NoaMaestro

Gisteren – zondag 2 juni 2019 – is Noa Pothoven, 17 jaar jong, overleden.
Als gevolg van een eigen keuze om niet meer te willen leven.
Ze was al een aantal dagen geleden gestopt met eten en drinken.
Op 30 mei had ze haar allerlaatste bericht nog gepost op Instagram waarin ze haar komende overlijden had aangekondigd.
Het bericht vanmorgen in het AD kwam voor mij dus niet onverwacht.

Het was via Instagram dat ik Noa had ‘leren kennen’.
Ze noemde zich daar: ‘NoaMaestro’.

>> DIT ARTIKEL IS RECENT AANGEPAST!
LEES EERST DE ‘EDIT onderaan de pagina!

Behalve haar berichten op Instagram en de diverse verschenen artikelen over haar verschenen boek in 2018 ‘Winnen of Leren’, wist ik voordien niets van Noa.
Ik heb eigenlijk geen idee meer wat precies de aanleiding was om haar toe te voegen in mijn Instagram. Ik gebruik dat sociale medium niet of nauwelijks…
Omdat het eigenlijk een ‘app’ is bestemd voor je smartphone of tablet en die gebruik ik niet.
Toen ik ontdekte hoe ik er via de computer op een omslachtige manier ook foto’s op kon posten, ben ik wat mensen gaan volgen. Omdat niet iedereen (ook) op Facebook of Twitter zit.
Zoals Noa, die alleen actief was op Instagram.
Om feitelijk met ‘de wereld’ haar strijd te delen.
Haar strijd… met het leven.
Omdat ze eigenlijk al heel lang… niet meer wilde leven.
Die strijd respecteerde ik zeer!
Op een of andere manier begreep ik haar.
Hoewel ik zelf nooit echt ‘suïcidale’ gevoelens of gedachten heb gehad…
Dat is me wel vele keren gevraagd door alle ‘zorgverleners’ waarmee ik te maken heb gehad.
Maar ondanks mijn eigen ‘strijd’ met diverse gedane zaken, omstandigheden en niet meer te veranderen (medische) gevolgen en een berusting die ik soms wel eens vergelijk met een ‘doodswens’… heb ik nooit echt overwogen om uit het leven te stappen.
Ik heb zelfs altijd gezegd en dat zeg ik nog steeds: “Ik ben tegen zelfmoord.”
Omdat ik persoonlijk denk dat het niet goed is.
Ergens heb ik een soort overtuiging dat alles wat je in het (of ‘een’) leven meemaakt ook ‘afgemaakt’ moet worden. Als je einde daar is… Dan komt dat vanzelf.
Als je het forceert door het zelf te beëindigen en je ‘ziel’ of ‘spiritueel lichaam’ (geef het maar een naam) was er nog niet klaar voor… dan kan je wel eens erg veel moeite krijgen om de ‘dood’ te accepteren. De ware ‘overgang’ of ‘doorgang’ kan dan mogelijk wel eens heel gruwelijk en pijnlijk zijn… Op een of andere manier ben ik daar bang voor.
Daarom ben ik daar tegen. Puur persoonlijk!

Ik heb wel respect en begrip voor mensen die echt ‘klaar’ zijn met hun leven.
Dat gevoel heb ik ook wel gehad.
En misschien denken en voelen die mensen juist wel goed over een zelfgekozen einde.
Als dit goed voelt… onder welke omstandigheden dan ook… dan zou dit gerespecteerd moeten worden. Het is een eigen keuze. Het recht van zelfbeschikking.
Een recht wat niemand een ander zou mogen afnemen. Dat is feitelijk egoïstisch!

Dit recht – het recht op een zelfgekozen euthanasie – staat nog altijd maatschappelijk ter discussie. Uiteraard zijn de meeste Christenen, dus de kerken en Christelijke politieke partijen, tegen euthanasie als er geen medische noodzaak is.
Alleen bij aantoonbaar ondraaglijk lijden wat ongeneeslijk blijkt, zijn uitzonderingen mogelijk.
Geestelijk lijden valt hier bijna nooit onder.
Alleen hoogbejaarden zonder zicht op verbetering van de omstandigheden komen soms in aanmerking voor euthanasie.
Maar zeker jongeren… zoals Noa Pothoven… met ‘slechts’ bewezen psychische problemen waar (nog) geen oplossingen voor zijn gevonden, hebben geen recht op euthanasie.

Noa heeft alles geprobeerd.
Alles… wat via de reguliere GGZ van Nederland aangeboden werd.
Zoals ze zelf al had aangegeven, gesteund door alle mensen die haar hebben bijgestaan waaronder haar moeder, was die zogenaamde ‘hulp’ van de GGZ steeds te laat, ongepast of ontoereikend geweest. Door bureaucratie en eindeloze wachtlijsten miste elke poging tot zorgverlening zijn doel.
Tot het uiteindelijk allemaal te laat is.

Op de jarenlange strijd op zich ga ik hier verder niet in.
Wie dit allemaal voor het eerst leest en hierin is geïnteresseerd adviseer ik om de tijdlijn van haar Instagram te lezen of eventueel haar boek te kopen.
Ik heb dat (nog) niet gedaan maar ik kan me er een redelijke voorstelling van maken.

Hier wil ik het houden bij de afsluiting van mijn actieve volgen van haar strijd.
Ik weet – uit diverse ervaringen om me heen – dat er veel meer jongeren zijn zoals Noa!
Maar ook ‘gewoon’ volwassenen en ouderen die een ‘simpel’, ‘normaal’ leven niet meer aankunnen.
Mensen wiens leven zodanig is ‘beschadigd’ dat het onherstelbaar lijkt.

Ik denk… nee, ik weet bijna zeker dat elk levend maar mentaal beschadigd mens met de juiste hulp op het juiste moment wel degelijk geholpen kan worden. Zelfs kan genezen!
Waarschijnlijk is de allerbeste hulp die deze mensen kan helpen… de persoon zelf.
Die ‘eigen’ persoon moet alleen vaak met hulp van buitenaf een ‘zetje’ krijgen.
Een duw in de juiste richting… Een nieuw lichtje op het eeuwig duister lijkende pad.
Om de weg te vinden naar herstel.
Voor elk mens met een ‘gezonde’ fysiek is herstel mogelijk.
“Waar een wil is – is een weg.”
Dat klinkt als een ouderwets cliché…
Toch bevat het een kern van waarheid.
Want als er geen ‘wil’ meer is… Als de ‘wil’ moe gestreden is… Kapot is…
Dan zal elke weg onbegaanbaar zijn of doodlopen.
Het reanimeren, heractiveren en stimuleren van deze ‘wil’ zou het voornaamste doel moeten zijn van alle zorg in de GGZ.
En niet uitsluitend methoden gericht op het bestrijden van de symptomen.
Dat is ‘slechts’ puin ruimen. Maar het lost niets op.
Het is zeker ook nodig! Maar meestal tijdelijk.
En liefst zo kort mogelijk.
Het echte werken aan herstel van een beschadigde ‘wil’ om te leven wordt nog nauwelijks gedaan. Zeker niet door de meeste instellingen van de reguliere GGZ in Nederland.
Er valt daar nog veel te Leren… en dus te Winnen…
Ik hoop dat de boodschap van Noa die zij ons allemaal nalaat… begrepen wordt!

EDIT woensdag 5 juni:

De laatste dagen verwonderde ik me dat dit artikel wereldwijd zo veel ‘hits’ krijgt.
Tot ik zojuist via Twitter een link zag van een Amerikaans nieuwsbericht waarin het verdrietige verhaal van Noa Pothoven vanuit een heel andere invalshoek is geplaatst:
“Noa Pothoven: Raped girl, 17, dies by legal euthanasia in the Netherlands”!
Toen ik verder ging kijken begreep ik dat wereldwijd nu blijkbaar wordt verondersteld dat in Nederland LEGAAL euthanasie wordt gepleegd op minderjarigen!
Waar uiteraard massaal met verbijstering en afkeur op wordt gereageerd.
Ik weet niet precies wie ervoor verantwoordelijk is (de nabestaanden van Noa of Instagram zelf) maar nu is de hele Instagram pagina van Noa geheel verwijderd.
Mijn eerder geplaatste link werkt dus niet meer (heb ik verwijderd) en mijn advies om voor het verloop van haar strijd deze te lezen, kan nu niet meer.
De link naar het recente artikel in AD werkt nog wel.
En uiteraard valt ook haar verhaal in ‘De Gelderlander’ uit december vorig jaar te lezen als je daar toegang tot hebt:
‘Noa (16) uit Arnhem is nu al klaar met haar verwoeste leven’
Helaas moeten we het doen met veel belangrijke en goede artikelen die niet gratis te lezen zijn.
Dat is bedroevend aangezien dit een menselijk verhaal is wat feitelijk iedereen zou moeten weten.
Omdat er zo veel mensen rondlopen met ernstige geestelijke problemen waar schijnbaar niets aan gedaan kan worden en wat voor hen het leven ondraaglijk maakt.
Dat is voor mij de belangrijkste boodschap geweest die Noa ons nalaat.
De manier waarop zij uiteindelijk de zeer bewuste eigen dood heeft gekozen is hierbij van ondergeschikt belang.
Euthanasie kon en mocht niet. Feitelijk heeft zij (door niet meer te eten en drinken) gekozen voor zelfdoding.

Ik denk nog na over een mogelijk vervolg op dit artikel over het verloop van haar strijd die ik heb kunnen volgen via Instagram.
Uiteraard staat hier ook veel over in haar boek – ‘Winnen of Leren’, waarvan de gelinkte Instagram-pagina nog wel bestaat.
Maar liever wacht ik hier nu even mee tot de ongepaste mediahype in de buitenlandse media is bekoeld… 🙁

EDIT 2 – vrijdag 23 oktober 2020:

Nadat de mediahype in de buitenlandse media inderdaad was bekoeld en er overal min of meer is rechtgezet dat er hier geen sprake was van ‘legale gecontroleerde euthanasie’, heeft de moeder van Noa Pothoven het instagram-account van haar dochter weer vrijgegeven.
Bovenin heb ik de link dus ook weer hersteld en voor de duidelijkheid geef ik hem hier nog een keer: ‘Noamaestro’.
Een ‘document’ van onschatbare waarde om te proberen andere levens te redden…

In memoriam: Noa Pothoven