YES! Vandaag is de dag! 1 Jaar! JOEPIE! Feestje!
Zoals je ziet onderaan dit artikel: ik heb de fles er weer bij gehaald!
Een speciale natuurlijk want voor een feest als dit mag het wel eens iets bijzonders zijn.
En omdat ik momenteel nog midden in de serie ‘Game of Thrones’ zit, is de speciale uitgave van mijn ‘huismerk’ Johnnie Walker wel heel toepasselijk: ‘White Walker’! 🙂
Dit zal een feest worden om nooit meer te vergeten.
Euh…
Wat vier ik ook al weer?
Nou goed dan, voor de slechte/minder regelmatige lezers zal ik het nog een keer uitleggen.
Precies 1 jaar geleden ben ik gestopt met het drinken van sterke drank.
Rechts in de ‘tagwolk’ zie je het woord ‘alcoholist’ redelijk uitvergroot staan?
Dat betekent dat ik er regelmatig over heb geschreven.
De laatste jaren was ik er heel open over dat ik feitelijk wel wat te veel alcohol dronk en me daarom gewoon een ‘alcoholist’ durfde te noemen.
Als je de ‘medische omschrijving’ daarvan leest dan moest ik wel in die categorie vallen dus dan moet het maar.
Hoewel dat naar mijn mening dan echt weer heel erg verschilt van persoon tot persoon hoe die ‘alcoholist’ er feitelijk aan toe is en hoe hij met zijn verslaving omgaat.
In de meeste omschrijvingen spelen de invloed op werk, familie en gehele omgeving mee en natuurlijk de gevolgen voor de gezondheid bij langdurig overmatig alcoholgebruik.
Bij velen speelt het al vele jaren voordat het uiteindelijk onhoudbaar wordt of… de persoon letterlijk omvalt.
Zo ver is het bij mij nooit gekomen.
Natuurlijk had het invloed op mijn omgeving.
De eerste periode (toen ik nog alleen in het weekend dronk omdat ik gewoon werkte) ging ik slechts af en toe over de grens. Dan waren er thuis weer eens spanningen en om die te ‘vergeten’ liet ik me dan wel eens gaan. Natuurlijk hadden mijn partner en kinderen daar best wel last van…
Niet dat ik dan agressief word of zo, maar ik word dan soms wel een beetje erg overdreven met alles…
Maar de grootste problemen ontstonden pas nadat ik moest stoppen met werken na mijn ontslag.
Dat ontslag had niets met mij persoonlijk te maken; een hele groep was na reorganisatie feitelijk ‘overbodig’ geworden.
Na 2013 was ik hele dagen thuis en ging ik al mijn teleurstellingen en frustraties verwerken met hulp van mijn ‘medicijn’: de drank.
Het was een bewuste keuze! Omdat ik slechte ervaringen had met antidepressiva, vond ik de werking van de alcohol binnen (mijn) bepaalde grenzen acceptabel.
Toen ontstonden dus die golven van weinig=>meer=>nog meer tot ik er op momenten ‘s morgens vroeg al behoefte aan had en ik er ziek van werd.
Dat dit niet goed was zag ik ook wel en ik probeerde daarom enkele keren in behandeling te gaan bij zowel Yulius (vanwege de depressies) en De Hoop (verslaving).
Maar ondanks vele op zich leuke gesprekken, werkte dat bij mij niet.
De overtuiging dat ik echt zelf wilde stoppen had ik niet.
Eigenlijk wist ik helemaal niet goed wat ik nog met mijn leven wilde…
Zeker na de operatie aan de aneurysma in mijn buik en de daarna ontstane nieuwe aandoeningen aan benen (etalagebenen) en knieën (artrose) kreeg ik steeds meer het gevoel dat mijn leven gewoon afgelopen was. Het voelde onmogelijk om er nog iets van te maken.
Dus bleef ik drinken.
Tot in 2018.
Natuurlijk was ik toch zelf al op een punt gekomen dat ik vond dat het genoeg was.
Het leven stopt niet zomaar (ook al wilde ik dat soms): het gaat door. Ik MOEST door.
Toen ik had gelezen van de trainingen bij Vivenz, juist gericht op mensen die van alles hadden meegemaakt en daarmee bleven worstelen, dacht ik hiermee een mogelijke oplossing te hebben gevonden.
Dat is het ook gebleken, hoewel ik zelf natuurlijk die eerste stap had gezet.
Tijdens die trainingen (ik heb er 4 gedaan) bleek vooral dat ik het meest opknapte van de nieuwe openheid over mijn (persoonlijke) problemen.
Ik was altijd al een redelijke ‘babbelaar’ (anders was ik nooit een d.j. geworden en had ik jarenlang werken voor een telefonische helpdesk niet volgehouden) maar echt praten vanuit mijn ‘hart’… had ik vroeger meestal vermeden. Het was deze kentering die mij heel andere gevoelens en gedachten heeft gegeven en uiteindelijk de overtuiging en wens om voortaan mijn ‘echte’ zelf te zijn en te blijven.
Behoefte om mijn (soms negatieve) gedachten te verdoven en weg te drinken had ik niet meer.
Daarom ben ik op 19 september 2018 gestopt met het drinken van sterke drank.
Vandaag – precies 1 jaar later – durf ik voor het eerst te zeggen dat ik geen last meer heb van mijn verslaving. De behoefte is er niet meer. Eigenlijk heb ik het hele jaar geen moment getwijfeld!
Hoewel ik voor mezelf dus dat ‘tussenjaar’ had ingepland om te testen of ik het vol zou kunnen houden.
Een jaar waarin ik vrijwel niets meer heb ondernomen.
De trainingen bij Vivenz waren eind 2018 afgelopen.
Ik dacht dat er door de ‘leegte en leemte’ (al eerder over geschreven) wel momenten van zwakte zouden komen. Momenten van verleidingen om toch weer zo’n fles in huis te halen.
Maar die kwamen niet. Echt niet!
En zoals ik ook al had geschreven: ik drink dan wel eind van de middag tot in de avond mijn biertje en dat smaakt me prima. Ik weet ook zeker dat een glas whisky me prima zou smaken als ik dat weer zou proberen. Maar ik heb het niet gedaan.
Ik ga dat ook niet doen!
Misschien ook wel omdat het gewoon vreselijk duur is, zeker voor iemand die moet leven van een minimum uitkering… Maar zelfs die ene (goedkope) fles per maand? Waarom?
Ik heb dat helemaal niet meer nodig gehad.
Tegenwoordig kan ik prima overweg met mijn gevoelens en gedachten.
En die kunnen best af en toe nog steeds wel eens negatief zijn hoor!
Ik ga er nu echter heel anders mee om en ga niet opnieuw ‘zwelgen in weemoed’…
Daar heb ik ook geen expliciete afleidingen voor nodig, zoals werk, klusjes, gedwongen bezigheden, wandelingen, ontmoetingen. Ik kan daar gewoon helemaal zelf prima mee omgaan en de goede gevoelens en gedachten komen dan als vanzelf weer naar boven.
Hierin ben ik dus wel echt helemaal veranderd.
En daar ben ik blij mee. En ook best wel een beetje trots op. 🙂
Daarom dus feest! 1 jaar! John Walks On! Maar ook zonder ene ‘Johnnie Walker’…
Daarom staat die fles hieronder natuurlijk alleen symbool voor ‘mijn feestje’.
Ik heb ‘m niet echt en ga het ook niet kopen.
Hallo zeg! Voor dat geld kan ik een week boodschappen doen.
Gewoon een mentaal feestje.
En daarmee ook het einde van mijn ‘tussenjaar’.
Want het wordt hoog tijd dat ik toch weer eens iets ga doen.
Wat?
Nou ja… Van ‘HZP’ heb je al gelezen… Dat loopt al.
En verder?
Dat zien we morgen dan wel weer. 😉
