Gisterenavond heeft zich in mijn woonwijk in Dordrecht, op een ‘steenworp’ afstand, een familiedrama afgespeeld.
Van een gezin – man, vrouw en twee kinderen van 8 en 12 jaar – heeft de man zijn vrouw en kinderen neergeschoten en daarna zichzelf.
De man en de kinderen zijn direct overleden, de vrouw was in eerste instantie zwaar gewond maar overleed in de loop van de nacht.
Dat er ‘iets’ aan de hand was merkte ik al voordat ik de stroom van berichten las.
Een traumahelikopter vloog namelijk wel heel laag hier over en landde zo te zien vrij snel achter een rij bomen achter mijn huis. “Foute boel!” dacht ik meteen en ben daarom direct mijn sociale media gaan verversen. Dit was allemaal zo rond 18.30 uur.
Wie verder het nieuws een beetje volgt zal het niet zijn ontgaan.
Het was zelfs al even in het 8-uur journaal.
Weer een familiedrama.
Je hoort daar wel vaker van.
Ruzie, scheiding, man kan het niet verkroppen en moordt zijn hele gezin uit.
Meestal wel de man ja… Ik kan me eigenlijk niet iets dergelijks herinneren ooit te hebben gelezen dat de vrouw (moeder) in het gezin dit heeft gedaan…
Maar wat hier vooral meespeelde en waarom het nog extra is ‘opgeklopt’ in de media:
De man in kwestie – de dader – is een politieagent.
Vrijwel direct werd vervolgens de link gelegd naar een ander misdrijf gepleegd door een politieagent in dezelfde wijk en hemelsbreed nog veel dichter bij mijn huis:
‘Op 10 maart 2010 heeft de politieagent Sander V. het 12-jarige meisje Milly Boele vermoord nadat hij ontucht met haar had gepleegd en daarna begraven in zijn tuin.’
Afgezien dat ik die link – die vrijwel direct werd gelegd nadat bekend was dat het (weer) een politieagent was – discutabel en naar mijn primaire mening ongepast vond;
Het gaat om iets geheel anders. Een heel andere emotie waardoor de politieman in kwestie ‘door het lint’ ging.
Of gaat het – als we de inhoudelijke feiten even loslaten – juist wel om een belangrijke vraag:
“Hoe kan een getrainde politieagent, bekend met de wetten van ‘goed en kwaad’ iets dergelijks doen?”
Zit er iets gemeenschappelijks tussen beide zaken?
Ja dat zit er zeker.
Behalve dat de dader in beide gevallen een man was én een politieagent…
Ze waren getraind om in moeilijke situaties de gevoelens te onderdrukken.
Daarom heb ik vandaag ook een toepasselijk ‘Citaat van de dag’ gepubliceerd:
“De terrorist en de politieman komen beide uit hetzelfde nest.”
Dit klinkt nu misschien grof, oneerbiedig en buiten alle proporties.
Laat ik voorop stellen dat ik het verschrikkelijk vind wat er is gebeurd.
Binnen het gezin is het misschien maar goed dat er geen overlevende is…
Hoe groot is het verdriet; het trauma waarmee verder geleefd moet worden?
Maar wat met de (echt) betrokken nabestaanden? Directe familie? Oma’s, opa’s, ooms, tantes?
En buren? Klasgenoten? De betrokken scholen zullen heel lang met moeilijke gevoelens blijven denken aan die lege stoeltjes in de klas…
Iedereen zal nog lang denken aan dit drama wat zich heeft afgespeeld.
Alleen maar omdat één man het gevoel van de komende scheiding niet kon verdragen…
Een gevoel waar de ‘getrainde politieman’ geen raad mee wist.
En dat is precies het hele manco wat er scheelt bij ‘getrainde’ soldaten, politieagenten en… terroristen. Op een bepaald moment vervagen alle goede gevoelens en overheerst die ene banale drang om het ‘gruwelijke onrecht’ wat de man treft aan te pakken.
Op dat verschrikkelijke ‘doorgedraaide’ moment dacht de man heel egoïstisch maar aan één ding: zichzelf en dat hij niet kon of wilde verder gaan zonder zijn gezin.
“Dan moet dat gezin maar volledig uitgewist worden.”
Zoiets moet zijn verwrongen geest hebben overspoeld.
Voor ‘goed, gezond en stabiel’ denkende mensen is het moeilijk in het leger, bij de politie en als strijder tegen ‘onrecht’ (zoals terroristen zichzelf meestal zien).
In ‘functie’ moet je altijd los proberen te staan van de ‘menselijke’ kant van de zaak.
Wie teveel gaat nadenken over meerdere kanten van de medaille, verliest de directe controle.
Iets ‘goeds’ zien in een mens die zojuist (misschien!) een misdrijf heeft gepleegd, kost de politie aan daadkracht. Dan wordt er misschien niemand meer ‘aangepakt’…
Politiemensen moeten dus feitelijk getraind zijn in het loslaten van hun gevoelens.
Daarom dacht deze politieman ook niet meer verder in ‘zijn zaak’.
Dat er 3 mooie levens vernietigd zijn… Vele nabestaanden achter blijven met onuitwisbaar verdriet… En dat het vertrouwen in de ‘hulpvaardige en goede’ politiemannen nog meer is geschaad… Daar kon hij niet meer over nadenken.
Zelf was ik door eigen ervaringen dit vertrouwen al eerder kwijt geraakt.
Op uitzonderingen na (ik heb ook een paar ‘goede’ meegemaakt!) zijn alle (goed) getrainde politiemannen, militairen en (kuch) terroristen niet het soort volk waar ik mee te maken wil hebben en waarop ik (blind) durf te vertrouwen.
Iets om eens goed over na te denken…
En nog iets…
In de plaatselijke media en uit de mond van onze ‘goede’ burgemeester kwam ook steeds naar voren dat dit “een ongekend drama is in deze ‘hechte’ wijk, waarin iedereen elkaar zo goed kent”.
Wat een megalomaan gezwets!
Blijkbaar ‘kende’ niemand deze dader echt goed…
En daarnaast…
Ik ken in mijn eigen straat niet iedereen zo goed. Veelal alleen van gezicht.
Maar is het drama minder groot als mijn directe buren – waar ik feitelijk niet goed mee omga – zich morgen om zeep helpen?
Denk toch eens beter na voordat je zo’n domme uitspraak gestoeld op vooroordelen en stigma’s plaatst! Hiermee veroordeel je het grootste deel van de hedendaagse stedelijke bevolking, waar niemand elkaar nog echt kent.
Dit vind ik echt bizar en onaanvaardbaar slecht!
Familiedrama Heimerstein Dordrecht
