Gedoemd tot zwijgen?

Meerdere keren heb ik geschreven dat ik momenteel vrijwel niets speciaals meer doe.
Na het beëindigen van de laatste training bij Vivenz eind 2018 (ik heb 4 trainingen gedaan), was mijn ‘verplichting’ daar nog te moeten komen eigenlijk weg.
De hele vervelende toestand rond het niet kunnen krijgen van de ‘VOG’ (Verklaring Omtrent Gedrag) is er de reden voor dat ik geen ‘officiële’ vrijwilliger bij Vivenz mag worden, hoewel ik dit juist wel erg graag wilde.
Ik denk… nee… ik weet dit eigenlijk wel 100% zeker!… dat het voor de meeste mensen die met problemen rondlopen – onduidelijke gevoelens, angsten, gebrek aan vertrouwen, gebrek aan liefde (te beginnen voor zichzelf!), gebrek aan begrip, gebrek aan een uitlaatklep – een verademing is om met andere mensen te kunnen praten. Open en eerlijk. Zonder vooroordelen en stigma’s.
Uit eigen ervaring heb ik dit nu ondervonden. Door open en eerlijk over mijn altijd verzwegen ervaringen te praten. Voor mij was dit de grootste stap naar ‘herstel’ van mijn depressies.
Deze stap heeft me zo veel vertrouwen in mezelf en in mijn toekomst gegeven (ondanks alles wat er is gebeurd en wat me nog beperkt) dat ik zelfs heb kunnen stoppen met mijn ‘medicijn’…
Ik drink nu al 9 maanden geen druppel sterke drank meer en ik heb daar sinds ik ben gestopt ook nooit moeite mee gehad.
Alleen omdat ik ‘anders’ ben gaan denken en dus ook voelen.
Openheid, eerlijkheid en wederzijds begrip is helend voor iedereen!

Maar…
Omdat ik door de Nederlandse regelgeving niet mag praten met lotgenoten… mensen die net als ik wanhopig waren (of zijn!) omdat ze onbegrepen en ongeaccepteerde gevoelens hebben en misschien wel omdat ze een misstap hebben begaan… ben ik gedoemd te zwijgen.
“Enig contact van een zogenaamde ‘zedendelinquent’ (zucht…) met een persoon die zelf problemen heeft en eventueel ‘zwak’ in zijn of haar schoenen staat, moet vermeden worden.”
Ongeveer zoiets stond in de tekst van de afwijzing van de VOG door Justitie vorig jaar.
Bizar!
Terwijl inmiddels duidelijk en bewezen is dat de inzet van ‘ervaringsdeskundigen’ op elk gebied van groot belang is in de GGZ! Er bestaan zelfs nieuwe opleidingen bij instituten zoals Yulius, speciaal gericht op ervaringsdeskundigheid! Er is een grote behoefte aan, als aanvulling op de reguliere geestelijke zorgverlening.
Overal mag je over praten: over (ex-) verslavingen, agressieproblematiek, psychoses, depressies en vele andere min of meer geaccepteerde ‘stoornissen’.
Maar een ‘grensoverschrijdend’ probleem met de ‘goede zeden’ moet verzwegen worden.

Mannen met ‘neigingen’ moeten hun bek houden.
Als je (zogenaamd) bewezen een zedendelinquent bent minimaal 20 jaar.
Ik heb overigens gelezen dat die termijn een ruim begrip is… In bepaalde ‘gevoelige’ beroepsgroepen zou de VOG wel eens levenslang geweigerd kunnen worden…
Wat dus zou betekenen dat ik levenslang gedoemd ben tot zwijgen?

Afgelopen week was ik even voor een gesprek bij Vivenz.
Omdat me vorig jaar toch min of meer was beloofd dat de weigering van de VOG niet ‘het einde’ zou moeten betekenen. Er zijn natuurlijk veel meer mensen die door persoonlijke omstandigheden, psychische problemen, medicijnen en verslavingen verkeerde dingen hebben gedaan. Met justitiële maatregelen tot gevolg. En die dus geen VOG kunnen krijgen. Maar die mensen kunnen na een goede behandeling, juiste medicatie en betere vooruitzichten prima als ‘ervaringsdeskundige’ functioneren! Graag zelfs!
Maar… (en dat verwachtte ik al…) op het gebied van ‘seksuele delicten’ ligt dat gevoeliger.
Ze moeten zich simpelweg houden aan de regels.
Daarnaast komen er bij Vivenz natuurlijk ook vrijwel nooit verzoeken van instellingen om dit soort ervaringsdeskundigen. Omdat de meeste mensen die dus in de problemen zitten… daar met niemand over durven praten!
De vicieuze cirkel is compleet.
Zo houdt het ‘systeem’ dus de problemen in stand, in plaats dat het een kans biedt om het een eerlijke plek te geven, bespreekbaar te maken en dus oplossingen te bieden!
Bij Vivenz blijft de ‘deur’ naar mijn nieuwe weg dus dicht.
Omdat ik dit al had verwacht komt het bij mij ook niet als een verrassing of zelfs schok over.

Wat nu?
‘Gewoon’ laten zitten? Vergeten? Verder gaan met mijn ‘nieuwe’ leven nu ik me immers zo goed voel? Andere wegen zoeken waarin ik me prettig voel?
Natuurlijk… Dat hoor ik van iedereen in mijn omgeving.
“Waarom zit het bij jou allemaal zo diep! Kan je DAT dan niet loslaten?”
Nou… Nee inderdaad…. DAT kan ik niet loslaten.
Deels omdat ik van mezelf weet dat ik niet de persoon ben die een dergelijke veroordeling had verdiend. Uitsluitend straf… een voortdurende ‘klap op m’n bek…’ dat lost niets op.
Alleen gerichte zorg en hulp kan de problemen helpen aanpakken.
Dat weet ik zeker!
Aangezien ik heel mijn leven al iemand ben die graag zijn mondje roert over misstanden in de maatschappij… Aangezien mijn Overdenkingen zowel op de radio als op mijn websites altijd al een belangrijke ‘rode draad’ waren…
En aangezien ik niet voor niets ooit (met plezier) radiomaker was waarin ik graag ‘babbelend’ mijn ‘eieren’ kwijt kon…
Daarom wil ik juist kunnen PRATEN over deze materie.
‘Horen, zien en zwijgen?’
Ammehoela! Een dergelijke hypocriete houding lost niets op.
We weten allemaal de gevolgen van ‘achterkamertjespolitiek’!
Dat wil toch niemand meer? Iedereen wil toch openheid en eerlijkheid?
“Eerlijk duurt het langst!” heb ik altijd geleerd.
En: “Wie zwijgt stemt toe.”
Willen we dat? Mensen met dergelijke grensoverschrijdende gevoelens en gedachten dat ze altijd weer in de fout kunnen gaan? Alleen al omdat ze niet over hun problemen mogen praten?
Onaanvaardbaar!
Ik weet waarover ik praat. En ook WIL praten. Wil BLIJVEN praten.