‘Anders’ – Wat is dat?

Een uitdieping over ‘andersdenkenden’ en ‘andersvoelenden’.

Terwijl ik in mijn laatste artikel wat meer over ‘parafilie’ heb geschreven
– zie ‘Naturisme, nudisme en exhibitionisme’ – waaronder enkele ‘discutabele’ seksuele varianten genoemd worden, ontstond al het idee om te proberen nog dieper in te gaan op die ‘andere’ manieren van seksuele beleving. Allereerst om te (leren) begrijpen wat die ‘andere’ manieren nu precies inhouden en daarnaast natuurlijk de nodige relativering aan te geven of mensen met ‘andere’ gevoelens nu echt wel zo heel ‘anders’ zijn dan ‘anderen’…

Toen zag ik vrijdagavond 28 juni de burgemeester van Amsterdam Femke Halsema bij ‘M’ waarin ze nogmaals praatten over een van haar belangrijkste doelen die ze zichzelf gesteld had bij haar aanstelling vorig jaar: Het in stand houden en verbeteren van de bekende Amsterdamse tolerantie voor ‘andersdenkenden’, met name genoemd de ‘LHBTI+’-gemeenschappen.
Behalve dat ik soms een beetje moe word van het alsmaar hameren op de rechten van homo’s, lesbiennes en transgenders omdat het te veel benadrukken een averechts effect heeft, blijf ik dit onvolledig vinden omdat er wetenschappelijk gezien geen volledig beeld wordt gegeven en dus onrecht wordt gedaan aan ‘andere’ bepaalde bevolkingsgroepen.
Als je dan zogenaamd zo tolerant wilt zijn naar alle ‘andersdenkenden’… Verdiep je dan in echt alle vormen van ‘anders’ zijn.
“Amsterdam is Amsterdam niet meer als je identiteit een hokje wordt waar je niet uit kan kruipen, als je wordt uitgescholden, uitgesloten en zelfs mishandeld omdat je anders bent.”
Letterlijk uit de inauguratiespeech van Femke Halsema in 2018.

Tenslotte werd ik nogmaals ‘getriggerd’ door de oude bekende serie ‘Lost’, die mijn zoon en ik de laatste tijd opnieuw aan het kijken zijn. In ‘Lost’ komt op het mysterieuze eiland opeens een groep ‘andere’ bewoners in beeld die – onbekend en angstaanjagend – voortaan ‘the others’ (‘de anderen’) wordt genoemd.

Eng toch? ‘Anderen’?

Terwijl de genoemde mevrouw de burgemeester natuurlijk ook de diversiteit in religieuze beleving bedoelt in haar uitspraken over ‘anderen’, blijft een groot deel van de samenleving echter kritisch over die ‘andere’ geloven. Met name Moslims worden door fanatieke PVV-aanhangers nu niet bepaald omarmd als welkome buren. Elke Moslim met een dikke baard kan wel eens een IS-terrorist zijn… Voorbereid om met bomgordel en kromzwaard alle ongelovigen uit te roeien.
Bizar? Dit is wel de angst die gevoed wordt door bepaalde rechts-populistische groeperingen…

In mijn persoonlijke ‘rode draad’ op deze blogsite ga ik het echter niet over religie hebben.
Daar heb ik geen ervaringen mee.
Wel heb ik dat met vooroordelen over, veroordelen en stigmatiseren van bepaalde seksuele onderwerpen.
Terwijl je daar in de samenleving vrijwel nooit iemand relativerend over hoort praten, zoals dit wel prominent het geval is over immigranten en diverse genderverschillen.
Daarom ga ik nu nog dieper in op die ‘enge andersdenkenden en – voelenden’.
Want die zijn er echt veel meer dan je zou durven geloven.

Daarbij wil ik vooraf waarschuwen: mensen met een stevig verankerd ‘beperkt’ referentiekader zullen vermoedelijk moeite hebben met het lezen van mijn uitleg en relativerende mening.
Aan het eind van dit artikel kom ik hierop nog terug.

Wat is het verschil tussen (‘anders’) denken en voelen?

Want heel de tijd benoem ik dit apart: ‘andersdenkenden’ en ‘andersvoelenden’.
Maar zoek het voor de grap eens op in het woordenboek en op internet:
Het woord ‘andersdenkenden’ geeft vaak een heel beperkte omschrijving terwijl het woord ‘andersvoelenden’… helemaal niet bestaat!
Ik zit ook continu tegen de autocorrectie van mijn tekstverwerker aan te kijken, die daar niets zinnigs van kan maken, alleen dat het grammaticaal niet deugt…
En dat laatste zou nu ook eens ter discussie moeten komen bij de heren en dames ‘taalpuristen’ want het lijkt me tegenwoordig nu echt wel wetenschappelijk bewezen dat er een (groot) verschil bestaat tussen wat mensen ‘denken’ en wat zij ‘voelen’.
En dat er niet alleen bij het min of meer praktiseren van een geloof of religie sprake is van ‘anders’…

Ik wil hier nu niet een al te grote uitleg over geven, wat wel zou kunnen en moeten want hier ligt bijna het grootste cruciale misverstand in het algehele menselijke functioneren!
Heel veel (misschien wel het meeste) wat we weten en doen in ons dagelijks leven is aangeleerd en dus overdacht. Het gevolg van wat we hebben geleerd en daarom dus denken te moeten doen.
En dat ‘leren’ komt mede voort uit pure theorie als ook uit ervaring.
Dat we bijvoorbeeld naar links en naar rechts kijken voordat we een straat oversteken, hebben we geleerd doordat we het gevaar hebben ontdekt als we niet uitkijken voor we oversteken: we kunnen zomaar aangereden worden…
En zo geldt dat voor bijna alles wat we doen.
We eten iets omdat we het lekker vinden.
We doen iets omdat we daar lekker bij ‘voelen’.
Door de ervaring leren we en daarbij leren we ook van onze ouders, omgeving (maatschappij, vrienden) en door studie waarom we soms dingen moeten doen ook al voelen we soms anders.
De geldende moraal en (wettelijke) regelgeving zijn soms tegenstrijdig met ons gevoel.
Als je autorijden heel erg leuk vindt en je rijdt misschien in een auto die technisch gezien dik boven de 200 kilometer kan rijden, dan kan het soms een heerlijk gevoel geven als je die snelheid eens kan rijden. Maar we weten (hebben geleerd uit ervaring) dat dit gevaarlijk is in de meeste situaties en de wettelijke regelgeving hanteert een maximale snelheid dus we kunnen een fikse bekeuring of nog ergere straf krijgen als we dit doen.

Zo kan ik natuurlijk duizenden voorbeelden geven over het verschil tussen denken en voelen.
Sommige dingen voelen fijn, leuk of goed maar we hebben afgesproken dat we dit beter niet kunnen doen. Die geldende afspraak betekent dat iets wat goed lijkt toch niet goed is.
Een moeilijk menselijk moreel dilemma! Vooral als je soms dingen zou willen doen waarbij het tegengestelde gevoel zo sterk aanwezig is.
Dit is daarom de reden dat het overgrote deel van de mensen ‘denkt’ (!) dat dit rationele ‘(over)denken’ altijd beter is en sterker zou moeten zijn dan het (zwakkere want niet rationele) ‘gevoel’.
Als we het dus weer in het beoogde seksuele verband brengen:
Een heerlijk gevoel van opwinding bij het zien en misschien zelfs oppervlakkig aanraken van een geweldig mooie meid, mag bij een man nooit zijn ‘gezond denkende verstand’ overheersen om ongewenste seks af te dwingen.
In vrijwel al dit soort omstandigheden zal dit ‘denkende verstand’ altijd overheersen en de man zal de vrouw niet aanranden of zelfs verkrachten.
Maar is het zo ondenkbaar dat het ‘gevoel’ wel aanwezig kan zijn diep van binnen?
Dit is het punt waarom het draait in dit artikel.

“Wat is nu het verschil tussen denken en voelen? Denken doe je in je hoofd en voelen doe je in je lichaam… In feite kan je brein niet voelen… in zoverre, dat je brein wel de opdracht aan cellen in je lichaam geeft om een gevoel te produceren (noot John: feitelijk manipuleren).”
uit: een internetsite over ‘het verschil tussen denken en voelen’

‘The Head and the Heart’

Seksuele gevoelens

Bij het accepteren van ‘andere’ seksuele gevoelens dan die als ‘algemeen gangbaar’ worden beschouwd hebben we als ‘ontwikkelde westerse mensen’ toch al aardig wat vooruitgang geboekt!
Hoe veel mensen durven nu nog steeds uit de grond van hun hart te beweren dat homofilie ‘niet normaal’, ‘slecht’, ‘vies’ of ‘wettelijk strafbaar’ is?
Los dan van (orthodoxe) gelovigen, die nog steeds van mening zijn dat ‘God’ dit niet zo bedoeld heeft voor de mens en dat het dus ontkend, onderdrukt of zelfs genezen moet worden.
Verder zullen er echt nog zat mensen zijn die er moeite mee hebben (omdat ze zelf hetero en sterk geconditioneerd zijn) maar ik denk dat nu toch wel een meerderheid van de westerse mensen vrede heeft met homofilie.
Terwijl homofilie toch echt een puur natuurlijk seksueel gevoel is!
Er is meestal geen sprake van een zelf overdachte keuze, die eventueel anders zou kunnen zijn.
Hier wordt dus niet meer gezegd:
“Homo? Dat is niet handig. Je kunt beter voor de gemakkelijke weg kiezen en je ‘gezonde verstand’ laten werken en kiezen voor een hetero-relatie.”…
Hier wordt het eigen en persoonlijk ingegeven gevoel gewoon geaccepteerd!

Misschien denken veel mensen nu dat het ‘hebben’ van een geaardheid een lichamelijke kwestie is. Aangeboren en vastgelegd in het DNA en daarom niet zomaar iets als een ‘gevoel’ wat namelijk nooit zo sterk kan zijn. Hoezo kan het ‘gevoel’ bij een mens niet ook genetisch bepaald worden?
Laten we voorop stellen dat de eigenschap van genderbepaling nog niet in het DNA is aangetroffen.
Hoewel er in 2017 dan wel eindelijk (!) iets in de genen is ontdekt wat exclusief lijkt voor te komen bij homoseksuele mannen, is dit verre van een sluitend bewijs dat iedereen met deze DNA-eigenschap homoseksueel is. Er spelen veel meer factoren een rol.
En bij vrouwen heeft de wetenschap nog geheel niets bijzonders ontdekt in de genen van lesbische vrouwen…
Eigenlijk… is de wetenschap in al zijn groeiende kennis nog volslagen ‘blind’ hoe het menselijke gevoel werkt. Ze weten nog lang niet alles over de functies van die grijze klomp in ons hoofd!
Hoewel een aardig eindje op weg; onze hersenen blijven een groot mysterie.
En misschien hebben ze dan wel al bepaalde delen in de hersenen ontdekt die het ‘gevoelscentrum’ zijn. Maar meer dan oppervlakkige kennis is het niet.
Hoewel seksualiteit dan uiteindelijk lichamelijk is als wordt overgegaan tot seksuele activiteiten; de totstandkoming van seksuele gevoelens komen… ik zeg het al: puur uit het gevoel.
Zonder (goed) ‘gevoel’ kan een mens misschien wel seks hebben als die zichzelf dat heeft aangeleerd maar dan wordt het wat meer een ‘mechanische’ aangelegenheid. Misschien dat sommige pornosterren dit na veel ervaring kunnen…

Seksuele opwinding ontstaat normaliter vanuit het gevoel.
En daarom moeten veel (jonge) mensen die nog nooit seks hebben gehad in het begin meestal heel erg wennen aan de seksuele handelingen. Het gevoel is er bij jonge verliefden dan meestal wel!
Maar nu nog even uitproberen hoe dat nu eigenlijk gaat in het echt…
Ook hierom mag seks zeker in het begin nooit worden gedwongen. Als het gevoel van een van beide partners niet goed is maar dat die ‘toegeeft’ omdat die geen spelbreker wil zijn, geen “nee” durft te zeggen of eigenlijk simpelweg daar gevoelsmatig nog niet aan toe is, dan is de seks meestal een teleurstelling. Of soms zelfs zo’n grote afknapper dat er voortaan een angst ontstaat voor seks…
Het goede gevoel is absoluut cruciaal bij elke vorm van seks!

Maar wat is nu eigenlijk ‘anders’ denken of voelen?

Naarmate de mens zich heeft ontwikkeld door de geschiedenis heen, zijn er steeds meer antwoorden gekomen op vragen. Omdat er natuurlijk altijd al ‘problemen’ waren waar we oplossingen op wilden vinden. Hoe we ziektes konden genezen, hoe we betere huizen konden bouwen, hoe we makkelijker natuurlijke barrières konden overwinnen zoals bruggen over rivieren en tunnels door bergen. Op elke vraag wil de mens graag een antwoord om daarmee weer betere dingen te kunnen doen.
Door de veelheid aan ‘dingen’ moesten we wel iets verzinnen om overzicht te houden. Zo zijn verdelingen ontstaan in groepen, categorieën en soorten. Zo is ook de ‘hokjesgeest’ ontstaan.
Dat is voor veel mensen makkelijker om al die ‘dingen’ een bepaalde plek te geven in ons toch al zo complexe en drukke bestaan.
Want als iets in een bepaald ‘hokje’ zit dan kunnen we het benoemen en verklaren.
Zo hebben we de mens in ‘hokjes’ verdeeld die we ‘rassen’ noemen.
Omdat de reizende mens in de oudheid al verrast werd door mensen die er anders uitzagen en een onbekende taal spraken! Er bleken best grote verschillen te zijn tussen ‘de mens’ uit Azië en bijvoorbeeld wat we nu Europa noemen.
De ooit benoemde ‘rassenscheiding’ bleek echter ook al snel gerelativeerd te moeten worden!
Omdat er eigenlijk nooit één puur en 100% zuiver ras kan bestaan!
Op de gelinkte Wiki-pagina staat het mooi:
“Een groot probleem met de indeling van bevolkingsgroepen in rassen is de onnauwkeurigheid ervan. Van sommige bevolkingsgroepen is de komaf niet duidelijk, en vrijwel alle groepen hebben zich in meer of mindere mate vermengd in de loop van de geschiedenis. Een tweede probleem is dat de grenzen tussen de vermeende rassen soms heel anders komen te liggen wanneer naar andere dan uiterlijke eigenschappen gekeken wordt. In het bijzonder heeft de wetenschap aangetoond dat tussen negroïde bevolkingsgroepen een grote genetische diversiteit aanwezig is.”
Terwijl we zelfs in het ‘moderne’ heden nog vaak durven spreken van ‘zwarten’ en ‘blanken’.
Die zelfgemaakte ‘hokjes’ deugen niet als het om de natuur gaat; om mensen!

Ik denk dat we door de geschiedenis heen continu zo veel veranderen (de hele natuur; de algehele mensheid – noem het… evolutie!) dat niets ‘menselijks’ bestaat wat we in een ‘hokje’ kunnen stoppen als zijnde een pertinent vaststaand feit of een absolute waarheid.
Daarom heb ik in het algemeen eigenlijk mijn hele leven al een hekel gehad aan die ‘hokjesgeest’.
Ik heb daar enkele maanden geleden nog een artikel over geschreven:
‘Stempels, labels en etiketten’
Eigenlijk ‘verplichte’ kost als je mijn volgende standpunten wilt begrijpen.

Als ik het dan weer relateer aan ons ‘seksuele’ vraagstuk over ‘anders’ denkende en voelende mensen waardoor die (mogelijk) discutabele seksuele varianten fijn vinden om te doen, dan kom ik nog even terug op het ‘hokje’ ‘homofiel’. Dat was vroeger een ‘parafiele’ afwijking die niet echt door de gemeenschap en ook niet door de wet geaccepteerd werd als ‘normaal’.
Velen beschouwden dit als een foutje in de menselijke natuur. Omdat de mens daar biologisch gewoon niet voor was gebouwd.
‘Normaal’ was man+vrouw=seks. Da’s logisch toch?
Eigenlijk moeten we heel eerlijk en volgens de puurste regels van de wetenschap dit nog altijd beamen. Want het lichaam is nu eenmaal… bla bla… Je begrijpt me wel.
Maar nog helemaal niet zo lang geleden heeft diezelfde wetenschap samen met knappe koppen die over de menselijke ‘ethiek’ gaan, vastgesteld dat een mens wel degelijk ondraaglijk kan lijden als die niet kan leven vanuit zijn diepste menselijke gevoelens en verlangens.
Omdat de relatievorm waarin mensen samen willen leven de basis is waarop de hele maatschappij steunt, is de mate van geluk hierbij cruciaal. Een mens die geen relatie kan aangaan en hierin wordt gehinderd door beperkende ‘ethiek’ die mede de regels en wetten van een land bepaalt, zou een zwakke schakel kunnen worden in de samenleving.
Men is toen gaan bedenken: “Is een homoseksuele relatievorm schadelijk voor de maatschappij?”
Uitgaande van volwassen en dus verantwoordelijk te achten personen, moet deze vraag natuurlijk ontkennend beantwoord worden.
Dan kan een homoseksuele relatie dus als ‘anders’ worden gezien… Er is geen enkele beperkende reden te noemen waarom deze gewilde relatievorm niet toegestaan zou mogen worden.
Inmiddels was nu steeds meer bekend over het aantal homoseksuelen (die zich natuurlijk vroeger altijd stil moesten houden) en een ontkenning en afwijzing van een dergelijk grote bevolkingsgroep zou op zich al ethisch onjuist zijn.
Vandaar dus de uiteindelijke wettelijke gelijkstelling van homoseksuelen, in ieder geval in Nederland. En natuurlijk zijn er nu vele andere landen die dit inmiddels hebben gevolgd maar dat dit wereldwijd nog steeds een groot probleem is weten we.
Hierover bestaan nog extreem grote verschillen van opvatting.

Het is dus niet gemakkelijk: oordelen over mensen die seksueel ‘anders’ denken en voelen.

Gelukkig leven we hier in Nederland in een land waarin de religie de ethiek niet volledig beheerst. Maar nog altijd hebben religieuze groeperingen een (grote) invloed op ons dagelijks leven want partijen als CDA, CU en SGP bepalen natuurlijk nog steeds mede grote delen van de wet.
Wat nog altijd de grootste en moeilijkste discussies oplevert over seksuele vraagstukken.
Zoals bijvoorbeeld over prostitutie.
Het zal bekend zijn dat de genoemde Christelijke partijen tegen prostitutie zijn omdat ze seksualiteit voorbehouden achten aan het (liefst heteroseksuele…) gezin.
Seks tussen mensen zonder de exclusieve liefde binnen de monogame relatie is niet goed.
Een mens mag zijn of haar lichaam dus niet misbruiken of verkopen voor puur lichamelijke seks.
Op dit moment loopt er een ‘grote’ actie van een (uiteraard) Christelijke organisatie die probeert de juist pas in het jaar 2000 geliberaliseerde wet die prostitutie niet meer strafbaar stelt, opnieuw ter discussie te stellen. Ze willen het juist weer wel terug in het strafrecht. Zogezegd om misbruik en vrouwenhandel tegen te gaan. Maar feitelijk natuurlijk om ‘sekswerk’ volledig te verbieden.
Als er gesproken wordt over de menselijke gevoelens die de behoefte aan seks veroorzaken dan is het antwoord van een woordvoerster: “Zonder seks ontplof je niet.”
Voor (orthodox) Christenen is het duidelijk: seks is een mooi geschenk als ‘kroon’ op de liefdesrelatie.
Naar mijn weten zijn de wetenschap en ethiek nu toch wel zo ver gevorderd dat er is bewezen dat seksuele gevoelens altijd kunnen optreden tussen mensen, ook al hebben ze geen liefdesrelatie…
Het hebben van seks voor de camera (voor de porno) en buiten het huwelijk (overspel) is niet voor niets in 1971 uit het wetboek geschrapt.
Het handhaven van een seksueel wettelijke beperking in een maatschappij waarin het zo veel al gewoon gebeurt zonder aanwijsbare problemen, zag men toen ook als onzinnig.
Uiteraard bleven wel altijd het gebruik van geweld, ook seksueel, strafbaar.
Tevens werden eind jaren ‘80 de rechten van kinderen aangescherpt omdat die nog niet goed omschreven waren voor die tijd.
Dat kinderen betrokken werden in seksualiteit, zelfs voor commerciële doeleinden, was nooit goed beschermd.
En toch… is het punt van seksuele ethiek met betrekking tot kinderen nog steeds niet wereldwijd gelijkluidend!
Waar hier vrijwel iedereen eensgezind is in de mening dat ‘kinderen en seks’ niet kan…
Bestaan er echt landen waarin het ‘kindhuwelijk’ nog altijd legaal is.
Hoewel het in de meeste gevallen dan gaat om meisjes vanaf een jaar of 14, staat er niets over een minimumleeftijd in de wetten van veel van de genoemde landen.
In deze landen wordt uiteraard nog niet ‘normaal’ naar de gevoelens van deze kinderen gekeken…
Hier gelden duidelijk de (verouderde) wetten waarin de man recht heeft op een bruid van zijn keuze om hem nageslacht en plezier te schenken…
Dat in die landen meisjes van rond de 10 jaar al seks hebben met volwassen mannen is daar geen schande of misdaad. En er zijn ook nog veel landen waarin dit tegenwoordig dan wel in het wetboek staat maar waar het nog altijd gebeurt en (meestal) wordt gedoogd, mits er geen sprake is van geweld.
Veel meisjes in die landen weten niet beter…
Of ze zich daar ‘goed’ bij voelen?
Later kom ik er ook nog op dat het gevoel natuurlijk ook beïnvloed wordt door de omstandigheden en leefomgeving.

Als je nu denkt dat ik een zijweg ben ingeslagen want we hebben het hier toch zeker alleen maar over de ‘normale’ westerse interpretatie van seksuele gevoelens en acceptatie van hier duidelijk ‘andere’ seksuele varianten, dan heb je deels gelijk.
Omdat wij die cultureel en religieus diep gewortelde gewoonten in ‘andere’ landen barbaars vinden.
Toch weet ik zeker dat er ook in onze ‘ontwikkelde’ westerse gemeenschap heel andere gevoelens bestaan, die nu nooit geaccepteerd zouden worden maar die in de jaren ‘70 wel degelijk op de politieke discussielijst stonden.
Ik haak hiermee in op de enige (duidelijk?) niet ter discussie staande seksuele geaardheid, waar vrijwel de gehele maatschappelijke ethiek het over eens is: ‘pedofilie’.
Over dit onderwerp (en alle belendende materie) heb ik al een artikel geschreven:
‘Pedofilie – het document’
Daarin benoem ik al even het belang van de ‘gevoelens’ van een pedofiel.
Wetenschappelijk is ook wel degelijk nu aangetoond dat pedofilie een ‘seksuele geaardheid’ is, net als homofilie.
Ik heb net uitgelegd waarom we dit wel zijn gaan accepteren en dat het recht op een wettelijke relatie algemeen ethisch is vastgelegd.
Dat dit niet kan met pedofilie ligt natuurlijk aan de algemeen hier geldende ethiek dat seks tussen volwassenen en kinderen niet mag plaatsvinden.
Toch is het probleem exact hetzelfde!
Een (grote?) bevolkingsgroep wordt beperkt in hun gevoelsleven en mogelijkheden om een relatie aan te kunnen gaan en zal dus min of meer ongelukkig zijn en blijven en minder goed kunnen functioneren in de maatschappij.
Dit humanitaire probleem nu… wordt maatschappelijk niet erkend.
In tegendeel: een overgrote meerderheid van mensen zou de persoon waarvan bekend is dat die pedofiel is het liefst geheel uitsluiten van de maatschappij. Als genezing niet mogelijk is (wat ‘we’ het liefst zouden zien) dan moet de maatschappij (dus onze kinderen) beschermd worden en deze mensen mogen niet in vrijheid leven. Sommigen zouden zelfs voor hen de doodstraf weer willen invoeren…
Ziet nu eigenlijk niemand de parallel met de mening die vroeger bestond over homofilie?

In de mens op zich zit geen verschil. Of die nu homofiel of pedofiel is.
Uiterlijk en in (ogenschijnlijk) functioneren zijn ze exact gelijk.
Homofielen hebben vroeger hun seksuele gevoelens ook onderdrukt omdat het in hun omgeving onmogelijk was om ze te uiten.
Ik denk dat die er nu nog zullen zijn, zeker in religieuze groeperingen…
Pedofielen weten niet beter.
Niemand mag weten van hun geaardheid want dan is een ‘normaal’ leven vrijwel onmogelijk.
Als het bekend zou zijn in hun woonwijk dan zijn er altijd wel mensen die ze weg willen hebben omdat ze bang zijn voor de veiligheid van (hun) kinderen.
Ook de persoonlijke veiligheid van de pedofielen is dan niet meer gewaarborgd…
Waar nu nog steeds ‘potenrammers’ bestaan, zal het niemand verbazen dat er nog veel meer mensen zullen zijn die de pedofielen wel eens mores willen leren…
En waarom?
Alleen maar omdat ze ‘andere’ gevoelens hebben.
Gevoelens die we niet begrijpen en waar we bang voor zijn omdat we ze associëren met ernstige gevolgen zoals kindermisbruik, verkrachting, levenslang beschadigde kinderen en zelfs… moord op kinderen.
Hoe ik daarover denk heb ik al beschreven in het genoemde artikel.

Hier wil ik in het kader van ‘andersvoelenden’ alleen maar zeggen dat er veel meer onbegrepen gevoelens bestaan die we niet kennen en dus niet vertrouwen dan we allemaal denken.
‘Onze’ gedachten zijn ‘zwart/wit’, net als vroeger bij de ‘zwarte’ bevolking en homofiele geaardheid. Daarop baseren wij ons oordeel en veroordelen we (bijna) unaniem.
Ik zie dat ethisch onjuist en beschouw dit eigenlijk als een humanitair schandaal.

In de ‘70er jaren vonden meer mensen dit onjuist en toen was er zelfs politieke wil om ook de pedofiele geaardheid te (h)erkennen en wettelijk vast te leggen, ook in belang van het kind!
Het was de liberale partij VVD die in deze roerige jaren (van de ‘seksuele revolutie’) hierover vragen had gesteld. (Zie krantenknipsel.) De persoon in kwestie – Ed Nijpels – was toen lid van de Tweede Kamer, is enige jaren daarna nog politiek leider van de VVD geweest en jarenlang actief gebleven als politiek bestuurder. Zonder enige blijk van wantrouwen vanuit de bevolking.
Ik denk dat vrijwel niemand dit nu (nog) weet, anders was hij nu vermoedelijk verguisd in de publieke media…
We weten nu allemaal dat de ‘liberale beweging’ van de seksuele revolutie toen in de kiem werd gesmoord en over ‘kindermisbruik’ is de wet alleen maar verder aangescherpt, met de beschreven gevolgen voor pedofielen.

Wil ik hiermee nu alle ‘andere’ gevoelens (waaronder pedofiele) nu helemaal goedpraten?
Ja eigenlijk wel.
Maar…
Natuurlijk bestaan er ook excessen: mensen die niet goed kunnen omgaan met hun gevoelens en deze laten overheersen ten opzichte van hun ‘gezonde verstand’.

Dwangmatige seksuele gevoelens

Niet alleen seksuele gevoelens kunnen ontaarden in excessen!
Ook (simpele?) agressieve gevoelens kunnen uitmonden in handgemeen, geweld en erger… moord en doodslag…
Hoewel de mens soms een ‘intelligent’ wezen wordt genoemd, – meestal in vergelijking met wat diersoorten… want tja… waarmee moeten we anders vergelijken? Bezoekers uit de ruimte hebben we nog niet echt gehad geloof ik… – is dat ‘wijze’ schepsel helaas regelmatig onderhevig aan wat minder ‘slimme’ acties. Dan kunnen we beweren dat de ‘kennis van goed en kwaad’ bij elk mens aanwezig zou moeten zijn; we zijn vrijwel zonder uitzondering allemaal in staat tot irrationele daden.
Ik noemde net agressie als een (te) vaak irrationele emotie, die uit de hand kan lopen.
Maar er zijn natuurlijk veel meer (negatieve) gedachten en (dus?) gevoelens die ons tot (zacht gezegd) domme daden leiden.
Seks vergelijk ik vaak met eten en drinken.
We hebben er bijna allemaal behoefte aan en het is een natuurlijk verlangen naar iets ‘lekkers’.
En ook zoiets alledaags en ultiem ‘normaal’ als eten en drinken kan extreem uit de hand lopen.
Dan bedoel ik nog niet eens het overmatig drinken van alcohol.
Maar wat bijvoorbeeld met de eetverslaving?
Er zijn echt best veel mensen die ondanks hun uiteindelijk ziekmakende overgewicht niet kunnen stoppen met (ongezond) eten.
In zo’n geval is het eten dwangmatig.
Ondanks de aanwezige kennis dat wat de eetverslaafde doet slecht is, gaat die door met eten.
Nu zal een eetverslaafde voornamelijk zichzelf leed aan doen (tenzij die een mogelijk gezin om hem of haar heen verwaarloost) maar sommige andere dwangmatige gevoelens kunnen wel degelijk anderen tot last zijn of zelfs schade aandoen.
Iemand met dwangmatige seksuele gevoelens zou onder bepaalde omstandigheden ook het ‘gezonde verstand’ kunnen kwijtraken en koste wat het kost seksuele handelingen kunnen zoeken en… afdwingen.
Hoewel er dus veel meer (negatieve) emoties zijn waarin mensen elkaar behoorlijk dwars kunnen zitten en zelfs pijn doen… lijkt het erop dat de dwangmatige ‘sekszoeker’ als meest verachte en ‘gestoorde’ van onze soort wordt gezien.
Een beetje ‘zwart-wit’ misschien? Toch is dit feit de voornaamste reden dat mensen een angst hebben ontwikkeld voor de zogenaamde… ‘zedendelinquent’.

Ook hier wint de polarisatie het van het ‘gezonde verstand’.
Met dit aanzienlijke verschil: standpunten van de meeste andere conflicten tussen voor- en tegenstanders of ‘daders’ en ‘slachtoffers’ worden rijkelijk ‘uitgevochten’ via de diverse media.
In het geval van zedenkwesties hoor je altijd maar één kant: die van de veroordelende partij en de vermeende slachtoffers. Mensen met ‘andere’ seksuele gevoelens of zelfs… (ex-) daders houden zich (w)ijselijk stil. Wetend dat ze elke discussie zullen verliezen. Of hun eigen aanzien zeker zullen beschadigen.
Zelfs deskundigen met een relativerende opinie worden meestal weggehoond.
Een ‘normaal’ gesprek met een zogenoemde ‘zedendelinquent’ heb ik nog nooit gezien in de media.

Hier spreekt de ervaringsdeskundige

Voordat ik verder ga met uitleg over deze ‘anders’ denkenden en voelenden, wil ik nu even een belangrijk persoonlijk statement geven!
Mijn ‘fanatieke’ relativeren van bepaalde dingen roept vermoedelijk al lang de nodige weerstand op. Ook daar heb ik ruime ervaring mee…
En ook al heeft misschien driekwart van de mensen met een verankerd negatief gevoel en negatieve opinie al afgehaakt… Als ik het nu vastleg, kan het altijd weer teruggelezen worden.
In de hoop dat toch steeds meer mensen willen proberen om ook in deze materie te relativeren.

Allereerst: Ben ik nu eigenlijk zelf een ‘zedendelinquent’?
Wie inmiddels al diverse artikelen heeft gelezen in deze categorie zou moeten weten wat ik allemaal heb ‘geflikt’ in mijn leven… 😉
Toen ik het over de weigering van Justitie had mij een ‘VOG’ te geven om vrijwilliger te kunnen worden bij Vivenz, kon je het antwoord natuurlijk al vermoeden.
Ja: volgens de wet ben ik een ‘zedendelinquent’.
Maar NEE: daar ben ik het nooit mee eens geweest en zal altijd blijven zeggen dat dit een onjuist oordeel en dus onjuiste veroordeling was en is.
Heb ik dan (volgens mijn eigen oordeel) helemaal NIKS verkeerd gedaan?
Ben ik volledig onschuldig veroordeeld?
Nee, volgens de letter der wet ben ik niet onschuldig veroordeeld.
Omdat het toen (in 2003/2004) ging over:
“Bezit en verspreiding van kinderporno.”
In letterlijke zin was dit correct.
Want ik had in die tijd inderdaad heel veel porno gedownload van internet waaronder kinderporno.
En op mijn website had ik één of twee (ik ben het aantal zelfs vergeten en dat stond ook nooit in de aanklacht) afbeeldingen van kinderporno geplaatst bij de bewuste categorie die ik daar had vermeld.
Gepubliceerde afbeeldingen gelden als ‘verspreiding’…
Maar ik was nooit bewust en vooral (dwangmatig!) op zoek geweest naar kinderporno!
Ik zocht alles wat ik kon vinden van diverse categorieën hetero tot dan ook kinderporno omdat ik een overzicht wilde hebben en geven van wat er allemaal te vinden was op internet!
En in die bewuste tijd was dat nog eenvoudig: een simpele zoekopdracht via Google toonde een flinke vracht aan foto’s en filmpjes die ik gratis kon opslaan op mijn computer.
Daar had ik geen ‘stiekem’ abonnement voor nodig en het ‘darkweb’ bestond toen nog niet eens.

Als ik toen geweten had dat de wet recent was aangescherpt door hogere straffen op te leggen bij het ‘bezit en verspreiding’, had ik dit nooit gedaan.

Daarnaast heb ik tijdens de zitting aangegeven dat ik uit oogpunt van verbetering van de seksuele opvoeding en voorlichting van kinderen hier een punt van had gemaakt.
Niet om bewust kinderporno te promoten. Het was illustratief. En natuurlijk naïef.
Maar dat geloofde men niet.
“Een volwassen man met kinderen zou nooit zo naïef kunnen zijn.”

Een erg belangrijk gegeven was ook dat ik feitelijk GEEN GOEDE ADVOCAAT had!
Omdat ik pas een jaar na de aanhouding in 2003 werd opgeroepen voor de rechtszitting, had ik mijn verbazing uitgesproken tegen mijn behandelende reclasseringsambtenaar, waar ik verplicht contact mee had. Mijn tijdens de aanhouding toegewezen advocaat (pro deo) had mij verteld dat het niet veel voorstelde wat ik had gedaan en dat het wel met een sisser zou aflopen.
De reclasseringsambtenaar viel bijna van zijn stoel…
Hij zou persoonlijk mijn advocaat wel eens opbellen om te vragen hoe hij mijn verdediging ging doen, aangezien ik nooit meer wat van hem had gehoord.
Toen bleek dat deze bewuste advocaat… met pensioen was!
En mijn dossier was bij het betreffende advocatenkantoor niet bekend en onvindbaar…
Terwijl de zitting over twee weken zou zijn!
Mijn reclasseringsambtenaar ging toen voor mij een andere advocaat zoeken en hij vond een advocate die er op deze korte termijn nog wel tijd voor kon maken…
Met deze advocate heb ik één keer een gesprek gehad voor de zitting.
Als verdediging heeft ze slechts over de bekende clichés gesproken:
Het opgelopen trauma van aanhouding, arrest, inbeslagname en nu de rechtszitting waren al een grote straf. Daarnaast had ik ontslag gekregen en was er een lange periode sprake van grote spanningen in het gezin door alles wat gebeurd was.
Lief… Maar dat boeit de rechtbank niet.
Achteraf gezien had ze gewoon dieper op de genoemde feiten moeten ingaan, die naar mijn overtuiging niet bewust zo waren gepleegd zoals de wet ze beschrijft.
Daar had ze dus gewoon geen tijd voor genomen en putte haar verdediging uit algemeenheden.
Dat ik geen onvoorwaardelijke gevangenisstraf kreeg maar ‘slechts’ de maximale taakstraf was normaal voor een eerste veroordeling van delinquenten in deze categorie.
Maar dat was ik helemaal niet!
Ik had echt in hoger beroep moeten gaan zodat er ook meer tijd was geweest voor een betere verdediging maar ik zat inderdaad (nog) in een trauma en was al lang ‘blij’ niet te moeten ‘zitten’…
Nu weet ik inmiddels dat ‘echte’ zedendelinquenten – waar soms ook echte ‘slachtoffers’ bij betrokken zijn, bijvoorbeeld een aanranding – ook dit soort straffen krijgen. Soms nog lichter, terwijl ze wel degelijk iemand seksueel hebben benaderd…

Als ik nu dan in de verklaring van Justitie lees voor welke ‘feiten’ ik toen ben veroordeeld en dat de maatschappij beschermd dient te worden tegen mensen uit een dergelijk ‘gevaarlijke’ categorie, waardoor ik dus geen VOG kan krijgen om ‘ervaringsdeskundige’ te kunnen worden…
Dan weet ik zeker dat het absoluut fout is gegaan toen. Er is puur gehandeld naar ‘vermeende’ feiten die geen op zichzelf staande feiten waren (de bedoelingen werden opzij geschoven) en de registratie is absoluut fout gegaan.
Zo staat er ook beschreven dat ik TWEEMAAL schuldig ben geweest aan genoemde feiten. Dit weegt dan ook zwaar mee omdat ik als volwassen man met (nota bene) een gezin beter had kunnen en moeten weten en me toch meermaals schuldig had gemaakt aan deze feiten.
Het gaat hier om één website! Eén keer een inval en één keer inbeslagname van alles wat ik toen nog in bezit had!
Hiertegen had ik nogmaals in beroep kunnen gaan maar dan zou dat een rechtszaak zijn geworden waarin het mijn woord tegen dat van justitie is… Ik kan die geregistreerde regels in het strafregister niet uitwissen. Ik kan dit nooit meer winnen. De kosten van het proces zou ik dan moeten betalen en dat kan ik niet.
Een hoger beroep in 2004 zou de enige oplossing zijn geweest…

Als ik dan geen ‘zedendelinquent’ ben…
Wat ben ik dan wel, als ik me een ‘ervaringsdeskundige’ durf te noemen?
Nou ja… natuurlijk heb ik dus wel ‘grensoverschrijdend’ seksueel gedrag vertoond.
Zeker in mijn puberjaren.
Ik heb daar ook al over geschreven.
Zo ongeveer tussen mijn 12e en 16e jaar heb ik last gehad van exhibitionistische neigingen…
Toen werd dat allemaal nog niet zo ernstig genomen (eerder als ‘zielig’ beschouwd) maar toen ik dus op mijn 16e een stevige preek had gehad van een politiemedewerker, heb ik echt mijn leven gebeterd.
Hij had toen trouwens ook nog opgemerkt dat ik ook wel zou experimenteren met drank en drugs en zo… Ik ontkende dat, zei dat ik op de HAVO zat en (dus) in een ‘serieuze’ omgeving verkeerde.
Dat geloofde hij toen ook niet…
Maar het is toch echt waar dat ik in mijn hele leven nog nooit drugs van dichtbij heb gezien, nooit heb gerookt en pas op mijn 20e ben begonnen met alcohol!
Alleen was ik er een beetje vroeg bij om me in de wereld van de porno te begeven…
Ingegeven door pure frustratie.
Ik was zo lang zo wanhopig op zoek naar (naakte) meisjes, mede gestimuleerd door de tonnen aan porno die ik had geconsumeerd, dat ik hier een beetje ‘ziek’ van ben geworden.
Gelukkig heeft in mijn geval mijn gezonde verstand (van de notoire denker die ik ben!) het gewonnen van mijn getroebleerde gevoel.
Maar dat kan echt niet iedereen.
Ik weet vrijwel zeker dat er (veel?) wanhopige zielen rondlopen met soortgelijke gevoelens of andere omstandigheden die de ‘zoektocht’ naar seks hebben gestimuleerd.
Mensen die de dwangmatige gedachten en gevoelens niet zo makkelijk kunnen beheersen en overwinnen.
Mensen die daar wel degelijk vanaf zouden willen… Maar niet door veroordelingen en straf.
Dat is een extra straf terwijl ze zo wanhopig zijn in hun verlangens!

Het is niet zo vreemd dat dit soort mensen (noem ze misschien ook maar gewoon… ‘patiënten’) niet graag met anderen praten die hen niet kunnen (of willen!) begrijpen.
Als ze alleen maar te horen krijgen dat ze ‘slecht’ zijn en ‘gewoon normaal’ moeten gaan doen, dan helpt dat niet echt…
Een luisterend oor van iemand die soortgelijke gedachten en gevoelens had is heel iets anders!
Daar zouden ze zeker wel mee durven praten.
Ik zou dat in ieder geval wel durven… Als ervaringsdeskundige.
En dat mag ik dus (voorlopig) niet…
Bizarre wereld!

‘Gedachten zijn krachten’

Net tipte ik al aan dat ik altijd in staat ben geweest om mijn ‘neigingen’ te beteugelen met mijn ‘gezond verstand’. Omdat ik meestal koos voor ‘veiligheid’ en (wetmatige) zekerheid, werden mijn handelingen nooit ‘grensoverschrijdend’, zeker niet in mijn volwassen leven.
Iemand die in staat is om zijn gedachten altijd ‘zuiver’ te houden, zal niet snel vervelende of slechte gevoelens krijgen.
In meerdere artikelen heb ik al geschreven over de noodzaak van ‘anders denken’, zeker als je te vaak wordt overvallen door negatieve gevoelens.
Dit geldt voor alle gevoelens, ook seksuele.
‘Gedachten’ zijn dus inderdaad (positieve) ‘krachten’.
Maar ze kunnen ook negatief beïnvloed worden door diverse oorzaken.

Nu zou ik natuurlijk weer kunnen refereren aan mijn eigen situatie zoals die ontstond in mijn kindertijd. Maar er zijn zo erg veel andere oorzaken te bedenken waardoor iemand een ‘afwijkend’ seksueel gevoel ontwikkelt!
Hoewel een deel overigens ook al genetisch is bepaald!
Toch nog even over mezelf in dit verband:
Mijn eigen vader schijnt in zijn jongere jaren ook bepaalde ‘neigingen’ te hebben gehad.
Daarover heeft mijn moeder me verteld nadat ze waren gescheiden.
Zij was al voor hun huwelijk gewaarschuwd door zijn eigen familie!
Dat hij met lange jas met een gat in zijn zak zou hebben rondgelopen om zich ‘stiekem’ af te trekken als hij mooie meiden zag…
Met relaties en seksualiteit zou hij dus ook de nodige moeite hebben gehad.
Daarom was hij zo tegen zijn 30e (zelfde geboortejaar als mijn moeder: 1929; ze zaten in dezelfde klas op de lagere school) nog altijd alleen en zag zijn kans schoon toen mijn moeder na een moeilijke tijd weer alleen was.
Zijn familie raadde mijn moeder af met hem in zee te gaan!
Maar hoewel ze niet zo veel in hem zag… Ze vond hem zielig en was op dat moment gevoelig voor zijn avances omdat ze zelf weer zo graag een relatie wilde hebben. Ze gunde hem het voordeel van de twijfel en dacht dat hij in het huwelijk en een gezin wel zou veranderen…
Later zou hij in hun huwelijk nog wel eens ‘vreemde’ dingen hebben gedaan…
Zo zou hij een keer met een vibrator zijn gekomen waar hij een condoom omheen had gedaan.
Als hint aan mijn moeder om daar misschien wat ‘plezier’ mee te kunnen maken…
Ze zei dat ze het direct uit het raam had gegooid.
De te grote verschillen in seksuele beleving leidden uiteindelijk tot het ‘vreemdgaan’ van mijn vader, wat dan tot de scheiding had geleid.
Toen mijn moeder mijn ‘neigingen’ ontdekte (verborgen seksboekjes en een keer een naaktfoto van mezelf in opgewonden toestand…) zei ze me: “Je bent net als je vader!”

Er wordt ook gezegd dat alcoholisme erfelijk is.
Mijn opa – de vader van mijn moeder – was ook een ‘stevige’ drinker.
Hoewel hij daar nooit zijn latere gezin mee heeft benadeeld en hij alleen maar veel dronk als hij vrij was en met vrienden in het café. Een ‘verslaafde’ alcoholist kan ik hem niet noemen.
Maar het gen van potentieel grote alcoholtolerantie heb ik blijkbaar wel geërfd…

Ook agressie zou genetisch kunnen zijn.
Hoewel ik uit een familie kom waarin respect voor de medemens toch wel hoog in het vaandel stond (van beide kanten), was ‘drift’ een eigenschap van mijn opa en van mijn moeder!
Mijn opa was een rustige man met een hart van goud.
Als je hem echter dwars zat of als hij groot onrecht zag, dan kon hij zomaar ‘ontploffen’.
Ook mijn moeder had zo af en toe haar ‘uitspattingen’…
En ik? Ook ik kan heel veel onrecht en pesterij verdragen maar op een moment moet ook ik even ‘ontploffen’ om het kwijt te raken. Niet met vuisten op mensen (dat respect he…) maar op dingen en door het spuien van wat verbale gal… 😉
Na de uitbarsting ben ik het dan meestal helemaal kwijt.
Maar mensen die wel degelijk snel klaar staan met hun vuisten of andere middelen om anderen te belagen (om wat voor reden dan ook) kan heel goed ook een erfelijke factor zijn.

De mens is echt een vat vol verrassingen… Die tot diverse mooie maar dus ook tot minder mooie gedragingen kunnen leiden.
Omdat de meeste mensen dus (gelukkig wel) opgroeien met een vorm van regulerende opvoeding, scholing en hopelijk positieve ervaringen in de jeugd, weten ze vrijwel allemaal wel wat er van hen verwacht wordt in de samenleving.
Die basis vormt samen met de eigen ontwikkelingen, wensen en eventuele passies de mens zoals die wil zijn en zich openbaar vertoont.
Wat niet wil zeggen dat al die (schijnbaar) positief ingestelde mensen ook allemaal louter positieve gedachten en gevoelens hebben.
Vrijwel iedereen kent onzekerheden. Of heeft wensen die nooit realistisch zullen worden.

Ook in seksueel opzicht is elk mens anders gevormd.
En misschien is juist de seksualiteit van de mens wel het meest mysterieus omdat het vrijwel overal een soort taboe is gebleven om over seksuele gevoelens te (mogen) praten.
Over agressie, drift, alcoholisme, drugs, armoede, cultuurverschillen, religie en vele andere factoren die ons mens-zijn bepalen is en wordt uitvoerig gesproken en geschreven.
Maar over seksualiteit? Meestal alleen in educatieve vorm, medisch verband of om te prikkelen (erotiek). En om aan te geven dat iemand ‘afwijkend gedrag’ vertoont.
Maar hoe dat allemaal is gekomen? Hoe die persoon zich voelde waardoor hij is geworden wie hij (of zij) is? Welke factoren de (negatieve) gedachten en gevoelens hebben bepaald?
Horen of lezen we dat?
Misschien dat de (behandelende) zorgverleners daar over schrijven in hun dossiers.
Maar meestal houden ze het bij de bekende termen en clichés…
Om daar hun wederom bekende en clichématige zorg op af te stemmen.
Ook dit zeg ik weer uit eigen ervaring…
Niet dat ik persoonlijk zorgverlening heb (nodig) gehad met betrekking tot seksualiteit.
Dat zag ik altijd al onnodig. Ik kende mezelf wat dat betreft goed genoeg: ik heb nog nooit iemand kwaad gedaan, berokken nooit iemand last en heb dus geen ‘behandeling’ nodig voor grensoverschrijdend gedrag.
Ik had alleen voor mezelf wat vervelende gedachten (die me tegen wil en dank soms beheersten) waar ik moeite mee had. Ik kon daar niets mee en vond ze altijd al tijdverspilling en nutteloos.
Maar ik weet wel hoe ze proberen om alcoholisme te bestrijden en ik heb gelezen over zogenaamde psychotherapie voor seksverslaafden.
Alles zal goed bedoeld zijn… Maar op mij heeft dat allemaal geen effect.
Mijn gedachten zijn daarvoor te krachtig… Alleen ikzelf kon deze een draai geven.
Door (eindelijk) in te zien waar ze vandaan komen.
En daarvoor moet je soms diep graven in je eigen persoonlijkheid.
Je eigen gedachten kunnen je soms kapot maken.
Maar ze kunnen je ook laten uitgroeien tot ongekende hoogte!
“Hoe hoog leg jij de lat?”
Een tekst uit een domme reclame die ik opeens herinner…
Maar in dit geval wel toepasselijk.
Als jij jouw eigen grenzen echt goed kent, die accepteert en content bent met wie je bent en wat jij wel of niet kan bereiken… Op elk gebied! … Dan zullen eventuele negatieve gedachten geen invloed meer hebben. Ze komen best nog wel! Dat is vaak de ‘aard van het beestje’. Maar je kent ze en doorziet ze meteen waardoor ze weer net zo snel verdwijnen als ze kwamen opzetten.

Gedachten zijn krachten. Als je ze toelaat in jouw leven. En dat is een keuze.

Wat is dus ‘anders’? – Conclusie

In dit forse artikel ben ik uitvoerig ingegaan op seksuele gevoelens die onder bepaalde omstandigheden tot grensoverschrijdend gedrag kunnen leiden.
Let wel: ik zeg ‘kunnen’!
Omdat het nog maar de vraag is of er meer mensen zijn met een ‘gezond verstand’ die voldoende positieve gedachten kunnen behouden om dit nooit te doen.
Hoewel er dus vrijwel door niemand (eerlijk en oprecht) over wordt gesproken, weet ik vrijwel zeker dat dit er veel meer zijn dan iedereen vermoedt.
Veel meer mensen met ‘andere’ seksuele gedachten en gevoelens dan die ‘wij’ als ‘normaal’ beschouwen.
Wat bedoel ik dan precies?

Ik benoem steeds slechts een paar ‘afwijkingen’ in het seksuele spectrum: exhibitionisme en pedoseksualiteit. Niet toevallig omdat ik met beide te maken heb gehad.
Maar het gaat hier in feite om veel en veel meer.
Het gaat om het algehele beeld wat mensen zich voorstellen bij ‘normale’ mensen en hun onderlinge gedragingen.
Dat heeft te maken met de totale sociale interactie van de mens.
Omdat elke mens individueel zo uniek en feitelijk ondoorgrondelijk is, valt er vrijwel geen eenduidig beeld te maken! Daarbij: Wat de een ‘normaal’ vindt, ziet de ander als ‘abnormaal’.
Elke ‘matrix’ die wij met elkaar afspreken met ‘normale’ menselijke gedragingen, is altijd fout.
Er vallen altijd mensen buiten. Ze weten zich te conformeren aan de afspraken omdat ze beseffen dat dit beter is voor hun plek in de maatschappij… En ze kunnen het omdat ze een ‘voldoende ontwikkeld’ gezond verstand hebben. Maar feitelijk zouden ze vanuit hun genetisch ingegeven en door omstandigheden bepaalde persoonlijkheid zich ook heel anders kunnen gedragen.

In seksueel opzicht zou men zich dus kunnen afvragen of iedereen wel voldoet aan dat afgesproken ‘ideale’ plaatje:
– heteroseksueel (vroeger)
– monogaam
– geen ‘vreemde’ liefhebberijen’ (porno, BDSM, kijken naar tieners of jonger, exhibitionisme, etc.)
– altijd op één lijn met de vaste partner…
enzovoorts…
Bovenstaande clichés zouden een beetje het beeld kunnen zijn wat alle ‘normale’ (heteroseksuele) vrouwen in gedachten hebben.
Als je veel commentaar leest op ‘echte’ vrouwenmedia (zoals Margriet, Libelle…) dan zou dit zomaar het resultaat kunnen zijn.
Want vrouwen die ook andere eigenschappen van mannen ambiëren, lopen dan het risico voor ‘domme slet’ uitgemaakt te worden.
Even extreem ‘zwart-wit’ gesteld.
Uiteraard is de werkelijkheid heel anders.
In werkelijkheid zit het in de genen van de meeste mannen dat ze graag naar (sexy) vrouwen kijken.
Liefst zo min mogelijk gekleed en ook liefst… zo jong mogelijk.
Waarbij ik dat wil opmerken dat de ideale leeftijd voor de meeste mannen toch wel ergens in de tweede helft van de tienerleeftijd ligt.
Maar de aantrekkingskracht van het ‘ongeschonden jonge blaadje’ is absoluut het grootst.
En dat maakt bij mannen echt niet uit hoe oud ze zelf zijn!
Als we daarbij in ogenschouw nemen dat de seksualiteit van mannen veel simpeler in elkaar zit dan die bij vrouwen: sneller opgewonden en basaal gericht op penisgerelateerde activiteiten (pijpen, neuken) dan verklaart dit direct waarom de meeste porno op die manier is ingericht:
Een bloedmooie (jonge) vrouw met een hevig verlangen naar een stevige vent met een forse pik, om daar langdurig mee te spelen om daarna suf geneukt te worden in al haar gaten.
Meer mannen tegelijk is een pré.
Dat is in de meeste commerciële porno het basisplot.
Omdat dit vrijwel de meeste mannelijke liefhebbers bereikt.
Met daarnaast de nodige variaties in omgeving, details en soms nadruk op extra ‘fetisjismen’.
Wie de gelinkte pagina op Wiki bekijkt, kan zien wat er zoal aan bijzondere varianten bestaan waar mensen (extra) opgewonden door raken. In dit geval niet alleen mannen!
De Wiki-pagina is echter zeer beperkt en daarom link ik ook nog naar een paar andere pagina’s:
– Wat is ‘fetish’?
– Fetisjisme Forum

Natuurlijk is niet elke man een liefhebber van porno!
Het is echter wel aannemelijk dat porno het meest of vaker bekeken wordt door mannen die op een of andere manier compensatie zoeken van seksuele activiteiten die ze missen.
Omdat ze geen of minder bevredigende seks hebben.
Ook kan er natuurlijk sprake zijn van een bovengemiddelde drang (dwangmatig) om porno te kijken. Soms gaat dit zo ver dat het een verslaving wordt.
Maar de bron is bij alle mannen gewoon hetzelfde: er zijn bepaalde seksuele gevoelens en gedachten. Die bij velen overgaan in fantasieën.
De ‘happy few’ waarbij de gewenste fantasieën meestal werkelijkheid worden, zal uiteraard weinig of geen behoefte aan porno hebben; die beleeft seks gewoon volledig volgens verwachting.
Omdat er echter veel minder vrouwen zijn die voldoen aan de (meeste) seksuele fantasieën van mannen, blijft het meestal bij een compromis in relaties.
Mannen gedragen zich uiteindelijk meestal op de door vrouwen gewenste manier.
Hun fantasieën weten ze (simpel) te beheersen door hun gezonde verstand.
Net zoals alles wat moet in de samenleving.
Maar denk nu niet dat dit dan ook eigenlijk ‘normaal’ is.
Naar mijn mening bestaat er geen ‘normaal’ of zouden we in ieder geval meer begrip en respect moeten hebben voor ‘andere’ varianten.

Het beperkende gedrag (door heersende morele ethiek van de maatschappij) kan door diverse (onverwachte) omstandigheden gefrustreerd raken.
Niet alleen drank, drugs of andere externe middelen kunnen ons gezonde verstand doen afbrokkelen. Ook teleurstellingen, negatieve veranderingen in werk, relatie en ziektes kunnen het voorheen ‘sterke’ gezonde verstand beïnvloeden. Waardoor onderliggende frustraties alsnog hun weg naar ‘buiten’ kunnen vinden.

Daarom is het volgens mij altijd… en ik benadruk nogmaals: ALTIJD van belang om in het aangaan van menselijke relaties (al dan niet duurzaam) te beseffen dat elk mens anders is en misschien wel heel andere dingen leuk vindt dan jij zelf.
Als een mens gewoon open kan zijn en niet bang behoeft te zijn om voor ‘gestoord’ versleten te worden, dan zal die zijn (of haar) ‘andere’ gevoelens durven delen en niet opkroppen waardoor frustraties ontstaan. Wat niet betekent dat die deze andere gevoelens dan ook in de praktijk zal moeten brengen! Mochten ze wel gemeenschappelijk zijn dan is dit natuurlijk helemaal geweldig!
Of misschien zijn sommige gevoelens wel een uitnodiging voor anderen om deze te leren begrijpen en misschien in mee te gaan. Al doende leren we. 😉
Maar primair moet altijd zijn dat mensen zich niet mogen ‘verstoppen’ in een ethisch bepaald harnas. Dit is altijd slecht voor de mentale gezondheid!

Nogmaals en tenslotte:
Vrijwel elk mens heeft wel afwijkende gedachten en gevoelens.
En seksuele fantasieën die al dan niet tot de ‘parafilieën’ kunnen behoren.
Dat betekent nog niet dat al die mensen dan ook direct een gevaar betekenen voor de maatschappij.
Als ik zou zeggen dat ik (door mijn aanleg en omstandigheden in mijn jeugd) een voorliefde heb om te kijken naar jonge vrouwen – (jonge) tieners – en zelfs kan kijken naar kinderporno, dan weet ik uit ervaring dat het grootste deel van de mensen mij direct beschuldigt en veroordeelt als pedofiel.
Wat sowieso wetenschappelijk gezien al geheel onjuist is.
De hele maatschappij is hier echter op ingericht dat dit ‘soort’ mensen levensgevaarlijk is voor kinderen en dan is de meerderheid direct getriggerd door een enkel woord wat meteen een zogenaamd volledig beeld geeft.
Na al mijn relativerende (soms ook wel provocatieve, dat wel…) schrijfsels door de jaren heen, heb ik dit soort kritiek moeten slikken. Zelfs van de politie…
Die laatste speelt natuurlijk liefst op zeker maar gaat hier volledig voorbij aan het humanitaire aspect.
Want ‘anders denken’ en ‘fantaseren’ zijn gelukkig nog niet strafbaar!

Iedereen zou moeten leren beseffen, begrijpen en respecteren dat vrijwel alle mensen fantasieën hebben. Die in seksueel opzicht afwijkend kunnen zijn aan die van ons zelf.

Dat is… ‘normaal’!