Vandaag in de Restflits:
– Restafval
– Het einde van de papieren kranten – Dordt Centraal
– Vuurwerk
– Azijnzeikers?
– Wat nog Rest
Restafval
Zal ik het in deze laatste ‘Restflits’ van 2018 nog maar eens over een goede afvalscheiding gaan hebben? Wat we wel of niet goed doen met de geboden opties van de Gemeenten? Over de gegroeide variatie aan gekleurde containers die we een plekje moeten geven in de beperkte ruimte van ons (eigen) huisje?
Ik heb daar al eens eerder over geschreven en de ‘vervolgen’ worden bij mij meer regel dan uitzondering.
Zo ook het volgende onderwerp waarin ik het nog maar weer een keer over ‘Het einde van de papieren kranten’ ga hebben…
Maar…
Onder dit kopje ‘Restafval’ wil ik het niet weer letterlijk over ons ‘afval’ hebben.
Zelfs niet nu ik al weet dat de Gemeenteheffing die we moeten betalen voor de verwerking van dat afval komend jaar weer omhoog gaat. Net zoals zo veel primaire levensbehoeften die in 2019 duurder worden…
Ik heb het recent al even gehad over mijn hoofdbrekens om elke maand financieel te ‘overleven’…
Terwijl vele mensen zoals ene Rutte maar blijven lachen en brullen dat we het in Nederland allemaal zo verschrikkelijk goed hebben. Beter dan waar dan ook in de hele wereld!
Tja…
“Welterusten meneer de minister-president! Slaap zacht!”
Gelukkig ‘slaap’ ik niet en blijf ik alert op de echt belangrijke dingen in het leven.
Dat heb ik door schade en schande moeten leren maar dat heeft me wel een geweldige opluchting gegeven. Een opluchting die ruimte heeft gemaakt in mijn gedachten zodat ik alle negativiteit een minder belangrijke plaats kan geven.
Wat iets anders is dan mezelf op een ‘roze wolk’ wanen en de bestaande negativiteit negeren!
Want dat maken die notoire ‘azijnzeikers’ er dan weer van als ik begin te praten over de positieve kanten van het leven.
Daarover heb ik het dan ook nog even in deze ‘Restflits’.
Eigenlijk wil ik in deze ‘laatste Flits van 2018’ nog even ‘dumpen’ wat ik kwijt wil van de laatste Restjes 2018. Hoewel totaal onbelangrijk en irrelevant omdat “elke dag een nieuw jaar” begint.
Dat zeg ik ook zo vaak!
Elke jaarwisseling, elke verjaardag… Het zijn feitelijk door mensen verzonnen momenten om een feestje te kunnen vieren. Want wat is een wereld zonder feestjes? Saai toch?
Juist…
Misschien leven veel mensen dan zo verkeerd en tegen hun eigen natuur in dat ze die feestjes nodig hebben als de spreekwoordelijke ‘krenten in de pap’?
Omdat die ‘pap’ voor hen zo smerig is dat ze die zonder die ‘krenten’ niet weg krijgen?
Is dit eigenlijk niet verschrikkelijk droevig?
Dat mensen zo’n gedwongen ‘smerig’ leven moeten lijden?
Nou…
Zo voelde ik het natuurlijk zelf het grootste deel van mijn leven ook.
Als ik in zomervakanties mijn gebruikelijke uitspraak deed dat ik feitelijk “11 maanden van het jaar puur overleef om die ene maand in Kroatië pas echt te leven…”
Zo voelde ik dat echt.
En ik weet eigenlijk wel zeker dat de meeste mensen zoiets voelen. En op die manier leven.
Een jaar vol met verplichtingen, ongewenste maar onvermijdelijke gebeurtenissen die moeten worden doorstaan. Om af en toe – tijdens vakanties, feestjes en andere ‘hoogtepunten’ – even te genieten.
Het is eigenlijk… ‘normaal’ geworden!
En dan vinden vrijwel alle mensen het gek dat ze soms ‘ziek’ worden.
Niet alleen fysiek maar vooral ook mentaal.
Want niet iedereen kan het leven volhouden met uitsluitend een handjevol ‘krenten’ in die pap.
Krenten… die ook steeds zeldzamer worden en voor velen zelfs… ‘onbetaalbaar’…
Daarom dump ik in deze Restflits nog even wat ‘Restafval’.
Een paar negatieve punten op mijn lijstje. Om ‘schoon schip’ te maken.
En om het (relatieve) nieuwe jaar alvast in te luiden met een nieuw elan. Nieuw ‘vuurwerk’.
Ook daar heb ik het nog even over.
Nieuw vuurwerk van De Rest!
Het Avontuur is namelijk nog niet ten einde.
Alleen nog even wat meer ruimte maken en me ontdoen van wat ‘Restafval’. 😉
Het einde van de papieren kranten – Dordt Centraal
Een van mijn (wekelijkse) ergernissen is het al dan niet ontvangen van de ‘papieren kranten’ waar ik recht op heb.
Ik schrijf regelmatig over mijn dagblad (‘AD De Dordtenaar’) waar ik een abonnement op heb.
De bezorging daarvan verloopt prima, hoewel ook daarin wel eens gaatjes vallen.
Meestal gaat het dan om een onverwachte ziekte van de bezorger of gewoon… het blijkbaar onverwachte directe stoppen met bezorgen door die persoon.
Een vervanger is dan niet altijd op tijd te vinden.
Bij een nieuwe bezorger kan het dan ook nog eens voorkomen dat die in het begin adressen overslaat omdat die de routine nog niet heeft.
De oplossing was vroeger simpel: als je vroeg genoeg belde of een bericht stuurde dan kwam de centrale verspreidingsdienst alsnog de papieren krant bezorgen.
In die tijd was er dan ook nog geen ‘online’ versie waarnaar verwezen kon worden.
Dat is nu anders en de ‘verspreiding’ maakt zich er meestal vanaf door daar nu wel naar te verwijzen. En de maandelijkse betaling van mijn abonnement schuift dan een dag op omdat ik die dag dan zogezegd “niet behoef te betalen”.
Een grappige oplossing maar op zo’n dag dat ik geen papieren versie van het dagblad heb, mis ik dit echt wel!
Nu heb ik dan gelukkig wel de beschikking over een computer waarop ik de online versie prima kan bekijken. Mijn gekregen inloggegevens zijn opgeslagen voor de website van het ‘AD’ dus ik hoef alleen maar te klikken en ik kan de krant lezen.
Dat doe ik echter zelden. Ik vind het niet prettig.
Daar heb ik ook al eerder over geschreven: ik gebruik de computer al heel vaak gedurende de hele dag, voor mijn ‘social media’, het online nieuws (Nu.nl), mijn mail, het schrijven (van bijvoorbeeld deze Restflits) en diverse andere toetsenbordactiviteiten.
De papieren krant biedt me dan een noodzakelijke en gewenste pauze van het beeldschermwerk.
En ik vind het lezen van een papieren krant prettiger.
Eventuele reclame op de diverse pagina’s komt bij mij dan ook niet zo hard aan.
Ik haat reclame en gebruik op de computer dan ook waar mogelijk een ‘adblocker’.
Nu bevat de online krant natuurlijk evenveel reclame als de papieren versie maar op een of andere manier komt dit online sterker over dan op papier, waar het totale beeld zo groot is dat ik me beter kan richten op de artikelen.
En de reclame in de online krant kan ik uiteraard niet ‘blocken’ omdat het een onderdeel is van het ‘online bestand’.
Alles bij elkaar leest dit niet prettig en als ik geen papieren krant heb, dan lees ik hem die dag meestal niet.
Met de gratis huis-aan-huisbladen is het uiteraard allemaal iets anders.
Ik heb er niet bewust voor gekozen ze te willen ontvangen. En onder ons gezegd… Heel veel mensen hebben er dan ook geen behoefte aan en als ze geen ‘Nee-Nee’ sticker op hun brievenbus hebben, dan gooien zij deze krantjes veelal snel in de blauwe ‘papier-Restafval’ container.
Ik doe dat niet. Want ik ‘lees’ ze wel degelijk ook!
Niet als eerste prioriteit want daarvoor is de plaatselijke informatie voor mij niet zo belangrijk maar meestal in het weekend (als op zondag geen dagblad komt) blader ik ze wel even door.
Om te lezen wat ik interessant vind.
En om in het geval van een bepaald huis-aan-huis krantje specifieke rubrieken te lezen:
De overlijdensadvertenties en het Gemeentelijke nieuws.
Dit staat beide uitsluitend in één krantje: ‘Dordt Centraal’.
Er is nog een tweede huis-aan-huis krantje: ‘De Stem van Dordt’.
Veel jaren was dit iets groter en ‘belangrijker’ dan de Dordt Centraal maar dat is enigszins verschoven.
Dordt Centraal verschijnt zelfs twee keer per week: de ‘midweek-editie’ op woensdag en de ‘weekend-editie’ op vrijdag.
Bezorging kan soms een dag later plaatsvinden.
Helaas… Met de bezorging van Dordt Centraal klopt het vaker niet dan wel.
In mijn vorige artikelen heb ik hier al over geschreven.
Dat ik het nu weer doe is omdat ik er een spreekwoordelijke ‘punt’ achter wil zetten.
Aan dit eind van 2018 wil ik ook een definitief einde breien aan de schijnbaar eindeloze ‘soap’ van dramatische bezorging van dit huis-aan-huis krantje.
Bij eerdere hiaten in de bezorging stuurde ik meestal toch wel een mailtje naar de afdeling ‘verspreiding’ van Dordt Centraal. Dat stond daarvoor ook vermeld in het krantje.
De mailwisselingen die ik steeds heb gehad liepen echter ook steeds weer uit op frustratie.
Omdat een van de medewerksters van die afdeling (Ada genaamd) nooit verder kwam in haar antwoorden dan “Ik heb het doorgegeven aan de bezorging.”
Vragen over ‘reserve bezorgers’ in geval van ziekte of iets dergelijks werden nooit beantwoord.
Terwijl ik toevallig wist van de bezorgster die toen altijd hier kwam, dat ze problemen had met ziekte in de familie waardoor ze niet elke week kon bezorgen in een bepaalde periode.
Alle begrip voor. Maar neemt dan niemand het over?
Deze mevrouw, zelf ook al redelijk op leeftijd, gaf aan dit altijd door te geven aan de afdeling.
Zij had ook weinig op met Ada…
En omdat ik nooit echte antwoorden kreeg via mail, vermeldde ik dit ook.
Als antwoord kreeg ik op een keer dat ik al weken geen Dordt Centraal meer had ontvangen opeens een grote envelop met daarin de drie laatste exemplaren… Gewoon via de post verstuurd!
Kan je je dit voorstellen?
Dit kost een veelvoud van iemand die toevallig in de buurt woont even langs te sturen om de krantjes alsnog te bezorgen.
En daarnaast… Ik ben niet de enige die die weken niets ontvangt mag ik aannemen!
Het is een ‘huis-aan-huis’ krant, weet je nog?
En gratis!
Nou ja… Natuurlijk kost dit allemaal het nodige en dat wordt dan opgebracht door de adverteerders. Die betalen daar een bepaald bedrag voor.
Maar niet omdat ze het krantje Dordt Centraal zo’n goed Dordts initiatief vinden!
Ze doen dit omdat ze weten een bepaald aantal mensen te kunnen bereiken met hun advertenties!
Als ik dan in Dordt Centraal een keer een mooi promotie-artikel lees over de “goede en strakke organisatie van de afdeling verspreiding” dan moet ik even ha(r)telijk lachen…
Zouden die adverteerders eigenlijk wel weten dat hele postcode-gebieden regelmatig helemaal geen krant ontvangen? Ik denk het niet…
Daarom heb ik er regelmatig ook maar eens berichten over gepost op Facebook en Twitter.
Misschien dat het dan eindelijk eens doordringt bij anderen en uiteindelijk ook de adverteerders.
Dat ze betalen voor een stapel blauw Restafval.
Het meeste bewust weggegooid door mensen die er helemaal niet op zitten te wachten.
Maar ook een groot deel wat simpelweg niet bezorgd is.
Onaanvaardbare papier- en kapitaalvernietiging.
Waar het geld beter besteed zou zijn aan kranten die wel bewust ontvangen worden en waar het papieren exemplaar ook onder druk staat van de overheersende digitalisering.
Het tijdperk ‘papieren krant’ komt echt binnenkort tot een eind.
Daarvan ben ik overtuigd.
Hoewel het me verdriet gaat doen en nu al doet (omdat ik mijn gewenste berichtgevingen nu niet meer kan en wil blijven lezen), kan en mag ik me daar echter niet druk meer over maken.
Ik ga ook niet meer klagen als ik een huis-aan-huis krant niet meer heb ontvangen.
Ook al heb ik dat nu op dit moment ook al weer enkele weken niet meer gezien.
Zelfs de groots beloofde en traditionele jaarkalender heb ik niet gekregen.
Die wordt meestal persoonlijk afgegeven met de ‘bekende wensen’ erbij, waarna de brenger van het ‘goede nieuws’ hoopt op een fooi…
Niets van dit alles dit jaar.
Niet dat ik ooit een bezorger zo’n ‘fooi’ heb gegeven en ook zal geven!
Die ontvangen al een vaste vergoeding en als ze dat niet voldoende vinden dan doen ze het toch niet? Het gebrek aan gemotiveerde bezorgers is misschien een extra teken van de tijd om dit tijdperk van papiervernietiging binnenkort te beëindigen. Jammer maar het zij zo.
In ieder geval voor mij een perfect moment om dit hoofdstukje uit het ‘zwartboek van ergernissen’ af te sluiten. Het is niet belangrijk. 🙂
Vuurwerk
Wat ik eigenlijk ook helemaal niet zo belangrijk vind is deze jaarlijkse traditie: het afsteken van vuurwerk. Maar dit zou ik nu net zo prominent naast die andere traditie kunnen plaatsen waar het afgelopen jaar zo over is geruzied in de sociale media: de ‘zwarte Piet discussie’.
Hoewel die laatste daadwerkelijk zelfs tot fysieke confrontaties heeft geleid…
Met het vuurwerk blijft het voornamelijk via die media en in de politiek een vraagstuk.
Wordt het nu wel of niet afgeschaft dat iedereen binnen de daarvoor aangewezen tijd vuurwerk af mag steken?
Maar hoewel de incidenten (ook met ernstige verwondingen tot gevolg) met vuurwerk niet zichtbaar toenemen, lijkt er langzaam maar zeker ook hier een eindpunt in zicht te komen.
Allemaal enkel en alleen omdat een minderheid aan ‘raddraaiers’ weigert zich te houden aan de regels en zwaarder (dus illegaal) vuurwerk wil gebruiken en afschieten op momenten dat het niet mag. Ook dit is een van mijn ergernissen.
Ik heb namelijk op zich niets tegen vuurwerk!
Hoewel ik het zelf al jaren liever niet meer afsteek puur en alleen voor de kosten die ik onnodig vind.
Maar nadat we elkaar traditioneel ‘Gelukkig Nieuwjaar’ hebben gewenst, ging ik altijd zo snel mogelijk het licht binnen enigszins temperen, de gordijnen/lamellen open doen en kijken naar wat anderen allemaal afstaken.
Zo konden we altijd heerlijk genieten van het mooie siervuurwerk, wat in de loop der jaren echt wel beter is geworden.
Dat verbieden zou ik jammer vinden.
Het verbieden van knalvuurwerk… Zou ik prima vinden.
Hoewel het natuurlijk wel ‘iets’ heeft, als je hecht aan de traditie van ‘knallend het nieuwe jaar in’.
Maar aan die traditie hecht ik dus niet zo veel meer.
Daarnaast heeft het ‘harde knallen’ voor mij meer een provocatief effect.
Waarom doen de meesten het? Vrijwel de meeste jongere mannen (en kinderen…) die dit gebruiken doen dit louter voor de kick van de knal, die uiteraard zo hard mogelijk moet zijn.
Toen ik veel jonger was had ik hier ook wel iets mee.
Een ‘kanonslag’ aansteken, weggooien en dan BOEM! Machtig!
Maar dat is lang geleden.
Sinds ik persoonlijk ervaringen heb met harde ‘kanonslagen’ die veroorzaakt werden door ontploffende mortiergranaten afgeschoten door de Serviërs aan de andere kant van de rivier bij Osijek in Kroatië, voel ik die knallen op een iets andere manier.
En zeker als ze onverwacht zijn…
Daarom vind ik het gewoonweg waanzinnig dat er gasten zijn die al eind september rondliepen met knalvuurwerk en mij rechtop in bed lieten zitten rond een uur of 2 ‘s nachts…
Asociale klootzakken vind ik dit soort gasten.
Maar ook de randdebielen die gisteren al de hele dag het net gekochte legale knalvuurwerk liepen af te steken vind ik waanzinnig dom.
Ze beseffen echt niet wat voor leed ze veroorzaken bij sommige mensen en vooral ook bij (huis-)dieren!
Omdat handhaving door de politie dan blijkbaar onvoldoende mogelijk is om dit soort criminelen afdoende aan te pakken moet het daarom dan allemaal maar verboden worden.
Net als het verbieden (of ontmoedigen) van overmatig drankgebruik, roken en drugsgebruik.
Omdat een minderheid aan gebruikers zich niet kan beheersen.
Maar dit is een algemene tendens die steeds sterker wordt en wat op vele gebieden steeds meer wordt toegepast.
Zo ook het meer en meer aan banden leggen van ‘vrijheid van meningsuiting’ op internet.
Omdat een klein deel van de mensen zich niet kan beheersen en zich uit in onaanvaardbare beschuldigingen, verwensingen, bedreigingen en zelfs ronduit virtueel terrorisme.
Als ook virtuele grenzen te vaak overschreden worden, zullen die grenzen simpelweg een keer gesloten gaan worden.
Maar nu draaf ik weer eens door. 😉
Vuurwerk is momenteel dus nog legaal, zolang er wettelijk toegestaan vuurwerk wordt gebruikt tijdens de wettelijk toegestane uren op oudejaarsavond en nieuwjaarsnacht.
Daar doe ik zelf dus al jaren niet meer aan. Zonde van het geld.
Afgelopen weekend zag ik in een nieuwsreportage een man die net vuurwerk had gekocht.
Hij zei ongeveer voor € 2000 te hebben besteed…
Geen idee of dit macho-grootspraak was maar dat er mensen zijn die met zakken en dozen vol hele auto’s volstouwen met vuurwerk… Dat is een zeer verdrietig feit.
Met dat geld zou ik een jaar lang gewoon kunnen eten en me minder financiële zorgen hoeven te maken… Is er misschien iemand die de feitelijke waanzin hiervan kan begrijpen???
De vuurpijlen op onderstaande foto heb ik dan ook echt niet zelf betaald!
Maar ik ga ze wel afsteken even na 0.00 uur komende nieuwjaarsnacht!
Mijn zoon had ze namelijk stiekem besteld om ze bij wijze van verrassing af te gaan steken.
Maar omdat hij onverwacht nu voor 10 dagen met een vriend in Noorwegen bivakkeert, ben ik de enige die ze nu kan afsteken…
Vooruit dan maar. Misschien is het wel de laatste keer als er een algeheel verbod gaat komen dat ik dit überhaupt nog kan doen…
Daarnaast is het natuurlijk ook zeer symbolisch om dit nu te doen!
Omdat ik mezelf toch een beetje had voorgenomen (tegen beter weten in want ik houd niet van ‘goede voornemens’ in een nieuw kalenderjaar) om in 2019 meer ‘vuurwerk’ te gaan steken in persoonlijke activiteiten. Al dan niet virtueel, met mijn ‘schrijverszwaard’ wat scherper is dan het fysieke zwaard. Maar met een nieuw elan om mijn persoonlijke Avontuur mee te vervolgen!
Om dat nieuwe jaar in te luiden passen er wel een paar symbolische ‘draken raketten’ bij.
Want ‘John Shoots On’! With FIRE! 🙂
Azijnzeikers?
Tot slot van dit ‘vurige’ betoog in mijn laatste Restflits van dit kalenderjaar wil ik nog een laatste hoofdstukje uit mijn al genoemde ‘zwartboekje van ergernissen’ afsluiten.
Een ergernis die juist in deze laatste dagen onverwacht toch weer actueel werd.
En nog wel dankzij (of ondanks?) een van mijn favoriete columnisten: Kees Thies.
Ik benoem hem regelmatig omdat hij best vaak ‘leuke en rake stukkies’ schrijft in zijn dagelijkse columns in AD De Dordtenaar.
Heel vaak lijken wij op één lijn te zitten over bepaalde onderwerpen die ook mij aangaan.
Helaas zaten we dit niet echt bij een van zijn laatste columns op 24 december ‘Dordrecht kan 2018 beter snel vergeten’.
Hierin somde hij even een stevig negatief overzicht op van minder positieve nieuwsberichten die zijn jaar blijkbaar in een mineurstemming hadden gebracht.
Ik wilde toen eigenlijk al direct reageren dat het jammer was om juist en alleen de negatieve punten te benoemen omdat een jaar meer behelst dan alleen het negatieve wat er gebeurt.
Dat heb ik juist dit jaar zelf ‘ontdekt’ en daardoor ben ik me veel beter gaan voelen!
Maar ik hield me in want hij bedoelde het als stadscolumnist en professionele journalist natuurlijk goed.
Er waren echter blijkbaar veel meer mensen die dit als ‘onprettig’ ervoeren want daags na de Kerst op 27 december kwam hij er nogmaals op terug in ‘Wat smakelijke krentjes uit die meestal toch wat zurig riekende nieuwspap vissen’.
Waarin hij aangaf niet terug te (kunnen) komen op het eerdere overzicht van negatieve nieuwsberichten omdat die gewoon keihard negatief waren. Maar hij somde dan toch ook nog maar een paar ‘krentjes’ op die wel ‘lekkerder smaakten’ in de pap die als totaal toch zurig bleef.
Hij noemde dat slechts van ‘symbolische waarde’ maar voldoende om hem toch een prettig gevoel te geven.
Nou… gelukkig dan maar! Voor Dordrecht! Want voor je het weet heb je een voortaan uitsluitend zwartgallige columnist die alle plaatselijke en regionale nieuwsberichten alleen nog maar in een negatief perspectief kan plaatsen en als zodanig benoemen.
Maar nu zag ik me wel geroepen om toch te reageren (via Facebook) omdat ik juist een geweldig 2018 achter de rug heb, mede doordat ik veel negatieve dingen nu (beter) langs me heen kan laten gaan.
Helaas werd de positieve bedoeling van mijn reactie niet door iedereen begrepen want Kees kreeg bijval van een voormalig volger van mijn Twitter dat hij gelukkig de negatieve zaken wel durft te benoemen en geen struisvogel is (zoals ik?).
Ik ben daar maar niet meer verder op in gegaan en heb het slechts voorzien van een breed lachende smiley. Want wat kan ik anders met (louter) negatief denkende mensen? Azijnzeikers?
Juist: tegen ze lachen. In de hoop dat hun gemoed hierdoor ook gaat opklaren en we (eventueel) tot een opbouwende dialoog kunnen komen.
Wat deze beste man vermoedelijk moeilijk vindt want hij had als Twitter-volger blijkbaar al eerder genoeg gekregen van mijn Avontuurlijke wegen.
(Woestijn-)Zand erover. Niet meer aan denken.
Toch is dit voorval belangrijk!
Het is namelijk juist die tendens die het vrije internet zoals we dat nu nog kennen op scherp zet!
Juist die ‘verbale’ vrijheid die iedereen neemt om meningen te ventileren en anderen aan te vallen op hun opinies en interpretaties van (wereld-) problemen loopt stevig uit de hand.
Waar dit hierboven genoemde een futiliteit is natuurlijk, gaat het in veel gevallen zo ver dat mensen om hun mening worden bedreigd en zelfs aangevallen. Vooralsnog meestal virtueel maar bedreigingen gaan soms zo ver dat mensen daar psychisch ziek van worden of dat mensen zichzelf zelfs fysiek moeten laten beveiligen. Dit in geval van bekende persoonlijkheden zoals enkele burgemeesters en politici.
Met mensen (nu nog) verborgen in onze samenleving die daadwerkelijk denken en werken aan terrorisme om hun beoogde doelen te bereiken, wordt de grens tussen virtuele en fysieke aanvallen steeds dunner…
Uiteraard is dit een bizarre negatieve ontwikkeling.
Daarom zal ik in mijn virtuele geschriften (die daadwerkelijk uit mijn hart komen en dus geen fictie zijn, hooguit met ironie of soms zelfs cynisme geïllustreerd) blijven strijden voor positieve ontwikkelingen die tot oplossingen kunnen leiden. Oplossingen van (menselijke) problemen.
Aanpakken van misverstanden. Een eind maken aan stigmatisaties.
Want dat zijn de negatieve stimulerende elementen die onze gedachten dus negatief beïnvloeden.
En het blijven geloven in die negatieve gedachten als zouden die juist zijn, maakt de weg naar positieve veranderingen moeilijk. Helaas vaak zelfs onmogelijk!
Elke evenwichtige dialoog kan positief uitpakken!
Zolang we elkaars mening maar blijven respecteren en niet (per definitie) direct aanvallen.
De genoemde columns van Kees Thies zouden beter zijn geweest en door iedereen ontvangen wanneer tegenover die al eerder dit jaar geschreven negatieve nieuwsberichten een positieve toekomstvisie zou zijn geplaatst. Of een relativerende (en dus opbeurende) draai zou zijn gegeven.
Een columnist staat het namelijk vrij om persoonlijk te interpreteren.
Wie het positieve nastreeft zou dit dan een positief bedoelde draai moeten geven.
Ik hoop dat hij dit in 2019 zeker ook gaat proberen.
Dat ga ik in ieder geval wel doen door mijn ‘Avontuur’ langs positieve of positief verlichte paden te leiden.
Ik haat zure pap en moet zuinig zijn met het toevoegen van de dure krenten nu de btw komend jaar ook weer omhoog gaat…
Daarom zal ik proberen met de goedkoopste beschikbare middelen mijn goed bedoelde woordenbrei vorm te geven op een manier die niet alleen prettig behapbaar blijft maar ook nog eens tot betere gevoelens leidt. Beginnend bij die van mezelf maar een goed ‘verstaander’ steekt er wellicht ook wat van op. 😉
Wat nog Rest…
… is de moedige lezers van dit Restje van deze fors uitgevallen Restflits te bedanken voor hun volharding om tot het eind te lezen.
De Rest… zien we volgend jaar wel weer. 😉
Ik ben in ieder geval voornemens om toch nog een traditie in ere te houden en te beginnen met mijn jaarlijkse ‘Nieuwjaarsoverdenking’.
Pin me niet vast op een datum maar ik zal dat zeker zo snel mogelijk doen na 1 januari.
Verder veel succes met het dumpen van jouw ‘Restafval’, koester de papieren kranten en wees uiterst voorzichtig met het zeiken van azijn en gevaarlijk (virtueel) vuurwerk.
Tot de volgende Restflits! 🙂
John
