Huisarts – “De gezondheidszorg is dood in Nederland”

Is het weer tijd voor een cynisch negatief artikel bij ‘De Rest’?
Ja het is weer hoog tijd voor een cynisch negatief artikel.
Hoewel ik in dit geval ertoe neig om het ‘cynische’ maar weg te laten…
Of misschien te vervangen door ‘realistisch’.
De quote in de titel heb ik namelijk daadwerkelijk ‘uitgesproken’ tegen twee huisartsenpraktijken in mijn Dordtse wijk Sterrenburg.
In een mail gericht aan de dienstdoende assistente(s). Het staat dus ‘zwart op wit’ en kan het niet meer wegmoffelen of vergeten.
De reden van deze ‘anticlimax’ zal ik eerst even uitleggen.

In eerdere artikelen op deze blogsite heb ik al mijn onvrede geuit over de tegenwoordige ‘status’ en ‘waarde’ van de huisarts in Nederland.
Ik was daar niet blij mee en zag het bijna als een ‘Achterhaalde en overbodige stap in de zorgverlening’.
Misschien hoort het ook een beetje bij mijn leeftijd en denk ik te ‘nostaligisch’ terug aan ‘vroeger, toen de huisarts echt veel beter was’?
Nou… Ik weet nu al zeker dat velen het niet met me eens zullen zijn maar ik ben er nu echt van overtuigd dat dit een feit is.
Voordat ik ga vervallen in de bekende (linkse?) clichés dat de ‘marktwerking in de zorg gefaald heeft’, kan ik beter vertellen wat er aan de hand is.

In mijn eerdere artikel uit 2017 (‘achterhaald en overbodig’) leg ik uit dat mijn vaste huisarts met pensioen ging. Zij was al enige jaren na een ernstige ziekte minder dagen gaan werken maar werd daarin bijgestaan door een aantal (wisselende) collega’s die de rest van de week dienst hadden.
Nu was het de bedoeling dat de praktijk overgenomen zou worden door twee nieuwe (jonge) artsen.
Ik keek daar in eerste instantie positief naar uit.
Helaas bleek het eerste duo niet blijvend; ze zagen het niet zitten om in deze praktijk te investeren.

Even een korte zakelijke uitleg:
Een huisartsenpraktijk is gewoon een ‘eigen zaak’, net als een winkel of kantoor.
Na beëindiging van een zaak kan je die meestal simpelweg sluiten als je geen opvolgers hebt.
Een huisarts kan natuurlijk niet zomaar enkele duizenden patiënten de straat op sturen!
Iedereen in Nederland moet op elk moment van de dag een beroep kunnen doen op eerstelijns gezondheidszorg.
In afwachting van een ‘geslaagde’ overname (waarbij de nieuwe eigenaar gewoon een bepaald geldbedrag betaalt) werd de praktijk op papier overgenomen door de buurman van het gezondheidscentrum waar Mevr. van Stenis verbleef: Dr. van der Sijde.
Het eerste nieuwe duo huisartsen zag de overname uiteindelijk dus niet zitten.

Eind 2017 werd aangekondigd dat er een nieuw duo zou komen.
Op mijn persoonlijk geuite zorg dat ik ‘mijn huisarts’ mis, gaf de assistente toen aan dat het met de nieuwe mensen wel weer helemaal goed zou komen.
Welnu, ook de nieuwe mensen in 2018 bleken geen blijvertjes…
Al in het najaar vertelde de ‘POH’ (Praktijkondersteuner) mij dat het niet de goede kant op ging.
Zelf probeerde ik indien mogelijk de huisarts verder te mijden tot het opgelost zou zijn.
Een gevolg was dat ik maanden met een doof oor heb rondgelopen.
Inmiddels heb ik via de longarts daar dan medicatie voor gekregen maar omdat ik er erg laat mee was, werkt dit tot heden nog steeds niet…
Naar een mij bekende huisarts was ik vermoedelijk eerder gegaan om dit aan te pakken…

Maar goed, roeien met de riemen… die er niet meer zijn.
Want vorige week moest ik de medicatie voor mijn doofheid (een neusspray) herhalen maar de telefoon bleek doorgeschakeld naar de buurman van der Sijde.
De assistente van deze directe buurman van mijn huisartsenpraktijk wimpelde me af dat ik dit bij de specialist moest doen, die dit had voorgeschreven.
Terwijl die mij juist had aangegeven dat ik dit in het vervolg gewoon bij mijn huisarts moest doen!
Dit werd een ‘kastje-muur’ geval maar na meerdere telefoontjes en een keer voor niets naar de apotheek te zijn gegaan, heb ik het afgelopen vrijdag toch gekregen via de specialist.
Bij mij was dit wel de laatste druppel…
Ik ging nu actief op zoek naar een ‘echte’ huisarts. Als die tenminste nog bestaan…
In mijn wijk Sterrenburg zijn er dan eigenlijk maar twee adressen te bedenken en beide zijn ook ‘huisartsenpraktijken’ dus met meerdere aangesloten artsen.
Beide gaven aan “geen nieuwe patiënten meer aan te nemen, uitgezonderd nieuwe inwoners van Dordrecht, woonachtig in Sterrenburg en derhalve nog zonder huisarts”.
Mijn roep om hulp (in mail de situatie van 2 jaar uitgelegd) werd genegeerd.
Eén assistente wist in haar antwoord zelfs tot twee keer toe mijn achternaam volledig verkeerd te schrijven, terwijl mijn mailadres en ondertekening toch duidelijk waren…
Dit vat ik persoonlijk op als volledige desinteresse. Iemand op die plek (het aanspreekpunt voor de hele huisartsenpraktijk) onwaardig.
Inmiddels had ik via een mailformulier op de website van mijn huidige ‘huisarts’ wel aangegeven dat ik weg wilde en op voorhand mijn medische dossier wilde ontvangen.
Daar heb ik recht op en ik wilde dit altijd al eens inzien, zodat er bij eventuele overnames fouten uitgehaald kunnen worden.
(Dit heb ik inmiddels vandaag opgehaald en ben me aan het inlezen in medische terminologie en interpretaties. 😉 )
Hier heb ik ook ervaring mee in verband met mijn moeder… Een heel ander dramatisch verhaal over de absurde macht van de gezondheidszorg…
Daarop ben ik gisteren (dinsdag 26 februari) gebeld door de assistente.
We hadden een goed gesprek.
Van haar heb ik nu de actuele status van de praktijk vernomen.
De overname van de praktijk is inderdaad in een crisis situatie beland.
De vervangers van 2018 zijn nu inmiddels ook al weer weg!
Op dit moment is er gewoon… niemand!
De praktijk rust voor een groot deel op de assistentes, de praktijkondersteuners en op één arts: Dr. van der Sijde, op papier dus de eigenaar. Die nu volgens haar een dubbele praktijk moet zien te runnen…
En de beste man is ook al 67. Hoewel hij nog niet denkt aan een spoedig pensioen, valt dit toch wel een keer te verwachten.
De assistente gaf eerlijk en oprecht aan op dit moment eigenlijk te ‘bidden’ om een wonder en dat er na de voortdurende oproepen om iemand te vinden voor een overname, eindelijk een serieuze kandidaat zal komen.
Maar nieuwe huisartsen zijn schaars. Dit was een poosje geleden ook al in het nieuws.

Ziehier het keiharde gevolg van de marktwerking.
Cliché? Cynisch? Neen: Realiteit!
De gezondheidszorg is dood in Nederland.
En dan bedoel ik ‘dood’ in dit geval echt als ‘niet meer levend’.
Mensen die in de gezondheidszorg werken doen dit vermoedelijk niet uitsluitend voor het geld want vooral in de ondersteunende beroepen worden ze niet bijster goed betaald.
Wie echter een gedegen opleiding heeft gehad (ook niet een van de goedkoopste studies) zal toch ook kijken hoe ver die daar mee kan komen.
Een huisarts verdient nu eenmaal veel minder dan een specialist en artsen in opleiding zullen daarom liever doorleren om zo snel mogelijk een bepaalde richting te kunnen kiezen.
Voor een hoge investering in een huisartsenpraktijk (die tegenwoordig aan andere eisen moet voldoen dan vroeger, toen de huisarts zijn slaapkamer voorzag van bureau, een onderzoekstafel en een paar stoelen en zijn praktijk kon beginnen) is dan meestal geen ruimte.
Het is dezelfde tendens die zichtbaar is in de ziekenhuizen.
Alleen op gemotiveerd personeel draait een ziekenhuis niet meer.
Hoewel de zorg er technisch uiteraard sterk op vooruit is gegaan, zijn de voorwaarden en regels om goede zorg te mogen geven zo complex geworden dat er soms meer tijd in bureaucratie gaat zitten dan in daadwerkelijke zorg.
En alle middelen, medicatie en andere (levensbelangrijke) medische voorzieningen zijn door de marktwerking peperduur geworden.
Over deze problemen is al genoeg geschreven en gezegd in alle media…

Wie niet of nauwelijks gezondheidszorg nodig heeft zal van dit artikel weinig begrijpen.
Mijn eigen kinderen hebben dezelfde huisarts maar komen daar vrijwel nooit en dus boeit het ze niet echt wat daar gebeurt.
Maar ik heb nu dus ervaren dat het gemis van een (echte) huisarts mijn gezondheid negatief beïnvloedt. Fysiek door het mijden van die bende (die het werkelijk is…) en mentaal door de zorgen die ik me maak over mijn gezondheid op termijn. Want nu ik zelf enkele jaren opeens bovengemiddeld vaak een beroep op een huisarts moet doen, voor advies, medicatie en voor de noodzakelijke verwijzingen om verder te mogen gaan naar specialisten, voel ik me volledig in de steek gelaten. Er is werkelijk geen mens die het zal boeien of ik al dan niet de juiste (medische) wegen bewandel. Daar ben ik zelf voor de volle 100% verantwoordelijk voor.
Helaas heb ik dan toch ooit de verkeerde studierichting gekozen…

Mede door noodzaak gedwongen me in deze materie te blijven verdiepen, verwacht ik hier later wel op terug te komen in vervolgartikelen over ‘de huisarts’.

Ziet iemand nog wel eens deze ‘esculaap’ liggen in de auto van een huisarts op bezoek?