… zijn de bananen krom?
… ben ik er op deze aarde?
… is er een ‘klimaatverandering’ gaande?
…
Nee, met ‘Waarom’ kan ik natuurlijk alle kanten op en oneindig veel stukjes schrijven maar de enige juiste vraag op dit moment – in een periode van ‘bezinning’; mijn ‘tussenjaar’ – zou moeten zijn:
Waarom maak ik me nog steeds zo druk over bepaalde dingen?
Eind 2018 en de periode daarna schrijf ik regelmatig dat ik me zo heel anders voel en me (gelukkig) veel minder druk meer maak over van alles. Simpelweg door overal een ‘beetje anders’ over te zijn gaan denken. Waar mijn gedachten me altijd ‘over de rooie’ brachten en me aanzetten tot ‘blussen’ met wat ‘medicinale’ drank, heb ik sindsdien daar nooit meer behoefte aan.
Geweldig! Die rust in m’n hoofd!
Hoewel…
Ik moet natuurlijk niet overdrijven.
Natuurlijk ‘ontploft’ er wel eens wat van boven.
Gisteren nog.
Na een onverwachte moeilijke nacht met te weinig slaap en een paar ‘ongemakkelijke’ dingetjes had ik toch weer een neiging om even ‘over de rooie’ te gaan.
Dingen gebeuren. Dat blijft natuurlijk!
Maar toch blijft daar tegenwoordig bij mij weinig meer van hangen.
Het vloeit ook weer veel sneller weg. Om er daarna om te kunnen glimlachen…
Hebben ‘die dingen’ nou echt zo veel voorgesteld om me daar zo druk om te maken?
Vrijwel altijd moet ik daar dan negatief op antwoorden.
Niet dat alle ‘dingen’ dan ook onzin zijn. Of zelfs niet bestaan!
Natuurlijk bestaat er (te) veel onrecht in de wereld!
Natuurlijk blijft mijn strijd met de instanties bestaan, zolang ik op een zogenaamde grens van het bestaansminimum balanceer.
Vandaag weer eens ruim een half uur aan de lijn gehangen van de Belastingdienst.
Om daarna te horen dat ze me zullen terugbellen… Hun ‘systeem’ klopt niet helemaal.
Tja… Vertel me wat nieuws?
Maar dit soort dingen beschouw ik als een noodzakelijk kwaad in de maatschappij waarin ik me nu eenmaal bevind. Mezelf kwaad maken lost niets op en zet juist de andere ‘kanten’ nog meer op scherp.
Als ik rustig en netjes blijf (wel volhardend!) dan schept dat ‘kredieten’.
Ook allemaal belangrijke ‘ervaringen’.
Me echt druk maken over veel ‘dingen’ die feitelijk niets met mij persoonlijk te maken hebben en een onderdeel zijn van de ‘weegschaal’ waarop we leven, doe ik dus niet meer.
Maar er zijn ook ‘dingen’ die wel met mij persoonlijk te maken hebben.
Die me wel raken, in mijn ‘ziel’.
Als ik daar afstand van zou nemen en me er niet meer mee zou bemoeien, dan zou ik juist mijn eigen nog niet zo heel lang geleden geaccepteerde persoonlijkheid verloochenen!
Ik schrijf ook steeds: “Eindelijk heb ik mezelf leren accepteren en waarderen voor wie ik ben!”
Da’s mooi toch?
Hiervoor kreeg ik steeds volop respect en ‘schouderklopjes’ van alle ‘zorgverleners’ en ‘coaches’ van bijvoorbeeld Vivenz.
Nou dan!
Als ik dan overtuigd ben van mezelf…
Dat ik tevreden, blij en gelukkig kan zijn met mijn eigen ‘bijzondere’ zelf…
Hoe kan ik dan de vooroordelen van ‘anderen’ relativeren of zelfs accepteren die er over mij bestaan en zelfs uitgesproken worden?
Als ik van mezelf overtuigd ben dat ik een ‘goed’ mens ben die nog iets kan betekenen voor andere ‘goede’ mensen met een vergelijkbaar referentiekader?
Waarom moet ik dan accepteren dat dit geblokkeerd wordt door vooroordelen en stigmatisatie waarvan ik weet dat hier heel veel mensen last van hebben, ziek door worden en daardoor juist voor problemen kunnen zorgen?
Als ik zeker weet dat een systeem op dit moment niet voldoet en te veel is gericht op uitsluitend ongewenste gevolgen van een dieper liggend probleem, dan moet er toch gewerkt gaan worden aan dat probleem?
Dat noemen ze dan:
Preventie
Iedereen wil graag tevreden en ‘gelukkig’ leven in een maatschappij zonder problemen.
Zonder ziektes, zorgen en agressie.
Dat lukt natuurlijk niet altijd. Dat is een utopie.
Maar als je dan overtuigd bent dat bepaalde problemen wel degelijk opgelost kunnen worden door ze beter te (leren) begrijpen en daardoor anders aan te pakken?
Misschien wel door er simpelweg… anders over te gaan denken?
Mag je die overtuiging dan niet proberen door te geven? Delen met anderen?
Samen met gelijkdenkenden daarmee proberen een grote meerderheid te overtuigen door die ‘andere kant’ te laten zien?
Revoluties – op welk gebied dan ook – waren niet altijd gemakkelijk om daarmee een doel te bereiken. Maar soms waren ze echt nodig.
Zonder bepaalde revoluties hadden wij nu niet in vrijheid kunnen leven.
Waren er geen (goede) rechten voor arbeiders. Of voor vrouwen… Of ‘LHBT-ers’…
Al die revoluties hebben uiteindelijk voorkomen dat er zinloos geweld is gebleven tegen veel onbegrepen bevolkingsgroepen.
Voorkomen dat er (nog meer) oorlogen zouden blijven tussen veel landen waar nu vrede heerst.
Voorkomen dat er onnodige armoede en vroegtijdige sterfte zou blijven in bepaalde bevolkingsgroepen.
Dat is de enige juiste manier om (grote) problemen op te lossen.
Dat is preventie.
En daarom kan ik me nog steeds druk blijven maken om de vooroordelen en stigma’s die er bestaan over bepaalde persoonlijke kenmerken die anderen (nog) niet kunnen begrijpen en daardoor blijven bestrijden. Met alle negatieve maatschappelijke gevolgen van dien.
Er moet een keer echt gewerkt gaan worden aan de oorzaken, in plaats van alleen aan de gevolgen.
Misschien is er ook hier een revolutie nodig om de nodige veranderingen in gang te zetten.
Dat zou jammer zijn want elke revolutie kent ook onnodige slachtoffers.
Ik weet nog niet of ik zover zou willen gaan…
Zo sterk voel ik me nu ook niet meer.
Wel zou ik aan de basis kunnen staan.
En daarom kan ik me niet overal stilzwijgend bij neerleggen.
De problemen raken me op een punt waar ik juist nu heel erg overtuigd ben van mijn kracht.
Een opbouwende kracht waarmee ik ook anderen buiten mezelf zou kunnen en moeten helpen!
Daarom!
Een nieuwe revolutie?
PS
Hoewel ik hierboven dus spreek over “me bedachtzaam druk maken”, houd ik me voorlopig nog wel degelijk vrij rustig en ‘afzijdig’.
Mijn ‘tussenjaar’ duurt zoals al eerder gezegd nog een paar maanden.
Hoewel de creatie van ‘HZP’ en diverse nieuwe forse artikelen mogelijk al lijken op een behoorlijke ‘activiteit’, ben ik wel degelijk van plan me later meer te gaan roeren in de diverse media.
Wat ik nu doe (voorlopig) is het nodige ‘voorwerk’.
Om daarna (overdacht en dus niet impulsief en naïef) los te gaan.
Laden ...