Het einde der tijden!

Ben ik door de hitte bevangen?
Braakt mijn kokende brein nu volledige wartaal?
Of heb ik bezoek gehad van een paar ‘Heiligen der Laatste Dagen’?
Nee wees gerust!
Mijn “NEE ik weet de weg!” sticker zit nog steeds prima onder de deurbel.
Alleen een ‘blinde’ verdwaalde tiener die ansichtkaarten probeerde te verkopen voor zielige eenzame kinderen (vermoedelijk hijzelf) poogde het verbod te omzeilen met de smoes dat ie zijn bril niet op had… Opzouten!
Nee, ondanks alle megalomane onzin over hitterecords in Nederland laat ik me niet gek maken.
In alle ‘coolheid’ moet ik het echter nu toch wel bekennen.
Het einde van de wereld – mijn wereld? – komt er nu echt aan.

Waarom dan?
Welnu…

1. Masterchef Australië stopt…
… na 11 jaar met het enige en echte beste team presentatoren ooit:
Gary Mehigan, Matt Preston en George Calombaris :

Bekende lezers van mijn stukjes weten dat ik jarenlang fan was van Masterchef.
Eigenlijk alleen maar van Masterchef Australië en eigenlijk alleen maar door dit geniale trio!
Ik heb geen idee hoe dit komt… Zij vormden simpelweg een perfect op elkaar ingesteld trio wat behalve kundig (ze zijn ofwel zelf bekroonde koks ofwel culinaire experts) ook nog oprecht menselijk en warm overkwam op het publiek maar ook op de kandidaten.
Hoe vaak moest George Calombaris niet een wanhopige en huilende vrouwelijke kandidaat troosten maar direct ook oppeppen waardoor ze weer de moed kon opvatten om door te gaan en zichzelf opnieuw kon overtreffen?
Hoe machtig streng en tegelijk knuffelbaar was de grote lieve ‘beer’ Matt Preston?
En hoe vrolijk maar tevens ook streng was chef-kok Gary Mehigan tijdens zijn ongeëvenaarde ‘Masterclass’ over het bakken van een ei?
Dit geweldige trio WAS voor mij gewoon Masterchef.
Zonder hen bestaat het programma niet meer voor me.
De Amerikaanse (USA) versie probeerde het met de bekende britse (!) TV-kok Gordon Ramsay (vermoedelijk zou zijn absurde gedrag niet door de beugel kunnen in het conservatieve Engeland…)
en zelfs Nederland probeerde het met patser Robert Kranenborg maar het voelt voor mij allemaal nep aan.
Natuurlijk is heel Masterchef nep maar het supertrio Matt, Gary en George wisten dit perfect te verkopen. Dat ze er in de onderhandelingen niet meer uitkwamen (misschien werden ze nu toch echt te duur…) is dramatisch.
Het einde van een tijdperk.

2. Metro stopt…
… met de laatste stuiptrekkingen om een aantrekkelijk krantje proberen te zijn.
Iedereen weet natuurlijk wel dat het gratis ‘krantje’ wat van origine in stations verspreid wordt een slap Telegraaf aftreksel is met nog slechtere riooljournalistiek dan de grootste krant van Nederland.
(Tja… De massa houdt nu eenmaal van pulp…)
Maar toch gaf het soms een podium aan ‘echte’ mensen en bijzondere schrijvers en kunstenaars.
En juist met het beste wat ze kunnen bieden stopt Metro, natuurlijk weer vanwege de bekende bezuinigingsnoodzaak.
Want het gaat slecht met de papieren media. Daar weet ik alles van.
Maar of het schrappen van de grootste trekkers nu een slimme zet is?

Allereerst stopt de beruchte column van Ebru Umar.
Er zijn niet zo veel ‘knuffel-Turken’ in Nederland maar naast Eus (Özcan Akyol) vind ik haar toch wel een van de leukste en beste columnisten.
Altijd lekker scherp en cynisch en ze schuwt het niet haar eigen Turkse roots te relativeren.
Maar de grootste blunder die Metro in dit bezuinigingsrondje begaat is toch echt het stoppen van:
‘Dating for Geeks’!
Een voorheen dagelijks verschijnend stripje over een jong volwassen vriendengroepje ‘nerds’, waarin de maker Kenny Rubenis zichzelf treffend portretteert in de character ‘Kenny’, die het als (te?) dikke, baard- en brildragende ‘nerd’ slecht doet op de ‘dating-markt’.

Zoals je weet lees ik ook dagelijks het AD en daarin staan ook stripjes.
Maar vooral de laatste tijd vind ik de humor daarin steeds oubolliger en dommer worden dat ik er bijna misselijk van word… De ‘bekende’ Nederlandse tekenaar Toon van Driel mag dagelijks zelfs wel twee strips publiceren maar zowel het aftandse ‘FC Knudde’ als de humorloze ‘Stamgasten’ tekenen zijn leeftijd. Met zijn 74 jaar mag hij wat mij betreft eindelijk wel eens met pensioen…
Misschien een hint aan het AD: met Kenny Rubenis haal je volgens mij een stuk minder dure maar veel meer bij deze tijd passende creatieve ster in huis nu de Metro daar te armzalig voor is geworden.

Ik las ‘Dating for Geeks’ dagelijks met veel plezier. Niet in Metro overigens omdat ik dat gelukkig nergens tegenkom waar het wordt verspreid. Kenny publiceerde de dagelijkse strip echter ook op Facebook en daar volgde ik het! Dagelijks vaste prik als ik ‘s morgens vroeg net de computer heb opgestart.
Aangezien er toch ook een vervolg-aspect in zat, is dit nu abrupt afgebroken zonder zicht op een mogelijke voortgang… Het einde van een tijd. 🙁

Het grootste teken dat het eind echt nabij is komt echter van het bericht wat ik gisteren opeens zag verschijnen in alle media:

3. Rutger Hauer is dood…
Dat had ik niet aan zien komen.
Wat best vaak wel gebeurt als oudere (bekende) personen een ziekte hebben waarmee ze eerlijk voor de dag komen. Of met een laatste creatieve uiting komen waarin je het kunt zien aankomen, zoals mijn helden David Bowie en Leonard Cohen.
Maar van Rutger Hauer had ik niets meer vernomen wat daarop kon duiden.
Nu is dat met een acteur natuurlijk ook iets anders…
Je kunt moeilijk nog even een grote filmrol voor jezelf (laten) creëren waarin je zelf bijvoorbeeld dood gaat om dat even later ook in het echt te doen…
(Mmmm… Misschien een ideetje voor de ‘grotere’ regisseurs?)
Opeens las ik dus dat hij al bijna een week geleden is overleden en inmiddels woensdag in besloten kring al is begraven! Euh… Ok dan!
En dan willen ze ook nog eens niks kwijt over het “korte ziekbed” waaraan hij uiteindelijk is bezweken.
Nu was hij altijd al een beetje wars van de publieke media. Al voordat internet doorbrak, had hij al duidelijk een hekel aan de ‘roddelpers’ en was daardoor niet of nauwelijks terug te vinden in de pulpblaadjes Story of Privé.
Misschien door al die ‘geheimzinnigheid’ rondom zijn echte persoon… mocht ik hem wel.
En ook natuurlijk door een aantal historische rollen die hij speelde in Amerikaanse films (de Nederlandse vond en vind ik eigenlijk altijd bagger…) zoals:
‘The Hitcher (1986)’, ‘Blind Fury (1989)’, ‘Arctic Blue (1993)’ en ‘Batman Begins (2005)’.
Vreemd genoeg speelde hij in tientallen ‘B-films’, in ScienceFiction, horror, actie, vaak als schurk.
Maar zijn voor mij echt meest iconische rol was toch wel in de SF-cultklassieker ‘Bladerunner’ uit 1982 (met geweldige muziek van… Vangelis!) waarin hij de androïde Roy Batty speelt, die zowel qua fysieke kracht als qua intelligentie superieur is aan de mens maar door zijn maker was voorzien van een veiligheidssysteem om te voorkomen dat hij de mens zou kunnen gaan overheersen: hij werd maar maximaal 4 jaar oud, wat tot op het moment van ‘overlijden’ was bepaald.

Zijn slotscène (zie onder) is historisch geworden en dat is ook waardoor ik hem ben blijven herinneren.
Hoewel hij echt veel goede rollen heeft gespeeld. Zelfs al waren de films waarin hij speelde vrij mager… Zijn aanwezigheid en rol maakte er iets bijzonders van.
Hij was een acteur met charisma. Dat leer je niet. Dat ben je. Dat was hij.
Met 75 jaar misschien wat te jong nog?
Ach… Naar mijn gevoel heeft hij ‘echt geleefd’.
En dat voelde ik wel als ik naar hem keek. Met alle respect.

“I’ve seen things you people wouldn’t believe. Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched c-beams glitter in the dark near the Tannhäuser Gate. All those moments will be lost in time, like tears in rain. Time to die.”

Het einde dus. Der tijden. 😉