Weer begon ik ergens mee, vol enthousiasme en… ditmaal vol overtuiging.
Eindelijk iets waarin ik mijn groeiende energie weer in wilde gaan stoppen.
Hoewel er weinig vooruitzichten (meer) waren om ergens aan te beginnen waar ik ook voldoening en plezier uit kon halen; dit begon langzaam te bruisen en m’n vingers jeukten om er vol in te gaan na het zelf benoemde ‘tussenjaar’.
Ik heb het natuurlijk over:
Na jaren van doelloos wachten; mezelf hervinden en accepteren wie en wat ik nu eigenlijk ben, met alle voors en tegens en met alle (nieuwe en oude) beperkingen die het ‘leven’ me heeft gegeven, had ik mezelf nu eindelijk weer eens een doel gesteld.
Iets waarover ik kan praten in de (sociale) media maar ook in gezelschap van enkele en meerdere belanghebbenden. Hetzij vanuit hun eigen ervaringen (lotgenoten), hetzij vanuit (semi-) professionele overwegingen om daardoor beter inzicht te krijgen in bepaalde onderwerpen.
Omdat dit praten over die onderwerpen mij voelbaar ‘beter’ heeft gemaakt tijdens de diverse trainingen die ik al eens genoemd heb.
“Dit kan ik en dit wil ik!” heb ik toen gedacht.
Deels natuurlijk voor mezelf omdat ik hier positieve energie uithaal maar deels ook omdat deze onderwerpen nog tot een moeilijk segment in de maatschappij behoren, waar niet voldoende objectief over gesproken wordt. Vooroordelen en stigma’s overheersen.
Een te grote groep mensen (veel meer dan iedereen zal vermoeden…) is veroordeeld tot een (zelfopgelegde) verdringing en verwerping van eigen gevoelens. Wat bewust maar ook onbewust leidt tot (mentale) ziektes en onnodige grensoverschrijdende gedragingen.
Alleen een nieuwe openheid rondom deze onderwerpen kan deze mensen redden maar ook hun omgeving – de hele maatschappij – veranderen en gezonder maken.
Dit is nog grotendeels onontgonnen gebied omdat het stelselmatig wordt ontkend en juist tegengehouden. De negatieve opinie zit diep geworteld in de meeste mensen.
Het gevoel dat ik hierin misschien wel tot een van de pioniers zou kunnen behoren, die open en eerlijk wil zijn en misschien zelfs ook durft te zijn, gaf me even ‘vleugels’.
Daarom had ik zo ergens in september al diverse malen aankondigingen rondgeslingerd dat “het er nu echt aan zat te komen”. En na 19 september – precies 1 jaar (het ‘tussenjaar’) achter de rug – veranderde ik mijn avatar op de sociale media bewust van de bekende ‘eyes’ in de nieuwe ‘mouth’. Want nu zou ik (ook) gaan praten!
Nu heb ik wel degelijk een paar ‘lijntjes’ uitgegooid en een paar (nieuwe) artikelen geschreven maar slechts enkele dagen na die 19e september kreeg ik dus te horen dat ik binnenkort weer geopereerd moet worden aan de volgende ‘aneurysma’.
Ik heb hier al over geschreven.
De kans bestaat dat het nog dit jaar gaat gebeuren maar omdat dit dan kort voor de bekende feestdagen (Kerst) zal zijn, tillen ze het misschien naar januari.
Net als (bijna) 3 jaar geleden, toen ik half januari 2017 opgenomen werd.
Dan kan ik dit nu negeren; meer en harder gaan ‘hameren’ op mijn nieuwe initiatief en via alle mogelijke kanalen (sociale media) mezelf overal in mengen als het over bepaalde onderwerpen gaat. Dat kan.
Maar dat schept ook verwachtingen.
En als er dan eens mensen (opeens) interesse krijgen en me uitnodigen om aan te schuiven bij bepaalde overlegsituaties en groepsgesprekken, of als er individuen hun angst overwinnen en eindelijk met me durven praten over hun gevoelens…
Dan zal ik over een paar maanden alles moeten afbreken omdat ik het zelf even niet aankan…
Want hoewel deze tweede operatie (aan mijn lies) minder ‘groot’ zal zijn dan de vorige (aan mijn buik), heeft het altijd de nodige nasleep en periode van noodzakelijk herstel.
De vorige keer had ik zowat 6 maanden nodig om weer een beetje ‘actiever’ te kunnen en willen worden! Ook omdat er nieuwe gebreken bij kwamen.
Dan kan ik nu hoopvol zeggen dat het allemaal wel mee zal vallen maar dat weet ik nog niet zeker.
En juist bij de gevoelige onderwerpen waarin ik me wil bewegen is het naar mijn mening ‘dodelijk’ als ik eerst aangeef “er te zijn voor iedereen” en dan maanden mijn deur weer dicht moet houden…
Als er dan al een sterk vertrouwen bestaat, dan kan dit wel maar juist in die gevoelige opbouw van vertrouwen zal dit volledig averechts werken.
Daarom heb ik besloten om mijn nog maar kort begonnen activiteiten nu al in de ‘koelkast’ te parkeren…
Op de website van ‘HZP’ heb ik dit al geschreven onder ‘Nieuws’.
Misschien speelt er ook nog een beetje mee dat ik mezelf in mijn eigen huis nog niet vrij genoeg voel omdat ik (tijdelijk) niet alleen woon en daardoor nog niet voor 100% discretie kan zorgen tijdens gesprekken. Mijn zoon woont al bijna dit hele jaar bij mij en dat zou aanvankelijk tijdelijk zijn tot hij een eigen (studie-) kamer zou vinden maar dat bleek onmogelijk.
Daarbij is de hele situatie gewijzigd en iedereen weet inmiddels wel hoe moeilijk het nu is voor jonge volwassenen om een eigen leven op te bouwen…
Dit zou mijn nieuwe activiteiten absoluut niet hebben tegengehouden maar nu is het alles bij elkaar beter als de situatie is hersteld: ik weer 100% beschikbaar ben en een rustige, veilige en discrete omgeving kan bieden voor eventuele persoonlijke gesprekken.
Dus…
Dat waren 2 ‘geweldige’ weken? En nu dan maar weer ‘zwijgen’ in plaats van ‘praten’?
Pfff… Dat voelt echt niet goed! 🙁
Ja, ik heb de nieuwe ‘mondige’ avatar stilzwijgend (…) terug veranderd in de oude ‘eyes’…
Lijkt me logisch want voorlopig blijf ik (vooral in de sociale media) toch nog maar even een beetje ‘passief’ in mijn uitingen.
Terwijl ik had voorgenomen me nu juist overal in te gaan mengen wat raakt aan mijn relevante meningen.
Ik zie overal om me heen dat dit echt kan werken in die media, mits het natuurlijk enigszins ‘hout snijdt’. Geen dwaas ‘geroeptoeter’…
Waardoor er dan ongetwijfeld meer aandacht zou zijn gekomen voor mijn schrijfsels.
Maar goed, wat is dat is… “Wie schrijft die blijft”… Teruglezen kan over een jaar ook en dan kan ik alsnog bepaalde belangrijke artikelen opnieuw onder de aandacht brengen.
Natuurlijk ga ik niet stoppen met schrijven!
Ik heb juist steeds weer nieuwe ideeën over onderwerpen, waar ik nog niet echt genoeg rust of dwingende inspiratie voor heb om er daadwerkelijk iets over te gaan schrijven.
Maar ik zal me zeker niet inhouden als het op ‘het puntje van mijn tong ligt’.
Daarbij ontwikkel ik nog altijd nieuwe inzichten in mijn eigen gevoelens en overtuigingen!
Hoewel ik die namelijk nu steeds beter onder controle begin te krijgen: er blijven ‘gevoelige’ knelpunten waar ik niet goed over durf te praten.
Deels ook natuurlijk door de beklemmende geldende moraal…
Maar op een of andere manier wordt dit zelfs voor mij steeds concreter en ik zoek nu naar wegen en (noodzakelijk gedoseerde) middelen om hier toch dieper op in te gaan.
Je zult dus absoluut nog veel van me gaan lezen.
Als je durft… 😉
Horen, Zien en … gewoon Praten!
Alleen voorlopig noodgedwongen op een laag pitje.
Zodra er meer concreet zicht is op het vervolg (vermoedelijk pas na de operatie) dan zal ik hier zeker uitgebreid op terug komen.
Toch maar weer… zwijgen?
