste problemen kan leiden:
Het grote seksuele verschil tussen mannen en vrouwen
Nu ga ik ervan uit dat je voor dit artikel al mijn voorgaande hebt gelezen: ‘Mijn visie’.
Hierin stel ik dat een ‘andere’ kijk op seksuele ontwikkeling, al vanaf de prille jeugd, feitelijk onontbeerlijk is voor gezonde volwassen seksuele gevoelens, die natuurlijk van groot belang zijn bij een liefdesrelatie.
Vrouwen moeten erop kunnen vertrouwen dat mannen hen niet ‘gebruiken’ of zelfs ‘misbruiken’ of liegen over hun gevoelens waardoor die genoemde ‘brug’ onbewust gevaarlijk wordt.
Met de kennis van ‘zijn’ heel andere primaire seksuele gevoelens, die evolutionair en genetisch redelijk vast bepaald zijn, zouden vrouwen al veel onbegrip kwijt moeten zijn geraakt.
In de huidige tijdsgeest verwacht ik echter niet dat er al veel mensen zijn die met seksualiteit omgaan zoals ik in ‘Mijn visie’ heb beschreven.
Mannen kunnen daarom heel goed problemen hebben ontwikkeld waardoor ze nog niet goed overweg kunnen met hun eigen en vooral de vrouwelijke seksualiteit!
Dat zullen vrouwen moeten begrijpen en als ze die ‘brug’ willen bouwen moeite doen om dichter bij zijn ‘ware gevoelens’ te komen.
Alleen begrip en respect voor die gevoelens kunnen leiden tot dat volledige vertrouwen wat iedereen nodig heeft voor een relatie zonder frustraties.
Mannen aan de andere kant zullen zich nu toch wel bewust moeten zijn dat ze heel anders voelen dan vrouwen! Een vrouw mag je dan wel zien als een ‘lustobject’ maar de vrouw waarmee je samen een duurzame relatie wil opbouwen is veel meer dan dat!
En zeker geen ‘object’ wat je ooit kunt bezitten.
Je kunt samen jullie levens delen en jullie (kleine) verschillen omarmen maar nooit de ander dwingen te leven zoals jij denkt dat het beter is.
Als er in seksueel opzicht (te) grote verschillen bestaan die niet overbrugd kunnen worden, dan kan een diepere band wel eens onmogelijk blijken…
Besef dus wel dat er dus verschillen zijn die nooit overbrugd kunnen worden, tenzij mensen die door de generaties heen leren aanpassen.
Dat is ook evolutie. Leren samen (over-) leven door andere wegen te creëren.
Conclusie
Voor vrouwen zou het in seksueel opzicht (waarop ik me toch voornamelijk richt) goed zijn om zich eens wat serieuzer te verdiepen in hun eigen evolutionaire kracht.
Ze zijn zonder uitzondering veel seksueler dan ze nu door de geïndoctrineerde angstcultuur durven beseffen. Zowel fysiek als mentaal bezit elke vrouw de kenmerken om veel meer en beter te genieten van seks. Daar zijn ze feitelijk verreweg veel beter op ingericht dan mannen ooit kunnen dromen.
In plaats van zich te laten domineren door de relatief simpele behoeften van een mannelijke cultuur, kunnen zij zich volledig losrukken daarvan en op eigen natuurlijke kracht veel meer bereiken.
Zowel maatschappelijk als seksueel genietend.
Dan moeten ze wel begrijpen en leren omarmen dat ze gewoon ook seksuele wezens zijn en dat seksualiteit net zo belangrijk is als alle andere primaire behoeften zoals eten en drinken.
Voor een leven in natuurlijke balans hebben ze niet eens mannen nodig…
Hoewel die in bepaalde opzichten natuurlijk wel handig zijn om veel dingen samen net iets leuker en makkelijker te doen. 😉
Daarbij blijft de liefde toch ook de belangrijkste onverwoestbare drijfveer.
Als mannen die unieke en sterke kwaliteiten van alle vrouwen beter zouden begrijpen en op waarde inschatten dan zouden zij met hun (relatief simpele) seksualiteit beter kunnen inspelen op de behoeften van vrouwen.
Als het samen zijn dan eindelijk eens voor beiden op het juiste niveau plaatsvindt dan ontstaat er veel meer ruimte voor beiden om volledig jezelf te zijn.
Als vrouwen seksualiteit de betere plek geven die het verdient en open zijn om hun behoeften met mannen te delen dat kunnen die ook meer en beter omgaan met die behoeften.
Dat mannen gewoon mannen moeten zijn en blijven lijkt me ook wel een logische conclusie.
Ze kunnen hun (simpele, primaire) evolutionaire gevoelens van de ‘jager’ en ‘zaadjesverspreider’ niet zonder meer negeren. Dat zou ze alleen maar frustreren.
Tegen vrouwen zou ik daarom willen zeggen:
Feminisme? Prima! Kom op voor jouw unieke vrouw zijn en laat je niet ‘misbruiken’ als die simpele rib uit het lijf van Adam!
De vrouw is de kroon op de ‘schepping’.
De verwekker en verzorger van alle (nieuwe) menselijk leven.
Daarvoor bestaat dan de beloning van een veel beter ontwikkeld genotscentrum.
Leef je volledige leven en leer daarvan optimaal te genieten! In alle opzichten!
En tegen mannen? Tegen mezelf?
Nou… Ik weet het inmiddels wel.
Masculinisme? Prima! Ook mannen mogen opkomen voor hun unieke man zijn!
Maar plaats ze niet op een voetstuk. Wees niet alleen sterk met je primaire gevoelens (die er zijn en ook mogen wezen) maar vooral in het nuttig toepassen daarvan. Als ze nodig zijn.
Nu fysieke kracht in de steeds meer technologisch ondersteunde taken steeds minder van belang is en je ‘domme’ kracht om te vechten niet meer nodig is vanwege het gebrek aan conflicten, moet je die anders gaan inzetten. Door vrouwen te ondersteunen in de dingen die zij missen en je energie te richten op haar van nature veel meer complexe behoeften. Zeker in seksueel opzicht kunnen mannen hier nog veel verbeteren.
Om daar uiteindelijk samen sterker en gelukkiger uit te komen.
Alleen een evenwicht tussen feminisme en masculinisme kan uiteindelijk tot een stabiele, leefbare en gelukkige samenleving leiden.
Noem het weer ‘utopisch’ maar ik geloof niet dat de huidige samenleving al zo ver is afgegleden dat er geen geloof meer bestaat in verbetering.
Mensen passen zich al… nou ja natuurlijk sinds ‘mensenheugenis’ aan, aan altijd weer veranderende omstandigheden. Elke tijdsgeest kent voor- en nadelen.
Door de nadelen van de globalisering, gestimuleerd door de technologie van prominente (sociale) media, worden alle tegenstellingen uitvergroot en steeds krachtiger opgeklopt.
De groeiende polarisatie houdt elke redelijke oplossing op een afstand.
Wie wil voorkomen dat we elkaar toch een keer echt naar het leven gaan staan… in een ‘wereldbrand’ die iedereen direct om zich heen zal gaan voelen… kan beter beginnen met op een gezondere manier naar de mensen om ons heen te kijken.
Echt de mensen die het dichtst bij ons staan: onze familie, collega’s, buren, kennissen, vrienden en… eigen partners. Daar begint het mee!
Als je de (natuurlijke) verschillen in je directe omgeving al niet kunt omarmen en respecteren dan is er weinig hoop op echte oplossingen van problemen.
Nawoord
Over dit artikel heb ik het langst gedaan ooit om het af te krijgen…
Daarom is het – na het zelf meerdere keren te hebben teruggelezen – eigenlijk heel anders geworden dan ik er in mijn inleiding vanuit ging.
Het ‘gevoel’ wat ik er toen in legde, maanden geleden (!) lees ik nergens meer terug.
Het kan zijn dat het als geheel daarom wat onsamenhangend overkomt.
Misschien mist het zijn doel wat ik primair had gesteld.
Na de vorige lange artikelen – ‘Mijn misdaad’ en ‘Mijn visie’ – ben ik een beetje de draad kwijtgeraakt hoe ik nu eigenlijk verder wilde.
Enkele persoonlijke gebeurtenissen hebben het elan voor een gedegen verhandeling over ‘masculinisme’ en het totale mannen-vrouwen probleem nog verder afgezwakt.
Toch had ik het nu al enkele keren beloofd en wilde ik het niet nog langer uitstellen.
Excuses voor het uiteindelijke (eventueel) teleurstellende resultaat.
Uiteraard blijft dit onderwerp voorlopig nog wel actueel en kan ik er altijd weer op terugkomen of er een vervolg op schrijven.
Ik houd dit dus in gedachten en onder voorbehoud.
Zoals altijd kan iedereen reageren op het artikel, met meningen, vragen of eigen (misschien wel) heel andere gedachten over dit onderwerp.
